Πριν το τέλος

Καλησπερα.
Πριν απο λιγες ημερες ανακαλυψε τι ανθρωπος ειναι ο "αντρας" μου.
Μου εκρυβε χρηματα, του εδινα κι εγω χωρις να το ξερω και παλευα στην ουσια σχεδον μονη με το σπιτι. Ηταν ικανος να μου ζηταει χρηματα ενω ειχε. Λειτουργει μονος και τα ξοδευει οπως αυτος νομιζει χωρις να μ ενημερωνει ή να το συζηταει. Δεν ερχεται ποτε σπιτι (μονο για υπνο) και θα 'μουν το τελευταιο ατομο που θα ηθελε να περασει την ωρα του.
Προσπαθησα πολλες φορες να συζητησω μαζι του αλλα το κοβει και αποχωρει.
Ειμαι αγοραφοβικη και δεν μπορω ν απομακρυνθω πολυ απο το σπτι. Αυτο δε μου δινει τη δυνατοτητα για να αναπτυξω νεες επαφες, να ξεφυγω κλπ.
Ενα διαζυγιο θα μ αφηνε μονη κι ερημη και ποιος ξερει σε τι κατασταση. Θα ηθελα πολυ να τα βρουμε αλλα μετα απ ολα αυτα ο εγωισμος μου και η επιπτωση ολων οσων μου χει κανει δε μ αφηνουν να τα παραβλεψω και να ελπισω...

Δεν καταλαβαίνω τί σημαίνει το "κόβει και αποχωρεί". Από κει και πέρα δεν τίθεται θέμα συζήτησης, πολιτισμένου διαλόγου, απαιτείς για εξηγήσεις. Αν καταλαβαίνω καλά εκτός από συναισθηματική υπάρχει και οικονομική εξάρτηση; Εννοώ ότι φέρνει αποκλειστικά αυτός λεφτά στο σπίτι;

τι κριμα βρε παιδι μου.
μα πως εγινε αυτο? ξαφνικα?
δεν γνωριστηκατε πριν παντρευτειτε?
φεροταν διαφορετικα και αλλαξε, η δεν τον ηξερες καθολου?
γιατι παντρευτηκατε?

Δουλευω κι εγω. Οτι χρηματα βγαζω τα προσφερω στο σπιτι, πουθενα αλλου.
Οχι δεν ηταν ετσι. Κατα καιρους εκανε κατι παρομοια αλλα τα προσπερνουσα. Ισως να λειτουργουσε ετσι αλλα κρυφα. Ισως παντα να εκρυβε κι απλα τωρα το ανακαλυψα ή δεν ηθελα να το δω.
Παντρευτηκα γιατι μου φανηκε βολικος για την κατασταση μου. Εκανα πως δεν ειδα καποια ελαττωματα, κοιτουσα εκεινα που με βολευαν. Ντροπιαστικο αλλα συνηθισα να με αναγνωριζω και να παραδεχομαι πια...
Ηθελα να τα πω καπου, να με ακουσει καποιος, κοντευα να τρελαθω

Quote:

---

Originally Posted by Sweet Home

Δουλευω κι εγω. Οτι χρηματα βγαζω τα προσφερω στο σπιτι, πουθενα αλλου.
Οχι δεν ηταν ετσι. Κατα καιρους εκανε κατι παρομοια αλλα τα προσπερνουσα. Ισως να λειτουργουσε ετσι αλλα κρυφα. Ισως παντα να εκρυβε κι απλα τωρα το ανακαλυψα ή δεν ηθελα να το δω.
Παντρευτηκα γιατι μου φανηκε βολικος για την κατασταση μου. Εκανα πως δεν ειδα καποια ελαττωματα, κοιτουσα εκεινα που με βολευαν. Ντροπιαστικο αλλα συνηθισα να με αναγνωριζω και να παραδεχομαι πια...
Ηθελα να τα πω καπου, να με ακουσει καποιος, κοντευα να τρελαθω

