Printable View
\"Πιστεύω\" ενός καλού μου φίλου που δημιούργησε πολλές συζητήσεις... άκρη δε βγάλαμε, μη νομίζετε, αλλά για να το δούμε και εδώ.
Τα σχόλιά σας...
\"Αν αυτά που θέλεις δεν γίνονται, και αν αυτά που γίνονται δεν είναι αυτά που θέλεις, τότε δύο τινά πρέπει να κάνεις: \'Η να προσαρμόσεις τα θέλω σου στα γινόμενα, ή τα γινόμενα στα θέλω σου...\"
Για να ελαφρύνω λίγο το ερώτημα, γιατί είναι βαρύ το ριμάδι... να προσαρμόσουμε το άνω \"μότο\" για αρχή στις ανθρώπινες σχέσεις, είτε φιλικές είτε ερωτικές..... Οι υποχωρήσεις είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι.... αλλά δεν πρέπει ποτέ να είναι μονόπλευρες γιατί εκεί πλέον έχει καταδικαστεί το θέμα...
Τι κάνουμε λοιπόν όταν αυτά που θέλουμε δεν γίνονται και αυτά που γίνονται δεν τα θέλουμε ? Βάζουμε νερό στο κρασί μας, περιμένουμε την θεία επιφώτηση, ή προσπαθούμε ανθρωπίνως δυνατόν να συμβιβάσουμε τα δύο αυτά αντίθετα... θέλω και μπορώ ?
Μπορεί το αρχικό ποστ να είναι 2 σειρές.... το θέμα όμως είναι τεράστιο και μπορεί να συζητηθεία από πολλές πλευρές και όχι μόνο για τις ανθρώπινες σχέσεις...... τι είναι αυτό που τελικά συντρίβει τις όποιες αμφιβολίες και μας κάνει να \"τολμάμε\" να αδράξουμε αυτό που επιθυμούμε ?
Εγώ να δεις πως μπερδεύτηκα διαβάζοντας το μήνυμά σου!!:D
Λοιπόν,
μία πρώτη προσέγγιση είναι ότι αν αυτά που θέλεις δε γίνονται για οποιοδήποτε λόγο και αφού φυσικά προσπαθήσεις και εξαντλήσεις τα περιθώρια, αλλάζεις επιθυμίες, αλλάζεις επιλογές (θεωρούμε για ευκολία ότι υπάρχουν άλλες επιλογές... τα δύσκολα παρακάτω )...
Θεωρώ όμως ότι το \"δεν γίνονται\" κάτι το σχετικό... η γιαγιά μου έλεγε \"αν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται\". Η μητέρα μου πάντα μου τόνιζε \"δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω\" (κυρίως όταν μου την έλεγε για το τσιγάρο) :D
Από την άλλη μπορεί π.χ. να κάνεις μία ψιλοϋποχώρηση και να \"μειώσεις\" λίγο τις Χ επιθυμίες σου που στο σύνολο δεν μπορούν να επιτευχθούν, και να παλέψεις για το 50 % αυτών... (αυτό βέβαια μου ακούγεται ως παρηγοριά στον άρρωστο, αλλά τέλος πάντων! ) :D
Τα θέλω και οι στόχοι μας, είναι αυτά που μας ωθούν να κινηθούμε, να δημιουργήσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν να βάλουμε φραγμούς στα όνειρά μας, ακόμα και στα πιο τρελλά?
Από την άλλη όμως γνωρίζουμε και τις δυνατότητές μας...
Για παράδειγμα... θέλω μία Φερράρι. Ξέρω όμως ότι με τα μέσα που διαθέτω και το εισόδημά μου, δεν είναι δυνατόν να την αποκτήσω σε αυτή τη ζωή... Συνεχίζω να παλεύω την άπιαστη Φερράρι, κάνοντάς την ενδεχομένως και αυτοσκοπό, βρίσκω υποχθόνιους τρόπους να την αποκτήσω, γιατί δεν γίνεται να ζήσω χωρίς αυτήν, ή αλλάζω μάρκα και συμβιβάζομαι με ένα Πούντο που είναι μέσα στα \"μπορώ\" μου και αφήνω τα \"θέλω\" στην ησυχία τους? (Λέμε τώρα...)
Καταλήγουμε δηλαδή ότι \"όλα\" είναι θέμα επιλογών ή και συγκυριών ?
Να βάλουμε μέσα στην κουβέντα και τον παράγοντα τύχη ή να τον αφήσουμε για αργότερα?
