ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ??

καλησπερα σε ολους κ καλως σας βρηκα:)

θ προσπαθησω να ειμαι συντομη για να μην σας κουρασω:)

απο τελη Αυγ ξεκινησα σε ψυχολογο γνωσιακη ψυχοθεραπεια
2φ την βδομαδα μιας κ παιρνει 25€ κ οπως θ καταλαβετε παρακατω ειμαι απελπισμενη για αποτελεσματα
κ σημερα ξεκιναω αγωγη xanax 0.5mg k seropram 20mg 1 απο το καθενα καθε βραδυ

να τα παρω απο την αρχη

ειμαι 26χρ κ εχω ζησει ολη μου τη ζωη μεσα σε ανασφαλιες κομπλεξ αγχος κ φοβο
δεν εχω κανει ποτε σχεση, δεν νιωθω οτι αξιζω, ειμαι απαισιοδοξη κ εχω καταντησει
αυτο που ολοι σιχαινομαστε ενα παθητικο κλαψομ..κο ατομο

το χειροτερο στη περιπτωση μου ειναι η αδρανεια μου
ο ψυχολογος λεει ειναι λογω ματαιωσης κ παραιτησης
αλλα εγω δεν μπορω να το καταλαβω
οταν καποιος πιασει πατο
κ ξαφνικα ξυπνησει θ κανει τα παντα για να ερθει η πολυποθητη αλλαγη κ γω βρισκομαι παθητικη
ενω ξερω τι πρεπει να κανω δεν κανω τιποτα

του ξεκαθαρισα απο την αρχη οτι με μενα δεν πιανουν τα λογια
θελω πραξεις θελω να βλεπω ενα ζωντανο κινητρο κ οχι ενα υποθετικο μακρινο στοχο
γιατι οταν εχεις κανει την αυτοκριτικη σου κ τον απολογισμο σου
κ βλεπεις ποια ειναι τα λαθη σου οι αδυναμιες αλλα κ τι πρεπει να κανεις να τα διορθωσεις
πως μπορει να σε βοηθησει καποιος αλλος?
εννοω δεν ειναι οτι θακουσω κατι που δεν εχω σκεφτει
κ η αναφορα στο παρελθον με κουραζει οτι εγινε εγινε κ δεν αλλαζει
το να μου πει δηλ δεν φταις εσυ ησουν παιδι κ δεν μπορουσες να καταλαβεις οτι δεν ειναι απορριψη αλλα λαθος αλλου δεν αλλαζει αυτο που εγινε ουτε αυτο που κατελειξα να νιωθω

πολυλογω.. χωρις να χω πει κ κατι ουσιαστικο για το ποια ειναι τα πραγματα που με απασχολουν
η ουσια ειναι πως κρυφτηκα πισω απο το γεγονος οτι ειχα καποια παραπανω κιλα τ
αφησα να μου γινει εμμονη
κ απο το γυμνασιο αν κ ειχα καταλαβει οτι ειχα καταθλιψη δεν εκανα τιποτα
τα χρονια περνουσαν κ επιβιωνα ..απλα... μετα απο πολλα ασχημα περιστατικα
κλειστηκα στο δωματιο μου για 6-7μηνες
κ απο τοτε (2007) απλα υπαρχω
ολα συσωρευτηκαν κ εχουν κανει γερες ριζες με αποτελεσμα
να μην εχω αυτοπεποιηθηση, να νιωθω κενη, αδεια, μονη, μουδιασμενη, παθητικη, κολλημενη, αδιαφορη, αχρηστη, δεδομενη, κατεστραμενη, δειλη, γερασμενη,
απογοητευμενη απο τα τοσα χρονια που αφησα να περασουν κ εφτασα σε σημειο ν μοιαζουν ολα βουνο
παλευω να ξυπνησω να βγω να ζησω αλλα δε μπορω
κ στη τελευταια συνεδρια του το ειπα...
δεν βλεπω ναλλαζει κατι κ οτι ισως τα φαρμακα βοηθησουν
σημερα θ τα ξεκινησω κ αγχωθει λογω παρενεργιων
αλλα κ φοβου αν θ πιασουν

το θεμα μου ειναι οτι βλεπω τη ζωη να φευγει κ δεν το αντεχω
δεν νιωθω κατι ναλλαζει... δεν μπορω να φανταστω οτι θαγαπησω τον εαυτο μου κ οτι καποιος μπορει να αγαπησει εμενα...

η ερωτηση μου ειναι
ταχετε καταφερει? ξερετε καποιον ο οποιος εβλεπε τοσο αρνητικα κ τοσο απαισιοδοξα τα πραγματα κ η ζωη του να βελτιωθηκε?? υπαρχει καποιος ο οποιος να σιχαινοταν τον εαυτο του κ τελικα να τον αγαπησε? εστω κ λιγο?

ειμαι λιγο παραπανω σε ηλικια, αν κι εκανα λιγες σχεσεις, εχω παρομοιο προβλημα. δυστυχως δε βλεπω λυση, και ειδικα τωρα και με τη κριση ολα γινονται χειροτερα.

Δεν καταλαβα πως ξεκινησε το θεμα. Τα κιλα σε εκαναν να νιωθεις ασχημα ή αντιμετωπιζες αλλα προβληματα που σε επηρεασαν ψυχολογικα και αρα και στη διατροφη?

παντα κατηγορουσα τα κιλα μου...
δηλ νομιζα αν εχανα τα κιλα θ αρπαζα τη ζωη απτα μαλλια
(γκομενοι, ομορφα ρουχα, αυτοπεποιηθηση , αποδοχη κτλ)
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ
μου πηρε χρονια να καταλαβω οτι πραγματικα κρυβομουν πισω απο αυτο
θ ηταν κουραστικο να πω ολη την ιστορια της ζωης μου ..
η ουσια ειναι
πως τοσα χρονια δεν ενιωθα ανετα κ ακομα δεν νιωθω με το σωμα μου κ τον εαυτο μου
απεκτησα κ συναισθηματικη τροφη οποτε δεν ειναι ευκολο να τα χασω αν κ ξερω τι πρεπει να κανω μετα απο τοσους διαιτολογους εχω παρει πτυχιο
απλα τωρα που καταλαβαινω καποια πραγματα δεν μπορω να αποβαλλω ολα οσα αισθανομαι
στη λογικη τα καταλαβαινω αλλα με νικανε κατα κρατος τα συναισθηματα
κ οσο μεγαλωνω μπαινουν δυσκολιες οπως αυτο της σχεσης
με φριακρει, κ με κανει να τα βλεπω ολα αρνητικα οτι ακομα κ να τα καταφερω κ μεχρι να τα καταφερω πως θ πεις στον αλλο οτι εισαι 28 πχ χρονων παρθενα...?? καποτε ελεγα αρεσει κ θελουν ναναι ο πρωτος κ δεν εχεις μετρο συγκρισης αλλα μια ερευνα στο νετ ειδα οτι ολοι οι αντρες φρικαρουν κ δεν το βρισκω φυσιολογικο μακρια κτλ... οποτε πνιγομαι σε ολα.... γαιυτο ρωταω..ξερετε καποιον που τα καταφερε?? διοτι δεν ξερω αν το πιστευω οτι θ μπορεσω ν αβγω απο τους φαυλους κυκλους που εχω φτιαξει...

Quote:

---

Originally Posted by destinity22

θ ηταν κουραστικο να πω ολη την ιστορια της ζωης μου ..

---

εγω θυμαμαι και το παλιο σου το θεμα, γιατι ειχα απαντησει και τοτε.

τα κιλα δε τα θεωρω προβλημα, αν δεν ειναι υπερβολικα να σου δυσκολευουν τη ζωη. ουτε το οτι εισαι παρθενα ειναι, αν εισαι προθυμη να προχωρησεις, και δε κολλας σε φοβιες οπως συνηθιζουν.

εμενα δε μου φταινε τα κιλα αλλα το χαζο μου το κεφαλι, το περιβαλλον που ζω, και που ειμαι επιλεκτικος, και δυσκολευομαι να βρω ανθρωπους να ταιριαξω.

κι οταν καταφερα και ειχα τις κοπελες που ηθελα, καθε φορα κατι πηγαινε στραβα, ειτε αγχονομουν, ειτε αδιαφορουσα, ειτε δε ταιριαζαμε τελικα, και τελος.

γιατι δε δοκιμαζεις να κοινωνικοποιηθεις απλα για φιλια πρωτα, να εχεις μια στανταρντ παρεα, κι απο εκει να προχωρησεις ?

γιατι δεν εχω πλεον φιλους... ποτε δει ειχα...
οταν απομονωνηθηκα το συνειδητοποιησα
μιας κ δεν ηρθε κανεις να με ταρακουνησει..
οποτε τωρα εχασα ολες τις επαφες μου οι οποιες δεν ηταν ουτως η αλλως πολλες
αυτο ελεγα στο ψυχολογο : οτι κ να λεμε αν δε βγω εκει εξω δεν προκειται ναλλαξει κατι
κ ενω ειμαι διατεθιμενη να κανω υπερβασεις ( μιας κ μου ειναι δυσκολο να βγαινω)
δεν εχω ατομα ...δεν εχω δουλεια, δεν εχω λεφτα για χομπι κ αυτα τα 3 ειναι βασικα για να ανοιξει ο κυκλος σου
ετσι μενω κλεισμενη σενα σπιτι..πως μπορω να γνωρισω καποιον ετσι??
ακομα κ οταν λεω βγες μονη σου σπανια το κανω μιας κ δεν εχω ορεξη δεν γινεται κατι (πως θ μπορουσε αλλωστε?)

ντεστινυ φανταζομαι δε γεννηθηκες με τα κιλα. Στην πορεια θα εγινε. Πριν τα κιλα λοιπον αντιμετωπιζες καποια προβληματα? Ή πηρες κιλα κ μετα? Δεν εχω καταλαβει.

Quote:

---

Originally Posted by KENO

εμενα δε μου φταινε τα κιλα αλλα το χαζο μου το κεφαλι, το περιβαλλον που ζω, και που ειμαι επιλεκτικος, και δυσκολευομαι να βρω ανθρωπους να ταιριαξω. κι οταν καταφερα και ειχα τις κοπελες που ηθελα, καθε φορα κατι πηγαινε στραβα, ειτε αγχονομουν, ειτε αδιαφορουσα, ειτε δε ταιριαζαμε τελικα, και τελος.

?

