Printable View
Το ανοιξα.. Πειτε μου οτι θελετε. Για να απαντησω και στην πιεσμενη που μου απαντησε στο αλλο θεμα, δε θα γινει τραπεζι, μονο καφες, επειδη η κηδεια θα ειναι απογευμα.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
..λέω να ανοίξεις θέμα να το κουβεντιάσουμε....έχω παααααρα πολλά να σου πω για τέτοιες περιπτώσεις.Quote:
Originally Posted by λιλιουμ
Πάντως αν δεν θες, σίγουρα δεν είσαι η περίεργη του σογιου.
Λοιπόν....
Η κολλητή μου, (η πιο αρχαια και σαν αδελφή μου), όταν έχασα τη μαμά δεν ήρθε στην κηδεία της.
Μένει σε νησί και πάνω στο χαμό νόμιζα πως δεν ήρθε λόγω απόστασης, ήταν χειμώνας κλπ. Φυσικά μιλούσαμε συνέχεια στο τηλ, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Λίγο καιρό αργότερα άρχισα να το σκέφτομαι και να μου κακοφαίνεται. Σκέφτηκα πως μπορεί να μην ήρθε σε κάτι τόσο σημαντικό, καθώς η μαμά μου την αγαπούσε πολύ και σχεδόν τη μεγάλωσε.
Το συζητήσαμε πολύ και μου έδωσε να καταλάβω πως δεν αντέχει με τίποτα τις κηδείες, δεν είναι θέμα το πόσο αγαπάει καποιον, αλλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ.
Δυστυχώς δυο χρόνια μετά, με επιβεβαιωσε με το χειρότερο τρόπο. Χάσαμε πολύ άδικα τον αδελφό της και την ημέρα της κηδείας δεν ήθελε με τίποτα να πάει.
Δεν μπορείς να φανταστείς τι αγώνα έκανα να την πείσω και γω και ο άντρας της.
Ήρθε με τα χίλια ζόρια και σχεδόν μεθυσμένη.
Δεν χρειάζεται να πας.
Βρες μια δικαιολογία. Πες πως περνάς ένα βαρύ κρύωμα, πάρε τη θεία σου τηλεφωνο, δείξε πως είσαι δίπλα τους και δυο μέρες μετά πήγαινε σπίτι.
Δεν θα σε παρεξηγήσει κανείς.
Αυτο βλεπω να κανω.. Δεν παω. Βασικα απορω με ολους αυτους τους ανθρωπους που πανε σε κηδειες. θα μου πεις κι εγω πριν πηγαινα. Αλλα τωρα συναισθανομαι ολη την ενταση, τον πονο, την απογνωση, και με πλακωνει σαν ταφοπετρα και δεν μπορω να σταθω μες στην εκκλησια. Και χθες κιολας συζηταγαμε με εναν γνωστο για ενα ταξιδι του στο Βιετναμ οπου εκει οταν πεθαινει κανεις χαιρονται, κανουνε σαν γιορτη, βγαζουν φωτο και φταιχνουν αλμπουμ. Πολυ πιο υγιης προσεγγιση μου φανηκε. Η θλιψη σε δηλητηριαζει..
Ποσο απανθρωπο ειναι αυτο το συστημα... Μπορει σε τετοιες στιγμες να θες απλα να εχεις την ησυχια και ενα δυο στενους φιλους και συγγενεις, ή να φυγεις για το τζιμπουτι τρεις μηνες, και πρεπει να κατσεις εκει, να δεις ενα σωρο αγνωστο και ασχετο κοσμο, να μπαστακωνονται μες στο σπιτι σου, συγγενεις αντιπαθητικοι να διανυκτερευουν εκει, να σου λενε τα ιδια και τα ιδια χωρις καν τα νιωθουν, να απαντας τα ιδια και τα ιδια χωρις καν να καταλαβαινεις, και το πιο γελοιο απο ολα, να χαρτζιλικωνεις παπαδες, να βρισκεις γραφειο τελετων, να κανονιζεις ποσα αμυγδαλα θα εχει ο δισκος, και ποσα απιδια ο σακος. Πραγματικα θελω να κανουν γιορτη οταν πεθανω, και να με αφησουν σε κανα ξεφωτο να με φανε τα συμπαθητικα πτωματοφαγα πουλακια. Δε θα μου αποδειξει μετα θανατον το πληθος των καφεδων, των στεφανων και των ευρω που κοστιζε η κασα οτι καποιοι με αγαπουσαν.
