Γεια σας! Μολις βγηκα απο μια σχεση 2,5 μηνων. Η περιπτωση μου ομως ειναι λιγο ιδιαιτερη. Αρχικα να πω πως την κυνηγουσα απο τα περασμενα Χριστουγεννα και τελικα 31 Μαιου ηρθε σε μενα. Ηταν μια σχεση που απ την αρχη το τελος της ηταν προδικασμενο καθως υπαρχει μια σημαντικη διαφορα ηλικιας. Απο την αρχη την ηθελα σαν τρελος. Να πω πως οταν την πρωτογνωρισα δεν συμπαθιομασταν και πολυ αλλα την περασμενη χρονια την γνωρισα καλυτερα και ερωτευτηκα αμεσως τον χαρακτηρα της. Υστερα απο πολυ κοπο καταφερα να την κανω να δει οτι αυτο που ειχα δεν ηταν κατι επιπολαιο.. αντιθετως ηταν κατι παρα πολυ δυνατο. Εγω τουλαχιστον πρωτη φορα εχω νιωσει ετσι για μια γυναικα. Παιδευτηκαμε πολυ μεχρι να κανουμε σχεση μιας και κολλουσε στη διαφορα ηλικιας.
Τους 2,5 μηνες αυτους ζησαμε εναν τρελο ερωτα. Επικοινωνουσαμε τελεια, ταιριαζαμε σε παρα πολλα πραγματα και το σεξ ηταν απιστευτο. Ωσπου ξημερωνει 18 Αυγουστου η καταστροφη για μενα. Την πηρα στο τηλ. καθως αντιμετωπιζε ενα προβλημα υγειας για να δω πως ειναι. (Το καθιερωμενο καθημερινο τηλεφωνημα.) Την λεω οτι την πεθυμησα και μου λεει οτι πρεπει να δει πρωτα την οικογενεια της και μετα τους φιλους. Και την λεω "εμενα με βαζεις στους φιλους"? Και μου λεει "αυτα θα τα πουμε απο κοντα". Εκεινη τη στιγμη φευγω καρφι για το σπιτι της οπου και μου ανακοινωνει οτι θελει να το σταματησουμε εδω. Ενα σωρο λογια, οτι ειμαι νεος και πρεπει να κανω τη ζωη μου, οτι μαζι της δεν υπαρχει κανενα μελος, οτι πρεπει να μπει στον "σωστο" δρομο κτλ. Εγω χτυπιεμαι μπροστα της, μεσα στα κλαμματα.
Να πω εδω οτι απο την αρχη της σχεσης το ειχαμε επτασφραγιστο μυστικο. Και παντα προσπαθουσε να μη μου δινει πολλες προσδοκιες. Την ελεγα οτι την αγαπαω και μου ελεγε να μην την αγαπαω τοσο πολυ! Πρωτη φορα μου ετυχε τετοια γυναικα που να μην ηθελε να ακουει ολα αυτα που καποιος μπορει να της εξομολογηθει. Ενα βραδυ την ειπα οτι θελω να κρατησει αυτο που εχουμε και με υποσχεθηκε οτι θα κρατησει για οσο ειναι κρυφο. Αυτο καπως με ειχε ηρεμησει... Και τωρα?? Ξαφνικα χωριζουμε χωρις λογο και αιτια!!! Ειμαι κομματια για πρωτη φορα στη ζωη μου. ΔΕν μπορω να φαω, να κοιμηθω, να χαρω κατι εστω και μικρο. Φοβαμαι οτι επαθα καταθλιψη. Εν τω μεταξυ λιγο πριν τα φτιαξουμε ειχα φυγει απο μια πολυχρονη σχεση στην οποια ειχα πολλα προβληματα. Δεν εφυγα γι αυτην, θα εφευγα ετσι κι αλλιως. Αλλα μετακομισα, εκανα σχεδια οτι θα μπορω να την εχω σπιτι μου για καποιες ωρες κτλ. Ειχα τοση αυτοπεποιθηση που δεν φοβομουν τιποτα και δεν με αγγιζε τιποτα.
Τωρα μου λεει οτι θα ειναι διπλα μου για παντα σαν φιλη. Την εξηγω οτι την αγαπαω, οτι ειμαι τρελος και δεν μπορω να τη δω φιλικα. Η μαλακια ειναι οτι ξερω οτι κι εκεινη ειναι ερωτευμενη μαζι μου αλλα φοβαται. Την επομενη μερα του χωρισμου ξαναπηγα σπιτι της παλι μες στα κλαμματα και μου ειπε συγνωμη για το κακο που σε προκαλω, ειμαι πολυ δειλη τελικα στη ζωη μου. Και μετα με αγκαλιασε και κατσαμε λιγη ωρα ετσι. Μετα με πηγε στο κρεβατι της και ξαπλωσαμε. Με φιλουσε και με αγκαλιαζε. Μου ειπε λογια που δεν μου ειχε ξαναπει αλλη φορα. Τι ματαρες μου, τι ψυχουλα μου, τι οτι μ'αγαπαει. Μου ειπε οτι υπαρχει ενα χαος μεσα της. Δεν καναμε ερωτα. Εφυγα με μια ελπιδα οτι ισως το μετανιωσε. Τις επομενες μερες προσπαθησα να την πλησιασω παλι και μου ειπε οτι θελει να ειναι φιλη μου και οτι δεν θελει να με χασει απ τη ζωη της.
Τι να κανω ρε παιδια!! Την αγαπαω τοσο πολυ που δεν αντεχω να ειναι μακρια μου. Θελω να την βλεπω, να την ακουω, να την κανω να γελαει οπως πρωτα. Αλλα μολις συναντιομαστε με πλυμμηριζουν δακρυα και αυτη με αποφευγει. Πειτε μου μια γνωμη γιατι κοντευω να τρελαθω. Δεν μπορω να μιλησω πουθενα μιας και ειναι κρυφη σχεση. Ουτε σε καποιον φιλο. Ισως εδω ανωνυμα βρω καποια λυση. Σας παρακαλω..κοντεψα να στουκαρω με το αυτοκινητο επιτηδες για να μην τη σκεφτομαι!!
