Πώς επηρεάζει η σχέση με τ'αδέρφια μας τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας;

μεγάλωσα σε μια πενταμελή οικογένεια με αλλα 2 μεγαλύτερα αδερφια.ο πρωτος ειναι αρκετα μεγαλύτερος 13 χρόνια και η αδερφή μου 8.Διαβασα καποια αρθρα οτι τα πρωτοτοκα παιδια ειναι πιο υπευθυνα και θελουν να ειναι ηγετες,τα μεσαια ειναι πιο προσαρμοστικα αλλα και λιγο ανταγωνιστικα και τα μικροτερα λιγο ανευθυνα καθως κανεις δε τα παιρνει στα σοβαρα. Επισης εχουν αισθηση τ χιουμορ.Παιζει βεβαια ρόλο και το φυλο αλλα γενικα αυτα ισχυουν.Και το εχω δει και σ'εμενα οτι δεν ειμαι υπαευθυνο ατομο.Φοβαμαι να αναλάβω ευθυνες...αλλα νιώθω οτι οι αλλοι πάντα θα κανουν κατι καλύτερα κ πιο υπεύθυνα απο μένα..τι μπορώ να κάνω ωστε να μην ειμαι τόσο ευθυνόφοβη;Εχει κανεις παρομοιες σκέψεις; Ας τις μοιραστει μαζι μας...

Quote:

---

Originally Posted by pinkwoman

μεγάλωσα σε μια πενταμελή οικογένεια με αλλα 2 μεγαλύτερα αδερφια.ο πρωτος ειναι αρκετα μεγαλύτερος 13 χρόνια και η αδερφή μου 8.Διαβασα καποια αρθρα οτι τα πρωτοτοκα παιδια ειναι πιο υπευθυνα και θελουν να ειναι ηγετες,τα μεσαια ειναι πιο προσαρμοστικα αλλα και λιγο ανταγωνιστικα και τα μικροτερα λιγο ανευθυνα καθως κανεις δε τα παιρνει στα σοβαρα. Επισης εχουν αισθηση τ χιουμορ.Παιζει βεβαια ρόλο και το φυλο αλλα γενικα αυτα ισχυουν.Και το εχω δει και σ'εμενα οτι δεν ειμαι υπαευθυνο ατομο.Φοβαμαι να αναλάβω ευθυνες...αλλα νιώθω οτι οι αλλοι πάντα θα κανουν κατι καλύτερα κ πιο υπεύθυνα απο μένα..τι μπορώ να κάνω ωστε να μην ειμαι τόσο ευθυνόφοβη;Εχει κανεις παρομοιες σκέψεις; Ας τις μοιραστει μαζι μας...

---

pink, καλησπέρα.

Ναι, ο τρόπος που μεγαλώνουμε, το οικογενειακό περιβάλλον, παίζουν το ρόλο τους στη διαμόρφωσή μας, από εκεί και πέρα όμως έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε κάτι που έχουμε μάθει και μας ζορίζει, να βελτιωθούμε, να ζυμωθούμε δηλαδή διαφορετικά ζώντας στο δικό μας τέμπο και κάνοντας τις επιλογές μας. Τώρα μένεις μόνη σου;

Πιστεύεις ότι έχεις ''καλομάθει'', αφού όπως λες υπήρχαν άλλοι στην οικογένεια (τα μεγαλύτερα αδέλφια σου) που αναλάμβαναν τις ευθύνες είτε για λόγους προστασίας, είτε λόγω θεμάτων ελέγχου, κι έτσι έμαθες να μην παίρνεις εσύ τέτοιες πρωτοβουλίες;
Έχει να κάνει μήπως με το φόβο σου ότι θα κάνεις λάθη, ότι δε θα τα καταφέρεις και δε θα ανταπεξέλθεις κι ότι ''οι άλλοι θα κάνουν κάτι καλύτερα'' από εσένα; Προσπαθείς ισως με αυτό τον τρόπο να μη μεγαλώσεις και να μείνεις ''παιδί'';
Διάβασα και στο άλλο θέμα σου ότι δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις συνειδητά ένα χωρισμό παρότι νιώθεις ότι η σχέση έχει τελειώσει (μια τέτοια απόφαση θα έδειχνε ότι αναλαμβάνεις συνειδητά και την ευθύνη)..

Ένα πρώτο μικρό βήμα θα μπορούσε να είναι να αρχίσεις να παίρνεις το ρίσκο, να παίρνεις αποφάσεις για αυτά που σε αφορούν.
Η σχέση σου, για παράδειγμα, είναι ένα από αυτά..

Εγώ πάλι πιστεύω ότι τα πρωτότωκα βγαίνουν πιο άρρωστα (γιατί ασχολούνται συνέχεια με αυτά) και τα τελευταία πιό φυσιολογικά. Το έχει επιβεβαιώσει και ο γιατρός μου!

