κανείς δεν είναι εδω;
Printable View
κανείς δεν είναι εδω;
το καλο ειναι οτι τωρα εχεις κατι αλλο να ασχοληθεις κι ετσι ξεχνας για λιγο την κακη συνηθεια...καταλαβες οτι ηταν προβλημα και ειναι πολυ καλο βημα αυτο..
από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι ήταν πρόβλημα, αλλά δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω, εκτός του ότι δεν το θεωρούσα τόσο σημαντικό."Έκανα εμετό.Ε και; Χιλιάδες γυναίκες μένουνε έγκυες και κάθε μέρα βγάζουνε τα σωθικά τους.Κάπως έτσι σκεφτόμουνα"
Και για να είμαι ειλλικρινής αυτό με έκανε να πιστεύω οτι δεν έχω δημιουργήσει πρόβλημα στον οργανισμό μου.Πολυ μεγάλη ουτοπία.
εχω περασει ουκ ολιγες κακες καταστασεις και μπορω να πω οτι κανεις δεν με βοηθησε..μονο ο ιδιος μου ο εαυτος...μονη μου καταφερα να παλεψω με τους δαιμονες μου και μονη μου βγηκα απο το αδιεξοδο..σε συμβουλευω να κανεις το ιδιο!πατα γερα στα ποδια σου!ολοι αξιζουμε μια ζωη ετσι ακριβως οπως την εχουμε ονειρευτει..
σε τι στάδιο βρισκεσαι τώρα Νανα;
σε πολυ καλο...δοξα τω θεο..ειμαι καλα..το λεω και το φωναζω..σιγουρα καποιες φορες επειρεαζομαι,και αρχιζω τις κακες σκεψεις αλλα μετα μου φευγει..αλλωστε πως να μην ειμαι καλα οταν σε 3 μηνες εχω χασει 27 καταραμενα κιλα?:)
Μπράβο κοπέλα μου...Τα καλύτερα σου εύχομαι!Κράτα γερά μην το βάζει κάτω!
έσβησα κατα λάθος το πρώτο θέμα που ειχα γράψει και την ιστορία μου.Τώρα πρέπει να την ξαναγράψω
Nassia, διάβασα το μήνυμα σου και συγκινήθηκα με την πορεία σου. Μπράβο κορίτσι μου, φαίνεται ότι βρήκες το κίνητρο που σου έλλειπε νωριτερα.
Μόνο που τώρα χάθηκε το μήνυμα σου.
Σε έκανε κάτι να μετανιώσεις που το δημοσίευσες?
Γεια σου ειναι η πρωτη φορα που απανταω σε μηνυμα σ'αυτο το site αλλα πραγματικα η ιστορια σου με συγκινησε γιατι μου θυμησες τον εαυτο μου.Βεβαια ειμαι λιγο μεγαλυτερη ( 38 )αλλα κι εγω ειμαι βουλιμικη απο 16 χρονων νομιζω.Στην αρχη ξεκινησε για πλακα με την αδελφη μου να τρωμε απιστευτες ποσοτητες και μετα να κανουμε εμετο μεχρι να πονεσει η κοιλια μας αλλα ετσι νομιζα οτι κατι κανω μιας και μ'αυτο τον τροπο ελεγχα το βαρος μου.Στην εφηβεια δεν ειχα ιδιαιτερο προβλημα βαρους ημουν γυρω στα 60 με 161 υψος ,αλλα μ'αυτα και με κεινα και κανοντας και δυο παιδια εφτασα με πολλους κοπους και υποτιθεται και προσοχη γυρω στα 90 κιλα για την ακριβει α 88,5.Ειναι πολλα για καποιον που εκτος απο τις δυο εγκυμοσυνες ποτε δεν χαλαρωσα στο φαι.Παντα ημουν στην πριζα και τελικα τι καταφερνα παλι χοντρη ημουνα.Και ολα αυτα τα χρονια θυμαμαι να τα βαζω μια ζωη με τον εαυτο μου.ετρωγα εκανα εμετο και φτου κι απο την αρχη.Υποτιθεται οτι η βουλιμια ειναι διαταραχη της εφηβειας,τι πηγαινε λοιπον στραβα με μενα;Πραγματικα δεν εχω τωρα χρονο για να σου πω κιαλλα,ισως σου ξαναγραψω αλλα εχοντας δοκιμασει τα παντα,πηγα ακομα και σε ψυχολογο,τελικα καταλαβα τι ειχα.Μισουσα τον εαυτο μου.Μου την εδινε η αδυναμια του που ενω πολλα μπορουσα να τα ελεγξω στη ζωη μου αυτο δεν μπορουσα,και αλλα πολλα.Οι ανθρωποι που αγαπανε τον εαυτο τους ποτε δεν τον κακομεταχειριζονται και εγω βρισκομουν μπροστα σε μια τραγικη αληθεια.Δεν μάγαπουσα.Με την πρωτη ευκαιρια μου ασκουσα απιστευτη κριτικη και με τιμωρουσα με τον εμετο και με αλλα τετοια.Τελικα τα καταφερα να αποκτησω υποθυρ/σμο,μια κυστη ,μαλλον απο στεναχωρια 7 εκατοστα .και απιστευτες τυψεις.Τελικα καταλαβα οτι η μονη διαιτα που χρειαζομουν ηταν του μυαλου μου,επρεπε να απαλλαγω αμεσως απο τις αρνητικες σκεψεις.Σταθηκα μπροστα στον καθρεφτη ειπα Μαρια σ'αγαπω πολυ,και θα τα παμε καλα.Σταματησα να με κατηγορω με την πρωτη ευκαιρια.Αποφασισα οτι δεν ειμαι πια παιδι ,δεν ειναι δυνατον να μιλαω στον εαυτο μου οπως μου μιλουσαν οι γονεις μου.Ειμαι πλεον ενηλικη και αποφασιζω εγω πως θα μου μιλαω πλεον απο δω κα ι μπρος .Και θα μου μιλαω καλα.Quote:
Originally posted by nassia
3η φορά που το ξεκινάω και ίσως τώρα να έχασε και την σημασία του..
Είμαι βουλιμική αν θυμάμαι καλά από το 1998.Δεν θυμάμαι κάποιο συγκεκριμένο λόγο για τον οποίο άρχισα..ίσα ίσα ήταν ο πρώτος μου χρόνος ως φοιτήτρια στην Θεσσαλονίκη από μια πόλη της επαρχίας. Γενικά η παιδική μου ηλικία ήταν πολύ καλή και είχα δύο άψογους γονείς (όσο μας επιτρέπει η ανθρώπινη φύση μας). Αυτά τα τελευταία 8 χρόνια μέσα σε όλες τις αναμνήσεις, έχω και τις πολύ έντονες εικόνες, του κεφαλιού μου μέσα σε μία λεκάνη τουαλέτας (διαφορετική κάθε φορά αναλόγως το που βρισκόμουν). Το να κάνω εμετό είχε γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητάς μου. Ολόκληρη ιεροτελεστία.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια μια πολύ έντονη ερωτική απογοήτευση που με έστειλε σε ψυχιάτρο, δεν βοήθησε την κατάσταη.Παρόλο που είχα την ευκαιρία να εκμηστηρευτώ σε κάποιον ειδικό που θα με βοηθούσε κιόλας στο πρόβλημά μου, δεν το έκανα.Του είπα όλα τα άλλα εκτός απο αυτό. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί θεωρούσα πιο σημαντική την απώλεια του χαμένου μου έρωτα.
