Ο φίλος μου, μου φέρεται απαίσια...
Καλησπέρα σας. Απευθύνομαι σε αυτό το site γιατί ελπίζω ότι θα πάρω κάποιες απαντήσεις. Είμαι 19 χρονών και έχω σχέση με ένα αγόρι συνομήλικό μου εδώ και 8 μήνες. Κλασσικά όλα ξεκίνησαν τέλεια. Μέχρι την στιγμή που, καλώς ή κακώς, γύρισα και του είπα για το παρελθόν μου. Ναι, το παραδέχομαι ότι ήμουν κάπως "πεταχτή", για να μην πω τη λέξη που χρησιμοποιεί το αγόρι μου. Το θέμα είναι ότι τα πράγματα, φυσικά, δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελα. Οι βρισιές και οι υπερβολικές αντιδράσεις δεν άργησαν να πάρουν θέση στην καθημερινότητα μας. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, καθόμαστε και βλέπουμε ταινία. Αν μέσα στην ταινία ειπωθεί κάτι που θα του θυμίσει εμένα και το τι έκανα πριν αυτόν δεν θα αργήσει να με βρίζει κάνοντάς με να νιώθω το πιο κατώτερο ον που έχει περάσει από αυτό τον πλανήτη. Και δεν σας κρύβω ότι με έχει κάνει να πιστέψω ότι μου αξίζει όλο αυτό. Κι επίσης δεν σας κρύβω ότι πάνω σε κάποιους τσακωμούς μας, λόγο του ότι εγώ έφτανα στο αμήν με τα λόγια που ξεστόμιζε, "σήκωνα" το χεράκι μου, προσέχοντας βέβαια τι κάνω (μην τον στείλω και σε κανένα νοσοκομείο). Το θέμα είναι ότι το χεράκι επέστρεφε πίσω, χωρίς όμως αυτός να προσέχει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να θέλει τόσο πολύ να φύγει από αυτόν αλλά σκεπτόμενη την ζωή μου μακριά του με πιάνει φόβος. Τον αγαπάω. Αλλά ο λόγος που δεν φεύγω είναι όπως προείπα ότι με έχει κάνει να πιστέψω ότι μου αξίζει όλο αυτό που περνάω. Μακάρι να μπορούσα να μεταφέρω τις καταστάσεις ως έχουν, αλλά είναι πολύ "χοντρές" και δεν γίνεται. Δεν ξέρω αν χρειάζεστε κι άλλες πληροφορίες για την κατάσταση. Ότι θέλετε μπορείτε να ρωτήσετε.Απλά είμαι πραγματικά σε απόγνωση. Το τελευταίο που έγινε είναι ότι μου είπε ότι θα πάει διακοπές 5 μέρες με τους φίλους του κι εγώ πολύ απλά δεν μπορώ να βγω ούτε για καφέ. Δεν θέλω να τον χάσω. Αλήθεια. Βοήθεια ρε παιδιά...:(