Ερωτικός και σεξουαλικός θάνατος μακροχρόνιας σχέσης;
Καλημέρα,
Με λένε Μαριάννα και είμαι καινούρια στο φόρουμ. Γενικά δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να επισκεφτώ ποτέ ψυχολόγο ή να μπω σε κάποιο φόρουμ ψυχολογικής υποστήριξης. Δεν αφορά κάποιο ταμπού αυτό, ίσα ίσα, απλώς μέχρι σήμερα τα όποια (μικρά ή πιο μεγάλα) προβλήματα τα συζητούσα με φίλους/οικογένεια κλπ και αυτό μου ήταν αρκετό.
Διανύω εδώ και αρκετό καιρό (2χρόνια) μια κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη στα προσωπικά μου, και δυστυχώς λόγω της φύσης και της λεπτότητας του προβλήματος δεν έχω την άνεση να το συζητήσω με τους δικούς μου. Θα σας την περιγράψω εν τάχει, γιατί θα ήθελα πολύ να ακούσω τη γνώμη σας.
Εχω μία σοβαρή σχέση εδώ και 7μιση χρόνια. Εγώ 30 αυτός 36. Είναι μία σχέση που είχε αρκετές δυσκολίες αλλά και χαρές. Μία από τις ιδιατερότητές της ήταν ότι με τον φίλο μου λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και των δύο, περισσότερο από το δεύτερο μισό της σχέσης μας το διατηρούμε από απόσταση. Σημαντική αυτή η απόσταση (3 ώρες με αεροπλάνο). Παρόλα αυτά καταφέραμε και βρήκαμε ένα μοντέλο συναντήσεων που ικανοποιούσε και τους δύο.
Αναμφιβολα η απόσταση, όσο περνούσε ο χρόνος, άρχισε να γίνεται κουραστική. Ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα προέκυψε όταν συνειδητοποίησα ότι με τον φίλο μου είχαμε ελάχιστες ερωτικές επαφές το διάστημα που συναντιόμασταν. Στην αρχή το απέδωσα στην κούραση, στο ότι ο χρόνος που είχαμε μαζί ήταν λιγοστός, και σε χίλους δύο άλλους λόγους που κάποια στιγμή έπαψαν να με καλύπτουν. Τις περισσότερες φορές ερχόταν ή πήγαινα και δεν συνέβαινε τίποτα. Ενιωσα ότι αρχίσαμε να "αδελφοποιούμαστε" και αυτό με ταραξε. Ενδιάμεσα υπήρξαν ωστόσο και κάποια θέματα υγείας και από τις δύο πλευρές που κατέστησαν τις ερωτικές μας επαφές αδύνατες, σχεδόν για ένα εξάμηνο οπότε και το έθαψα στο μυαλό μου. Πέραν αυτού του εξαμήνου όμως τίποτα, και οι μήνες περνούσαν. Υπολογίστε ότι συναντιόμαστε οπωσδήποτε κάθε 3 μήνες για ικανό διάστημα 1-2 βδομάδων, και το καλοκαίρι για τουλάχιστον 3βδομάδες. Στην αρχή θεώρησα πως είναι ποροδικό, η κλασική ερωτική καμπή σε μακροχρόνιες σχέσεις. Όμως αυτό που δεν μπορούσα να χωνέψω είναι ότι δεν προλάβαμε να νιώσουμε ρουτίνα. Πώς μπορεί να συνέβη αυτό;
Θα ήθελα να σας πω εδώ ότι είμαι νέα και θα έλεγα εμφανίσιμη, όπως και ο φίλος μου. Σε αυτό το αρχικό διάστημα λοιπον (σχεδόν πριν 2χρόνια που παρατήρησα το πρόβλημα) έκανα κινήσεις, ομολογώ όχι πάνω από μια-δυο φορές όμως, ώστε να συνευρεθούμε. Δεν συνέβη, και όταν του το έθεσα μου είπε πως αυτά πρέπει να γίνονται αυθόρμητα, όταν το θέλουν και οι δύο και να μην εκβιάζονται. Στο οποίο δεν έχει άδικο, αλλά οφείλω να παραδεχτώ πως το εξέλαβα ως ερωτική απόρριψη η οποία με "κλείδωσε" από μελλοντικές προσπάθειες. Το οποίο και κατοπιν του είπα και με καθησύχασε. Βλέπετε είμαι της παραδοσιακής αντίληψης ότι ο άντρας είναι ο "κηνυγός" και η γυναίκα ο "αποδέκτης". Βέβαια δε σημαίνει ότι εγώ απλώς κάθομαι και δεν παίρνω τις πρωτοβουλιες μου. Εμπάσει περιπτώσει, στο μεταξύ όλο αυτό άρχισε να με κουράζει πολύ και να ρίχνει την αυτοπεποίθησή μου. Αρχισα να μη νιώθω πολύ "γυναίκα". Αυτό με οδήγησε να φλερτάρω σε 2-3 περιπτώσεις αλλά χωρίς να συμβεί τίποτα, μόνο και μόνο για να νιώσω την επιβεβαίωση.