---

τι εννοεις το περιβαλλον που ζεις? υπαρχει καποια καταπιεση ας πουμε?
οκ το νασαι επιλεκτικος κ γω τοχω (σε φυσιολογικο βαθμο)
κ οκ το να μην πετυχει (το γιατι το ξερεις εσυ)
αλλα αν εισαι εκει εξω μην τα παρατας καποια στιγμη θ βρεις αυτο που πραγματικα θες κ σου αξιζει :):)

κερασακι μου οχι μαλιστα ημουν πολυ ομορφη στη πρωτη δημοτικου αρχισα να παιρνω κιλα
κ οντας αδυναμη ολες οι κοροιδιες σε συνδυασμο οτι ημουν κλειστο ατομο
αρχισα να δημιουργω διαστρεβλωσεις τυπου δεν αξιζω ειμαι αδιαφορη ασχημη κτλ κ αυτες διογκωθηκαν επαναληφθηκαν κ με καθε τροπο της επιβεβαιωνα....
ακομα κ τωρα με βριζουν κ μου λενε οτι εχω πολυ ομορφα χαραχτηριστικα πολυ γλυκια τα ματια μου γαλαζια κλτ αλλα εγω ποτε δε με αποδεχτηκα κ δεν βοηθησε κ ο περιγυρος μου δηλ δεν ακουσα ποτε απο το γυμνασιο που ξεκινησα διαιτες πχ δεν πειραζει εισαι μια χαρα στο μελλον ξαναπροσπαθεις οποτε μεσα απο μια μμονη των κιλων εχασα καθε ιχνος αυτοεκτιμησης ασχολουμουν μονο με αυτο κ εχασα ολη τη μπαλα κ τον εαυτο μου...
οποτε τωρα που προσπαθω να με πεισω οτι υπαρχουν εξω αντρες που ανρεσουν οι μπαμπατσικες δε μου βγαινει ειμαι τοσο ανασφαλης που μαλλον το βγαζω προς τα εξω...
το θεμα μου ομως εδω παραδοξως δν ειναι τα κιλα
αλλα αν ξερετε καποιον που αγαπησε τον εαυτο μου
αν τα φαρμακα οντως βοηθανε..
θελω να πιαστω απο καπου....

Quote:

---

Originally Posted by destinity22

γιατι δεν εχω πλεον φιλους... ποτε δει ειχα...
οταν απομονωνηθηκα το συνειδητοποιησα
μιας κ δεν ηρθε κανεις να με ταρακουνησει..
οποτε τωρα εχασα ολες τις επαφες μου οι οποιες δεν ηταν ουτως η αλλως πολλες
αυτο ελεγα στο ψυχολογο : οτι κ να λεμε αν δε βγω εκει εξω δεν προκειται ναλλαξει κατι
κ ενω ειμαι διατεθιμενη να κανω υπερβασεις ( μιας κ μου ειναι δυσκολο να βγαινω)
δεν εχω ατομα ...δεν εχω δουλεια, δεν εχω λεφτα για χομπι κ αυτα τα 3 ειναι βασικα για να ανοιξει ο κυκλος σου
ετσι μενω κλεισμενη σενα σπιτι..πως μπορω να γνωρισω καποιον ετσι??
ακομα κ οταν λεω βγες μονη σου σπανια το κανω μιας κ δεν εχω ορεξη δεν γινεται κατι (πως θ μπορουσε αλλωστε?)

---

και να βγεις αμα δεν υπαρχει καπου συγκεκριμενα να πας ή καποιο ατομο να δεις, τζαμπα κοπος ειναι. κι εγω κυκλοφορω συνηθως οταν εχω κατι να κανω ή καποιον να δω, μονος δε βρισκω λογο να παω οπουδηποτε.
γιατι δε ψαχνεις σε sites με κοσμο σαν το facebook.com ή το zoo.gr ομως και να κανονισεις με καποιους για εξω πχ. περισσοτερο ενδιαφερον θα υπαρχει για σενα που εισαι κοπελα.

Quote:

---

Originally Posted by destinity22

τι εννοεις το περιβαλλον που ζεις? υπαρχει καποια καταπιεση ας πουμε?
οκ το νασαι επιλεκτικος κ γω τοχω (σε φυσιολογικο βαθμο)
κ οκ το να μην πετυχει (το γιατι το ξερεις εσυ)
αλλα αν εισαι εκει εξω μην τα παρατας καποια στιγμη θ βρεις αυτο που πραγματικα θες κ σου αξιζει :):)

---

καταρχην θεωρω καταπιεση και το οτι ζω διπλα σε μεγαλη λεωφορο, αλλα ειναι και το οτι δεν εχω δικο μου σπιτι, ουτε καν δικο μου χωρο. ολη μερα με τους γονεις, λες και ζω σε γηροκομειο. δουλεια και λεφτα δεν υπαρχουν επισης, οπως ουτε φιλοι ή γνωστοι πλεον. κι ετσι δεν εχω κι εγω που να παω, οσο κι αν τις περισσοτερες φορες θα ηθελα να ειμαι οπουδηποτε αλλου εκτος απο εδω.

Quote:

---

Originally Posted by KENO

καταρχην θεωρω καταπιεση και το οτι ζω διπλα σε μεγαλη λεωφορο, αλλα ειναι και το οτι δεν εχω δικο μου σπιτι, ουτε καν δικο μου χωρο. ολη μερα με τους γονεις, λες και ζω σε γηροκομειο. δουλεια και λεφτα δεν υπαρχουν επισης, οπως ουτε φιλοι ή γνωστοι πλεον. κι ετσι δεν εχω κι εγω που να παω, οσο κι αν τις περισσοτερες φορες θα ηθελα να ειμαι οπουδηποτε αλλου εκτος απο εδω.

---

ποσο σε καταλαβαινω, κ γω μετα τη τελευταια μου δουλεια οπου εμενα μονη
(μιας κ ειμαι πολυ περηφανη ως ανθρωπος) ηταν μεγαλη ηττα οτι ξαναγυρισα σπιτι
ξερω οτι δεν ειναι παρηγορητικο αυτο που θ πω αλλα 9/10ετσι ειναι
οκ δεν ειναι κ η πιο ιδανικη κατασταση αλλα αν δεν υπαρχει καταπιεση κ ελεγχος (οπως σε μια φιλη μου στην ηλικια μου οι γονεις της ειναι τραγικοι δεν ξερω πως αντεχει) νομιζω μπορεις οσο μπορεις να το παραβλεψεις...
το πραγματικο προβλημα ειναι η δουλεια οπου κ νοωθεις χρησιμος κ εισια οικονομικα ανεξαρτητος κ ολο κ κατι γινεται κ ολο
κ κατι θ πεις ακουσεις βγεις.... κ μαζι με τη δουλεια πανε κ τα λεφτα οπου εισαι πιο ανετος να ασχοληθεις με καποια χομπι πχ εγω θελω κιθαρα...

Quote:

---

Originally Posted by KENO

γιατι δε ψαχνεις σε sites με κοσμο σαν το facebook.com ή το zoo.gr ομως και να κανονισεις με καποιους για εξω πχ. περισσοτερο ενδιαφερον θα υπαρχει για σενα που εισαι κοπελα.

---

το φβ το βαρεθηκα δεν μπαινω καθολου
σταματησα οταν ειδα οτι κανεις δεν μιλαει
κ δεν ειμαι απο αυτους που πλησιαζουν τους αλλους
ειμαι πολυ κοινωνικη χαμογελαστος κ εξω καρδια που λεμε αλλα μονο οταν νιωσω ασφαλεια κ αφεθω....
οσο για το ζοο μια φορα μπηκα νομιζω ολοι μπαινουν για cyber
κ για ναμαι ειλικρινης φοβαμαι... το να γνωρισω καποιον δηλ να συναντηθω, τρεμω την απορριψη κ ξερω οτι θ φαω πολυ κραξιμο γιαυτο που λεω αλλα ακομα κ οταν ειχα χασει τα 30κιλα ημουν πολυ ομορφη (τολμω να πω τωρα που βλεπω τις φωτο τοτε δεν τοβλεπα) παλι δεν ειχα ουτε ενα πεσιμο ενα φλερτ κατι.... αρα κατι σκατα κανω κ δεν ξερω τι... προφανως εκπεμπω την ανασφαλεια μου κ δεν κατηγορω κανεναν πλεον πρεπει να ναι πολυ ντεκαβλε....με τρομαζει οποτε αρχιζω κ μιλαω κ μετα απο λιγο μου λενε θες να συναντηθουμε? σκεφτομαι ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!!! οτι θ φρικαρει θ φυγει τρεχοντας οτι θαπογοητευτει οτι δεν θαμαι ενδιαφερον δεν θαχω τι να πω κτλ κτλ κτλ

Τι να πω..καθώς διάβαζα το στορυ αναγνώρισα πολλά κομμάτια από μένα! Αν θες να κρυφτείς ή αν έχεις μάθει να κρύβεσαι σίγουρα θα βρεις δικαιολογία να μην κάνεις κτ..η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι δυσκολία και φόβος να πάρεις την ευθύνη της ζωής σου και αν δν σε έχουν μάθει οι γονείς σου εσύ πως να το κάνεις ως ενήλικας? Σαν το διάβασμα ή σαν το ποδήλατο..είναι ευκολότερο να το μάθεις στα παιδικά σου χρόνια! Σα να μην ξέρεις να περπατάς και ξαφνικά να σε αφήνουν ελεύθερο να περπατήσεις στο δρόμο..είναι ζόρικο έτσι? Και πως να μην κάνεις λάθος, πως να μην φοβηθείς,πως να μην κλειστείς στον εαυτό σου? Πολλά από τα μοτίβα της ζωής μας επαναλαμβάνονται..μόνο όταν τα καταλάβουμε θα μπορέσουμε να κάνουμε κτ γι'αυτό!Destiny από τη στιγμή που έχεις καταλάβει κάποια πράγματα είσαι σε καλό δρόμο.. ;)

Quote:

---

Originally Posted by tasakiou

Τι να πω..καθώς διάβαζα το στορυ αναγνώρισα πολλά κομμάτια από μένα! Αν θες να κρυφτείς ή αν έχεις μάθει να κρύβεσαι σίγουρα θα βρεις δικαιολογία να μην κάνεις κτ..η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι δυσκολία και φόβος να πάρεις την ευθύνη της ζωής σου και αν δν σε έχουν μάθει οι γονείς σου εσύ πως να το κάνεις ως ενήλικας? Σαν το διάβασμα ή σαν το ποδήλατο..είναι ευκολότερο να το μάθεις στα παιδικά σου χρόνια! Σα να μην ξέρεις να περπατάς και ξαφνικά να σε αφήνουν ελεύθερο να περπατήσεις στο δρόμο..είναι ζόρικο έτσι? Και πως να μην κάνεις λάθος, πως να μην φοβηθείς,πως να μην κλειστείς στον εαυτό σου? Πολλά από τα μοτίβα της ζωής μας επαναλαμβάνονται..μόνο όταν τα καταλάβουμε θα μπορέσουμε να κάνουμε κτ γι'αυτό!Destiny από τη στιγμή που έχεις καταλάβει κάποια πράγματα είσαι σε καλό δρόμο.. ;)

---

tasakiou μου η αληθεια ειναι πως μεγαλωσα μονη μου, εγινα ανεξαρτητη απο πολυ μικρη
κ οντας κλειστη ποτε δε ζητησα βοηθεια
επεισα τον εαυτο μου οτι μπορω να κανω ολα μονη μου γιατι δεν ειχα αλλη επιλογη
κ τωρα συνειδητοποιω οτι δεν μπορω να ταχω ολα στους ωμους μου αλλα αν αφεθω κ πω
οκ δεν μπορω μονη μου θελω καποιον διπλα μου, η πραγματικα (οτι δηλ δεν υπαρχει κανεις) απλα θ με συνθλιψει κ δεν ξερω αν μπορω να διαχειριστω κ αυτο τωρα
κ ο ψυχολογος αυτο που μου λεει οτι εγιναν πολλα λαθη απο τους γονεις
αλλα οπως ειπα οτι εγινε εγινε κ δεν αλλαζει
η ουσια ειναι πως αν δεν εχεις μαθει να βαζεις τονε αυτο σου πρωτο κ να τον αγαπας κ να τον φοντιζεις κ να τον σεβεσαι κ να πιστευεις οτι αξιζει (οχι το κλασικο πως θ το κανουν οι αλλοι αν δεν το κανεις εσυ) αλλα που θ πατησεις εσυ για να σηκωθεις οταν δεν εχεις ουτε τον εαυτο σου??? απο που σκατα πρεπει να αντλησω δυναμη επιμονη κ επιμονη κ θεληση κ να προσπαθησω να σηκωθω κ να κανω τις αλλαγες οταν δεν πιστευω οτι μπορω αξιζω κτλ... βλεπεις το φαυλο κυκλο...??

