ελεος παλι

ωρες ωρες νιωθω μην πω τωρα.ενω τα πηγαινα καλα με τις κρισεις πανικου , τωρα σχεδον μετακομισα αλλαξα μερος αθηνα-δεν μαρεσει καθολου ενω κανονικα θα πρεπε να χαιρομαι ο φιλος μου βρηκε δουλεια εστω παρτ ταιμ,επειδη ημαστε πολυ δεμενοι ντρεπομαι που το λεω επειδη δεν μπορω να τον παιρνω τηλ συχνα πια αν παθω κατι νιωθω ανασφαλεια και λεω σημερα ας βγω να ξεσκασω στην αθηνα να παρω κατι,οταν εφτασα κοντα στο σπιτι ενιωσα τα κλασικα.ασπρισα ταχυπαλμια τρελη και ενω δεν ειχα τελειωσει τα ψωνια μου ,μπηκα μεσα στο σπιτι και τωρα δεν θελω να παω παλι εξω,ξενερωσα,,το ξερω αλλαξαν πραγματα εκει που ημουν επαρχια και ηρεμα και οι 2 μαζι χωρις αγχη ηρθαμε εδω με πολλες δουλειες να κανουμε και στο σπιτι ,αλλα τι θα γινει τωρα ουφ..πειτε μου κατι καλο...

Εχεις πολλα χρονια που εχεις κρισεις? τις ειχες και στην επαρχια?

τις ειχα και εκει ναι,βασικα εχω γονεις που με αγαπανε αλλα οταν ημουν εκει μου λεγαν ασχημα πραγματα και μαλωναμε τωρα εφτιαξε αυτο ειμαι χρονια με ενα παιδι που μαστε καλα αλλα περσυ επαθε καιτ ασχημο πιο ππλ απο μενα αρρωστοφοβια ασχημη και επειδη μειναμε και οι 2 ανεργοι για κανα χρονο,τωρα βρεθηκα να φευγω σε μια μερα απο τον τοπο μου να ρθουμε εδω που βρηκε ια δουλιτσα,απλα ποτε δν την χωνευα την αθηνα παραπανω απο τα ψωνια που εκανα ειμαι εξω απο τα νερα μου ακομα δεν εχουμε μετακομισει γιατι εχουμε μια εκκρεμοτηττα κατω,ψυχολογο πηγα για 5 μηνες πριν λιγο καιρο παιρνω απλα κατι Lexotanil των 1.5 πρωι και βραδυ τπτ ιδιαιτερο απλα θελω να γινω παλι δυνατη και να τα κοψω ολα να στηριζομαι σε μενα.μου την δινει που ενω ξερω οτι εχω δυναμη μεσα μου οταν ερχονται οι κωλοκρισεις σταματανε ολα..σου ειπα μερικα!βασικα τα γραφω καπως γιατι ειναι αγχωμενη σορρυ.τις κρισεις τις εχω σταδιακα τα τελ 3 χρονια και πιο παλια παθαινα αντε ομως 2 φορες το χρονο πχ..