Όταν γνώρισα τον συζυγό μου ήμουνα σε πολύ περίεργη κατάσταση.Έπινα, δούλευα βράδυ, ξενυχτούσα, και φυσικά έκανα εμετό (μην το ξεχνάμε). Είχα φτάσει σε σημείο πολλές φορές να βγάζω ακόμα και τους λιγοστούς ξηρούς καρπούς που είχα φάει εν ώρα δουλειάς...Μέσα σε όλα αυτά, στο χρονικό διάστημα των 3 χρόνων, χάνω 3 πολύ σημαντικά πρόσωπα της ζωής μου (τον πατέρα μου, τον παπού μου και την γιαγιά μου), αυτό δεν βοήθησε. Νομίζω οτι ειδικά το διάστημα που έφυγε ο πατέρας μου είχα γινει ανορεκτική απο βουλιμική.Έτρωγα σπανίως και όταν έτρωγα φρόντιζα να βγαίνουν, αλλά αυτή τη φορά όχι για το φόβο μην παχύνω, αλλά λόγω πολύ άσχημης ψυχολογίας.
Αρραβωνιάστηκα, μου εγινε διάγνωση για προβλημα στην καρδια(το οποίο αν δεν το είχε και η μητέρα μου με την αδερφή μου θα ήμουνα απολύτως σίγουρη ότι το έχει προκαλέσει η βουλιμία) επίσης έγινε διάγνωση για υποθυροειδισμό.Ωραία πράγματα.Και ξαφνικά έμεινα έγκυος.Εκεί πανικός.Είχα διαβάσει ότι μια εγκυμοσύνη επιδεινώνει το πρόβλημα γιατί είτε λιμοκτονείς είτε σκάς από φαγητό.Μεσαία λύση δεν υπάρχει.πώς να εξηγήσεις σε έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει την σοβαρότητα του προβλήματος πόσο επικίνδυνη είναι μία εγκυμοσύνη στην παρούσα φαση;Είχαμε χάσει ήδη ένα παιδί λόγω πένθους δεν γινόταν να το κρατήσουμε.Πως να χάσουμε ένα ακόμα, και το θέλαμε τόσο πολύ..;Και το κρατήσαμε φυσικά..
Μακάρι να είχα την πολυτέλεια να πω ότι δεν έκανα εμετό ούτε μια φορά κατα την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου.Αλλά δεν είναι έτσι...Έτρωγα, έκανα εμετό και μετά έτρωγα φρούτα και λαχανικά για να δώσω στο γιό μου ότι του έπαιρνα.9 μήνες μέσα στο φόβο και τις τύψεις ότι τον βλάπτω.Το ήξερα οτι του κάνω κακό αλλα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς..Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου..Ευτυχώς γεννήθηκε φυσιολογικός και υγιέστατος..
1,5 χρόνο τώρα έχω φτάσει στο σημείο να περνάνε ακόμα και βδομάδες μέχρι να κάνω εμετό.Δεν έχω χρόνο πλέον για αυτό.Ο γιός μου απορροφά όλη μου την σκέψη.Έχω βέβαια πολύ δρόμο μπροστά μου..Εκτός απο την βουλιμία μετά το θάνατο του πατέρα μου απέκτησα και ένα σωρό άλλες φοβίες μαζί με κρίσεις πανικού.Έχω πολλα να αντιμετωπίσω αλλα το παλεύω.προσπαθώ.Δεν ξέρω τι ζημιά έχω κάνει στον εαυτό μου..Θα δείξει..Χτες η μάνα μου είπε "το πρόσωπό σου είναι πολύ θαμπό, δεν τρώς φρούτα, δεν πίνεις γάλα κτλ κτλ κτλ" ʼντε τι να της πεις και αυτή τώρα;Ξέρεις η κόρη σου εδώ και 8 χρόνια ξερνούσε ότι έμπαινε στο στομάχι της;
Ίσως όλο αυτό το κείμενο να μην βγάζει νόημα, αλλά είναι η πρώτη φορά που μιλάω για αυτό και τα συναισθήματα είναι περίεργα...Έχω τόσα να πω..
Αλλά το τελευταίο που θα πώ είναι ότι είμαι εδώ..όποια με χρειαστεί ειμαι εδώ.όχι άλλη μοναξιά..
Αυτά..
Εχω να κανω εμετο ενα μηνα .Για μενα ειναι αθλος αν σκεφτεις οτι εκανα σχεδον καθε μερα.Καθε μερα που περναει στεκομαι μπροστα στον καθρεφτη και μου κλεινω το ματι.Δεν ξερω αν τρελλαθηκα αλλα δεν νομιζω,νομιζω οτι τοσα χρονια ημουν τρελλη που σκοτωνα καθημερινα τον εαυτο μου.Προσπαθησε να αγαπησεις τον εαυτο σου και ολα τ'αλλα θα τα βρεις.Πολυ πολυ φιλικα
Μαρια.
Όχο βέβαια.Δεν ντρέπομαι για αυτά που έχω ζήσει και ζω..Για να είμαι ειλικρινής κάποια περιττά στοιχεία ήθελα να σβήσω.Δεν πειράζει όμως.Θα το ξαναγράψω.Νομίζω αξίζει τον κόπο να το ξαναγράψω.Για μένα ήταν ο γιός μου, για κάποιους άλλους σίγουρα είναι κάτι άλλο.Απλά είναι δύσκολο να το ανακαλύψεις το κίνητρο.Η βουλιμία δεν σε αφήνει.Δεν ξέρω πόσο κοντά στο θάνατο σε φέρνει η βουλιμία, αλλά κάθε φορά που κοιτάζω το παιδί μου,ξέρω πως θέλω να ζήσω υγιής!Για εκείνον μόνο.Του αξίζει μια μάνα που να είναι υγιής και σωματικά αλλά και ψυχικά για να μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του και στις επιθυμίες του.Λατρεύω το παιδί μου..Καμιά φορά αναρωτιέμαι πως θα ήταν το πρώτο.Αν θα ήταν κορίτσι ή αγόρι, σε ποιόν θα έμοιαζε...Τελοσπάντων..Προσ� �αθώ σκληρά γιατί δεν θέλω άλλο να περάσω την ζωή μου πάνω απο την λεκανη μιας τουαλέτας..:-)
Nido είσαι η Κική;
Γεια σου ειναι η πρωτη φορα που απανταω σε μηνυμα σ'αυτο το site αλλα πραγματικα η ιστορια σου με συγκινησε γιατι μου θυμησες τον εαυτο μου.Βεβαια ειμαι λιγο μεγαλυτερη ( 38 )αλλα κι εγω ειμαι βουλιμικη απο 16 χρονων νομιζω.Στην αρχη ξεκινησε για πλακα με την αδελφη μου να τρωμε απιστευτες ποσοτητες και μετα να κανουμε εμετο μεχρι να πονεσει η κοιλια μας αλλα ετσι νομιζα οτι κατι κανω μιας και μ'αυτο τον τροπο ελεγχα το βαρος μου.Στην εφηβεια δεν ειχα ιδιαιτερο προβλημα βαρους ημουν γυρω στα 60 με 161 υψος ,αλλα μ'αυτα και με κεινα και κανοντας και δυο παιδια εφτασα με πολλους κοπους και υποτιθεται και προσοχη γυρω στα 90 κιλα για την ακριβει α 88,5.Ειναι πολλα για καποιον που εκτος απο τις δυο εγκυμοσυνες ποτε δεν χαλαρωσα στο φαι.Παντα ημουν στην πριζα και τελικα τι καταφερνα παλι χοντρη ημουνα.Και ολα αυτα τα χρονια θυμαμαι να τα βαζω μια ζωη με τον εαυτο μου.ετρωγα εκανα εμετο και φτου κι απο την αρχη.Υποτιθεται οτι η βουλιμια ειναι διαταραχη της εφηβειας,τι πηγαινε λοιπον στραβα με μενα;Πραγματικα δεν εχω τωρα χρονο για να σου πω κιαλλα,ισως σου ξαναγραψω αλλα εχοντας δοκιμασει τα παντα,πηγα ακομα και σε ψυχολογο,τελικα καταλαβα τι ειχα.Μισουσα τον εαυτο μου.Μου την εδινε η αδυναμια του που ενω πολλα μπορουσα να τα ελεγξω στη ζωη μου αυτο δεν μπορουσα,και αλλα πολλα.Οι ανθρωποι που αγαπανε τον εαυτο τους ποτε δεν τον κακομεταχειριζονται και εγω βρισκομουν μπροστα σε μια τραγικη αληθεια.Δεν μάγαπουσα.Με την πρωτη ευκαιρια μου ασκουσα απιστευτη κριτικη και με τιμωρουσα με τον εμετο και με αλλα τετοια.Τελικα τα καταφερα να αποκτησω υποθυρ/σμο,μια κυστη ,μαλλον απο στεναχωρια 7 εκατοστα .και απιστευτες τυψεις.Τελικα καταλαβα οτι η μονη διαιτα που χρειαζομουν ηταν του μυαλου μου,επρεπε να απαλλαγω αμεσως απο τις αρνητικες σκεψεις.Σταθηκα μπροστα στον καθρεφτη ειπα Μαρια σ'αγαπω πολυ,και θα τα παμε καλα.Σταματησα να με κατηγορω με την πρωτη ευκαιρια.Αποφασισα οτι δεν ειμαι πια παιδι ,δεν ειναι δυνατον να μιλαω στον εαυτο μου οπως μου μιλουσαν οι γονεις μου.Ειμαι πλεον ενηλικη και αποφασιζω εγω πως θα μου μιλαω πλεον απο δω κα ι μπρος .Και θα μου μιλαω καλα.
