Zοφερο μελλον.....

Εχετε αισθανθει ποτε οτι θα μεινετε μονοι σας σ αυτη τη ζωη...? Κ δεν ρωταω τα νεα παιδια των 20+ αλλα οσους εχουν περασει τα πρωτα αντα κατα πολυ κ βαλε.....
Αυτη την στιγμη το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι θα μεινω μονη..... τελειως μονη....με πιανει ανασφαλεια τρελη... Οι γονεις μου ειναι μεγαλοι σε ηλικια.... η αδελφη μου ζει στο εξωτερικο..... φιλες(γνωστες? φιλες? το μελλον θα δειξει...) ναι...εχω, αλλα εχουν την ζωη τους κ κυριως τα προβληματα τους... Σκεφτομαι οτι αν χρειαστει να παω νοσοκομειο δεν θα εχω κανεναν διπλα μου... η μανα 86..ο πατερας με προβληματα υγειας κ ευθυνοφοβος σε τετοιες καταστασεις....τι θα κανω? πως θα τα βγαλω περα? Κ αργοτερα οταν αυτοι φυγουν θα ειμαι μονη...( δεν ξερω αν αυτο τελικα με στεναχωρει η οχι..πειτε με κ γαιδουρα.....) Τα χρονια ηδη εχουν περασει ..συντροφος δεν υπαρχει κ ουτε προκειτε..... Χμμμμ..η ελπιδα φυσικα πεθαινει παντα τελευταια...υπαρχουν κ τα ΚΑΠΗ που γινονται κ κονε ...... Τι λεωωωω.....

Ειμαι 46 κ νιωθω 106 αυτη τη στιγμη.....Ολη μου η ζωη ηταν ειναι κ θα ειναι Δουλεια-σπιτι-φροντιδα θειων,γονιων.... Εχασα την ζωη μου κ δεν μπορω να την βρω... ή δεν θελω....?!? Φοβαμαι...? Τιποτε απ ολα αυτα.... ΑΠΛΑ ζω σα να ειμαι κ εγω 80 χρονων.... μηπως ειμαι τοσο τελικα...?

Κουράγιο πιεσμένη μου.... μία από τα ίδια... πάντως όσον αφορά τις αρρώστειες θα σου πω μια εμπειρία μου! Όταν ήμουν στα 20 έπαθα ένα πολύ άσχημο γαστρεντερικό εμπύρετο σύνδρομο (έτσι το λένε!) - Είχα τέτοιες ναυτίες που δε μπορούσα να πάω από το κρεββάτι μου στην κουζίνα... κι όμως χρειάστηκε να περπατήσω το μισό κέντρο της Θεσσαλονίκης ολομόναχη και έρποντας από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο πήγαινε έλα για να πάω στο γιατρό και να γυρίσω... μετά από αυτό, έχω καταλήξει πως όταν αρρωσταίνεις και είσαι μόνος, απλά ή το περνάς μόνος χωρίς πολλά πολλά ή παίρνεις ένα ταξί και πας στο νοσοκομείο ή καλείς ασθενοφόρο όλα από μόνος σου... γενικά... μη περιμένεις και πολλά από τους άλλους θα απογοητευτείς....

Quote:

---

Originally Posted by IRENEMARINA

Κουράγιο πιεσμένη μου.... μία από τα ίδια... πάντως όσον αφορά τις αρρώστειες θα σου πω μια εμπειρία μου! Όταν ήμουν στα 20 έπαθα ένα πολύ άσχημο γαστρεντερικό εμπύρετο σύνδρομο (έτσι το λένε!) - Είχα τέτοιες ναυτίες που δε μπορούσα να πάω από το κρεββάτι μου στην κουζίνα... κι όμως χρειάστηκε να περπατήσω το μισό κέντρο της Θεσσαλονίκης ολομόναχη και έρποντας από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο πήγαινε έλα για να πάω στο γιατρό και να γυρίσω... μετά από αυτό, έχω καταλήξει πως όταν αρρωσταίνεις και είσαι μόνος, απλά ή το περνάς μόνος χωρίς πολλά πολλά ή παίρνεις ένα ταξί και πας στο νοσοκομείο ή καλείς ασθενοφόρο όλα από μόνος σου... γενικά... μη περιμένεις και πολλά από τους άλλους θα απογοητευτείς....

