ιδψ και βιαιες παρορμησεις.δεν ξερω τι να κανω............

γεια σας ειμαι καινουρια στο φορουμ και πρωτη φορα γραφω για το προβλημα μου το οποιο δεν κρυβω με εχει τρελανει...πριν απο 6 μηνες εχασα ενα πολυ κοντινο και αγαπημενο προσωπο τελειως αναπαντεχα.λιγο καιρο μετα αρχισα να τα βλεπω ολα παραξενα περιεργα ενιωθα οτι δεν ανηκω εδω δεν ηξερα ποια ειμαι τι κανω εδω τι ειναι εδω και διαφορα αλλα τετοια και αρχισα να πιστευω οτι σιγα σιγα τρελενομαι..θεωρω οτι αυτο ηταν αποπροσωποποιηση εξαιτιας τισ στρεσογονου περιοδου ποθ περασα οταν εχασα το κοντινο μου προσωπο.αλλα και παλι εγω ενιωθα να τρελενομαι.λιγο αργοτερα αρχισαν να μπαινουν σκεψεις στο μυαλο μου οτι θα τρελαθω και θα κανω κακο στιν οικογενεια μου.αυτο απο απλη σκεψη αρχιζε να γινεται εμμονη και το φοβαμαι αρχισε να γινεται θεληση να κανω κακο.εγω ολα τα χρονια της ζωης μου ημουν ηρεμος ανθρωπος μεγαλωσα σε πολυ αγαπημενο οικογενειακο περιβαλλον ειχα διαλεξει ανθρωπιστικο επαγγελμα αλλα τωρα νιωθω οτι το μονο που θελω ειναι να κανω κακο.νιωθω οτι δεν εχω συναισθηματα για κανεναν νιωθω κενη και αυτο με κανει να μπερδευω ακομα πιο πολυ την κατασταση.δεν ξεπω τι θελω νιωθω απαισια πολυ συχνα κλαις κ οσο κ να μου λεει και να μου ξαναλεει η ψυχολογος μου οτι εχω ιδψ κ τπτ απο αυτα δεν θα κανω εγω δεν πειθομαι..δεν ξερω τι να κανω νομιζω θα τρελαθω..ελπιζω να μην σας κουρασα...

Μην στεναχωριέσαι, ξέρω ότι είναι δύσκολο. Κι εγώ τον Οκτώβριο έχασα μία φίλη μου. Η γιατρός σου έχει δίκιο, όσο κι αν σου είναι δύσκολο να το πιστέψεις αυτή τη στιγμή, να είσαι σίγουρη ότι σε κάποια στιγμή θα τα πιστέψεις. Αν ήταν να τα κάνεις θα τα έκανες, δεν θα τα σκεφτόσουν απλά. Αυτό είναι το μυστικό, επειδή τα σκέφτεσαι και μέσα σου ξέρεις οτι δεν ισχύουν γι' αυτό και τα φοβάσαι. Κι εγώ τα έχω, κάποιες φορές με ρίχνουν πάρα πολύ κι άλλες πιο λίγο. Θέλει να προσπαθήσεις κι εσύ. Εγω κάνω και θεραπευτική αγωγή με χάπια και από χθες ξεκίνησα και ψυχοθεραπεία. Ξέρω οτι μπορώ να τα καταφέρω, απλά θέλει προσπάθεια και δυναμη, να το πιστεύεις και να μην τα φοβάσαι. Δεν θα τρελαθείς, το σκέφτεσαι όμως γιατί αυτές οι σκέψεις στο προκαλούν. Το έχω καταφέρει μία φορά, τα ξεπέρασα όλα για λίγα χρόνια, και από βλακεία γιατρού ξαναμπήκα στα χάπια και τώρα ξαναπροσπαθώ να τα κόψω και να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Πήγαινα καλύτερα, δοκίμασα ομοιοπαθητική η οποία με χάλασε, ξανάρχισα να πηγαίνω καλά, έχασα την φίλη μου, έγινα πολύ χάλια, άλλαξα χάπια, πάλι γινόμουν καλύτερα, κάποια προβλήματα ψυχοφθόρα στη δουλειά με πήγαν πίσω κι έτσι έφτασα στο σημείο να πω ότι θέλω να ξεπεράσω τα πάντα και να γίνω πάλι ΕΓΩ!!! Αν πραγματικά θέλεις να βρεις τον εαυτό σου, άκου την ψυχολόγο σου, έχει δίκιο. Αν πάλι νιώθεις ότι δεν σε καλύπτει δοκίμασε και σε κάποιο ψυχιάτρο, που στην ουσία τα ίδια θα σου πει, αλλά είναι ο μόνος κατάλληλος γιατρός ώστε να δει αν χρειάζεσαι αγωγή ή όχι. Για μένα αν μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου χωρίς χαπια, είναι πολύ καλό, αλλά αν δεν μπορείς πρέπει να το κάνεις για να συνέλθεις και να γίνεις πάλι εσύ... απλά να βρεις έναν καλό γιατρό, παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο. Καλό θα ήταν να ρωτήσεις την ψυχολόγο σου αν ξέρει κάποιον που δεν δίνει χάπια με το παραμικρό, γιατί υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Υπάρχουν όμως και γιατροί που ειναι πραγματικά άνθρωποι και προσπαθούν να σε βοηθήσουν με την καρδιά τους...