:)
Τα θέλω και οι στόχοι μας, είναι αυτά που μας ωθούν να κινηθούμε, να δημιουργήσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν να βάλουμε φραγμούς στα όνειρά μας, ακόμα και στα πιο τρελλά?Quote:
Originally posted by Nefertari
Θεωρώ όμως ότι το \"δεν γίνονται\" κάτι το σχετικό... η γιαγιά μου έλεγε \"αν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται\". Η μητέρα μου πάντα μου τόνιζε \"δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω\" (κυρίως όταν μου την έλεγε για το τσιγάρο) :D
Οσον αφορα το αν υπαρχει θεληση ολα γινονται. Εν μερει σωστο εν μερει λαθος κατα την ταπεινη μου αποψη εφοσον υπαρχει παντα η πιθανοτητα κατι να παει στραβα στην πορεια. Πες πως εγω θελω να κανω καριερα στο τραγουδι -ηδη ακουω τζαμια να τριζουν- :D. Θα κανω μαθηματα φωνητικης, θα βρω μανατζερ κτλπ. Κουτσα στραβα θα βγω σε μια πιστα. Για να γινω πρωτο ονομα οσοοοοοοοοο κι αν το θελω πρεπει να φτυσω αιμα. Κι εκει νομιζω μπαινει αυτο που εγραψες στο τελος... ο παραγοντας τυχη. Επειδη δεν ειμαστε και μονοι μας σ αυτον τον κοσμο υπαρχουν κι αλλα ανθρωπακια που αγωνιζονται για τις δικες τους επιθυμιες και θελω. Φυσικο και επομενο ειναι καπου να συγκρουονται να υπαρχει το συμφερον. Αρα δεν ειναι μονο θελω η μπορω ειναι και οι εξωτερικοι παραγοντες που βεβαια μπορει να βοηθησουν μπορει και να ισοπεδωσουν.
Από την άλλη όμως γνωρίζουμε και τις δυνατότητές μας...
Ολοι κανουν ονειρα και ειναι αδυνατον να ζησεις χωρις αυτα. Αν δεν εχεις στοχους και ονειρα ποια η ουσια να υπαρχεις ετσι κι αλλιως. Ουτε να βαλεις φραγμους μπορεις γιατι ποτε δεν ξερεις τι σε περιμενει την αλλη μερα.
Πιστευω πως αυτη η διαφημηση του Τζοκερ ειναι οτι πιο εξυπνο και καταλληλο μοτο για την περισταση. \' Εχει πλακα να ψαχνεις το τζοκερ γιατι αν σου κατσει \' οποτε στην Αθηνα και χειρα κινει. Μικρους και ρεαλιστικους στοχους αρχικα και που ξερεις μπορει συντομα να φτασουμε ψηλα :P:P:P:P
Εδώ θα κολλούσε μια χαρούλα μιά άλλη αγαπημένη φράση της γιαγιάς μου, το \"αλλιώς τα ήθελες... αλλιώς τα βρήκες\"!! :DQuote:
Originally posted by tessa
Οσον αφορα το αν υπαρχει θεληση ολα γινονται. Εν μερει σωστο εν μερει λαθος κατα την ταπεινη μου αποψη εφοσον υπαρχει παντα η πιθανοτητα κατι να παει στραβα στην πορεια....
.... Αρα δεν ειναι μονο θελω η μπορω ειναι και οι εξωτερικοι παραγοντες που βεβαια μπορει να βοηθησουν μπορει και να ισοπεδωσουν.
Σπανίως στη ζωή μας έρχονται τα πράγματα όπως τα θέλουμε.... και άν έρθουν όπως τα επιθυμούσαμε ή ονειρεύομασταν, πάντα υπάρχουν και κάποια ψιλοπροβληματάκια που πρέπει να επιλυθούν ή να ελαχιστοποιηθούν.... εκεί καμιά φορά βρίσκεται και η δυσκολία ή το ρίσκο...
.... θεωρώ πάντως ότι χωρίς να ρισκάρεις, δεν καταφέρνεις τίποτα..... χωρίς υποχωρήσεις ή συμβιβασμούς (ενίοτε και όχι μονόπλευρα φυσικά) δεν μπορείς να κατακτήσεις τους στόχους σου...
Μου θύμισε σενάριο λόττο, τζόκερ, τζακποτ και τα συναφή... πως να κερδίσεις όμως αν δεν παίζεις? :o :)Quote:
Originally posted by tessa
Ολοι κανουν ονειρα και ειναι αδυνατον να ζησεις χωρις αυτα. Αν δεν εχεις στοχους και ονειρα ποια η ουσια να υπαρχεις ετσι κι αλλιως. Ουτε να βαλεις φραγμους μπορεις γιατι ποτε δεν ξερεις τι σε περιμενει την αλλη μερα.
Πολλές φορές το \"εγώ\" μας θέλει κάποια πράγματα τα οποία για διάφορους λόγους δεν γίνεται ή δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν.
Σ\' αυτή τη περίπτωση η πρώτη αντίδραση θα μπορούσε να είναι η απογοήτευση, η δεύτερη, η ζήλεια για τον δίπλα που έχει αυτά που θέλει (λέμε τώρα). Ένα άλλο των άκρων συναίσθημα θα μπορούσε να είναι και το μίσος για κάποιους που ενδεχομένως μπορούν να πραγματοποιήσουν αυτά που θέλουμε και δεν μπορούμε εμείς.