Εχω να κανω εμετο ενα μηνα .Για μενα ειναι αθλος αν σκεφτεις οτι εκανα σχεδον καθε μερα.Καθε μερα που περναει στεκομαι μπροστα στον καθρεφτη και μου κλεινω το ματι.Δεν ξερω αν τρελλαθηκα αλλα δεν νομιζω,νομιζω οτι τοσα χρονια ημουν τρελλη που σκοτωνα καθημερινα τον εαυτο μου.Προσπαθησε να αγαπησεις τον εαυτο σου και ολα τ'αλλα θα τα βρεις.Πολυ πολυ φιλικα
Μαρια. [/quote]
Μαρία καταρχήν ευχαριστώ που έβαλες ττην ιστορία..Χάθηκε κατά λάθος..Είμαι δυστυχώς στη δουλειά αλλά δεν σου κρύβω ότι κοπήκανε τα πόδια μου μόλις διάβασα το μήνυμά σου.Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε νιώθω..Και εγώ αυτό έκανα.Μίλησα με μένα.Αποφάσισα να με αγαπήσω για αυτο που είμαι.Σκεφτομαι Μαρία, αφού με αγαπάει το παιδί μου τόσο αγνά και ο άντρας μου τόσο πολύ, ακριβώς έτσι όπως είμαι, ίσως πρέπει να δώσω και εγώ μια ευκαιρία στη Νάσια..Το παράλογο είναι ότι δεν θεωρώ ότι είμαι άσχημη.Όχι.Ίσα ίσα νομίζω πως έχω πολύ όμορφο πρόσωπο ή τουλάχιστον έτσι μου έχουνε πει.Τώρα από το λαιμό και κάτω...66 κιλά είμαι μετά την γέννα.Ήμουνα πάντα γύρω στα 56 - 57 (πάντα όμως με πρόκληση εμετού) με ύψος 1.65.Με προβληματίζουνε αυτά τα 10 παραπάνω δεν λέω..αλλά είναι κιλά.και κάποια στιγμή με την σωστή διατροφή θα φύγουνε.Έτσι προσπαθώ να σκέφτομαι.Και παλεύω..
είναι απίστευτο το πόσο πολύ μοιάζουμε όλες. Χρόνια βουλιμική και προσπάθώ εδώ και έβνα χρόνο περίπου με τη βοήθεια ψυχολόγου χωρίς όμως να μπορώ να πώ ότι έχω κάνει σπουδαία βήματα. Έχω κάνει βέβαια ΄κάποια πρόοδο, αλλά ο εμετός είναι ακόμη στη ζωή μου και αυτό σημαίνει ότι δεν έχω γίνει καλά. Ο φόβος ο μεγάλος είναι μήπως κάποια στιγμή πάθω καρκίνο του οισοφάγου από τους εμετούς. Δεν ξέρω πώς μου κόλλησε και πραγματικά δεν θυμάμαι πια αν το άκουσα ή το διάβασα κάπου, ή απλά το έχω στο μυαλό μου. Η αλήθεια είναι ότι έχω διαβάσει και έχω παρακλουθήσει τόσα πολλά γύρω από τη βουλιμία που πια έχω χάσει το μπούσουλα. Στην πραγματικότητα όμως δεν ξέρω αν με έχει βοηθήσει αυτό ή απλά με έχει κάνει να φοβάμαι και τη σκιά μου και να αισθάνομαι ότι περπατάω και έχω κέρατα, και όλοι με κοιτάνε και ξέρουν ....χαίρομαι όμως πάρα πολύ και πραγματικά σας ευχαριστώ πολύ για αυτό.....χαίρομαι που ακούω ότι γυναίκες με βουλιμία κατορθώνουν να κάνουν παιδιά.....Και αυτό γιατί ο άλλος μεγάλος μου φόβος περάν από τον καρκίνο είναι ότι θα γίνω στείρα, ότι το σώμα μου αποκλείεται να είναι σε θέση να κάνει ένα παιδ'ακι. Και πραγματικά είναι κάτι που το θέλω πάρα πολυ....
Είναι απίστευτο το πόσο πολύ μοιάζουμε όλοι! ( υπάρχει κι ένα μικρό ποσοστό αρσενικών στην παρέα...)Quote:
Originally posted by marmade
είναι απίστευτο το πόσο πολύ μοιάζουμε όλες.
Εμένα, η δική μου κατάσταση δεν χαρακτηρίζεται από τις ,δικές σας, καθημερινές πρακτικές,όσο από τον ,όμοιο με εσάς , τρόπο σκέψης...
Μετά από κάποιο καιρό, κατάλαβα πως το πρόβλημα εκδηλώνεται με βάση το τρίπτυχο:
Βλαβερή σκέψη - Διατροφική,σωματική διαταραχή - ψυχοσωματικό πρόβλημα...
Οκ...δεν είπα και τίποτα καινούργιο...
Να είμαστε όλοι καλά...
Quote:
Originally posted by Kleanthis
Είναι απίστευτο το πόσο πολύ μοιάζουμε όλοι! ( υπάρχει κι ένα μικρό ποσοστό αρσενικών στην παρέα...)Quote:
Originally posted by marmade
είναι απίστευτο το πόσο πολύ μοιάζουμε όλες.
Εμένα, η δική μου κατάσταση δεν χαρακτηρίζεται από τις ,δικές σας, καθημερινές πρακτικές,όσο από τον ,όμοιο με εσάς , τρόπο σκέψης...
Μετά από κάποιο καιρό, κατάλαβα πως το πρόβλημα εκδηλώνεται με βάση το τρίπτυχο:
Βλαβερή σκέψη - Διατροφική,σωματική διαταραχή - ψυχοσωματικό πρόβλημα...
Οκ...δεν είπα και τίποτα καινούργιο...
Να είμαστε όλοι καλά...
Νομίζω αυτό ειναι και το βασικότερο.Να είμαστε όλοι όσο μπορούμε καλύτερα..Και δυνατοί, όσο γίνεται..
marmade καλησπέρα
Kleanthis θα σε προσέχουμε λίγο παραπάνω μιας και είσαι από το μικρό όπως λες ποσοστό ;-)
Νάσσια ευχαριστώ για το ενδιαφέρον...