σε ευχαριστω παρα πολυ για την απαντηση σου..δεν ξερω τι εχω παθει ειλικρινα.τα χω μπλεξει τοσο πολυ μεσα στο κεφαλι μου..τωρα ειμαι σπιτι μονη με τον πατερα μου ο οποιος κοιμαται και σκεφτομαι οτι τωρα μπορω να παω και να του κανω κακο.τι με εμποδιζει γιατι να μην παω??νιωθω σαν να μην τον αγαπαω πια..εγω που την οικογενεια μου τιν εβαζα πανω απο ολα..τωρα σκεφτομαι οτι θελω να τους κανω κακο κ η σκεψη μου φαινεται τοσο φυσιολογικη...γιαυτο λεω οτι τρελενομαι...ειμαι στο τσακ να κανω πραξη ολες μου αυτες τις σκεψεις και φοβαμαι μην δεν αντεξω..παιρνω χαπια εδω και 6 μηνες περιπου γιατι ημουν πολυ χαλια παθαινα κρισεις πανικου κ δεν μπορουσα και να κοιμηθω.τοσο η ψυχολογος οσο και η ψυχιατρος αλλα ειδικα η ψυχολογοσ που χοθμε κανει πολλες συνεδριες και την νιωθω πιο κοντα μου μου χουνε πει οτι δεν μπορω να αλλαξω απτην μια στιγμη στην αλλη και να γινω κατι τοσο ακραιο κ οτι μπερδευω την παρορμηση που νιωθω και νομιζω οτι ειναι θεληση..αλλα το θεμα ειναι οτι οταν κανω τισ σινεδριες πραγματικα ανακουφιζομαι αλλα μετα απο λιγο αμφισβητω ολα οσα μου χει πει η γιατρος μου και παλι οι ιδιες σκεψεις να με μπερδευουν και πραγματικα νιωθω οτι θα κανω το μπαμ...δεν μπορω αλλο...

