Αφόρητη πίεση από την οικογένεια
Γεια σας, μόλις ολοκλήρωσα την εγγραφή μου και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημά μου. Είμαι 24 ετών και το καλοκαίρι πήρα το πτυχίο μου. Σπούδαζα σε επαρχιακή πόλη ενώ η οικογένειά μου μένει στην Αθήνα. Τα τελευταία 2,5 χρόνια είμαι μαζί με το φίλο μου και συγκατοικούμε (στην πόλη που σπούδαζα). Ποτέ μου δεν είχα γνωρίσει κάποιο αγόρι μου στην οικογένειά μου και το έκανα με αυτόν, περίπου στους έξι μήνες που ήμασταν μαζί. Από τότε άρχισαν τα προβλήματα. Στην αρχή εστιάζονταν μόνο στο φίλο μου, ότι δεν μου αξίζει γιατί εγώ είμαι δασκάλα και αυτός μηχανικός και ότι είναι χρυσό παιδί αλλά για κάποια χαμηλότερου επιπέδου. Φυσικά αυτά δεν τα λένε μόνο οι γονείς μου αλλά και η αδερφή μου που είναι 26 ετών. Το θέμα όμως είναι ότι εγώ μαζί του είμαι ευτυχισμένη και μου καλύπτει όλες μου τις ανάγκες, όσο για το θέμα του επιπέδου δεν θέλω καν να το σχολιάσω! Στη συνέχεια λοιπόν άρχισε το θέμα του τι θα κάνω όταν πάρω το πτυχίο μου. Εκείνοι ήθελαν ασυζητητί να γυρίσω στο σπίτι τους ενώ εγώ να μείνω εδώ με το φίλο μου. Έγιναν διάφορες συζητήσεις, στις οποίες προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι θέλω να μείνω εδώ αλλά έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν. Με τα πολλά τον Ιούλιο μετά την ορκωμοσία ήρθαν και μάζεψαν τα πράγματά μου απ' το σπίτι και έμειναν μόνο του φίλου μου. Πέρασα 1 μήνα κοντά τους, υπομένοντας μία κατάσταση όπου ένιωθα συνεχώς πίεση και άγχος. Γιατί; Γιατί έκανα πράγματα που δεν ήθελα, γιατί ήμουν μαζί τους ενώ ήθελα και μπορούσα να είμαι με τον φίλο μου στην πόλη που έχω συνηθίσει και μ' αρέσει να ζω. Προσπαθούσα συνεχώς να φέρω το θέμα του ότι θέλω να φύγω και να γυρίσω πίσω αλλά έκαναν ότι δε συνέβαινε τίποτα. Έτσι μια μέρα τους είπα ότι θα φύγω να πάω στο φίλο μου και ότι δεν ήξερα για πόσο. Εγώ ήθελα να φύγω γενικώς και όχι να γυρίσω, αλλά δεν μπορούσα να τους το πω γιατί ξέρω ότι δεν θέλουν να ακούσουν την αλήθεια. Και με νευριάζει που αναγκάζομαι μερικές φορές να τους λέω ψέμματα αλλά έχω κουραστεί πλέον να τσακώνομαι. Έτσι λοιπόν από τη μέρα που ήρθα συνέχεια με ρωτούν πότε θα γυρίσω και λέω δεν ξέρω. Σήμερα με έπαιρνε η αδερφή μου συνεχώς και μου έλεγε να της πω πότε ακριβώς θα πάω. Κι εγώ τους έγραψα ένα μέιλ για το πώς ακριβώς αισθάνομαι.
Δεν είναι ότι δεν τους αγαπώ, κάθε άλλο. Αλλά με πνίγει όλη αυτή η πίεση, με σκοτώνει. Έχω χάσει το χαμόγελο από τα χείλη μου, ξυπνάω το πρωί χαρούμενη και κατευθείαν χαλάει η διάθεσή μου γιατί ξέρω ότι θα μιλήσω με τους γονείς μου και θα πούμε πάλι τα ίδια και τα ίδια. Δουλεύω και είμαι ικανή να τα βγάζω πέρα μόνη μου, αγαπάω τον φίλο μου και με αγαπάει κι αυτός... Το μόνο που θέλω ακόμα είναι να δεχτούν και οι δικοί μου τις επιλογές μου. Θέλω να μου πείτε, έχω κάπου άδικο; Είναι δυνατόν να με πιέζουν τόσο πολύ για να κάνω απλά αυτό που θέλουν αυτοί; Έχω εξαντληθεί, θέλω επιτέλους να ξενοιάσω. Στο μέιλ τους έγραψα αρκετά πράγματα αλλά ξέρω πως πάλι θα πάνε στο βρόντο. Δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένω να μου πείτε, ίσως πολύ απλά ότι είναι φυσιολογικά αυτά που θέλω για τη ζωή μου και πως δεν είμαι τρελή...γιατί αλλιώς θα τρελαθώ κανονικά έτσι όπως πάω.
