αφιερωμενο στους φονιαδες της ζωης μου!!!!!!
καλησπερα, πιο πολλοι ξερετε για το παθος που χω σχετικα με τους συρειακους δολοφονους. ειναι κατι που το διαβαζω το βλεπω το ακουω και το ψαχνω. δεν υπαρχει μερα που να μην το χω σκεφτει η να μην εχω διαβασει απ τα βιβλια μου. κατα ενα περιεργο διεστραμενο τροπο με χαλαρωνει τι να πω...
το θεμα ειναι οτι οι δικοι μ κ ιδιαιτερα ο πατερας μου, με αποθαρυνει και με περιγελαει διαρκως για αυτη μου την ψυχωση γιατι λεει πως ειναι αφυσικο βιτσιο και οτι πρεπει να διαβαζω ο,τι κ οι αλλοι μορφωμενοι ανθρωποι κ πως πρεπει να ανοιγω εφημεριδες κ τετοια. δεν λεω με απασχολουν κ θεματα του τοπου αλλα δεν μπορω και να κανω και κατι γι αυτα!!!! με εκνευριζει οταν θελω να μοιραστω με καποιον καποια πραματα κ με περιγελανε και ειδηκα οι ιδιοι μ οι γονεις.
πριν 2 βδομ περιπου ημουν διακοπες εξωτερικο με ενα γκρουπ κ καθομασταν ενα βραδυ πιναμε κοκτειλ κ δν θυμαμαι πως αρχισε αλλα αρχισα να λεω για αυτα (οχι κατι αισχρο η σιχαμερο απαραιτητα) και με κοιταγανε σαν χανοι οι μισοι, οι αλλοι μισοι χαζογελαγανε και καναν αστεια και 2-3 με ακουγαν με ενδιαφερον ρωτωντας. (τυχαινει οι 2 αυτοι να ταν αστυνομικοι αλλα δν ξερω αν παιζει ρολο). δεν με ενδιεφερε κανενας μορφασμος, απλα απαντουσα σε οσους με ρωτουσαν και εξηγουσα τα πιστευω και τις θεωριες μου. εκεινη την ωρα μια γκομενα απ το τραπεζι αρχισε να λεει πικροχολα και ηλιθια αστεια εις βαρς μου χωρις να με ξερει κ απο χτες περα εκεινων των ημερων στην χωρα, πραγμα το οποιο με εκνευρισε αλλα απαντουσα συγκρατημενα αλλα συνεχιζε να μου πεταει σχολια του στυλ ''πω πω πρεπει να προσεχει ο δικος σου οταν κοιμαστε μαζι' ''αμα σε δω εφημεριδα θα ξερω τον λογο'' ''στο πορτοφολι σου εχεις φωτο του αντεροβγαλτη?'' ''ασχολησου με κανα κομμωτηριο'' κ τετοια προσβλητικα. ισως να ταν κ το ηλιθιο χιουμορ της αλλα δεν με νοιαζει εγω τα παιρνα στα σοβαρα σαν να μου βριζανε την μανα γτ δεν ανεχομαι να κοροιδευουνε δουλεια μια ζωης!
ο δικος μ λοιπον εκει που ημουν ετοιμη να αρπαχτω με αυτην με σκουνταει κ μ λεει στο αυτι να το κοψω και πως δεν τους ενδιαφερουν αυτα που λεω! με πιανουν τα νταουλια κ με αυτον τον βλακα που θα μ πει κιολας και τι θα πω και πως θα το πω λες και ειμαι 5 χρονων! οποιος ελει ακουει οποιος θελει οχι το πα εξ αρχης!
μετα στο αεροπλανο ειχα και διαβαζα το βιβλιο μ και ερχεται ο ενας αστυνομικος που ειναι πολυ καλο παιδι κ με ρωτησε τι βιβλιο ειναι αυτο κ μ πε να του προτεινω μερικα, σκαει μυτη εκει που μιλουσαμε ο αδερφος εκεινης της σκροφας και μ αρπαζει το βιβλιο και γελοντας το δειχνει στην αδερφη του και καναν τον σταυρο τους κοροιδευτικα .......... εβραζα μες στο ζουμι μου αλλα ειμασταν κ σε αεροπλανο...
εν πασει περιπτωση, ωρες ωρες εχω την εντυπωση πως οι αλλοι με βλεπουν σαν ηλιθιο φρικιο κ ο πατερας μ σαν ατομο χωρις iq και ενδιαφερντα. μακαρι να κτλαβαινε ποσο ενδιαφερον εχω. σκεφτομαι συνεχεια αυτες τις μερες ολους αυτους τους δολοφονους - τις ζωες τους - τις κινησεις τους - τα παιδικα τους χρονια. δεν μπορω να ηρεμισω και τους σκεφτομαι συνεχεια. αμα το πω στον γιατρο θα χω μπλεξιματα?
