Ο χρόνος.

Στην παιδική ηλικία ήταν καθορισμένος από ενήλικες, σχολείο, κανόνες, παιχνίδι και δύση του ήλιου.
Στην εφηβεία, βιαζόμουν να τρέξει να ενηλικιωθώ, να απαλλαχτώ από τον αριθμό κάτω των 18.
Ενηλικίωση, μόνον για δυο χρόνια το απόλυτο φιλαράκι, εναρμονισμένη μαζί του, ψιλό ξέγνοιαστη δηλαδή.
Κατόπιν δυνάστης, χωρίστηκε σε καθήκον – υποχρεωτική ξεκούραση, λόγω άγχους ύπνος το πολύ 5 ώρες, τις υπόλοιπες τσίτα.
Χρόνος αγωγής, επιτέλους καλός ύπνος αλλά κάθε φορά που ξυπνούσα φυσικά η οδυνηρή πραγματικότητα εκεί.
Κάπου εκεί καβατζώνω και τα χρόνια και πλέον δεν αισθάνομαι ότι με παίρνει για χαζομάρες.
Παρόν… ουδέτερη αντίληψη αλλά συνάμα ωμά ρεαλιστική.
-Αν δεν αλλάξεις η ίδια, μου λέω καθημερινά θα συνεχιστεί το ίδιο έργο και το μόνο που θα αλλάζει είναι η ημερομηνία που βλέπεις στο κινητό. Που και που με πανικοβάλλει η επιτακτική ανάγκη ανάληψης προσωπικής ευθύνης, που και που το ρίχνω στο ο «χρόνος είναι μια σχετική ιδέα και δεν υφίσταται» έλα όμως που γνωρίζω ότι ο χρόνος είναι πληρωμές. Πληρωμή ενοικίου, λογαριασμών, υποχρεώσεων, το έζησα σε συνδυασμό με παθολογικό άγχος και τώρα το έχω αφήσει στον πάγο με την δικαιολογία, με την ανάγκη συναισθηματικά για αποτοξίνωση και στόχο πως πρέπει να γίνω περισσότερο ισορροπημένη για να ξανά βγω στην αρένα.

Πως αισθάνεστε για τον χρόνο, τον νιώσατε ποτέ φίλο, τον νιώσατε ποτέ εχθρό/δυνάστη καταφέρατε μετά από πόνο και πικρία να μονοιάσετε μαζί του ? Θα θέλατε μεσα στο 24ωρο σας να αισθάνεστε περισσότερο διαλακτικοί μαζι του ?

*Πρωινές ανησυχίες... :)

Ο χρόνος... πολλές μορφές παίρνει ο άτιμος. Δεν θα ανακαλύψουμε τελικά και καμμια διάσταση που να κινούμαστε μέσα του πολυκατευθυντικά, όπως και μέσα στο χώρο...;

Προσωπικά μεγαλώνοντας βλέπω τους ανθρώπους να χωρίζονται σε δύο κύριες κατηγορίες, που δεν έχουν να κάνουν τόσο με τον χρόνο αλλά με τον χαρακτήρα τους.
Η μία είναι όταν περιβάλλεσαι από ανθρώπους που αισθάνεσαι να σε νοιάζει, ή να νιώθεις υποχρέωση, να τους βοηθήσεις στην καθημερινή ρουτίνα, κι εκεί συνήθως παρασύρεσαι στα της καθημερινότητας χωρίς να το σχεδιάσεις και ιδιαίτερα.
Και η άλλη όταν είσαι σχετικά μοναχικός ή ανεξάρτητος, που κοιτάς να δημιουργήσεις κάτι που θέλει να βγει από μέσα σου... είτε καριέρα το πεις αυτό είτε οτιδήποτε.
Και στις δύο αυθεντικές περιπτώσεις δεν βλέπεις μετανιωμένους ανθρώπους εύκολα, γιατί στη μεν πρώτη υπάρχει μια ανάδραση από το περιβάλλον το οποίο διαμόρφωσαν στα μέτρα τους, και τους ανθρώπους που τους "ευχαριστούν" και στην δε άλλη, η ικανοποίηση έρχεται από μέσα σου όταν τακτοποιείς κάποιες βαθύτερες ανησυχίες σου.
Στα ενδιάμεσα παρακλάδια είναι που θα παρατηρήσεις τον μόχθο και τις δυσκολίες, και την πάλη με την ασάφεια και την αναποφασιστικότητα... Και σπάνια, κάποιες φορές, βλέπεις να πηδάει κάποιος από τη μία κατηγορία στην άλλη και σκέφτεσαι, "Πρόλαβε". Μέσα από τα μάτια ενός τέτοιου ανθρώπου θα ήθελα να δω τον χρόνο.

Προσδιόρισε τα πράγματα που θες να προσδιορίσεις Constantly και δεν θα πάει χαμένος ο χρόνος που χρησιμοποίησες, γιατί απλά θα περάσεις στο επόμενο στάδιο, της προσπάθειας υλοποίησης, του, εκ νέου, προσδιορισμένου σου στόχου.