Ο φίλος μου το κατάλαβε ότι άρχισα να απομακρύνομαι και ξεκίνησε να παίρνει πρωτοβουλίες όποτε συναντιόμασταν. Και εκεί ήρθε η χαριστική βολή. Δεν μπορούσε να έχει στύση μαζί μου :) Όλες τις φορές που προσπαθήσαμε τον τελευταίο χρόνο (ναι, χρόνο) δεν κατάφερε να έχει στύση μαζί μου. Στην αρχή φοβήθηκα ότι ήταν κάτι βιολογικό και του είπα να πάει στον γιατρό το οποίο αφενός δε θέλει, αφετέρου με διαβεβαιώνει ότι είναι ψυχολογικό, διότι έχει και πρωινές στύσεις και καταφέρνει στύσεις μόνος του. Μου είπε ότι φταίει το άγχος της επίδοσης, η υποχρέωση να "αποδώσει" το λίγο διάστημα που είμαστε μαζί. Μου λέει πως αυτό για να διορθωθεί, πρέπει να μείνουμε μαζί, έστω κάποιους μήνες για να βρούμε τους ρυθμούς μας και ότι από απόσταση αυτά δεν λύνονται. Το πρόβλημα σε αυτό για μένα, είναι ότι για να συμβεί αυτό πρέπει να περάσει άλλος ένας χρόνος, και αυτό με απογοητεύει απίστευτα.
Πριν κλείσω το μήνυμα, να σας πω πως έκανα μια ανασκόπηση της σχέσης μου αυτό το διάστημα. Γενικά σκέφτομαι πάρα πολύ κάθε μέρα, για το πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω αυτό και τί μπορεί να φταίει. Ίσως φταίει ότι πάτησα και τα 30 και έχω αρχίσει να σκέφτομαι περισσότερο ρεαλιστικά απ'ό,τι συναισθηματικά :)
Σκέφτηκα λοιπόν πως από την αρχή της σχεσης μας δεν είχαμε καλή σεξουαλική χημεία. Δεν είναι δηλαδή ότι από το καλό πηγαμε στο τίποτα, αλλά από το μέτριο πήγαμε στο τίποτα. Αυτό που μας κράτησε στη σχεση ήταν ότι ταιριάζαμε πολύ στα υπόλοιπα, αγαπιόμαστε, τον θαυμάζω και με θαυμάζει, είχαμε κοινά όνειρα και ιδέες, τα οποία σε ένα βαθμό πραγματοποιήσαμε. Αυτό που συνειδητοποιώ λοιπόν, είναι ότι κάποια στιγμή απλώς ατόνισε σημαντικά το ερωτικό, από την πλευρά του πρώτα και σιγά σιγά από την πλευρά μου. Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να διορθωθεί, δηλαδή κάπως να το επαναφέρουμε.
Στην τελευταία συζήτησή μας (γενικά με μεγάλη δυσκολία τον κατάφερα να τα συζητάμε αυτά ανοιχτά, είναι δύσκολος στην επικοινωνία), μου είπε επιπλέον πως εκτός από το άγχος επίδοσης, δεν τον "ανάβω" ως γυναίκα, αν και είμαι πολύ εμφανίσιμη όπως λέει. Και ότι πρέπει να προσπαθήσω εγώ να γίνω "πιο γυναίκα" και αυτός "πιο άντρας" στη σχέση μας. Και ότι χρειάζεται χρόνο αυτό. Δεν ξέρω πια τί να συμπεράνω. Νόμιζα ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε μόνο το άγχος επίδοσης. Τώρα και το ότι δεν είμαι πια αρκετά σέξυ γι αυτόν.
Επίσης να πω πως πέρα από τη αγάπη, πιστεύω πως αυτό που με κρατά επιπλέον στη σχέση αυτή είναι η ευγνωμοσύνη. Με βοήθησε πάρα πολύ και συναισθηματικά και οικονομικά όλο αυτό το διάστημα, το οποίο δε μπορώ να ξεχάσω. Του χρωστάω μεγάλη χάρη για όλα αυτά που έχω καταφέρει. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, μπορεί και να είχα ήδη φύγει.
Συγγνώμη για το μεγάλο μήνυμα, και ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις γνώμες σας.
