ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ??
Καλησπέρα, ειμαι καινουργια εδω, και ισως βρω λιγη κατανοηση απο ατομα που εχουν τα ιδια προβληματα με μενα (ή παρομοια....)
Ειμαι 38 χρονων και η μητερα μου πασχει απο Ψυχωσική Συνδρομή (Σχιζοφρενεια το λενε στο χωριο μου :p). Διαγνωστηκε στην εφηβεία μου (ηταν γύρω στα 32) και ηταν πια αργα να αντιμετωπιστει ως απλα "ψυχολογικα προβληματα", μπηκαμε σε φαρμακευτικη αγωγη αλλα δοξα τω θεώ, ποτε σε κλινικη.
Φυσικα τα προβλήματα ΑΠΕΙΡΑ!
Τους 2 τελευταιους μήνες εχω φτασει στα οριά μου. Καταφερα να φυγω απο το σπίτι πριν 3 χρονια αλλα μενω απλα σε αλλο οροφο. Αυτο το καλοκαιρι (το ρημαδι!) όμως, εκτος απο την ψυχαναγκαστική συμπεριφορα που παρουσιασε ολο τον χειμωνα, τωρα ξεχναει και τα χαπια της με αποτελεσμα να μην μπορω να κουνησω ρουπι. 4 φορες τη μερα τα παιρνει, ολη μερα τηλεφωνα, μπορω μονο μια φορα τη μερα να πηγαινω και της δινω τα χαπια της αυριανης μερας αλλα και παλι δεν τα καταλαβαινει.
Εχει χασει επαφη, το μυαλο της εχει κολλησει σε 2-3 πραγματα που συνιθιζε να κανει και τα επαναλαμβάνει μεχρι που τα νευρα μας γινονται κουρελι.
Η μαμα μου μενει με την γιαγια μου, 80 χρονων. Η γιαγιακα ειναι μια χαρα -εκτος του οτι δεν ακουει, και υπαρχει τρομερη εξάρτηση απο μερους της μητερας μου. Τους τελευταιους μηνες λοιπον δεν την αφηνει σε ησυχια, ολο την φωναζει ακομα και για να τη ρωτησει το πιο ασχετο πράγμα (που ειναι ο αναπτηρας της!! πχ)
Εχουμε μια γυναικα που τους καθαριζει 2 φορες τη βδομαδα (καποτε ειχαμε και εσωκλειστη αλλα πολλα τα οικονομικα!!)
Εγω μενω μονη και με προβληματα υγειας μεγάλα (μεταγγισεις-εγχειρισεις- εχω τα δικα μου), και υπαρχει και μια θεια-θεά, που φροντιζει για ολα (οικονομικα-υποστηρικτικα) αλλα μενει μακρυα (αθηνα αλλα μακρυα).
Ο ψυχιατρος της ειναι στον κοσμο του, τον παιρνουμε τηλ και αμα μας κανει τη χαρη μας παιρνει ΟΤΑΝ μπορει. η μανα μου φυσικα ΔΕΝ βγαινει καθολου εξω, και φοβάται ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Προσπαθουμε με νυχια και με δοντια να την κρατησουμε σπιτι, δεν ειναι για δημοσιο ψυχιατρειο σιγουρα, αλλα πλεον εχει γινει απιστευτα δυσκολο να την προσεχουμε οταν δεν μπορει καν να καταλαβει τι της λεμε απο το τηλεφωνο και παραπονιεται οτι δεν την προσεχουμε!!!! (κιολας)
Δεν ξερω τι να κανω, ειναι ΜΟΝΟ 53 χρονων, και στεναχωριεμαι παρα πολυ, απο τη μια δεν αντεχω, σπαω, της φωναζω, αλλα η κακομοιρα δεν φταιει, δεν το θελει, και μετα κλαιω μονη μου γιατι την αποπαιρνω. Προσπαθω να της μιλαω καθαρα και ηρεμα αλλα κολλαει το μυαλο της και προσπαθει να βρει δικαιολογιες για να πηγαινω εκει. Του στυλ "δεν ξερω πια ειναι η μπριζα, ελα να μου πεις"......!!
Εχει κανεις ΚΑΤΙ να προτινει που μπορει να μην το εχουμε σκεφτει?? ....
Ευχαριστω και συγνωμη για το κατεβατο.....