Θυμωμένη με την μαμά...

Γειά σας!
Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα... Με την αδερφή μου δεν ήθελα να το συζητήσω (το γιατί θα το καταλάβετε παρακάτω), με τις φίλες μου δεν θέλω,το ίδιο με τον άντρα μου. Τελικά κατέληξα ότι ίσως είστε ο καλύτερος τρόπος να εκδηλώσω το παραπονό μου και να το βγάλω από μέσα.Όπως φανερώνει ο τίτλος, είμαι πολύ θυμωμένη με την μαμά μου.
Πριν αρχίσω να τονίσω ότι η μαμά μου και η κόρη μου είναι οι δύο λατρείες μου. Είμαι πολύ (εγώ τουλάχιστον) δεμένη μαζί της. Καταλήγω ότι ίσως αυτή να μην είναι τόσο μαζί μου.
Πάντα ένιωθα ότι είχε αδυναμία την αδερφή μου. Όχι ότι αδικούσε με κάποιον τρόπο εμένα, αλλά πάντα μου το έβγαζε. Από μικρή ακόμα θυμάμαι να την έχει μη στάξει και μη βρέξει γιατί ήταν φιλάσθενη. Εντάξει, την δικαιολογώ γιατί η αδερφή μου είχε περάσει μια περιπέτεια με την υγεία της, αλλά ήθελα και εγώ να χαϊδευτώ.. Αποτέλεσμα; Με το παραμικρό πονάκι πλέον όταν μεγάλωσα να τρέχω στα νοσοκομεία. Ίσως ήταν κάτι υποσυνείδητο για να νιώθω ότι νοιάζεται για εμένα. Ας μη θυμηθώ τις ατελείωτες ώρες που προσπαθούσε να διαβάσει την αδερφή μου. Όσο για εμένα; Δύο φορές θυμάμαι να ασχολήθηκε με το διάβασμά μου.
Ας φτάσω λοιπόν στο σήμερα.. Όπως έχω αναφέρει και σε άλλο μου θέμα είμαι μανούλα και φοιτήτρια ταυτόχρονα. Είμαι σε δύσκολη θέση, καθώς και η σχολή μου (σχετίζεται με θετικές επιστήμες) είναι αρκετά δύσκολη. Με τα πολλά έχω φτάσει στο σημείο να χρωστάω μαθήματα που μετρόνται στα δάχτυλα του ενός χεριού (δόξα τω Θεώ, με αξίωσε να το δω και αυτό!). Της ζήτησα να κάνει υπομονή και να με βοηθήσει αυτό το καλοκαίρι μπας και πάρω το τιμημένο. Προχθές ένιωσα ότι την κούρασα. Της είπα ότι πιθανότατα ή θα χάσω την εξεταστική ή θα πάει πιο πίσω. Την άλλη μέρα ήθελε να πάει επίσκεψη στην αδερφή μου. Ε αυτό ήταν! Θύμωσα πολύ μαζί της. Θα σας φανεί παράλογο αρχικά. Εμένα όμως όχι. Ξέσπασα πολύ άσχημα.Και αυτό όμως μου μίλησε πολυ σκληρά και απότομα. Μου είπε ότι και η αδερφή μου νιώθει άσχημα που μένει πλέον μακρυά (να τονίσω ότι η αδερφή μου εχει "αποκατασταθεί" μακρυά, δίχως να στεναχωρηθεί και ιδιαίτερα. Μια ζωή ήταν ανεξάρτητη από τους γονείς μου, και απο πολύ μικρή ήθελε να φύγει και να ανεξαρτητοποιηθεί από το σπίτι. Πράγμα εντελώς αντίθετο από εμένα). Τέλοσπαντων, νιώθω πολύ θυμωμένη και αδικημένη. Ειδικά σήμερα που δεν με έψαξε καν στο τηλέφωνομ ενώ μιλάμε καθημερινά 2-3 φορές στο τηλέφωνο.. Νιώθω πολύ πληγωμένη και προδομένη.. Ίσως φαίνεται παράλογο, κι όμως νιώθω πολύ πληγωμένη. Θέλω πάντα να βοηθάω την μαμά, και να κάνω πράγματα που την ευχαριστούν, παρόλο που ξέρω οτι την κουράζω με την βοήθεια που της ζητάω. Δε θέλω να της χαλάω χατίρι, με την αδυναμία που της έχω. Η ίδια της ισχυρίζεται ότι έχει άλλο δέσιμο με εμένα.. Εγώ δεν το νιώθω. Απεναντίας η αδερφή μου είναι τελείως ανεξάρτητη. Δεν λέω, την αγαπάει αλλά σας μιλάω για διαφορετικές συμπεριφορές. Απο την μία θέλω απεγνωσμένα να της μιλήσω, αλλά και από την άλλη λέω όχι. Έχουμε και μία αξιοπρέπεια. Δεν μπορώ να της ζητάω βοήθεια και αυτή να πηγαίνει επίσκεψη, 2 και τρεις φορές την εβδομάδα (μένει σε μία περιοχή 1,5 ώρα από το σπίτι της, ολόκληρη ταξίδι δηλαδή). Και αυτό δεν ήταν η μοναδική φορά σημειωτέον. Το αστείο ξέρετε ποιο είναι; Πάντα μου λεγε να διαβαζω και "πρέπει και και και......." και τώρα μου φαίνεται τελείως αδιάφορη.
Αυτά.....
Δεν ήξερα που να τα πω... Σας ευχαριστώ!