Όπως σου είπαν και πριν έχουν δίκιο. Πρώτον μην περιμένεις να περάσει από τη μία στιγμή στην άλλη, θέλει κι αυτό τον χρόνο του. Αυτό που σε εμποδίζει να του κάνεις κακό είναι ο εαυτός σου. Αν ήθελες πραγματικά να του κάνεις κακό θα το έκανες χωρίς να το σκέφτεσαι, δεν θα το φοβόσουνα. Όσο το φοβάσαι τόσο περισσότερο τρέφεται ο φόβος και μεγαλώνει. Αυτό θέλει ο φόβος. Αυτή η σκέψη σε βάζει στο τρυπάκι να το φοβάσαι και να παθαίνεις και τις κρίσεις και τις φοβίες. Αν μέσα σου εκείνη τη στιγμή, σκεφτείς ότι αυτό που σε τρομάζει είναι χαζό γιατί ποτέ δεν θα το έκανες, τότε σιγά σιγά θα σου φύγει. Η γιατρός μου, μου είπε ότι αυτός είναι ο πιο συχνός φόβος των περισσότερων ανθρώπων που τους συμβαίνει αυτό, και οι περισσότερες είναι οι μαμάδες οι οποίες το σκέφτονται για τα παιδιά τους. Σου βγαίνει στα άτομα που αγαπάς πιο πολύ, ακόμη και για τον εαυτό σου. Γι' αυτό και είναι δυνατή η φοβία. Εγώ προσπαθώ εκείνη τη στιγμή να βάζω στο μυαλό μου, την πραγματικότητα, δηλαδή ότι το σκέφτομαι γιατί λειτουργώ αρνητικά εκείνη την ώρα και μετά από λίγο περνάει. Ξέρω ότι μερικές φορές είναι δυνατό και θέλει πολλή προσπάθεια, αλλά πίστεψε με θα το ξεπεράσεις. Όλα θέλουν τον χρόνο τους...

το ξερω οτι δεν φευγει απτην μια στιγμη στην αλλη ολο αυτο αλλα πραγματικα εχουν περασει 6 μηνες κ τωρα ειδικα αυτη τη βδομαδα εχψ τοσο εντονες παρορμησεις και μεσα μου λεω οτι πραγματικα δεν με νοιαζει αν θα κανω κακο και τι με εμποδιζει???και νιωθω οτι ειμαι ολο και πιο κοντα...πως γινεται να θελω τετοια πραγματα και να σκεφτομαι οτι δεν θα ειχα προβλημα να κανω κακο στον οποιονδηποτε ενω παλια δεν μου ειχε περασει καν απο το μυαλο??απο μικρη ημουν πολυ ντροπαλη και πολυ φοβιτσιαρα εβλεπα να τσακωνονται στο δρομο και μονο τα κλαματα δεν εβαζα και τωρα νιωθω τοσο εντονα τα ακριβως αντιθετα που νομιζω οτι το χανω..¨(σιγνωμη αν γινομαι κουραστικη και παλι ευχαριστω για την απαντηση σου.....

Χριστίνα καλημέρα, αν διαβάσεις έχω ανοίξει ενα παρόμοιο πόστ. Και εγώ μετά απο κρίσεις πανικού και απίστευτα έντονο άγχος ξαφνικά έβλεπα το μαχαίρι της κουζίνας και ήθελα να το καρφώσω σε κάποιον, δεν ξέρω γτι συμβαίνει, απλά μετά απο στρεσσογόνα γεγονότα μου βγήκε, δυστηχώς εγώ είμαι εδώ και 2 χρόνια έτσι, καλμάρω τα συμπτώματα κ τις σκέψεις με Solian & Cypralex αλλα όταν δεν τα παίρνω επανέρχονται, είναι μεγάλη ταλαιπωρία και σε νοιώθω στο 100%, νομίζεις πως θα σηκωθείς, θα τα χάσεις κ θα σκοτώσεις κάποιον, είναι πραγματικά μαρτύριο.., θέλω να σου πώ ότι εγώ το είχα σε τρομερό βαθμό αυτο, σε σημείο που να τρέμω ολόκληρος νομίζωντας πως θα μαχαιρώσω κανέναν, έκανα ομοιοπαθητική και με βοήθησε, μπορεί να μήν εξαφανίστηκαν οι σκέψεις τελείως πάντως καλυτέρεψα. Πολύ περίεργη η ψυχολογία του καθενός πάντως, απο τη μιά να είσαι ενας άνθρωπος ύσηχος , καλοσυνάτος που ποτέ να μην σκεφτόσουν να βλάψεις κανέναν και απο την άλλη ξαφνικά να νομίζεις πως θές να σκοτώσεις άνθρωπο, έτσι ακριβώς και εγώ, σε νοιώθω.. κάνε υπομονή και παίρνε κανονικά την αγωγή σου, μην διστάσεις να πειραματιστείς στα φάρμακα για το ποιό σου ταιριάζει καλύτερα, δυστηχώς είναι κ αυτό μια πάθηση και χρειαζόμαστε ιατρική βοήθεια.