ειπες οτι αναγνωριζεις πολλα κοινα με σενα... θ ηθελες να μοιραστεις σε τι φαση εισαι τωρα? ακομα κ μικρα βηματα πως τα εκανες τι σε βοηθησε?

destiny - σε νιωθω . Γιατι και εγω ξεκινησα το εντονο αγχος που πλεον οδηγηθηκε σε καταθλιψω λογω εικονας.
Δηλ. ενιωθα ανεπαρκης σε ολα.. σε φιλους , για το σωμα για την εξυπναδα για ολα!

εχασα λοιπον πολλα κιλα και εγινα αυτο που πιστευουμε οι περισσοτερες γυναικες ως "ιδανικο" για μενα ηταν τα 50 κιλα. Λες και μετραει ο αριθμος..
και ομως αλλαγη δεν ειδα.. χειροτερα εγινα. με επιασαν προβληματα με την υγεια μου και ξαναπηρα κιλα. Ναι στεναχωρηθηκα αλλα πλεον 4 χρονια μετα καταλαβα
οτι οντως εχω προβληματικη εικονα εαυτο του. Να ξερεις οτι τα ΚΙΛΑ δεν σε χαρακτηριζουν. Ομως ειναι λογικο απο την στιγμη που δεν εχεις την εικονα π θες να στεναχωριεσαι.
απλα σκεψου εμενα σαν παραδειγμα ..απο τοτε που εχασα τα κιλα ξεκινησανε τα προβληματα μου. Και εγω νομιζα οτι θα ηταν αλλιως
αλλα ειδες ΟΧΙ τελικα. τα παντα ξεκινανε αν αγαπαμε τον εαυτο μας. Εγω τον σεβομαι αλλα ομως δεν τον φροντιζω.
Ζω με πονους εδω και χρονια λογω της καταπιεσης...

και επειδη λεφτα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ. σου αρεσει να βλεπεις σειρες? εγω ¨χανομαι" με το βλεπω σειρες και ταινιες.
ξεχνιεμαι .. δοκιμασε το!

προς το παρον η αληθεια ειναι αυτη. εγω εχω 4 χρονια ετσι και ακομα δεν εχω βγει..

Μακαρι ολοι να τα καταφερουμε:confused:

Γειά κι'απο μένα!

Destinity 22 διάβασα αυτά που έγραψες καθώς και τους παραπάνω διαλόγους. Επειδή είμαι ομοιοπαθής θα μπορούσα λογικά μέσα απο επιχειρήματα να προσπαθήσω να σε πείσω ό,τι θα βελτιωθείς και θα το ξεπεράσεις.Δεν θα το κάνω.Όταν σε μένα έλεγαν υπάρχουν και χειρότερα,κάνε υπομονή,όλα θα πάνε καλά ,σε βλέπω καλύτερα κλπ δεν τους πίστευα.Τώρα είμαι καλύτερα και αρχίζω όλο περισσότερο να πιστεύω στη βελτίωση...αυτό εύχομαι και σε σένα,να το διαπιστώσεις και να πειστείς απο τη δική σου βελτίωση:o . Απο κεί και πέρα τα φάρμακα θα βοηθήσουν να ελατωθούν τα συμπτώματα που έχει; και να σου δώσουν δύναμη να ασχοληθείς με τον πυρήνα του προβλήματος.Με τις παρενέργειες μην ασχολήσαι τόσο,δε σημαίνει ό,τι όλα αυτά που γράφει θα εμφανιστούν και σ'εσένα.Μιλάει για μερικές περιπτώσεις που έχουν εμφανιστεί, δε σημαίνει οτι με τη λήψη του φαρμάκου θα εμφανιστούν. Προσωπικά παίρνω zanax και με βοήθησε αρκετά...χωρίς τις παρενέργειες που αναγράφει:cool: Ήθελα τώρα να σε ρωτήσω μερικά πράγματα αν μου επιτρέπεις για να καταλάβω καλύτερα αυτο που περιγράφεις.

Ο πυρήνας του προβλήματος σου ποιός είναι; απο που προέρχεται πιστεύεις;

Απο τις συνεδρίες που κάνεις είσαι ευχαριστημένη; Σε βοηθούν στον τρόπο με τον οποία χειρίζεσαι την καθημερινότητα και τα βιώματα σου;

Ο γιατρός που σου συνταγογράφησε τα φάρμακα τι διέγνωσε;

Εγώ σου συνιστώ να είσαι σε επικοινωνία με αυτούς τους δύο.Αυτοί ξέρουν το θέμα σου σε προσωπική βάση και θα σου δώσουν απαντήσεις για το πως ΕΣΥ πηγαίνεις και το πώς θα το ξεπεράσεις.Εμείς εδώ απλά μεταφέρουμε τις δικές μας εμπειρίες και απόψεις που ενδεχομένως κάποις απο αυτές να σε οφελούν.

Καλή συνέχεια!

Quote:

---

Originally Posted by gossamer

destiny - σε νιωθω . Γιατι και εγω ξεκινησα το εντονο αγχος που πλεον οδηγηθηκε σε καταθλιψω λογω εικονας.
Δηλ. ενιωθα ανεπαρκης σε ολα.. σε φιλους , για το σωμα για την εξυπναδα για ολα!

εχασα λοιπον πολλα κιλα και εγινα αυτο που πιστευουμε οι περισσοτερες γυναικες ως "ιδανικο" για μενα ηταν τα 50 κιλα. Λες και μετραει ο αριθμος..
και ομως αλλαγη δεν ειδα.. χειροτερα εγινα. με επιασαν προβληματα με την υγεια μου και ξαναπηρα κιλα. Ναι στεναχωρηθηκα αλλα πλεον 4 χρονια μετα καταλαβα
οτι οντως εχω προβληματικη εικονα εαυτο του. Να ξερεις οτι τα ΚΙΛΑ δεν σε χαρακτηριζουν. Ομως ειναι λογικο απο την στιγμη που δεν εχεις την εικονα π θες να στεναχωριεσαι.
απλα σκεψου εμενα σαν παραδειγμα ..απο τοτε που εχασα τα κιλα ξεκινησανε τα προβληματα μου. Και εγω νομιζα οτι θα ηταν αλλιως
αλλα ειδες ΟΧΙ τελικα. τα παντα ξεκινανε αν αγαπαμε τον εαυτο μας. Εγω τον σεβομαι αλλα ομως δεν τον φροντιζω.
Ζω με πονους εδω και χρονια λογω της καταπιεσης...

---

gossamer μου κ γω οπως ξανανειπα αργησα αλλα το καταλαβα...
απλα οταν το καταλαβα ηταν αργα..
οτι δηλ η εικονα ειναι κατι πολυ υποκειμενικο
νομιζω οτι υποσυνειδητα ισως το ηξερα αυτο
κ γιαυτο οποτε πλησιαζα το στοχο μου με σαμποταρα κ τα ξαναεπαιρνα
γιατι μετα δεν θ ειχα κατι να κατηγορησω ...
κ τωρ απου το ξερω απλα δε μπορω μετα απο τοσα χρονια εμμονης
ναγαπησω κ ναποδεχτω το σωμα , αλλα τουλαχιστον ξερω οτι δεν ειναι το ουσιαστικο προβλημα μου....
νιωθοντας ομως ασχημα γιαυτο επηρρεαζει παραπανω τη ψυχολογια μου κ επιδεινωνει ολα τα υπολοιπα....
επιβεβαιωνει ολα τασχημα που σκεφτομαι για τονε αυτο μου...

Quote:

---

Originally Posted by gossamer

και επειδη λεφτα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ. σου αρεσει να βλεπεις σειρες? εγω ¨χανομαι" με το βλεπω σειρες και ταινιες.
ξεχνιεμαι .. δοκιμασε το!

προς το παρον η αληθεια ειναι αυτη. εγω εχω 4 χρονια ετσι και ακομα δεν εχω βγει..

Μακαρι ολοι να τα καταφερουμε:confused:

---

αν βλεπω????? νομιζω δεν υπαρχει ξενη σειρα που να μην εχω δει
αλλα κανει αυτο που λες χανεσαι η οπως λεω εγω μουδιαζω κ δεν νιωθω τιποτα
δεν σκεφτομαι τιποτα.... αλλα κ αυτο τελικα καλο δεν ειναι ...
πρεπει να σταματησω ναποφευγω τη ζωη
(καλα σειρες αποκλειεται να σταματησω να βλεπω χαχαχα ) αλλα πραγματικα νομιζω ειναι ενας απο τους λογους της αδρανειας μου.... για πες τι βλεπεις εσυ???

Quote:

---

Originally Posted by Θεολόγος

Γειά κι'απο μένα!

Destinity 22 διάβασα αυτά που έγραψες καθώς και τους παραπάνω διαλόγους. Επειδή είμαι ομοιοπαθής θα μπορούσα λογικά μέσα απο επιχειρήματα να προσπαθήσω να σε πείσω ό,τι θα βελτιωθείς και θα το ξεπεράσεις.Δεν θα το κάνω.Όταν σε μένα έλεγαν υπάρχουν και χειρότερα,κάνε υπομονή,όλα θα πάνε καλά ,σε βλέπω καλύτερα κλπ δεν τους πίστευα.Τώρα είμαι καλύτερα και αρχίζω όλο περισσότερο να πιστεύω στη βελτίωση...αυτό εύχομαι και σε σένα,να το διαπιστώσεις και να πειστείς απο τη δική σου βελτίωση:o . Απο κεί και πέρα τα φάρμακα θα βοηθήσουν να ελατωθούν τα συμπτώματα που έχει; και να σου δώσουν δύναμη να ασχοληθείς με τον πυρήνα του προβλήματος.Με τις παρενέργειες μην ασχολήσαι τόσο,δε σημαίνει ό,τι όλα αυτά που γράφει θα εμφανιστούν και σ'εσένα.Μιλάει για μερικές περιπτώσεις που έχουν εμφανιστεί, δε σημαίνει οτι με τη λήψη του φαρμάκου θα εμφανιστούν. Προσωπικά παίρνω zanax και με βοήθησε αρκετά...χωρίς τις παρενέργειες που αναγράφει:cool: Ήθελα τώρα να σε ρωτήσω μερικά πράγματα αν μου επιτρέπεις για να καταλάβω καλύτερα αυτο που περιγράφεις.