Τελικά το πρόβλημα μας εστιάζεται στο ότι θέλουμε πάντα κάποιος να μας προσέχει,έτσι; ( Σχετικώς με αυτό που λες περί προσοχής! ) <:Ο) <:Ο) ΧοΧο
Νομίζω ότι όλα σχεδόν από εκεί ξεκινάνε νομίζω χωρίς να θέλω να το παίξω ειδική ότι οι περισσότεροι από μας σχεδόν "ουρλιάζουνε" ότι χρειάζονται προσοχή (αγάπη φροντίδα και προδέρμ κοινώς) ;-)
Συμφωνώ απόλυτα...
Λες και υπάρχει μια εσωτερική ρήξη της έσωθεν εικόνας μας,με την εξωτερική μας εμφάνιση...
Και...πίστεψε με... δε χρειάζεται να είσαι ειδικός για να το καταλάβεις αυτό!
Η εμπειρία με τη διαταραχή σου φανερώνει πολλά...
Ένα χεράκι θες να σε οδηγεί για λίγο και μετά βγαίνουν τα συμπεράσματα της αυτογνωσίας...
θα ΄θελα να μην έχω τίποτα που να με βαραίνει κάθε φορά που πάω για ύπνο το βράδυ..Ένα μαγικό ραβδάκι...
Νασια ευχαριστω που απαντησες μια και δεν ηξερα αν πηρες το μηνυμα.Ελπιζω να ανταλλαξουμε αποψεις γι αυτο το θεμα γιατι αν κοιταξεις γυρω σου κανεις δεν προκειται να σου
πει με ειλικρινεια οτι πασχει απο διατροφικες διαταραχες.Ισως πισω απο την ανωνυμια ειναι πιο ευκολο.Ελπιζω να τα πουμε καλυτερα γιατι αν και 38 χρονων πιστευα οτι αυτο που κανω το κανω μονο εγω και μερικες ακομα εφηβες.Ασε που πιστευα οτι δεν ειναι και τιποτα.Και δεν κατεβηκα και απο το βουνο.
Απλως δεν το ειχα συζητησει με κανεναν.
Τα τελευταια 10 χρονια κατι αρχισα να υποψιαζομαι.Για πολλα χρονια νομιζα οτι ολο αυτο το προκαλει το γεγονος οτι ενιωθα,οτι δεν μπορουσα να κανω μια ορθη διαιτα για να χασω τα παραπανισια τα κιλα μου.Δεν εβλεπα οτι τις κρισεις αυτες τις παθαινα σχεδον παντα οταν αγχωνομουν και οταν ενιωθα σκουληκι.
Τελικα ολα ειναι στο μυαλο μας.Και πραγματικα αν δεν νιωθω καλα με μενα, ουτε καλη μαμα μπορω να ειμαι. ουτε καλη συζυγος.
Μαρία πολλά χρόνια ταλαιπωρείσαι....22 χρόνια Μαρία είναι απίστευτα πολλα!!...Βλέπω το νούμερο και δεν το πιστεύω..
Πως και δεν εκανες κάτι νωρίτερα;Φαντάζομαι ότι ούτε το δικό σου περιβάλλον κατάλαβε τίποτα όπως και το δικό μου..
Ο σύζυγός σου τουλάχιστον γνωρίζει;Σε βοηθάει σε αυτό;
Οχι δεν γνωριζει τιποτα,νομιζω οτι το εχω κρυψει καλα.Πιστευω οτι θα με περιγελουσε και πιστεψε με ειναι το τελευταιο που θα αντεχα.Σου ειπα οτι εκτος απο την αδελφη μου που κι αυτη πια ειναι 34 πλεον αλλα εχει σταματησει απο καιρο δεν το ξερει κανεις αλλος.
Ξερεις, εχω χτισει μια εικονα γυρω μου της,πως να την γκρεμισω;
Λεγοντας τι;σε ποιον;δεν μπορω να σκεφτω καποιον που θα μπορουσα να μιλησω ανετα.
Αλλα σου ειπα ,πριν απο δυο χρονια πηγα σε ψυχολογο.
Ναι καταλαβαίνω..Είναι δύσκολο να πάρεις ένα τέτοιο ρίσκο αν δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει ο άλλος.
Απο εξετάσεις τι έχεις κάνει;Θέλω να πω, ξέρεις αν έχεις κάνει ζημιά στον οργανισμό σου; Εγώ φοβάμαι να ανακαλύψω οτιδήποτε...Πιστεύω θα με πάρει απο κάτω.Αν και λίγο πολύ, λίγο με κάτι χειρουργεία (σκωληκοειδήτιδα) λίγο από εδώ λίγο απο εκεί έχω τσεκάρει τα περισσότερα σημεία του οργανισμού μου. Μόνο το στομάχι μου δεν ξέρω...
ʼσε οι τύψεις που έχω για την περίοδο της εγκυμοσύνης μου...Εύχομαι μονο να μην το έχω κάνει πολύ μεγάλο κακο..
Νομίζω πως το βασικότερο είναι να μην το βάλεις κάτω..Ένας μήνας είναι ένα αρκετά μεγάλο διάστημα και ο 1 θα γίνει 2 και πάει λέγοντας..
Εκανα τελευταια γενικες εξετασεις.Εκτος απο εναν ελαφρυ υποθυρ/σμο.λιγο χαμηλο αιματοκριτη
και μια κυστη σε μια ωοθηκη κατα τ'αλλα καλα.
Αλλα δεν πηγα σε γαστρεντερολογο για το στομαχι μου ακομα γιατι θελω να ξεμπερδευω με την κυστη.Να τα πιανω ενα ενα με τη σειρα.
Θελω να κοιταξω το στομαχι μου γιατι εχω την αισθηση οτι δεν χωνευω σωστα.ωρες ωρες εχω ενα απιστευτο φουσκωμα χωρις να εχω φαει κατι ιδιαιτερο και αν φαω πιτες και αλλα τετοια τα χωνευω καμμια δυο μερες.Σχεδον κυριολεκτικα.
Αν φαω λιγο περιεργα ποναει απιστευτα το στομαχι μου και το καλοκαιρι που ξεφυγα λιγο στο φαι ενιωθα ωρες ωρες απιστευτες ξινιλες οπως οταν ημουν εγκυος και ενιωθα τα υγρα απο το στομαχι μου να ανεβαινουν προς τα πανω.
Ενταξει,νομιζω οτι ειναι λογικο μετα απο τετοια κακοχρησια που εκανα στον εαυτο μου.Και να φανταστεις οτι προσπαθουσα μετα πολυ συνειδητα να επανορθωσω σε εισαγωγικα οτι ζημια εκανα στον εαυτο μου.Ας πουμε ετρωγα απιστευτες ποσοτητες πριν απο το μεσημεριανο,εκανα εμετο,μετα επινα παρα παρα πολυ νερο για τα υγρα,και μετα ετρωγα κατι ελαφρυ για να μην τρυπησει το στομαχι μου που θα εμενε αδειο,απο τα οξεα που ειχαν μεινει.
Μιλαμε για οργανωμενο σχεδιο δηλαδη.εγκλημα μαλλον.
Τελως παντων με το στομαχι μου θα ασχοληθω μολις κανω εγχειρηση την κυστη και μετα.
Ξερω ομως οτι πλεον δεν εχω πολλα περιθωρια να μην το κανω γιατι οσο περνανε τα χρονια καθε φορα που κανεις εμετο νιωθεις μετα πολυ χαλια σωματικα οχι πια μονο ψυχολογικα.
Παλιοτερα μπορει να εκανα εμετο μεχρι και 6-7 φορες την μερα και ενταξει να ειχα μια μικρη ατονια τωρα πλεον η μια φορα μπορει να με ριξει στο κρεβατι.
Γιαυτο μην αμελεις την υγεια σου.Οι εξετασεις σου να ειναι τακτικες .Πιστεψε με οσο πιο πολυ αρχιζεις να φροντιζεις τον εαυτο σου τοσο πιο καλα θα θελεις να του φερεσαι.
Και μετα απο το παιδακι σου εσυ εισαι ο επομενος ανθρωπος που αξιζει την απεραντη προσοχη σου.