---

Αυτο το ξερω Ειρηνη...... Ποτε δεν περιμενω τιποτε απο κανεναν...... Κ το θεμα δεν ειναι πως θα παω νοσοκομειο(οχι οτι δεν ειναι Κ αυτο) αλλα το οτι ποιος θα μεινει πισω να προσεχει δυο μεγαλους ανθρωπους...το ειχα ζησει πριν 3 χρονια οταν ειχα κανει μια επεμβαση... κ ενω δεν επρεπε να κουραζομαι εκανα οτι μπορουσα...λιγα πραγματα μεν αλλα εκανα.... το πιο δυσκολο ηταν να εχεις αναγκη να νιωσεις την φροντιδα απο την μανα σου κ αυτη να μην μπορει να σε βοηθησει οσο θα ηθελε... (ασε που δεν ηξερε κ την σοβαροτητα της επεμβασης για να μην στεναχωρηθει..)

Quote:

---

Originally Posted by Ξωτικό

ειδα φως και μπηκα.
εγω το πηρα αποφαση.
δεν θα πεθανω μονη μου
θα πεθανω μαζι μου εγω κι ο εαυτος μου
καλη παρεα ενιοτε
αλλες φορες δεν φτανει.

η ζωη ειναι απροβλεπτη( πτανα ζωηηηηηηηηη)
ο παππους ενος φιλου μου στα 78 του ερωτευθηκε μια ρωσιδα και περναει χρονια μελι.
θα παω στη ρωσια και θα ξαναγυρισω.
τελος.

---

Εγω..ο εαυτος μου κ....ο αλλος εαυτος μου...αυτος ο πιο...... ευαλωτος.... κ οσο για τον παπου του φιλου σου...μια χαρα τον βρισκω..αλλωστε γι αυτο ειπα οτι υπαρχουν κ τα ΚΑΠΗ...κ λεω στα 65 να παω να γραφτω σε κανα μεγαλοΚΑΠΗ...Κηφισια,Φιλοθε η,Ψυχικο...!!! ;)

Quote:

---

Originally Posted by πιεσμενη

Εχετε αισθανθει ποτε οτι θα μεινετε μονοι σας σ αυτη τη ζωη...? Κ δεν ρωταω τα νεα παιδια των 20+ αλλα οσους εχουν περασει τα πρωτα αντα κατα πολυ κ βαλε.....
Αυτη την στιγμη το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι θα μεινω μονη..... τελειως μονη....με πιανει ανασφαλεια τρελη... Οι γονεις μου ειναι μεγαλοι σε ηλικια.... η αδελφη μου ζει στο εξωτερικο..... φιλες(γνωστες? φιλες? το μελλον θα δειξει...) ναι...εχω, αλλα εχουν την ζωη τους κ κυριως τα προβληματα τους... Σκεφτομαι οτι αν χρειαστει να παω νοσοκομειο δεν θα εχω κανεναν διπλα μου... η μανα 86..ο πατερας με προβληματα υγειας κ ευθυνοφοβος σε τετοιες καταστασεις....τι θα κανω? πως θα τα βγαλω περα? Κ αργοτερα οταν αυτοι φυγουν θα ειμαι μονη...( δεν ξερω αν αυτο τελικα με στεναχωρει η οχι..πειτε με κ γαιδουρα.....) Τα χρονια ηδη εχουν περασει ..συντροφος δεν υπαρχει κ ουτε προκειτε..... Χμμμμ..η ελπιδα φυσικα πεθαινει παντα τελευταια...υπαρχουν κ τα ΚΑΠΗ που γινονται κ κονε ...... Τι λεωωωω.....