Μετά από κάποια σκέψη και αφού πιθανότατα θα προηγηθούν τα άνω συναισθήματα, θα μπορούσαμε να φτάσουμε στην απόφαση, να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας σε στόχους και που θέλουμε και που μπορούν να πραγματοποιηθούν!
Kοινώς \"χαμηλώνεις\" τα θέλω σου...
.... άρα ή ρίχνεις νερό στο κρασί σου... ή τολμάς να αγγίξεις τ\' αστέρια !! :D
Φαύλος κύκλος... και ξανά από την αρχή ! :P
Μισος δεν εχω νιωσει ποτε για κανεναν που εχει περισσοτερα απο μενα οσον αφορα τα υλικα αγαθα. Ομως εχει τυχει να ζηλεψω λιγο αρκετες φορες - χωρις βεβαια να μπω σε εμμονες και κακοηθειες καποιες φιλες μου που ειχαν δεσμο μια περιοδο που εγω δεν ειχα κτλπ. Συνηθως αυτο που σου λειπει σου προκαλει ενα κενο, μια απογοητευση, μια θλιψη. Λειτουργει και μειωτικα καμια φορα. Λες μα γιατι αυτη κι οχι κι εγω -χωρις να λες απαραιτητα αααα αυτη δεν αξιζει να εχει αυτο, αυτον κτλπ- εγω δεν ειμαι ικανη να αποκτησω τα αναλογα. Σε αλλους ανθρωπους μπορει να λειπουν υλικα σε αλλους συναισθηματικα. Εγω παντως εχω καταλαβει πως καμια φορα η ζωη στα φερνει ετσι ωστε να εχεις κατι και να κυνηγησεις τα υπολοιπα εφοσον διαθετεις καποια μεσα και στοιχεια που σε διευκολυνουν. Τωρα αν αυτο λεγεται τυχη η θεια δικη δεν ξερω.
Παντως δεν πρεπει καποιος να υποχωρει και να βαζει φρενο η νερο στο κρασι του τουλαχιστο για τα μικρα καθημερινα θελω του. Το αν θα παρω Ferrari η οτι αλλο...... τι να πω ας συμβιβαστουμε με κατι αλλο αρκει να εχει τεσσερις ροδες, ενα τιμονι, δυο πορτες και μερικα accessories :D
πειραζει???????????? ;)
Μίσος δεν έχω νιώσει ούτε και εγώ... αυτό έλειπε... εκεί νομίζω θα υπήρχε πρόβλημα. Αλλά μία ζηλίτσα έτσι για να λέμε ότι κάτι νιώσαμε, λίγη απογοήτευση, ναι θα το ομολογήσω. Για υλικά πράγματα βέβαια, τεράστια σπίτια, σούπερ ντούπερ αυτοκίνητα, ακριβά ξενοδοχεία και life-style... αλλά μετά από λίγο το ξεπερνάω, γιατί ούτως ή άλλως δεν θα καταφέρω να τα αποκτήσω ζηλεύοντας τον παραδίπλα που τα έχει.
Αυτό δε σημαίνει ότι έχω παράπονα, προς Θεού όχι... αλλά είναι στη φύση του ανθρώπου να θέλει πάντα περισσότερα, πάντα καλύτερα, πάντα ακριβότερα. Έτσι δεν είναι?
Η ζωή όντως τα φέρνει περίεργα καμιά φορά. Να είναι τύχη, να είναι κισμέτ... δεν ξέρω πραγματικά. (τώρα σκέφτομαι σε προσωπικό θέμα)... :D
Μικροϋποχωρήσεις και λίγο νερό στο κρασί είναι στην ημερησία διάταξη αν θέλεις να \"πετύχει\" η σχέση σου για παράδειγμα. Δεν γίνεται αλλιώς. Αρκεί να μην είναι πάντα μονόπλευρα γιατί τότε σε πιάνουν κότσο. Η πείρα μου έχει δείξει ότι ΠΑΝΤΑ οι γυναίκες υποχωρούν για χάρη της σχέσης, κάνουν ενίοτε και το κορόϊδο ή πως δεν καταλαβαίνουν, πιο πολύ υπομονή και σαφώς μεγαλύτερες θυσίες. Δεν ξέρω αν είναι στη φύση τους κάτι τέτοιο. Αν πιστεύουν οι άντρες ότι όντας τα κυρίαρχα αρσενικά και το ισχυρό φύλο είναι αρκετό για να δουλέψει μία σχέση, πλανώνται έως εκεί που δεν παίρνει!!
Γενικώς είμαι κατά στο φρένο, τουλάχιστον για τα μικρά και καθημερινά \"θέλω\"... εδώ όμως υπάρχει και άλλο μικρό πρόβλημα... αν δεν έχεις μάθει ποτέ να ζητάς ή να απαιτείς, πως στο καλό θα ικανοιποιείς αυτά τα μικρά και καθημερινά θέλω, όταν π.χ. δεν έχεις εισόδημα ατομικό και ζεις με τον σύντροφό σου?