Ο πυρήνας του προβλήματος σου ποιός είναι; απο που προέρχεται πιστεύεις;

Απο τις συνεδρίες που κάνεις είσαι ευχαριστημένη; Σε βοηθούν στον τρόπο με τον οποία χειρίζεσαι την καθημερινότητα και τα βιώματα σου;

Ο γιατρός που σου συνταγογράφησε τα φάρμακα τι διέγνωσε;

Εγώ σου συνιστώ να είσαι σε επικοινωνία με αυτούς τους δύο.Αυτοί ξέρουν το θέμα σου σε προσωπική βάση και θα σου δώσουν απαντήσεις για το πως ΕΣΥ πηγαίνεις και το πώς θα το ξεπεράσεις.Εμείς εδώ απλά μεταφέρουμε τις δικές μας εμπειρίες και απόψεις που ενδεχομένως κάποις απο αυτές να σε οφελούν.

Καλή συνέχεια!

---

Θεολόγε μου σευχαριστω πολυ για το μεγαλο σου μηνυμα κ μου μοιραστηκες την προσωπικη σου εμπειρια μαζι μου!:)
χαιρομαι απιστευτα που εισαι καλυτερα κ ευχομαι ετσι να συνεχισεις! δινεις ελπιδα σε ολους εμας οτι αν προσπαθησουμε μπορουμε να καταφερουμε γιατι κακα τα ψεματα ολα βοηθανε (χαπια ψυχολογοι φιλοι) αλλα την την περισσοτερη δουλεια πρεπει να την κανεις εσυ! αυτο που θαθελα να σε ρωτησω ειναι κ αν θελεις μου απαντας ειναιαν εβλεπες εστω μηδαμινα σημαδια προοδου η απλα τοδες μετα? εγινε καθολου η καθημερινοτητα σου πιο ευκολη? εγω εχω πολλα πρακτικα προβληματα κ δεν βλεπω τιποτα ναλλαζει ...

ας στα παρω με την σειρα....

σε φαση καταθλίψης βρισκομαι τα τελευταια 10χρ αλλες φορες ηπια αλλες βαρια
το κακο ειναι οτι το ειχα ανακαλυψει δεν εκανα τιποτα
η αν εκανα το κανα με λαθος κινησεις η σε λαθος ανθρωπους
οντας πολυ περηφανη κ ανεξαρτητη κ κλειστη
ο τροπος που ζηταω βοηθεια δεν ειναι κ ο πιο προφανης....

ξεκινησε λογω κιλων, απορριψης κ ασχημη κοροιδιας, δεν ειχα καμια κατακτηση φλερτ
ετσι τα απεδωσα ολα στα κιλα μου κ μου εγινε εμμονη
ταφησα ολα στην ακρη, η ιδεα να γνωρισω νεα ατομα, να πω oτι οντως μου αξιζουν καλυτερα, να κανω πραγματα για μενα, να φτιαξω το χαραχτηρα μου, να βγω, να ζησω, να διεκδικησω, να γεμισω εμπειριες κ να φτιαξω ενα δυνατο χαραχτηρα....
πλεον ξερω οτι τα κιλα μου δεν ειναι το πραγματικο προβλημα αλλα αποτελει πλεον εξισου μεγαλο μιας κ εχω κανει τοσα χρονια πλυση εγκεφαλου

τωρα ο πυρηνας που λες ειναι οτι λογω κιλων επειδυνωθηκε το υπαρχον προβλημα μου οτι δηλ παντα ενιωθα αδιαφορη, ασημαντη κ αναξια να με αγαπησει κανεις κ οτι αξιζω
το προβλημα μου ειναι οτι δεν τα εχω καλa με τον εαυτο μου επιφανειακα με τα κιλα
κ εσωτερικα με το γεγονος οτι παντα ημουν αγαθη, το καλο παιδ,ι παντα προθυμη να βοηθησω κ νακουσω τους παντες, να μην λεω οχι να μην στεναχωρω κ αυτο μεκανε δεδομενη, αδιαφορη, παιχνιδακι γιατι σε μια εποχη οι καλοι ειναι αυτοι που την πληρωνουν κ αναζητωντας την αποδοχη εγινα ερμαιο λαθων σκεψεων που κατεστρεψαν την αυτοπεποιθηση μου κ ενω τωρα θελω να κανω κατι για μενα απλα δε μπορω γιατι ποτε δν εμαθα να βαζω εμενα πανω απο τους αλλους

απο τις συνεδριες δεν ειμαι πολυ ευχαριστημενη
αλλα δε νομιζω οτι φταιει ο ψυχολογος αλλα εγω που βιαζομαι κ θελω να δω γρηγορα αποτελεσματα κ δεν κανω τιποτα... δηλ ο ανθρωπος μιλαει μου λεει οτι ειμαι πολυ σκληρη με τον εαυτο μου
κ οτι δεν φταιω εγω αλλα εγω ακου μπλα μπλα....
αυτο που μεκανε μονο να πιστεψω οτι κατι δεν παει καλα ειναι οτι δεν μου δωσε απο την αρχη φαρμακα...
ισως δεν του περασα το ποσο χαλια ειμαι
στις τελυταιες συνεδριες ημουν πολυ αρνητικη εννοω οτι οτι κ να μου ελεγε απλα δεν εβλεπα κατι θετικο
κ του λεω πιστευετε αυτο που κανουμε εδω βοηθαει?
διοτι δεν εχω παραιτηση ματαιωση (αυτη ειναι η διαγνωση του) αλλα καταθλιψη
του ειπα οτι εκανα μια ερευνα
κ οτι αν τα αντικαταθλιπτικα κανουν αυτο που λενε οτι δηλ σε βοηθανε να συγκεντρωνεσαι να χαλαρωσει κ να εισαι πιο ευδιαθετος, θα βοηθουσε συναμα με την ψυχοθεραπεια μιας κ θ μπορουσα να επεξεργαστω αυτα που λεμε ν ακανω τις ασκησεις που μου λεει κ ναμαι καπως πιο θετικη(ευδιαθετη) ωστε να βελτιωθει η καθημερινοτητα μου κ μπας κ πιστεψω οτι λεμε
ετσι βρηκα μια ψυχιατρο (αυτος δεν συνεργαζεται με καποιο ψυχιατρο, μια φιλη μου το βρηκε πολυ περιεργο αυτο)
της ειπα τι κ πως πανω κατω κ κεινη μουπε οτι επρεπε ναχα παει νωριτερα κ κολλησε πιο πολυ στο γεγονος οτι τα τελευταια χρονια δεν κοιμαμαι καθολου κ οτι πρεπει να φτιαξω τον υπνο γιατι ειδαλλως δν μπορω να επεξεργαστω σε οτι λεμε στην ψυχοθεραπεια, αλλα υστερα αποτι μουπε η φιλη μου οτι κανονικα συνεργαζονται κ κεινη πηγαινει μια στη ψυχιατρο μια στη ψυχολογο ..

εγω απλα παρακαλω να μπορεσουν τα φαρμακα να βοηθησουν οχι να κανουν θαυματα...
ξερω οτι αυτα (φαρμακα κ ψυχοθεραπεια) θελουν χρονο
κ ειμαι πεποισμενη οτι καποιες ανασφαλειες ισως να μη φυγουν ποτε η να χρειαστουν χροοοοοοοοοονια ψυχοθεραπειας απλα θελω να μπορεσω να σταματησω να ειμαι ετσι θελω να μπορει να μη μου στερει τη καθημερινοτητα...
δηλ κ αλλοι εχουν καταθλιψη κ σοβαρα αγχη αλλα ειναι εκει εξω εχουν δουλεια εχουν σχεση εχουν φιλουν η κατι απολα αυτα εγω δεν εχω τιποτα ....

Quote:

---

Originally Posted by destinity22

το φβ το βαρεθηκα δεν μπαινω καθολου
σταματησα οταν ειδα οτι κανεις δεν μιλαει
κ δεν ειμαι απο αυτους που πλησιαζουν τους αλλους
ειμαι πολυ κοινωνικη χαμογελαστος κ εξω καρδια που λεμε αλλα μονο οταν νιωσω ασφαλεια κ αφεθω....
οσο για το ζοο μια φορα μπηκα νομιζω ολοι μπαινουν για cyber
κ για ναμαι ειλικρινης φοβαμαι... το να γνωρισω καποιον δηλ να συναντηθω, τρεμω την απορριψη κ ξερω οτι θ φαω πολυ κραξιμο γιαυτο που λεω αλλα ακομα κ οταν ειχα χασει τα 30κιλα ημουν πολυ ομορφη (τολμω να πω τωρα που βλεπω τις φωτο τοτε δεν τοβλεπα) παλι δεν ειχα ουτε ενα πεσιμο ενα φλερτ κατι.... αρα κατι σκατα κανω κ δεν ξερω τι... προφανως εκπεμπω την ανασφαλεια μου κ δεν κατηγορω κανεναν πλεον πρεπει να ναι πολυ ντεκαβλε....με τρομαζει οποτε αρχιζω κ μιλαω κ μετα απο λιγο μου λενε θες να συναντηθουμε? σκεφτομαι ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!!! οτι θ φρικαρει θ φυγει τρεχοντας οτι θαπογοητευτει οτι δεν θαμαι ενδιαφερον δεν θαχω τι να πω κτλ κτλ κτλ

---

ενταξει κατανοητο για το φβ κι εγω το σβηνω συνεχεια.
στο ζοο ομως ειναι δυνατον ολοι μα ολοι να ψαχνουν μονο για cyber ? 5000 κοσμος, 1 να μη θελει γνωριμια και σχεση ? ακομα κι αν συμφωνισω, δε μπορεις να ψαξεις αλλου ?
φοβιες και προκαταληψεις δεν βοηθανε. οπως και το να προτρεχεις οτι θα υπαρξει σιγουρα απορριψη. αυτη την ανασφαλεια ειναι που πρεπει να δουλεψεις, και να εχεις αυτοπεποιθηση. τα κιλα δεν ειναι το παν. και ειπες οτι εχεις ωραιο προσωπο, μπλε ματια, και εισαι και χαμογελαστη, μα και καλος χαρακτηρας. μη κολλας λοιπον μονο στο ενα αρνητικο. που δεν ειναι κι αρνητικο για ολους στο κατω κατω. δεν ειμαστε ολοι το ιδιο. ουτε η μοναδικη εισαι που υποφερει απο μοναξια. την επομενη φορα που θα σου προτεινουν για εξω, σκεψου οτι δεν εχεις τπτ να χασεις. βρισκεσαι ηδη μονη, και με το να γνωρισεις εναν ανθρωπο δε θα σου στοιχησει. ειδικα αν εχεις επιτυχια, μονο καλυτερα θα σε κανει. δεξου κι αγαπα τον εαυτο σου, για να σε αγαπησουν και οι αλλοι. σου αξιζει κατι καλυτερο.