Τωρα που ειμαι 54 , μπορω να εκφερω καποια γνωμη , πιο βαρυνουσα ισως ...........ο χρονος , ειναι το πιο πολυτιμο αγαθο , μετα την υγεια , πρεπει να τον ξοδευεις με φειδω , αλλα αυτο δεν εξαρταται με τι κανεις με ουτον , εξαρταται απο την οπτικη γωνια που βλεπεις τον χρονο να περναει , οταν εισαι μεχρι 30-35 , καθε τικ-τακ του ρολογιου , σου λεει , εχεις χρονο , εχεις χρονο , εχεις χρονο .......................στα 35-40 περιπου , αναλογα τον ανθρωπο , τοκαθε τικ-τακ , ειναι ποσα καλα καλοκαιρια μου μειναν , ποσα καλα καλοκαιρια μου μειναν.................. στα 50 επαθα μια φρικη , ( κομβικη ηλικια για αντρες , τα 40 για τις γυναικες ) συνειδητοποιωντας οτι περασε ο χρονος , κανεις εναν απολογισμο , και βλεπεις τι καταφερες ..........................το αν θα εισαι ευχαριστημενος η οχι , δεν εξαρταται απο αυτα που καταφερες , αλλα απο την οπτικη γωνια που βλεπεις τα πραματα ..........................αν εισαι ρεαλιστης , θα καταλαβεις οτι δεν μπορεις να εκμεταλλευεσαι στο επακρον την καθε στιγμη , δεν γινεται..................το περιφημο carpe diem δεν μπορει να γινει στην πραματικοτητα , ειναι ουτοπικο , αν θελεις να παραμυθιαστεις , μπορεις να πεις , εκανα το ενα , εκανα το αλλο , το αλλο δεν μπορουσα να ταποφυγω κ.ο.κ. ( μιλαω απο την σκοπια του ανθρωπου που εχει κανει πολλα πραματα , και εχει διασκεδασει την ζωη του + μια κτθλψη μου εχασα 10χρονια , στο προγραμμα ειναι , λεω ) , αν εισαι απαισιοδοξος , κοιτας πισω , και το μονο που βλεπεις , ειναι μια σειρα απο σβησμενα κερακια ( Καβαφης ) , αν εισαι αισιοδοξος , κοιτας μονο μπροστα , τι μπορεις να κανεις απο δω και περα ...............................και διαπιστωνεις οτι μπορεις να κανεις πολλα ακομα .....................ο χρονος δενειναι ουτε φιλος , ουτε εχθρος , ειναι πως τον προσδιοριζουμε εμεις οι ιδιοι , δεν ειναι εκπληξη οτι ο χρονος ειναι λιγος , τοξερες εξ αρχης.............................δεν σε εξαπατησε ......................ουτε πρεπει να κυνηγας πραματα εμμονικα , το καθε πραμα στην ωρα του , οτιδηποτε κι αν σημαινει αυτο..........................βεβαια , δεν εχω μοχθησει στην ζωη μου , μουρθαν σχετικα ευκολα , πλην της κτθλψης ...................ο πατερας μου , 90 , πουχει μοχθησει , δεν τον βλεπω καθολου χαρουμενο , ας καταφερε πολλα ( χρηματα ) στην ζωη του , εχει κι εναν γαμο , οχι ταιριαστο , δεν ξερω ποσο ρολο παιζει ο γαμος , δεν εχω παντρευτει ............................. κατι σημαντικο , σε μια ερευνα που εγινε σε ετοιμοθανατους παρηλικες ανθρωπους , πιο κοινη ευχη που εξεφραζαν ολοι , ηταν , ' μακαρι ναχα δουλεψει στην ζωη μου λιγοτερο , και ναχα διασκεδασει περισσοτερο ' ...............................................π� �οσωπικα , παντα ειχα στοχους , αλλα χαλαρα τους κυνηγουσα , οχι εμμονικα , και δεν το μετανιωσα ...........................να σταματησεις τον χρονο δεν μπορεις , να σταματησεις να γερνας , ειναι επιλογη..........................σιγου ρα δεν εινα ωραιο να μεγαλωνεις , οποιος ισχυριστει το αντιθετο , λεει ψεμματα ..................................ολα στην ζωη , ειναι θεμα συμβιβασμου σαρεσει δεν σαρεσει , και οπτικης γωνιας ........................

Εγω παλι την ευχαριστιεμαι τη δουλεια παντα την ευχαριστιομουνα αλλα πλεον οσο θελω ειμαι τριαντα πεντε κ επισημα δουλευω απο τα δεκαοχτω ανεπισημα απο τα δεκα παντα μ αρεσε αλλα πλεον ειμαι κουρασμενοσ λογω διαφορων καταστασεων

ο χρονος παντα ειναι προβληματικος κι ας μην υπαρχει...
οταν ανυπομονω, παντα ειναι αργος.
οταν περναω καλα, παντα ειναι γρηγορος.
οταν θελω να μεινω ακινητη ειναι εντελως αδυνατον.
τωρα θελω να μην τελειωσει ποτε. που να τον δεσω τον ατιμο? :p

Ο χρονος ευτυχως δεν ειναι κατι που με απασχολει οθτε με νοιαζει που περναει επισης και ο θανατος δεν με απασχολει ολοι καποτε θα πεθανουμε..τι απεθαντοι ειμαστε? Εκεινο που με απασχολει ειναι να περναει ηρεμα και γαληνια ουτε και με νοιαζει τι ταξειδια θα κανω δεν τρελαινομαι για ταξειδια ιδιαιτερα..στο μεταξυ το ξερετε οτι απο το 2012 ο χρονος περναει πιο γρηγορα λογω ελξης των πολων?

Quote:

---

Originally Posted by pavlina

Ο χρονος ευτυχως δεν ειναι κατι που με απασχολει οθτε με νοιαζει που περναει επισης και ο θανατος δεν με απασχολει ολοι καποτε θα πεθανουμε..τι απεθαντοι ειμαστε? Εκεινο που με απασχολει ειναι να περναει ηρεμα και γαληνια ουτε και με νοιαζει τι ταξειδια θα κανω δεν τρελαινομαι για ταξειδια ιδιαιτερα..στο μεταξυ το ξερετε οτι απο το 2012 ο χρονος περναει πιο γρηγορα λογω ελξης των πολων?

---

Δεν το ξερω αυτο , για εξηγησε ....................μαρεσουν αυτα ...η πες μου τι να γκουγκλαρω ........πολυ ενδιαφερον ...

μαλλον εγω ειμαι ο δυναστης του χρονου μου... εγω τον σκορπαω στο κενο, χωρις να υπολογιζω την πολυτημοτητα του... εχω τυψεις για αυτο... και φυσικα φοβαμαι..πως οταν θα θελω πια ..θα ειναι αργα!

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Δεν το ξερω αυτο , για εξηγησε ....................μαρεσουν αυτα ...η πες μου τι να γκουγκλαρω ........πολυ ενδιαφερον ...