Quote:

---

Originally Posted by Militon

Εγώ πάλι πιστεύω ότι τα πρωτότωκα βγαίνουν πιο άρρωστα (γιατί ασχολούνται συνέχεια με αυτά) και τα τελευταία πιό φυσιολογικά. Το έχει επιβεβαιώσει και ο γιατρός μου!

---

αν κρινω απο μενα σαν πρωτότωκη, θα συμφωνήσω μαζί σου.
τα μεγαλα ζορια τα τραβανε τα πρωτα παιδιά.
τα επομενα εχουν στρωμενο δρομο.

Quote:

---

Originally Posted by arktos

αν κρινω απο μενα σαν πρωτότωκη, θα συμφωνήσω μαζί σου.
τα μεγαλα ζορια τα τραβανε τα πρωτα παιδιά.
τα επομενα εχουν στρωμενο δρομο.

---

oxι παντα λολ :) φημες !!

Quote:

---

Originally Posted by pinkwoman

και τα μικροτερα λιγο ανευθυνα καθως κανεις δε τα παιρνει στα σοβαρα.

Και το εχω δει και σ'εμενα οτι δεν ειμαι υπαευθυνο ατομο. Φοβαμαι να αναλάβω ευθυνες... αλλα νιώθω οτι οι αλλοι πάντα θα κανουν κατι καλύτερα κ πιο υπεύθυνα απο μένα..

---

Υπευθυνότητα. Είναι το να πάω να κανονίσω μια δουλειά -ή μια διαδικασία- και να τα βγάλω πέρα; Π.χ. να κανονίσω για την επισκευή του αυτοκινήτου. Είναι αυτό υπευθυνότητα; Αυτό είναι επιτυχία. Δηλαδή, το να καταφέρνω κάτι. Αυτό δεν είναι υπευθυνότητα.
Υπεθυνότητα είναι να θεωρώ τον εαυτό μου υπεύθυνο για τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω μου. Άσχετα αν πετυχαίνω ή αποτυχαίνω. Είμαι υπεύθυνος όταν μέσα μου αισθάνομαι την ευθύνη του να είμαι σωστός. Όχι το να κάνω σωστά για να φαίνομαι σωστός, σ' αυτή την περίπτωση είναι πάλι επιτυχία. Όταν κάποιος είναι υπεύθυνος αισθάνεται την ευθύνη και για το γείτονά του, και γι' αυτόν που δεν γνωρίζει. Για όλο τον κόσμο και όλη την κοινωνία.
Πολύς κόσμος ονομάζει υπεύθυνο π.χ. έναν δικηγόρο που καταφέρνει να φέρνει σε καλό δρόμο τις υποθέσεις που αναλαμβάνει. Ή αυτόν που έχει στο κεφάλι του πολλές ευθύνες. Π.χ. ο τάδε υπουργός είναι υπεύθυνος. Είναι όμως αυτό υπεθυνότητα; Όχι, επιτυχία είναι.

Έκανα αυτή την εισαγωγή, για να εξηγήσω περισσότερα. Είπες:
> και τα μικροτερα λιγο ανευθυνα καθως κανεις δε τα παιρνει στα σοβαρα.

Αυτό θα το έλεγα με λιγότερη αυτοπεποίθηση. Και λογικό είναι, αν κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά, δεν μου δίνει την αίσθηση του ότι τα καταφέρνω και έτσι νιώθω μειωμένη αυτοπεποίθηση. Θα έχει σαν αποτέλεσμα να κάνω λιγότερα πράγματα και με λιγότερη επιτυχία.


> αλλα νιώθω οτι οι αλλοι πάντα θα κανουν κατι καλύτερα κ πιο υπεύθυνα απο μένα..
> τι μπορώ να κάνω ωστε να μην ειμαι τόσο ευθυνόφοβη;

Συνήθως κάποιος που έχει σε ένα τομέα λιγότερη δεξιότητα από κάποιους άλλους δεν είναι απαραίτητα και μη ικανός. Ικανότητα στο σύνολό της, είναι ένα γενικότερο συνάθροισμα ικανοτήτων (που είναι εμφανείς ή όχι). Π.χ. χθες έβλεπα ένα ντοκυμαντέρ που αναφερόταν σε αρκούδες και σε κάποιον που κατάφερε να έχει σχέση με αρκούδες και να κάνει αρκετά πειράματα. Αυτός σαν μαθητής θεωρούσε τον εαυτό του ανίκανο στη μάθηση. Η δυσκολία του οφειλόταν στη δυσλεξία που είχε, και δεν είχε καταλάβει ότι το πρόβλημά του ήταν η δυσλεξία καθώς την εποχή αυτή κανείς δεν γνώριζε το θέμα. Ο ίδιος σαν μηχανουργός ανέφερε ότι κατασκεύασε μια συσκευή ασφαλείας -δεν κατάλαβα τι- μέσα σε μια βδομάδα, όταν αρκετοί παιδευόντουσαν για 20 χρόνια να το λύσουν χωρίς επιτυχία. Να θυμίσω επίσης ότι ο Αινστάιν είχε παρόμοιο πρόβλημα.