Επίσης, παίζει το okcupid.com. Εγώ έχω φτιάξει ένα προφίλ για πλάκα (δεν έχω κάνει τίποτα)
αλλά υπάρχουν αρκετοί Έλληνες εκεί και απ' ότι καταλαβαίνω οι γυναίκες κυρίως δεν προ-
λαβαίνουν να διαβάζουν τα μηνύματα.

Πάντως εμένα με άγγιξε κυρίως η ερώτησή σου για το πώς σηκώνεσαι αν δεν έχεις άλλον από
τον εαυτό σου. Νομίζω αυτή η ερώτηση απασχολεί συχνά εμάς που μέσω της εξτρήμ αποφυγής
καταφέραμε να διώξουμε ακόμα και αυτούς που είχαν μείνει να επιμένουν με την αφεντιά μας.

Η απάντηση είναι ότι αυτό δεν είναι δυνατό, όμως κάνεις ένα λάθος, δεν είσαι ολομόναχη,
έχεις και τον ψυχολόγο ο οποίος θα σε βοηθήσει στα δύσκολα. Αν αποφασίσεις να ανοιχτείς
και ισχύει ότι είσαι όμορφη και με καλό χαρακτήρα, οι ευκαιρίες θα είναι αμέτρητες και θα
μάθεις να αντιμετωπίζεις ακόμα και την απόρριψη (γιατί κι αυτή είναι μέρος της ζωής)

καλημερα συγχωμη που ρωταω αλλα τι ειδους ψυχοθεραπεια κανεις ?

Quote:

---

Originally Posted by destinity22

αν βλεπω????? νομιζω δεν υπαρχει ξενη σειρα που να μην εχω δει
αλλα κανει αυτο που λες χανεσαι η οπως λεω εγω μουδιαζω κ δεν νιωθω τιποτα
δεν σκεφτομαι τιποτα.... αλλα κ αυτο τελικα καλο δεν ειναι ...
πρεπει να σταματησω ναποφευγω τη ζωη
(καλα σειρες αποκλειεται να σταματησω να βλεπω χαχαχα ) αλλα πραγματικα νομιζω ειναι ενας απο τους λογους της αδρανειας μου.... για πες τι βλεπεις εσυ???

---

ΟΝΤΩΣ - χρονια εμμονης δεν γινεται να αλλαξουν αμεσα. Εμενα η ψυχολογος μου ειπε οτι εχω εμμονικες σκεψεις αναλογα τι με ενοχλει.
εχω πονοκεφαλο ,ολη μερα αυτο σκεφτομαι. και 100 φορες. περσυ που ειχα παχυνει πολυ. ολη μερα σκεφτομουν την διαιατα που θα εκανα εστω!

να μας βοηθαγε ενα μαγικο χαπι? χαχα


απο σειρες καταλαβαινω ξερεις ..και εγω βλεπω τα παντα

Breaking Bad , New Girl , How I met ur mother
Supernatural , vampire Diaries , Big bag Theory , White collar

Quote:

---

Originally Posted by KENO

ενταξει κατανοητο για το φβ κι εγω το σβηνω συνεχεια.
στο ζοο ομως ειναι δυνατον ολοι μα ολοι να ψαχνουν μονο για cyber ? 5000 κοσμος, 1 να μη θελει γνωριμια και σχεση ? ακομα κι αν συμφωνισω, δε μπορεις να ψαξεις αλλου ?
φοβιες και προκαταληψεις δεν βοηθανε. οπως και το να προτρεχεις οτι θα υπαρξει σιγουρα απορριψη. αυτη την ανασφαλεια ειναι που πρεπει να δουλεψεις, και να εχεις αυτοπεποιθηση. τα κιλα δεν ειναι το παν. και ειπες οτι εχεις ωραιο προσωπο, μπλε ματια, και εισαι και χαμογελαστη, μα και καλος χαρακτηρας. μη κολλας λοιπον μονο στο ενα αρνητικο. που δεν ειναι κι αρνητικο για ολους στο κατω κατω. δεν ειμαστε ολοι το ιδιο. ουτε η μοναδικη εισαι που υποφερει απο μοναξια. την επομενη φορα που θα σου προτεινουν για εξω, σκεψου οτι δεν εχεις τπτ να χασεις. βρισκεσαι ηδη μονη, και με το να γνωρισεις εναν ανθρωπο δε θα σου στοιχησει. ειδικα αν εχεις επιτυχια, μονο καλυτερα θα σε κανει. δεξου κι αγαπα τον εαυτο σου, για να σε αγαπησουν και οι αλλοι. σου αξιζει κατι καλυτερο.

---

στο zoo γραφτηκα επειδη ειναι μια γνωστη μου εκει
κ της ειχα πει οτι θελω να εξικοιωθω με το φλερτ
(κ για ναμαι ειλικρινης ειχα περιεργια πως γινεται το cyber, γενικα λογω απειριας ψαχνομαι κ προσπαθω να μαθαινω διαφορα διοτι οπως εχω ξαναπει οτι ειμαι παρθενα δεν ειναι ουτε γιατι ειμαι σεμνοτυφη, πουριτανη, περιμενω το πριγκιπα, το φυλαω για μετα το γαμο κ ολα αυτα που μεχουν φριακρει με την ηλικια μου μιας κ ολοι αυτα σκεφτονται)
επειδη αγχωνομαι κ κολλαω ηθελα να προσπαθησω ναρχισω να νιωθω ανετα
κ γενικα να μαθω κ οσο μπορω ναποφυγω λαθη στην real life
οσο γινεται οταν γραφτηκα μου στειλε ενα παιδι κ ξεκινησαμε μια πολυ ωραια συζητηση
κ ακομα κ μην αγχωνομουν για την συνατηση θεωρω οτι το λογικο σταδιο για να συναντησεις καποιον που δεν ξερεις
ειναι πρωτα να μιλησεις μετα τσατ αντε ανταλλαγη τηλ κ μετα να συναντηθεις
παραδοξως συμφωνησε σε αυτο κ μου κανε εντυπωση αλλα οσο περναγε η ωρα το γυρισε στο cyber
κ λεω οκ αν αυτος που φανηκε νορμαλ το γυρισε εκει ενω η φιλη μου πε οτι ειναι ολοι ωμοι τι να περιμενω....???

αυτο που λες ειναι το πιο λογικο κ σωστο αλλα δε μπορω να το κανω
ειναι σαν να λες σεναν που πασχει απο σοβαρη αγοραφοβια κ δνε μπορει να βγει απο το σπιτι του
ελα μωρε παμε για ενα καφε .....ειναι τοσο απλο αλλα συναμα δν ειναι
προσπαθω ν με πεισω με ολα τα λογικα επιχειρηματα
ποτε δεν ξερεις, κ αν δεν ρωτησεις η απαντηση θαναι παντα οχι (στην προκειμενη αν δεν βγεις ποτε δεν θ μαθεις τι θ μπορουσε να γινει) αλλα ΤΡΕΜΩ, καταλαβαινω στη λογικη οτι ολοι εχουν φαει χυλοπιτες κ ολοι εχουν φαει απορριψεις κ οσο προσπαθω να με πεισω οτι πρεπει να φαω τα μουτρα μου να παρω τη κρυαδα να μπω στο παιχνιδι απλα κοκαλωνω....
γιατι η μονη που σκεψη που κανω ειναι πως στα τοσα χρονια κανεις δε με διεκδικησε....κ βλεπω γυναικες σαν την σταυροπουλου κ βογιατζακη κ τις χαιρομαι ναι αν ημουν ετσι κανεις δεν θα βλεπε τα κιλα μου αλλα εγω ειμαι σα στρειδι κ κανεις δεν εχει την υπομονη η την υποψια οτι δεν ειμαι ετσι, κ οτι θελω το χρονο μου...

με συγκινησαν τα λογια σου!σε ολους μας αξιζει κατι καλυτερο κ πρεπει να βρουμε ενα τροπο να νικησουμε ολα αυτα που μας στερουν την ζωη η οποια ειναι μικρη κ ειναι αδικο να χανουμε τα καλυτερα χρονια μας

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Επίσης, παίζει το okcupid.com. Εγώ έχω φτιάξει ένα προφίλ για πλάκα (δεν έχω κάνει τίποτα)
αλλά υπάρχουν αρκετοί Έλληνες εκεί και απ' ότι καταλαβαίνω οι γυναίκες κυρίως δεν προ-
λαβαίνουν να διαβάζουν τα μηνύματα.

Πάντως εμένα με άγγιξε κυρίως η ερώτησή σου για το πώς σηκώνεσαι αν δεν έχεις άλλον από
τον εαυτό σου. Νομίζω αυτή η ερώτηση απασχολεί συχνά εμάς που μέσω της εξτρήμ αποφυγής
καταφέραμε να διώξουμε ακόμα και αυτούς που είχαν μείνει να επιμένουν με την αφεντιά μας.

Η απάντηση είναι ότι αυτό δεν είναι δυνατό, όμως κάνεις ένα λάθος, δεν είσαι ολομόναχη,
έχεις και τον ψυχολόγο ο οποίος θα σε βοηθήσει στα δύσκολα. Αν αποφασίσεις να ανοιχτείς
και ισχύει ότι είσαι όμορφη και με καλό χαρακτήρα, οι ευκαιρίες θα είναι αμέτρητες και θα
μάθεις να αντιμετωπίζεις ακόμα και την απόρριψη (γιατί κι αυτή είναι μέρος της ζωής)

---

γεια σου masterridley
το σαιτ που λες δεν το ξερω θ το κοιταξω...αλλα σταστιτικα ολοι θελουν φωτο σκαιπ η να συναντηθεις κ παντα κοτιαζω, εγω τωρα θελω απλα να μιλαω να φλερταρω να εξοικειωθω με το αντιθετο φυλλο κ να μην ειμαι τοσο ντροπαλη κ μεσω νετ ειναι καπως ποιο ευκολο αν κ η απορριψη κ απο δω ποναει απλα τα παιρνω ολα τοσο σοβαρα κ κατηγορω τον εαυτο μου για ολα...
το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι δεν εχω τιποτα να πω δεν εχω δουλεια δεν εχω χομπι εχω παραιτηθει απολα αρα τι μπορω να συζητησω? δεν μπορω να αντιμετωπιζω οτι η ενεργεια κ το παθος εχει φυγει απο μεσα μου κ ολο σκεφτομαι οτι δεν εχω κατι αξο ναγαπηθει να λατρευτει κ να ερωτρυτει καποιος?? δηλ πας σενα ραντεβου κ σκεφτομαι τι μπορει να "μαγεψει" καποιον? το ειμαι συνεπης? εχεμυθη? το καλο παιδι? το πρωτο θα το ανακαλυψει εν καιρο οπως κ ταλλα σε βαθος χρονου... οποτε ποιο ιενια το ατου μου? το χιουμορ μου? οτι ειμαι καλη με ατακες? οτι στροφαρω ευκολα κ ειμαι ευελικτη σε συζητησεις? τι? τιποτα δε βρισκω οι αρετες μου ειναι old fashion ντεκαβλε κ δεν σου δινουν ατου για να σε ξανασυναντησεις καποιον οκ τα εκτιμας αλλα δεν ειναι αυτα που αποζητας εκεινη την στιγμη θελεις τη φλογα το μυστηριο τη χημεια ο αλλος θελει να περασει καλα κ γω απλα περιμενω απο σενα να κανεις ολη τη δουλεια κ να περιμενεις να ανοιχτω... ποιος το κανει αυτο?? κανεις κ δεν τον αδικω!!!

