:/

Πρώτη φορά γράφω γι'αυτό που νιώθω. Δεν το πολυσκέφτηκα, επειδή θα το μετάνιωνα κι έτσι είναι όλα κάπως μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου. Τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής μου ταλαιπωρούμαι συναισθηματικά όμως δεν το έχει καταλάβει κανένας. Λίγο το οτι δεν αφήνω εγώ να φανεί, λίγο και το οτι ο καθένας πια κοιτάει τα δικά του προβλήματα, βρέθηκα να νιώθω αυτό που λένε "μόνη ανάμεσα σε κόσμο". Τελευταία αποφάσισα να επισκεφτώ ψυχολόγο όμως δεν με βοήθησε και τόσο. Όχι πως περίμενα να γίνουν και θαύματα δλδ, αλλά δεν ένιωσα και καλύτερα. Αντιθέτως βγήκα χειρότερα απο αυτή την εμπειρία, για κάποιους λόγους. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν πια, έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους. Ενώ δεν έκλαιγα ποτέ στη ζωή μου, τώρα συνεχώς ξεσπάω σε κλάματα, με το παραμικρό. Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ, συνεχώς σκέφτομαι... Κουράστηκα να σκέφτομαι. Άραγε θα βγω ποτέ απο όλο αυτό ή είναι ένας φαύλος κύκλος που ποτέ δεν τελειώνει?

Καλησπερα και καλως ορισες στην παρεα μας!
Ανεφερες οτι τα τελευταια πεντε χρονια ταλαιπωρεισαι συναισθηματικα, υπηρξε καποιο συμβαν οροσημο που να εθεσε σε "λειτουργια" αυτην την συναισθηματικη κατασταση?

Όχι. Πριν πολλά χρόνια είχε συμβεί κάτι που ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω. Ένας θάνατος. Όμως δεν ξέρω, αυτά τα τελευταία χρόνια αυτή η σκέψη, μου έχει γίνει αβάσταχτη. Ίσως επειδή δεν ξέσπασα ποτέ? Δεν ξέρω! Γενικά, στη ζωή μου υπάρχει μια σχέση που δεν με κάνει χαρούμενη, παρ'όλα αυτά δεν μπορώ να φύγω. Αληθινοί φίλοι δεν υπάρχουν. Δεν μπορώ να συζητήσω με κανέναν, αφού ευτυχώς γι αυτούς δεν έχουν παρόμοια προβλήματα με μένα. Δεν εμπιστεύομαι κιόλας επειδή συμβαίνει το γνωστό "χαλασμένο τηλέφωνο". Κι επίσης ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο έχει σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Αυτά!

Quote:

---

Originally Posted by vlack_swan

Πριν πολλά χρόνια είχε συμβεί κάτι που ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω. Ένας θάνατος. Γενικά, στη ζωή μου υπάρχει μια σχέση που δεν με κάνει χαρούμενη, παρ'όλα αυτά δεν μπορώ να φύγω.

---

Ο θανατος αφορουσε προσωπο του στενου οικογενειακου σου περιβαλλοντος κι εσυ τι ηλικια ειχες?
Κι αφου λες οτι η σχεση που εχεις δε σε κανει χαρουμενη, για ποιο λογο δεν την τερματιζεις?

Ήμουν σε ηλικία 15-16 ετών όταν απρόσμενα, έχασα το μπαμπά μου. Τώρα για την σχέση μου είναι μεγάλο θέμα, θα μιλήσω όμως γι'αυτό κάποια άλλη στιγμή. Σε ευχαριστώ που έδειξες ενδιαφέρον! :)

Quote:

---

Originally Posted by vlack_swan

Ήμουν σε ηλικία 15-16 ετών όταν απρόσμενα, έχασα το μπαμπά μου. Τώρα για την σχέση μου είναι μεγάλο θέμα, θα μιλήσω όμως γι'αυτό κάποια άλλη στιγμή. Σε ευχαριστώ που έδειξες ενδιαφέρον! :)

---

Λυπαμαι για τον πατερα σου...
Θελεις να περιγραψεις πιο αναλυτικα τι αισθανεσαι τα τελευταια χρονια που εισαι πεσμενη?

@ Πιστευω οτι θα δειξουν κι αλλοι ενδιαφερον απο αυριο, απλως τωρα ειναι αρκετα αργα!

