ΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΥΠΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...
Δε γνωριζα το συγκεκριμενο forum,μολις χθες το ανακαλυψα υστερα απο googlarισμα λεξεων ¨καταθλιψη'', ''αυτοκτονια'',''χωρισμος''...Σ ημερα αποφασισα να εγγραφω και ως μελος προκειμενου ν αποκτησω εστω και μια διαδικτυακη επικοινωνια με ανθρωπους πολυ πιο εμπειρους και ωριμους απο μενα.Η ιστορια μου ειναι μαλλον τετριμμενη χωρις ιδιαιτερη πρωτοτυπια.Πριν καμια βδομαδα περιπου υστερα απο ολιγοημερες διακοπες ο ανθρωπος με τον οποιο ζουσα για τεσσερα χρονια μαζι μου ανακοινωσε πως πρεπει να μαζεψω τα πραγματα μου και να φυγω.Δεν ηταν κατι που δεν ειχα ξανακουσει.Η σχεση αυτη ολα αυτα τα τεσσερα χρονια δεν ηταν ανεφελη και χωρισ προβληματα.Πολλες φορες ειχαμε χωρισει αλλα παντα τα ξαναβρισκαμε.Αυτη τη φορα ομως ηταν διαφορετικα.Το χειροτερο ειναι οτι φταιω εγω.Ποτε δεν ακουσα πραγματικα,ποτε δεν ελαβα σοβαρα τις προειδοποιησεις.Αν και πατημενα 30,συνεχιζω να συμπεριφερομαι σαν 16.Συνεχως ζητουσα και επαιρνα απο αυτη τη σχέση και εδινα ψιχουλα...Και νομιζα οτι θα συνεχιστει αυτο επ απειρον...Λες και ηταν η μανα μου που οτι κι αν της εχω κανει ξερω οτι θα ειναι παντα εκει...Αφου λοιπον εξαντλησα ολες τις εξευτελιστικες τακτικες ικεσιας,κλαμματων,απειλων,� �κβιασμων κτλ. να 'μαι σ ενα νεο σπιτι,σε μια αλλη γειτονια,μονος μου νιωθωντας βαθεια και οδυνηρη απογνωση.Χωρις φιλους,χωρις δουλεια,χωρις καμια ελπιδα να σκεφτομαι συνεχεια ολα τα λαθη μου αυτα τα χρονια να μετανιωνω αλλα να ειναι αργα.Απο 16 χρονων ειχα διαγνωστει με καταθλιψη υστερα απο κατι εφηβικες αποπειρες αυτοκτονιας για να τραβηξω την προσοχη...Απο τοτε εχω επισκεφθει διαφορους ψυχιατρους και ξεκιναω αγωγες με φαρμακα που τις σταματαω οποτε εγω καταλαβω οτι ειμαι λιγο καλυτερα,οποτε παρω μερικα κιλα κ.ο.κ με αποτελεσμα ουσιαστικα να μην εχω καταφερει τιποτα.Στο υπνοδωματιο του παροντος σπιτιου στη θεση του φωτιστικου κρεμεται εδω και μια εβδομαδα μια προχειρη αγχονη απο κορδονια και διπλα μια σκαλα...Αυτος ο χωρισμος ειναι μονο η αφορμη νιωθω σε μια πορεια που παντα μου φαινοταν ματαιη εκτος απο ελαχιστες εξαιρεσεις.
Χτες εφτασα για πρωτη φορα τοσο κοντα να το πραγματοποιησω.
Αυριο εχω ραντεβου με ψυχολογο.
Πριν μια εβδομαδα ξεκινησα μια παλια αγωγη που βρηκα με ηρεμιστικα και αντικαταθλιπτικα.
Δε μπορω να πω οτι εχω δει αποτελεσμα.
Περα απο απογνωση νιωθω απεχθεια για τον εαυτο μου που παλι μ εφερε εδω.
Το βραδυ πινω για να με παρει ο υπνος που σε συνδυασμο με τα φαρμακα ζαλιζομαι.
Ιδρωνω καθε φορα που σκεφτομαι τη ζωη που εχασα και τη ζωη που με περιμενει.
Εχω τοσα πολλα να πω...Νιωθω γελοιος ομως
Δε ξερω γιατι τα εγραψα αυτα.
Σα να πεταω μπουκαλι με μηνυμα στο πελαγος.
Συνεχως στο μυαλο μου ερχονται οι στιχοι της ποιητριας "..οι φοβοι για ολα απο δω και περα...''...''οι νυχτες απο δω και περα...''
Η φωνη της Νταντωνακη καθε βραδυ σε μια ατελειωτη λουπα ειναι σα να με καλει...
Κι ομως εκεινη αντεξε χειροτερα...
Δε ξερω...
Ενα κενο..___________