Δυστυχώς, υπάρχει αρκετή πίεση για να καταφέρουμε πράγματα, και όταν δεν τα καταφέρνουμε μας κολλάνε τη "ρετσινιά" της ευθυνοφοβίας.
Συνήθως, -αντίθετα απ' ότι πιστεύει ο περισσότερος κόσμος-, αυτοί που δεν καταφέρνουν να κάνουν πράγματα είναι οι περισσότερο υπεύθυνοι.

Βέβαια, μπορεί να καταλάβει κανείς, ότι η επιτυχία -το να καταφέρνει κανείς να κάνει κάτι καλύτερα- δεν εξαρτάται μόνο από εμάς τους ίδιους, αλλά και από την επιβράβευση -ή να το πω καλύτερα από την αποδοχή- που έχει κάποιος από το περιβάλλον του.

Καλό είναι κάποιος να έχει και τα δύο και επιτυχίες και υπεθυνότητα. Επιτυχίες χωρίς απληστία και υπεθυνότητα χωρίς το "φαίνεσθαι".
Τυχαίνει να έχω μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον χωρίς αποδοχή (μόνο φαινομενική αποδοχή) και έτσι έχω μειωμένη αυτοπεποίθηση.

Quote:

---

Originally Posted by arktos

αν κρινω απο μενα σαν πρωτότωκη, θα συμφωνήσω μαζί σου.
τα μεγαλα ζορια τα τραβανε τα πρωτα παιδιά.
τα επομενα εχουν στρωμενο δρομο.

---

συμφωναω. σαν πρωτοτωκος ειμαι ο πιο αρρωστος αφου βιαστηκαν να μεγαλωσω και καλα δεν ειχα αναγκες, και ριξαν ολη τους τη προσοχη στον μικροτερο. δε θελαν να κανουν τα ιδια λαθοι φαινεται, κι ετσι ακομα και τωρα του προσφερουν τα παντα λογο σπουδων.

Πιστευω οτι εχει να κανει με το πως μας μεγαλωνουν...π.χ Η αδελφη μου ειναι 8 χρονια μεγαλυτερη... οατν γεννηθηκα εγω επεσαν επανω μου μ αποτελεσμα να της δημιουργησει ψυχολογικο προβλημα..οταν ο γιατρος ειπε στη μητερα μου τι συμβαινει αντι να προσπαθησει να ισσοροπισει τα πραγματα το γυρισε τουμπα...εριξε την προσοχη της στην αδελφη μου.... Τα χρονια περασαν κ η αδελφη μου εφυγε στο εξωτερικο για δουλεια στα 22 της... απο κει κ περα ολες τις ευθυνες των γονιων τις εχω επωμιστει εγω.... Αρα δεν εχει σημασια το ποιος ειναι πρωτος δευτερος κλπ κλπ κλπ αν κ εχω ακουσει απο κοινωνιολογο να λεει οτι οταν υπαρχουν 3 παιδια σε μια οικογενεια το μεσαιο το λενε παιδι τοστ γιατι πιεζεται κ απο το μεγαλυτερο αλλα κ απο το μικροτερο....

σιγουρα εχει να κανει με το πως μας μεγαλωνουν, και συνηθως στο πρωτο παιδι δεν ειναι και ετοιμοι, πανε πειραματιζομενοι, δε ξερουν ακριβως τι να περιμενουν, οπως ολα τα πραματα που τυγχαινουν πρωτη φορα, σιγουρα τη δευτερη ειμαστε καλυτεροι γιατι εχουμε μαθει.

Συμφωνώ οτι το πρώτο εχει ολη την προσοχη για καποιο διαστημα και ξαφνικα ερχεται καποιο αλλο και χανει τον κοσμο γυρω του.σιγουρα τρωει πικρα...αλλα και αργοτερα οι γονεις συνηθως εναποθετουν ολες τις ευθύνες πάνω του με αποτέλεσμα να γινεται ισως αγχώδες αλλα και υπευθυνο με τασεις αρχηγικες και τασεις για ελεγχο στα μικρότερα.Αυτο έχει σαν αποτέλεσμα να μην παίρνουν πρωτοβουλιες τα μικροτερα πριν τους ρωτησουν.Και γενικα υπάρχει μια ταση διδακτισμου απο τα μεγαλυτερα απεναντι στα μικροτερα προκειμενου να μην κανουν τα ιδια λαθη που εκαναν αυτοι..ολα αυτα ομως συμβάλλουν στην ελλειψη αυθορμητισμου και αυτοπεποιθησης στα μικρότερα παιδια...Δεν παίρνουμε ευκολα ρισκο χωρις να τους ενημερωσουμε για καθε επομενο βημα που θα κανουμε...

