Η μοναξιά της μητέρας μου

Εχασα τον πατέρα μου το περασμένο Πάσχα και το πρόβλημα βέβαια είναι η μοναξιά της μητέρας μου ( είναι 64 ετών).
Εκείνη δεν δούλευε ποτέ, γενικά η ζωή της πέρασε με βασικό ενδιαφέρον την ζωή μου και είμαι μοναχοπαίδι.
Εκείνη μένει στον Αλιμο και εγώ με την δική μου οικογένεια (έχω έναν γιό 6 ετών) στην Αγ. Παρασκευή.
Δηλαδή η μετακίνηση μεταξύ μας τις καθημερινές είναι λιγάκι δύσκολη γιά να γίνεται συχνά. Κανείς από τους
δυό μας δεν θα ήθελε να φύγει από την περιοχή του (προς το παρόν) γιά να είμαστε πιό κοντά. Κατά βάση
χρόνια τώρα, εκείνη επειδή ήταν παρεμβατική, άρα συγκρούστηκε με την γυναίκα μου και έτσι εγώ φροντίζω έκτοτε
να κρατώ κάποια "μέτρα ασφαλείας" γιά να προστατεύω από προστριβές και επιρροές την οικογένειά μου, χωρίς όμως
να αισθάνεται και η μητέρα μου παραγκωνισμένη. Ομως, με τον θάνατο του πατέρα μου, πλέον είναι πολύ
έντονη η φοβία και η ανασφάλεια της μητέρας μου γιά την μοναξιά της, καθώς δεν μπορεί να έχει και την καθημερινή
ενασχόλιση με τον εγγονό της. Δυσκολεύεται να βρει λύση (ξέρω ότι θέλει πολύ χρόνο) καθώς δεν έχει ενδιαφέροντα
πέραν από εμένα και τον γιό μου όπως οι περισσότερες Ελληνίδες. Θέλω πολύ να την βοηθήσω χωρίς φυσικά να διαταραχτεί
η ισορροπία που υπήρχε και χωρίς τον φόβο συγκρούσεων με την γυναίκα μου. Τι επιλογές έχω ?

Μηπως να την παροτρινεις να κανει καποιο ταξιδι με παρεα?? Τα ΚΑΠΗ καθε περιοχης διοργανωνουν ταξιδια ..θα γνωρισει κοσμο ... Φυσικα δεν ξερω απο ποιοα ηλικια δεχονται ατομα... Αν παλι δεν θελει μ αυτον τον τροπο προσπαθησε να την πεισεις να γραφτει σε καποιον συλλογο.. της περιοχης σας..? σε συλλογο απο την περιοχη οπου καταγεται.. ψαξτο πρωτα εσυ κ μετα της το προτεινεις... το βασικο ειναι να βρει παρεα κοντα στην ηλικια της με κοινα ενδιαφεροντα..

Σε καταλαβαίνω... τα ίδια βιώνει και η μητέρα μου... και δυστυχώς τίποτα δε φέρνει πίσω τον πατέρα μου... δύσκολο θέμα.... υπομονή....

Κατ' αρχήν, "πιεσμένη" εκτιμώ ιδιαίτερα που μπήκες στον κόπο να απαντήσεις. Η μάνα μου έχει άμεσα την ευκαιρία να ασχοληθεί με σύλλογο, αλλά μέχρι τώρα δεν θέλει. Γενικά δεν είναι άνθρωπος που ενδιαφέρεται γιά συγκεκριμένες απασχολήσεις. Αν είσαι αυτόν τον καιρό πιεσμένη να σου πω ότι πάντα τα αίτια που μας πιέζουν παιρνούν και συνήθως γρήγορα και πολλές φορές μόνα τους (χωρίς να σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να προσπαθείς) και αυτό το πιστεύω απόλυτα γιατί μου συμβαίνει συνέχεια.
Και πάλι ευχαριστώ.

Σ' ευχαριστώ πολύ IRENEMARIA. Απλά, αισθάνομαι ότι τα παιδιά ειδικά όταν μεγαλώνουμε και παρ' ότι δημιουργούμε τις δικές μας οικογένειες (και προβλήματα) έχουμε χρέος στους γονείς μας να ανταποδώσουμε και τουλάχιστον να νοιαστούμε. Δηλαδή θα αισθανόμουν καλά να την βοηθήσω να ελαφρύνει την ανία της.

Το έχεις συζητήσει με τη γυναίκα σου αυτό?
Δηλαδή, τι θέλω να πω: λες ότι η μητέρα σου είναι παρεμβατική και γι'αυτό συγκρούστηκε με τη γυναίκα σου οπότε πολύ καλά κάνετε και τηρείτε αποστάσεις ασφαλείας...παρολαυτά υπάρχει αυτή η περίσταση τώρα που απαιτεί και από τους δύο σας, δηλαδή εσένα και τη σύζυγο να το χειριστείτε αλλιώς.
Κατ'εμέ , αν δεν το έχεις κάνει ήδη φυσικά, συζήτησέ το με τη γυναίκα σου, μήπως ως γυναίκα αυτή μπορεί να την προσεγγίσει καλύτερα, να της δείξει κάποιες ασχολίες να περνάει η ώρα της κλπ..μήπως να την επισκεπτόσασταν, στο σπίτι της εννοείται, λίγο πιο συχνά?
Και γω είμαι της άποψης ότι έχουμε χρέος στους γονείς αρκεί βέβαια να καταφέρουμε να τους βάλουμε όρια και να μην αποβεί εις βάρος μας.
Τα ΚΑΠΗ είναι καλές λύσεις πάντως..αν μπορούσατε να την ωθήσετε προς τα εκεί..
Πάντως για αρχή συζήτησε πως νιώθεις με τη γυναίκα σου..θα σου κάνει και σένα καλό και ίσως βρείτε και πιο εύκολα λύση.