Χριστίνα, αν θες τη γνώμη μου, ζήτησε από τη ψυχολόγο να σου μάθει κάποια μέθοδο κατανόησης και ελέγχου της σκέψης, κάτι σαν εσωτερική παρατήρηση. Που με τον καιρό να οδηγεί σε μείωση ή περιορισμό της έντασης τους.

κωνσταντινε γεια σου και ευχαριστω για την απαντηση.οταν πρωτοειχα αυτες τις σκεψεις εψαχνα σαν τρελη σε διαφορες σελιδες στο ιντερνετ κατι που θα με ανακουφιζε και θα με εκανε να δω οτι δεν ειμαι η μονη που το περναει αυτο.τυχαια ειχα διαβασει το δικο σου μηνυμα σε αυτη τη σελιδα και ειχα πει οτι αυτα ακριβως νιωθω κατα γραμμα.....βιαιες παρορμησεις φοβο οτι θα κανω κακο εκλαιγα ολη μερα βασανιζομουν δεν εβγαινα γενικα πολυ χαλια κατασταση..απλα οσο περναει ο καιρος,δεν ξερω αν φταιει η επεξεργασια και η ερμηνεια που δινω στις σκεψεις μου οι οποιες παντα θα ειναι αρνητικες ,απλα βλεπω οτι πλεον νιωθω πολυ εντονη θεληση και αυτο ειναι που με τρομαζει.θελω να κανω κακο...γιατι να θελω??ποτε δεν με εκφραζε το κακο παντα ημουν καλοσυνατη πολυ συνεσταλμενη και λατρευα τους δικους μου τους φιλους μου μεχρι και επαγγελμα ειχα διαλεξει το οποιο βοηθαγε ανθρωπους......και τωρα σκεφτομαι οτι ολα αυτα ηταν σαν να προσποιουμουν και οτι βαθια μεσα εκρυβα κατι τοσο φριχτο το οποιο τελικα φοβαμαι οτι ειμαι και απλα δεν το χα καταλαβει..τρεμω να ειμαι σπιτι μονη μου με τους γονεις μου.ενω αυτοι κοιμουνται εγω βασανιζομαι απο σκεψεις οτι τωρα ειναι η ευκαιρια μου να παω να κανω αυτο που πιστευω οτι θελω...και οταν με βλεπω οτι ειμαι στο τσακ εκει με πιανει ο πανικος μια ενταση λες και τρελενομαι...χαλια κατασταση ποτε δεν περιμενα να μου συμβει..εχω κανει 3 αλλαγες στα χαπια που παιρνω αλλα ακομα οι σκεψεις παραμενουν εντονες.δεν εχω βρει προφανως το καταλληλο ακομα.μονο τα αγχολητικα με εχουν βοηθησει..σε λιγες μερες θα παω να με δει και υποθετω θα κανουμε αλλαγη παλι....ευχαριστω για τις απαντησεις σας..

