Σχεση ψυχιατρου/ψυχολογου και ασθενους

Παντα ειχα την απορια αν επελεξα τον σωστο ψυχιατρο,ειχα και εχω την απορια αν εχω επιλεξει τον σωστο γιατρο για εμενα.
Θα ηθελα λοιπον να γραψω εδω την σχεση μου με τον γιατρο μου και να μου πειτε και εσεις την δικια σας σχεση με τον γιατρο σας,θα ηθελα πολυ και την γνωμη των ψυχολογων/ψυχιατρων που γραφουν στο φορουμ για να δουμε πως σκεφτεται και λειτουργει και η αλλη πλευρα.

Η σχεση μου λοιπον με το γιατρο μου ειναι η εξης:Ειναι νεαρος σχετικα στην ηλικια και ισως αυτο μας επετρεψε να εχουμε μια οικιοτητα,να μιλαμε στον ενικο και να τον θεωρω ως ενα βαθμο φιλο μου και λεω ως ενα βαθμο γιατι εχει τον τροπο οταν εκεινος κρινει να με κραταει σε αποσταση,εχει καταφερει να με "ξεκλειδωσει" και να του λεω πραγματα που ισως ουτε στον ιδιο τον εαυτο μου δεν εχω πει.
Αυτο το κοματι το θεωρω σαν την ανθρωπινη πλευρα του,απο την αλλη ομως σαν γιατρος θεωρω οτι εκανε βεβιασμενες ενεργειες στο θεμα των φαρμακων,πολλες φορες και σχετικα γρηγορα προχωρουσαμε σε διακοπη των φαρμακων με αποτελεσμα τις συχνες υποτροπες κατι που τωρα εχει αλλαξει βεβαια αλλα τα πρωτα τρια χρονια μου δημιουργουσε προβλημα.
Τελικα γιατρο επιλεγουμε βαση της επικοινωνιας ή οταν εχουμε και αμεσα αποτελεσματα;
γιατι σαν "φιλος" ητανκαι ειναι αριστος σαν γιατρος ομως με παιδεψε για τρια χρονια ΙΣΩΣ χωρις λογω.

Quote:

---

Τελικα γιατρο επιλεγουμε βαση της επικοινωνιας ή οταν εχουμε και αμεσα αποτελεσματα;

---

Αμφιβάλλω ακόμα κι αν οι ίδιοι οι ειδικοί θα συμφωνήσουν σε μια γνώμη...

Το γιατρό μου εγώ τον ήξερα από πριν (έμμεσα). Γνώριζα τα παιδιά του και γενικά έχουμε οικογενειακές σχέσεις αλλά δεν είχα άμεση σχέση με τον ίδιο...

Έχουμε μια καλή σχέση (στο επίπεδο επικοινωνίας ), μιλάμε στον ενικό κι η όποια απόσταση χρειάζεται διατηρείται λόγω της διαφοράς της ηλικίας. Τα παιδιά του είναι μεγαλύτερα από εμένα οπότε τον αισθάνομαι κάπως σαν \"πατέρα\".

Αυτό βέβαια έχει και τα αρνητικά του... Τι εννοώ... Από τη μια έχω πιάσει τον εαυτό μου να αισθάνεται άβολα με μερικά θέματα (αυτό πάντως νομίζω ότι θα το αισθανόμουν όποιος κι αν ήταν στη θέση του) κι ύστερα (επειδή γνωρίζω και κάποια πράγματα για τον ίδιο) κάποιες φορές \"πονηρεύομαι\" για το αν βλέπει με κάποια \"συναισθηματική εμπλοκή \" ορισμένα θέματα...

Βέβαια, αυτά -το πιθανότερο- είναι στο κεφάλι μου. Ο ίδιος δε μου έχει δώσει την παραμικρή αφορμή για να σκέφτομαι έτσι για εκείνον, αλλά ... να ομολογήσω πως γενικά είμαι καχύποπτο άτομο... \"Πονηρεύομαι\" εύκολα, αλλά δε μου επιτρέπω να βλέπω μόνο όσα θέλω. Κρατάω πάντα το μέτρο.