ασσυ καταρχην να σου πω οτι δν υπαρχει κατι το παραλογο σε αυτα που λες.ολοι μας θεωρω οτι ειμαστε πιεσμενοι απο κατι στη ζωη μας και απο χρονιες καταστασεις και δν θελει πολυ για να ξεσπασουμε..καλωσ η κακως θεωρω οτι οι γονεις κατα καποιον τροπο οριζουν την ζωη μας και τα συναισθηματα μας χωρις να το ξερουν..ομως η απαντησση στον προβληματισμο σου ειναι στα ιδια σου τα λογια..ειχα ρωτησει την γιαγια μου μια φορα,ποιο απο τα παιδια σου αγαπασ πιο πολυ?και μου ειπε,οι μανες πονανε αυτο π ειναι πιο αδυναμο και πιο επιρρεπες σε αρροστειες..παρομοια συναισθηματα περι αδικιας εχει κ ο πατερας μου..σε πολυ εντονο βαθμο..το θεμα ειναι οτι η καλυτερη λυση κ για σενα κ για την μητερα σου ειναι να το συζητησετε.καταλαβαινω οτι ισως δν το θεωρεις επιλογη αυτην την στιγμη αλλα πιστεψε με θα ανακουφιστεις...

Εγώ πιστεύω ότι μια σωστή μάνα δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της. Και συ μην το πέρνεις κατάκαρδα αν νοιαζόταν περισσότερο την αδερφή σου αφού ήταν φιλάσθενη. Μήπως υπερβάλλεις λίγο με την συμπεριφορά σου; Εγώ δεν βλέπω να έχει συμβεί κάτι σοβαρό ώστε δικαιολογημένα να θυμώνεις.


Μήπως ο χαρακτήρας σου που όπως μας λες διαφέρει από της αδερφής σου είναι αυτός που προκαλεί αυτές τις αντιδράσεις και όλο αυτό το πλήγωμα συναισθημάτων;



Ο ρόλος του πατέρα σου ποιος είναι στην οικογενειά σου; Πως πιστεύεις ότι έχει επηρεάσει; Είναι σημαντικό να μας το πεις για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Καταρχάς θα ξεκινήσω λέγοντας ότι ως φοιτήτρια που χρωστάει 5 μαθήματα καταλαβαίνω πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το να διαβάζεις για την εξεταστική και να είσαι μανούλα! Έχεις δυο σημαντικές υποχρεώσεις που από μόνες τους απαιτούν πολύ προσπάθεια από σένα, πόσο μάλλον όταν πρέπει να τις αντιμετωπίσεις ταυτόχρονα.

Είναι λογικό να ζητάς βοήθεια από τα κοντινά σου άτομα και κατά συνέπεια και από τη μαμά σου αυτή την περίοδο και βλέποντας το όνειρό σου για πτυχίο σε μια τόσο δύσκολη φάση να γκρεμίζονται να απογοητεύεσαι. Κανείς δεν ξέρει τί θα γίνει με τις εξεταστικές. Δεν ξέρω τι συμφωνία είχατε κάνει με τη μητέρα σου δηλ. αν σου κρατάει το παιδί κάποιες ώρες ή κάνει κάποιες δουλειές στο σπίτι σου αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να να την υποχρεώσεις να μην κάνει τίποτε άλλο στη ζωή της για τόσο καιρό. Μου δίνεις την εντύπωση -και διόρθωσέ με αν είμαι λάθος- ότι το πρόβλημά σου δεν είναι ότι δεν σε βοηθάει αλλά ότι πηγαίνει στην αδερφή σου σα να σε προδίδει για άλλη μια φορά για να ασχοληθεί με εκείνη.

Σίγουρα η βοήθειά της είναι απαραίτητη αλλά μήπως πρέπει να σκεφθείς ότι κι εκείνη έχει τη ζωή της που δεν μπορεί να εγκαταλείψει ολοκληρωτικά για να σου αφοσοιωθεί; Θέλω να πω ότι το να σε βοηθάει για 3 ωρίτσες ημερησίως εγώ το θεωρώ πολύ σημαντικό. Αλλά ακόμη κι αν πηγαίνει δυο φορές την εβδομάδα στην αδερφή σου δεν μπορείς να της ζητήσεις το λόγο γιατί είδε και την αδερφή σου. Πρέπει να καταλάβεις ότι το να τελειώσεις τη σχολή είναι δικός σου στόχος, η οικογένεια είναι πάλι δική σου και ό,τι βοήθεια σου προσφέρει η μητέρα σου είναι κάτι επιπλέον που δεν είναι υποχρέωσή της. Όχι ότι δεν πρέπει να σε βοηθήσει αλλά όχι και ότι είναι υποχρεωμένη για ένα διάστημα 2-3 μηνών να μην κάνει τίποτε άλλο στη ζωή της.

Εγώ θα σου πρότεινα να δέχεσαι ό,τι βοήθεια σου προσφέρει και να αναζητήσεις βοήθεια και από άλλα κοντινά σου πρόσωπα. Έχοντας κοντά σου πλέον και έναν ακόμη άνθρωπο -τον άντρα σου- μήπως θα έπρεπε να ζητήσεις βοήθεια και από αυτόν; Αν του πεις ένα τρίωρο την ημέρα να κρατάει το παιδάκι σας ή να αναλάβει μερικές από τις δουλειές του σπιτιού θα φύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου και η μητέρα σου θα μπορεί να πηγαίνει να βλέπει την αδερφή σου που θέλει. Επίσης, γιατί δεν αξιοποιείς όλο τον χρόνο που σου προσφέρεται όταν το παιδάκι σου είναι απασχολημένο; Είτε το βράδυ όταν το βάζεις για ύπνο είτε όταν είναι στον παιδικό σταθμό.