Καταπατάς και ξεχνάς τα θέλω και τις ανάγκες σου ? Βάζεις φρένο? Τι?
Ένα διαφορετικό παράδειγμα του ίδιου ερωτήματος.... :)
Καλα απο υποχωρησεις, υπομονη και κατανοηση εχω δωσει τα ρεστα μου. Μηπως φταιει οτι ειμαι ψυχολογος και ακομα και στις σχεσεις μου το παραμικρο που βλεπω θελω να το αναλυσω :D. Μηπως ειμαι τρελλη μηπως τα χω χαμενα :o
Anyway Δοξα το Θεο εχω αρκετα δε ζηταω παραπανω. Μια οικονομικη ανεση να μου επιτρεπει να ζω επαρκως, μια δουλεια και μια ισορροπημενη σχεση. Αλλα μηπως τελικα αυτα τα παραπανω ειναι ηδη πολλα? :( Ρωταω γιατι οι εποχες εχουν αλλαξει αλλα νομιζω πως ολοι αυτα ψαχνουν και κανεις δε τα εχει. Παντα γκρινιαζουμε για κατι. Δεν εχω αυτο δεν εχω το αλλο.
Αν δεν μπορεις να ικανοποιησεις τα θελω σου, τα μικρα τα καθημερινα και δεν εχεις εισοδημα και εισαι δυστυχης τοτε θα παιξουμε ντομινο.... γιατι ετσι νομιζω πως παει. Αν εχεις προβλημα στον εναν τομεα παρασυρει και τους υπολοιπους. Αν πχ δεν εχεις λεφτα δεν ευχαριστιεσαι τη σχεση σου, γκρινιαζεις, δε βγαινεις εξω μια κατασταση ανισσοροπιας. Αν παλι εχεις τα λεφτα λες να τα βρασω θελω μια σχεση , νιωθω κενος/η θελω αγαπη, φροντιδα και proderm. Το εχω δε διαπιστωσει αν δεν εχεις λιγο απ ολα τοτε δεν τραβαει. Αλλα πως οριζεται αυτο το λιγο απ ολα τελικα? :P
Αυτό θύμησε ... Σφακιανάκη... αλήθεια υπάρχει αυτός ακόμα? :o :DQuote:
Originally posted by tessa
Μηπως ειμαι τρελλη μηπως τα χω χαμενα :o
Είναι λίγο διαφορετικό το δικό μου θέμα και σίγουρα όχι τόσο απλό... Σε καμία περίπτωση δεν είμαι δυστυχής... Το αντίθετο θα έλεγα... δεν θυμάμαι ποτέ να ήμουν τόσο ευτυχισμένη όσο τώρα... Δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου, ούτε κατά διάνοια να σκεφτώ κάτι τέτοιο... ακόμα και μετά από καυγά...Quote:
Originally posted by tessa
Αν δεν μπορεις να ικανοποιησεις τα θελω σου, τα μικρα τα καθημερινα και δεν εχεις εισοδημα και εισαι δυστυχης τοτε θα παιξουμε ντομινο.... γιατι ετσι νομιζω πως παει.
.... Το εχω δε διαπιστωσει αν δεν εχεις λιγο απ ολα τοτε δεν τραβαει. Αλλα πως οριζεται αυτο το λιγο απ ολα τελικα? :P
Στην Ελλάδα (Αθήνα) δούλευα για 15 χρόνια σερί (εξασφάλισα την μειωμένη μου σύνταξη, αν ποτέ την διεκδικήσω... :D)... τα 3 τελευταία χρόνια εξαργύρωσα την ξάπλα μου με μία δεύτερη απογευματινή δουλειά, αγοράζοντας ολόδικό μου σπίτι και φυσικά τα έξοδα τρέχανε και δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές... ή να το πω αλλιώς, η επιλογή ήταν δική μου. Ήθελα δικό μου σπίτι και από εκεί και πέρα φρόντισα πως να το αποκτήσω... το κόστος εις βάρος της διασκέδασης, της βόλτας... το ήξερα εξ\' αρχής και δεν με πείραξε γιατί ούτως ή άλλως, αυτός που θέλει, μπορεί να τα βολέψει όλα, και σχέση, και δουλειά, και βόλτα... χρόνος βρίσκεται πάντα αν θέλουμε...
Κάπου ενδιάμεσα μου προέκυψε αυτό που εγώ ονομάζω σχέση ζωής. Το έτερον ήμισυ ζούσε και δούλευε επιτυχώς εδώ στην Αγγλία. Δεν υπήρχε επιλογή εξ\' αρχής. Αν θέλαμε να προχωρήσουμε αυτή τη σχέση σε αρραβώνα, γάμο κλπ., μιά ζωή μαζί, θα έπρεπε να γίνει εδώ στην Αγγλία... και επειδή ως συνήθως οι γυναίκες κάνουν τις θυσίες, παράτησα την μόνιμη δουλειά μου, το σπίτι μου, τους γονείς μου, το σκυλί μου και όλους τους γνωστούς και φίλους και μετακόμισα το καλοκαίρι που μας πέρασε στην Αγγλία...