Πολυ φιλικα
Μαρια
Ακριβώς τα ίδια συμπτώματα είχα κι εγώ ( εννοείται ότι, σαν αρσενικός, δεν υπήρξα έγκυος! :) )Φούσκωμα και αυτή η αίσθηση ότι θα...ρθουν όλα πάνω!Quote:
Originally posted by marg
Αν φαω λιγο περιεργα ποναει απιστευτα το στομαχι μου και το καλοκαιρι που ξεφυγα λιγο στο φαι ενιωθα ωρες ωρες απιστευτες ξινιλες οπως οταν ημουν εγκυος και ενιωθα τα υγρα απο το στομαχι μου να ανεβαινουν προς τα πανω.
Το Σάββατο ήμουνα πολύ χάλια ψυχολογικά.Τσακώθηκα με τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς μου, είχα τόσο μεγάλη ανάγκη να μιλήσω, αλλά ήμουνα εκτός πόλεως και πως να μπω να σας πω τον πόνο μου...Μέσα σε όλα αυτά μοθ αρρώστησε και το παιδί με πυρετό 2η φορά μέσα σε ένα μήνα, και σκέφτομαι μήπως με όλα αυτά που έκανα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου τον έκανα φιλάσθενο..
Μαρία, υπάρχει λες πιθανότητα να έχει συμβεί κάτι τέτοιο;...Θα πεθάνω από την στεναχώρια μου...Νιώθω άχρηστη, ανίκανη να μεγαλώσω σωστά το παιδί μου, που δεν είμαι δίπλα του το πρωί όταν κλαίει και σπαράζει όταν φεύγω για δουλειά, που μεγαλώνει με την μητέρα μου, που ενώ κάνει ότι μπορεί νιώθω ότι δεν έχει άλλες αντοχές (της έχουνε συμβεί πολλά)..Τρελαίνομαι στην ιδέα ότι μπορεί να καπνίζει ενώ είναι το παιδί μου μέσα στο ίδιο δωμάτιο και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να μιλήσω..Και τι να πω;Μου κρατάει το παιδί..Νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό αλλά...έτσι εκτός των άλλων βγήκαι και αχάριστη...Αχάριστη που δεν εκτιμώ την βοήθεια που μου προσφέρει..ʼκουσα πολλά το σαββατοκύριακο..Πολλές κουβέντες που με πληγώσανε πάρα πολύ. Ευτυχώς που δεν κύλισα.Στο τσακ ήμουνα..Θέλω να μπω στο δημόσιο μπας και έτσι δουλεύω λογικές ώρες και μπορέσω να τον μεγαλώσω όπως πρέπει. Προσπαθώ, έχω κάνει ένα σωρό προκυρήξεις αλλά τίποτα..Χωρίς μέσον..
Χάλια είμαι..
Τώρα ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό που θα γράψω....δεν είμαι αχάριστη. Έχω υπάρξει πολύ τυχερή σε ότι αφορά τα επαγγελματικά μου και είμαι δημόσιος υπάλληλος από μικρή ηλικία.Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είμαι χαλαρή, ήρεμη, ότι τα γράφω όλα κ.τ.λ. που όλοι αυτό πιστεύουν για το δημόσιο. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι στις θέσεις από τις οποίες πέρασα υπήρχε δουλίτσα και υπήρχε και αρκετό άγχος....(όπως και πολλές βρισιές από τον κόσμο). Εγώ όμως είμαι τόσο αγχώδης που νομίζω ότι θα ένιωθα το ίδιο όπου και να ήμουν. Το λέω για εσένα Νάσια μου που θεωρείς ότι το δημόσιο είναι ο παράδεισος. Δυστυχώς την κόλαση την έχουμε μέσα μας. Με τον εαυτό μας και με τις σκέψεις μας. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι θα έχεις ένα καλό ωράριο και άρα ελεύθερο χρόνο για το παιδάκι σου. Εγώ όμως τελικά υπήρξαν φορές που ευχήθηκα να μην είχα τόσο ελεύθερο χρόνο. Γιατί το μυαλό μου θα ήταν απασχολημένο στη δουλειά και όχι στο πόσο κακιά είμαι και πόσο θέλω να πέσω με τα μούτρα στο φαγητό
nassia ,ειδα που ρωτησες πιο πανω,εγω ειμαι η κικη.γιατι ρωτησες?καλημερα!
Χωρίς συγκεκριμένο λόγο.Απλά εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή διάβαζα την ιστορία σουQuote:
Originally posted by femalethess
nassia ,ειδα που ρωτησες πιο πανω,εγω ειμαι η κικη.γιατι ρωτησες?καλημερα!
[quote]Originally posted by marmade
Τώρα ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό που θα γράψω....δεν είμαι αχάριστη.
Φοβάμαι πως με παρεξήγησες....Δεν επιζητώ μία θεση στο δημόσιο για να είμαι αραχτή. Το ωράριο είναι αυτό που με δελεάζει (δεν είναι άστατο όπως είναι στην τωρινή μου δουλειά) και οι απολαβές που στο ιδιωτικό τομέα αν δεν τις τονίσεις στο παίζουνε κινέζοι..Στη δουλειά που είμαι τώρα εργάζομαι εδώ και 8 μήνες και με έχουνε ανασφάλιστη!και αφού ειμαι εγώ ανασφάλιστη είναι και το παιδί ανασφάλιστο μιας και ο σύζυγος κάνει προς το παρόν ιδιαίτερα και δεν έχει ασφάλεια ούτε εκείνος..Τους παρακαλάω κάθε μέρα να επισπεύσουνε το θέμα της ασφάλειά μου, τους εξηγώ την κατάσταση, αλλα αυτοί...αγρόν αγουράζουν....Από μέρα σε μέρα με πάνε. ʼσε οι υπερωρίες..και δεν έχω και την ευχαίρεια στην πόλη που είμαι να έχω τις πολλές εργατικές επιλογές. Ειδικά στο αντικείμενό μου, μετρημένες στα δάκτυλα..ʼστα...Για αυτούς τους λόγους το δημόσιο φαντάζει παράδεισος..
Φοβάμαι πως με παρεξήγησες....Δεν επιζητώ μία θεση στο δημόσιο για να είμαι αραχτή. Το ωράριο είναι αυτό που με δελεάζει (δεν είναι άστατο όπως είναι στην τωρινή μου δουλειά) και οι απολαβές που στο ιδιωτικό τομέα αν δεν τις τονίσεις στο παίζουνε κινέζοι..Στη δουλειά που είμαι τώρα εργάζομαι εδώ και 8 μήνες και με έχουνε ανασφάλιστη!και αφού ειμαι εγώ ανασφάλιστη είναι και το παιδί ανασφάλιστο μιας και ο σύζυγος κάνει προς το παρόν ιδιαίτερα και δεν έχει ασφάλεια ούτε εκείνος..Τους παρακαλάω κάθε μέρα να επισπεύσουνε το θέμα της ασφάλειά μου, τους εξηγώ την κατάσταση, αλλα αυτοί...αγρόν αγουράζουν....Από μέρα σε μέρα με πάνε. ʼσε οι υπερωρίες..και δεν έχω και την ευχαίρεια στην πόλη που είμαι να έχω τις πολλές εργατικές επιλογές. Ειδικά στο αντικείμενό μου, μετρημένες στα δάκτυλα..ʼστα...Για αυτούς τους λόγους το δημόσιο φαντάζει παράδεισος..
Γεια σου Νασια.Αργησα λιγο να μπω γιαυτο αργησα λιγο να σου απαντησω.
Ξερεις πολλες φορες οι γυρω μας ειναι για να μας γεμιζουν ενοχες.Για τα παντα.
