υπαρξιακα

Printable View

27-07-2011, 11:00
elirene

υπαρξιακα

σερνομαι, μου φαινονται ολα μαυρα, ολα βαρετα καιρο τώρα...ετσι οπως ειναι η πραγματικότητα δεν μαρεσει τιποτα..
πρεπει να ξυπναω 9 το πρωι να γυρισω σπιτι το απογευμα να κανω δουλειες να μαγειρεψω και παλι το ιδιο και παλι το ιδιο και το σαββατο η την παρασκευη να βγω..λεφτα δεν εχω ουτε βαφη να παρω για τα μαλλια μου..
φοβαμαι τα πάντα αρα δεν μπορω να κουνηθω, νιωθω αδιαθετη πολλες φορες τη μερα και παρολαυτα εχω ολο το πακετο γκομενο-δουλεια-σπιτι- αυτοκινητο..
νιωθω σαν φυλακισμενη στην καθημερινοτητα και πολυ απλα δεν με ενδιαφερει τπτ απο οτι κανω τα κανω ολα και σερνομαι ..και νομιζω δεν ειμαι η μονη..
27-07-2011, 13:27
IRENEMARINA

Εγώ δεν έχω τίποτα... (ή σχεδόν...)... ούτε χρήματα... ούτε δουλειά... (για αυτοκίνητο ούτε λόγος...), ούτε σύντροφο, ούτε σπίτι... (έχω δηλαδή σπίτι αλλά εκεί που το έχω είναι άχρηστο σχεδόν) .... οπότε δικαίως σέρνομαι το τελευταίο καιρό... κι εγώ νιώθω φυλακισμένη ειδικά σ' αυτή την πόλη... (στην Αθήνα...)... δεν έχω βρει κανέναν να με αγαπάει... μάλιστα το τελευταίο ρεμάλι που πέρασε από τη ζωή μου μου είπε μια φορά... "και γιατί δε μένεις μαζί μου; έτσι κι αλλιώς με όποιον και να είσαι θα σε κερατώνει.... "... τέτοια ωραία... σκέφτομαι συχνά να βάλω ένα τέλος σ' όλη αυτή τη μιζέρια... τώρα εσύ γιατί νιώθεις έτσι....;;.... μάλλον μέσα σου είναι το πρόβλημα....
27-07-2011, 13:41
πιεσμενη

Δεν εισαι η μονη που νιωθει ετσι.... Παλια ηταν ολα ομορφα...παλια.... γιατι πια κοντευουμε να γινουμε ολοι ψυχονευρωτικοι σαν τους Αμερικανους...... Τα επαγγελματα που θ ανθισουν στην κυριολεξια ειναι αυτα των ψυχολογων,ψυχοθεραπευτων κ ψυχιατρων.........
27-07-2011, 13:43
IRENEMARINA

Χάσαμε τους φίλους και το έχουμε ρίξει στους ψυχίατρους....
27-07-2011, 13:52
πιεσμενη

Δεν πιστευω οτι ειναι λογω χασιματος με τους φιλους ...εχει να κανει με την γενικοτερη πιεση που εχουμε οσοι ζουμε σε μεγαλες πολεις κ βεβαια η οικονομικη κριση που μας κανει να νιωθουμε μιζεροι γιατι δεν μπορουμε πια να κανουμε πραγματα που καναμε παλια....
27-07-2011, 14:00
Θεοφανία

Quote:

Originally Posted by elirene

σερνομαι, μου φαινονται ολα μαυρα, ολα βαρετα καιρο τώρα...ετσι οπως ειναι η πραγματικότητα δεν μαρεσει τιποτα..
πρεπει να ξυπναω 9 το πρωι να γυρισω σπιτι το απογευμα να κανω δουλειες να μαγειρεψω και παλι το ιδιο και παλι το ιδιο και το σαββατο η την παρασκευη να βγω..λεφτα δεν εχω ουτε βαφη να παρω για τα μαλλια μου..
φοβαμαι τα πάντα αρα δεν μπορω να κουνηθω, νιωθω αδιαθετη πολλες φορες τη μερα και παρολαυτα εχω ολο το πακετο γκομενο-δουλεια-σπιτι- αυτοκινητο..
νιωθω σαν φυλακισμενη στην καθημερινοτητα και πολυ απλα δεν με ενδιαφερει τπτ απο οτι κανω τα κανω ολα και σερνομαι ..και νομιζω δεν ειμαι η μονη..

κοίτα, το πακέτο είναι λίγο σχετικό.
γκόμενο-δουλειά-σπίτι-αυτοκίνητο....
Μπορεί ο άνθρωπος που είσαι μαζί να μη σε κάνει ευτυχισμένη, στη δουλειά σου να βαριέσαι, το σπίτι σου να μην είναι όπως θα το ήθελες.
για το αυτοκίνητο δεν μπορώ να σκεφτώ πως μπορεί να προσφέρει χαρά, εκτός από εξυπηρέτηση και φυσικά είναι πολύτιμο.
Έχεις σκεφτεί που μπορεί να βρίσκονται οι ανεπάρκειες σου και να σε ρίχνουν?
27-07-2011, 14:28
IRENEMARINA

Δε ξέρω αν είναι λίγο ή όχι το πακέτο.... αλλά σκέψου να μην το έχεις και καθόλου;;; το αυτοκίνητο βοηθάει γιατί το παίρνεις και για καμιά βόλτα και ξεφεύγεις και λίγο..... αν το έχεις... και έχεις και την οικονομική δυνατότητα να το συντηρείς....
27-07-2011, 14:34
Θεοφανία

Quote:

Originally Posted by IRENEMARINA

Δε ξέρω αν είναι λίγο ή όχι το πακέτο.... αλλά σκέψου να μην το έχεις και καθόλου;;; το αυτοκίνητο βοηθάει γιατί το παίρνεις και για καμιά βόλτα και ξεφεύγεις και λίγο..... αν το έχεις... και έχεις και την οικονομική δυνατότητα να το συντηρείς....

