Απώλεια βρέφους

Γεια σας παιδιά!
Μία φίλη μου έχασε πρόσφατα το μωρό της,5,5 μηνών έγκυος.Γέννησε κανονικά ένα νεκρό βρέφος.Το σοκ για εκείνη είναι πολύ μεγάλο.
Από το παρελθόν αντιμετωπίσει κάποιες φοβίες,κατάλοιπα ενός ψυχολογικού περιστατικού που βίωσε στην ηλικία των 20 ετών και που είχε μείνει φυτό για ένα χρόνο.
Πως μπορώ να την βοηθήσω?Προσπαθώ με την καλή μου διάθεση και με ότι άλλο μέσο έχω για την κάνω να το ξεπεράσει (εάν αυτό είναι εφικτό).
Τι να την συμβουλεύσω να κάνει?
Ενώ όλοι την παροτρίνουμε να δει κάποιον ειδικό εκείνη αρνήται πεισματικά.
Η συμβουλή σας θα μου είναι πολύτιμη.

Τραγικό πραγματικά. Τι είναι αυτό που βίωσε τότε; Το γνωρίζεις εσύ; Τι να πω, σε τέτοιες περιπτώσεις μια επίσκεψη σε ειδικό είναι καλή. Είναι φρέσκο το γεγονός; Αυτό που πρέπει να κάνετε πάνω απ' όλα και συ και οι δικοί της είναι να την αφήσετε να βιώσει το πένθος της απώλειας ολοκληρωτικά για να καταφέρει να το ξεπεράσει. Μην την παροτρύνετε να κάνει πράγματα που δεν θέλει για να ξεχαστεί, είναι ότι χειρότερο. Το πιθανότερο είναι να εξοργιστεί και όχι να νιώσει καλύτερα. Όλα θέλουν χρόνο.


Αν και πιστεύω πως είναι καλύτερα να γεννήσεις ένα νεκρό βρέφος από το να το γεννήσεις ζωντανό και να το χάσεις σε μια ηλικία των 3-4 π.χ. Που το έχεις ζήσει αρκετά και έτσι η απώλεια είναι πιο βασανιστική. Αυτό που περιγράφεις, εμένα μου φαίνεται το ίδιο με την αποβολή για παράδειγμα. Αλλά και εκεί ο πόνος είναι αβάσταχτος. Καλό κουράγιο και αφήστε τον χρόνο να κάνει την δουλειά του.

Το περιστατικό είναι πολύ πρόσφατο.Έγινε πριν ένα μήνα.

Η αποβολή με αυτό που έζησε δεν έχει καμία σχέση.Γιατί την έζησε και την αποβολή και δεν συγκρίνει το ένα με το άλλο.Το μωρό 5,5 μηνών το ένιωθε,είχε αρχίσει να κλωτσάει,είδε την φατσούλα του στον υπέρηχο,έκανε διαλόγους μαζί του,είχε αρχίσει να γίνεται ένα μαζί του.Στην αποβολή δεν προλαβαίνεις να τα κάνεις όλα αυτά γιατί ο χρόνος είναι πολύ λίγος και είναι ακόμα μία κουκίδα στον υπέρηχο.Δεν έχει πάρει μορφή ανθρώπου.

Ίσως αυτό που λες,πως πρέπει να βιώσει την απώλεια για την καταλάβει,να έχεις δίκιο.Πραγματικά δεν μπορώ να την βλέπω να σπαράζει στο κλάμα,με σκοτώνει,αλλά αν κάνω κάτι που σκοτώνει εκείνη ακόμα περισσότερο θα κάνω στην άκρη και απλά θα κάθομαι να την ακούω.

Αυτό που βίωσε παλιότερα μου είπε η ίδια ήταν πως μία μέρα ξύπνησε και δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον.Είχε απίστευτες φοβίες.Δεν συνέβει κάτι για το πάθει αυτό.Μου έχει πει πως έζησε σε πολύ καλό και αρμονικό οικογενειακό περιβάλλον.Ίσως να της συνέβει κάτι και απλά δεν θέλει να μου πει?Δεν το γνωρίζω.Εσείς τι λέτε?Μπορεί ένας άνθρωπος να ξυπνήσει και να έχει γεμίσει φοβίες?

