Καλησπέρα σας,
αποφάσισα να γράψω γιατί θέλω να ακούσω την γνώμη ανωνύμων ανθρωπων που δεν γνωρίζω, όμως εκτιμώ την γνώμη τους. Πριν από είκοσι χρόνια γνωρίστηκα με κάποιον και ερωτευτήκαμε τρελλά. Ημουν φοιτήτρια τότε, 20 χρονών, αυτός καταξιωμένος γιατρός με πολλές φιλοδοξίες, 38 χρονών. Όσο είμασταν μαζί, είμασταν τέλεια. Απόλυτη ταυτιση σε όλα. Μετά από 8 μήνες σχέση, άρχισε να μου λέει οτι θέλει να παντρευτεί, και για να κάνει παιδιά που τα λάτρευε αλλά και για να έχει ένα στήριγμα όταν γυρνάει στο σπίτι, γιατί εκείνη την περίοδο ετοιμαζόταν για ένα μεγάλο επαγγελματικό βήμα. Εγώ δεν μπορούσα να τον παντρευτώ εκείνη την περίοδο, ήμουν φοιτήτρια, του είπα να περιμένουμε, εκείνος είπε οτι ίσως ένας γάμος μαζί μου να τον ζημίωνε επαγγελματικά. "Όλοι θα πουν γεροντοέρωτας" μου έλεγε. Στην ουσία ποτέ δεν είπαμε τέλος. Απλά απομακρυνόταν και όταν τον αναζητούσα, μου έλεγε οτι είμαι πολύ νέα και όμορφη για εκείνον. Κάποια στιγμή που έγινε διευθυντής τμήματος, σε μεγάλο νοσακομείο, απλά σταματήσαμε. Δεχόταν να με βλέπει μόνο στο ιατρείο του σαν ασθενής, απλά για να με βλέπει. Εγώ δεν μπορούσα απλά να τον βλέπω και το πήρα απόφαση οτι τελιώσαμε. Δύο χρόνια έκανα να συνέλθω, και με την βοήθεια ψυχολόγου, χωρίς ποτέ στη ουσία να πάψω νατον σκέφτομαι. Κοινή φίλη μας μου έλεγε οτι ρώταγε συνέχεια για μένα. Στα χρόνια που ακολούθησαν, παντρευτηκα, έκανα δύο υπέροχα αγοράκια, 15 και 13 ετών τώρα, και αφοσιώθηκα σε αυτά. Το ίδιο και εκείνος. Στα χρόνια που ακολούθησαν τον συναντούσα σε συνεστιάσεις κοινών γνωστών, λέγαμε τα τυπικά. Τα τελευταία τρία χρόνια όποτε τον συναντούσα, διέκρινα μία κακία στα λόγια του, με έβλεπε πολύ άνετη, πολύ ωραία, σαν να μην ήθελε να τον έχω ξεπεράσει. Με τον άντρα μου είμαστε σε διάσταση και μαθαίνω οτι και ο δικός του γάμος έχει προβλήματα. Την τελευταία φορά που τον είδα, είδα το βλέμμα που είχα δει τότε, είδα μεγάλη επιθυμία αλλά και πικρία στα λόγια του. Του είπα οτι κάνω εκπομπή στο ραδιόφωνο και συζητάω και για τηλεόραση, και αντί να μου πει μπράβο, μου είπε οτι είμαι άσχετη σε τέτοια. αφού είμαι εκπαιδευτικός. Λες και εγώ έφταιγα που απομακρυνθήκαμε τότε. Δεν σας κρύβω οτι αισθάνθηκα την καρδιά μου να χτυπάει έντονα. Αυτός δεν είναι από τους ανθρώπους που θα έκαναν το πρώτο βήμα. όντας πολύ πετυχημένος και "επώνυμος" πια. Μήπως να δώσω μια δευτερη ευκαιρία σε αυτόν τον έρωτα, φοβάμαι βέβαια μην φάω πόρτα, αλλά τα μάτια του άλλα μου λένε. Θα ήθελα να ζήσω αυτό που δεν τέλιωσε. Από την άλλη πλευρά, λέω ακόμα και να φάω πόρτα, εγώ θα του έχω εκφράσει αυτό που θέλω. Μήπως όμως είμαι μπερδεμένη? ¨Ολα αυτά τα χρόνια, ήμουν πιστή στον άντρα μου, Δεν σκέφτηκα ποτέ κανέναν άλλον εκτός από εκείνον. Είμαι 40 πια, και εκείνος 58. Έχουμε πιθανότητα?
Με εκτίμηση