Κι ύστερα ... η θεραπεία... Δυσκολεύτηκα να είμαι ειλικρινής... Όχι όπως ο Δημήτρης, αλλά άργησαν πολύ να με πιάσουν τα χάπια ... και αρκετές φορές στο μεταξύ διάστημα ... απελπίστηκα. Σκεφτόμουν από το ότι ... ίσως κάτι πάει στραβά με την επιλογή του συγκεκριμένου σκευάσματος μέχρι ... ότι είμαι τόσο ανάποδη που δεν υπάρχει σωτηρία.

Το μόνο καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι είμαι πεπεισμένη πως ο συγκεκριμένος γιατρός είναι ο κατάλληλος για μένα. Σίγουρα κάνω διάφορες σκέψεις για το τι και το πώς (από το ποιας σχολής είναι ... μέχρι ... ας μη το θίξω). Τις ίδιες όμως σκέψεις θα έκανα όπου κι αν απευθυνόμουν... και ξέρω πως με αυτά κατά νου ... θα έκανα περιοδεία σε όλα τα γραφεία των \"ειδικών\" αλλά δε θα έμενα πουθενά.

Τουλάχιστον με αυτόν ... η δουλειά προχωράει και πια έχω αποτελέσματα.

Αυτό το εχω σκεφτει κι εγω πολλες φορες!Εαν τελικά η επιλογή γιατρου ήτανε σωστή!!

Με εμένα τα πράγματα γίνανε τόσο γρήγορα και πιεστικά που την απόφαση για γιατρό την πήρανε οι γονεις μου!!
Εγω σε εκείνη την φάση δεν είχα την ικανότητα να κρινω!
Έτσι λοιπον από τις πρωτες φορές που την επισκέφθηκα ημουνα πολύ καχύποπτη!!
Το παραπονο μου ήτανε και είναι οτι πάντα την απασχολουσε τι φαρμακα θα μου δωσει και πέρα απο τις πρωτες φορες που τις είπα τις ανησυχίες μου ποτέ αλλοτε δεν έκατσε να με ακούσει!Το θέμα ήτανε πάντα τα ΄φάρμακα και κάποιες συμβουλές για τη ζωη με τις οποιες και δε συμφωνούσα! Δεν μπορούσα για παραδειγμα να μην ασχολουμε με πολλα πράγματα και να μειωσω τα ενδιαφεροντα μου αφου ήτανε στοιχεια της προσωπικοτητας μου!!!

Σε αντίθεση με εσένα Δημητρη(εαν μου επιτρεπεις να σε λέω ετσι για να μην αλλαζω τη γλώσσα) δεν με άφηνε με τίποτα να σταματήσω τη θεραπεια (με συμβουλευσες κιολας στο αντίστοιχο θέμα). Είμαι 28 χρονων και το πρώτο επεισόδιο το ειχα στα 21 !!Εδώ και 7 χρόνια δεν έχω σταματήσει τη θεραπεία,εκτός από 1 χρόνο μετα το πρώτο επεισοδιο που με άφησε χωρις φάρμακα και υποτροπίασα κατα τα λεγομενα της μητέρας μου(μπλεγμένη ιστορια )

Όποτε εγω πολύ θα ήθελα να με βάλει στη δοκιμασία που έβαλε εσένα και βεβαια σε κουρασε όπως λες..Σου παραθέτω όμως εδω τη δική μου περίπτωση που είναι εντελώς αντίθετη από τη δική σου..
Και οι γιατροι ανθρωποι είναι και ακολουθουν το ενστικτό τους....
Όσο για το φιλικό επίπεδο αναμεσα σε γιατρο ασθενη μάλλον τα ορια είναι λεπτα, όμως εγω για παρλαδειγμα ζηέυω τη σχεση που έχετε γιατι είναι κατι που μου λειπει με τη δικη μου γιατρο!!

κατ 14 Νομιζω πως η γιατρος σου ειχε δικιο στην μη διακοπη της αγωγης,γιατι περναμε περιοδους υφεσης και ειναι ευκολο να μπερδευτουμε και εμεις και οι γιατροι οποτε καλυτερα στα συγουρα.

\",εκτός από 1 χρόνο μετα το πρώτο επεισοδιο που με άφησε χωρις φάρμακα και υποτροπίασα κατα τα λεγομενα της μητέρας μου(μπλεγμενη ιστορια)\"

Θα ηθελα να σου πω πως καθε υποτροπη ουσιαστικα δεν ειναι τιποτα αλλο απο \"λεγομενα\" και \"καταστασεις\" που παρεξηγουμε εμεις.Για αυτο να την πιστεψεις την μητερα σου,εμεις παρανοουμε τα γεγονοτα.