Ειμαι 46 κ νιωθω 106 αυτη τη στιγμη.....Ολη μου η ζωη ηταν ειναι κ θα ειναι Δουλεια-σπιτι-φροντιδα θειων,γονιων.... Εχασα την ζωη μου κ δεν μπορω να την βρω... ή δεν θελω....?!? Φοβαμαι...? Τιποτε απ ολα αυτα.... ΑΠΛΑ ζω σα να ειμαι κ εγω 80 χρονων.... μηπως ειμαι τοσο τελικα...?

---

Γιατι αφηνεις το μυαλο σου να κανει τετοιες σκεψεις; Γιατι το αφηνεις και σε τρωει; Και εγω οντας 21 εχω σκεφτει πανω κατω τα ιδια αλλα καθε φορα προσπαθουσα να τα διαγραψω απο μεσα μου και να πεισω τον εαυτο μου οτι ολα αυτα ειναι βλακειες (κατε 'με) και ειναι κατι παροδικο.. Τετοιες φασεις ολοι περναμε. Τα " υπαρξιακα " μας που λενε..

Οσον αφορα το οτι εισαι 46 και νιωθεις 106 μηπως επειδη εχεις καιρο να ακουσεις καποιο κοπλιμεντο απο καποιον; Εχεις παραμελησει τον εαυτο σου; Αυτα διορθωνονται..
Αυτο που λες πως η ζωη σου ηταν και ειναι δουλεια -σπιτι -φροντιδα κτλπ, ειναι λειτουργια! Και μπραβο σου! Μακαρι ολοι οι ανθρωποι του συμπαντος ολακερου να ειχανε τετοιες προτεραιοτητες..
Νοιαζεσαι για του αλλους... (!)


ΥΓ: Θα πω κατι που ειπα και εχθες σε εναν φιλο, οταν αισθανεσαι ασχημα με τον εαυτο σου και νιωθεις πως πνιγεσαι κοιταξε τον ουρανο, παρε μια βαθια αναπνοη πες ενα "Ευχαριστω" και συνεχισε τη ζωη σου ως εχει..
Φτανει να εχεις πιστη.
φιλικα παντα :)

Quote:

---

Originally Posted by CampoGalliano

Γιατι αφηνεις το μυαλο σου να κανει τετοιες σκεψεις; Γιατι το αφηνεις και σε τρωει; Και εγω οντας 21 εχω σκεφτει πανω κατω τα ιδια αλλα καθε φορα προσπαθουσα να τα διαγραψω απο μεσα μου και να πεισω τον εαυτο μου οτι ολα αυτα ειναι βλακειες (κατε 'με) και ειναι κατι παροδικο.. Τετοιες φασεις ολοι περναμε. Τα " υπαρξιακα " μας που λενε..

Οσον αφορα το οτι εισαι 46 και νιωθεις 106 μηπως επειδη εχεις καιρο να ακουσεις καποιο κοπλιμεντο απο καποιον; Εχεις παραμελησει τον εαυτο σου; Αυτα διορθωνονται..
Αυτο που λες πως η ζωη σου ηταν και ειναι δουλεια -σπιτι -φροντιδα κτλπ, ειναι λειτουργια! Και μπραβο σου! Μακαρι ολοι οι ανθρωποι του συμπαντος ολακερου να ειχανε τετοιες προτεραιοτητες..
Νοιαζεσαι για του αλλους... (!)


ΥΓ: Θα πω κατι που ειπα και εχθες σε εναν φιλο, οταν αισθανεσαι ασχημα με τον εαυτο σου και νιωθεις πως πνιγεσαι κοιταξε τον ουρανο, παρε μια βαθια αναπνοη πες ενα "Ευχαριστω" και συνεχισε τη ζωη σου ως εχει..
Φτανει να εχεις πιστη.
φιλικα παντα :)