Το περιστατικό είναι πολύ πρόσφατο.Έγινε πριν ένα μήνα.

Η αποβολή με αυτό που έζησε δεν έχει καμία σχέση.Γιατί την έζησε και την αποβολή και δεν συγκρίνει το ένα με το άλλο.Το μωρό 5,5 μηνών το ένιωθε,είχε αρχίσει να κλωτσάει,είδε την φατσούλα του στον υπέρηχο,έκανε διαλόγους μαζί του,είχε αρχίσει να γίνεται ένα μαζί του.Στην αποβολή δεν προλαβαίνεις να τα κάνεις όλα αυτά γιατί ο χρόνος είναι πολύ λίγος και είναι ακόμα μία κουκίδα στον υπέρηχο.Δεν έχει πάρει μορφή ανθρώπου.

Ίσως αυτό που λες,πως πρέπει να βιώσει την απώλεια για την καταλάβει,να έχεις δίκιο.Πραγματικά δεν μπορώ να την βλέπω να σπαράζει στο κλάμα,με σκοτώνει,αλλά αν κάνω κάτι που σκοτώνει εκείνη ακόμα περισσότερο θα κάνω στην άκρη και απλά θα κάθομαι να την ακούω.

Αυτό που βίωσε παλιότερα μου είπε η ίδια ήταν πως μία μέρα ξύπνησε και δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον.Είχε απίστευτες φοβίες.Δεν συνέβει κάτι για το πάθει αυτό.Μου έχει πει πως έζησε σε πολύ καλό και αρμονικό οικογενειακό περιβάλλον.Ίσως να της συνέβει κάτι και απλά δεν θέλει να μου πει?Δεν το γνωρίζω.Εσείς τι λέτε?Μπορεί ένας άνθρωπος να ξυπνήσει και να έχει γεμίσει φοβίες?

gia sas
akoyna na deis den mporis na kaneis tipota to mono poy mporeis na kaneis einai na eisai dipla ths kai tipota allo kai na xereis oti o xronos einai o kalhteros giatros 8a katalagiash siga siga kai ola 8a er8oyn se isoropia

Σε άλλη περίπτωση δεν θα φοβόμουν κάτι,απλά θα την άφηνα να ζήσει το πένθος,αλλά είναι το θέμα πως έχει βεβαρυμένο ψυχολογικό παρελθόν και έχει μεγάλες πιθανότητες να πέσει σε κατάθλιψη.

Δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον; Δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό. Ίσως να υπάρχουν πράγματα που ούτε εσύ γνωρίζεις. Καλό θα ήταν να πάρει κανένα ηρεμιστικό αν κλαίει συνέχεια και αν είναι ταραγμένη αλλά ας μιλήσει μ' έναν ειδικό πρώτα.

Quote:

---

Originally Posted by Tzenia

Γεια σας παιδιά!
Μία φίλη μου έχασε πρόσφατα το μωρό της,5,5 μηνών έγκυος.Γέννησε κανονικά ένα νεκρό βρέφος.Το σοκ για εκείνη είναι πολύ μεγάλο.
Από το παρελθόν αντιμετωπίσει κάποιες φοβίες,κατάλοιπα ενός ψυχολογικού περιστατικού που βίωσε στην ηλικία των 20 ετών και που είχε μείνει φυτό για ένα χρόνο.
Πως μπορώ να την βοηθήσω?Προσπαθώ με την καλή μου διάθεση και με ότι άλλο μέσο έχω για την κάνω να το ξεπεράσει (εάν αυτό είναι εφικτό).
Τι να την συμβουλεύσω να κάνει?
Ενώ όλοι την παροτρίνουμε να δει κάποιον ειδικό εκείνη αρνήται πεισματικά.
Η συμβουλή σας θα μου είναι πολύτιμη.