Νιωθεις ενοχη και ετοιμη να απολογηθεις για τα παντα.Να σταματησεις να αισθανεσαι ετσι γιατιαυτο το συναισθημα γαντζωνεται πανω σου και σου ροκανιζει την ψυχη.Αυτο δεν στο λεει καποιος που ειναι αναισθητος αλλα καποιος που ακομα και οι διπλανοι να μαλωνουν εχω την αισθηση οτι μπορει να εχω κανει κατι εγω λαθος και ειμαι ετοιμη να ζητησω συγνωμη για τα παντα.Φοβερη περιπτωση ειμαι.Τελως παντων ασε εμενα.
Πρωτον μην δικαιλογησαι γιατι θελεις να μπεις στο δημοσιο και ειδικα σε καποιον που ειναι ηδη στο δημοσιο και θα σκοτωνε για να μη χασει αυτη τη θεση.Δυστυχως η ελληνικη κοινωνια ειναι ετσι, που υπαρχουν εργαζομενοι δυο κατηγοριων.Ο ιδιωτικος τομεας ειναι τοσο υποβαθμισμενος απο καθε μερια που πραγματικα το δημοσιο φανταζει παραδεισος.Εγω οταν γυρισα στην δουλεια ο μικρος μου γυιος ηταν 62 ημερων και επειδη ειχαμε και δουλεια δεν μπορουσα να φευγω ουτε τη μια ωρα που ειχα δικαιωμα απο το νομο και η φιλη μου στο δημοσι ο γυρισε οταν ηταν τα μικρα ενος ετους.αστα μη τα συζητας απο χρηματα η ασφαλεια η προνομια.Δυστυχως υπαρχουν πολιτες α' και β' κατηγοριας,και δε θα δωσω και λογαριασμο γιατι θελω να αλλαξω κατηγορια.
Οσο για τ'αλλα που μου λες ,λογικο ειναι να αισθανεσαι ετσι χαλια αν καθε φορα που σου κρατανε το παιδι σε φορτωνουν ενα σωρο τυψεις.Και εγω ηθελα να μου τα κρατανε καλα αν ηταν να μου φανε την ψυχη.....αστα .Προσπαθησε να παρεις κουραγιο απο τη σκεψη οτι δεν θα ειναι ετσι για παντα ,τα δεδομενα αλλαζουν ,τα παιδια μεγαλωνουν θα παει παιδικο ,σχολειο ,θα καθεται μονος του.Εισαι πολυ μικρη ακομα.Προσπαθησε να ηρεμησεις,ο μικρος αρρωσταινει γιατι εισαι εσυ αγχωμενη.Πιστεψε με οτι συμβαινει αυτο.Ο μεγαλος μου ο γυιος επειδη τοτε με κατατρεχαν διαφορα ψυχολογικα σαν τα δικα σου,αρρωσταινε συνεχεια.Περνουσαμε χειμωνες να βηχει,δεν ετρωγε ,δεν πηγαινε τουαλετα,ειχαμε διαφορα τετοια γιατι πιστευω οτι εγω δεν ημουν καλα.
Αν στο σπιτι υπαρχει μια σταθερη θερμοκρασια και το παι δι τρωει καλα και εσυ ηρεμησεις να δεις που θα πανε ολα καλα.Ολα ειναι περαστικα.
Προσπαθησε να μην τρωει διαφορα ετοιμα κρουασαν γαριδακια και τετοια.Ας τρωει φρουτα σαλατες και σουπες κυριως βραστο και κοτοσουπες και φυσικους χυμους πορτοκαλι και πες μου ξανα μολις βγει ο χειμωνας.
Κυριως ΗΡΕΜΗΣΕ.
Μη νιωθεις ετοιμη να απολογηθεις στον καθενα.Κανεις ενα καθημερινο αγωνα και καποιοι οφειλουν να το σεβαστουν.
Εδω εχω φιλες που δεν δουλευουν εχουν οικονομικη ανεση τους κρατανε τα παιδια με χαρα και παλι μεσα στα μουτρα ειναι.
σε παρακαλω Νασια μου σου μιλαω σαν αδελφη,δεν ξερω γιατι σε νιωθω ,νομιζω οτι αυτα που περνας τα εχω περασει και θα ηθελα αυτα που σου λεω να σε βοηθησουν.
Χρειαζεται μονο να ηρεμησεις να αγαπησεις τον εαυτο σου ,να σταματησεις να τον κατηγορεις για τα παντα και ολα θα πανε καλα.
Προσεχε.
Μαρια
Η αδερφή μου...Ξέρεις και εγώ κάπως έτσι νιώθω για σένα..Ανεξήγητο το πως μπορούνε να δεθούνε δύο άνθρωποι που δεν "γνωρίζονται" καθόλου.Εμφανισιακά τουλάχιστον..Γιατί μάλλον οι ιστορίες μας και το πόσο μοιάζουνε μεταξύ τους μερικές, τα κοινά...είναι αυτά που μας κάνουνε να αισθανόμαστε τόσο οικεία..
Μαρία, μακάρι να μπορούσα να μιλήσω στην αδερφή μου όπως μιλάω μαζί σου, ίσως να είχα γλιτώσει πολλά.Αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να επικοινωνήσω μαζί της...Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά που μου συνέβησαν τις τελευταίες μέρες, εσένα σκέφτηκα.Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωθα ότι θα ήξερες ακριβώς τι πρέπει να μου πεις.Και είχα δίκιο.Να φανταστείς ότι μέσες άκρες ανέφερα τι έγινε..Τα πράγματα είναι δυστυχώς πολύ χειρότερα από αυτά που περιέγραψα..Δεν είναι ότι δεν αγαπάω την μητέρα μου ή την αδερφή μου, ίσα ίσα, και ξέρω ότι και εκείνες με αγαπάνε.Απλά έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις και απαιτήσεις..Δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν. Η ζωή μου τους τελευταίους μήνες είναι στην πιο άσχημη φάση της.Πιο άσχημη δεν γίνεται.Απο μεγαλούπολη γύρισα ξανά στην επαρχία μετά από αρκετά χρόνια που έμενα μόνη ξαφνικά πρέπει να συμβιώσω και να συμβιβαστώ με τις συνήθειες και την την ζωή της μητέρας μου.Καθόλου εύκολο..Και αυτό είναι το λιγότερο είναι και άλλα, πάρα πολλά που μακάρι να μπορούσα να τα αναφέρω, αλλά είναι λίγο δύσκολο εδώ μέσα..
Έφτασα κάποια στιγμή σε αυτούς τους μήνες και στα πρόθυρα διαζυγίου..Ευτυχώς δεν το προχώρησα.ʼκουσα επίσης από τους δικούς μου (μαμά - αδερφή) ότι χρειάζομαι επαγγελματική βοήθεια, κοινώς ψυχίατρο, διότι έχω πρόβλημα συμπεριφοράς.(κοινώς δεν συμφωνώ μαζί τους και δεν τους αφήνω να με πατρονάρουν πλέον).Μια ζωή άκουγα ότι είμαι πολύ φιλότιμη και για αυτό το λόγο θα φάω πολλά χαστούκια στη ζωή μου.Τώρα που άλλαξα, γιατί τώρα έχω και ένα παιδί και δεν μπορώ να ανέχομαι τις ιδιοτροπίες των αλλωνών, χρειάζομαι ψυχίατρο..Στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου αντί να με υποστηρίξουνε, με στέλνουνε σε ψυχίατρο..
Νιώθω ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί..Πιάνομαι και αρπάζομαι με το παραμικρό.Δεν βρίσκω κατανόηση πουθενά.Ούτε στον ίδιο μου τον άντρα.Είναι και αυτός σε δύσκολη θέση..Τον κατηγορώ όμως για την κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα.Έκανε λάθος επιλογές στο παρελθόν και έβαλε λάθος προτεραιότητες.Αυτά μας φέρανε να μένουμε τώρα στον σπίτι της μητέρας μου.Έστω και προσωρινά, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.Είναι πολύ καλός άνθρωπος και τον αγαπάω πολύ, αλλά δεν με άκουσε..Πάλι απο την καλή του την καρδιά το έκανε αλλά ήταν λάθος οι επιλογές του.Έβαλε τις ζωές άλλων πάνω από της γυναίκας του και του παιδιού του..Τώρα το κατάλαβε(νομίζω), αλλά τώρα εγώ κοντεύω να σαλτάρω.Μεγάλη η πίεση και δεν ξέρω αν την αντέχω..
