Καλησπερα σε ολους!
Μου ερχεται να βαλω τα κλαμματα και τα κραταω να μην φυγουν... Νιωθω οτι η οικογενεια μου, μου κοβει τα φτερα για να κανω πραγματα που θελω για μενα. Εχω ονειρα και στοχους και βλεπω πολυ δυσκολο αυτον τον δρομο. Το σπιτι, το νοικι δλδ ειναι στο ονομα μου γιατι κανενας δεν μπορουσε.. μενουμε εγω, ο αδερφος μου, η μητερα μου και ο συντροφος της. Ειναι πολυ δυσκολα γιατι τον αδερφο μου δεν τον πληρωνουν ευκολα (του χρωστανε), η μητερα μου δεν ξερω τι κανει (ποτε δεν μας λεει) ,ο φιλος της δεν εχει δουλεια. Μενουμε σε μια περιοχη που ειναι οικονομικα υψηλη λογω των απαιτησεων της μητερας μου (ας μην το σχολιασω) ενω της λεγαμε να παμε καπου πιο φτηνα. Χρωσταμε Δεη, νοικια και κοινοχρηστα... Εγω παιρνω 700 ευρω και μου ειναι πολυ δυσκολο να καλυψω πολλες αναγκες αλλα αναγκαστικα θα πρεπει να κοψω τα ονειρα μου, να παω πισω την ζωη μου για να πληρωσω τα σπασμενα αλλων. Αυτο που σκεφτομαι ειναι να βοηθησω σε ολο αυτο και οταν με το καλο τελειωσει ο καθενας τον δρομο του με τα δικα του χρεη... Θα μεινω μονη ή με τον αδερφο μου.. δεν ξερω! Αλλα δεν μπορω αλλο να ανεχομαι αυτη την κατασταση...
Ειχα τοσα πραγματα που ηθελα να κανω και παντα ειχα την μητερα μου να με εμποδιζει. Ξερω ειναι σκληρο και με λυπει αλλα ειναι αληθεια. Την αγαπω για οτι και να εχει κανει αλλα ειναι αληθεια.. Νιωθω πολυ ασχημα! Θελω να κλαψω..κρατιεμαι! Γιατι παντα να πηγαινω πισω.. δεν θελω να αφησω κανεναν να μου το κανει αυτο! :'(