Με είπαν τρελλή, με είπαν αλλοπαρμένη, επιπόλαιη (:o στα 34!!), αλλά εγώ έκανα την επιλογή μου. Αρραβωνιαστήκαμε το περασμένο Απρίλιο και μετά από πολλά πήγαινε- έλα και από τις δύο πλευρές, μετακόμισα στο Αγγλικανιστάν... και νά\' μαι εδώ σε μία χώρα άγνωστη μεταξύ αγνώστων, χωρίς κανέναν στην κυριολεξία να μιλήσω ή να κάνω οτιδήποτε.... ούτε μία φίλη κοντά σιμά για να πάω για καφέ, που λέει ο λόγος...
Δεν έχω παράπονο σε καμία περίπτωση... για τον άνθρωπό μου ήρθα εδώ, όχι για την χώρα και τους κατοίκους της... τους οποίους συνεχίζω να θεωρώ ξενέρωτους ακόμα και μετά 6 μήνες...
Ο τρόπος \"δουλειάς\" στην Ελλάδα είναι τελείως διαφορετικός, απ\' ότι εδώ... το ίδιο και η νοοτροπία. Και για να είμαι ειλικρινής δεν το σκέφτηκα, ούτε και το σκέφτομαι να δουλέψω εδώ. Δεν τίθεται οικονομικό θέμα σε οικογενειακό επίπεδο για να πρέπει να το κάνω... Όπως εκείνος δηλώνει ότι έχει μάθει με την αγγλική νοοτροπία και δεν θα μπορούσε στην Ελλάδα να δουλέψει, έτσι νιώθω και εγώ... και τα πράγματα εδώ είναι τελείως διαφορετικά.
Άλλωστε προτιμώ για να είμαι ακόμα πιο ειλικρινής, να προχωρήσω όσο μου το επιτρέπει η ηλικία μου στη δημιουργία οικογένειας, παρά να ξαμολυθώ για να βρω μία part-time δουλειά της πλακός εδώ, έστω για το χαρτζηλίκι μου...
Δεν μου λείπει τίποτα... αυτό εννοείται εξ\' αρχής... αλλά βλέπω ότι τελικά είναι δύσκολο αν δεν έχεις δικό σου εισόδημα, να περιμένεις για οτιδήποτε από το σύντροφό σου.
Οι γονείς μας (που οι μητέρες μας σπάνια δούλευαν ή για πολύ μικρά διαστήματα πριν κάνουν τα παιδιά), αλήθεια, πως τα κατάφερναν και δεν ένιωθαν άσχημα? Γιατί εγώ δυσφορώ στην ιδέα να ζητήσω κάτι, πόσο μάλλον να απαιτήσω...
Σκέφτομαι ότι από την μιά παράτησα τα πάντα για να έρθω για εκείνον εδώ, οπότε δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι τέτοιες λεπτομέρειες, από την άλλη όμως αυτές οι λεπτομέρειες δεν είναι και τόσο λεπτομέρειες... όταν δουλεύεις από μικρή ηλικία και έχεις μάθει να τα κάνεις όλα μόνη σου, να στηρίζεσαι στα πόδια σου (εεε και λίγο στους γονείς, να μην το ξεχνάμε αυτό), δεν έχεις μάθει ποτέ να ζητάς και να απαιτείς, πως στο καλό να αλλάξεις νοοτροπία μετά από κάποια ηλικία?
You can not teach an old dog new tricks... έτσι δεν λένε? :D
Τέλος πάντων... υπό συνηθισμένες συνθήκες δεν ανοίγομαι τόσο πολύ, αλλά σήμερα είχα διάθεση να ανοίξω την ψυχή μου... άλλωστε που θα έβρισκα καλύτερο καναπέ, από αυτόν? :D
γιατρέ μου....σας ζητάνε στο τηλέφωνο.......
Νεφούλι....πραγματικά βαρύ το τόλμημα που έκανες....
με ρίσκο.....
με αδιέξοδο...
χωρίς φίλους...χωρίς γνωστούς....χωρίς οικογένεια.....με λάβαρο την αγάπη σας......σου...........ναι, την βάζω παραπάνω γιατί εσύ στην συγκεκριμένη περίπτωση ξε-σπιτώθηκες για νέο σπιτικό.....
προσωπικά....έκανα το ακριβώς αντίθετο........