Ακριβώς τα ίδια περνάω και εγώ, παίζει περίεργα παιχνίδια το μυαλό, αν είχες κατι π.χ ψύχωση δεν θα τα σκεφτόσουν αυτα, θα το έκανες πράξη γτι δεν θα επικοινωνούσες με τη πραγματικότητα, εγώ το φιλοσόφησα και είπα πως απο την πίεση του στρές αντέδρασα έτσι, δεν ειναι κατι που θέλω να κάνω απλα είναι ο φόβος μην το κάνω που μου δημιουργεί όλη την ένταση, επειδή είναι κ λεπτό θέμα φοβάσαι ακόμη περισσότερο, ένας φάυλος κύκλος, σκέψεις, φοβία, άγχος, κλπ. Δεν είναι τίποτα, πάλεψε το με αγχολυτικά αλλα πρέπει να το χτυπήσεις κ στη ρίζα, εγώ με ομοιοπαθητική ένιωσα ειλικρινά καλύτερα, κ μάλιστα με ενα μόνο χάπι. Κ εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν είχα κανένα πρόβλημα, μια ζωή ήμουν με το χαμόγελο και την καλοσύνη, αυτο μου άλλαξε τη ζωή..

Να ρωτήσω κάτι, όταν λές κακό εννοείς να τους σκοτώσεις κ καλα, σου έρχεται να κάνεις κακό με μαχαίρι π.χ? Γτι εγώ έχω φάει κόλλημα με τα μαχαίρια.. οτι νάναι ρε γμτο, πόσα κρύβει η ψυχολογία...

ναι και γψ εχω τεραστιο θεμα με μαχαιρια κυριως..τα βλεπω και μου ρχεται επιτοπου να τα καρφωσω σε οποιον βρω μπροστα μου...και μου φαινεται τοσο ευκολο....και ολη την ωρα να μπαινει αυτη η ερωτηση στο μυαλο μου ''αφου το θες τι σε κραταει??γιατι δεν το κανεις??καντο αφου αυτο θες''..και ολο νιωθω και πιο κοντα στο να το κανω...απλα φοβαμαι οτι καποια στιγμη απο την τοση σκεψη και το τοσο εμμονη που μου χει γινει θα πιστεψω οτι αυτο ειναι το σωστο και θα το κανω..δεν μπορω αλλο με αυτο ειλικρινα με εχει παιδεψει παρα πολυ......εχω ξεχασει πως ημουν παλια..νιωθω λες και μεταλαχθηκα ενα πραγμα...δεν μπορω να ησυχασω πια...

Quote:

---

Originally Posted by xri_sti_na

ναι και γψ εχω τεραστιο θεμα με μαχαιρια κυριως..τα βλεπω και μου ρχεται επιτοπου να τα καρφωσω σε οποιον βρω μπροστα μου...και μου φαινεται τοσο ευκολο....και ολη την ωρα να μπαινει αυτη η ερωτηση στο μυαλο μου ''αφου το θες τι σε κραταει??γιατι δεν το κανεις??καντο αφου αυτο θες''..και ολο νιωθω και πιο κοντα στο να το κανω...απλα φοβαμαι οτι καποια στιγμη απο την τοση σκεψη και το τοσο εμμονη που μου χει γινει θα πιστεψω οτι αυτο ειναι το σωστο και θα το κανω..δεν μπορω αλλο με αυτο ειλικρινα με εχει παιδεψει παρα πολυ......εχω ξεχασει πως ημουν παλια..νιωθω λες και μεταλαχθηκα ενα πραγμα...δεν μπορω να ησυχασω πια...

---

χριστίνα αυτές τις σκέψεις τις έχεις πει στο γιατρό σου?