---

Mικρη μου εισαι μικρουλα για να κανεις εσυ τετοιες σκεψεις..... εχεις οοοοληηηη την ζωη μπροστα σου!!!!!Επειδη νοιαζομαι για τους αλλους εχασα την δικια μου ζωη....αυτο μου εμαθε η μεχρι τωρα ζωη μου.......κ σε συμβουλευω να μην παρεις παραδειγμα απο μενα......θα χασεις ΕΣΕΝΑ.... κ ο εαυτος μας τελικα ειναι αυτος που εχει σημασια.... κ οχι δεν εχω παραμελησει τον εαυτο μου... κ οχι μονο εχω ακουσει κοπλιμεντα τελευταια αλλα μ εφεραν κ σε δυσκολη θεση γιατι εγιναν μεσα στον εργασιακο μου χωρο...... Κ αυτα μ εκαναν κ ακομη χειροτερα γιατι οταν ακους απο καποιον που δεν σε ξερει να σου λεει '' Γιατι μια γυναικα σαν εσενα δεν εχει παντρευτει ακομα? " Αντε τωρα να του απαντησεις κ μαλιστα οταν η ψυχολογια σου εχει πιασει πατο..... Ευχαριστω παντως για τα ομορφα σου λογια.... :)

πιεσμένη....έχω μια ιστορία για σένα, (δυσάρεστη, αλλά θέλω να στην πω).
Η ξαδέλφη μιας φίλης μου, (στην ηλικια σου είναι), πέρασε όλη τη ζωή της κάνοντας τη νοσοκόμα στη μητέρα της.
Παράλληλα εχει σχέση με κάποιον εδώ και είκοσι χρόνια με τον οποίο δεν προχώρησε γιατι δεν τον ήθελαν οι γονείς της.
Πλέον κάνει τη νοσοκόμα στον πατέρα της γιατί η μητέρα της έφυγε από τη ζωή.
Από την ώρα που έχασε τη μητέρα της το ριξε στο αλκοολ.
(να σημειώσω πως η οικογένεια της είναι πάρα πολύ πλουσια).
Κατά καιρούς ρωτάω τη φίλη μου τι κάνει.
Μου λέει λοιπόν πως γυρνώντας από τη δουλειά της αρχίζει να πίνει και να κλαίει μέχρι που λιποθυμάει από το ποτό και την άλλη μέρα πηγαίνει κανονικά για δουλειά.
Της λέω, γιατί κλαίει?
Γιατί δεν έκανε παιδιά, αφού όποτε έμενε έγκυος το έριχνε γιατι δεν ήθελαν οι γονείς της το σύντροφο, γιατί έχασε τη μάνα της, γιατί σε λίγο θα χάσει και τον πατέρα της, γιατί ο σύντροφος έχει φρικάρει με τη φάση και είναι φευγατος κλπ, κλπ.

Αν σε ρωτούσα ποιος φταίει για την κατάληξη αυτής της γυναίκας, τι θα μου έλεγες?

Για μενα...? ποιος φταιει??Η ιδια φυσικα....... κανουμε τις επιλογες μας αν κ μερικες φορες δεν μπορουμε να κανουμε αλλιως...ειναι αναγκαστικες...Κ αφου κ ο φιλος της αντεξε κ τοσο...μπραβο του... Το να βρεις συντροφο σ αυτη την ηλικια με τις τοσες υποχρεωσεις ειναι δυσκολο..κ αντε τον βρισκεις... μολις καταλαβει τι παιζει θα την κανει..κ εδω δεν εχει αγαπες κ ερωτες... σ αυτη την ηλικια ειναι αλλες οι προτεραιοτητες..... Δυστυχως για μας ευτυχως γι αυτους......

Quote:

---

Originally Posted by πιεσμενη

Για μενα...? ποιος φταιει??Η ιδια φυσικα....... κανουμε τις επιλογες μας αν κ μερικες φορες δεν μπορουμε να κανουμε αλλιως...ειναι αναγκαστικες...Κ αφου κ ο φιλος της αντεξε κ τοσο...μπραβο του... Το να βρεις συντροφο σ αυτη την ηλικια με τις τοσες υποχρεωσεις ειναι δυσκολο..κ αντε τον βρισκεις... μολις καταλαβει τι παιζει θα την κανει..κ εδω δεν εχει αγαπες κ ερωτες... σ αυτη την ηλικια ειναι αλλες οι προτεραιοτητες..... Δυστυχως για μας ευτυχως γι αυτους......

