Δεν βλεπω σκοπο.

Εχω φτασει σε ενα σημειο της ζωης μου που ολα μου φαινονται ανουσια ,χωρις σκοπο.

Δεν με γεμιζει τιποτα , αισθανομαι σαν να ειμαι ενα απυθμενο πηγαδι που οτι και να του ριξεις μεσα , δεν προκειται να γεμισει.

Δεν μπορει να με γεμισει ουτε η δουλεια μου ,ουτε οι παρεες με τις οποιες εχω αποξενωθει λιγο αυτη την περιοδο. Δεν με γεμιζουν τα χομπι μου : Βιβλια ,ταινιες ,μουσικη ολα μου φαινονται σαν ενα τροπος να σπαταλησω τον χρονο μου για να μην σκεφτομαι. Με ενα ρολοϊ να μετραει αντιστροφα , να μετραει αντιστροφα τι? Τι περιμενω?

Ισως ολη η φιλοσοφια της ζωης μου να ηταν λαθος , ισως ο χαρακτηρας που εχτισα τοσα χρονια , ισως ο πυρηνας της υπαρξης μου αυτο που ειναι να πηρε λαθος πορεια μεσα στο χρονο και να καταληξω σε αυτο το σημειο.

Το μετεωρο βημα του πελαργου.

Δεν ξερω ακριβως που εκανα το λαθος ή τι ειναι λαθος.

Μία από τα ίδια....

spiridon πόσο χρονών είσαι εάν επιτρέπεται?

τα ιδια και τα γιδια φιλε, πολλοι εδω μεσα δε βλεπουμε σκοπο πλεον, ειμαι ενας απ'αυτους εξου και το nickname ΚΕΝΟ. και οντως ετσι ειναι, η ζωη δεν εχει απολυτως κανενα νοημα τελικα. ποσο σπουδαια και πολυτιμη ειναι (αν ειναι) το καταλαβαινουν μονο οσοι καλοπερνανε, οι υπολοιποι βλεπουν οτι δεν αξιζει πραγματικα, και κανουν οτι μπορουν να ξεχαστουν απ'τη σκληρη πραγματικοτητα...

spiridon γεια σου! Μια ερώτηση θέλω να σου κάνω πριν πω κάτι πόσο καιρό σου συμβαίνει αυτό?

Σπύρο, έχεις δουλειά, έχεις φίλους, έχεις χόμπυ παρόλα αυτά δεν σε ευχαριστεί τίποτα. Μήπως να το συζητούσες με ένα ειδικό;

Ποια φιλοσοφία ζωής πιστεύεις ότι θα σου ταίριαζε; Η μάλλον ποια ονειρευόσουν;

Εμένα μου φαίνεται υπαρξιακό το πρόβλημα σου Σπυρίδων. Εγώ έχω υποφέρει πολύ από υπαρξιακές ανησυχίες, δεν ξέρω ποια είναι η γιατρειά! Δεν έχω διαβάσει και Γιάλομ ακόμα. Όποιος πιστεύει ότι ο Γιάλομ βοηθάει ας μου το πει. Στ' αλήθεια, δεν σ' ευχαριστεί τίποτα; Εσύ που το καταλογίζεις;

{{ουτε οι παρεες με τις οποιες εχω αποξενωθει λιγο αυτη την περιοδο.}}<<<< Το πιο ζωτικο απο οσα ανεφερες ειναι οι ανθρωποι , οι παρεες δηλαδη και ειδικοτερα οι φιλοι και ακομα ποιο κοντα οι σχεσεις .
ουτε οι δουλειες ουτε τα χομπυ ουτε τα βιβλια ,,, οι ανθρωποι προτιστως.
και σε αυτο μας λες οτι καπου χωλενει .
και η ζωη γινεται αγευστη ...

