Φοβιες και υπερβολικο αγχος μετα απο τραυματικη εμπειρια υγειας με γιατρους

Χαιρετε... κατα καιρους γραφω σε αυτο το φορουμ οταν θελω να διαβασω και αλλων ανθρωπων τις αποψεις ακομα και αν ειναι αγνωστοι... για μια πιο αντικειμενικη οπτικη αλλα και να μοιραστω εμπειριες με ατομα τα οποια εχουν μια ιστορια ζωης απο πισω...

Ξεκιναω κανοντας εναν μικρο προλογο, λεγοντας για το ποσο δυσκολες ειναι οι ανθρωπινες σχεσεις και το πως επιλεγουμε να αντιδρασουμε οταν υπαρχει καποιο ψυχολογικο προβλημα στη μεση... προσωπικα θελω να δινω τον καλυτερο εαυτο μου για ανθρωπους που αγαπω και να τους βοηθαω να λυνουν το προβλημα με υπομονη, επιμονη και αγαπη (μεχρι εκει που μπορω και φτανω φυσικα). Και εδω ερχεται η ιστορια του συντροφου μου.
Ηταν ενας ανθρωπος ο οποιος ηταν ας το πουμε λιγο αλητακος.... οπως τα περισσοτερα αγορια στις ηλικιες 17-23 χρονων...επαναστατης απο τους λιγους, μερικες φορες ριψοκινδυνος, και με ελλειψη οικογενειακης αγαπης λογω μιας διαλυμενης οικογενειας. Κατα τα αλλα ομως, αντιδιαμετρικα ηταν ανθρωπος με αρχες με καλη καρδια και πολεμιστης σε ολες τις δυσκολιες που αντιμετωπιζε κατα καιρους... ασχολουνταν συστηματικα με πολεμικες τεχνες και αυτο του εδινε και την τεραστια αυτοπεποιθηση....η οποια μερικες φορες τον εμπλεκε σε καυγαδες... Καποιες φορες αναγκαστηκε οπως ολοι μας να βαλει το κεφαλι κατω, να χαμηλωσει τις απαιτησεις που ειχε για τους φιλους και τους συντροφους....
Αυτο εγινε αιτια μια ημερα να σπασει την πλατη του σε ενα αυτοκινητιστικο ατυχημα... στην αρχη δεν το καταλαβε...ο πονος σταδιακα ομως αυξανε και μεσα σε ενα χρονο, κοντεψε να χασει το αριστερο του ποδι... και γενικα να μεινει παραλυτος... πηγε απο γιατρο σε γιατρο, εφαγε μια τεραστια ταλαιπωρια, και εκει ειναι που επεσαν και οι μασκες αυτων που θεωρουσε καποτε φιλους... αλλα και το σκληρο προσωπο του ματσομενου εργοδοτη...μεσα σε 3 μηνες (λιγο πριν κανει την εγχειρηση), κατερρευσαν ολα οσα θεωρουσε δεδομενα... βρεθηκε ενας νευροχειρουργος (ο δευτερος καλυτερος στον κοσμο) Ελληνας, ο οποιος εν τελει ξεροντας αψογα τη δουλεια τον εκανε καλα… το αποτελεσμα της ταλαιπωριας από τους προηγουμενους γιατρους όμως, ηταν να παρει ΠΑΡΑ πολλα παραπανισια κιλα όταν μπηκε στο χειρουργειο και αμεσως μετα επρεπε επειγοντως να τα χασει…
Μετα από τετοιο ρουβικωνα όμως, χωρις δουλεια, χωρις φιλους, με πολλα κιλα τα οποια δυσκολευαν τις κινησεις του, και με πολύ πονο τον πρωτο καιρο κατά τη διαρκεια και μετα την αποθεραπεια, ηταν φανερο, ότι ολη η ζωντανια του ειχε χαθει από μεσα του. Εγω τον γνωρισα περιπου 6 μηνες μετα την εγχειρηση, αλλα τιποτα από όλα αυτά που ειχε απανω του με απετρεψαν να τον αγαπησω γιατι ειδα τι ανθρωπος είναι.
Θα κλεισουμε δυο χρονια μαζι και με πολλες συζητησεις ( οι οποιες του ελειπαν σαν παιδι λογω χωρισμενων γονιων), μαθαμε πραγματα ο ένας για τον αλλον…. Εγω όμως εμαθα για εκεινον ακομα περισσοτερα…
καταλαβα ότι μετα από αυτό το ψυχολογικο σοκ που επαθε, απεκτησε μια απιστευτη φοβια για τους γιατρους ( να ξερετε ότι γιατροι του ΙΚΑ του κανανε τη ζημια), ιδιαιτερα του προαναφερθεντος ασφαλιστικου ταμειου, και αρνειται να παει να κανει ακομα και μερικες απλες αιματολογικες εξετασεις… προσφατα εβγαλε ένα μικρο προβλημα στο νυχι του ποδιου και ενώ είναι μια επισκεψη στον δερματολογο, τρεμει, φοβαται, εχει κανει την τριχα τριχια και το αναμασαει συνεχεια.. προσπαθω συνεχεια να τον καθησυχασω και γενικοτερα να του δειξω ότι μια επισκεψη δεν είναι το τελος του κοσμου, και εκει που πιστευω ότι κατι εχω κανει και τον ηρεμω ξαναρχιζει παλι…. Δυστυχως τα ορια μου στο αναμασουλημα του χειροτερου δεν ηταν ποτε μεγαλα καθοτι θελω παντα να ελπιζω για το καλυτερο….
Η σταση που εχει παρει στη ζωη γενικοτερα, είναι κομματακι δυσκολη καθοτι λογω των καταστασεων που εζησε τα τελευταια 2 χρονια εχει χασει κάθε ιχνος εμπιστοσυνης εκτος απο εμενα και τη μητερα του. Γκρινιαζει ακομα και τωρα που ειμαστε μαζι, εχει πλεον μια καλη δουλεια, είναι υγιης, γυμναζεται για να χασει τα τελευταια παραπανισια κιλα (τα περισσοτερα φυγανε κατά τη διαρκεια της σχεσης μας)… και φοβαται….εχει και ένα μονιμο αγχος για ολους και για όλα…
Καθοτι δεν εχω βιωσει τεραστια σκαμπανεβασματα στη ζωη μου και ότι αλλαγες εχω βιωσει τις εχω βιωσει και νιωσει σε βαθος χρονου, δεν μπορω να κατανοησω πληρως το λογο που εξακολουθει να είναι ετσι….
Θα συνεχισω να ειμαι στο πλαι του και να του δειχνω την αγαπη μου και την υπομονη μου… τις αποτομες εκλαμψεις αγχου και φοβιας όμως δεν ξερω πώς να τις αντιμετωπισω… τι να κανω για να δει σταδιακα ότι μεσα στο σκοταδι υπαρχει παντα ένα φως???
Παρακαλω απαντηστε μου όπως νιωθετε , όπως εχετε βιωσει και για τους ψυχολογους που θα το διαβασουν αυτό, θα χαρω να διαβασω την επιστημονικη σας αποψη.
Ευχαριστω εκ των προτερων. Triella