Πραγματικά αν δεν γράψω σήμερα αυτά που νοιώθω θα σκάσω. Είναι προτιμότερο να τα πω σε όλους εσάς που δεν γνωρίζω και προφανώς δεν θα γνωρίσω ποτέ, παρά σε γνωστούς που ή θα τα έχουν ξανακούσει και δεν θα ξέρουν πλέον τί να μου πουν ή σε πιο "μακρινούς" γνωστούς που ενώπιον μου θα κουνάνε το κεφάλι με κατανόηση ενώ στα μετόπισθεν θα ακούσω το θεματάκι μου στο πίσω κάθισμα τη καφετέριας -που αν και σπάνια- ... συχνάζω. Μέχρι εδώ καλά; Αν βγάλατε άκρη, έβγαλα κι εγω. Μπορείτε να μου πείτε αν έχετε γνωρίσει ανθρώπους οι οποίοι αν και επικοινωνιακοί είναι αντικοινωνικοί (σε σημείο μερικές φορές να γίνονται κομπλεξικοί); Που ενώ αγαπούν έστω τους ελάχιστους φίλους που έχουν, -τους οποίους παρεπιμπτόντως βλέπουν σπάνια- δεν λένε να ξεκουνηθούν απο το σπίτι τους να βγούν έξω σαν άνθρωποι, να δουν κόσμο, τους αγαπημένους τους φίλους, να ξεσκάσουν ρε παιδί μου! Ε, έτσι είμαι εγώ. Και δεν μου αρέσει καθόλου -απο τη μία...- απο την άλλη νοιώθω λες και θα μπορούσα να ζήσω όλη τη ζωή μου κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι. Είμαι τόσο μπερδεμένη ρε παιδιά, ούτε γριά να είχα γεννηθεί! Είμαι 26 χρόνων , ευτυχώς με την εδώ και 3 χρόνια σχέση μου είμαστε υπέροχα (αν σκεφτείς ότι σπάνια βγαίνουμε μαζί για ποτό... το πήρε απόφαση ο άνθρωπος και σου λέει: απο το να βγαίνουμε και να ξεκινάς τα "φεύγουμεεεε;;;" απο νωρίς, να χασμουριέσαι και να έχω την έννοια σου, καλύτερα να τα πιω με φίλους που δεν γκρινιάζουν κιόλας). Δεν θέλω να δικαιολογηθώ αλλά η αλήθεια είναι όμως, ότι ή δουλειά μου έχει πολλές απαιτήσεις με αποτέλεσμα να γυρνάω κουρασμένη και στρεσαρισμένη το βράδυ ωστε η όρεξή μου και οι αντοχές μου να είναι... μειωμένες. Άσε που δεν διασκεδάζω καθόλου με τα club και τη δυνατή μουσική.
Πάντως δεν ξέρω αν έχετε καταφέρει να βγάλετε ένα νόημα απο αυτά που γραφω, προσπαθώ να σας τα μεταφέρω κάπως πιο ανάλαφρα απο ότι τα αισθάνομαι. Βασικά μέσα μου νιώθω μία απίστευτη μοναξιά και το κυριότερο είναι ότι την έχω προκαλέσει και προσκαλέσει άπειρες φορές με την συμπεριφορά μου. Έδιωξα απο δίπλα μου ανθρώπους σημαντικούς για τη ζωή μου χωρίς καν να τσακωθώ μαζί τους. Απλά αδιαφόρησα. Τώρα βρίσκομαι στη φάση όπου όταν δε δουλεύω ή δεν βρίσκομαι με τον σύντροφό μου που αγαπώ πάρα πολύ, να νιώθω ένα τεράστιο κενό, την απόλυτη μοναξιά και συγκεκριμένα, επιλεκτική κατάθλιψη όπως ονόμασα και το μήνυμα. Επίσης τον τελευταίο καιρό δεν κάνω καθόλου καλό ύπνο και γενικότερα αισθάνομαι να μου λείπει ενέργεια. Ενέργεια για να κάνω πράγματα βασικά, διάθεση, ζωτικότητα. Έχω συνεχώς το αίσθημα του ανικανοποίητου αλλά και του μάταιου. Μπορεί να έχω επηρεαστεί και απο όσα συμβαίνουν τελευταία στη χώρα και απο την πορεία της οικονομίας. Δεν ξέρω, όπως ξαναείπα είμαι πολύ μπερδεμένη για να καταλάβω τί μου φταίει. Όσοι τολμηροί να ασχοληθείτε με το θέμα μου, προσέλθετε... Αυτά.