Quote:

---

Originally Posted by dtarak

Κατ' αρχήν, "πιεσμένη" εκτιμώ ιδιαίτερα που μπήκες στον κόπο να απαντήσεις. Η μάνα μου έχει άμεσα την ευκαιρία να ασχοληθεί με σύλλογο, αλλά μέχρι τώρα δεν θέλει. Γενικά δεν είναι άνθρωπος που ενδιαφέρεται γιά συγκεκριμένες απασχολήσεις. Αν είσαι αυτόν τον καιρό πιεσμένη να σου πω ότι πάντα τα αίτια που μας πιέζουν παιρνούν και συνήθως γρήγορα και πολλές φορές μόνα τους (χωρίς να σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να προσπαθείς) και αυτό το πιστεύω απόλυτα γιατί μου συμβαίνει συνέχεια.
Και πάλι ευχαριστώ.

---

Θα πρεπει καποιος να την.....σμπρωξει.... ισως καποια συγγενεις η οικογενειακη σας φιλη...
Πιεσμενη ειμαι εδω κ καιρο... τωρα αν θα περασει μονο το...... μακρινο μελλον θα το δειξει γιατι το αμεσο...χλωμο!!!! :)

Quote:

---

Originally Posted by void

Το έχεις συζητήσει με τη γυναίκα σου αυτό?
Δηλαδή, τι θέλω να πω: λες ότι η μητέρα σου είναι παρεμβατική και γι'αυτό συγκρούστηκε με τη γυναίκα σου οπότε πολύ καλά κάνετε και τηρείτε αποστάσεις ασφαλείας...παρολαυτά υπάρχει αυτή η περίσταση τώρα που απαιτεί και από τους δύο σας, δηλαδή εσένα και τη σύζυγο να το χειριστείτε αλλιώς.
Κατ'εμέ , αν δεν το έχεις κάνει ήδη φυσικά, συζήτησέ το με τη γυναίκα σου, μήπως ως γυναίκα αυτή μπορεί να την προσεγγίσει καλύτερα, να της δείξει κάποιες ασχολίες να περνάει η ώρα της κλπ..μήπως να την επισκεπτόσασταν, στο σπίτι της εννοείται, λίγο πιο συχνά?
Και γω είμαι της άποψης ότι έχουμε χρέος στους γονείς αρκεί βέβαια να καταφέρουμε να τους βάλουμε όρια και να μην αποβεί εις βάρος μας.
Τα ΚΑΠΗ είναι καλές λύσεις πάντως..αν μπορούσατε να την ωθήσετε προς τα εκεί..
Πάντως για αρχή συζήτησε πως νιώθεις με τη γυναίκα σου..θα σου κάνει και σένα καλό και ίσως βρείτε και πιο εύκολα λύση.

---

Ναι μιλώ ήδη με την γυναίκα μου η οποία δείχνει κατανόηση στο θέμα, αλλά θα προτιμούσα κάποια καθημερινή περίπου απσχόληση γιά την μάνα μου πέρα από το πόσο και πότε θα μας βλέπει. Αλλωστε κι εμεις έχουμε φορτωμένο πρόγραμμα και περιμένουμε το Σ-Κ να χαλαρώσουμε και να ασχοληθούμε πιό ανέμελα με εμάς χωρίς "πρέπει". Ισως είναι λίγο νωρίς γι αυτήν το ΚΑΠΗ, παρ' ότι ακούω ότι έχει ενδιαφέρον. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ.

Συλλυπητήρια για τον πατέρα σου. Η θέση σου είναι λίγο δύσκολη, καταλαβαίνω πως θέλεις να κάνεις το σωστό και να μην διαταράξεις τις ισορροπίες της οικογένειά σου. Ίσως όμως να μην είναι καλό η προσκόλληση σε σας. Οταν πέθανε ο πεθερός μου, ο καρδιολόγος της πεθεράς μου (μεγαλύτερη κατά πολύ βέβαια από τη μητέρα σου) μας έστειλε σε ένα νευρολόγο, γιατί όλη την ώρα ασχολούνταν με την πίεσή της (ήταν καθαρά ψυχολογικό) Ο γιατρός λοιπόν την ρώτησε: Μήπως θέλεις να πας να μείνεις στα παιδιά; Και πριν απαντήσει της είπε, όχι, θα κάτσεις σπίτι σου. Τότε και εγω δεν ηξερα πως να φερθώ. Της έγραψε αντικαθλιπτικά, αλλά / και μετά απο λίγο καιρό ξαναγύρισε στις καθημερινές ασχολίες της, βρήκε τον εαυτό της και την ανεξαρτησία της. Πάει στην εκκλησία, κάποιες φορές μένει σε συγγενείς της, ασχολείται με τη φροντίδα του σπιτιού. Αυτό που θα σου πρότεινα να κάνεις, είναι να της τηλεφωνείς συχνά, να την επισκέπτεστε οσο μπορείτε και όταν μπορείτε και αν υπάρχει κάποια φίλη ή γειτόνισσα να της πεις να έχει το νου της, ίσως κάποιος από τον άμεσο κύκλο της, εκεί που μένει δηλαδή, να την ξεκουνήσει πιο ευκολα για να πάνε κάπου μαζί. Προφανώς και πενθεί ακόμη, και θέλει το χρόνο της. Να δεις που τα πράγματα θα φτιάξουν με το πέρασμα του χρόνου.