Ναι, είναι αργά.. Για μένα φυσικά είναι νωρίς! :P Το "αναλυτικά" είναι μια λέξη, στο άκουσμα της οποίας με πιάνει μικρός πανικός, παρ'όλα αυτά θα προσπαθήσω... Νιώθω πως θέλω να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, όμως λίγο μετά σκέφτομαι πως δεν έχουν κανένα νόημα κι έτσι μένω άπραγη. Θέλω να είμαι κοινωνική, όπως κάποτε, όμως σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είναι κακοί και κουτσομπόληδες και μαθαίνοντας τα προβλήματά σου, κάνουν πως σε λυπούνται (το οποίο σε ρίχνει κιόλας περισσότερο) αλλα ουσιαστικά νιώθουν ωραία που δεν βρίσκονται στη θέση σου. Θέλω να νιώσω για λίγο ανέμελη, αλλά πάντα έχω ένα βάρος στην ψυχή μου. Το μόνο που κάνω πια είναι να είμαι στο δωμάτιό μου και να βλέπω ταινίες, να διαβάζω βιβλία.. Δεν έχω όρεξη ούτε να φάω. Ενώ κάτι τέτοιες ώρες που είμαι μόνη, με πιάνουν κλάματα. Για τη ζωή μου ολόκληρη και το αβέβαιο μέλλον μου. Μην με βάλεις να πώ άλλα, επειδή θα πλημμυρίσω! :D

Αν δε θες να μιλησεις αλλο, εγω θα το σεβαστω και θα απομακρυνθω ησυχως. Εδω δεν πρεπει να πιεζεται κανενας.

Το είπα χαριτολογώντας! Έχω κ λίγο περίεργο χιούμορ! Μπορεί γι αυτό και όλοι να νομίζουν πως είμαι μια χαρά.

Μενεις μονη σου? Εργαζεσαι?

Ναί και όχι..

Ολα αυτα τα χρονια δεν εχεις προσπαθησει να καταπιαστεις με καποια δραστηριοτητα, να βγεις απ'το σπιτι σου, να ξεφυγεις, να πας κανενα ταξιδακι...?

Έχω πάει ταξίδια. Δουλειά όμως δεν έχω ψάξει για να πω την αλήθεια! Εσύ δουλεύεις?

Quote:

---

Originally Posted by vlack_swan

Έχω πάει ταξίδια. Δουλειά όμως δεν έχω ψάξει για να πω την αλήθεια! Εσύ δουλεύεις?

---

Καλα εμενα ασε με... Καταπιανομαι με πολλα και διαφορα που στο τελος καταληγω να τρεχω και να μην φτανω!

Θα σου προτεινα παντως να επισκεφθεις και καποιον αλλο ψυχολογο. Μην απογοητευεσαι που δεν ταιριαξες με αυτον που πηγες. Ειναι λιγο οπως τους καθηγητες στο σχολειο. Με καποιους ταιριαζαμε και αισθανομασταν οτι παιρναμε απ'αυτους πραγματα κι αλλους δε θελαμε ουτε να τους βλεπουμε! Γενικοτερα ομως να ξερεις οτι απαιτειται και δικη σου ατομικη προσπαθεια περαν του ειδικου!

Ίσως αργότερα να το ξανακοιτάξω το θέμα με τον ψυχολόγο. Προς το παρόν δεν μου βγαίνει! Thanks και πάλι για την ανταπόκριση. Καλό σου βράδυ!

Quote:

---

Originally Posted by vlack_swan

Ίσως αργότερα να το ξανακοιτάξω το θέμα με τον ψυχολόγο. Προς το παρόν δεν μου βγαίνει! Thanks και πάλι για την ανταπόκριση. Καλό σου βράδυ!

---

Τιποτα μην το συζητας! Καλο και ηρεμο βραδυ σου ευχομαι!

Quote:

---

Originally Posted by vlack_swan

Το είπα χαριτολογώντας! Έχω κ λίγο περίεργο χιούμορ! Μπορεί γι αυτό και όλοι να νομίζουν πως είμαι μια χαρά.