γύρισα όσο δεν έπαιρνε άλλο........(καλά, λίγο ακόμα μπορεί να το παιρνε τώρα που το ξανασκέφτομαι, χρόνια μετά....).....& ήρθα και προσκύνησα (έτσι λέμε εμείς κατ απ τ αυλάκι...όταν παντρευόμαστε)......στον τόπο μου............κοντά στους συγγενείς, κοντά στους εν γένει φίλους, κοντά στην ανατολή & τη δύση που έβλεπα στα όνειρά μου, όταν μου έλειπε.......
μεγάλο το τόλμημα....& δη στα 34..........
όχι, όχι....δεν αντιτίθεμαι....επιλογή σου........άλλωστες αν δεν είσαι ώριμη σ αυτήν την ηλικία πότες θα ήσουν.........
είναι απ τη φύση μου που διλημματιάζομαι....που τα βλέπω κ έτσι.....τα βλέπω & αλλιώς...........
τώρα όσον αφορά το θέμα της δουλειάς..........σκέψου το.......
όταν δουλεύεις από μικρό παιδί.....έχεις μάθει να ζεις αυτόνομα........έχεις τον επαγγελματικό σου κύκλο...τις γνωριμίες....έχεις άλλον \"αέρα\"...... έχεις πρόσωπο εκτός οικίας............
πάλι προσωπικά: τέθηκε το ίδιο θέμα.....
- δεν έχουμε ανάγκη να δουλέψεις......θα κάτσεις σπίτι, να μεγαλώσεις την οικογένεια.................
- δε μπορώ να κάτσω σπίτι να μεγαλώσω την οικογένεια, μόνο
- & τι θα κάνεις?.......
- θα είμαι καλά........& θα μεγαλώνουμε μαζί την οικογένεια...........
& έτσι ξεκίνησε............
δε λέω....έκανα πολύ κόπο....& δρόμο.................& έχω ακόμα πιότερο μπροστά μου μιας & οι ευθύνες των παιδιών, του σπιτιού ... οι απαιτήσεις... ακόμη και τα έξοδα......όλα...μα όλα μεγαλώνουν
αλλά δε θα μπορούσα να κάτσω μέσα..........δε θα μπορούσα.......
θυμάμαι....γεννώντας την κόρη μου την πρώτη....& ερχόμενη στο σπίτι.......εκείνο το πρώτο βράδυ....ΔΕΝ ήξερα τι να την κάνω......βρέθηκα το επόμενο πρωϊ......σχεδόν απροετοίμαστη ν αναρωτιέμαι πώς θα τα βολέψω με τη δουλειά και το παιδί..............& μετά.....κύλησε ο καιρός..........
λοξοδρομώ όμως & φεύγω απ την κουβέντα............
οι κόρες μου...μεγάλωσαν στους παιδικούς........
μεγάλωσαν πάνω στο γραφείο ανάμεσα σε γραφειοχαρτοσαβούρα.....γνωρίζοντας πως όταν υπάρχει πελάτης παρόν...εκείνες κάνουν ησυχία..........πως όταν έχουμε φορτίο ή μετράμε....δεν διακόπτουμε τον άλλον..........πως όταν πρέπει να βγει δουλειά...πρέπει & μεις να βοηθήσουμε....για να χουμε λεφτά...να πάρουμε γάλα....ψωμί...παπούτσια & μπογιές.............
μεγάλωσαν νύχτες δίπλα μου....
σπάνια τις αποχωρίζομαι για λόγους....εξόδου...βόλτας.....δυαδικότητας......δι ακοπών...καλοπέρασης σε προσωπικό επίπεδο...κτλ...κτλ.....
μεγαλώνουν....γνωρίζοντας πως η μαμά....είναι ένα πρόσωπο σεβάσμιο.....χρήσιμο....υπεύθυνο.....& μπορούν να βασιστούν & αυτά επάνω της..........
νεφούλι.................τη δύναμή μου να σε στηρίζει...........όσο πιο γερά γίνεται..........
κάτι ήθελα να σου πω & άλλο....αλλά δε μου ρχεται....
θα επανέλθω.........
γιατρέ..............κάθισα λίγο.............
Ξεφύγαμε λίγο από το αρχικό θέμα, αλλά δεν πειράζει. Έτσι συμβαίνει συχνά και στις live συζητήσεις...
Το γυρίσαμε λίγο στο προσωπικό, αλλά και αυτό χρειάζεται που και που... ειδικά όταν δεν έχεις κάπου να τα πεις, βρίσκεις έναν βολικό καναπέ, όπως τούτο το site, γνώριμο μεν λόγω του ιδιοκτήτη, χωρίς πολύ κόσμο δε, εννοώντας την βαβούρα και απλά αρχίζεις να μιλάς... :)
Και εγώ έτσι έλεγα ότι δεν θα μπορώ να κάτσω, αλλά μετά από 15 χρόνια σερί δουλειάς, βλέπω ότι ένα διάστημα εκτός αγοράς εργασίας χρειαζόταν, για να γεμίσουν μπαταρίες, να εξοικιωθώ λιγάκι με το νέο περιβάλλον, να εγκλιματιστώ στις domestic δουλειές, πράγματα που δεν έκανα ποτέ, γιατί είχα λόγω ωραρίου εργασίας πάντα τη μανούλα μου από πίσω, κλπ.Quote:
Originally posted by ateta
τώρα όσον αφορά το θέμα της δουλειάς..........σκέψου το.......