---

Δεν το διαβαδα στο γκουγκλ το ακουσα απο 2 3 που το ελεγαν

Quote:

---

Originally Posted by pavlina

Δεν το διαβαδα στο γκουγκλ το ακουσα απο 2 3 που το ελεγαν

---

Τοτε , αυτο που μπορει να συμβει , ειναι ο χρονος , αντι να κραταει 365 μερες , να κραταει 364.50 , για τετοιες διαφορες μιλαμε ......

Quote:

---

Originally Posted by pavlina

Ο χρονος ευτυχως δεν ειναι κατι που με απασχολει οθτε με νοιαζει που περναει επισης και ο θανατος δεν με απασχολει ολοι καποτε θα πεθανουμε..τι απεθαντοι ειμαστε? Εκεινο που με απασχολει ειναι να περναει ηρεμα και γαληνια ουτε και με νοιαζει τι ταξειδια θα κανω δεν τρελαινομαι για ταξειδια ιδιαιτερα..ν?

---

Ρε συ Παυλινα , δεν βλεπω να σενδιαφερει και τιποτα ........................τον θανατο ειναι χαζο να τον φοβασαι , κατι τοσο παγκοσμιο , δεν μπορει ναναι κακο , στην χειροτερη , θαναι οπως πριν γεννηθεις , αισθανοσουν καπως τοτε ? οχι βεβαια , δεν ειχες συνειδηση της ανυπαρξιας σου .......

Χαχα Mac η αληθεια ειναι οτι ειμαι πολυ ολιγαρκης! Να εχω τον δεσμο μου να περπαταω στα βουνα και να κολυμπαω στην θαλασσα αυτα ειναι αρκετα συμφωνει και ο γιατρος μου....αφου οταν ξεμιτησα λιγο το καλοκαιρι και εκανα ερωτικη σχεση με καποιον μου ειπε χωρισε τον και τον χωρισα τοσο απλα

Quote:

---

Originally Posted by pavlina

Χαχα Mac η αληθεια ειναι οτι ειμαι πολυ ολιγαρκης! Να εχω τον δεσμο μου να περπαταω στα βουνα και να κολυμπαω στην θαλασσα αυτα ειναι αρκετα συμφωνει και ο γιατρος μου....αφου οταν ξεμιτησα λιγο το καλοκαιρι και εκανα ερωτικη σχεση με καποιον μου ειπε χωρισε τον και τον χωρισα τοσο απλα

---

Εμ, ναι , αρκετα ειναι αυτα , δεν εισαι ολιγαρκης , φυσιολογικη εισαι , δεν χρειαζεται να συμφωνει ο γιατρος , τωρα να σου λεει ο γιατρος να χωρισεις ...............ξερω γω ? .............περιεργο ...βεβαια εσυ εισαι εσυ , παντα σε αυτο καταληγω , δεν μπορεις να κρινεις καποιον , ολοι ειμαστε διαφορετικοι , δεν υπαρχει αντικειμενικο σωστο και λαθος , οπως τα βλεπει ο καθενας , και ποιος μας ταιριαζει εχει σημασια ....................παντα αποφευγω να κρινω καποιον , περιοριζομαι στο αν μου ταιριαζουν τα πιστευω του ........εχουμε συνηθησει να μην δεχομαστε την διαφορετικοτητα του αλλου..........

Χρόνος και συμμαχία...
Σε περιπτωση που υπηρξα ερωτευμενη, σε περιπτωση που ειχα κανει οτι χρειαζοταν (ως πρεπει ) και αισθανομουν ενα με το κοσμικο συνολο.
Δεν γινεται να παραβλεψω τις θετικες του πλευρες, ειναι αν μη τι αλλο αδικο.

Ο χρονος αναγκαστικα στην δικη μου αντιληψη ειναι αμεσα συνδεδεμενος με τον προσδιορισμο της ταυτοτητας μου. Μιας ταυτοτητας κατακερματισμενης που προσπαθω να την βαλω μια ζωη σε σειρα και τωρα να την ξανα δημιουργησω.

*Σας ευχαριστω ολους οσους μοιραστηκατε την προσωπικη σας Θεση/ Γνωση επι του ζητηματος.

Σε δυο μηνες ουσιαστικα θα εχει μπει η ανοιξη...
Για εμενα ειναι ενας μονιμος χειμωνας απο τοτε που δεν ειχα κανεναν ελεγχο αναμεσα σε αιτιο και αιτιατο. Απο τοτε που οι σωματικες ενοχλησεις μου εγιναν καθημερινοτητα. Απο τοτε που η ψυχη μου προσπαθει να μου πει να αλλαξω αλλά εγω την μπουκωσα με "πρεπει"¨και την παραμελησα. Αυτο ηξερα να κανω αλλωστε. Να παραμελω εμενα εναντι αλλων.
Θελω ομως τον χειμωνα, θελω να βρεχει, να χιονιζει, να μην μου τονιζουν οτι χανω "χρονο" απο την ζωη μου.
Ποτέ δεν καταλαβα το "Χανω χρονο" σε σχεση με τις εποχες. Ειτε ειχε χαλια καιρικες συνθηκες, ειτε οχι εγω ανταποκρινομουν στις υποχρεωσεις μου, ειτε ειχα πυρετο ειτε δεν ειχα παλι το ιδιο.

Θελω να προσδιορισω πότε ακριβως με εχασα στην πορεια της διαδρομης. Να γυρισω πισω να με ταρακουνησω και να μου βαλω στο νου την αισιοδοξια αντι της απαισιοδοξιας.
Θα ηθελα παρα πολυ να γινομουν λιγο ξεγνοιαστη. Θα ηθελα παρα πολυ να ξανα πιστεψω στον ερωτα, στην αγαπη, στην φιλια.
Με λιγα λογια Θα ηθελα να μην εχω γινει τοσο διχασμενη.

