Originally Posted by
DissolvedGirl
Το ότι έκλεισε το πρώτο σου θέμα δε σε πτόησε φαίνεται να ανοίξεις δεύτερο με τον ίδιο προκλητικό τίτλο. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού... αλλά έχεις δίκιο, δεν προικίστικαν όλοι εξίσου από τη φύση να αντιλαμβάνονται τα σημάδια με την πρώτη. Αμφιβάλλω εάν εννοούσες εμένα, καθ΄ό,τι η φύση είναι εξαιρετικά γεναιόδωρη με την περίπτωσή μου, παρ΄όλα αυτά, επειδή το δικό μου nickname βλέπω να ποζάρει φάτσα κάρτα στο μήνυμά σου και να χρησιμοποιείται ως φανταστικός συνομιλητής, θα σεβαστώ την πρόσκληση και θα σου απαντήσω ημι-σοβαρά.
By the way αγαπητέ προικισμένε, πριν προχωρήσουμε, καλό θα ήταν να απέφευγες εκφράσεις όπως "η λιγοσύνη των νέων" επειδή, εκτός από το ότι δεν είσαι Ελύτης και η γλωσσοπλασία απαιτεί και κάποια πνευματικά cohones, έρχονται να συγκριθούν ειρωνικά με το άτοπο (δις) του τίτλου του θέματός σου, καθώς και να συγκρουστούν με το αγράμματο της λέξης "ανταποκριτικότητα" (ανταπόκριση) και το ανορθόγραφο της λέξης "υψιλότερο" (υψηλότερο), "ενδεχώμενο" (ενδεχόμενο) κτλ...
Μάλλον με το "είσαστε" εννοούσες "ήσαντο", γιατί όχι μόνο δεν εμπίπτω εγώ σε καμία απολύτως από τις κατηγορίες που ανέφερες (ή θα μπορούσες καν να φανταστείς), αλλά καμιά και από τις υπόλοιπες κοπέλες που απάντησαν στο προηγούμενο θέμα σου, καθώς και ελάχιστες από τις κοπέλες που γωρίζω προσωπικά, αρκούνται σε άτομα που να τις ικανοποιούν γλωσσικά νυχθημερόν. Ίσως το ότι γνώρισες πολλά άτομα με τέτοιους προσανατολισμούς να οφείλεται σε δική σου κατευθυνόμενη αναζήτηση, και να κινούσουν σε μέρη και κύκλους όπου τέτοιες κοπέλες να ήταν η πλειοψηφεία. Ίσως να κρίνεις από τις κοπέλες που επιλέγει ο γιος σου (αν έχεις αγόρι) ή από τις φίλες της κόρης σου (αν έχεις κορίτσι)... το οποίο είναι λίγο πιο λυπηρό. Either way, sucks to be you.
Αν εννοούσες ότι οι 20χρονες γενικά σου είμαστε αδιάφορες, χαιρόμαστε πολύ. Γιατί αυτή σου η αδιαφορία μάλλον θα σε σταματήσει από το να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση φλερτ. Από τη μία, θα μας γλυτώσει από την άβολη χυλόπιτα και την επακολουθούμενη συζήτηση-παράπονο του τι έχουμε που τραβάει 43ρηδες με την μπάκα και την καραφλίτσα, αλλά επίσης θα προστατεύσει και εσένα τον ίδιο από την καυστική και, συχνά για άτομα της εν λόγω ηλικίας, καταρρακωτική επιθετική κριτική μιας παρέας πνευματωδών, ελκυστικών, επιτυχημένων 20χρονων κοριτσιών. Ειλικρινά σου το λέω, είναι μια ισορροπία που καλό θα ήταν να μη διαταραχθεί… εκτός αν είσαι από τους 40ρηδες που μια χαρά κρατιούνται, αν και για την ελληνική πραγματικότητα είναι μάλλον δύσκολο
Εγώ πάλι τον άντρα τον θέλω κυρίαρχο της ζωής του. Τον θέλω σίγουρο με τον εαυτό του και συνειδητά αισιόδοξο, κυνηγό και αναζητητή. Θέλω να μου προσφέρει το λουλούδι και το κοχύλι που, προς αναζήτησής τους, κατάκτησε κορυφή μετά κορυφής και βάθη απύθμενα. Θέλω να προκαλεί το πνεύμα μου και όχι την αντίδρασή του. Θέλω να με ενισχύει ώστε να γίνω καλύτερη από αυτό που μπορώ χωρίς να με πιέζει να γίνω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Θέλω να ξεσηκώνει τις αισθήσεις μου και να εξερευνά μαζί μου το