όταν δουλεύεις από μικρό παιδί.....έχεις μάθει να ζεις αυτόνομα........έχεις τον επαγγελματικό σου κύκλο...τις γνωριμίες....έχεις άλλον \"αέρα\"...... έχεις πρόσωπο εκτός οικίας............
.... αλλά δε θα μπορούσα να κάτσω μέσα..........δε θα μπορούσα.......
νεφούλι.................τη δύναμή μου να σε στηρίζει...........όσο πιο γερά γίνεται..........
κάτι ήθελα να σου πω & άλλο....αλλά δε μου ρχεται....
θα επανέλθω.........
H δουλειά όμως με \"φοβίζει\" εδώ. Όλα είναι τόσο οργανωμένα που φτάνουν στο όριο της υπερβολής. Για έναν απλό τραπεζικό λογαριασμό χωρίς κάρτα debit για μαγαζιά ή πιστωτική, απλά να σηκώνεις από ΑΤΜ, έκανε 3 εβδομάδες να εγκριθεί, αν η τράπεζα θα με δεχτεί σαν πελάτη ή όχι, αν θα δεχτεί τα χρήματά μου ή όχι... ανήκουστο για τα ελληνικά δεδομένα, όπου οι τράπεζες σου ανοίγουν αυθημερόν έναν απλό λογαριασμό με κάρτα ΑΤΜ.
Τεσπά... ξεφεύγω... που λες Ατετάκι, η δουλειά με τρομάζει εδώ στην Αγγλία... εμένα που δούλευα από τα 19 μου σερί και με δύο δουλειές ενίοτε... και όμως εδώ νιώθω άβολα, σαν ψάρι έξω από το νερό που λένε, αδέξια, σαν να μην ξέρω απολύτως τίποτα να κάνω...
Και είναι περίεργο το συναίσθημα... για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω επαγγελματική φοβία. Αν υπάρχει τέτοιο είδος δηλαδή... Συνήθισα σε άλλους ρυθμούς, με άλλη νοοτροπία και 15 χρόνια ελληνικής συνήθειας δεν μπορούν να αλλάξουν σε διεθνή στάνταρτς δουλειάς...
Και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θέλω να δουλέψω γενικώς εδώ ή αν η άρνησή μου οφείλεται σ\' αυτή τη φοβία... πραγματικά δεν ξέρω ποιο από τα δύο υπερισχύει του άλλου...
Τεσπά...
Όπως καταλαβαίνεις, για μένα αυτή η απόφαση δεν ήταν ένα είδους test drive για να δω αν μπορώ να συνυπάρξω με αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν απόφαση ζωής... αν ήθελα να κάνω test drive, θα το έκανα από την ασφάλεια του σπιτιού μου και της οικογένειάς μου στην Ελλάδα, δεν θα μετακόμιζα στην άλλη άκρη της Ευρώπης...
Σ\' ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια Ατετάκι... νά\' σαι καλά... :)
Καλημερα σε ολο τον ξενιτεμενο και μη πληθυσμο :D
Κι αφου αρχισαμε τα προσωπικα κι απορρητα θα σας πω παιδακια πως το οτι κι εγω βρεθηκα στο Αγγλικανισταν χωρις να το θελω. Δεν ειχα αλλη επιλογη βλεπετε... επρεπε να σπουδασω. Δε λεω ολα αυτα που εχω κανει στα 24 μου χρονια οντως 4 χρονια εδω δε θα τα εκανα ουτε με σφαιρες στην Ελλαδα. Κλινικη δουλεια οποτε θελησω, διδακτορικα, ερευνα ολα ειναι just around the corner. Και ολα αυτα δε θα σας τα λεω για να βγαλω τα εσωψυχα μου και να γκρινιαξω. Τα λεω για να θεσω το εξης ερωτημα. Εγω ηθελα να γινω ψυχολογος..... -και οπως ειμαι και φιλοδοξη- ηρθα στην Αγγλια αρα θυσιασα πολλα. Ισως τα καλυτερα χρονια της ζωης μου και υπαρχει και συνεχεια. Οποτε δεν ξερω τι θυσιαζει ο καθενας για κατι αλλο αλλα μπορει τελικα να αξιζει τον κοπο. Κι οσον αφορα τα περι θελω και γιγνεσθαι κανω αυτο που θελω σε ολο του το μεγαλειο. Θελω κι αλλα.... ομως τη συναισθηματικη μου ζωη και την κοινωνικη οπως θα ηταν στην Ελλαδα γιατι οπως πολυ σωστα ειπωθηκε ουτε τους φιλους τους εχεις οταν τους θελεις και τους χρειαζεσαι ουτε τον καφε αν δεν κανεις μερικα χιλιομετρα. Εκτος θεματος παλι....