θα κάνω αυτά που μου λές για το παιδί, αν και έχω απαγορεύσει να του δίνουνε τέτοια πράγματα.ʼλλωστε είναι πολύ μικρός (16 μηνών).Ελπίζω να έχεις δίκιο.Δεν μπορώ να τον βλέπω να υποφέρει έτσι..Είναι από τους βασικούς λόγους που στέκομαι στα πόδια μου.Για το παιδί.
Ωραία..Πάλι δεν βγάζει νόημα το κείμενο..
Ευχαριστώ Μαρία.Μου είναι πολύτιμο να μιλάω μαζί σου.
Νάσια
Σ'ευχαριστω για τα καλα σου λογια.Θελω να ξερεις οτι μερικες φορες αυτα που γραφεις μου φερνουν δακρυα στα ματια.Με γυρνας 10-15 χρονια πισω και νομιζω οτι ξαναζω τα δικα μου ξανα απο την αρχη.Τοτε που με πιανε λυσσα και ουρλιαζα απο μεσα μου.δυναατα, γιατι δεν μου επιτρεποταν να το κανω απο εξω μου.Αχ βρε Νασια.
Προσεχε μην αφησεις τον εαυτο σου ολα αυτα να σε παρουν απο κατω.Περασαν πολλα
χρονια και επρεπε να περασω και πολλα για να τα βλεπω τωρα απο μακρια και να λεω οτι δεν αξιζε τον κοπο.Δεν το ξερεις φυσικα γιατι τωρα τα ζεις,αλλα καποτε θα πεις και συ το ιδιο γιατι ολα τα πραγματα μα ολα,ειναι περαστικα και ολα αλλαζουν αν εμεις το θελουμε.
Αργα η γρηγορα ,αλλαζουν.
Δεν εχω πολυ χρονο τωρα αλλα θελω να σου πω οτι αυτο που με γαληνευε σε περιοδους τρελλας ηταν να ξαπλωνω και να ονειρευομαι την ζωη που ηθελα.Δηλαδη εκλεινα τα ματια και με σκεφτομουν σε ενα σπιτι καθαρο ζεστο ηρεμη να μην χρειζομαι κανεναν τους .Και αυτα σε καιρους που ζουσα σε ενα σπιτι που γινοταν χαμος που ηταν παγωμενο και ακουγα κιενα σωρο βλακειες.Τωρα πρεπει να βγω αλλα θα προσπαθησω για μετα
Δεν θυμώνω ούτε "μισώ" τους δικούς μου.ʼλλωστε είναι οι μόνοι συγγενείς που έχω εξ΄αίματος.(εκτός απο το παιδί μου).Και να ήθελα μου είναι αδύνατον να θυμώσω τόσο πολύ ώστε να φτάσω στο σημείο πχ να μην τους μιλάω πλέον, ή να μην τους εκτιμώ.Είναι η μαμά μου και η αδερφή μου άλλωστε..Και στην μαμά μου είχα πάντα μια ιδιαίτερη αδυναμία..Απλά απογοητεύομαι και στεναχωριέμαι.Πολύ.Προσπαθ ώ όσο μπορώ και όπου με βγάλει..Πάντα είχαμε μια καλή έως πολύ καλή οικονομική κατάσταση.Απο τότε που έφυγε ο μπαμπάς μου όμως όλη αυτή η ανασφάλεια (η μάνα μου δεν εργάζεται) μας έχει φέρει όλους σε ακραίες καταστάσεις. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, μας είχανε πει ότι θέλει πολύ προσοχή γιατί ένα τέτοιο γεγονός μπορεί όσο εύκολα να μας δέσει άλλο τόσο εύκολα να μας διαλύσει.νομίζω ότι έχει συμβεί το 2ο.Χάσαμε το σημείο επικοινωνίας..Πονάει πολύ ενώ είχα τόσο καλή σχέση μαζί της τώρα να μην μπορούμε καν να κοιταχτούμε στα μάτια.Ώρες ώρες νομίζω οτι απλά με ανέχεται.Μου μιλάει επειδή πρέπει.Απο χάδια και φιλιά..και τα έχω ανάγκη.Είμαι μικρή σχετικά (28) και παρόλο πολυ είμαι μάνα, που και που χρειάζομαι το κανάκεμα της μάνα μου..
Νομιζω οτι η αναγκη για κανακεμα δεν φευγει ποτε απο τη ζωη ενος ανθρωπου,οσο χρονων και να ειναι.Ισως και η μητερα σου χρειαζεται ακριβως το ιδιο, για σκεψου το λιγο.
Αν οπως ειπες εφυγε και ο πατερας σου τοτε για αυτην μπορει να ειναι ακομα πιο δυσκολο.Οι γυναικες οσο χρονων και να ειμαστε νομιζω ,χριζουμε ειδικης μεταχειρισης αλλα εννοειται οτι αν εσυ εχεις τα δικα σου προβληματα ειναι δυσκολο να κατανοησεις τα προβληματα καποιου αλλου ακομα και αν αυτος ο αλλος ειναι η μητερα σου.
Καποτε εχασα μια φιλη γιατι,περνουσα κατι πολυ δυσκολο προσωπικο,που ομως δεν ηθελα να το συζητησω με κανεναν.Ημουν παρα πολυ ασχημα ψυχολογικα σε σημειο να μην βλεπω γυρω μου αν ειναι καλος καιρος μερα ή νυχτα.Εγω εκει με το προβλημα μου ,χαμενη στον κοσμο μου.Δεν εβλεπα οτι κιαυτη ειχε προβληματα με το γαμο της ,γιατι και αυτη δεν το πολυσυζητουσε.Μεχρι που τελικα χωρισε αλλα κιεκει δεν ημουν διπλα της γιατι ,1ον δεν μου το ζητησε,αλλα τελικα καταλαβα οτι το θεωρουσε αυτονοητο ,οτι θα ημουν εκει,αλλα εγω πνιγμενη στα δικα μου σκεφτομουν οτι αν χρειαζοταν κατι θα μου το ελεγε.
Τωρα που βλεπω πιο καθαρα λεω οτι κανονικα επρεπε να ειμαι εκει.Χωρις να μου το ζητησει.Αλλα δεν ημουν καλα για να το κανω.Αυτο το ειχα βεβαια ξεκαθαρισει αλλα δεν εγινε σεβαστο γιατι ο καθενας το δικο του προβλημα το θεωρει σοβαροτερο απο του αλλου.
Λες και μπορεις να το ζυγισεις.Τελως παντων,νομιζω οτι ολα θα ειχαν λυθει με μια απλη συζητηση αν υπηρχε διαθεση και απο τις δυο πλευρες που απο οτι βλεπω δεν υπηρχε.
Δυσκολα φτανουμε στο σημειο να μη μιλαμε με καποιον ,ειδικα αν ειναι τοσο δικος μας ανθρωπος αλλα αν υπαρχουν πραγματα που θα ηθελες να τα πεις αλλα για να μην πληγωσεις τον αλλον η για να μην τον κανεις να αισθανεται ασχημα δεν τα λες,τοτε αυτα μαζευονται μεσα σου,και σου κανουν κακο.
Μιλησε,αν σ'ενοχλει κατι πες το.Με καλο τροπο.Η φασαρια ισως δεν ειναι λυση και ισως κανει τα πραγματα χειροτερα.Αν νιωθεις την αναγκη για αγκαλια πες το.Με την καλη συζητηση νομιζω οτι ολα λυνονται εκτος αν ενας απο τους δυο δεν θελει.Μην σκεφτεσαι οτι ολα εννουνται η οτι θα πρεπε ο αλλος να καταλαβει τις αναγκες σου χωρις να τις εχεις πει
Μαθε να ζητας.Αν εισαι σταθερη σ'αυτο που θελεις τοτε ισως το αποκτησεις.
