Ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν
Καλημερα.Ειμαι νεο μελος εδω.Θα ηθελα να σας πω κι εγω την ιστορια μου γιατι πραγματικα ειμαι πολυ μπερδεμενη.Πριν 4 χρονια γνωρισα ενα παιδι εγω 24 εκεινος τοτε 22.Η ιστορια μας ξεκινησε περιεργα και πολυ ομορφα σαν παραμυθι.Ειμασταν ερωτευμενοι ,αλλα ηταν περιεργος χαραχτηρας και κατα διαστηματα συμπεριφεροταν ασχημα,επεφτε σε καταθλιψη,εξαφανιζοταν και εψαχνα να τον βρω και γενικα εδειχνε μια ανωριμη συμπεριφορα πολλες φορες.Στα 4 χρονια ειχαμε χωρισει 3 φορες και μαλιστα η μια για μεγαλο χρονικο διαστημα.Παντα εγω χωριζα γιατι δεν αντεχα αυτη την κατασταση,την ανωριμοτητα και τη μιζερια μεσα στη σχεση.Τον αγαπουσα πολυ ομως και ηθελα να ειμαι διπλα του στις δυσκολιες που αντιμετωπιζε συνεχεια.Τον βοηθουσα,τον στηριζα,αλλα εκεινος ποτε δεν ηταν εκει για μενα.Παντα εβαζε αλλες προτεραιοτητες,ουτε καν τον εαυτο του.Ηταν το παιδι που ετρεχε για ολους τους αλλους εκτος απο τον εαυτο του και τη σχεση του.Την τελευταια φορα που τα ξαναβρηκαμε πιο ωριμοι και οι δυο πια εκεινος 26 κι εγω 28 μετα απο 7 μηνες χωρισμου μειναμε για ενα χρονο σχεδον μαζι.Πολλα ειχαν αλλαξει προς το καλυτερο.Ειμασταν και οι δυο πιο κατασταλαγμενοι μεχρι που ξαφνικα αρχισε τα ιδια.Επεσε σε καταθλιψη γιατι φοβοταν οτι δεν μπορουσε να μου προσφερει μια ηρεμη ζωη και ανετη,εγω ποτε δεν του ειχα ζητησει κατι τετοιο.Θελαμε να κανουμε οικογενεια πιο μετα αλλα εκεινος αφεθηκε τελειως, κλειστηκε στον εαυτο του και σιγα σιγα με απομακρυνε απο κοντα του.Για ενα μηνα προσπαθουσα να τον συνεφερω.Δεν εβγαινε απο το σπιτι και ειχε πεσει παλι σε καταθλιψη.Προσπαθησα,μιλησ α με ειδικο καθως υπηρχε ιστορικο καταθλιψης στη οικογενεια του αλλα αρνιοταν τα παντα.Εμεινα διπλα του και εκεινος εφτασε στο σημειο να μου πει πως δεν ξερει αν με αγαπαει πια.Αυτο με πληγωσε...εγκατελειψα την προσπαθεια και εφυγα κι εγω πια.Τον αγαπουσα αλλα πλεον ενιωθα οτι δεν ειχα αλλο κουραγιο να παλεψω μονη σε αυτο.Ειχα μιζεριασει κι εγω.Μετα απο 1 μηνα ξεκινησα μια αλλη σχεση με εναν ανθρωπο που ξεκινησαμε φιλικα στην αρχη.Ηξερε για μενα και την ιστορια μου.Εκεινος 31 κι εγω 29.Στους πρωτους μηνες που ειμασταν μαζι με αυτο το παιδι,εμφανιστηκε ξανα ο πρωην μου και μου ειπε οτι ηθελε να ειμαστε μαζι ξανα.οτι τα σκεφτηκε ολα και μια μερα ηρθε με βρηκε και μου εκανε προταση γαμου κανονικη με τα παντα.Ηξερε οτι ημουν με καποιον αλλον ομως.Στην αρχη ειπα ναι ενθουσιασμενη αλλα μετα που το συνηδειτοποιησα καταλαβα οτι ειχε περασει ο καιρος που το περιμενα αυτο απο κεινον και πλεον ηθελα να ειμαι με τον ανθρωπο που με στηριξε.Το παιδι που ημουν μαζι τα εμαθε ολα αυτα που εγιναν και μου σταθηκε.Μου ειπε οτι εγω επρεπε να αποφασισω και οτι θα ηταν διπλα μου.Εκει τελειωσε.Ο πρωην ειχε γινει παρελθον αν και με πονουσε αυτο, αλλα αποφασισα να δωσω μια ευκαιρια σε εναν ανθρωπο που δεν ειχε προλαβει να μου δειξει τιποτα ακομα.Ο πρωην μου ειχε 4 χρονια να το αποδειξει και δεν το εκανε.Με το παιδι αυτο ειμαστε τωρα μαζι 1 χρονο και παμε για σοβαρα.Μενουμε μαζι,τον αγαπαω και με αγαπαει ομως ζηλευει πολυ και με πιεζει, νιωθω οτι προσπαθει να με παει με τα νερα του,οσο αργα πηγαινε στη αρχη, τοσο γρηγορα τρεχει τωρα, λογω ηλικιας ισως, θελει να κανει οικογενεια,ειναι 32 κι εγω πλεον 30, ειμαι κι εγω στην φαση αυτη αλλα αισθανομαι πιεση.Δεν του αρεσει η δουλεια που κανω και θελει να τη σταματησω(ειμαι τραγουδιστρια) αν και ο ιδιος ειναι μουσικος και γενικα τα βλεπει ολα απο την πλευρα του.Οσο για τον πρωην μου ακομα τον σκεφτομαι.Ακομα εχω συναισθηματα για κεινον.Νιωθω οτι δεν θα το ξεπερασω ποτε απλα φοβαμαι μηπως επειδη στη σχεση που ειμαι τωρα νιωθω πιεση μηπως αυτος ειναι ο λογος που σκεφτομαι τον πρωην μου.Δεν ξερω αν ειμαι ετοιμη να προχωρησω τελικα η οχι.Συγνωμη αν κουρασα..αλλα αυτη ειναι η ιστορια της ζωης μου.