Ποσο αξιζει να θυσιαζεις κατι για να εχεις κατι αλλο? Η μηπως να τα εχουμε ολα μαζι???????????
Οι εκάστοτε θυσίες γίνονται επειδή βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο, επειδή θεωρούμε \"κάτι\" ως σημαντικό, που αν δεν το έχουμε ή δεν το κάνουμε, κάποια στιγμή θα το μετανιώσουμε και των υστέρων, απλά θα είναι αργά για αλλαγές και αποφάσεις....αλλιώς είναι το μόνο σίγουρο ότι δεν θα τις κάναμε. Έτσι δεν είναι?Quote:
Originally posted by tessa
Οποτε δεν ξερω τι θυσιαζει ο καθενας για κατι αλλο αλλα μπορει τελικα να αξιζει τον κοπο. Κι οσον αφορα τα περι θελω και γιγνεσθαι κανω αυτο που θελω σε ολο του το μεγαλειο. Θελω κι αλλα.... ομως τη συναισθηματικη μου ζωη και την κοινωνικη οπως θα ηταν στην Ελλαδα γιατι οπως πολυ σωστα ειπωθηκε ουτε τους φιλους τους εχεις οταν τους θελεις και τους χρειαζεσαι ουτε τον καφε αν δεν κανεις μερικα χιλιομετρα. Εκτος θεματος παλι....
Ποσο αξιζει να θυσιαζεις κατι για να εχεις κατι αλλο? Η μηπως να τα εχουμε ολα μαζι???????????
Πιστεύω ότι αξίζει να θυσιάσεις κάποια πράγματα για να έχεις κάποια άλλα και δυστυχώς δεν γίνεται να τα έχουμε όλα στη ζωή... θα ήταν πολύ όμορφο, πολύ καλό, θα τολμούσα να πω, τέλειο!!!... αλλά τα πράγματα δεν έρχονται πάντα έτσι όπως θα τα θέλαμε...
Προσωπικά θα ήθελα τη σχέση μου και τη ζωή μου με τον άνθρωπο που ζω να είναι στην Ελλάδα, κοντά στα αγαπημένα μας πρόσωπα και στις οικογένειές μας. Κάποια στιγμή ξέρω ότι θα γίνει στο μακρινό μέλλον.
Το θέμα είναι πόσα αποθέματα δύναμης έχει ο καθένας για να αντέξει μακριά από εκεί που θά\' θελε να είναι....
Ποσα αποθεματα δυναμης εχει ο καθενας ..... δεν μπορεις να φανταστεις .... θα ελεγα απεριοριστα. Υπο εναν ορο. Να συνειδητοποιει οτι αυτο που κανει ειναι αυτο που πραγματικα θελει. Κι οτι ολα τα υπολοιπα μπορουν να περιμενουν εστω και για καποια χρονια. Αν υπαρχει αναγκη -μικρη η μεγαλη ειναι απολυτα υποκειμενικο- να βρισκεσαι καπου αλλου απο το σημειο αυτο η να κανεις κατι αλλο τοτε αναποφευκτα πρεπει να θυσιασεις παλι κατι απο τα δυο. Αν παλι δεν μπορει καποιος να διαλεξει τι να στειλει για σφαγη τοτε φτιαχνει μια υποθετικη ιστορια για να δει τι θα του λειψει περισσοτερο. Με τι μπορει να ειναι χαρουμενος, με τι δυστυχισμενος.Quote:
Originally posted by Nefertari
Το θέμα είναι πόσα αποθέματα δύναμης έχει ο καθένας για να αντέξει μακριά από εκεί που θά\' θελε να είναι....
Χμμμ... ενδιαφέρουσα τακτική...Quote:
Originally posted by tessa
Αν παλι δεν μπορει καποιος να διαλεξει τι να στειλει για σφαγη τοτε φτιαχνει μια υποθετικη ιστορια για να δει τι θα του λειψει περισσοτερο. Με τι μπορει να ειναι χαρουμενος, με τι δυστυχισμενος.
Προσωπικά πάντα, δεν τίθεται θέμα επιλογής ή τι θα στείλω στη σφαγή... τις επιλογές μου τις έκανα... γνωρίζω τι ακριβώς είναι αυτό που με κάνει ευτυχισμένη και τι θα με έκανε απελπιστικά δυστυχισμένη αν δεν το είχα και χωρίς να χρησιμοποιήσω την άνω τεχνική.
Τελικά αυτό που καταλήγω ότι με ενοχλεί, είναι περισσότερο η απομόνωση και η μοναξιά εδώ στην Αγγλία... και αυτό ξέρω καλά ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, αφού όλο το περιβάλλον μου είναι στην Ελλάδα.
Τεσπά... αρκετά ασχοληθήκαμε με ... μένα ! ;)