---

ποια κατασταση σου καλη μου?
γιατι υποτιμας ετσι τον εαυτο σου?
εχεις καποιο προβλημα.
ΛΥΝΕΤΑΙ!
αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να δουλεψεις , να παρεις και βοηθεια και να το λυσεις.
οχι ν αρχισεις τις εκπτωσεις στην ζωη σου για να "σπρωξεις" τον εαυτο σου καπου, σαν ελλατωματικο εμπορευμα!
το να το παραδεχεσαι οτι αυτο εκανες, ειναι ενα βημα.
το επομενο ειναι να απαιτησεις απο τον εαυτο σου και τους αλλους αυτα που σου αξιζουν και να κοψεις τις εκπτωσεις

Ωραία, συμβαίνουν αυτα τα λάθη. Τώρα δεν καταλαβαίνω τί σε κάνει να τον κρατάς ή τουλάχιστον να κρατάς μια παθητική θα έλεγα στάση απέναντί του; Αν σε αυτό παίζει ρόλο το πρόβλημα σου έχεις δοκιμάσει να το λύσεις με κάποιον ειδικό;

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

ποια κατασταση σου καλη μου?
γιατι υποτιμας ετσι τον εαυτο σου?
εχεις καποιο προβλημα.
ΛΥΝΕΤΑΙ!
αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να δουλεψεις , να παρεις και βοηθεια και να το λυσεις.
οχι ν αρχισεις τις εκπτωσεις στην ζωη σου για να "σπρωξεις" τον εαυτο σου καπου, σαν ελλατωματικο εμπορευμα!
το να το παραδεχεσαι οτι αυτο εκανες, ειναι ενα βημα.
το επομενο ειναι να απαιτησεις απο τον εαυτο σου και τους αλλους αυτα που σου αξιζουν και να κοψεις τις εκπτωσεις

---

Το ακριβώς αυτό!

για ποιο τελος μιλας στον τιτλο σου? του γαμου σου?

Οι λεξεις μπορουν πολλα. Παιρνεις δυναμη, αλλα ξερω πως οταν πας να "ζησεις" δεν ειναι ετσι. Δεν ειναι πιο δυσκολα, ειναι δραματικα, ανυποφορα και δεν βγαινεις περα. Κανω ψυχαναλυση 8 χρονια τωρα και ανοδο ειδα μονο στα mg.
Μιλαω για το τελος του γαμου μου ειτε στα χαρτια ειτε οχι.
Διαβαζοντας εδω μου ρθαν στο μυαλο διαφορα, ειναι απιστευτο που τον πιστεψα! Ειναι ενα μεγαλο καθαρμα δυστυχως :(

Quote:

---

Originally Posted by Sweet Home

Οι λεξεις μπορουν πολλα. Παιρνεις δυναμη, αλλα ξερω πως οταν πας να "ζησεις" δεν ειναι ετσι. Δεν ειναι πιο δυσκολα, ειναι δραματικα, ανυποφορα και δεν βγαινεις περα. Κανω ψυχαναλυση 8 χρονια τωρα και ανοδο ειδα μονο στα mg.
Μιλαω για το τελος του γαμου μου ειτε στα χαρτια ειτε οχι.
Διαβαζοντας εδω μου ρθαν στο μυαλο διαφορα, ειναι απιστευτο που τον πιστεψα! Ειναι ενα μεγαλο καθαρμα δυστυχως :(

---

ΑΛΛΟ τον πιστεψα, κι ΑΛΛΟ ηξερα κι εκανα τα στραβα ματια για να με παρει...
αν τον πιστεψες, ησουν απλα καλοπροαιρετη.
ενδεχομενως και αφελης
ολοι κανετε λαθη (χεχχχεχ , οκ "κανουμε")
ποτε δεν ειναι αργα κι ελπιζω να μην κανατε ηδη παιδια.
διεκδικησε την αξιοπρεπεια σου.
και
χωρις να ειμαι ειδικη, νομιζω 8 χρονια θεραπεια και να βλεπεις χειροτερευση αντι για βελτιωση ειναι παρα πολλα. δεν το ψαχνεις λιγο παραπανω? μηπως η μεθοδος που ακολουθει ο θεραπευτης σου δεν ειναι η καλυτερη για την περιπτωση σου?
αν οντως το θεμα ειναι η αγοραφοβια, δεν νομιζω οτι ενδεικνυται η ψυχαναλυση,
υπαρχουν αλλες θεραπευτικες μεθοδοι και μαλιστα συντομοτερες οπως η συμπεριφορικογνωσιακη (αν την λεω καλα).
απλα η γνωμη μου ειναι :ΨΑΞΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ.

