κορεσμός

Οι δυσκολίες στη ζωή μου ξεκίνησαν από την τρυφερή ηλικία των 7 χρονών, είναι όμως πολύ προσωπικές και δεν θα ήθελα να τις γράψω.
Μέχρι πριν έναν χρόνο ήμουνα εντούτοις ένα μαχητικό και αισιόδοξο άτομο και ένα άτομο που ήτανε σε θέση να συγχωρεί και να δίνει αρκετές ευκαιρίες στους άλλους. Φέτος η ψυχολογία μου άλλαξε ριζικά. Κουράστηκα να βγαίνω εκεί έξω και να βιώνω μόνο ήττες και αρνητικά, εγωισμούς, ζήλειες, συμφεροντολογισμό, εκμετάλλευση, ανταγωνισμό, παραγκωνισμό, υποτίμηση, ρατσισμό, ρίξιμο, ψέματα, υποκρισία και αδιαφορία.
Όπου άνθρωπος που χρειάστηκε τη βοήθειά μου, ήμουνα παρόν. Δεν είπα ποτέ σε κανέναν ψέματα, δεν ζήλεψα, δεν ανταγωνίστηκα, δεν κορόιδεψα και δεν γέλασα ποτέ εις βάρος κανενός. Δεν υπήρξα ποτέ συμφεροντολόγα, μου φάγανε πολλές φορές το δίκαιο, αγωνίστηκα να δικαιωθώ και δικαιωνόμουνα πάντα, αλλά δεν έφαγα ποτέ το δίκαιο κανενός.
Φέτος αγανάκτησα. Είμαι άνθρωπος μεγάλης ηλικίας, πλησιάζω τα 50, αλλά τα βιώματά μου μού φαίνονται απίστευτα.
Όλοι άλλαξαν γύρω μου, "φίλοι" να με ειρωνεύονται και να χαίρονται για την αρρώστια μου, οι ίδιοι που αν και πολυάσχολη έτρεχα να τους επισκεφτώ στα νοσοκομεία, έζησα αλλόκοτα πράγματα, στον χώρο εργασίας το πολέμησα, είχα δίκαιο και το βρήκα, έμειναν μόνο οι πληγές.
Λοιπόν, σήμερα λεω ότι:
α.δεν αξίζει για κανέναν τον κόπο.
β. η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα.
γ.μην κάνεις καλό, για να μην σου κάνουνε κακό.

Και τελικά, οι άρρωστοι είναι όλοι αυτοί οι ατομικιστές εκεί έξω που δεν δένονται με κανέναν συναισθηματικά και κοιτάνε μόνο να κάνουνε τη δουλειά τους.
Ή όπως έλεγε και ο Σατρ, "η κόλαση είναι οι άλλοι".
Μεγαλωμένη αλλιώς με κάποιες αξίες δυσκολεύομαι να φτάσω στην εποχή μας.
Σας χαιρετώ, νοσταλγία

Νοσταλγία...πόσο όμορφο ψευδώνυμο...πόσο συναισθηματικό...πόσο γλυκό...!
Συνεχίζω στο προκείμενο αν και θα μπορούσα να κάνω μια ολόκληρη ανάλυση επί αυτού...
Η πρόταση σου είναι δηλαδή να γίνουμε όλοι μας παρτάκιδες σαν κ αυτούς που κοροϊδεύουμε για να επιβιώσουμε αν κατάλαβα καλά...? Και αναρωτιέμαι εγώ...Μπορούμε...?
Δεν ξέρω για σας... εγώ μια φορά δεν μπορώ να το κάνω...δεν μπορώ να ενδιαφέρομαι μόνο για τον εαυτό μου την στιγμή που άνθρωποι τριγύρω μου υποφέρουν... λένε ότι δεν μας δίνετε κάτι περισσότερο από αυτό που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε... εεεε λοιπόν μάλλον θα συμφωνήσω...άλλωστε όλα γίνονται για να μάθουμε κάτι... οπότε προτείνω μέσα σ αυτές τις μαύρες σκέψεις μας, τις απογοητεύσεις και τις ανησυχίες, να προσθέσουμε και μερικές όμορφες και γλυκές...!
Είμαστε αυτό που είμαστε ματάκια μου και αν οι υπόλοιποι δεν μας εκτιμούν τότε μάλλον αυτοί έχουν το πρόβλημα και όχι εμείς...!
Ψάξε μέσα σου αλλά και τριγύρω σου και βρες τους ανθρώπους που είναι εκεί... ίσως με τον δικό τους τρόπο... αλλά είναι εκεί...γιατί όπως λέει και η γιαγιά μου "Όλα τα δάκτυλα δεν είναι ίδια...!" :D

