Αισθάνομαι κενή..

Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Δέσποινα και είμαι 33. Εδώ και 1,5 χρόνο συζούσα με κάποιον, είχαμε σχέση συνολικά 3 χρόνια. Αρκετές διακυμάνσεις αλλά από πέρσι (μετά από 6 μήνες συμβίωσης) ήμασταν μια χαρά. Είχαμε δεθεί πάρα πολύ, ήταν το λιμάνι μου και εγώ το δικό του. Ο άνθρωπός μου, ο φίλος μου. Ετοιμαζόμασταν του χρόνου για γάμο αλλά............μέσα σε ένα βράδυ όλα άλλαξαν, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Προσπαθώ να ορθοποδήσω, να ισορροπήσω αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τον φέρω πίσω. Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό ραβδάκι αλλά... Πονάω, αισθάνομαι κενή, θέλω να τον νιώσω να τον αγκαλιάσω να τον χαϊδέψω...μου λείπει η συζήτησή του. Έχω μεγάλο θυμό μέσα μου και ξέρω ότι ήταν άδικο και για εκείνον που έφυγε τόσο νωρίς. Από τη μία αισθάνομαι τυχερή που έζησα κάτι τόσο δυνατό, που έζησα το μαζί σε όλα, από το πιο απλό εώς το πιο σοβαρό..από την άλλη τόσο άτυχη που το έχασα...

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ,ΠΟΙΟς Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣΑΤΕ?ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΟΦΑΣΗ?ΚΟΙΝΗ?Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ?

μακάρι να ήταν χωρισμός, ε δέσποινα?
πρέπει να έγινε κάτι κακό..ή παρερμήνευσα εντελώς?

Έχεις απόλυτο δίκιο void....μακάρι να ήταν χωρισμός...

.... εχεις να θυμασαι ομορφα πραγματα.... Καποιοι ανθρωποι δεν ειχαν ποτε κ ισως να μην καταφερουν να εχουν ποτε αυτο που ειχες εσυ....Οτι κ να σου πουμε ειναι λογια παρηγοριας που τα εχεις ακουσει.....Η ζωη ομως συνεχιζεται..... θελεις χρονο....... δεν ειναι ευκολο να ξεπερασει κανεις κατι τετοιο...... αλλα η ζωη συνεχιζεται.....

Μου είναι αρκετά δύσκολο...προσπαθώ να ισορροπήσω, έχω βάλει αρκετά πράγματα σε μια σειρά. Η ζωή όντως συνεχίζεται αλλά δεν πιστεύω ότι θα ξανανιώσω κάτι τόσο δυνατό.

δώσε στον εαυτό σου χρόνο να πενθήσει χωρίς να του ζητάς να το ξεπεράσει από τη μια μέρα στην άλλη..και όταν αρχίσει να επουλώνεται η πληγή σου τότε θα δεις ότι η ζωή κάνει κύκλους και ότι όλα θα δρομολογηθούν από μόνα τους..

Να σκεφτεσαι οτι εισαι τυχερη που οχι μονο το ενιωσες αλλα ειχες κ την απολυτη ανταποκριση..... :)

Είμαι όντως τυχερή που το έζησα αυτό και ένιωσα και την απόλυτη ανταπόκριση. Void αυτό κάνω...οκ μερικές φορές ζητάω πολλά από τον εαυτό μου, είμαι αυστηρή μαζί του μερικές φορές. Μου έχουν πει για ψυχολόγο αλλά δεν ξέρω κατα πόσο θα βοηθήσει, μάλλον πιστεύω ότι δε θα βοηθήσει, μόνη μου πρέπει να βρω την άκρη. Έχω κρατήσει επαφή με τα αδέρφια του και δεν πρόκειται να τη χαλάσω..βέβαια δεν ξέρω κατα πόσο αυτό θα με γυρίζει πίσω... Συνεχίζω και μένω στο ίδιο σπίτι, δε θέλω να το αλλάξω γιατί μου αρέσει πολύ και τον νιώθω...είναι έτσι όπως το είχε φτιάξει..το είχε διακοσμήσει...

Δεν υπάρχει συνταγή σε αυτές τις περιπτώσεις..ούτε θα σου πω μη μένεις στο σπίτι σας.
Μείνε όσο το έχεις ανάγκη και προπάντων μην τον ξεχάσεις..το χειρότερο πράγμα είναι η λήθη (όχι η συνφορουμίτισα!!) , η λησμονιά..κράτα τον ζωντανό μέσα σου και όσο θα περνάει ο καιρός θα πάρει και τη θέση που πρέπει να έχει μέσα σου.

Πάντως ψυχολόγος καλός ειδικευμένος στο πένθος μπορεί να βοηθήσει.

Εννοείται ότι τον κρατάω μέσα μου...τώρα για το θέμα του ψυχολόγου δεν ξέρω..έχεις εσύ να μου προτείνεις κάποιον?

Εγώ μένω Αθήνα. Μπορώ να ρωτήσω αν θες και να σου πω μέσα στις επόμενες μέρες.

Αθήνα μένω και εγώ. Σε ευχαριστώ πάντως...αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Αισθάνομαι ότι ζω μέσα σε ένα άσχημο όνειρο. Γνωρίζω καλά όμως ότι δεν είναι όνειρο. Νομίζω ότι θα τον δω μπροστά μου...ότι θα μου μιλήσει...ξέρω καλά όμως ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει..και αυτό με κάνει χάλια, κομμάτια....βρίζω, χτυπιέμαι, κλαίω...παραμιλάω... Εκείνο το βράδυ...τον είδα να ξεψυχάει..στον ύπνο του...εγώ δεν ξέρω ακόμα γιατί και πως ξύπνησα...το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φωνάξω το 166 αλλά και που το φώναξα...είχε ήδη φύγει... Να ξεψυχάει ο άνθρωπός σου μπροστά σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα......