Φαντασία και Πραγματικότητα
Ανοίγω το θέμα αυτό με αφορμή κάποιες σκέψεις που έχουν και άλλοι.
Η ερώτηση είναι πως ξεχωρίζουμε την πραγματικότητα από το φανταστικό.
Σαφώς δεν είναι ξεκάθαρο.
Πραγματικότητα μπορεί να μην είναι μόνο αυτό που βλέπουμε.
Αναρρωτιόμαστε κάποιες φορές μήπως έχουμε και έκτη αίσθηση.
Ας μείνω για αρχή στο κομμάτι της πραγματικότητας.
Αν μεγαλώσει κάποιος σε ένα χωριό βλέπει δέντρα, ζώα, σπίτια, θεωρεί πως αυτά είναι αληθινά.
Όταν βρίσκεται κάποιος με γνωστους, με γνώριμα σκηνικά, νιώθει πιο αληθινά τα πράγματα γύρω του.
Ότι δεν είναι γνώριμο γίνεται αρχικά φανταστικό μέχρι να γίνει γνώριμο άρα και "πραγματικό".
Η αρρώστια τώρα.
Μια αρρώστια πολυδιάστατη.
Αν αρρωστήσεις θα είναι αληθινό για τη φυσική διάσταση του οργανισμού.
Αν πάθει καρκίνο ο ένας όρχις θα γίνει σαν πέτρα.
Θα μπορεί να παράγει σπέρμα μόνο ο ένας όρχης.
Ο άρρωστος όρχις δεν θα παράγει σπέρμα.
Αν κάποιος κολήσει κρυολόγημα θα φταρνίζεται.
Αν κάποιος έχει πυρετό θα είναι πιο ζεστός από το περιβάλλον γύρω του.
Το μυαλό.
..Αν αρρωστήσει, πάθει καρκίνο η σαπίσει ένα κομμάτι του μυαλού αυτό το κομμάτι δεν θα λειτουργεί εύρωστα.
Το κομμάτι που θα λειτουργεί περισσότερο μπορεί να μην λειτουργεί ισορροπημένα.
Μυαλό δεν είναι μόνο αυτό που βρίσκεται στο κεφάλι.
Τα νεύρα πάνε παντού σε όλο το σώμα, από τα πόδια ως το κεφάλι.
Είναι ένα εννιαίο σύστημα.
Στο σύνολο αυτών των σωμάτων τώρα.
Μια ομάδα, ένα τάγμα για παράδειγμα, η μια ομάδα στον αθλητισμό γυμνάζει καλά ένα μέρος του σώματος αυτού.
Το πιο μηχανικό, το πιο ομαδικό. Αυτό που θα λειτουργεί με τους κανόνες, άγραφους και διατυπωμένους.
Η ισχύς εν τη ένωση.
Μια ομάδα ανθρώπων θα εξελίξει ένα κοινό μυαλό.
Το σώμα που έχει διαφορετικά ερεθίσματα θα είναι λιγότερο κοινό, ομαδικό, διαμορφωμένο επί του συνόλου.
Το άτροφο κομμάτι είναι ένα μέρος του συνόλου,
μπορεί όμως να μην εκλείψει.
Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η ατομικότητα και τα ατομικά χαρακτηριστικά.
Είναι πιο σύνθετο.
Τα αμέτρητα θύματα ενός κοινωνικο-οικονομικού συστήματος.
..και όποιος πει πως δεν εξαγοράζεται σίγουρα θα έχει παραμείνει κάτι ρομαντικό μέσα στο κεφάλι του.
Να θέλει κάποιος να παραμείνει στη κοινωνία θέλει αυτιά.
Όλα αυτά όμως είναι μια λειτουργία του σώματος.
Εξυηρετεί τις ανάγκες.
και στη διάσταση των σχετικοτήτων.
Όλοι έχουν κάποιους άλλους για να παρηγορηθούν σε τούτο το κόσμο.
μερικές φορές έχω εσάς.