ναι, έχεις δίκιο.
Εγώ χωρίς αμάξι αισθάνομαι κουτσή, είναι απαραίτητο, ειδικά στην Αθήνα.

Όσο γι αυτά που γράφεις παραπάνω, κοίτα να λύνεις ένα-ένα τα θέματα που σε απασχολούν.
Για την ατάκα που σου είπε ο βλάκας, μη στεναχωριέσαι καν, δεν υπάρχει λόγος να χαλιέσαι για τέτοια άτομα.
27-07-2011, 15:02
elirene

κοιτα νομίζω ετσι οπως ειναι τα πράγματα ειμαστε να κλαψουμε ολοι μαζί παρεα..η ευτυχια δεν υπάρχει ειναι απλα στιγμες,οι φιλοι, οι αντρες για να περναει η ωρα, η δουλεια για να βγαζεις κανα φραγκο να χεις να φας..καταναγκαστηκα, νιωθω οτι ειμαι σε μια φυλακη που λεγεται το σωμα της ελιρενε και πρεπει να κανω αυτο η το αλλο για να επιβιωσω η για να νιωθω καλα και πραγματικα μεσα σαυτο το χάος που λεγεται πραγματικότητα δεν βρισκω τπτ που να με ελκυει ή οσα με ελκυουν δεν μπορουν να με ωφελήσουν στην πράξη ..επικρατει μια συγχυση αυτη η ζωη μια ταλαιπωρια..
ασε το αγχος φοβαμαι να μην πεθανω και βαριεμαι που ζω..πως το λεει φασκω και αντιφασκω
οποιος απαντησει ας μην επικεντρωθει σε μενα νομιζω ειναι φαινομενο της εποχης και οχι μονο αυτο που μου συμβαινει αλλα οι περισσοτεροι αποφευγουν να μιλανε για αυτο για να μην μιζεριαζουν
27-07-2011, 15:55
IRENEMARINA

Τι δουλειά κάνεις αν επιτρέπεται;
27-07-2011, 15:57
elirene

σαν γραμματειακη υποστηριξη σε εταιρεια
27-07-2011, 16:02
IRENEMARINA

Απ' ότι καταλαβαίνω δεν είναι και καμία δουλειά με τρελλά λεφτά... οπότε ως προς αυτό το κομμάτι, δικαίως δεν νιώθεις καλά.... τώρα για τα υπόλοιπα δεν ξέρω....
27-07-2011, 16:30
Lefteris68

Quote:

Originally Posted by elirene

σερνομαι, μου φαινονται ολα μαυρα, ολα βαρετα καιρο τώρα...ετσι οπως ειναι η πραγματικότητα δεν μαρεσει τιποτα..
πρεπει να ξυπναω 9 το πρωι να γυρισω σπιτι το απογευμα να κανω δουλειες να μαγειρεψω και παλι το ιδιο και παλι το ιδιο και το σαββατο η την παρασκευη να βγω..λεφτα δεν εχω ουτε βαφη να παρω για τα μαλλια μου..
φοβαμαι τα πάντα αρα δεν μπορω να κουνηθω, νιωθω αδιαθετη πολλες φορες τη μερα και παρολαυτα εχω ολο το πακετο γκομενο-δουλεια-σπιτι- αυτοκινητο..
νιωθω σαν φυλακισμενη στην καθημερινοτητα και πολυ απλα δεν με ενδιαφερει τπτ απο οτι κανω τα κανω ολα και σερνομαι ..και νομιζω δεν ειμαι η μονη..

Ελι,
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ τα υλικά αγαθά δεν φέρνουν την ευτυχία στον άνθρωπο... γιατί από τη φύση του μπορεί να αρκεστεί σε λίγα... όμως η καταναλωτική μανία της εποχής έχει δημιουργήσει τέτοια στερεότυπα... που εύκολα οι άνθρωποι έρχονται σε αδιέξοδο και νιώθουν απαισιοδοξία για τα πάντα, μιζέρια και άλλα αρνητικά συναισθήματα... και αυτό γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει πραγματική αγάπη στη ζωή μας και πάνω από όλα δεν έχουμε αγάπη για τον εαυτό μας... γιατί έχουμε απομακρυνθεί, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, από την πηγή δημιουργίας μας και το πραγματικό φως της Αγάπης...
Όμως τα προβλήματα που έρχονται... αποτελούν και την αρχή της λύσης τους... καθώς μας αναγκάζουν να στρεφόμαστε σε νέα πορεία για να ανκαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό....
Γι' αυτό πιστεύω πως τα πράγματα και οι καταστάσεις μπορούν να βελτιωθούν και να νιώσουμε αισιόδοξοι κάποια στιγμή...