Άβυσσος η ψυχή...του άντρα?
Καλησπερα σε όλους. Τον τελευταιο καιρό το θεμα 'άντρες' δεν μου πάει καθόλου. Θα σας εξιστορήσω λοιπόν το περιστατικό που μου συνέβη, σήμερα το πρωί, αν και δεν έχω αποφασίσει ακομα τί θα κάνω, γιατί σε λιγο καιρό αυξάνονται και οι επαγγελματικες και οι οικογενειακες μου υποχρεώσεις οπότε ο χρόνος παραμονής μου στο φόρουμ θα είναι μικρός.
Το πρωί λοιπόν ημουν στο πανεπιστημιο, στο γραφειο του καθηγητή μου που εποπτευει την διδακτορική μου διατριβή. Ο καθηγητής μου, 65 χρονών με κορη στην ηλικια μου, αξιοσεβαστος, ως τώρα, διόρθωνε κατι γραπτά. Εγώ έψαχνα στο ιντερνετ κατι βιβλιογραφικες αναφορές. Ξαφνικά αισθάνθηκα τον καθηγητή μου, απο πίσω μου, στην πλάτη μου, να με αγγίζει στους ώμους. Μου είπε 'το ξερεις οτι σε γουστάρω'. Του είπα 'ορίστε?'. 'Μην κανεις την ανήξερη" μου ειπε και άγγιξε το στήθος μου. Σηκώθηκα αποτομα, ζήτησα εξηγήσεις, με επιασε ξανα απο τους ώμους, τον απώθησα (παραλείπω λεπτομερειες), πηρα τα πραγματα μου και εφυγα, ακουγοντας τον να λεει 'Έχει ςτην ανάγκη μου, θα ξανάρθεις" .Εννοείται οτι ποτέ δεν έχω δώσει δικαίωμα για τιποτα. Εννοειται οτι πρεπει να βρω αλλον εποπτευοντα καθηγητη, πράγμα αδύσκολο αφου είμαι στη μεση της διατριβής.
Αναρωτιεμαι, παντως και απευθυνομαι σε όλους, ειδικά στους άντρες της παρεας, ποση ευχαριστηση μπορει να αντλει ενας ΄αντρας απο την μη-συναινεση της γυναίκας? Πόσο αρρωστημενο ειναι αυτο? Πόσο αξιολύπητο ειναι για εναν άντρα να αναγκάζεται να πιεσει για να βρει κάποια?
Υ.Γ. Μετα και απο αυτα, σκεφτομαι σοβαρα να αρχισω μαθηματα αυτοάμυνας!
Με εκτιμηση
