Η μητέρα μου τύρανος σε σπίτι και σχολική τάξη.
Δεν ξέρω αν βρίσκομαι στο σωστό νήμα, όμως το πολύ πολύ να μεταφερθεί αλλού από τον Διαχειριστή. Η μητέρα μου θεωρώ ότι με είχε κακοποιήσει ψυχολογικά κατά πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Τόσο εντός του σπιτιού όσο και στην σχολική αίθουσα που με είχε μαθητή σε όλες τις τάξεις του δημοτικού. Σας αναφέρω απλά τα παρακάτω, τα οποία θυμάμαι και δεν έχω απωθήσει (κατά τον ψυχαναλυτικό όρο):
- Όταν ήμουν πολύ ζωηρός με τον μικρότερο αδερφό μου, χρησιμοποιούσε κατ'επανάληψη το εξής, άρχιζε να γεμίζει την βαλίτσα της με όλα τα ρούχα της, σχολαστικότατα, έβαζε καμπαρτίνα, κακσκόλ κλπ και έκανε ότι μας εγκατέλειπε. Κλαίγαμε με λυγμούς και την τραβούσαμε από το ασανσέρ με παρακάλια για να μην το κάνει. Ο μπαμπάς όσο ήταν εν ζωή έλειπε στην δουλειά. Όταν γυρνούσε δεν είχαμε βρει ποτέ το θάρρος να του το πούμε.
- Έπεφτε ανάσκελα στο δωμάτιό της ή τα δικά μας και παρίστανε ότι έχει πεθάνει από κάτι οξύ (πχ έμφραγμα) που εμείς της προκαλέσαμε με την συμπεριφορά μας. Πάλι εγώ ψάρωνα και γινόταν το ίδιο σκηνικό με τους λυγμούς από μέρους μου.
- Έκανε ότι μιλούσε στο τηλέφωνο με διευθυντή ιδρύματος και τον καλούσε να στείλει ανθρώπους να με πάρουν και να συνεχίσω εσώκλειστος σε ίδρυμα την ζωή μου. Ακόμα και όταν δεν έφτανε στο να αναπαριστάνει το τηλεφώνημα μου το έλεγε κατ'επανάληψη ότι θα το κάνει.
- Στο δημοτικό με είχε μαθητή από την πρώτη μέχρι την έκτη. Ως την Τετάρτη full time και Πέμπτη και Έκτη που είχαμε τον διευθυντή έμπαινε σε κάποια μαθήματα μόνο. Με είχε κατ'επανάληψη δείρει και προσβάλει άσχημα μπροστά στους συμμαθητές μου με αποκορύφωμα μία από αυτές την οποία θυμάμαι με λεπτομέρειες, εμένα στην μέση της τάξης, θρανία να έχουν απωθηθεί και να με λιντσάρει άγρια ενώ γύρω γύρω οι συμμαθητές (και ένα δυο κορίτσια που ήμουν τσιμπημένος) να βλέπουν το σόου. Θυμάμαι μάλιστα σε ποια αίθουσα είχε λάβει χώρα καθώς και για ποια αφορμή.
Αμερικανοτραφής φίλος μου μου είπε ότι στις Η.Π.Α. με συνοπτικές διαδικασίες θα της είχαν πάρει την κηδεμονία.
Είμαι σε συνεδρίες με ψυχίατρο της γνωσιακής ψυχοθεραπείας, με αποτέλεσμα να μην δίνουμε μεγάλη σημασία στο παρελθόν. Είχα υπάρξει σε συνεδρίες και με της ψυχαναλυτικής σχολής, όμως τότε το μυαλό μου είχε κολλήσει άγρια με το ocd που είχα κι έτσι τα τελευταία δέκα χρόνια είμαι στην γνωσιακή ψυχοθεραπεία. Διάβαζα το βιβλίο της Άλις Μίλλες "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας" και φαντάζομαι ότι έχουν γίνει κι άλλα από την πλευρά της μητέρας μου τα οποία έχουν απωθηθεί μέσα μου. Επίσης το βιβλίο αυτό μου δίνει ελπίδα για το πως μπορώ να σπάσω επιτέλους τον φαύλο κύκλο των χαπιών και των συνεδριών (στα οποία βρίσκομαι από τον Σεπτέμβρη του 2000) και ανακτήσω την χαμένη μου ζωτικότητα και τον αληθινό μου εαυτό.
Θα εκτιμούσα πολύ το σχόλιο κάποιου επαγγελματία ή εκπαιδευόμενου στην ψυχαναλυτική μέθοδο.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
