Συνεχως προβληματα φιλοι μου...
Καλησπερα παιδια.Το ξερω οτι πολλοι θα διαβασατε την ιστορια μου σε αλλο topic σχετικο με την καταθλιψη,αλλα επελεξα να την γραψω σε ενα καινουργιο που ανοιξα,ουτως ωστε να το διαβασετε πιο ευκολα και ετσι να μου πειτε τη γνωμη σας η οτι αλλο επιθυμειτε...Οπως σας εγραψα λοιπον,αντιμετωπιζω εδω και χρονια ψυχολογικα προβληματα,εντονο αγχος,καταθλιψη,επιθετικη συμπεριφορα(η οποια εχει σταματησει σχεδον τωρα με τα φαρμακα)κλπ...Βλεπω τα τελευταια 4 περιπου χρονια εναν αξιολογο γιατρο και κατα καιρους εχω παρει διαφορα φαρμακα,οπως XANAX,TRILEPTAL,ZOLOFT,SEROQUEL,TOPAMAC.Tα 3 τελευταια φαρμακα τα παιρνω και τωρα.Προ 2ετιας περιπου επρεπε να παρουσιαστω στο στρατο,στον οποιο επελεξα να παω κανονικα,αλλα αντεξα μονο λιγες ημερες με αποτελεσμα να παρω μια ετησια αναβολη-αγχωδεις και καταθλιπτικες εκδηλωσεις εγραφαν τα χαρτια-κατοπιν δευτερη και σε λιγους μηνες θα παρω οριστικη απαλλαγη.Τα προβληματα αρχισαν οταν εφυγα απο το στρατο,γιατι ειχα μια σχεση εκεινη την περιοδο και η τοτε κοπελα μου αρχισε να με υποψιαζεται και να μου κανει συνεχεις ερωτησεις,επηρρεασμενη προφανως και απο τους δικους της.Εγω προσπαθησα να τα μπαλωσω οτι πηρα αναβολη λογω της ορασης μου,γιατι εχω και μυωπια,αλλα μαλλον δεν το εχαψε με αποτελεσμα λιγους μηνες μετα,ενα χειμωνιατικο πρωινο να με εγκαταλειψει εντελως ξαφνικα,χωρις να εχει προηγηθει τιποτε,ουτε τσακωμος ουτε κατι αλλο αρνητικο απο μερους μου.Περιττο να σας πω οτι εχασα τον κοσμο,εκανα προσπαθειες να την μεταπεισω αλλα ολο μου ελεγε στο τηλεφωνο οτι"της εκρυψα πραγματα"και μου το εκλεινε θυμωμενη.Ημουν χαλια.Σκεφτηκα ακομη και να αυτοκτονησω εκεινη την περιοδο και το μονο που με κρατησε ζωντανο ηταν ενα χομπυ που εχω(φωτογραφια)γιατι ασχολουμαι πολλες ωρες καθημερινως,ειτε τραβωντας με τη μηχανη ειτε δουλευοντας τις φωτογραφιες στον υπολογιστη.Το ειπα και στο γιατρο μου και στους στρατιωτικους γιατρους οταν πηγα να παρω τη δευτερη αναβολη.Αν δεν ειχα αυτην την απασχοληση δεν ξερω τι μπορει να ειχα κανει.Συγνωμη για οσους τα ξαναδιαβαζουν,αλλα και μονο οτι τα ξαναγραφω και τα λεω σε καποιους με κανει να αισθανομαι καλυτερα.Τωρα περασε καιρος,προσπαθω να μαζεψω τα κομματια μου,συνεχιζω την αγωγη μου,συνεχιζω να ασχολουμαι με τη φωτογραφια(εχω τελειωσει 2 σχολες σχετικες)αλλα μερικες φορες σκεφτομαι την πρωην κοπελα μου και στενοχωριεμαι,γιατι ηταν 2,5 ολοκληρα χρονια που ημασταν μαζι ρε παιδια.Τι να εκανα?Αν της το ελεγα εξ αρχης θα την εχανα.Επρεπε οταν την γνωρισα να της ειχα πει οτι ειχα τελειωσει στρατο και μετα χωρις να το μαθει να ξεκινησω διαδικασιες για το Ι5,αλλα εγω δεν ειχα τετοιο σκοπο αρχικα.Νομιζα πως θα παω στρατο.Αυτος ηταν ο σκοπος μου.Αν το ειχα αποφασισει οτι δεν θα παω θα το χειριζομουν αλλιως,μιας και με το χαρτομανι που εχω μαζεψει κανενας επιστημονας δεν θα εβαζε τη τζιφρα του να με στειλει στο στρατο.Την πατησα και εμεινα χωρις κοπελα,που ηταν ενα ψυχολογικο στηριγμα για μενα.Τωρα ειναι δυσκολο για μενα να βρω αλλη...φοβαμαι να ανοιχτω...πληγωθηκα πολυ τοτε...εφτασα στο χειλος του γκρεμου...αλλα επεζησα παιδια.Εκανα λαθη το ξερω.Ο στρατος με κατεστρεψε,ακομη και αν δεν πηγα.Στην Ελλαδα τελικα οποιος δεν παει στρατο στιγματιζεται...Αυτα θα της ειπαν και την πηραν μακρυα μου για παντα...Περιμενω τις αποψεις σας και θα ειμαι εδω για συζητηση.Συγνωμη και παλι σε οσους εχουν ξαναδιαβασει το κειμενο μου... esquif