---

<<<
δεν ειναι κακο αυτο , να νομιζουν οι αλλοι οτι εισαι μια χαρα . Προσωπικα το βρισκω σαν εξυπνη αντιμετωπιση , δυστυχως δεν μπορει να μας βοηθησει ο περιγυρος , με το 'χαλασμενο τηλεφωνο' θα σε ψιλοθαψουνε , αλλοι θα σε χτυπησουνε στην πλατη δειχνωντας τον οικτο τους, μερικοι θα δειξουν κολακια περιμενοντας ισως 'ανταλαγματα ' ,,,αλλα γενικα αστα βραστα . Η καλυτερη κινηση νομιζω ειναι να τους παραπλανησεις ,σινεχισε ετσι , και αναθεωρησε την γνωμη σου για καποιον ειδικο κ να συνεργαστεις μαζι του . Δεν ειναι ολοι οπως αυτον που γνωρισες . Πηγαινε σε δευτερο και τριτο αν χρειαστει , ειναι η δουλεια τους , και ξερουνε πεντε πραγματα παραπανω....
Το χιουμορ σωζει επισης ! συνεχισε να διασκεδαζεις με τον εαυτο σου και με οτιδηποτε !!!

Το χιούμορ με έχει σώσει απο πολλές άσχημες καταστάσεις! Ξέρεις τι γίνεται όμως? Όταν με βλέπουν να είμαι 3 λαλούν και 2 χορεύουν, ενώ μέσα μου μόνο εγώ ξέρω τι χαμός γίνεται, αρχίζουν να με πρήζουν με τα δήθεν προβλήματά τους και κάπου αυτό δεν αντέχεται! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα... Για τους ψυχολόγους ίσως έχεις ένα δίκιο απλώς τώρα δεν μπορώ να το διακρίνω καθαρά :P

Γεια σου κοπελιά και καλωσήρθες! Έχεις δίκιο όταν λες πως είναι δύσκολο να εμπιστευτείς...Ο οίκτος που αισθάνονται οι άλλοι είναι πολύ χειρότερος από το μίσος ή τη ζήλια που ενδεχομένως θ' αντιμετωπίσεις στην ζωή σου..Δείχνουν επιφανειακά ότι σε καταλαβαίνουν αλλά κατά βάθος δεν τους ενδιαφέρει..Εχεις φίλους στους οποίους μπορείς ν' απευθυνθείς; Και όσο για τον ψυχολόγο έχουν δίκιο τα άλλα παιδιά, μπορείς να ξαναδοκιμάσεις και ίσως με τον επόμενο να ταιριάξετε!

Καλημερα!
Αχ!
Θαρρω πως θα ηταν οτι καλυτερο να συνεχιζες με τον ψυχολογο.Στην αρχη ειναι τοσο δυσκολο που θελεις να το βαλεις στα ποδια,ειναι ενας δρομος δυσβατος,αλλα εχει τοσα θετικα να σου δωσει.Ισως να μην ησουν ετοιμη βεβαια,ισως να μην ηταν αυτος και ο ανθρωπος που σου ταιριαζε.Βρισκεσαι σε κατασταση αποφυγης, γιατι δε θες να πονεσεις περισσοτερο με το να αναμοχλευσεις οτι σε πονεσε ή ποναει.Η συνεχεια ομως στην ψυχαναλυση θα σου δωσει μαγικα συναισθηματα κ σκεψεις!
ΤΟ γεγονος οτι επιλεγεις να τα πεις εστω κ εδω αυτα που αισθανεσαι σημαινει πως το εχεις αναγκης ...θελεις να μιλησεις ...θελεις βοηθεια.Δεν ειμαστε μονοι και οσο πιο νωρις το αποδεχτουμε οτι εχουμε αναγκη τους γυρω μας,θα ζουμε κ καλυτερα.
Παντως εμεις εδω ειμαστε για αρχη ... :)

καλησπερα.
Θα συνεχισω το θεμα της vlack swan γιατι και εγω καπως ετσι νοιωθω("μονη ανάμεσα σε κοσμο") αλλά με διαλλειματα.Δειχνω πολύ κοινωνική αλλά μεσα μου κρυβω πολλά.
Ψυχολογο αν και θα ηθελα, μου ειναι οικονομικα αδυνατον να παω.Εχω συζητησει καποια πραγματα με φιλες αλλά φανταζουν αστεια τα δικα μου μπροστα σε άλλα προβληματα που μπορει να εχει ο κοσμος. Ειναι βράδια που παρακαλαω να μη ξυπνησω...
Ποτέ δεν εχω δειξει ευαλωτη,ουτε με εχει δει κανενας να κλαιω.Ειμαι πολυ κλειστος χαρακτηρας και σε συναισθηματικες σχεσεις τελειως απειρη.Ξερω οτι μεγαλοποιω τα πραγματα αλλά νοιωθω πολυ μεγαλη για την ηλικια μου για να μην εχω κανει καποια σοβαρη σχεση.Νοιωθω οτι δε θα βρω την ευτυχια στη ζωή μου ποτέ...

