οπως εχω πει κα σε αλλα post ειμαι 30 εχω ενα γιο 4 χρονων.Πριν απο εναμιση χρονο ο αντρας μου απεβιωσε...Η διαταραχη της προσωπικοτητας μου δεν μου επιτρεπει να απεγκλωβιστω απο το πενθος μου..ΚΟΛΛΗΣΑ ΣΤΑΣΙΜΑ ΕΔΩ Κ ΕΝΑΜΙΣΗ ΧΡΟΝΟ!Η διαταραχυη χειροτερεψε καθως την ακολουθησε και μια μειζων καταθλιψη..χαπια, ψυχιατροι κτλ..λατρευω το γιο μου αλλωστε για αυτον εξακολουθω να ζω ακομα..η μαλλον να επιβιωνω...Νιωθω ενοχες που εφερα ενα παιδι στον κοσμο ενω ειμαι γεμματη ψυχολογικα..κ υστερα ηρθε και ο χαμος του αντρα μου...ετσι να συμπληρωσει το καρε...ο μικρος μου παρακολουθηται απο παιδοψυχιατρο..εχει ωριμασει για την ηλικια του κ εχει πολυ καλες αμυνες..τοσο καλες που τον ζηλευω...ειλικρινα!ομως ερχονται στιγμες που νιωθω οτι μετα απο ολα αυτα δεν μπορω να ανταπεξελθω.Ευτυχως εχω τη μανα μου να ασχολειται με τα πρακτικα(φαγητο,ψωνια κτλ)ομως δυσανασχετει μαζι μου που εξακολουθω να μην κανω βηματα μπροστα..δεν θελει μαλλον να καταλαβει το προβλημα της διαταραχης μου..Ο μικρος μου εχει κολλησει ολοκληρωτικα πανω μου..ερχονταιο στιγμες που φρικαρω...Θελω να μπω στο δωματειο μου κ να κλαψω,να πενθησω,να μιλησω με το αρρωστο εγω μου, να το βαλω σε μια χ ταξη..να θυμηθω τα λογια των γιατρων μας...να σταθω,να με αντιμετωπισω...Ο μικρος τρελλαινεται κ χτυπιεται εξω απο το δωματιο μοας!!!!εγω κλειδωνομαι και πολλες φορες παραφαιρομαι..τρμω και του φωναζω οτι θελω να μεινω μονη....τον λυπαμαι Αραγε επρεπε να τον φερω στη ζωη???Επρεπε να εχω γεννηθει??Εχει δει κανεις το φαινομενο της πεταλουδας???ΟΜΩΣ ΩΦΕΙΛΩ ΝΑ ΖΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΜΩΡΟ!!!Κ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ!!!θελω να μαθω αν υπαρχουν αλλες μεταιχμιακες μητερες κι ας μην ειναι μονες οπως εγω..Θα με ηρεμισει αν μαθω οτι δεν εκανα λαθος που εκανα παιδι.Συν τοις αλλοιςεχω κ τυψεις για τον χαμο του αντρα μου μιας κ δεν πεθανε κ τοσο φυσιολογικα αλλα απο πολλα ακινετον..εγω δεν ειιχα καμια σχεση με φαρακα πριν το χαμο του..Παλευα τη διαταραχη μονη μου αλλα τον φρικερνα οπως φρικαρω τωρα το γιο μου..παρα τα χαπια μου..