σε καταλαβαινω, ειδικα την ανοιξη οι ενοχες της λανθανουσας ζωής μεγαλώνουν.
χτες εμαθα οτι ο αδερφος μου εχει 300 ζαχαρο, οταν το είπα σε μια γνωστη μου μου είπε οτι και ο δικος της ειναι τα ιδια χαλια. μου εκανε τοσο εντυπωση που ανθρωποι πριν καν φτασουν στα 40 κάνουν τεστ κοπώσεως..και μου ειπε... ΠΟΥ ΖΕΙΣ? ...
ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ? σε εναν κόσμο που το σωμα και η ψυχη νοσει και ειτε το παραμελουμε ειτε όχι δεν μπορουμε να συνελθουμε.
ειμαστε ολοι διχασμενοι..και αυτοι που δεν το αναγνωριζουν εχουν 300 ζαχαρο...
εχω αρχισει να πιστευω οτι ειναι νορμαλ να εχεις προβλημα...

Πανε περιπου 4 χρονια... ειχα διαβασει ενα αρθρο που ελεγε οτι σε μια κοινωνια νοσηρη πως ειναι δυνατον να εισαι Υγιης ?
Σε μια κοινωνια που πενθει οπως η Ελλαδα για την προηγουμενη οικονομικη - ντεμεκ κοινωνικη αιγλη πως γινεται να εισαι - τρια πουλακια καθονταν- ?
Θαυμαζω τους ανθρωπους που εχουν 1002 προβληματα αλλα επιλεγουν να πουν ενα αστειο αντι να κλαινε ολη μερα.
Θαυμαζω ολους οσους αγωνιζονται και κλινουν στην θετικη πλευρα της ζωης Οχι στην απαισιοδοξη.

-Περαστικα στον αδερφο σου Ρεα... με την εννοια οτι Λογικα και αυτος πρεπει να μπει σε μια σειρα να δει τι γινεται μεσα του.

Ειδες τι ειπε ο Μακ τις προαλλες ?
-Η πολλη εμβαθυνση δεν βοηθα-

Πως γινεται ομως να αλλαξεις χαρακτηρα που τραγουδα και ο μαλαμας... οε ο ?????

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

ο χρονος παντα ειναι προβληματικος κι ας μην υπαρχει...
οταν ανυπομονω, παντα ειναι αργος.
οταν περναω καλα, παντα ειναι γρηγορος.
οταν θελω να μεινω ακινητη ειναι εντελως αδυνατον.
τωρα θελω να μην τελειωσει ποτε. που να τον δεσω τον ατιμο? :p

---

Ακριβώς...
Είναι το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τον χρόνο.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Πανε περιπου 4 χρονια... ειχα διαβασει ενα αρθρο που ελεγε οτι σε μια κοινωνια νοσηρη πως ειναι δυνατον να εισαι Υγιης ?
Σε μια κοινωνια που πενθει οπως η Ελλαδα για την προηγουμενη οικονομικη - ντεμεκ κοινωνικη αιγλη πως γινεται να εισαι - τρια πουλακια καθονταν- ?
Θαυμαζω τους ανθρωπους που εχουν 1002 προβληματα αλλα επιλεγουν να πουν ενα αστειο αντι να κλαινε ολη μερα.
Θαυμαζω ολους οσους αγωνιζονται και κλινουν στην θετικη πλευρα της ζωης Οχι στην απαισιοδοξη.

-Περαστικα στον αδερφο σου Ρεα... με την εννοια οτι Λογικα και αυτος πρεπει να μπει σε μια σειρα να δει τι γινεται μεσα του.

Ειδες τι ειπε ο Μακ τις προαλλες ?
-Η πολλη εμβαθυνση δεν βοηθα-

Πως γινεται ομως να αλλαξεις χαρακτηρα που τραγουδα και ο μαλαμας... οε ο ?????

---

Να αλλάξεις χαρακτήρα ε?? Ωραίος ο Μάλαμας!!! Νομίζω ακατόρθωτο!!!

Απο εδω και στο εξης θα γραφω τις ανησυχιες μου σε αυτο το ποστ.
Το πηρα αποφαση.
Σημερα δεν ειμαι καθολου στις καλες μου... θα το δουλεψω και αυτο ομως...

Καποτε ελεγα - τι δεν μου αρεσει - ?
Α ναι, αυτο ! Θα το αλλαξω λοιπον. Το πιστευα και πραγματι εκανα μια δραση. Μετα απο ολο αυτο το μπαχαλο το ψυχολογικο - την αγωγη- τις σχεσεις που εχουν φθαρει, τις αλλαγες γυρω μου και εντος μου...

Ο,τι αλλαζω φτανει μεχρι ενα σημειο. Στεγανοποιειται. Δεν παει παραπανω. Λες και εχω ασκησει ΒΕΤΟ σε εμενα την ιδια Να μην ειμαι πολυ καλυτερη αλλά μετρια καλυτερη.
Πφφφφφφφφφφ.

Κεφαλαιο Ψυχιατρος.
Δεν περιμενω να πληρωσω να μου δωσει μαγικη συνταγη στο προσωπικο μου κομφουζιο.
Περιμενω ομως να συναντηθουμε "πνευματικα" και να με δει ως ανθρωπο με ψυχη που εχει αρρωστησει.

Εχω αποφασισει να αλλαξω γιατρο.
Γιατι αυτο ? Δεν φαινεται να κατανοει ουτε στο 0.5 % οτι αυτο που "ειμαι" με εχει βασανισει.
Αν μη τι αλλο, αν με θεωρεις " υπερβολικα σκεπτομενη" - "εγωκεντρικη νευρωτικη " βοηθησε με να ανακαλυψω μαζι σου γιατι εγινα αυτος ο ανθρωπος.
Βοηθησε με να μην κολλαω στα μειον μου. Κανε μια ερευνα ρε ανθρωπε - μελετησε βαθυτερα. Επειδη εχεις ενα πελατολογιο μεγαλο και ασθενεις με επειγοντα χαρακτηριστικα δεν σε δικαιολογει να με αντιμετωπιζεις σαν -χαχαχαχα το κοριτσι ασχολειται με αηδιες-. Δεν εχεις το δικαιωμα.