Γεια σου b.m ! Αυτό το λάθος το κάνω κι εγώ. Να μην δείχνω ευάλωτη, ούτε κ να κλαίω μπροστά σε τρίτους. Και λέω λάθος, επειδή έχω παρατηρήσει πως τα άτομα που ξεσπάνε, κλαίνε και γενικώς τα λένε όλα στους άλλους, μετά απο λίγο τους περνάει και είναι μια χαρά... Εμείς όμως τραβάμε το μεγαλύτερο λούκι! Θα σου πρότεινα να βρείς ένα άτομο που να μπορείς να εμπιστευτείς και να έχει σωστή κρίση, ώστε να μπορέσεις να βγάλεις απο μέσα σου σιγά σιγά όλα αυτά που νιώθεις. Θα μου πείς τώρα ποιός μιλάει... Αλλα ως γνωστόν στις συμβουλές, είμαστε πάντα πρώτοι! :D Αν θέλεις πες περισσότερες λεπτομέρειες για εσένα.

''Vlack Swan''

και γαμω τα nicknames xD

Quote:

---

Originally Posted by Ναταshα

''Vlack Swan''

και γαμω τα nicknames xD

---

he he Thanks :D

ΧΑ ακριβως αυτο που λες.Στις συμβουλες προς τους αλλους εχω αψογη κριση.Μπορω να τα δω σαν ενας τριτος και να δωσω πολυ καλες συμβουλες αν βεβαιως θελει να τις ακολουθησει και ο αλλος.
Εχω βρει ενα-δυο ατομα που μπορω να εμπιστευτω την κριση τους.Και τη δικη μου κριση εμπιστευομαι αλλά ειναι μεχρι να παρω αποφαση να κανω κατι.Εκει ειναι που γινομαι χαλια.Σε τετοια φαση ειμαι τωρα.
Οταν ειμαι σε παρεες -και μου αρεσει μια παρεα- τοτε ειμαι πολυ προσχαρη.Αν με γνωρισει καποιος για λιγο καιρο δε θα καταλαβει ποτε οτι κρυβω τοσα μεσα μου.Εχω χαμηλη αυτοπεπεοιθηση αλλά δε το δειχνω.Φοβαμαι να πλησιασω ατομα του αλλου φυλου λογω της χαμηλης αυτοπεποιθησης μου και πιστευω οτι ειναι πολυ αργα πια για να διορθωθει...

Σιγά μην είναι αργά! Πόσο είσαι? Αν θέλεις να πεις. Θα σου πώ κάτι. Έχω παραδείγματα απο γνωστές μου που ήταν κλειστοί σχετικά χαρακτήρες και χωρίς κατακτήσεις. Μόλις λίγο ξεθάρρευαν και ήταν πιο ανοιχτές (σε σχέση με άτομα του αντίθετου φίλου εννοώ) και δεν τις ένοιαζε τόσο η γνώμη των άλλων ή το σε ποιους αρέσουν και σε ποιους όχι, ήταν πραγματικά σαν να έβλεπα άλλα πρόσωπα! Σαν να μην ήταν οι ίδιες οι κοπέλες που γνώριζα μέχρι χθες! Θέλω να πω με αυτό, πως όταν σταματήσεις να το αναλύεις και να το σκέφτεσαι τόσο, ίσως αλλάξουν τα πράγματα. Τι ίσως δηλαδή, σίγουρα :))

Για πρωτη φορα σε σχεση αργά ειναι...Το ξερω...

Καλησπέρα σου κι από μένα που είμαι καινούργια. Έχουμε ανάγκη σίγουρα τους ανθρώπους και πίστεψε με καλοί άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω! Νιώθεις έτσι, γιατί χρειάζεται να τους αναζητήσεις, για ν' ακουμπήσεις λίγο και να μετριαστεί το βάρος, που νιώθεις. Βγες από το σπίτι ακόμα κι αν βαριέσαι πολύ να το κάνεις! Πρόβλημα χωρίς λύση δεν υπάρχει! Πιστεύω να διαβάζεις και βιβλία αυτοβοήθειας, που σίγουρα προσφέρουν γνώση και στήριξη. Ένα πολύ καλό βιβλίο που διαβάζω κι εγώ τώρα είναι το "Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΗΝ ΦΕΡΡΑΡΙ ΤΟΥ" στο προτείνω ανεπιφύλαχτα. Διαβάζοντας το θα δεις την ζωή τελείως διαφορετικά απ' ότι τώρα την βλέπεις. Καλή συνέχεια