ο κήπος του επίκουρου με βοήθησε σε κάποιες ανησυχίες που είχα, με 2-3 ιδέες που δεν είχα σκεφτεί ποτέ, και με το αισιόδοξο ύφος του γιάλομ. αλλά το θέμα είναι αφότου συνειδητοποιήσει κανείς ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα, να της δώσει ο ίδιος κάποιο. αφού ούτως ή άλλως, το αν θα ζήσουμε ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα δεν αλλάζει τον κόσμο γύρω μας, ούτε την πορεία των πραγμάτων, ούτε το αναπόφευκτο τέλος, γιατί να μην επιλέξουμε να είμαστε χαρούμενοι; τουλάχιστον θα περάσουμε καλά τον χρόνο που απομένει!
αν η φιλοσοφία της ζωής σου ήταν λάθος, ή ο χαρακτήρας σου, ή οι επιλογές σου, είναι πια πολύ αργά για επί τόπου αναστροφή;; δεν υπάρχει μέλλον στο οποίο να ελπίζεις; κάτι που να μπορείς να αλλάξεις;
και αν δεν μπορείς να αλλάξεις όλα αυτά, γιατί δεν αλλάζεις σκοπιά; να πεις "δεν μπορεί ρε γμτ, κάπου θα υπάρχει και περισσότερη δυστυχία. ας χαρώ τη ζωή που έχω, κι ας πιστεύω ότι είναι μέτρια". δεν γίνεται τίποτε από όλα αυτά;

Quote:

---

Originally Posted by empar

ο κήπος του επίκουρου με βοήθησε σε κάποιες ανησυχίες που είχα, με 2-3 ιδέες που δεν είχα σκεφτεί ποτέ, και με το αισιόδοξο ύφος του γιάλομ. αλλά το θέμα είναι αφότου συνειδητοποιήσει κανείς ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα, να της δώσει ο ίδιος κάποιο. αφού ούτως ή άλλως, το αν θα ζήσουμε ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα δεν αλλάζει τον κόσμο γύρω μας, ούτε την πορεία των πραγμάτων, ούτε το αναπόφευκτο τέλος, γιατί να μην επιλέξουμε να είμαστε χαρούμενοι; τουλάχιστον θα περάσουμε καλά τον χρόνο που απομένει!
αν η φιλοσοφία της ζωής σου ήταν λάθος, ή ο χαρακτήρας σου, ή οι επιλογές σου, είναι πια πολύ αργά για επί τόπου αναστροφή;; δεν υπάρχει μέλλον στο οποίο να ελπίζεις; κάτι που να μπορείς να αλλάξεις;
και αν δεν μπορείς να αλλάξεις όλα αυτά, γιατί δεν αλλάζεις σκοπιά; να πεις "δεν μπορεί ρε γμτ, κάπου θα υπάρχει και περισσότερη δυστυχία. ας χαρώ τη ζωή που έχω, κι ας πιστεύω ότι είναι μέτρια". δεν γίνεται τίποτε από όλα αυτά;

---

Ρε συ όμως κανένας δεν πορεύεται με αυτό το σκεπτικό. Όλοι θέλουν το καλύτερο για να αισθάνονται χαρούμενοι.

ναι, αλλά ίσως το καλύτερο να είναι μια ψευδαίσθηση. ίσως αντί να κοιτάμε συνεχώς το καλύτερο, να πρέπει να αισθανθούμε κάποια ευγνωμοσύνη για τα χειρότερα που υπάρχουν παντού γύρω μας. δεν λέω, είναι δύσκολο, και δεν είπα ότι το κάνω. απλώς προτείνω. ίσως να βγάζει νόημα για τον σπύρο..

όσο περνάνε τα χρόνια τόσο στενεύουν τα περιθώρια. άμα σε νεαρή ηλικία δεν είχες στόχους, δεν μπόρεσες να κάνεις αυτά που ήθελες ή απογοητεύτηκες και τα παράτησες, λόγω αυτών στη συνέχεια το ενδιαφέρον για δημιουργία ατονεί, χάνεις τον καιρό σου με ανούσια για σενα πράγματα, μένεις χωρίς στόχους και φτάνεις σε μια ηλικία που δε βλέπεις κανένα σκοπό.
λες υπάρχουν και χειρότερα για να νοιώθεις καλύτερα στη δυστυχία σου.
Ίσως η λύση να ναι αναπροσανατολισμός στόχων. Βρες τι θα μπορούσε να ναι στο εξής εφικτό και τι θα σου άρεσε στο εξής να ασχοληθείς, να πεις στο τελος πέτυχα κάτι. έστω να νοιώσεις λίγη ικανοποίηση αντί να βιώνεις μια παντοτινή δυστυχία.
Είναι ότι χειρότερο να σε κτυπήσει η απογοήτευση και η απόγνωση σε νεαρή ηλικία ή να μην έχεις τους κατάλληλους ανθρώπους να σε βοηθήσουν ή να σου συμπαρασταθούν να πετύχεις τους στόχους σου και εσύ ταυτόχρονα να μην ξέρεις τι να κάνεις για να τους επιτυχεις κι όλο να σπας τα μούτρα. Το κόστος το βιώνεις χρόνια μετά.