Στα καπακια βεβαια σκαει ο φοβος της αλλαγης.
Ο επομενος θα ειναι καλυτερος ή θα ειναι χειροτερος ? Θα με ντοπαρει με άλλα χαπια ή θα ειμαι στα ιδια ? Θα με αντιμετωπισει και αυτος ως ελαφρυ περιστατικο με συνεπεια να φαω κι αλλα πολλα χρονια της ζωης μου ψαχνοντας μονη λυσεις σε προβλημα που αδυνατω να λυσω ?

Στον επιλογο βεβαια, κυριαρχει το οτι δεν εχω κι αλλη λυση. Ειναι μονοδρομος να παω μπροστα.
Βαρεθηκα να κοιταω τα λιμναζοντα θεματα μου νιωθοντας -παγωμενη μεσα στο χρονο- καταδικασμενη στο να μην γινομαι κατανοητη, να εχω μονο αναμνησεις και οχι προσδοκιες.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Πανε περιπου 4 χρονια... ειχα διαβασει ενα αρθρο που ελεγε οτι σε μια κοινωνια νοσηρη πως ειναι δυνατον να εισαι Υγιης ?
Σε μια κοινωνια που πενθει οπως η Ελλαδα για την προηγουμενη οικονομικη - ντεμεκ κοινωνικη αιγλη πως γινεται να εισαι - τρια πουλακια καθονταν- ?
Θαυμαζω τους ανθρωπους που εχουν 1002 προβληματα αλλα επιλεγουν να πουν ενα αστειο αντι να κλαινε ολη μερα.
Θαυμαζω ολους οσους αγωνιζονται και κλινουν στην θετικη πλευρα της ζωης Οχι στην απαισιοδοξη.

-Περαστικα στον αδερφο σου Ρεα... με την εννοια οτι Λογικα και αυτος πρεπει να μπει σε μια σειρα να δει τι γινεται μεσα του.

Ειδες τι ειπε ο Μακ τις προαλλες ?
-Η πολλη εμβαθυνση δεν βοηθα-

Πως γινεται ομως να αλλαξεις χαρακτηρα που τραγουδα και ο μαλαμας... οε ο ?????

---

δεν προκειται να δει τιποτα..και ο μακ εκανε λαθος!..εκτος αν σκοπευεις να μεινεις 10 χρονια θαμωνας σε ενα φορουμ υποστηρηξης..πρεπει να εμβαθυνεις και να μπαινεις στους αγκαθωτους δρομους και να δοκιμαζεις συνεχεις τροπους διαφυγης απο την φυλακη σου. μπορει και να μην ξεφυγεις ...αλλα προσπαθησες!
ο αδερφος μου φοβαμαι πως δεν προκειται να εμβαθυνει... να αναγνωρισει τα πραγματικα του σκατα εναι πάνω απο τις δυναμεις του...ολα αυτα τα χρονια αυτος και η μαλακισμενη η γυναικα του ζουν για το δηθεν και για την βιτρινα..πουλανε εικονα και φυλακιζονται σε αυτην ... ας ελπισουμε οτι το σωμα του θα σταματησει να τον εκδηκηται για το ηλιθιο μυαλο του!
τον αγαπάω τον μαλακα και φοβαμαι μην εχει κατι σοβαρο...οι εξετασεις συνεχιζονται...

Ελπιζω η γυναικα του να τον νοιαζεται εστω και στο μισο και να τον βοηθησει να αλλαξει συνηθειες ! Αν ειναι παντελως αδιαφορη μπορει και εκεινος να βουλιαζει ακομη περισσοτερο.
Αχ ρε Ρεα.
Αν βαζαμε εστω το 50% του μυαλου μας να μας βοηθησουμε οσο "τρεχουμε" για τον οποιον νοιαζομαστε σιγουρα θα ειμασταν πολυ καλυτερα. Υποθετω.
Αν διαφωνεις πε μου.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ελπιζω η γυναικα του να τον νοιαζεται εστω και στο μισο και να τον βοηθησει να αλλαξει συνηθειες ! Αν ειναι παντελως αδιαφορη μπορει και εκεινος να βουλιαζει ακομη περισσοτερο.
Αχ ρε Ρεα.
Αν βαζαμε εστω το 50% του μυαλου μας να μας βοηθησουμε οσο "τρεχουμε" για τον οποιον νοιαζομαστε σιγουρα θα ειμασταν πολυ καλυτερα. Υποθετω.
Αν διαφωνεις πε μου.

---

πουθενα δεν διαφωνω!!..και γω εχω αναρωτηθει...μαλλον γενικα ειναι πιο ευκολο να τρεχεις για τους αλλους παρα για να ασχοληθεις με τον εαυτο σου... αυτο που κανουμε τωρα δηλαδη..εχει πολυ μοναξια και πολλα φαντασματα η υπόθεση.

δεν περιμενω τιποτα απο την νυφη μου πια...μονο τα χειροτερα!!

Ρεα ειναι και το αλλο. Υπαρχει η βιολογικη οικογενεια αλλά υπαρχει και η ενηλικη πνευματικη οικογενεια.
Οσον αφορα το "μοναξια και πολλα φαντασματα" μεσα σε 6 μηνες εχω δει σε καρε καρε ολες τις βλακειες που εκανα εναντιον μου.
Φοβαμαι, θυμωνω, κλαιω, και ξανα απο την αρχη βαζω πεισμα και λεω θα βγει σε καλο.

Εχω καταντησει γραφικη με την επαναληψη αλλά ...

καρε - καρε...οπως τα λες!!!... αποταν εκοψα τα χαπια ... μου σκανε ολα μαζεμενα!!..
και βεβαια θα βγει σε καλο, μην το φοβασαι καθολου...ζηστο!

Quote:

---

Originally Posted by Loading...