Διαβάζοντας πολλές φορές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν απογοητευτεί από άλλους ανθρώπους ανναρωτιέμαι, αν αυτοί που απογοητεύονται λιγότερο ή καθόλου, ζουν σε άλλο κόσμο.
Όχι.
Όλοι στον ίδιο κόσμο ζούμε, αυτό που αλλάζει είναι εμείς πως είμαστε, πως βλέπουμε τους άλλους, τι προσδοκίες έχουμε από αυτούς, πόσο έξυπνα/ευαίσθητα/ανιχύρωτα μπορεί να λειτουργήσουμε για να φτάσουμε να διαγράφουμε όλο το ανθρώπινο είδος
Αγαπητή νοσταλγία, βγάζεις μεγάλη απογοήτευση για τους ανθρώπους. Έχεις ανναρωτηθεί ποιο είναι το δικό σου μερίδιο ευθύνης σε αυτή την εξέλιξη?
Δεν σε κατηγορώ, απλά είναι σύνηθες και πολύ εύκολο να λέμε "για όλα φταίει η άδικη η κοινωνία και τα τερατα που την αποτελούν", όμως κάπου εκει πρέπει να βλέπουμε ποια ήταν η δική μας συνεισφορά σε αυτή την κατάσταση.
Μήπως ένα συγκεκριμένο περιστατικό ήρθε να ξεχυλίσει το ποτήρι της υπομονής και της ανοχής σου και σε έκανε τόσο απόλυτη, ή ίσως αυτά τα δυο στοιχεία τα έχεις σε υπερβολικό βαθμό και επέτρεψες στους άλλους να σε πατήσουν τόσο πολύ?

Και οι δυο έχετε δίκαιο, η ami στο ότι δεν μπορούμε να γίνουμε έτσι και να θέλουμε και η Θεοφανία στο ότι πράγματι δεν έδειξα έγκαιρα τα όριά μου σαν άνθρωπος. Πρέπει όμως να πω και το εξής, ζω σε μια χώρα, στην οποία οι σχέσεις δεν είναι ούτε προσωπικές, ούτε συναισθηματικές και για κάποιον που μεγάλωσε στην Ελλάδα, άσχετα αν ζω εδώ και τρεις δεκαετίες έξω, ακόμη ακατανόητες. Από τα άπειρα παραδείγματα, διαλέγω ετούτο: Μαθήτριά μου έρχεται την Δευτέρα στο μάθημα και μου λεει πως ο πατέρας της μεταφέρθηκε το πρωί βαριά άρρωστος στο νοσοκομείο. Φυσικά εγώ της πρότεινα να αναβάλουμε το μάθημα, αλλά αυτή δεν βρήκε το λόγο. Την επόμενη Δευτέρα
έρχεται και μου λεει πως ο πατέρας της πέθανε εκείνη τη μέρα. Ο ίδιος διάλογος πάλι, για το όνομα του Θεού, να αναβάλουμε το μάθημα, κοκ. Ξανά αυτή, δεν υπάρχει λόγος, κοκ.
Λοιπόν για να το εξηγήσω, δεν πιστεύω ότι εμείς είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, απλά έχουμε άλλο τρόπο να επικοινωνούμε. Εδώ ο κόσμος είναι μόνο του εγώ, οι σχέσεις παρακτικές, καθόλου συναισθηματικές, εκτός ίσως από τον έρωτα που είναι παντού ..πολύ συναισθηματικός.Χαιρετίσμ� �τα, ευχαριστώ γαι τις απαντήσεις σας.

Και οι δυο έχετε δίκαιο, η ami στο ότι δεν μπορούμε να γίνουμε έτσι και να θέλουμε και η Θεοφανία στο ότι πράγματι δεν έδειξα έγκαιρα τα όριά μου σαν άνθρωπος. Πρέπει όμως να πω και το εξής, ζω σε μια χώρα, στην οποία οι σχέσεις δεν είναι ούτε προσωπικές, ούτε συναισθηματικές και για κάποιον που μεγάλωσε στην Ελλάδα, άσχετα αν ζω εδώ και τρεις δεκαετίες έξω, ακόμη ακατανόητες. Από τα άπειρα παραδείγματα, διαλέγω ετούτο: Μαθήτριά μου έρχεται την Δευτέρα στο μάθημα και μου λεει πως ο πατέρας της μεταφέρθηκε το πρωί βαριά άρρωστος στο νοσοκομείο. Φυσικά εγώ της πρότεινα να αναβάλουμε το μάθημα, αλλά αυτή δεν βρήκε το λόγο. Την επόμενη Δευτέρα
έρχεται και μου λεει πως ο πατέρας της πέθανε εκείνη τη μέρα. Ο ίδιος διάλογος πάλι, για το όνομα του Θεού, να αναβάλουμε το μάθημα, κοκ. Ξανά αυτή, δεν υπάρχει λόγος, κοκ.
Λοιπόν για να το εξηγήσω, δεν πιστεύω ότι εμείς είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, απλά έχουμε άλλο τρόπο να επικοινωνούμε. Εδώ ο κόσμος είναι μόνο του εγώ, οι σχέσεις παρακτικές, καθόλου συναισθηματικές, εκτός ίσως από τον έρωτα που είναι παντού ..πολύ συναισθηματικός.Χαιρετίσμ� �τα, ευχαριστώ γαι τις απαντήσεις σας.