Νομιζω οτι εχεις δίκιο!!! Σε ευχαριστω!! Παντως θα κανω κι εγω την προσπαθεια μου!! Εχω δικαιωμα σε αυτο

kαι βέβαια εχεις!

Έχω αρχίσει ψυχοθεραπεία εδώ και λίγους μήνες. Δεν είχα κρίσεις πανικού αλλά ένα μακρύ ιστορικό δυσθυμίας, ήπιας μελαγχολίας, η οποία δεν ήταν τόσο μεγάλη ώστε να με κάνει μη λειτουργικό αλλά αρκετή ώστε να έχω συνέχεια ένα συναίσθημα ότι παραμένω στάσιμος. Φάρμακα δεν έπαιρνα ούτε κι ο γιατρός μου είπε ότι χρειάζομαι.
Ειλικρινά σκέφτομαι να διακόψω. Ο λόγος είναι ότι όχι μόνο δεν βλέπω βελτίωση αλλά φεύγω χάλια από \'κεί μέσα. Βασικά υπάρχει βελτίωση στη ζωή μου αλλά δεν νομίζω ότι οφείλεται στο γιατρό αλλά σε πράγματα που κάνω από μόνος μου. Νομίζω αντίθετα ότι όταν έχω τα πράγματα κατασταλαγμένα μέσα μου, αυτός μου τα αναστατώνει. Και με θυμώνει. Προσπαθώ να δω αν αυτό είναι \"αντίδραση στη θεραπεία\". Μπορεί και να είναι. Αλλά επειδή το να φεύγω χάλια από \'κει μέσα έχει αρχίσει να γίνεται συνέχεια θα το πω και θα ζητήσω να διακόψουμε. Και επίσης δεν νομίζω ότι κάποιος έχει την αυθεντία σε κάτι. Να το πω απλά. Φιλαράκι μου με είχε βοηθήσει 1.000000% την ίδια μέρα που είχα ψυχοθεραπεία ενώ ο γιατρός με έκανε να αισθανθώ πολύ χειρότερα για κάτι που είχε συμβεί.
Καλοδεχούμενες όλες οι απόψεις/εμπειρίες... Δεν έχω αποφασίσει ακόμα...

Ρε Αλεξανδρε αυτο το νιωθω και εγω ρε φιλε αλλα δεν εδωσα τοσο σημασια.... Δλδ. παρατηρησα πχ. συγκεκριμενα μια φορα τοτε που ειχα και κρισεις πανικου, οτι ενω μια βδομαδα ειχε περασει χωρις τπτ μετα τον ειδικο με επιασαν 2 κρισεις πανικου εκεινη τη μερα. Και γενικα νιωθω οτι ενω τα βαζω σε μια ταξη μεσα στη βδομαδα τα πραγματα σχετικα, οπως λες και εσυ λες και μου τα ανακατωνει μετα αυτος... Ισως ειναι οπως το ειπες αντιδραση στη θεραπεια ισως ειναι κ οτι σε μρικους λειτουργει αλλιως. Δλδ. εκει που πας να νιωσεις καλα, μετα την επισκεψη ειναι σαν να σου υπενθυμησε καποιος οτι ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ και σε ριχνει. Τι να πω ισως καποιοι απο τη στιγμη που το προβλημα δε χρειαζεται φαρμακα, η επισκεψη σε ειδικο να εχει αντιθετα αποτελεσματα.

Και μενα μου συμβαινει πολλες φορες μετα τη συνεδρια να ειμαι πιο χαλια απο πριν.Μπορει αυτο να ειναι οντως \'αντιδραση στη θεραπεια\'οπως λες,μπορει να ειναι οτι ισως με τη βοηθεια του ειδικου συνειδητοποιουμε ή βλεπουμε καποια πραγματα που πριν δεν τα ειχαμε δει ή δε θελαμε να τα δουμε και που δεν μας ειναι παντα ευχαριστα.Μπορει επισης εχοντας αρκετες προσδοκιες απο τον ειδικο οτι θα μας βοηθησει και περιμενοντας καθε φορα να εχουμε εμφανη αποτελεσματα,να απογοητευομαστε βλεποντας οτι αισθανομαστε παλι ασχημα ή οτι ειμαστε στα ιδια.