b.m γιατί τόσο κατηγορηματική? Μαρκέλα, αυτό ακριβώς νιώθω. Πως θέλω να ακουμπήσω έστω για λίγο κάπου. Δεν έχω κανένα δυναμικό άνθρωπο στη ζωή μου! Τώρα βλέπω το πόσο μου λείπει αυτό. Κι επίσης, λες να υπάρχουν και καλοί άνθρωποι τελικά? Μακάρι! Το βιβλίο που πρότεινες θα το πάρω. Ευχαριστώ!

Σκέφτηκα κάτι τώρα. Οι άνθρωποι άραγε χωρίζονται σε αυτούς που πρέπει πάντα να συγχωρούν τους άλλους και σε αυτούς που συνεχώς βρίσκονται να ζητάνε συγχώρεση? Τι γίνεται όταν έχεις κολλήσει στη μια κατηγορία κι έγινες ας πούμε, < η συνήθεια που έγινε λατρεία >, απο τους άλλους φυσικά :P

Δηλαδή βρίσκεσαι ας πούμε συνεχώς στη θέση αυτού που πρέπει να απολογηθεί?

Όχι, το αντίθετο! Και το σιχάθηκα!!!

Kαι εγω την εχω αυτη την βλακεια...τα κραταω ολα μεσα μου και δεν βλεπει κανεις οτι εχω θεματα και ξαφνικα κανω μπαμ...οπως εκανα προσφατα....

Δηλαδή είσαι αυτή που πρέπει να συγχωρεί τα χαζά των άλλων? :/ Ε αν σε έχει κουράσει, ελάττωσέ το, κράτα και κάνα μανιάτικο βρε αδερφε... ;P

Δεν είναι ακριβώς χαζά. Είναι πράγματα που μου επηρεάζουν αρνητικά την ψυχολογία και δεν λένε να το καταλάβουν. Μόνο υποσχέσεις και συγνώμη... Κι απο πράξεις τίποτα! . Όλοι μόνο με απογοητεύουν! Μερικές φορές απορώ αν αξίζει να ζώ μέσα σε τόση ψευτιά και υποκρισία. Ακόμα και απο πρόσωπα που Δήθεν με αγαπάνε! Τι έχω τότε να περιμένω απο τους "απ'έξω". Jimmy, βλέπω τελικά πως δεν είμαι η μόνη κ απ'οτι βλέπεις κι εσύ, ούτε κι εσύ είσαι ο μόνος. Μακάρι να βρεθεί μια λύση για μας!

Το θεμα ειναι οτι γενικα προτιμω να μην τα συζηταω...δεν θελω να γινεται θεμα για εμενα....δεν μου αρεσει η κλαψα...απλα οταν εχω θεματα δεν θελω να με πιεζουν για το παραμικρο απο το σπιτι...και εκει ξεσπαω πιο ευκολα και τους κανει εντυπωση γιατι δεν εχουν δει κατι απο πριν....

Συμφωνώ μαζί σου για το θέμα τις κλάψας! Ίσως αν τους εξηγούσες πως όταν είσαι πιεσμένος χρειάζεσαι το χρόνο σου? Τι λέω τώρα... Πιστεύω θα το έχεις ήδη δοκιμάσει! Μερικές φορές αναρωτιέμαι... Υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν τον άλλον μόνο απο ένα βλέμμα? Ή αυτά μόνο στο cinema συμβαίνουν? :S

Εγω το βλεπω σε αλλους απορω πως δεν φαινεται στο δικο μου ομως...

Είναι μέχρι να αποκτήσουν ανάλογη εμπειρία και οι άλλοι, για να αρχίσουν να το βλέπουν σε μας. Μάλλον!

Καλημέρα σου. Συγχαρητήρια που σε βλέπω να μπαίνεις στην διαδικασία να σκέφτεσαι ότι αν γνωρίζαμε... θα είμαστε σίγουρα και καλύτεροι άνθρωποι! Άγνοια=δυστυχία και κανείς πίστεψε με, δεν υπάρχει, που να θέλει να είναι δυστυχισμένος! Η γνώση είναι αναμφισβήτητα δύναμη.