Καλησπέρα και από εμένα....
είμαι νέα στο φόρουμ και 24 ετών. Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω εδώ είναι διότι η συμπεριφορά μου και η διάθεσή μου με προβληματίζουν και επειδή δεν έχω το θάρρος να ανοιχτώ σε άτομα του κοντινού μου περιβάλλοντος, ίσως μέσα από εδώ να δω τις δικές σας αντικειμενικές γνώμες και συμβουλές... Μπορεί κάποιος-α να έχει περάσει το ίδιο και να με καταλάβει.
Είμαι γενικότερα ένα άτομο πολύ αισιόδοξο, έχω κοινωνική ζωή, χαμογελάω πολύ συχνά, είμαι φιλική, επικοινωνιακή, γενικότερα θα με έλεγε κανείς χαζό-παιδί-χαρά-γεμάτο. Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική... ενώ έχω τα παραπάνω στοιχεία, υπάρχουν αρκετά συχνά στιγμές που πέφτω τόσο πολύ ψυχολογικά.. κάνω όλες τις αρνητικές σκέψεις που μπορώ να σκεφτώ, νιώθω ότι μου φταίνε όλα, ότι δεν κάνω/έχω κάνει τίποτα σωστό, ότι δεν έχω δύναμη να κάνω τίποτα στη ζωή μου, ότι έχω διώξει κατά καιρούς με τον άσχημο τρόπο μου, τους πάντες από γύρω μου... Ότι και τα άτομα που τώρα είναι δίπλα μου, κάποια στιγμή δε θα με αντέξουν και θα φύγουν και αυτά. Εκεί που κάθομαι, στο άσχετο, μπορεί να βάλω τα κλάματα φερειπείν... Είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη, σε σημείο τραγικό και τρομερά ανασφαλής. Για αυτοεκτίμηση ας μην τοποθετηθώ καλύτερα...!
Σκέφτομαι ότι περνάνε τα χρόνια και ουσιαστικά δεν έχω κάνει τίποτα... ότι μένω στάσιμη και δεν εξελίσσομαι.. (είμαι φοβερά αναβλητική). Σαν ένα εκκρεμές που απλά πηγαίνει πέρα-δώθε και κάποια στιγμή σταματάει επειδή... χάλασε! Κάτι τέτοιες στιγμές, το μόνο που θέλω είναι να κοιμάμαι, να μπαίνω κάτω από το πάπλωμα μου, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι δε με αγγίζει τίποτα έτσι!!! Είναι κάποιες μέρες που νιώθω πάρα πολύ καλά και την αμέσως επόμενη στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι και αμέσως να "πέσω" και να μη θέλω να μιλήσω με άνθρωπο, να απομονωθώ εντελώς, να εξαφανιστώ. Και προσπαθώ εκείνες τις μέρες, εάν κάποιος ενδιαφερθεί για εμένα, να μιλήσω άσχημα ή να κάνω οτιδήποτε για να με "μισήσει" πχ. (κάτι που την άλλη μέρα φυσικά και μετανιώνω). :(
Επίσης, έχω πολύ συχνά αρκετά νεύρα και βγάζω τρομερή επιθετικότητα... ιδίως στα άτομα που αγαπώ, που είναι στη ζωή μου, μιλάω άσχημα και προκλητικά ενώ δεν το αξίζουν. Προσπαθώ κάποιες φορές να μην αντιμιλήσω πχ, να κάνω υπομονή αλλά για ένα ******** λόγο δε μπορώ να αφήσω κουβέντα να πέσει κάτω. Για ποιο λόγο έχω τόση μαζεμένη επιθετικότητα μέσα μου, δε μπορώ να καταλάβω...
Με τους γονείς μου οι σχέσεις μας δεν είναι ιδιαίτερες, συνήθως καυγάδες υπάρχουν στο σπίτι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου για ανούσιους λόγους! Υπάρχουν και καλές στιγμές αλλά αρκετά σπάνια. Επίσης, δουλεύω κάπου με ημιαπασχόληση, είμαι φοιτήτρια και χρωστάω ακόμη αρκετά μαθήματα για πτυχίο. 2 χρόνια τα έχω παρατήσει και είναι κάτι που με τρώει απίστευτα... όλο θέλω να συνεχίσω, να προσπαθήσω και να το πάρω αυτό το χαρτί επιτέλους και πάει από αναβολή σε αναβολή... γεγονός που υποσυνείδητα με ρίχνει πάρα πολύ.
Δεν ξέρω εάν τα παραπάνω συντελούν στο να έχω κάποια ψυχολογική διαταραχή ή δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και απλά κάποια στιγμή θα μου περάσει, αλλά θα ήθελα πολύ να μπορούσα να άλλαζα την ψυχολογία μου και να είχα περισσότερη πίστη στον εαυτό μου... Η ειρωνεία είναι ότι είμαι άτομο όπου πάντα φτιάχνω το κέφι του άλλου, έχω θετική ενέργεια... για τους άλλους... και τελικά δε μένει τίποτα για εμένα!
Πιστεύω κανείς που με "γνωρίζει" δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι κάνω τέτοιες μαύρες σκέψεις...
Συγνώμη αν σας κούρασα με το κατεβατό μου, αλλά είχα ανάγκη να τα εκφράσω κάπου ανώνυμα αυτά... όποιος-α θα ήθελε να πει τη γνώμη του ή να με συμβουλεύσει, θα μου έκανε καλό..