Ο χρόνος... πολλές μορφές παίρνει ο άτιμος. Δεν θα ανακαλύψουμε τελικά και καμμια διάσταση που να κινούμαστε μέσα του πολυκατευθυντικά, όπως και μέσα στο χώρο...;

Προσωπικά μεγαλώνοντας βλέπω τους ανθρώπους να χωρίζονται σε δύο κύριες κατηγορίες, που δεν έχουν να κάνουν τόσο με τον χρόνο αλλά με τον χαρακτήρα τους.
Η μία είναι όταν περιβάλλεσαι από ανθρώπους που αισθάνεσαι να σε νοιάζει, ή να νιώθεις υποχρέωση, να τους βοηθήσεις στην καθημερινή ρουτίνα, κι εκεί συνήθως παρασύρεσαι στα της καθημερινότητας χωρίς να το σχεδιάσεις και ιδιαίτερα.
Και η άλλη όταν είσαι σχετικά μοναχικός ή ανεξάρτητος, που κοιτάς να δημιουργήσεις κάτι που θέλει να βγει από μέσα σου... είτε καριέρα το πεις αυτό είτε οτιδήποτε.
Και στις δύο αυθεντικές περιπτώσεις δεν βλέπεις μετανιωμένους ανθρώπους εύκολα, γιατί στη μεν πρώτη υπάρχει μια ανάδραση από το περιβάλλον το οποίο διαμόρφωσαν στα μέτρα τους, και τους ανθρώπους που τους "ευχαριστούν" και στην δε άλλη, η ικανοποίηση έρχεται από μέσα σου όταν τακτοποιείς κάποιες βαθύτερες ανησυχίες σου.
Στα ενδιάμεσα παρακλάδια είναι που θα παρατηρήσεις τον μόχθο και τις δυσκολίες, και την πάλη με την ασάφεια και την αναποφασιστικότητα... Και σπάνια, κάποιες φορές, βλέπεις να πηδάει κάποιος από τη μία κατηγορία στην άλλη και σκέφτεσαι, "Πρόλαβε". Μέσα από τα μάτια ενός τέτοιου ανθρώπου θα ήθελα να δω τον χρόνο.

Προσδιόρισε τα πράγματα που θες να προσδιορίσεις Constantly και δεν θα πάει χαμένος ο χρόνος που χρησιμοποίησες, γιατί απλά θα περάσεις στο επόμενο στάδιο, της προσπάθειας υλοποίησης, του, εκ νέου, προσδιορισμένου σου στόχου.

---

Η απαντηση σου ειναι πολυ μπροστα σε σχεση με την προσωρινη μου συνειδητοποιηση αλλα ειναι βαθυστοχαστη και με αγγιζει.
Ανεκαθεν ειχα εντονες αποριες βαθια συναισθηματα και πιο εντονη αλληλεπιδραση με την εννοια -ζωη-.

Χαμενη στη μεταφραση νιωθω στο "τωρα" αλλά αυτο το Νηφαλιο και διαυγες τωρα εχει μεγαλη αξια σε σχεση με το παλαια.
Σε ευχαριστω πολυ.

Σάρα Κέιν, 4:48 ψύχωση.
Απόσπασμα.
Σιωπή
- Αν ήσουν μόνη σου, πιστεύεις ότι θα έβλαπτες τον εαυτό σου;
- Φοβάμαι ότι θα μπορούσα
- Μπορεί ο φόβος να είναι προστασία;
- Ναι. Ο φόβος είναι που με κρατά μακριά από τις σιδηροδρομικές γραμμές. Απλά προσεύχομαι στον Θεό να είναι πράγματι αυτό το τέλος. Αισθάνομαι ογδόντα ετών και το μυαλό μου θέλει να πεθάνει.
- Αυτό όμως είναι αλληγορικό, δεν είναι η πραγματικότητα
- Είναι παρομοίωση
- Δεν είναι η πραγματικότητα
- Δεν είναι αλληγορικό. Είναι παρομοίωση αλλά ακόμα και αν ήταν το βασικό συστατικό μιας αλληγορίας είναι η αλήθεια.
Διαρκής σιωπή
- Δεν είσαι ογδόντα χρονών
Σιωπή

- Είσαι;
Σιωπή
- Είσαι;

Σιωπή

- Ή μήπως είσαι;
Μεγάλη σιωπή
- Απεχθάνεσαι όλους τους δυστυχισμένους ανθρώπους ή μόνο εμένα;
- Δεν σε απεχθάνομαι. Δεν είναι δικό σου λάθος. Είσαι άρρωστη.
- Δεν νομίζω.
- Όχι;
- Όχι. Είμαι καταθλιπτική. Η κατάθλιψη είναι θυμός. Είναι το τι έκανες, ποιός ήταν παρών και ποιον κατηγορείς.
- Και ποιόν κατηγορείς;
- Εμένα.


*


Το σώμα και η ψυχή δεν μπορούν ποτέ να ενωθούν.
Χρειάζεται να γίνω αυτό που ήδη είμαι και να προχωρήσω από αυτήν την ασυναρτησία που με έχει στην κόλαση καταδικάσει
Η στείρα ελπίδα δεν μπορεί να με υποστηρίξει.
Θα πνιγώ στην δυσφορία
Στην κρύα μαύρη λίμνη του εαυτού μου
το πηγάδι της άυλης ύπαρξής μου
Πως μπορώ να ανασυγκροτηθώ
τώρα που οι λογικές σκέψεις μου έχουν για πάντα χαθεί;
Δεν θα ήταν η ζωή που θα επιδοκίμαζα.
Θα με αγαπούν ακριβώς γι’ αυτό που με καταστρέφει
Το ξίφος στ’ όνειρά μου
Η σκόνη στις σκέψεις μου
Η αρρώστια που πολλαπλασιάζεται στις πτυχές του μυαλού μου
Κάθε κοπλιμέντο παίρνει και ένα κομμάτι της ψυχής μου
Ένα εξπρεσσιονιστικό αλογάκι
που κάθεται ανάμεσα σε δύο κορόϊδα
Δεν ξέρουν τίποτα –
Πάντα ελεύθερη περπατούσα
Η τελευταία μιας παλαιάς γενιάς από κλεπτομανείς της λογοτεχνίας
(μια παλιά τιμημένη παράδοση)
Η κλοπή είναι η ιερή τέχνη
στο διεστραμμένο μονοπάτι προς την έκφραση
Τα κατά κόρον θαυμαστικά ξόρκια επιφέρουν νευρική κατάπτωση
Μόνο μια λέξη στο χαρτί και ορίστε το δράμα

υπέροχο!!!... .....!!!!!...!!!!!