θες να παω εγω μηπως αντι για σενα ? προσφατα ηθελα να ξαναβρεθω σε νεκροταφειο, αλλα τελικα το αφησα.
εζησα τη πρωτη μου κηδεια πριν καν ενηλικιωθω, νομιζω 16 πρεπει να ημουν, κι απο τοτε συμφιλιωθηκα με τον θανατο κι εχουμε γινει αχωριστοι.
βεβαια καταλαβαινω το ψυχοπλακωμα για ορισμενους ανθρωπους, ειδικα οταν δεν εχουν συνηθισει κι αγαπουσαν αυτον που χασαν και θα τους λειψει, η ατμοσφαιρα γινεται χειροτερη...
καταταλλα ειναι αλλη μια εμπειρια που μας προσφερει απλoχερα η ζωη, δε μπορουμε να κανουμε και διαφορετικα.
δεν ειναι ο θανατος που ειναι το προβλημα, οσο ο πονος. Κι εγω ειμαι φυγοπονη. Και το να πηγαινεις σε κηδειες και να πονας ειναι μαζοχισμος. Εκτος κι αν δεν νιωθεις τιποτα οπως ημουν κι εγω πριν, κι ελπιζω συντομα να γινω παλι τοσο αναισθητη.
φαντάσου τώρα εμένα που δεν είχα, (από επιλογή) καμία σχέση με το 80% από τους συγγενείς μου, να έχουν πλακώσει όλοι σπίτι από τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας, από χωριά, από Αμερική, γείτονες, γνωστοί ένας ατελείωτος χαμός, να τσακώνονται οι ηλίθιες θείες μου στην κουζίνα για το δίσκο και το σχέδιο που θα του κάνουν, να έχει κουβαλήσει η άλλη από την άλλη άκρη της Ελλάδας με το κτελ μια τεράστια βαλίτσα με όλα τα υλικά, να έχει γεμίσει όλο το σπίτι κονιάκ και παξιμάδια, να κλαίνε να πέφτουν κάτω κάτι μακρινές ξαδέλφες που εγώ μπορεί να μην είχα δει και ποτέ.Quote:
Originally Posted by λιλιουμ
Να έχουμε τον πόνο μας και να μη μπορούμε να τον βιώσουμε όπως θέλουμε.
Στην κηδεία δεν το συζητώ,τσίρκο. Οι γριες να μοιρολογούν, μια θεία της πολύ χοντρή γλίστρισε μπαίνοντας με οδυρμό στην εκκλησία στο χαλί και έπεσε φαρδυα πλατιά μπροστά μας με τα πόδια στον αερα, της είχε σηκωθεί η φούστα και πήγε να με πιάσει νευρικό γέλιο...έλεος!!
Ευτυχως που πεφτει και λιγο γελιο στις κηδειες. βασικα για αυτο δεν υπαρχει κηδεια αγελαστη που λεει κι η παροιμια, γιατι τοσο μοιρολοι με το ντε και καλα δεν το σηκωνει ο οργανισμος!
Ναι, σε άλλες κουλτούρες οι τελετές για το ''τελευταίο αντίο'' έχουν ένα κομμάτι φως και περισσότερο λευκό απ' ότι μαύρο,Quote:
Originally Posted by λιλιουμ
όχι ότι η απώλεια δεν ισχύει, καμουφλάρεται ή έχει λιγότερη σημασία, αλλά επειδή ο θάνατος δε βιώνεται ως τέλος, παρά κομμάτι του ίδιου κύκλου..
Συμφωνώ με τη Θεοφανία, λίλιουμ.
Δε θέλεις να πας, δε νιώθεις έτσι, για όποιον δικό σου λόγο, οπότε δε χρειάζεται να πιέσεις τον εαυτό σου να το κάνει..
ακόμα κι αν κάποιοι σπεύσουν να σε χαρακτηρίσουν ως την περίεργη ή την εξωγήινη του σογιού.
