Originally Posted by
Försvarsadvokat
Ηλιαχτίδα δεν χρειάζεται να ευχαριστείς κανέναν...μέσα σε 3 σελίδες δεν μπορούν να χωρέσουν 10 χρόνια ζωής, δεν μπορούν να επουλώσουν τις ψυχικές πληγές που σου άνοιξε αυτός ο χωρισμός, δεν μπορούν να σβήσουν άσχημες και όμορφες αναμνήσεις, δεν μπορούν καν να βοηθήσουν για να κοιτάξουμε την επόμενη μέρα. Εύχομαι μονάχα κάποια στιγμή στο μέλλον να βρεις το κουράγιο να εμπιστευτείς ξανά, να χαμογελάσεις ξανά όπως παλιά, να ονειρευτείς ξανά όπως τότε, να νιώσεις ρε παιδί μου κάτι για κάποιον άλλον για κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν είναι εύκολο ή δύσκολο, δεν ξέρω αν θα είσαι τυχερή ή άτυχη, δεν ξέρω αν χρειαστείς ένα λεπτό ή έναν αιώνα αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι δεν θα πρέπει ποτέ να τα ισοπεδώνουμε όλα, δεν πρέπει να κλεινόμαστε στους εαυτούς μας, δεν πρέπει να χάνουμε ούτε μια μέρα από τις ζωές μας γιατί κάποιος/α επέλεξαν να μην είναι στην λίστα με τους ανθρώπους της ζωής μας.
Η ζωή είναι ευλογία και αφού το θυμηθούμε αυτό το αμέσως επόμενο που θα πρέπει να θυμηθούμε είναι ο εαυτός μας. Αυτός που τον χάσαμε κάπου στην διάρκεια των χρόνων, που τον παραμερίσαμε για να είναι ο άλλος ευτυχισμένος. Λένε ότι η ανιδιοτελής αγάπη, αυτή που δεν περιμένει ανταπόκριση, αυτή που έχει ξεχάσει τι σημαίνει εγωισμός, τι σημαίνει να μιλάς στον πρώτο ενικό και όχι στον πρώτο πληθυντικό είναι όταν ζούμε, όταν στρέφουμε όλο μας το είναι, όλη μας την ενέργεια για να κάνουμε τον άλλον ευτυχισμένο. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση γινόμαστε αυτόματα θύματα και αυτό είναι κάτι που ο έρωτας και η αγάπη το κρύβουν πολύ καλά. Όταν όμως η αγάπη αρχίσει να ψάχνει μέσα στο πλήθος αγνώστων να βρει ένα γνώριμο πρόσωπο να αγαπήσει, αυτό που αγαπούσε τόσα χρόνια τότε το μόνο που βρίσκει είναι μοναξιά και θλίψη. Τότε ξαφνικά η ανιδιοτελής αγάπη που ποτε δεν έδινε για να πάρει αρχίζει να πονάει όλο μας το σώμα. Ένα βάρος σκεπάζει την καρδιά μας και η ανάσα μας μόλις και μετά βίας βγαίνει. Τότε όλα στην ζωή μας φαίνονται βουνό, από το να σηκωθούμε από το κρεβάτι μέχρι να βγούμε έξω, να συναντήσουμε φίλους, γνωστούς, να πάμε στις δουλείες μας, να διασκεδάσουμε, κτλ, κτλ. Κάπου εκεί νομίζουμε, εσφαλμένως, ότι τα έχουμε χάσει όλα, λες και έπαιξες όλη σου την ζωή στην ρώσικη ρουλέτα, βράδυ Πρωτοχρονιάς σε κάποιο καζίνο, και τα πόνταρες όλα στο κόκκινο ( στο πάθος, στον έρωτα, στην ελπίδα, στην πίστη, στην αγάπη) και η άτιμη η μπίλια κάθισε στο μαύρο ( στην μοναξιά, στην απογοήτευση, στην προδοσία, στον χωρισμό).
Όχι δεν τα χάσαμε όλα, τότε είναι που μας χτυπάει την πόρτα ο ξεχασμένος μας εαυτός, και μας λέει γύρισα. Λες εσυ ποιος είσαι εσυ ? Δεν με θυμάσαι ? Είμαι αυτός που ξέχασες κάπου ανάμεσα στις οδούς Ονείρων και Αγγέλων...εκεί που για τελευταία φορά με είδες και με παράτησες για να πας να ζήσεις το μεγάλο όνειρο με τον άγγελο σου. Μόνο που στο τέλος αυτός ο άγγελος αποδείχθηκε...έκπτωτος και έπεσε από το σύννεφο του παραδείσου. Και τι θέλεις τώρα από μένα ρωτάς ? Τι θέλω ? Να ερωτευτούμε ξανά την ζωή, να χαμογελάσουμε ξάνα, να αγαπήσουμε ξανά αλλά αυτή την φορά ΜΑΖΙ. Αυτή την φορά μην με ξεχάσεις, μην ξεχάσεις ότι στην ζωή αξίζει να προσπαθείς για τους άλλους, αξίζει να κάνεις τους άλλους χαρούμενους και ευτυχισμένους αρκεί όμως να μην με ξεχάσεις γιατί αν με αφήσεις πάλι πίσω, την επόμενη φορά δεν θα μπορέσω να βρω τον δρόμο, να τρέξω και να σε προλάβω..τότε εκτός από τον εαυτό σου θα έχεις χάσει και την καρδιά σου. Και όποιος χάνει την καρδιά του...τα χάνει όλα !!! Έλα λοιπόν να ζήσουμε αυτή την φορά ως ένα και όχι χώρια από το ίδιο μας το εγω. Ας κάνουμε επιτέλους κάτι και για έμας...φτάνει πια ο ρόλος του θύματος...ώρα να γίνουμε μοιραίοι...εξάλλου ωραίοι είμαστε γιατί να μην είμαστε και μοιραίοι :)