[IMG]http://i65.tinypic.com/24zc6yd.jpg[/IMG]

πολύ ωραίο αυτό που ανέβασες.Ο χρόνος για μένα είναι κάτι σχετικό.Είναι στιγμές που θέλω να γυρίσω το ρολόι πίσω.Αλλες φορές να το πάω μπροστά.

Οποιος θελει γραφει, ανεβαζει, καταθετει πως τον νιωθει τον Χρονο.
Ειπα να ανεβασω και κατι που να σπαει τη μαυριλα :)

ο χρονος... μια ματαιη ψευδαισθηση του τρισδιαστατου κοσμου που ζουμε εδώ στην γη!

πως θα ταν αραγες ο χρονος αν η βαρυτικη ελξη του αντικειμενου που παρατηρητε ηταν τελειως διαφορετικη από την βαρυτητα την οποια υφιστατε ο παρατηρητης?

πως θα ταν αραγες ο χρονος αν είχαμε αντιληψη περισσοτερων διαστασεων από αυτές που αντιλαμβανόμαστε τωρα?

υπηρχε αραγες ο χρονος πριν την αποδεκτη ως τωρα μεγαλη εκρηξη που δημιουργησε το συμπαν?

και αν ο χρονος είναι η μεγαλη παγιδα? σου λενε οι επιστήμονες τοσες χιλιαδες ετη φωτος μακρυα εκεινο το αστερι.. τοσες το άλλο

αν το πρόβλημα δεν είναι ο χρονος αλλα ο χωρος? αν δηλαδή η ψευδαισθηση του χρονου είναι ουσιαστικα η μετακινηση του ευατου μας προς μια κατευθυνση?

Νομιζω οτι πανε πακετο Χρονος Χωρος. Ημουν στο σημειο Α. ενιωθα ετσι. Βρεθηκα στο σημειο Β. ενιωθα αλλιως.

Δηλαδη οταν αφηγουμαστε την ιστορια μας, αναφερουμε τοπο και χρονο. Ο χρονος ΑΧΡΟΝΟΣ και αγαπημενος ειναι εκεινος του ονειρου.

Δεν ξερω αν υπαρχει ακαδημαικη βιβλιογραφια επι του θεματος νουκ μου.

Εγώ θέλω ο χρόνος να κυλά αργά και βασανιστικά.............

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ο χρονος ΑΧΡΟΝΟΣ και αγαπημενος ειναι εκεινος του ονειρου.

---

τωρα που ειπες για ονειρα... εχει εδώ και 2-3 χρονια... βλεπω ονειρα σε επαναληψη μεσα στο ιδιο βραδυ

βλεπω την ιδια σκηνη να επαναλμβανετε ξανα και ξανα με το ιδιο παντα τροπο... δεν ξερω αν διαρκει ωρα ή αν είναι στιγμιαιο φλας του μυαλου και παιζει την ιδια σκηνη ξανα και ξανα... λες και σταματάει ο χρονος σε εκεινο το σημειο

Για τα ονειρα εχουν βγαλει πολλες θεωριες και αποσυμβολισμους κτλ καθως και την καταγραφη της φασης, που λενε πως κραταει δευτερολεπτα αλλα εμεις ξυπναμε και νομιζουμε οτι βλεπαμε για 3-4 ωρες την υποθεση.

Δεν ξερω αν πραγματι στην διαρκεια του ονειρου μπορουμε να πλησιασουμε σε μια μη λογικη τηλεπαθητικη σχεση με καποια προσωπα και εκει ακριβως να μπαινει το χωρο-χρονος Αχρονος.
Ωραιο θεμα νουκ τα ονειρα.

Inception του Κρίστοφερ Νόλαν ----- δες το !!!

Quote:

---

Originally Posted by noumac

ο χρονος... μια ματαιη ψευδαισθηση του τρισδιαστατου κοσμου που ζουμε εδώ στην γη!

πως θα ταν αραγες ο χρονος αν η βαρυτικη ελξη του αντικειμενου που παρατηρητε ηταν τελειως διαφορετικη από την βαρυτητα την οποια υφιστατε ο παρατηρητης?

πως θα ταν αραγες ο χρονος αν είχαμε αντιληψη περισσοτερων διαστασεων από αυτές που αντιλαμβανόμαστε τωρα?

υπηρχε αραγες ο χρονος πριν την αποδεκτη ως τωρα μεγαλη εκρηξη που δημιουργησε το συμπαν?

---

Νομίζω οτι ο χρόνος έχει νόημα όταν υπάρχει ύλη, όταν συμβαίνει κάτι. Πριν τη μεγάλη έκρηξη, αν δεν υπήρχε τίποτα, λογικά δεν θα υπήρχε χρόνος. Δεν θα είχε νόημα ο χρόνος. Δηλαδή, εγώ φαντάζομαι αν μετράς τον χρόνο σε ένα απόλυτο τίποτα, που τίποτα δεν συμβαίνει τί νόημα έχει; Είναι σαν να μην υπάρχει χρόνος γιατί δεν υπάρχει καμία διαφοροποίηση στο πριν και στο μετά.
Με επιφύλαξη το λέω γιατί δεν γνωρίζω πολλά πράγματα από φυσική.