ναι εννοειται οτι τις εχω πει..καθε φορα μου εξηγει οτι αυτα ειναι παρορμησεις και οτι αν πραγματικα το ηθελα θα το χα κανει..και απλα να βαλω καλα στο μυαλο μου οτι ενας ανθρωπος δεν μπορει ;απο την μια στιγημη στηαν αλλη να αλλαξει και να παει απο το ενα ακρο στο αλλο οσο και να το πιστυει..δεν ξερω δεν μπορω να καθησυχαστω με τιποτα..δεν φευγουν με τιποτα απο το κεφαλι μου οι σκεψεις

Πρώτη φορά όταν μου κόλλησε μια τέτοια σκέψη ήταν πριν 4 χρόνια, κοιμόμουν με την καλύτερή μου φίλη που την αγαπώ πολύ, στο ίδιο κρεβάτι. Και ξαφνικά ξύπνησα από εφιάλτη, όπου είδα ότι την έπνιγα. Με έλουσε ιδρώτας, ανέβηκαν οι σφυγμοί μου και έκατσα κάνα λεπτό πάνω από το κεφάλι της λες και ήμουν έτοιμη να το κάνω, λες και δεν με ήλεγχα πλέον! Ξέρεις τι έκανα? Την ξύπνησα και της το είπα.. Το και το, να ξέρεις είδα αυτό το όνειρο και μου ρθε να σε πνιξω xD Η καημένη βέβαια τρόμαξε κάπως, μου λέει ''Οκ, ηρέμησε σιγά, αλλά σίγουρα να μη φοβάμαι?'' χαχα, τι να της πεις τώρα?? Τουλάχιστον απο εκείνη τη στιγμή και μετά ήξερε τι μου συνέβη, και αυτό για μένα τουλάχιστον μείωσε δραματικά στο μυαλό μου το πως ένιωθα για αυτές τις σκέψεις..

Μου ξανασυνέβη κανα 2 χρόνια μετά με το αγόρι μου ενώ πέσαμε για ύπνο. Αυτή τη φορά οχι απο όνειρο, κανονικά απο ροή σκέψεων. ''Και αν τώρα γυρίσω από την άλλη και του αρπάξω το λαιμό? Και αν πάω στην κουζίνα μπαμ μπαμ και αρπάξω εκείνο το μεγάλο το μαχαίρι και αρχίσω να τον πετσοκόβω?'' Ε δεν άντεξα να σκέφτομαι, τον ξύπνησα και του είπα ''Γλυκέ μου.. συγνώμη που σε ξυπνάω αλλά νομίζω ότι θέλω να σε σκοτώσω'' :P Και ξέρεις τι μου απάντησε? ''Μην ανησυχεις, είμαι πιο δυνατός απο εσένα δε μπορείς να μου κάνεις κάτι'' :P Καταλαβαίνεις πόσο βοηθάει να απομυθοποιήσεις την ιδέα μέσα σου? Εννοείται μπορείς να βλάψεις κάποιον. Εννοείται μπορεί και να θελήσεις να βλάψεις κάποιον (εδώ η δικαιοσύνη είναι και αρκετά επιεικής με εγκλήματα ''πάθους'' που γίνονται με θολωμένο μυαλό εξαιτίας θυμού or whatever.. ) Το θέμα είναι τι θέλεις να κάνεις πραγματικά. Αυτό που σε ρωτάω εγώ είναι:

-Έστω ότι κάνεις κακό σε κάποιον. Φαντάσου: Υποθέτεις πως θα νιώσεις καλα, και ανακουφισμένη?

Εκεί κρύβεται το τι θέλεις πραγματικά πέρα από την παρόρμηση. Αυτό συζήτησε με τον όποιο ειδικό μιλάς. Εκεί ψάξε τι είναι αυτο που θελεις, και σταμάτα να νομίζεις ότι είσαι ένας wannabe καριερίστας δολοφόνος.