Δεχομαι πως σαν μεγαλος αδερφος δεχτηκα απο τους γονεις μου πολλες πιεσεις, οι οποιες επειτα αρχισαν να εξαπλωνονται απο ολο μου το σοι.Βλεπω ομως τις αδερφες μου και περηφανευομαι.Ειδικα η μικρη χαιρομαι που εγινε τσαμπουκας σαν και μενα.Το ειχα υποψιν μου αυτα που προανεφερες pinkwoman και για αυτο φροντισα με τον διαλογο,προτροπες και πραξεις να μην γινει κακομαθημενο η ανευθηνο.Το μονο που περιμενω απο το αγγελακι μου ειναι ποτε θα με κανει θειο , που δεν την βλεπω να μου το αργει! 3 χρονια το πολυ μου ειπε!!! :)
Πιστευω πως εχει να κανει με το πως σε αντιμετοπισαν τα αδερφια σου.Τι ρολο ηθελαν τα ιδια να σε βαλουν να παιξεις στην οικογενεια σου.Εγω ηθελα να παρει οσα πιο πολλα μπορει και να γινει ανεξαρτητη.

Α....κατι θυμηθηκα τωρα κ θα ηθελα να μου πειτε αν ειναι απλη συμπτωση 'η εχει να κανει με τα πρωτοτοκα... Λοιπον οπως ειπα η αδελφη μου ειναι μεγαλυτερη.. δεν εχει τρυπησει τ αυτια της γιατι φοβαται ενω εγω τα εχω τρυπησει απο την 1η γυμνασιου...ακριβως το ιδιο φαινομενο το εχω συναντησει τουλαχιστον σ αλλες δυο τρεις περιπτωσεις καθως κ σε μοναχοπαιδια...... μηπως τελικα τα πρωτοτοκα ειναι μεγαλωμενα με μεγαλυτερη προστατευιτικοτητα μ αποτελεσμα να μην ειναι τοσο δυναμικα οσο τα δευτεροκοτα κλπ κλπ κλπ? Γιατι εδω που τα λεμε εγω ειμαι λιγο πιο δυναμικη απο την αδελφη μου...(αυτο μ εχει φαει..)

+1 Μιλτον αλλα δεν ισχυει παντα

Τίποτα δεν ισχύει πάντα πόσο μάλλον τέτοια τσιτάτα.

ενδιαφερον θεμα ειχα διαβασει μια ερευνα για το πως επηρεαζει η σειρα γεννησης των παιδιων τις μεταξυ τους σχεσεις κ την συνειδησιακη διαμορφωση κ την ψυχοκοινωνικη προσεγγιση απο τα μελη της οικογενειας, αμα τη βρω θα την ποσταρω, απ οσο ξερω κ εχω διαβασει τα πρωτοτοκα παιδια ειναι συνηθως πιο ανεξαρτητες προσωπικοτητες κ θελουν να επιβαλλονται, με την ελευση ενος δευτερου μελους αρχιζουν οι αντιζηλιες κ τα προβληματα καθως το μεγαλο νιωθει να απειλειται ο χωρος που του ανηκε κ η θεση του στην οικογενεια, αυτα αρχικα, μετα συνηθως βλεπει το μικρο ως "προστατης" αλλα οι κοντρες κ οι τσακωμοι ποτε δεν λειπουν..

εγω ειμαι πρωτοτοκη κ οταν γεννηθηκε η αδερφη μου δεν την ηθελα με τιποτα, κ τσαντιζομουν κ μαλιστα μαι φορα κοντεψα να την πνιξω λολ, ξαπλωσα πανω της ολοκληρη γαιδουρα κ ελεγα "αχ τι ωραιο μαξιλαρι" μετα βεβαια τις εφαγα απο τους γονεις, κ πολλες φορες οταν κοιμοταν πηγαινα πανω απο την κουνια κ τραγουδουσα επιτηδες, αργοτερα οπως περασαν αυτα κ πλεον την υπεραγαπω κ την λατρευω κ ειμαστε αχωριστες, επισης πολλες φορες επικρατει ταση μιμητισμου απο το μικρο στο μεγαλο, κ για τα μικροτερα ειναι πιο ροδινα τα πραγματα, επισης ενω εγω ετρωγα κ ξυλο η αδερφη μου δεν εφαγε σχεδον καθολου, την ειχαν στα ωπα ωπα...