εύρος των συναισθημάτων μας. Θέλω να έχει Ψυχή και να χαίρεται τη Ζωή που έχει χωρίς να στερείται ονείρων, να ζει το τώρα πάντα στοχεύοντας σε ένα καλύτερο αύριο. Θέλω να θαυμάζω, να εμπνέομαι, να νιώθω την καρδιά μου να σκιρτά κοιτώντας τον άντρα που ισορροπεί στα όρια του πρακτικού με το ιδεατό, που σέβεται το σώμα του όσο και το πνεύμα του, και φροντίζει η Ύπαρξή του να δένει αρμονικά με τα όνειρά του. Θέλω τον άντρα που με συνοδεύει χωρίς να με καθοδηγεί, με συντροφεύει χωρίς να μου επιβάλλεται, δε φοβάται να πει συγνώμη, σε παρακαλώ και ευχαριστώ, ξέρει τι θέλει, ξέρει πως να το κατακτήσει, και απαράλλαχτο κομμάτι από αυτό το κάτι, που χωρίς αυτό τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία, να είμαι εγώ. Θέλω τον άντρα που με κοιτάζει και κάνει τα γόνατά μου να λυγίζουν από το βάθος και το νόημα του βλέμματός του, βάθος που επέρχεται μόνο μετά από πραγματική, συνειδητή, αναντιστεκόμενη και αναντικατάστατη επιλογή.
Καθημερινά. Τα χρόνια είναι ακόμα μπροστά μου, η καρδιά μου χτυπάει έντονα και ανοιχτά και η αντίληψή μου είναι στα πιο προχωρημένα της, και όχι μόνο λόγω νεαρής ηλικίας, μιας και όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, η αντιληψή του είτε φθίνει, είτε παγιώνεται σε στερεότυπα άθελά του. Και όμως, η απογοήτευση είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα οποιασδήποτε λογικής, παντελώς αντικειμενικής και γειωμένης μελέτης για το μέλλον. Το μόνο που μας σώζει όλους από την κατάθλιψη είναι η τυφλή ελπίδα, μια δόση ελαφρότητας, η συνειδητή αποχή από υπερ-αναλύσεις και μικρά καθημερινά ξεσπάσματα για να ξεδώσει η ψυχούλα μας.
Και δεν πιστεύω ότι η καρδιά μας σκληραίνει ποτέ, απλά δυναμώνει το μυαλό μας και αυτό που ονομάζουμε ωρίμανση είναι απλά η υποχώρηση της υπεροχής της καρδιάς και της ψυχής μας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Όταν η εμπειρία και η μνήμη αντικαθιστούν την παρόρμηση και το ένστικτο, η καρδιά μας παραγκωνίζεται και η λογική παίρνει τα ηνία, ίσως κιόλας προς προστασία της καρδιάς. Γιατί νομίζεις λένε στην Αμερική "Forgive and forget"; Γιατί δεν υπάρχει πραγματική, ολοκληρωτική συγχώρεση εάν δεν υπάρξει λησμονιά... και αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ...
Φίλε ποκερά (παραλίγο να σε πω ποζερά), η πραγματική τέχνη στο πόκερ είναι η υπομονή μέχρι να παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία, συναρτήσει τύχης. Δεν απέχει πολύ από την τέχνη της σαγήνης και την πραγματική φύση του έρωτα.
Εγώ όμως που είμαι σκακίστρια και η φύση του παιχνιδιού βασίζεται εξ ολοκλήρου στην εκτίμηση και τον υπολογισμό ενδεχόμενων πιθανοτήτων, σου λέω ότι οι πιο γοητευτικές μάχες είναι οι εκ των προτέρων χαμένες... Υπάρχει ένα μεγαλείο στο σκάκι όπως και στον έρωτα΄ γέρνεις το βασιλιά σου στοικά, όχι με ταπεινότητα επειδή έχασες, αλλά με περηφάνεια που συμμετείχες σε μια μάχη με έναν καλύτερό σου αντίπαλο... όπως γέρνεις στον ώμο της βασίλισσάς σου γνωρίζοντας ότι μόνο το άγγιγμά της μπορεί να ηρεμήσει την ψυχή σου, και αποδέχεσαι την επιρροή της χωρίς αντρική υπεροψία ή αιδώ..
Πολύ το χάρηκα αυτό το μήνυμα, μου έφτιαξε το βράδυ!