---

Tzenia πριν από 3 μήνες ακριβώς μου συνέβη το ίδιο και μάλιστα στον 7ο μήνα εγκυμοσύνης... Το συναίσθημα είναι ότι χειρότερο. Δεν έχεις ενδιαφέρον για τίποτα και το μόνο που σε βασανίζει είναι το γιατί. Γιατί να μου συμβαίνει εμένα αυτό καθώς και πολλά άλλα. Έχω κι εγώ ιστορικό διαταραχής πανικού εδώ και 4 χρόνια καθώς και πολύ άγχος με έντονα σωματικά συμπτώματα. Ένα μήνα μετά το γεγονός προφανώς άρχισα να συνειδητοποιώ τι είχε συμβεί και άρχισαν πάλι οι κρίσεις να με ταλαιπωρούν. Οι κρίσεις όμως είναι το λιγότερο γιατί λίγο πολύ τις καταλαβαίνω και μπορώ τις περισσότερες φορές να τις διαχειριστώ. Το χειρότερο είναι το σωματοποιημένο άγχος μου το οποίο μέρα με τη μέρα χειροτερεύει αντί να περνάει και η υπομονή μου έχει εξαντληθεί. Και μέσα σε όλο αυτό έχεις τον καθένα να σου λέει το μακρύ του και το κοντό του "νέοι είστε θα κάνετε άλλο παιδί κτλ." Λες και έχεις την όρεξή τους. Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο και με στενοχωρεί είναι η συμπεριφορά της οικογένειάς μου και του άντρα μου οι οποίοι συνεχώς μου λένε δεν έχεις τίποτα, διώξε αυτό το άγχος από πάνω σου και θα σου περάσουν όλα, λες και το άγχος το έχω στην τσέπη και μπορώ να το βγάλω να το πετάξω. Έχω ξαναπεί ότι δεν θέλω να πάρω φάρμακα για διάφορους λόγους, όμως έχω κανονίσει να πάω για ψυχοθεραπεία. Καθημερινά είμαι χάλια, κλαίω συνέχεια για το μωρό που έχασα και για την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, έχω πολλά νεύρα, είμαι ευέξαπτη και δεν ευχαριστιέμαι με τίποτα. Δεν μπορώ να ζήσω τη ζωή μου και νιώθω εγκλωβισμένη στο άγχος μου νιώθοντας ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει. Ο άντρας μου από τη μία μου λέει εγώ θα σε βοηθήσω να το ξεπεράσεις όταν με δει σε κατάσταση έκρηξης από τα νεύρα μου και από την άλλη μου δημιουργεί πολλές φορές άγχος με διάφορα θέματα. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να έχει κουραστεί με αυτή την κατάσταση και να μην μπορεί να κάνει και πολλά για να με βοηθήσει, δεν ζητάω αυτό. Αυτό που θα ήθελα και από εκείνον και από τους γονείς μου είναι τουλάχιστον να μη με πρήζουν με διάφορα και να κατανοήσουν την κατάστασή μου. Αυτό που με έριξε ακόμα περισσότερο είναι κάτι που συνέβη σήμερα και με έκανε να πειστώ ότι σίγουρα υπάρχει κάτι οργανικό. Ξεκινήσαμε να πάμε σε μία δουλειά και μου λέει ο άντρας μου να οδηγήσω εγώ. Του λέω δεν θέλω γιατί τρέμουν τα πόδια μου (από την ώρα που ξύπνησα είχα τρέμουλο παντού). Δεν απαντάει και λέω κι εγώ ας οδηγήσω γιατί μόνο έτσι θα αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Έλα όμως που οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Λίγο πιο κάτω από το σπίτι σταματάει ο μπροστινός μου να ελέγξει για να βγει στον κεντρικό. Ξεκινάει και ξανασταματάει απότομα και εκείνη την ώρα ενώ είχα το πόδι μου στο γκάζι για να ξεκινήσω κι εγώ πάω να πατήσω το φρένο και το πόδι μου δεν μπορούσα να το ελέγξω. Είχε κολλήσει στο γκάζι. Είναι κι αυτό σωματοποιημένο άγχος? Δε νομίζω. Όλα τα άλλα συμπτώματα να τα δεχτώ, αυτό όμως δεν το πιστεύω και γενικώς έχω κάποια θέματα με τα άκρα μου τελευταία (νιώθω ότι παραλύουν, μουδιάζουν, γίνονται άκαμπτα κτλ.). Αυτό ήταν, έβαλα τα κλάματα, τις φωνές, τσακωθήκαμε, του είπα ορίστε που σας τα λέω και δεν με πιστεύετε κτλ. Επίσης έχω συνεχώς το φόβο ότι θα πάθω εγκεφαλικό μετά από τόσες στενοχώριες που έχω περάσει τα τελευταία χρόνια. Περιέγραψα το περιστατικό και αυτά που με ταλαιπωρούν για να σου δώσω να καταλάβεις που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος μετά από κάτι τέτοιο. Σίγουρα η φίλη σου έχει ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη, αλλά βασικά έχει ανάγκη από κατανόηση και στήριξη από τους δικούς της ανθρώπους χωρίς όμως να την πιέζουν να κάνει πράγματα ή να της λένε έλα δεν έχεις τίποτα. Γιατί έχει. Κάτι τέτοιο δεν ξεπερνιέται εύκολα και σίγουρα δεν ξεχνιέται ποτέ.

