οι σπουδές μου κάνουν "κακό";!

δεν αντέχω άλλο εδώ. όπως είπα σε προηγούμενο ποστ έχω την ανάγκη να κοιμάμαι συνέχεια.
δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω. δεν αντέχω να βγω απ' το σπίτι μου..μου είναι δύσκολο να βγω ακόμα και για το σουπερ μαρκετ. όταν κάνω προσπάθειες και βγαίνω..θέλω να γυρίσω σπίτι μου,να μείνω μόνη μου. με ενοχλεί ο κόσμος. με ενοχλούν όλα. όσες προσπάθειες κι αν κάνω.
σκέφτομαι συνέχεια τις πρώην φίλες μου, τις λίγες φίλες που μου έχουν μείνει που είναι η καθεμια σε άλλη πόλη, το αγόρι μου..
όλη τη μέρα κλαίω ή κρατιέμαι να μην κλάψω.

μια από τα ίδια νιφάδα!!!εγω πέρσυ που μου ήμουν πρώτη χρονιά ημουν ετσι και πολύ χάλια, φέτος είμαι καλύτερα..το παλεύω όσο μπορώ.εδώ που είμαι δεν μαρεσει η πόλη και δεν βγαινω, δεν έχω φίλες,μου λείπει το αγόρι μου και συνήθως ξεσπάω στο φαγητό...σε καταλαβαινω απόλυτα, τα εχω περάσει και τωρα προσπαθω να τα ξεπεράσω...

δεν αντέχω άλλο..νιώθω να πνίγομαι.

μη το λες αυτό θα το ξεπεράσεις,η ζωή ειναι μικρή δεν αξιζει να αναλώμαστε σε τέτοια θέματα!εγώ πέρσυ από όλο αυτό στο τέλος κατέληξα με κρίσεις πανικού αλλά μετα το ξεπέρασα, δεν με ενδιαφέρει που μαι μόνη πλέον, ανυπομονώ για τα χριστουγεννα,πασχα,καλοκαι ρι και όποτε έρθουν οι δική μου ή το αγόρι μου,διαβάζω,παω στη σχολή και περνω πολύ ωρα στο υπολογιστη σε τέτοια σαητ που μπορώ και μιλάω!!!!

Θα πρεπει να νοιωθεις πολυ μονη

τόσο μόνη..έχει 6 ώρες που κλαίω!

Καταλαβαινω...Τι σκεφτεσαι να κάνεις απο δω και πέρα;

δεν ξερω..κατι ακουσα οτι μπορει να μπορεσω να παρω μεταγραφη το αλλο εξαμηνο επειδη ειμαστε τριτεκνη οικογενεια,αλλα η πιθανοτητα ειναι 0,001%..
και θελω να παω παλι στη θεσσαλονικη ενω την τριτη εφυγα. θελω να παω.δεν αντεχω αλλο.

χμμ...δηλαδη εχεις 0,001% πιθανοτητες να γινεις ευτυχισμενη...Δεν φαινεται να εχεις πολλες πιθανοτητες...

χαχαχα.
και το χειροτερο ειναι οτι το αγορι μου στενοχωριεται παρα πολυ και νομιζει οτι αυτος δεν καταφερνει να με κανει ευτυχισμενη..δεν καταλαβαινει οτι αυτος με κανει..τα υπολοιπα το χαλανε!

Σαν να μου φαινεται πως ακουω μια καλη ειδηση.... Ειναι ο φιλος σου μαζι σου στην ιδια πολη;

οχι.και μου λειπει τρελα.ειναι ο καλυτερος μου φιλος. δεν μπορω μακρια του

Οταν λες σου λειπει εννοεις σαν φυσικη παρουσια ετσι δεν ειναι; Γιατι τωρα με την τεχνολογια (κινητα, skype κλπ) μπορεις να εχεις επαφες μαζι του οταν το εχεις αναγκη.

οποτε μιλησαμε στο skype δεν μπορουσα να σταματησω να κλαιω..βασικα πιστευω οτι δεν μπορει η τεχνολογια να βοηθησει να εχεις επαφη που χρειαζεσαι με τους δικους σου. π.χ. εχω μια πολυ καλη φιλη στο λονδινο, μιλαμε συχνα μεσω skype,facebook αλλα μου λειπει παρα πολυ.
ετσι και με το αγορι μου..και ολη μερα να μιλαμε στο τηλεφωνο δεν το αλλαζω με μισο λεπτο αγκαλια..

τωρα μολις κλεισαμε το τηλεφωνο με το αγορι μου που μου εκανε κήρυγμα για το οτι πρεπει να βρω ενδιαφεροντα, να τρωω σωστα..μου ειπε οτι εχω καταθλιψη, τα εχω εκμηδενισει ολα και το μονο που κανω ειναι να κοιμαμαι.

Καλα σου λεει βρε νιφαδα, το καλο σου θελει.