---

η ζωή μου έχει αποδείξει πάρα πολλές φορές πως είμαστε οι επιλογές μας....:)

Δεν σου λέω να παρατήσεις τους δικούς σου, αλλά αν το θες πραγματικά μπορείς να βρεις λίγο χρόνο και για σένα και για σύντροφο και για ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θες.
Ξέρεις, (χωρίς να θέλω να σε στεναχωρήσω), μερικές φορές το ότι αναγκαζόμαστε να κάνουμε κάποια πράγματα είναι και λίγο άλλοθι για να παραιτηθούμε.

Quote:

---

Mικρη μου εισαι μικρουλα για να κανεις εσυ τετοιες σκεψεις..... εχεις οοοοληηηη την ζωη μπροστα σου!!!!!Επειδη νοιαζομαι για τους αλλους εχασα την δικια μου ζωη....αυτο μου εμαθε η μεχρι τωρα ζωη μου.......κ σε συμβουλευω να μην παρεις παραδειγμα απο μενα......θα χασεις ΕΣΕΝΑ.... κ ο εαυτος μας τελικα ειναι αυτος που εχει σημασια.... κ οχι δεν εχω παραμελησει τον εαυτο μου... κ οχι μονο εχω ακουσει κοπλιμεντα τελευταια αλλα μ εφεραν κ σε δυσκολη θεση γιατι εγιναν μεσα στον εργασιακο μου χωρο...... Κ αυτα μ εκαναν κ ακομη χειροτερα γιατι οταν ακους απο καποιον που δεν σε ξερει να σου λεει '' Γιατι μια γυναικα σαν εσενα δεν εχει παντρευτει ακομα? " Αντε τωρα να του απαντησεις κ μαλιστα οταν η ψυχολογια σου εχει πιασει πατο..... Ευχαριστω παντως για τα ομορφα σου λογια....

---

Δεν ειμαι γυναικα:confused:

Οι καταστασεις μας κανουν......δυστυχως..το εχω γραψει κ σ αλλο ποστ... εκει που λεω δοξα τω θεω ξανα βοηθα παναγια........... πριν 6 μηνες ημουν στο δοξα τω θεω κ ελπιζα για ενα χαλαρο κ ομορφο καλοκαιρι μετα απο καιρο... στις αρχες Ιουλιου ηρθε το βοηθα παναγια κ οσο παει γινεται κ χειροτερο..... τι να κανουμε....για μας τους ανθρωπους ειναι ολα..( το τελευταιο ΔΕΝ το εννοω καθολου....)

Quote:

---

Originally Posted by πιεσμενη

Για μενα...? ποιος φταιει??Η ιδια φυσικα....... κανουμε τις επιλογες μας αν κ μερικες φορες δεν μπορουμε να κανουμε αλλιως...ειναι αναγκαστικες...Κ αφου κ ο φιλος της αντεξε κ τοσο...μπραβο του... Το να βρεις συντροφο σ αυτη την ηλικια με τις τοσες υποχρεωσεις ειναι δυσκολο..κ αντε τον βρισκεις... μολις καταλαβει τι παιζει θα την κανει..κ εδω δεν εχει αγαπες κ ερωτες... σ αυτη την ηλικια ειναι αλλες οι προτεραιοτητες..... Δυστυχως για μας ευτυχως γι αυτους......

---

με στεναχωρεί αυτό που λες. Είναι δικαίωμα όλων ο έρωτας σε οποιαδηποτε ηλικία! Μην μηδενίζεις την ζωή σου, σε παρακαλώ! Και γω σκέφτομαι το μέλλον κι ας είμαι 26 χρονών κι αυτό γιατί είμαι μοναχοπαίδι. Ακόμα και να παντρευτώ, αν δεν πετύχει ο γάμος θα μείνω μόνη μου. Ξέκινα να κάνεις πράγματα που σ' ευχαριστούν, για σένα! Μην χαραμίζεις την ζωή σου!