Και αυτο που λες Νικη λογικο πολυ μου φαινεται... Οτι περιμενουμε προσδοκιες πολλες και αμεσα αποτελεσματα και απογοητευομαστε.... Τι να πω.. Εγω απογοητευομαι παντως γιατι βλεπω οτι οταν πρωτοξεκινησα να νιωθω ολα αυτα ελεγα ωραια υπαρχουν πολλες επιλογες, ο ειδικος, με τις παρεες, με τη κοπελα σου, με κατι απο αυτα θα το ξεπερασεις. Οταν ομως εβλεπα οτι τελικα ενα ενα απο αυτα π εκανα δεν ελυναν τα προβληματα (γιατι εγω περιμενα αμμεση λυση) τοτε αρχιζε η απογοητευση... κΑΙ ΤΩΡΑ ΔΕ ΞΕΡΩ τι ειναι αυτο που θα με κανει καλα... Πρεπει να συνελθω απο μονος μου δε παει αλλο...

Παιδια πρεπει να δειτε και αυτη τη πλευρα,ο ειδικος σας αναστατωνει πραγματα για τον εαυτο σας που εχετε βρει και εχετε τοποθετησει στη σωστη θεση ή ειναι πραγματα που ηταν κρυμμενα και πρεπει να μπειτε παλι στη διαδικασια να τα τοποθετησετε στη σωστη θεση πραγμα που δεν ειναι ουτε ευκολο ουτε ευχάριστο,και ειναι κατι που χρειαζεται να γινει και δεν μπορει να το κανει ο φιλος ή η φιλη σας που απλα θα σας χαϊδαψει τα αυτια;

Παιδιά δίκιο έχετε σε όσα λέτε. Λοιπόν αποφάσισα ότι δεν θα φύγω γιατί αισθάνομαι ότι το έχω ανάγκη, αλλά σίγουρα θα του πω αυτά που αισθάνθηκα και συγνώμη αν τον... στεναχωρήσω. Πρώτη φορά θα έρθω σε μετωπική σύγκρουση μαζί του αλλά καθολικοί δεν είμαστε και δεν αποδεχόμαστε το αλάθητο του πάπα... έτσι δεν είναι;

Φυσικά και να το συζητήσεις μαζί του...
Και συμφωνώ με τον δημήτρη. Τελείως διαφορετικά βλέπουμε έναν φίλο και έναν ψυχίατρο και τελείως διαφορετικά πράματα περιμένουμε από τον καθένα. Οι φίλοι δύσκολα κάνουν δύσκολες ερωτήσεις και ακόμα πιο δύσκολα δίνουν αληθινές απαντήσεις και αυτό γιατί σε μια φιλία παίζονται διαφορετικά παιχνίδια από ότι παίζονται σε μια συνεδρία. Βέβαια, όλα είναι σχετικά. Μπορεί ας πούμε ο τρόπος με τον οποίο σε προσεγγίζει ο γιατρός σου να είναι λανθασμένος ή να μη σου ταιριάζει. Το σίγουρο πάντως είναι πως από τη στιγμή που σε αναστατώνει ασκεί αρκετά μεγάλη δύναμη και πίεση πάνω σου. Τώρα αυτό αν είναι ωφέλιμο ή όχι θα φανεί στην πράξη νομίζω. ʼνθρωποι που ασκούν οποιαδήποτε μορφή δύναμης πάνω μας είτε γιατί τους έχουμε δώσει αυτό το δικαίωμα ή είτε γιατί απλά έχουν αυτήν την ικανότητα κρίνονται ως \"επικίνδυνοι\" γιατί πολλές φορές άμεσα ή έμμεσα αποφασίζουν για εμάς, προφανώς εκ του ασφαλούς.

Το\' πα. Όλα καλά. Συνεχίζουμε.

Είδες λοιπόν και μόνος σου πως σε εκείνο το γραφείο λέγονται και πράγματα που στενοχωρούν ή που νομίζουμε πως στενοχωρούν και μετά όλα καλά συνεχίζουμε...