Πάντα βρίσκονται ''κάποιοι'' για να χαρακτηρίσουν κάπως μια στάση που ίσως και να μην προσπαθήσουν ποτέ να συναισθανθούν, αυτό όμως είναι δικό τους θέμα και όχι δικό σου.
Κι εγώ έχω τώρα πρόβλημα με τις κηδείες στην τελευταία με έπιασε μια ταχυπαλμία, φοβήθηκα μην πάθω καρδιά.
Θεοφανία, γέλασα πολύ με τη θεία σου που έπεσε, σε καλό να μου βγει.
Γενικά ο Έλληνας στην εκκλησία παει σαν σε τσίρκο, γιορτάζουμε εδώ το Πάσχα και πολλοί έρχονται με μεγάλη καθυστέρηση, μπαίνουν με τα τακούνια κλικ-κλακ, μιλάνε δυνατά, οι άλλοι αρχίζουν να σχολιάζουνε αυτούς που μπήκανε μέσα, ένα μπάχαλο γίνεται.
Πριν ακόμα γνωρίζω το ότι οι αντολικές θρησκείες συνδέουνε το θάνατο με το λευκό, τη μέρα του του θανάτου αγαπημένων μου προσώπων τους ονειρευόμουνα σε λευκά ρούχα, ή τον (μαύρο) σκύλο μας τον είδα κάτασπρο και πολλά τέτοια όνειρα. ΄
Eπανεφερα αυτο το θεμα , διοτι ουτε κι εγω παω σε κηδειες , δεν πηγα στου θειου μου , τον Νοεμβρη , δεν πηγα στου πατερα της σημαντικοτερης ( πρωην ) γυναικας της ζωης μου , προ εβδομαδος , ας με παρεξηγουν , δεν με νοιαζει , δεν παω σε κανενος ............. μια φορα πηγα το 1984 στου κολλητου μου , που αυτοκτονησε , κι ακομα μουχει μεινει η εικονα του στο φερετρο , το οποιο κουβαλησα , δεν ηθελα να τον θυμαμαι ετσι .............. ουτε στην δικη μου ομως δεν θελω καποιον ................ το θεωρω τελειως χαζο και μαζοχιστικο , να πας και να σκας , επειδη βλεπεις τους δικους σου ανθρωπους να κλαινε ........................ οπως λεει και η αγαπητη λιλιουμ , γιατι να δηλητηριαζεσαι με την θλιψη ? καλα κανουν στο Βιετναμ , και χαιρονται , αρκετη θλιψη εχει αυτη η ζωη , κι ααααααλη ?Quote:
Originally Posted by λιλιουμ
Και οταν πεθανει καποος πολυ δικος μου , δεν θελω κανεναν στην κηδεια του , θελω να κατσω μονος , να πενθησω μονος , να λειπουν τα ' συλληπητηρια ' και τα καφεδακια στα νεκροταφεια ...................ειναι προσωπικες στιγμες αυτες , και τιποτα και κανεις δεν μπορει να σε παρηγορησει , μονο χειροτερα θα σε κανει να αισθανθεις ...........................
Έχεις απόλυτο δίκιο. Δυστυχώς όμως όλο αυτό είναι εκτός των άλλων και μια ολόκληρη βιομηχανία που συντηρείται από όλη αυτή την κατάσταση. Και να φανταστείτε ότι η κηδεία είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου, να μην πούμε για το τι ακολουθεί στα τρισάθλια ελληνικά νεκροταφεία με τις εκταφές στα 3 χρόνια, χωνευτήρια, οστεοφυλάκια κτλ. Τρίτος κόσμος...Quote:
Originally Posted by Macgyver
Λοιπόν εγώ σήμερα είναι η κηδεία της γιαγιάς μου. Είμαι 13 χρόνων και δνε ξέρω τι να κάνω. Δνε έχω ξαναπάει σε κηδεία. Βοηθεια
Η γιαγιά σου έφυγε... κηδεία είναι μια κοινωνική εκδήλωση. Αν νιώθεις ότι θέλεις να είσαι με άλλους γνωστούς της γιαγιάς σου, πήγαινε. Αν θέλεις να την κλάψεις μόνη μη πας.Quote:
Originally Posted by Maria06
Η κηδείες είναι μια εκδήλωση των ζωντανών