Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Τεσπα. Σε εμένα η αγοραφοβία και οι κρίσεις πανικού ξεκίνησαν στα 20κάτι μου χρόνια. Στην αρχή αισθανόμουν ένα ανακάτεμα στο στομάχι, ζαλάδα, θολούρα στο μυαλό και μία έντονη επιθυμία να γυρίσω στο σπίτι. Όταν γυρνούσα στο σπίτι, αισθανόμουν πολύ καλύτερα. Επειδή με ενοχλούσε το στομάχι πήγα σε παθολόγο ο οποίος δε βρήκε κάτι οργανικό και με συνέστησε να αγχώνομαι λιγότερο. Δεν το έδωσα σημασία και μετά από λίγους μήνες τα συμπτώματα έγιναν εντονότερα. Έτσι άρχισα σταδιακά να απομακρύνομαι από τα μέρη που σύχναζα, από τη σχολή μου, από τους φίλους μου, από το γυμναστήριο. Κλεινόμουν περισσότερο στο σπίτι όλο και περισσότερο. Κατ’ επέκταση κλεινόμουν και στον εαυτό μου.
Παρατήρησα πως οι οργανικές αυτές δυσλειτουργίες στο γαστρεντερικό μου σύστημα συνοδεύτηκαν και από περίεργα συναισθήματα. Δηλαδή άρχιζα να αισθάνομαι πράγματα πρωτόγνωρα για εμένα. Αισθανόμουν μία αρνητικότητα, μία αηδία για τη ζωή (όχι όμως και επιθυμία αυτοκτονίας). Αυτό άρχισε να με προβληματίζει και σε συνδυασμό με τη διάγνωση του παθολόγου πως οργανικά ήμουν εντάξει, ο προβληματισμός μου κατέληξε στην απόφασή μου να επισκεφθώ ψυχολόγο. Όπως και έκανα. Ο ψυχολόγος μου είπε πως έχω αγοραφοβία δε μου είπε όμως για τις κρίσεις πανικού.
Τέλος πάντων μετά από λίγους μήνες η κατάσταση βελτιώθηκε και μπόρεσα ξανά να μπω στον παλιό μου ρυθμό μέχρι που μετά από κανένα χρόνο εμφανίσθηκε ξανά η αγοραφοβία. Επισκέφθηκα ψυχίατρο ο οποίος στην αγοραφοβία πρόσθεσε τις κρίσεις πανικού και την κατάθλιψη. Μου έδωσε φαρμακευτική αγωγή που περιελάμβανε λαντόζ και ζάνεξ. Μαζί με αυτήν έκανα και ψυχανάλυση στον ίδιο ψυχίατρο με αναδρομές στο παρελθόν, τα παιδικά μου χρόνια κλπ.
Για ένα μεγάλο διάστημα τα φάρμακα απομάκρυναν ή μειώσανε αισθητά τις κρίσεις πανικού και την αγοραφοβία, μέχρι που κάποια στιγμή επανήλθαν πολύ έντονα. Ο ψυχίατρος με τη μέθοδο που ακολουθούσε δε με εξέφραζε και ανατρέχοντας στο διαδίκτυο διάβασα για μία άλλη μορφή – μέθοδο ψυχοθεραπείας που ονομαζόταν γνωσιακή – συμπεριφορική.
Απευθύνθηκα σε συμπεριφοριστή ψυχίατρο. Σε εμένα η διαφορά ήτανε μεγάλη. Χωρίς μεγάλες και κοπιαστικές συζητήσεις για το πριν και με επικέντρωση της προσπάθειας στο «από εδώ και πέρα» με βοήθησε να ξεκολλήσω από το παρελθόν ειδικά στο θέμα της κατάθλιψης, αλλά και των κρίσεων πανικού (όσο μου ήτανε δυνατόν). Θα έλεγα πως ήτανε πρακτικός. Μου εξήγησε κατ’ αρχάς πως λειτουργεί ο πανικός, που κάνω λάθος στην αντιμετώπισή του και πως θα τον αντιμετωπίσουμε (εγώ και ο γιατρός μαζί) συντονισμένα, προγραμματισμένα και χωρίς σπασμωδικές κινήσεις.