Χρόνος Πανικού
Όταν είμαστε αγχωμένοι νιώθουμε φόβο και ένταση, κάνουμε ανήσυχες σκέψεις και πιθανόν να έχουμε και σωματικά συμπτώματα: ταχυπαλμία, σφίξιμο στο στήθος, πονοκέφαλο, ναυτία, γρήγορη αναπνοή κ.α. Τα σωματικά συμπτώματα αυτά προκαλούνται από τον ακόλουθο μηχανισμό: ο εγκέφαλος μας διαρκώς εκτιμά εάν μία κατάσταση είναι ασφαλής ή όχι. Εάν λοιπόν ερμηνεύσουμε μία κατάσταση ως απειλητική, δημιουργούνται τρείς επιλογές: η φυγή, η μάχη ή το πάγωμα. Όταν λοιπόν ο εγκέφαλος μας αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί απέναντι στην απειλή, είτε με τη μάχη είτε με τη φυγή, το συμπαθητικό νευρικό σύστημα δημιουργεί αλλαγές στη φυσιολογία μας προκειμένου να υποστηρίξει αυτή την υπερδέγερση στην οποία βρισκόμαστε (όπως για παράδειγμα ρηχή ή γρήγορη αναπνοή ή ταχυπαλμία).
Στην απόκριση σε οξύ στρες, το συμπαθητικό νευρικό σύστημα του σώματος ενεργοποιείται λόγω της ξαφνικής απελευθέρωση ορμονών. Διεγείρονται τα επινεφρίδια προκαλώντας την απελευθέρωση κατεχολαμινών, στις οποίες ανήκει η αδρεναλίνη και η νοραδρεναλίνη. Η ποικιλία των αντιδράσεων που προκαλεί η αδρεναλίνη αποβλέπει στην αντιμετώπιση ενός ‘’εχθρού’’ ή μιας απειλής. Για παράδειγμα, με τη μυδρίαση οξύνεται η όραση στο σκότος και περιορίζεται η πλευρική όραση (εστίαση στον ‘’εχθρό’’), ενώ η ανόρθωση των τριχών αυξάνει την ευαισθησία σε δονήσεις και τον όγκο του σώματος (στα ζώα) με την ελπίδα ότι θα φοβηθεί ο ‘’εχθρός’’. Σε διανοητικό επίπεδο, η αδρεναλίνη περιορίζει τον ορθολογικό τρόπο σκέψης, επιτρέποντας έτσι την εκδήλωση περισσοτέρων πρωτόγονων αντιδράσεων, αφού κατά την αντίδραση ‘’μάχης ή φυγής’’ υπάρχει συνήθως περισσότερη ανάγκη δράσης παρά σκέψης.
Αναλυτικότερα η ανωτέρω κατάσταση οδηγεί σε αύξηση του καρδιακού ρυθμού, της αρτηριακής πίεσης και του ρυθμού αναπνοής. Αυτές οι αλλαγές συμβαίνουν λόγω της ενεργοποίησης υποδοχέων που βρίσκονται α) σε αιμοφόρα αγγεία, προκαλώντας συστολή σε αυτά, με αποτέλεσμα η αρτηριακή πίεση να αυξάνεται και β) στην καρδιά, όπου προκαλούν επιτάχυνση της λειτουργίας της και παραγωγή αισθήματος δυνατού κτυπήματος στο στήθος, γνωστό ως ταχυπαλμία. Επίσης, ενεργοποίηση υποδοχέων στο δέρμα προκαλεί «ανόρθωση τριχών-ανατριχίλα», ενώ ενεργοποίηση υποδοχέων στα σπλάχνα, προκαλεί τα ανησυχητικά γαστρικά συναισθήματα που όλοι αντιλαμβανόμαστε ως στρες. Αυτές οι αλλαγές συμβαίνουν για να μας προετοιμάσουν να δώσουμε μάχη ή να τραπούμε σε φυγή – και να συγκεντρώσουμε το αίμα στα όργανα ζωτικής σημασίας δηλαδή στους μυς και στον εγκέφαλο. Μετά την απειλή, το σώμα χρειάζεται περίπου 20 έως 60 λεπτά για να επιστρέψει στα προ-διέγερσης επίπεδα.



Την ίδια ακριβώς ψυχολογική κατάσταση όμως ενδέχεται να βιώσει και το πρόσωπο με το οποίο ένας φύλακας ασφαλείας έρχεται σε αντιπαράθεση. Καλό θα είναι να μην αισθάνεται ο δράστης ότι απειλείται η ζωή του άμεσα, διότι σε αυτή την περίπτωση το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί είναι ‘’μάχη ή φυγή’’. Εαν αποφασίσει να δώσει μάχη, ο φύλακας ασφαλείας δεν γνωρίζει πως θα αντιδράσει το συγκεκριμένο άτομο σε κατάσταση αυξημένης πίεσης και τι όπλα φέρει (το σύνδρομο ‘’μάχη ή φυγή’’ μπορεί να είναι πολύ ισχυρό). Σε αυτή την περίπτωση μην προκαλείτε το δράστη και μην του δημιουργείτε περισσότερο άγχος και στρες. Να είστε διαλεκτικοί, αφήστε τον να μιλήσει και μην επιδεικνύετε επιθετική συμπεριφορά. Εαν ο δράστης επιλέξει τη φυγή μην επιδιώκετε την ασφυξία θέσης. Δημιουργείστε μια οδό διαφυγής για αυτόν, ώστε να εκτονωθεί η κατάσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η καλύτερη λοιπόν ασπίδα προστασία λοιπόν είναι η γνώση και η εκπαίδευση. Όσα περισσότερα γνωρίζουμε για το σύνδρομο ‘’μάχη ή φυγή’’, ποιά είναι τα συμπτώματα, πως αυτό εκδηλώνεται, σωματικά και ψυχολογικά και πώς αυτό εφαρμόζεται στην εργασία ενός φύλακα ασφαλείας τόσο περισσότερο αυτός θα είναι σε θέση να προβλέψει και να αντιμετώπισει μελλοντικές δύσκολες καταστάσεις.

Πηγη -http://securityguide.gr/%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CE%AE-%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%83%CF%85%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%84%CE%B9%CF%83%C E%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B5/