η αληθεια ειναι αυτη κ ηταν η τελευταια "διαφωνια" με το ψυχολογο μου
του λεω εγω απλα εχω αναγκη καποιον να με παρει απο το χερι καποιον να με αγαπησει τωρα οπως ειμαι
εχω τρελη αναγκη απο μια επιβεβαιωση ενα φλερτ
ενα φιλο που θ παραμεινει μαζι μου σε ολη τη διαδικασια
κ μου λεει εχεις εσενα
κ του λεω εγω ειμαι ενα σωμα που πλεει στη μεση του ωκεανου
θελω εστω μια σανιδα να ξαποστασω η μια στερια εστω πολυ μακρινη αλλα να τη βλεπω κ να ξερω οτι κοιτα αν παλεψεις με οτι εχεις θ φτασεις εγω δεν εβλεπω κ εχω τιποτα...
ενας ανθρωπος που βαζει τους αλλους παντα πανω απολα πως μπορει μονος ξαφνικα να πει βαζω εμενα?
για την απορριψη που λες διαβασε το απο πανω μου μηνυμα..:)

Quote:

---

Originally Posted by wstyron

καλημερα συγχωμη που ρωταω αλλα τι ειδους ψυχοθεραπεια κανεις ?

---

καλησπερα wstyron
μη ζητας συγνωμη βρε γνωσιακη θεραπεια νομιζω :)

Quote:

---

Originally Posted by gossamer

ΟΝΤΩΣ - χρονια εμμονης δεν γινεται να αλλαξουν αμεσα. Εμενα η ψυχολογος μου ειπε οτι εχω εμμονικες σκεψεις αναλογα τι με ενοχλει.
εχω πονοκεφαλο ,ολη μερα αυτο σκεφτομαι. και 100 φορες. περσυ που ειχα παχυνει πολυ. ολη μερα σκεφτομουν την διαιατα που θα εκανα εστω!

να μας βοηθαγε ενα μαγικο χαπι? χαχα


απο σειρες καταλαβαινω ξερεις ..και εγω βλεπω τα παντα

Breaking Bad , New Girl , How I met ur mother
Supernatural , vampire Diaries , Big bag Theory , White collar

---

κ γω αυτο του ελεγα στο μυαλο μου ειναι ενα μπαχαλο
τα σκεφτομαι ολα ταυτοχρονα ολα
κ ολα ειναι φαυλοι κυκλοι πουχω δημιουργησει
κ δν ξερω απο που να πρωτοξεκινησω....

τα βλεπω ολα περα απο το White collar
αγαπω vampire Diaries
πεθαινω για τον Μπαρνευ στο How I met ur mother
αλλα γενικα οι σειρες που βλεπω τωρα ειναι απειρες...... (αυτες που παιζονται τωρα -οχι αυτες πουχουν τελειωσει ή παιζουν μονο καλοκαιρι- ειναι καμια 15αρια)
αλλα κ αυτο δε γεμιζει πλεον το χρονο μου οι ωρες πολλες....

Καταλαβαίνω ό,τι όντας στο πρόβλημα που λέγεται κατάθλιψη τόσα χρόνια θα σου είναι δύσκολο να πιστέψεις στην αλλαγή...

Εγώ αφού με ρώτησες έχω δεί αλλαγή,και μια αλλαγή σύντομη απο τον πρώτο καιρό ήδη της φαρμακοθεραπείας μου.Οπότε σου συνιστώ υπομονή και επιμονή(εύκολο να το λες,δύσκολο να το κάνεις). Είδα αποτελέσματα στην καθημερινότητα μου, όσο για τις παραπάνω προτάσεις να σχετιστείς με κόσμο σου προτείνω να κάνεις προσωπικές σχέσεις με αμεσότητα και όχι μέσω chat κλπ.

Μοιράσου τη ζωή σου αλλά και τα θέματα σου με ανθρώπους ,έστω και λίγους που θά' ναι κοντά σου για σένα!

Εγώ κάνω ψυχανάλυση,κάποτε έκανα γνωσιακή ψυχοθεραπεία αλλά δε με βοήθησε τόσο.Αυτό θα το δείς εσύ στην πορεία των συνεδριών σου....


Καλή συνέχεια!

Quote:

---

Originally Posted by Θεολόγος

Εγώ κάνω ψυχανάλυση,κάποτε έκανα γνωσιακή ψυχοθεραπεία αλλά δε με βοήθησε τόσο.Αυτό θα το δείς εσύ στην πορεία των συνεδριών σου....

---

να σου κανω μια ερωτηση??
πως καταλαβαινεις οτι δεν σου κανει?
εχω ξεκινησει απο τελη Αυγ κ παω 2φ τη βδομαδα (παιρνει 25€ κ η μια φορα μου φαινοταν αιωνας)
εννοω εγω προς το παρον το ριχνω σε μενα
οτι εγω φταιω . δεν κανω τιποτα, αυτος καλα τα λεει , εγω δε προσπαθω,
πως θ ξερω οτι δεν φταιω μονο εγω αλλα κ οτι η γνωσιακη δεν βοηθαει...
εμενα αυτο που μου κανε εντυπωση ειναι οτι δεν μου δωσε αντικαταθλιπτικα απο την αρχη δεδομενου του ιστορικου μου πηρε
οτι δηλ για ενα διαστημα ημουν 7μηνες στο δωματιο μου, οτι εχω κανει αποπειρα, οτι δεν βγαινω καθολου, κτλ
φαντασου το τελευταιο καιρο που στις συνεδριες απλα εκλαιγα πιο πολυ κ του ελεγα δε βλεπω κατι ναλλαζει κ δεν πιστευω οτι θ αλλαξει ποτε παλι δε μουπε γαι φαρμακα
φαντασου οτι εγω του τα προτεινα κ το συζητησαμε κ μουπε οτι ο συνδυασμος αυτων των 2 δηλ φαρμακων κ θεραπειας ειναι ο καλυτερος...
μια φιλη μου που παει κ κεινη της εκανε τρομερη εντυπωση οχι μονο οτι δε μουδωσε απο την αρχη αλλα κ οτι δε συνεργαζαεται με καποιο ψυχιατρο ... anyway ξεφυγα λιγο
αυτο που θελω να πω ειναι πως καταλαβες οτι δεν σουκανε η γνωσιακη κ την αφησες?
εννοω πως διαχωριζεις οτι δεν ειναι η δικη σου αρνητιλα αλλα της θεραπειας?

Κοίταξε...το θέμα είναι προσωπικό-υποκειμενικό οπότε δεν ξέρω κατά πόσο θα σε βοηθήσει η δική μου άποψη εμπειρία επειδή και πάλι είναι υποκειμενική. Αλλά αφού με ρωτάς την καταθέτω...

Άρχισα με γνωσιακή ψυχοθεραπεία. Άρχισα τις συνεδρίες σε μια κατάσταση αρκετά δύσκολη...μετά απο 4 μήνες και με πρωτοβουλία δική μου επισκέφθηκα ψυχίατρο ο οποίος (όχι αμέσως) μου έδωσε φαρμακευτική αγωγή... την οποία και μου αύξησε αργότερα...

Η συγκεκριμένη μέθοδος δέν με βοήθησε γιατί πολύ απλά εγώ έκανα διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας βάσει των πεποιθήσεων και βιωμάτων που είχα και προφανώς... αντιδρούσα ανάλογα....

Η ψυχολόγος μου πρότεινε το μοντέλο...να ελέγχω ''αντικειμενικά'' τα γεγονότα. Δηλαδή να προσπαθώ να δώ αν οι αντιδράσεις μου βασίζονται σε αντικειμενικά γεγονότα που συνέβησαν και όχι σε αυτό που έχω ''χτίσει εγώ''. Αυτό για μένα ήταν σχεδόν αδύνατο...δεν μπορούσα πολύ απλά να το κάνω...δεν με θεράπευε...μου το είχε βάλει μάλλιστα και ως εργασία για κάθε μέρα! Ν α ελεγχώ τα γεγονότα και τις αντιδράσεις μου πάνω σ'αυτά! Τα παραπάνω σε συνδυασμό ό,τι ήταν μετριασμένα επικριτική μαζί μου δεν με βοήθησαν...

Σίγουρα και με τη μέθοδο αυτή κάναμε αναδρομές στο παρελθόν...αλλά έδινε μεγάλη σημασία στο πώς ''λειτουργώ'' στο τώρα στην καθημερινότητα μου....
Τη θεραπεία αυτή την έκανα περίπου 5 μήνες.Χωρίς ιδιαίτερη αλλαγή...

Η αλλαγή ήρθε με την ψυχανάλυση..είδα στην πράξη ό,τι αυτή μου ταίριαζε. Συνεδρίες σε χαλαρό τόνο,αναδρομές στο παρελθόν και επεξεργασία τους, σχεδόν καθόλου καθοδήγηση στις επιλογές μου, περισσότερο εγω μετέχω και η ψυχολόγος υποβοηθά τη διαδικασία...

Βγαίνου πράγματα και λύσεις χωρίς πολύ ξαθοδήγηση απ'τη ψυχολόγο...βοηθάει την όλη διαδικασία με αρκετό σεβασμό...

Αυτή η δική μου εμπειρία. Εσύ πρέπει να δείς τα δικά σου δεδομένα....

Όσον αφορά τα φάρμακα, μου πήρε αρκετο καιρό...για να ρυθμίσουμε την ποσότητα και τα συγκεκριμένα φάρμακα που χρειαζόμουν.....

Θέλει πολύ υπομονή.Τώρα που είμαι σταθερά σχετικά βλέπω ό,τι άξιζε....

Quote:

---

Originally Posted by Θεολόγος

Κοίταξε...το θέμα είναι προσωπικό-υποκειμενικό οπότε δεν ξέρω κατά πόσο θα σε βοηθήσει η δική μου άποψη εμπειρία επειδή και πάλι είναι υποκειμενική. Αλλά αφού με ρωτάς την καταθέτω...