Ακόμη και τώρα πλέον έχω τέτοιες σκέψεις με τον τωρινό μου σύντροφο, και εγω προσωπικά έχω συχνά θέμα με τα μαχαίρια, αλλά πιο πολύ με το λαιμό :P Νιώθω κάπως όταν φιλάω το αγόρι μου στο λαιμό και του χω πει για τις σκέψεις μου. Μου λέει ψύχραιμα και ήρεμα ''Πες μου, θες να με πνίξεις?'' του απαντάω ''Μου βγαίνει να δω πως είναι ,αλλά ζε σέλω να σε πνίξω αγαπάκι μου, όοοοχι!!'' :P

Απομυθοποίησε το.. Είναι μια βλακεία και μισή και το βλέπεις και εδώ που μιλάμε..
Παλεύουμε με το ίδιο μας το μυαλό αντί να το χρησιμοποιούμε σωστά.
Συμβαίνει και είναι γελοίο το πόσο δεν είσαι η μόνη σε αυτό :P

Αν τώρα ας πούμε σου έχει κολλήσει με τους γονείς σου, μπορείς να τους πιάσεις και να τους το πεις και να το συζητήσετε...
Αλλά! Αν οι γονείς σου είναι σα τους δικούς μου που δεν έχουν ιδέα από ψυχολογία και ότι και αν ακούσουν αρχίζουν τα ''Βάι βάι, τι κακό συνέβη στο παιδί μααααας!!'', no, αστο καλύτερα.. συζήτησέ το με ένα φίλο και θα δεις..

(Υ.Γ Προσωπικά δεν πιστεύω στα ψυχοφάρμακα...)

οντως οι γονεις μου απο ψυχολογια δεν μοπρουν να καταλαβουν τιποτα..ο πατερας μου ασ πουμε τον πρςτο καιρο που ειχα αυτες τις σκεψεις προσπαθουσε να με εμψυχωσει λεγοντας μου οτι απο τιν πρςτι μερα που γεννηθηκα μεχρι και τωρα ημουν μια χαρα παιδι το καλυτερο και το αποσπορακι του..ετσι με ελεγε..χαχα..και οτι με ξερει τοσο καλα και ξερει οτι αυτα ειναι μονο σκεψεις και πρεπει να ξυπνησω και να συνεχισω την ζωη μου οπως ηταν πριν..δεν μπορει να καταλαβει και λογικο ειναι εδω που τα λεμε γιατι δεν ειναι και κανενας ψυχολογος οτι οσο και να θελω να ξεχαστω αυτες οι σκεψεις τρυπωνουν στο κεφαλι μου χωρις να το επιδιωκω και δεν μπορω να τις ελεγξψ με τιποτα...οσο και να προσπαθψ να ειμαι οπως ημουν να χαμογελαω να πηγαινω στην δουλεια μου να παω τισ διακοπες μου να δειχνω δηλαδη φυσιολογικη,μεσα μου ειμαι ενα ρακος..και οταν πια αυτες τισ σκεψεις δεν τισ αντεχω καθομαι στο κρεββατι μου και κλαιω ολη την ωρα.εκει οι γονεις μου μου βαζουν τις φωνες και μου λενε οτι τοσο καιρο ημουν καλυτερα τωρα γιατι εγινα παλι ετσι??δεν μπορουν να καταλαβουν οτι δεν ημουν καλυτερα ολον αυτον τον καιρο,ημουν τα ιδια χαλια,απλα προσπαθουσα να ξεχνιεμαι και να συνεχισω οπως ημουν..πιο πολι μιλαω με την αδερφη μου εκεινη με καταλαβαινει παρα πολυ και παντα μου λεει να μην σταματησω να προσπαθω και οτι με τον καιρο θα βρω την ακρη και θα γινω καλα..απλα τοσο καιρο και τοσο εντονες που ειναι οι σκεψεις νιωθω οτι με εχουν καταβαλει τοσο πολυ που δεν ασχολουμαι με τιποτα αλλο.νιωθω κενη.νιωθω οτι δεν αγαπαω τους γονεις μου.οτι δεν με νοιαζει αν πεθανουν.αν παθουν κακο..οτι γενικοτερα δεν με νοιαζει για κανεναν...σαν να μου χει κανει ολο αυτο πλυση εγκεφαλου και πια δεν βλεπω τιποτα αλλο..πως μπορω να ειμαι σιγουρη οτι δεν θα κανω κακο στους γονεις μου οταν νιωθω οτι δεν τους αγαπας πια???οταν νιωθω κενη και το μονο που νιωθω ειναι θεληση να κανω κακο??φοβαμαι παρα πολυ εχω χασει τον υπνο μου...και γιαυτο που με ρωτησες αν πιστευω πως αν σκοτωσω πχ πιστευω οτι θα νιωσω ανακουφιση η απαντηση μου θα ναι ''δεν ξερω'' και εκει τρομαζω ακομα πιο πολι...εκει λεω οτι οκ σιγουρα αυτο θες τοτε...θελω να πω με σιγουρια οτι ξερεις κατι αυτο δεν το θελω οπως τελοσπαντων ελεγα παλια...τωρα νιωθω οτι αυτο αλλαξε..με εχασα...¨(