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

με στεναχωρεί αυτό που λες. Είναι δικαίωμα όλων ο έρωτας σε οποιαδηποτε ηλικία! Μην μηδενίζεις την ζωή σου, σε παρακαλώ! Και γω σκέφτομαι το μέλλον κι ας είμαι 26 χρονών κι αυτό γιατί είμαι μοναχοπαίδι. Ακόμα και να παντρευτώ, αν δεν πετύχει ο γάμος θα μείνω μόνη μου. Ξέκινα να κάνεις πράγματα που σ' ευχαριστούν, για σένα! Μην χαραμίζεις την ζωή σου!

---

Ετσι ειναι ... κ βλεπω να ερωτευομαι κανα αποστρατο μια κ εχω βαλει στοχο τα ΚΑΠΗ των Β.Π!!!! :) Γι αυτο σου ειπα κ εγω να κοιταξεις πρωτα τον εαυτο σου κ μετα τους αλλους!!ΖΗΣΕ την ΖΩΗ σου ....Ρουφηξε την μεχρι το μεδουλι..... ;)

κοίτα, στη ηλίκα των 46 μέχρι 60άρη παραπάνω όχι, εγώ προτείνω! ;D

Θα σου πω ότι αντιμετωπίζω ανάλογη δυσκολία. Είμαι περίπου στην ίδια ηλικία και αισθάνομαι -και είμαι βέβαια- αρκετά μόνος. Επειδή μιλάμε δημόσια θα είμαι επιφυλλακτικός στο τι και πώς θα το πω. Και επίσης προσεκτικός, γιατί είμαι από τους ανθρώπους που δεν μ' αρέσει να λέω ανοησίες. Άσε που όταν περνάς άσχημα αναγκάζεσαι επίσης να είσαι προσεκτικός -να μην λες ανοησίες- γιατί αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις από την άσχημη κατάσταση. Αν με καταλαβαίνεις, είμαι ειλικρινής γιατί θέλω να αντιμετωπίσω τις καταστάσεις με τη μεγαλύτερη δυνατή προσοχή και υπευθυνότητα. (Έχω καταλάβει ότι δεν μπορεί κάποιος να είναι ειλικρινής μόνο με κάποια θέματα, θα είναι ειλικρινής ή παντού ή καθόλου. Δεν μπορεί για παράδειγμα να είμαι ειλικρινής με κάτι και όχι με κάτι άλλο).

Μετά την αρκετά μεγάλη εισαγωγή ας πάμε στην ουσία. Αν παρατηρήσει κανείς, είμαστε αυτό που μας κάνουν οι άλλοι να είμαστε (δυστυχώς). Δηλαδή είμαστε οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι θείοι μας, οι φίλοι μας, οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε. Θα το εξηγήσω, γιατί είναι σημαντικό, αλλά είναι πολύ δύσκολο γράφοντας. Παράδειγμα, μπορεί κάποιος γονιός να μαθαίνει το παιδί του ότι θα πρέπει να τον προσέχει στις δυσκολίες του και στα γεράματά του. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αλλά αν τύχει ο γονιός να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του (ιδιοτελής), δεν θα προσέξει ταυτόχρονα τις ανάγκες του παιδιού του. Μια καλή σχέση μεταξύ ανθρώπων είναι η ταυτόχρονη προσοχή του ενός στον άλλον. Όταν αυτή η διαδικασία είναι μονόπλευρη, στην ουσία οδηγεί σε δυσκολίες. Μάλιστα, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, οδηγεί σε δυσκολία και αυτόν που υποτίθεται θα έπρεπε να είναι ο "κερδισμένος".
Τα είπα αυτά για να σε ρωτήσω αν έχεις αναζητήσει να βρεις κάπου το λάθος; Αν υπάρχει κάποιο λάθος. Όχι για το αν φταις ή όχι, δεν μιλάω γι' αυτό το θέμα. Ρωτάω να μάθω αν έχεις αντιληφθεί κάτι, κάπου, που οδηγεί στην κατάσταση που φέρνει ανασφάλεια και ανελευεθερία;