ναι,για τους αλλους ολα ευκολα ειναι..ειναι τοσο ευκολο να συμβουλεψεις, να "μαλωσεις", να απογοητευτεις απ τον αλλον, χωρις καν να μπεις στη θεση του.

Αυτο που δε θες να βγεις, που κοιμασαι αρκετα και η γενικοτερα παθητικη σταση, σε ειχε πιασει και στην πολη που πηγαινες σχολειο? Ή τωρα σ επιασε?

Εχεις δικιο, δεν χρειαζεται να νοιωεις ενοχεσ για κατι, κανεις οτι καλυτερο μπορεις και δειχνεις πως μπορεις να τα καταφερεις. Συμφωνω πως η ψυχρη τεχνολογια δεν αντικαθιστα μια ζεστη αγκαλια αλλα τουλαχιστον μπορεις να επι-κοινωνησεις. Δηλαδη να κοινωνησεις, να ενταχθεις μεσα σε ενα συνολο ανθρωπων που συμ-βιωνουν μεσα σε ενα περιβαλλον...ακομη και αν αυτο ειναι διαδυκτιακο...Παυεις να εισαι μια ατομικη, ιδιοτικη υπαρξη και νοησε μεσα σε ενα συνολο...Ειναι λιγο παρηγορο μεσα στην απεραντη μοναξια σου ετσι δεν ειναι;

έχει χρόνια που ειμαι έτσι με διαφορα σκαμπανευασματα, αλλα νομιζω οτι ειναι η πρωτη φορα που ειναι τοσο πολυ.

σιγουρα ειναι λιγο παρηγορο,αλλα τι γινεται οταν κλεινει το τηλεφωνο;

χμμ....σωστη παρατηρηση...οταν σου κλεινει το τηλεφωνο τοτε έχεις εσενα, εισαι ενας ολοκληρος κοσμος απο ιδεες, συνασθηματα, στοχους, προσδοκιες...Ολοι βρισκομαστε αντιμετωποι με αυτο το τρομερο "κλεισιμο του τηλεφωνου" πολλες φορες στη ζωη μας...μα η ζωη μας δεν σταματαει εκει...μερικες φορες ειναι εκει ακριβως οπου αρχιζει...οταν βρισκοματε μονοι, ελευθεροι να οργανωσουμε τις εμπειριες μας και να βαλουμε σε μια ταξη τη ζωη μας ετσι ωστε "οταν ξανασηκωσουμε το τηλεφωνο" να γινουμε πηγη εμπνευσης και ελπιδας και για τους αλλους...Καλο κουραγιο

ξερεις τι θελω..αλογα..να παω στα αλογα..να κανω ιππασία..
θυμαμαι οταν ημουν μικρη που η γιαγια μου κι ο παππους μου μας πηγαιναν τα καλοκαιρια σε εναν ιππικο ομιλο,τοσο ομορφο..μας αφηναν να κανουμε οση ωρα θελαμε..θυμαμαι το τελευταιο καλοκαιρι που μας πηγαν,που ημουν πλεον αρκετα "μεγαλη" να ιππευσω μονη μου.ποσο ομορφα ενιωθα..ηθελα να παρω το αλογο και να τρεξουμε μακρια..

πανεμορφη σκεψη...

ναι...αλλα παλια

Σωστα... Εχεις καποια καινουργια τωρα που θα μπορουσες να υλοποιησεις; Φανταζομαι τις απεριοριστες επιλογες που εχεις καθως εισαι ελευθερη να αποφασισεις οτι θελεις χωρις να δωσεις λογαριασμο σε κανεναν...

δεν μου ερχεται τιποτα

Τοτε εχεις ολο το χρονο δικο σου να βρεις κατι καλο. Ισως και να βρεις ομιλο ιππασιας εκει κοντα...αν οχι υπαρχουν παντοτε εναλακτικες.

Αδυναμία προσαρμογής σε καινούριο περιβάλλον λέγεται δεν είναι τίποτα αρκεί να πάρεις απόφαση ότι σε αυτή τη ζωή είσαι μόνη σου κ αν δεν κανείς κάτι για τον εαυτό σου δε μπορεί να το κανείς η θα το καταλάβεις αυτό η θα πάρεις χάπια κ πάλι δε θα στρώνεισ

Ρε κορίτσια! Κάντε λίγη υπομονή. Τον πρώτο καιρό πάντα είναι δύσκολα μέχρι να προσαρμοστεί κάποιος, μετά θα στρώσει το πράγμα. Ε, δε θα πάθετε και κατάθλιψη κιόλας! Τι να πούμε εμείς δηλαδή που δεν έχουμε ούτε φίλους, ούτε τίποτα, και κοντεύουμε να κλατάρουμε από τις οικονομικοοικογενειακές μας στεναχώριες.:(
Υπομονή!:)
Προσπαθήστε να βγαίνετε έξω και να προσεγγίζετε άλλα άτομα ή να είστε κι εσείς πιο προσεγγίσιμες για αυτούς.:)
Εάν, πάλι όλη αυτή η κατήφεια προέρχεται από την απέχθειά σας για το αντικείμενο που σπουδάζετε ή επειδή δε σας αρέσει η πόλη όπου είστε, τότε γυρίστε πίσω και βρείτε κάτι άλλο να ασχοληθείτε ή να σπουδάσετε. Κάτι που θα σας αρέσει πραγματικά και θα σας γεμίζει.