Άρχισα με γνωσιακή ψυχοθεραπεία. Άρχισα τις συνεδρίες σε μια κατάσταση αρκετά δύσκολη...μετά απο 4 μήνες και με πρωτοβουλία δική μου επισκέφθηκα ψυχίατρο ο οποίος (όχι αμέσως) μου έδωσε φαρμακευτική αγωγή... την οποία και μου αύξησε αργότερα...

Η συγκεκριμένη μέθοδος δέν με βοήθησε γιατί πολύ απλά εγώ έκανα διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας βάσει των πεποιθήσεων και βιωμάτων που είχα και προφανώς... αντιδρούσα ανάλογα....

Η ψυχολόγος μου πρότεινε το μοντέλο...να ελέγχω ''αντικειμενικά'' τα γεγονότα. Δηλαδή να προσπαθώ να δώ αν οι αντιδράσεις μου βασίζονται σε αντικειμενικά γεγονότα που συνέβησαν και όχι σε αυτό που έχω ''χτίσει εγώ''. Αυτό για μένα ήταν σχεδόν αδύνατο...δεν μπορούσα πολύ απλά να το κάνω...δεν με θεράπευε...μου το είχε βάλει μάλλιστα και ως εργασία για κάθε μέρα! Να ελεγχώ τα γεγονότα και τις αντιδράσεις μου πάνω σ'αυτά! Τα παραπάνω σε συνδυασμό ό,τι ήταν μετριασμένα επικριτική μαζί μου δεν με βοήθησαν...

Σίγουρα και με τη μέθοδο αυτή κάναμε αναδρομές στο παρελθόν...αλλά έδινε μεγάλη σημασία στο πώς ''λειτουργώ'' στο τώρα στην καθημερινότητα μου....
Τη θεραπεία αυτή την έκανα περίπου 5 μήνες.Χωρίς ιδιαίτερη αλλαγή...

Η αλλαγή ήρθε με την ψυχανάλυση..είδα στην πράξη ό,τι αυτή μου ταίριαζε. Συνεδρίες σε χαλαρό τόνο,αναδρομές στο παρελθόν και επεξεργασία τους, σχεδόν καθόλου καθοδήγηση στις επιλογές μου, περισσότερο εγω μετέχω και η ψυχολόγος υποβοηθά τη διαδικασία...

Βγαίνου πράγματα και λύσεις χωρίς πολύ ξαθοδήγηση απ'τη ψυχολόγο...βοηθάει την όλη διαδικασία με αρκετό σεβασμό...

Αυτή η δική μου εμπειρία. Εσύ πρέπει να δείς τα δικά σου δεδομένα....

Όσον αφορά τα φάρμακα, μου πήρε αρκετο καιρό...για να ρυθμίσουμε την ποσότητα και τα συγκεκριμένα φάρμακα που χρειαζόμουν.....

Θέλει πολύ υπομονή.Τώρα που είμαι σταθερά σχετικά βλέπω ό,τι άξιζε....

---

Θεολογε μου σευχαριστω πολυ για την απαντηση σου
δε σε ρωτησα τυχαια μιας κ ειχα τις αμφιβολιες μου για την ολη διαδικασια
απλα νομιζα οτι εφταιγα εγω
βεβαια απο τοτε που σε ρωτησα μεχρι τωρα αλλαξε ολος μου ο κοσμος
οποτε μπορω με βεβαιοτητα να σου πω (αν κ δε ξερω την ιστορια σου)
οτι ειχες απολυτο δικιο κ τωρα που διαβαζω τη διαδικασια μου θυμιζει την δικη μου κ οντως δεν κανει για μενα
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ επιλεξτε σωστα τον καταλληλο ψυχολογο

εγω ξεκινησα απο τελη Αυγ
μου κανε εντυπωση που δε μου δωσε κατευθειαν αντικαταθλιπτικα
κατηγορουσα τον εαυτο μου οτι εγω δεν του δωσα να καταλαβει ποσο σοβαρα ειμαι
οταν του προτεινα για αντικαταθλιπτικα μουπε οτι δε συνεργαζεται με καποιο ψυχιατρο
κατι που εκανε εντυπωση σε μια φιλη μου
εμενα μου κανε αντυπωση μονο αφου πηγα σε αυτην την ψυχιατρο η οποια στο μονο που στηριχτηκε ηταν στο οτι δεν κοιμαμαι καλα κ μουδωσε xanax k seropram
μιλωντας με τη φιλη μου μουπε να παω να δω την δικη της ψυχολογο
πηγα χτες κ ολος μου ο κοσμος αλλαξε
πρεπει να γραψω ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΚΘΕΣΗ για να περιγραψω το χθεσινο
ολα: απο τη προσεγγιση, απο το τροπο που μιλουσε, αυτα που ελεγε, ο τροπος που ακουγε, τις αντιδρασεις της
πρωτη φορα στη ζωη μου εφυγα με μια δοση αχνης ελπιδας

καταρχην δε δουλευει με το ρολοι τυπου αν κλαις κ δεν εισαι καλα δε σου λεει αντε τελειωσε η ωρα πληρωνε (κ δε σε χρεωνει παραπανω)
συνεργαζεται με ψυχιατρο οπου συννενοειται για τις αλλαγες, προοδο γενικα την κατασταση συνεπως ξερει ο ανθρωπος τι φαρμακα πρεπει να σου γραψει μιας κ η ψυχολογος εχει πει τα περισσοτερα κ οταν πας να σου γραψει τα φαρμακα ξερει την κατασταση σου συν οτι λες κ συ

μου ειπε οτι δεν μπορει να κανει διαγνωση ουτε να δωσει φαρμακα αλλα ΑΤΥΠΑ εχω χρονια καταθλιψη κ υποψιαζεται τι φαρμακα θ μου δωσει ο ψυχιατρος κ οταν την ρωτησα αν αυτη η κατασταση αλλαζει μιας κ ξερω τι πρεπει να κανω κ δεν κανω τιποτα μουπε: λογικο πως να μπορεσεις? εσυ νιωθεις τυψεις που ζεις... κ οτι αφου δρασουν τα φαρμακα μαζι με πολυ δουλεια τα πραγματα σιγα σιγα θ καλυτερευσουν

τσαμπα οι 3 μηνες που εφαγα κ τα λεφτα....
αλλα πραγματικα χαιρομαι που μεσα απο δω κ εξωτερικους παραγοντες επιτελους βρηκα τη δυναμη να σταματησω κατι που δεν ειχε νοημα...

Ελπίζω και εύχομαι να πήρες τη σωστή απόφαση....

Καλή πορεία απο 'δώ και μπρός...

Quote:

---

Originally Posted by destinity22

tasakiou μου η αληθεια ειναι πως μεγαλωσα μονη μου, εγινα ανεξαρτητη απο πολυ μικρη
κ οντας κλειστη ποτε δε ζητησα βοηθεια
επεισα τον εαυτο μου οτι μπορω να κανω ολα μονη μου γιατι δεν ειχα αλλη επιλογη
κ τωρα συνειδητοποιω οτι δεν μπορω να ταχω ολα στους ωμους μου αλλα αν αφεθω κ πω
οκ δεν μπορω μονη μου θελω καποιον διπλα μου, η πραγματικα (οτι δηλ δεν υπαρχει κανεις) απλα θ με συνθλιψει κ δεν ξερω αν μπορω να διαχειριστω κ αυτο τωρα
κ ο ψυχολογος αυτο που μου λεει οτι εγιναν πολλα λαθη απο τους γονεις
αλλα οπως ειπα οτι εγινε εγινε κ δεν αλλαζει
η ουσια ειναι πως αν δεν εχεις μαθει να βαζεις τονε αυτο σου πρωτο κ να τον αγαπας κ να τον φοντιζεις κ να τον σεβεσαι κ να πιστευεις οτι αξιζει (οχι το κλασικο πως θ το κανουν οι αλλοι αν δεν το κανεις εσυ) αλλα που θ πατησεις εσυ για να σηκωθεις οταν δεν εχεις ουτε τον εαυτο σου??? απο που σκατα πρεπει να αντλησω δυναμη επιμονη κ επιμονη κ θεληση κ να προσπαθησω να σηκωθω κ να κανω τις αλλαγες οταν δεν πιστευω οτι μπορω αξιζω κτλ... βλεπεις το φαυλο κυκλο...??

ειπες οτι αναγνωριζεις πολλα κοινα με σενα... θ ηθελες να μοιραστεις σε τι φαση εισαι τωρα? ακομα κ μικρα βηματα πως τα εκανες τι σε βοηθησε?

---

Τα κοινά κομμάτια αφορούν την ανασφάλεια αν αγαπήσω και αγαπηθώ, το άγχος, ο φόβος και η ελπίδα ότι αν αλλάξω θα βελτιωθούν όλα..Κατάλαβα λοιπόν ότι μόνο αν καταλάβω καλά ότι αξίζω και όλα θα πάνε καλά θα προχωρήσω στη ζωή μου!

Εγώ λοιπόν αγαπητή μου είχα το αντίθετο πρόβλημα με κατάθλιψη και κιλά...έχανα κιλά μέχρι που έφτασα 36 με ύψος 1,60(γυναίκα είμαι)...Τώρα είμαι 48 αν φανταστείς οτι είχε κλείσει το στομάχι μου ήμουν ενα βήμα πριν την κλινική και όλοι στη δουλειά με δούλευαν για το πόσο αδύνατη είμαι...καμία σχέση με νευρική ανορεξία όμως..ήταν καθαρά κατάθλιψη λόγω πολλών προβλημάτων στο σπίτι.
Κι όμως τα κατάφερα με αρκετή προσπάθεια (παιδικά γιαουρτακια και φαριν λακτέ κρεμες-δεν κάνω πλάκα)και φαρμακευτική αγωγή βεβαίως.Είχα να βγώ έξω γύρω στα 7 χρόνια...και ειδικά Σάββατο...Φέτος βγήκα!!!Ξέχασα να πω ότι πέρα απο την χρόνια κατάθλιψη είχα φοβίες και πολλούς πανικούς...Δεν λέω ότι είμαι εντελώς καλά αλλά έχω δει μεγάλη αλλαγή..Και γώ πέρασα πάρα πολλά άσχημα προβλήματα τα οποία "σήκωσα" τα βάρη μόνη μου και αυτό ήταν το λάθος μου κατά τα λεγόμενα του γιατρού μου...έπρεπε να μοιράσω ρόλους και δεν το έκανα με αποτέλεσμα να μαι με το ένα πόδι για νοσοκομείο...Εγώ θα σου πω πως αν δεν ήταν τα φάρμακα να με βοηθήσουν εγώ δεν θα ζούσα τώρα...αλλά θέλει κι από σένα προσπάθεια, μην περιμένουμε και θαύματα πχ μαζί με τα χάπια σου να κάνεις κι ένα βήμα...