Quote:

---

Originally Posted by xri_sti_na

γεια σας ειμαι καινουρια στο φορουμ και πρωτη φορα γραφω για το προβλημα μου το οποιο δεν κρυβω με εχει τρελανει...πριν απο 6 μηνες εχασα ενα πολυ κοντινο και αγαπημενο προσωπο τελειως αναπαντεχα.λιγο καιρο μετα αρχισα να τα βλεπω ολα παραξενα περιεργα ενιωθα οτι δεν ανηκω εδω δεν ηξερα ποια ειμαι τι κανω εδω τι ειναι εδω και διαφορα αλλα τετοια και αρχισα να πιστευω οτι σιγα σιγα τρελενομαι..θεωρω οτι αυτο ηταν αποπροσωποποιηση εξαιτιας τισ στρεσογονου περιοδου ποθ περασα οταν εχασα το κοντινο μου προσωπο.αλλα και παλι εγω ενιωθα να τρελενομαι.λιγο αργοτερα αρχισαν να μπαινουν σκεψεις στο μυαλο μου οτι θα τρελαθω και θα κανω κακο στιν οικογενεια μου.αυτο απο απλη σκεψη αρχιζε να γινεται εμμονη και το φοβαμαι αρχισε να γινεται θεληση να κανω κακο.εγω ολα τα χρονια της ζωης μου ημουν ηρεμος ανθρωπος μεγαλωσα σε πολυ αγαπημενο οικογενειακο περιβαλλον ειχα διαλεξει ανθρωπιστικο επαγγελμα αλλα τωρα νιωθω οτι το μονο που θελω ειναι να κανω κακο.νιωθω οτι δεν εχω συναισθηματα για κανεναν νιωθω κενη και αυτο με κανει να μπερδευω ακομα πιο πολυ την κατασταση.δεν ξεπω τι θελω νιωθω απαισια πολυ συχνα κλαις κ οσο κ να μου λεει και να μου ξαναλεει η ψυχολογος μου οτι εχω ιδψ κ τπτ απο αυτα δεν θα κανω εγω δεν πειθομαι..δεν ξερω τι να κανω νομιζω θα τρελαθω..ελπιζω να μην σας κουρασα...

---

Δεν "θελεις" να κανεις κακο, φοβασαι μην θελεις να κανεις κακο.Διαχωρισε τα αυτα τα δυο.Εκει ειναι το λαθος σου.Μοιαζει με ΙΨΔ οπως περιγραφεις τα πραγματα.Μη φοβασαι..οι σκεψεις σου δεν αφορουν παντα τα θελω σου.
Το οτι λες οτι δε νιωθεις συναισθηματα ειναι κι αυτο μεσα σ αυτα τα πλαισια.

Οταν στα εξηγησει καποιος ειδικος θα καταλαβεις τι συμβαινει.Μην φοβασαι δεν εισαι η μονη που περναει αυτην την κατασταση,προσπαθησε να χαλαρωσεις και σιγα σιγα να το αντιμετωπισεις.