το αγορι μου μου ειπε οτι του λειπει το κοριτσι που ημουν..οτι ηθελα τοσα πραγματα να κανω,ηθελα να γνωρισω και να κερδισω τον κοσμο..και καθε μερα τον εκανα να με ερωτευεται απ την αρχη..
τελοσπαντων,με ρωτησε αν θελω να μεινω ετσι η αν θελω να ξαναβρω τον εαυτο μου..του ειπα οτι θελω το δευτερο αλλα δεν ξερω πως..και μου ειπε να παω αυριο στη θεσσαλονικη,και θα τα καταφερουμε μαζι.λεει μου εχει μια εκπληξη..

παρτε και 2 τραγουδακια γιατι με βοηθατε.:)
http://www.youtube.com/watch?v=8YwPv0tUFf4
http://www.youtube.com/watch?v=9ob6__MR8uE

αντε,αλλο ενα γιατι μου αρεσει το glee
http://www.youtube.com/watch?v=nQ4QX...feature=relmfu

Μπράβο στο αγόρι σου αλλά κανε κ συ κάτι να το ξεπεράσεις μην τα περιμένεις όλα από εκείνον

δεν ξερω τι να κανω..

Quote:

---

Originally Posted by νιφάδα

δεν ξερω τι να κανω..

---

Τόσο χάλια είναι η πόλη που ζεις?? Οι συμφοιτητές σου? Ούτε ένας ενδιαφέρων να μπορείς να βγεις για έναν καφέ, να πας μια εκδρομή..ο φίλος σου γιατί δν έρχεται όταν εσυ δν πας θεσ/κη? Άρχισε να γνωρίζεις την πόλη..από έναν απλό περίπατο, τα μαγαζιά, τα στέκια, να πηγαίνεις στη βιβλιοθήκη της σχολής και διαβάζεις ότι σου έρθει εκείνη τη στιγμή..αν βαριέσαι να μαγειρέψεις δν είναι κακό. Τρώγε από έξω μέχρι να βαρεθείς..και θα δεις ιδέες για μαγείρεμα! Σκέψου πως αυτή είναι η φάση της ενηλικίωσης κ για κανέναν δν είναι ή ήταν εύκολη..τώρα σιγά σιγά θα σε γνωρίσεις και καταλάβεις ότι μόνη σου θα είσαι πάντα με ή χωρίς παρέα, με το φίλο σου ή χωρίς..μόνη με τη ρεαλιστική έννοια όχι την αρνητική, με την έννοια της αυτονομίας και της αυτεπάρκειας!!

Ακουγεσαι πιο μπερδεμενη απο οτι πριν... Ειναι σαν να εισαι σιγουρη για το αν μπορεις να γινεις το κοριτσι που σου ζηταει το αγορι σου...

Χμμμ....ο δαιμων του τυπογραφειου χτυπαει παντου... Εννοω οτι δεν ακουγεσαι και πολυ σιγουρη για το αν μπορεις να γινεις οπως πριν...

δεν νιωθω καθολου σιγουρη..νομιζω οτι χαθηκα..παει..τελειωσε οριστικα αυτη τη φορα..ειχα απιαστα ονειρα που πλεον ουτε θυμαμαι..λες και τα εχει διωξει το μυαλο μου. δεν ξερω..νιωθω χαμενη,μονη..

ο φιλος μου δεν ερχεται προς το παρον γιατι εχει πααααρα πολυ δουλεια. και ναι,κανενας απ τη σχολη μου δεν μου αρεσει για παρεα. :(

Quote:

---

Originally Posted by νιφάδα

δεν νιωθω καθολου σιγουρη..νομιζω οτι χαθηκα..παει..τελειωσε οριστικα αυτη τη φορα..ειχα απιαστα ονειρα που πλεον ουτε θυμαμαι..λες και τα εχει διωξει το μυαλο μου. δεν ξερω..νιωθω χαμενη,μονη..

ο φιλος μου δεν ερχεται προς το παρον γιατι εχει πααααρα πολυ δουλεια. και ναι,κανενας απ τη σχολη μου δεν μου αρεσει για παρεα. :(

---

Τότε χρειάζεσαι ένα καλό κράξιμο για να ταρακουνηθείς..Σορυ αλλά εμένα αυτό με ξεκουνάει!!

εμενα καθολου..εχω φαει κραξιμο παμπολες φορες κι απο παμπολα ατομα..

νιφαδα, τι αποσταση εχει η πολη που σπουδαζεις απο την πολη του πατρικου σου?