Εμεις αλλαζουμε και αλλαζουν και οι αλλοι.
Μπορει να εκπλαγεις αν δεις οτι και η μητερα σου συμπεριφερεται ετσι γιατι κατι θελει να σου πει.
Το πως μας φερονται οι αλλοι ειναι συνηθως καθρεφτης της δικης μας συμπεριφορας.
Προσπαθησε να ηρεμησεις να εισαι εσυ καλα και ολα θα πανε καλα.
να σας κάνω μία ερώτηση;;;
τί γίνεται όταν από τη μία θέλεις να μιλήσεις στους δικούς σου ανθρώπους που θεωρείς ότι πραγματικά σε αγαπούν αλλά διστάζεις όταν έρχεται γη ώρα να το κάνεις γιατί φοβάσαι την αντίδρασή τους;;; Εγώ ξέρω ότι οι δικού μου με αγαπούν, οι γονείς μου και το αγόρι μου εννοώ αλλά δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι για να τους μιλήσω για τη βουλιμία. Από τη μία δεν θέλω με τίποτε να τους στενοχωρήσω και από την άλλη νομίζω ότι θα αντδράσουν είτε υστερικά είτε με το να με παρακολουθηούν ανά πάσα στιγμή μήπως και φάω παραπάνω, μήπως πάω στην τουαλέτα και αργήσω να βγω.....και τελικά νιώσω να με πνίγει η κατάσταση αυτή. Μπορεί πράγματι να εκπλαγώ από την αντίδρασή τους αλλά επειδή το έχω σκεφτεί τόσες φορές και έχω πλάσει τόσα και τόσα σενάρια μέσα στο μυαλό μου, τελικά κάτι με αποτρέπει από το να ανοιχτώ και προτιμω να το περνώ μόνη μου, με την ψυχολόγο. Βέβαια θα πρέπει να πω ότι όταν ξεκίνησα τις συνεδρίες της ξακαθάρισα ότι αν με πιέσει ναμιλήσω στους δικούς μου, θα αναγκαστώ να σταματήσω.... και μέχρι στιγμής δεν το έχει κάνει αλλά μου τονίζει πόσο σημντική είναι η επικοινωνία με τους γύρω μου. Και ίσως τελικά να έχει δίκιο αυτός που είπε ότι οι βουλιμικοί δεν βγάζουν από μέσα τους τον πόνο παρά τον σπρώχνουν πιο μέσα με το να μπουκώνονται στο φαγητό
Εγώ, από τη δική μου εμπειρία και λαμβανομένου υπόψιν ότι οι δικοί μου γνώριζαν κάπως το πρόβλημα,έχω να πω πως η αρχική αντίδραση των οικείων σου - συνήθως - δεν είναι και τόσο καλή και ωφέλιμη για σένα.Κι αυτό γιατί αντιμετωπίζουν τη διαδικασία του φαγητού σα μια απλή και ήσσονος σημασίας διαδικασία και πολλές φορές δε θεωρούν ότι μια κρίση υπερφαγίας είναι κάτι το σοβαρό.Στους <<φυσιολογικούς>> ανθρώπους ,άλλωστε,το να φας λίγο παραπάνω δεν είναι και τόσο κακό ή δεν έχει άμεσο αντίκτυπο στην ψυχολογία τους.Σε κάποιον όμως που σκέφτεται διαφορετικά ή ενδεχομένως και λάθος ( με τη κοινή λογική ) αυτό είναι καταστρεπτικό!
Ε αυτό ακριβώς οι γύρω μας δε το καταλαβαίνουν και πολλές φορές πιέζουν,φωνάζουν ή εκνευρίζονται μέχρι να δουν την πιο βαθιά , ψυχαναλυτική διάσταση του προβλήματος...
Ασφαλώς οι αντιδράσεις ποικίλουν και από τη σχέση που έχεις με τους δικούς σου,πόσο κοντά είστε ή πόση εμπιστοσύνη υπάρχει...
Γενικώς εγώ θεωρώ ότι πρέπει το πρόβλημα να συζητιέται μόνο αν διαβλέπεις ήπιες και βοηθητικές αντιδράσεις ,γιατί σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιφορρτίσεις την κατάσταση με πρόσθετο άγχος και ανησυχία που προέρχεται από το οικείο περιβάλλον σου...
Κυρίως κάνε ότι σε βοηθάει να νιώθεις άνετα με τη κατάσταση σου- εγώ έτσι κάνω τώρα...
νομιζω οτι δεν χρειαζεται να αντιμετωπιζεις τους δικους σου ως ενα σωμα-μια ψυχη....Quote:
Originally posted by marmade
να σας κάνω μία ερώτηση;;;
τί γίνεται όταν από τη μία θέλεις να μιλήσεις στους δικούς σου ανθρώπους που θεωρείς ότι πραγματικά σε αγαπούν αλλά διστάζεις όταν έρχεται γη ώρα να το κάνεις γιατί φοβάσαι την αντίδρασή τους;;; Εγώ ξέρω ότι οι δικού μου με αγαπούν, οι γονείς μου και το αγόρι μου εννοώ αλλά δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι για να τους μιλήσω για τη βουλιμία. Από τη μία δεν θέλω με τίποτε να τους στενοχωρήσω και από την άλλη νομίζω ότι θα αντδράσουν είτε υστερικά είτε με το να με παρακολουθηούν ανά πάσα στιγμή μήπως και φάω παραπάνω, μήπως πάω στην τουαλέτα και αργήσω να βγω.....και τελικά νιώσω να με πνίγει η κατάσταση αυτή. Μπορεί πράγματι να εκπλαγώ από την αντίδρασή τους αλλά επειδή το έχω σκεφτεί τόσες φορές και έχω πλάσει τόσα και τόσα σενάρια μέσα στο μυαλό μου, τελικά κάτι με αποτρέπει από το να ανοιχτώ και προτιμω να το περνώ μόνη μου, με την ψυχολόγο. Βέβαια θα πρέπει να πω ότι όταν ξεκίνησα τις συνεδρίες της ξακαθάρισα ότι αν με πιέσει ναμιλήσω στους δικούς μου, θα αναγκαστώ να σταματήσω.... και μέχρι στιγμής δεν το έχει κάνει αλλά μου τονίζει πόσο σημντική είναι η επικοινωνία με τους γύρω μου. Και ίσως τελικά να έχει δίκιο αυτός που είπε ότι οι βουλιμικοί δεν βγάζουν από μέσα τους τον πόνο παρά τον σπρώχνουν πιο μέσα με το να μπουκώνονται στο φαγητό
μπορει ολοι να σε αγαπανε εξισου, κι εσυ το ιδιο, καποιοι ομως σιγουρα θα μπορουν να σε καταλαβουν καλυτερα απο τους αλλους...
αν ημουν στην θεση σου , θα επελεγα αυτον η αυτους που θεωρω οτι , εστω μετα το σοκ της αρχης, μπορουν να καταλαβουν την κατασταση και να με βοηθησουν με την συμπαρασταση τους αντι να τους παρηγορω εγω...
αυτος μαλλον θα ηταν ενας συντροφος, η καποιοι φιλοι...μπορει η μαμα μου να με αγαπαει περισσοτερο απ ολους αλλα ειναι το πιο ακαταλληλο ατομο για εκμυστηρευσεις και θα χει την χειροτερη αντιδραση...
εφοσον ομως θελεις, οπως ειπες, να το μοιραστεις με καποιους δικους σου, ειναι κριμα να χανεις την επαφη και την βοηθεια αυτη...
βρες ποιοι θα ναι αυτοι και κανε το :)