ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
Αν και ο τίτλος του θέματος με μιά πρόχειρη και σύντομη σκέψη προσιδιάζει στα χρόνια της εφηβείας μας, εν τούτοις έχω την αίσθηση, αλλά και η εμπειρία αυτό διδάσκει, πως τα υπαρξιακά ερωτήματα δεν σταματούν κατά τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου ανεξάρτητα σε ποιά ηλικία βρίσκεται. Νομίζω πως, ακόμη και μία γενική εξέταση και ανάλυση αν κάνουμε κατά τη διάρκεια ενός σημαντικού για την πορεία της ζωής μας έργου, είναι κατά βάση ένα ερώτημα υπαρξιακής φύσης.
Με άλλα λόγια, θεωρώ πως ο Υπαρξιακός Προβληματισμός δεν αφορά μόνο ζητήματα Οντολογικά, Φιλοσοφικά, Θεολογικά και γενικά σε ότι αφορά τα δεδομένα της ανθρώπινης γνώσης, ούτε βρίσκει σκοπιμότητα μόνο, εννοώ ο Υπαρξιακός Προβληματισμός, στα χρόνια της νεότητας όπου καλούμαστε να ρυθμίσουμε τον τρόπο οργάνωσης της μελλοντικής ζωής μας (επάγγελμα, οικογένεια, ελεύθερος χρόνος, κ.ά.), μα έχει την ισχύ του διαρκή σε ένα γενικότερο συνειδησιακό πλέγμα μέχρι το τέλος του ανθρώπου.
Αγαπάμε να ζούμε.
Ο καθένας μας κάθε ημέρα βρίσκετε σε μιά δεδομένη υπαρξιακή θέση-κατάσταση την οποία ορίζουν οι πεποιθήσεις, οι επιδιώξεις και επιλογές, αλλά και διάφοροι άλλοι αστάθμητοι ή μη, παράγοντες. Ακόμη κι όταν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, λόγου χάριν ασθένεια, αγαπάμε να ζούμε όλο και περισσότερο και στην πράξη το εκφράζουμε αυτό με την εναρμόνισή μας με όλα εκείνα που θα αποκαταστήσουν την υγεία μας, για να μείνουμε στο παράδειγμα της ασθένειας που αναφέρθη πριν. Το ίδιο όμως ισχύει για κάθε άλλη "αναποδιά" και εμπόδιο. Έτσι λοιπόν, με τις πεποιθήσεις μας, τις επιθυμίες μας και εν γένει με ότι οραματιζόμαστε για τη ζωή μας, αγαπάμε να ζούμε κάθε ημέρα.
Το ερώτημα μου είναι το εξής.
Τι κάνουμε όταν η αγάπη για τη ζωή πάψει να ενεργεί μέσα μας ;;; Πως το ρυθμίζουμε ;;;
Όταν έχεις κατακτήσει όλα όσα είχες επιθυμίσει, ας μην εξετάσουμε αν ήταν μικρά ή μεγάλα λίγα ή πολλά, και νοιώθεις πως η ζωή δεν έχει να σου προσφέρει τίποτε άλλο πιά μα ούτε έχεις κι εσύ κάτι να προσφέρεις στη ζωή, πολύτιμο ή όχι ας μην το εξετάσουμε, τι κάνεις, πως τοποθετείσε απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα ;;;
Κατόπιν σοβαρής σκέψης, σοβαρή κατά τις δικές μου ασθενείς δυνάμεις για άλλον ίσως δεν έχει τέτοια βαρύτητα λόγω, φερ' ειπείν, ισχυρής ευφυϊας ή διακριτικότητας ή διορατικότητας ή οτιδήποτε άλλο το οποίο δεν διαθέτω, κατόπιν, λοιπόν, σκέψης, συνειδητοποίησα πως πρέπει να βάλω τέρμα στη ζωή μου. Πως πρέπει, με άλλα λόγια, να αυτοκτονήσω.
Όμως υπάρχει σοβαρό εμπόδιο που δεν επιτρέπει να το αποφασίσω και να το εκτελέσω. Υπάρχουν άνθρωποι που θα πονέσουν πολύ άσχημα αν υλοποιήσω την πράξη αυτήν. Ένα παιδί 18 ετών, μάνα, αδέρφια.
Επομένως, πως παλεύεται η κατάσταση ;;;