Quote:

---

Originally Posted by tasakiou

Τα κοινά κομμάτια αφορούν την ανασφάλεια αν αγαπήσω και αγαπηθώ, το άγχος, ο φόβος και η ελπίδα ότι αν αλλάξω θα βελτιωθούν όλα..Κατάλαβα λοιπόν ότι μόνο αν καταλάβω καλά ότι αξίζω και όλα θα πάνε καλά θα προχωρήσω στη ζωή μου!

---

καλημερα!!
αλλαξα ψυχολογο κ πλεον μετα απο πολυυυ καιρο με μια μονο συνεδρια νιωθω οτι μπορει κατι ναλλαξει
θ μου εινια πολυ δυσκολο να πιστεψω σε μενα
αλλα τουλαχιστον πλεον μπορω να πω οτι η καθημερινοτητα μου μπορει να γινει πιο ευκολη μεχρι να φτασω σε αυτο το σημειο
αληθεια ποσο δυσκολο σου ηταν? ποσο καιρο σου πηρε? μετα απο ποσο καιρο αρχιζες να αλλαζεις?
ξερω οτι διαφερει αλλα η απορια μου γιανα σου δωσω να καταλαβεις ειναι οτι το βλεπεις? σταδιακα? η ξαφνικα μετα απο προσπαθεια συνειδητοποιεις την αλλαγη?

Quote:

---

Originally Posted by al03

Εγώ λοιπόν αγαπητή μου είχα το αντίθετο πρόβλημα με κατάθλιψη και κιλά...έχανα κιλά μέχρι που έφτασα 36 με ύψος 1,60(γυναίκα είμαι)...Τώρα είμαι 48 αν φανταστείς οτι είχε κλείσει το στομάχι μου ήμουν ενα βήμα πριν την κλινική και όλοι στη δουλειά με δούλευαν για το πόσο αδύνατη είμαι...καμία σχέση με νευρική ανορεξία όμως..ήταν καθαρά κατάθλιψη λόγω πολλών προβλημάτων στο σπίτι.
Κι όμως τα κατάφερα με αρκετή προσπάθεια (παιδικά γιαουρτακια και φαριν λακτέ κρεμες-δεν κάνω πλάκα)και φαρμακευτική αγωγή βεβαίως.Είχα να βγώ έξω γύρω στα 7 χρόνια...και ειδικά Σάββατο...Φέτος βγήκα!!!Ξέχασα να πω ότι πέρα απο την χρόνια κατάθλιψη είχα φοβίες και πολλούς πανικούς...Δεν λέω ότι είμαι εντελώς καλά αλλά έχω δει μεγάλη αλλαγή..Και γώ πέρασα πάρα πολλά άσχημα προβλήματα τα οποία "σήκωσα" τα βάρη μόνη μου και αυτό ήταν το λάθος μου κατά τα λεγόμενα του γιατρού μου...έπρεπε να μοιράσω ρόλους και δεν το έκανα με αποτέλεσμα να μαι με το ένα πόδι για νοσοκομείο...Εγώ θα σου πω πως αν δεν ήταν τα φάρμακα να με βοηθήσουν εγώ δεν θα ζούσα τώρα...αλλά θέλει κι από σένα προσπάθεια, μην περιμένουμε και θαύματα πχ μαζί με τα χάπια σου να κάνεις κι ένα βήμα...

---

αγαπητη al03 σευχαριστω πολυ που μοιραστηκες κ συ την ιστορια σου!:)
χαιρομαι που ακουω οτι εισαι πολυ καλυτερα!!
παντα χαιρομαι οταν καποιος τα καταφερνει κ ξεφευγει οσο μπορει απο αυτο το αθλιο συναισθημα!
βρισκω πολλα κοινα σε οσα ειπες: χρονια καταθλιψη, αγχος, κρισεις πανικου, απομονωση, κ μια ταση να τα κανω ολα μονη μου χωρις να πιστευω κ αναγαπαω εμενα η το σωμα μου!
ξερω οτι τα φαρμακα δεν ειναι μαγικα, ξερω οτι ολη τη δουλεια πρεπει κ θ την κανω εγω απλα ευχομαι τα φαρμακα να μου παρουν αυτο το βαρος, αυτο το συναισθημα της απογνωσης, ναμαι λιγο πιο χαλαρη για να μπορω να συγκεντρωθω κ να μπορω να ευχαριστιεμαι καπως την καθημερινοτητα μου κ να μπορω να δινω βαση κ να μπορω να εχω λιγη αισιοδοξια οτι κατι μπορω να κανω...
εγω εκανα γνωσιακη 2 μηνες κ κατι 2φ τη βδομαδα κ του ελεγα οτι δε μπορω
δεν εχω ορεξη εκλαιγα του ελεγα οτι δεν εβρισκα νοημα
τα εβαζα με τον εαυτο μου που ενω ηξερα τι πρεπει να κανω
κ δεν εκανα τιποτα αρα ποιος φταιει?? εγω!!!
ηταν μεγαλο βαλσαμο νακουσω απο τη τωρα ψυχολογο μου: πως να μπορεσεις? εσυ νιωθεις τυψεις που ζεις, φυσικα κ δεν μπορεις τωρα να κερδισεις την μαζη με τον εαυτο σου κ να πεις θ βγω εστω να περπατησω, δεν εισαι ετοιμη, ειναι νωρις, οταν δρασουν τα φαρμακα κ με τις συνεδριες σιγα σιγα θ δεις....
δεν ηταν οτι ηθελα να μου χαιδεψουν ταυτια αλλα ενιωθα αχρηστη κ τρελη να ξερω τι πρεπει να κανω κ να μην το κανω, κανεις δεν καταλαβαινε αυτην την παραιτηση κ ματαιοτητα που ενιωθα, πραγματικα με σωσε οτι αλλαξα ψυχολογο....

Quote:

---

Originally Posted by destinity22

καλημερα!!
αλλαξα ψυχολογο κ πλεον μετα απο πολυυυ καιρο με μια μονο συνεδρια νιωθω οτι μπορει κατι ναλλαξει
θ μου εινια πολυ δυσκολο να πιστεψω σε μενα
αλλα τουλαχιστον πλεον μπορω να πω οτι η καθημερινοτητα μου μπορει να γινει πιο ευκολη μεχρι να φτασω σε αυτο το σημειο
αληθεια ποσο δυσκολο σου ηταν? ποσο καιρο σου πηρε? μετα απο ποσο καιρο αρχιζες να αλλαζεις?
ξερω οτι διαφερει αλλα η απορια μου γιανα σου δωσω να καταλαβεις ειναι οτι το βλεπεις? σταδιακα? η ξαφνικα μετα απο προσπαθεια συνειδητοποιεις την αλλαγη?

---

Καλησπέρα,
Ο καιρός είναι για τον καθένα μοναδικός για τον καθένα κ το τι κομμάτια έχει να διαχειριστεί πιστεύω..εγώ άρχισα να αλλάζω με σκαμπανεβάσματα γιατί είναι δύσκολο να αλλάξεις πεποιθήσεις που έχεις μάθει και έχουν ενσωματωθεί χρόνια γιατί δν είναι μόνο θεωρία είναι κ εφαρμογή. Και ακόμα υπάρχουν κάποια πράγματα που θέλω να δουλέψω και έχω στο νου μου..την αλλαγή την συνηδειτοποιείς όταν την νιώθεις στον εαυτό σου, στη συμπεριφορά σου,ακόμα κ αν υπάρχουν σκαμπανεβάσματα.

Keep going! :)

Quote:

---

Originally Posted by tasakiou

Καλησπέρα,
Ο καιρός είναι για τον καθένα μοναδικός για τον καθένα κ το τι κομμάτια έχει να διαχειριστεί πιστεύω..εγώ άρχισα να αλλάζω με σκαμπανεβάσματα γιατί είναι δύσκολο να αλλάξεις πεποιθήσεις που έχεις μάθει και έχουν ενσωματωθεί χρόνια γιατί δν είναι μόνο θεωρία είναι κ εφαρμογή. Και ακόμα υπάρχουν κάποια πράγματα που θέλω να δουλέψω και έχω στο νου μου..την αλλαγή την συνηδειτοποιείς όταν την νιώθεις στον εαυτό σου, στη συμπεριφορά σου,ακόμα κ αν υπάρχουν σκαμπανεβάσματα.

Keep going! :)

---

tasakiou μου σευχαριστω πολυ!!
ξερω οτι διαφερει απλα θελω να δω για να μη βιαζομαι
αν πχ δεν το βλεπεις αλλα οντως κατι γινεται (με αγωγη κ ψυχοθεραπεια)
να κανω υπομονη γιατι οντως δουλευει
γιαυτο σας ρωταω, γιατι μονο καποιος που το εχει περασει κ μετα ξεπερασει η ειναι σε φαση που το ξεπερναει μπορει να ξερει....
καταλαβαινω οτι καθενας εχει τα δικα του βαρη κ διαφερουν αλλα η ουσια ειναι ιδια οπως κ το αποτελεσμα
αυτο που αλλαζει ειναι οτι αναλογα με το μεγεθος καποιος να θελει περισσοτερο η καποιος να προσπαθει περισσοτερο κ να "τελειωσει" πιο γρηγορα παρολο που εχει πιο λιγα issues (αν κ δεν ξερω κατα ποσο μπορεις να ξεμπερδεψεις ποτε απολα αλλα μου αρκει απλα να ζω τη ζωη μου κ οχι να την χανω ετσι)
σας ευχαροστω ολους ειλικρινα με χουν βοηθησει πολυ τα μηνυματα σας!!!:):)

Quote:

---

Originally Posted by tasakiou

Καλησπέρα,
Ο καιρός είναι για τον καθένα μοναδικός για τον καθένα κ το τι κομμάτια έχει να διαχειριστεί πιστεύω..εγώ άρχισα να αλλάζω με σκαμπανεβάσματα γιατί είναι δύσκολο να αλλάξεις πεποιθήσεις που έχεις μάθει και έχουν ενσωματωθεί χρόνια γιατί δν είναι μόνο θεωρία είναι κ εφαρμογή. Και ακόμα υπάρχουν κάποια πράγματα που θέλω να δουλέψω και έχω στο νου μου..την αλλαγή την συνηδειτοποιείς όταν την νιώθεις στον εαυτό σου, στη συμπεριφορά σου,ακόμα κ αν υπάρχουν σκαμπανεβάσματα.

Keep going! :)

---

Πολυ ωραιο!!!

destinity ... Το γρηγορο το ηθελα και εγω τωρα.. πλεον καταλαβαινω οτι δεν γινεται αλλα λογικο να υπαρχουν στιγμες που το θες τρελα!!!

Εγω ειμαι σε φαση να το ξεπερασω.. καλυτερα απτο καλοκαιρι. Αλλα ολα αργουνε? Οποτε θελουμε τον χρονο μας.

Ποσο ομως? Το οτι φταιω το κανω πολυ εγω..δεν ξερω αν χειροτερευει και η κατασταση.

σαν να ακουω εμενα .. θελω και εγω να ζησω χαλαρα..οσο γινεται. χωρις πονους σωματικους ψυχικους-

ΑΡΑΓΕ?? θα γινει:confused: