Μια αλλιωτικη ζωη

Ψυχωσεις, γιατροι, φαρμακα, παραισθησεις, φωνες, κρισεις... δε πεφτουν πολλα για ενα 20χρονο παιδι?? Αδικια η απλα η ζωη θελει να του μαθει που βρισκεται το οριο λογικης-παραλογου?
Παιδι οταν ηταν ειχε προβλημα προσαρμογης στον κοινωνικο περιγυρο. Αλλαζε ομαδες και κατασκηνωσεις στο πι και φι αλλα αυτο δε μπορεις να το χαρακτηρισεις παιδικη ψυχωση απλα ιδιορυθμια..
Στην αρχη της εφηβιας του, τελος δημοτικου, ειχε τις κατακτησεις της ζωης του. Ηταν το ονειρο του καθε κοριτσιου, γιατι δε το αρνουμε ο αδερφος μου ειναι ομορφοπαιδο. Μια απτις ενδιαφερομενες ηταν και η Μαρια η οποια παιζει πρωταγωνιστικο ρολο αργοτερα. Βεβαια μικρουλης οπως ηταν και παιχνιδιαρης μονο με κοριτσια δεν ασχολουταν. Στο μυαλο του υπηρχαν οι φιλοι και η μπαλα.
Γυμνασιο πια παρατηρηθηκαν τα πρωτα συμπτωματα. Παραξενη εφεση στα μαθηματικα, κλεισιμο στον εαυτο του και μια τρομακτικη ζηλεια προς εμενα. Εκεινη τη περιοδο τυχαινε να μου πηγαιναν ολα καλα και να ειμαι επιτυχημενη στα παντα, ιδου και ο λογος της ζηλειας του. Αρχισε να με βριζει και να με χτυπαει ανεξηγητα χωρις κανενα λογο για περιπου 2 χρονια. Εγω αρχασα να καταλαβαινω οτι κατι δε παει καλα μετα απο τις τοσες κλοτσιες και τα τοσα χτυπηματα που ειχε φαει το κεφαλακι μου. Ομως οι γονεις μου αρνουνταν να δουν την αληθεια. Γιατι γονεις αποφευγετε να αντικρισετε την αληθεια καταματα?
Τελος γυμνασιου, αρχες λυκειου. Καταστροφικη εμμονη με τα Μαθηματικα, επιθυμια για μια ανακαλυψη που θα γραφει στους αιωνες και μια παραξενη στροφη προς τη Μαρια του δημοτικου! Εν τω μεταξυ η παρεα του αφου τον εκμεταλευτηκε καλα καλα τον πουλησε. Η λυση?? Ενας ψυχολογος. Ελα ομως που αυτο δεν ηταν αρκετο..
Επειτα περασε ενα θρησκευτικο παραλυρημα του στυλ ειμαι ο διαβολος θα αυτοκτονησω και τα σχετικα. Τη θεση του ψυχολογου τη κατελαβε τελικα ψυχιατρος..
Αλλαγες ψυχιατρων σε χρονο dt ( οι περισσοτεροι χρειαζονταν εκεινοι ψυχιατρο), αλλαγες φαρμακων παλι σε χρονο dt. Και το μωρο μου να παιδευεται με την απορια αν ειναι ο διαβολος η οχι. Εκανε πολυ καιρο (περιπου στον χρονο) για να πειστει οτι δεν ειναι αλλα τελικα τα καταφερε!
Τελος Λυκειου τελος θρησκευτικου παραλυρηματος.
Αρχες Πανεπιστημιου.. τωρα δηλαδη! Η διαγνωση μου? 70 τα 100 ιαση της ασθενειας.
Μπορει να εφαγα το ξυλο της ζωης μου που μου κοστισε οσφυαλγιες και πονοκεφαλους, μπορει να εβλεπα φρικτες σκηνες στο σπιτι μου, η μαμα μου να καταρρεει κυριολεκτικα, ο μπαμπας μου να κλαιει μες στην αγκαλια μου και να ζηταει παρηγορια και ο αδερφος μου να μαγκαλιαζει κατακουρασμενος απτις ανυπαρκτες φωνες και τα σχολια των γειτονων αλλα ποτε δε σταματησα να συγχωρω, να υπομενω και να επιμενω. Δε προκειται να κατηγορησω κανεναν για τα 2 χρονια κολασης που εζησα κι ουτε προκειται να ζητησω εξηγησεις απτον Θεο. Ισα ισα θα τον ευχαριστω που δεν εμεινα στον τοπο απο κανενα δυνατο χτυπημα, που δεν αυτοκτονησε ο αδερφος μου και που φυσικα τα πραγματα καλυτερευουν..
Επαψα πια να ρωταω το γιατι συνεβει αφτο στη δικη μου οικογενεια. Εξαλλου, οπως και πολλοι αλλοι, ετσι κι εγω πιστεβω οτι δε συμβαινουν τυχαια ολα αυτα. Υπαρχει λογος. Και μην αρχισετε να μου τραγουδατε Παπαριζου..;)