Στην θέση σου δεν θα του έδινα φράγκο και θα άλλαζα μέθοδο ψυχοθεραπείας.
Το να μιλάς σε έναν ψυχαναλυτή δεν λέει και πολλά. Το θέμα είναι να αντιμετωπίσεις την αγοραφοβία σου με το να εκθέτεις τον εαυτό σου σε αυτό που σε φοβίζει και σιγά σιγά να συνηθίσεις αλλάζοντας τον τρόπο σκέψης σου. Και πιθανότατα να πάρεις και μία σωστότερη αγωγή.
Το πρόβλημά σου ναι μεν σου φαίνεται πολύ δύσκολο (έχω περάσει από φάσεις αγοραφοβίας και σε καταλαβαίνω), αφού σε κάνει δυσλειτουργική στην καθημερινότητά σου αλλά είναι αντιμετωπίσιμο. Έχεις κάποιον άνθρωπο που σε στηρίζει (πχ κάποια φίλη, γονείς)? Λίγο θάρρος θέλεις για να πάρεις ωφέλιμες αποφάσεις για σένα. Καλή δύναμη! :)

Είσαι σε δύσκολη κατάσταση μέσα σου, αλλά κυρίως εκτός από την αδυναμία σου, νιώθεις ΘΥΜΩΜΕΝΗ

Δεν είναι ώρα για αποφάσεις τώρα.

Προσπάθησε να ηρεμήσεις, άρχισε να κάνεις πράγματα για το ευατό σου και τόλμησε να κοινωνιοποιηθείς.

Θα την δεις την λύση όταν γαληνέψεις λίγο μέσα σου

(Πως δεν βγαίνεις από το σπίτι ενώ εργάζεσαι; )

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

ΑΛΛΟ τον πιστεψα, κι ΑΛΛΟ ηξερα κι εκανα τα στραβα ματια για να με παρει...

---

Εχεις δικιο σ αυτο. Οτι με βολευει σκεφτομαι :p

Παιδια δεν υπαρχουν ευτυχως.

Στα 8 χρονια, τα 5 εκανα συγχρονως και ψυχοθεραπεια. Πολυ χρημα επεφτε... Ηθελα να δοκιμασω τα παντα να δω αν υπηρχε λογος πτωσεως.

Δεν εχω καποιον να με βοηθησει και ν ασχοληθει μαζι μου.

Δεν ειπα οτι δε βγαινω απο το σπιτι, αλλα δεν απομακρυνομαι. Στη δουλεια κουτσα στραβα τα καταφερνω. Τους εχω μιλησει γι αυτο και κανουν μικρες υποχωρησεις σε καποια θεματα.

Το μονο που μενει ειναι κι αλλη υπομονη και μπορω, απλα λυπαμαι που ηρθαν ετσι τα πραγματα. Δεν μπορω και δεν θελω να ξεχασω αυτα που μου κανε. Τα χρονια περνανε και δεν κανω τπτ καλο. Anyway ευχαριστω για την υποστηριξη, τη χρειαζομουν...Καποιον να με ακουσει, να μου πει κατι...

Το ίδιο έκανε ο μπαμπάς μου στην μαμά μου.
Αυτήν κάνει τα πάντα για το σπίτι το ένα και το άλλο και αυτός........Τιποτα. εντελώς.

:s Kριμα να συμβαινει αυτο... Λαθος αντιδρανε..