sunset, χαλάρωσε. Ξέρω ότι άλλο αυτό είναι πάρα πολύ άσχημο. Καταρχάς, μας γράφεις ότι μετακόμισες. Είσαι στη φάση μιας αλλαγής, οπότε είναι πολύ φυσιολογικό. Είσαι σε μία φάση προσαρμογής, ίσως κάτι να σε άγχωνε σ' αυτό.... Εξάλλου το να υποτροπιάζεις είναι κάτι συνηθισμένο στη διαταραχή πανικού. Ηρέμησε, χαλάρωσε. Κάθε φορά που το νιώθεις, μη λες "πάλι τα ίδια, ωχ, τι θα κάνω τώρα", αυτή η φράση είναι η "τροφη΄" του. Αποδέξου τον εαυτό σου μ' αυτό το πρόβλημα. Μίλησε και στον φίλο σου, είναι ό,τι χειρότερο να προσπαθείς να του το κρύβεις γιατί αυτό σου δημιουργεί μεγαλύτερο άγχος και μεγαλώνει το πρόβλημα. Φρόντισε να κάνεις πράγματα για σένα. Φρόντισε τον εαυτό σου. Και κάθε φορά που νιώθεις κάτι, μην κάνεις τις ίδιες σκέψεις που σε αγχώνουν. Μην προσπαθείς να διώξεις τα συμπτώματα. Έτσι τα προσελκύεις περισσότερο. Είναι προτιμότερο να πεις "Ήρθες πάλι, εντάξει, δεν θα προσπαθήσω να σε διώξω. Κάτσε όσο θέλεις, κι όταν θέλεις φύγε. Ρώτα τον εαυτό σου τι θέλει να κάνει εκείνη τη στιγμή. Να το εκμυστηρευτεί σε κάποιον, να κάνει κάτι που θα τον χαλαρώσει, να κλάψει (κι αυτό λυτρωτικό είναι), τι θέλει να κάνει; Χωρίς άγχος, χωρίς πίεση, χωρίς "τώρα πρέπει να κάνω αυτό, πρέπει να πάω εκεί. Μην προσπαθείς να το διώξεις όταν έρχεται. Χαλάρωσε, κι αυτό θα φύγει, όπως κάνει πάντα. Κι έτσι θα φύγει πιο γρήγορα. Όταν αγχώνεσαι και θες να φύγει, το χειροτερεύεις. Και κυρίως, δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Θέλει τον χρόνο του να ποσαρμοστεί. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου που υποτροπίασε. Αγάπα τον, αποδέξου τον, δώσ' του τον χρόνο του και ό,τι άλλο χρειάζεται. Αυτό έχει ανάγκη. Έχεις τη δύναμη να το ξεπεράσεις. Αν θέλεις, μπορείς να απευθυνθείς σε κάποιον ψυχολόγο που ειδικεύται σ' αυτά και θα σε βοηθήσει να βρεις τα πραγματικά αίτια και θα σε βοηθήσει να τα ξεπεράσεις. Κι αν σε παρηγορεί αυτό, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι αυτή τη στιγμή που αισθάνονται ακριβώς όπως εσύ. Τώρα, και κάθε φορά που παθαίνεις κρίση πανικού. Καλή δύναμη!! :-)

Kalina kai Ολοι σας με κανατε να νισωσω καλα ευτυχως ο φιλος μου πλεον ξερει και οταν μπορω να του μιλησω στο τηλ και ειμαι εξω οταν συμβει αυτο με παρηγορει.
λογικο αυτο για μετακομιση και επισης οταν με πιανει αυτο εχω την ταση να παιρνω καποιον που με ηρεμει τηλ μια φιλη η την μαμα του που ειναι ασπιευτα ηρεμη και να της μιλαω ειτε ηρεμα,αν το παλευω ειτε να της πω τι εχω
αν και πρπεει να το κοψω αυτο δεν ειμαι μπεμπα 28 ειμαι!thannks Παντως και θα βλεπω τα μην σας να παιρνω δυναμη παιδια,καλο φθινοπωρο.

Quote:

---

πρπεει να το κοψω αυτο δεν ειμαι μπεμπα 28 ειμαι

---

Αυτό μου τράβηξε την προσοχή. Τα άτομα με διαταραχή πανικού θέλουν να δείχνουν ότι είναι δυνατοί και πιστεύουν ότι κάθε φορά που έχουν κρίση κάνουν σαν μωρά. Δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να "λυγίσει" γιατί το θεωρούν αδυναμία. Έτσι τα κρατάνε μέσα τους και δεν θέλουν να δουν τα συνασιθήματά τους και να δουλέψουν μ' αυτά. Άφησε τον εαυτό σου να "πέσει" λίγο, για να μπορέσεις να σηκωθείς μετά. Πρέπει να βιώσουμε κάτι για να το ξεπεράσουμε. Δεν σημαίνει ότι είσαι "μπέμπα". Είναι ανθρώπινο. Έτσι θα γνωρίσεις τον εαυτό σου. Αποδέξου τα συναισθήματά σου και αντιμετώπισέ τα, χωρίς να κατηγορείς τον εαυτό σου που αισθάνεται έτσι. Μην προσπαθείς να διώξεις τις κρίσεις. Θα φύγουν μόνες τους όταν θα "ακούσεις" το μήνυμά τους. Κάνε κάτι που σε εξιτάρει εκείνη τη στιγμή και αποδέξου τον εαυτό σου ΜΕ τις κρίσεις πανικού. Αλλά μην αγχωθείς, μην κρίνεις τον εαυτό σου, μην προσπαθείς να το διώξεις. Επίτρεψε στον εαυτό σου να φοβηθεί. Μην το συγκρατήσεις. Άσε τον πανικό να περάσει και να φύγει μόνος του.

Και κάτι που έχω ακούσει από ψυχίατρο : "Μην καταπιέζεις τα συναισθήματά σου, μην προσπαθείς να κρυφτείς απ' αυτά. Γιατί όταν αποφασίσουν να βγουν, θα είναι πιο καταστροφικά από ποτέ". (Αυτό είναι και η διαταραχή πανικού)

kalina nomizw πως επιασες το νοημα αυτο που περιγραφεις ειμαι ΕΓΩ!
Κλειστη,συναισθηματικη,ρομ αντικη αλλα να θελω να δειχνω και να μαι δυνατη οτι και να γινει
και να καταπιεζομαι που και που!και να τα αποτελεσματα !πολυ μαρεσει αυτο το φορουμ!μπαινουν συμπαθεστατα ατομα με ιδιες εμπειριες η παρομοιες και παιρνω μια δυναμη παραπανω!
να σαι καλα!

Μα, έτσι είμαι κι εγώ! Επειδή εγώ το έχω αυτό 6 χρόνια τώρα, το έχω ψάξει πάρα πολύ και το προφίλ του ατόμου με διαταραχή πανικού το ξέρω πάρα πολύ καλά! :-)

κατα τις 9 που ημουν ηρεμη πηρα και την ψυχολογο που μιλαγα τοσο καιρο αλλα σταματησαμε γιατι ηξερα οτι θα φυγω και θα ναι εκει και μου μιλησε καλα και μου πε οτι το διαχειριστικα μια χαρα και μου πε να την παιρνω τηλ να της μιλαω οιποτε θελησω αν δεν κατεβω συντομα κατω!σε συνδιασμο με τα ενθαρρυντικα σας μην πηρα λιγο κουραγιο η αληθεια ειναι.γιατι φιλες εχω σχεδον καμια ,μονο γνωστες δεν τους ανοιγομαι πολυ σε αυτα.
το καλο με μενα ειναι οτι απο περσυ και ειδικα με τις συνεδριες καταλαβαινω παντα ΓΙΑΤΙ ξεκιναει η κριση πανικου να σταματησει δεν παιζει αλλα κατι ειναι και αυτο!

Ναι, ό,τι μπορείς να κάνεις πριν έρθει καλό είναι, αν έρθει περιμένεις απλά να περάσει. Βλέπεις πόσα άτομα είναι δίπλα σου; Η ψυχολόγος, ο φίλος σου, η μαμά του, εμείς εδώ... Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν κι άλλοι και θα υπάρξουν. Το σημαντικό είναι να αποδεχτείς εσύ τον εαυτό σου και να μην τον κρίνεις. Να τον παρηγορείς, όπως θα έκανες και σ' ένα παιδί που είναι άρρωστο και φοβάται. Το ίδιο είναι. Όλα θα πάνε καλά, μπορείς να το ξεπεράσεις.