τζένια, είναι αρκετά συχνό να συμβεί κάτι τέτοιο που έτυχε στη φιλη σου.
πριν αρκετα χρονια μου συνέβη το ίδιο.
όσο ήμουν στο νοσκομειο, μου χορηγούσαν μορφίνη κ ολα ήταν τελεια.
απόρησα, θυμάμαι κ ρώτησα τη μαμά μου : πώς ειναι δυνατόν να νιώθω τοσο καλά κ
ν μν στενοχωριέμαι.
τοτε εμαθα για την μορφίνη.

όταν επεστρεψα στο σπιτι, παρανόησα.
γύριζα γύρω-γύρω κλαίγοντας κ αυτό κράτησε μέρες.
δν θυμάμαι μετα απο ποσο καιρό έπαψα να το σκεφτομαι.

μετά με έπιασε ένα αγχος πως δν θα μπορεσω ποτε να αποκτησω παιδί.
άλλη παράνοια απο ΄κει.

μέχρι που απέκτησα την κορη μου κ όλα έμειναν πίσω!


μάνκει, κακώς που δν εχεις ακόμη επισκεπτεί ειδικό.
με το αγχος που έχεις κ που δν το αντιμετωπιζεις, χειροτερευεις τα πραγματα.
θα σπασουν τα νευρα σου.
ειναι πρόσφατο για σενα.
όλα αυτα δρουν αθροιστικα.
μν δινεις σημασία σε οτι σου λενε οι αλλοι.
κ μν εχεις απαιτήσεις να καταλαβουν.
να κοιταξεις τον ευατό σου κ να απαλλαγείς απο το ψυχοφθόρο άγχος.
ενας ειδικός θα σου μάθει τον τρόπο.

Τζενια,

φανταζομαι πώς αυτο το ολο για την φιλη σου πρεπει να ταν πολυ τραυματικο. Κ υποθετω πώς εχοντας ηδη εναν πιο ευθραυστο ψυχισμο ολο αυτο να μπορει να δρα ακομα πιο βαρια.

Για μενα, πιστευω πώς το καλυτερο που μπορεις να κανεις να της μιλησεις με ειλικρινεια για το πώς την βλεπεις εσυ, ποσο ανησυχεις, τί φοβασαι κ πώς σου φαινεται η ιδια μετα την απωλεια αυτη που η ιδια εζησε. Μπορεις να την ρωτησεις, να της δωσεις χωρο να εκφραστει η ιδια κ να μην την καταπιεσεις με συμβουλες του τί πρεπει να κανει. Ισως η ιδια μπορει ετσι να δει καλυτερα τί χρειαζεται κ να ζητησει βοηθεια οταν νιωσει πιο ετοιμη. Οι ρυθμοι των αλλων, δεν ειναι οι ιδιοι με τους δικους μας συνηθως. Ειδικα οταν κατι δεν μας αφορα στον ιδιο βαθμο.Οπως το πενθος.

Ευχομαι η φιλη σου να ειναι καλα κ να ζησει συντομα ομορφες στιγμες. Ειναι σημαντικο να χει γυρω της ανθρωπους που νοιαζονται κ μπορουν να την ακουν.

ola einai sto programa mesa kai ola kanoyn to kyklo toys kai polh xrono kai mhn xexnas oti oi periswterh exoyme kataulhch