Αφού του είπα που μπορούσα και που δε μπορούσα να πάω, μου έκανε ένα πρόγραμμα σχετικά με τη διαδρομή που θα ακολουθούσα κάθε μέρα. Σταδιακά με έβαλε σε μέρη με κόσμο ολοένα και πιο μακριά από το σπίτι μου από το οποίο σπάνια απομακρυνόμουν, αφού το θεωρούσα ως το πιο ασφαλές μέρος. Κάθε μέρα έκανα τη διαδρομή στα μέρη που έλεγε το πρόγραμμα. Όταν με έπιανε πανικός, αντί να φεύγω και να επιστρέφω στο σπίτι, πήγαινα κάπου με λίγο κόσμο και περίμενα μέχρι να περάσει ο πανικός.
Σε ένα βιβλίο το είχα διαβάσει ως «σταδιακή απευαισθητοποίηση σε αγχογόνες καταστάσεις». Σταδιακά δηλαδή με την καθοδήγηση του ψυχιάτρου, άρχιζα να αντιμετωπίζω τα μέρη όπου αγχωνόμουν και παρουσίαζα κρίσεις πανικού. Σταδιακά επίσης άρχισα να πηγαίνω όλο και πιο μακριά από το μέρος που θεωρούσα σαν ασφαλές δλδ το σπίτι μου ή το νοσοκομείο. Μου συνέστησε και δύο βιβλία που δεν ξέρω αν πλέον βγαίνουν που είναι από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα (Ινστιτούτο Έρευνα και Θεραπείας της Συμπεριφοράς) «Ξεπερνώντας το Άγχος» και το «Ξεπερνώντας τον Πανικό».
Τα βιβλία αυτά τα είχα μάθει σχεδόν απ’ έξω για όταν με έπιανε η αγοραφοβία ή ο πανικός να ανακαλώ στη μνήμη μου πράγματα που είχα διαβάσει σε αυτά. Αρχικά στις προσπάθειές μου είχα μαζί μου τον αδελφό μου και μετέπειτα μόνος έκανα όσα σε κάθε συνεδρία αποφασίζαμε με τον ψυχίατρο. Βήματα μικρά αλλά σταθερά, στόχοι ρεαλιστικοί και όχι πάνω από τις δυνάμεις ήτανε τα βασικά στοιχεία της θεραπείας, όπως και το «κοιτάμε μπροστά, από εδώ και πέρα τι κάνουμε». Επίσης με βοήθησε το να έχω μαζί μου κάτι για να αποσπώ την προσοχή μου, για να ασχολούμαι όταν με έπιανε ο πανικός, για να μην αφήσω στις σκέψεις του πανικού να με κάνουν να οπισθοχωρήσω.
Σε μία κρίση πανικού, ή έντονα αγχωγόνο κατάσταση υπάρχουν δύο αντιδράσεις. Της φυγής και της μάχης ή αλλιώς της αντιμετώπισης. Εγώ όπως γράφω παραπάνω στην αρχή του μηνύματός μου, είχα υιοθετήσει την αντίδραση (τη συμπεριφορά) της φυγής (ή αποφυγής μερών με κόσμο ή με κίνηση στο δρόμο) και όχι της αντιμετώπισής τους. Χρειάστηκε πολλή δουλειά (και χρειάζεται καθημερινά) για να μην υιοθετώ την αντίδραση της φυγής που προσφέρει βραχυπρόθεσμα μία ανακούφιση, αλλά προκαλεί πλήγμα στην αυτοπεποίθησή μου, αλλά και στην ποιότητα της ζωής μου.
Φιλάκια πολλά :p:p
