help..I need somebody (βουλιμική εδώ και 14 χρόνια)!

γεια σας,
το πρόβλημα μου ειναι το εξης:
ειμαι βουλιμική εδώ και 14 χρόνια, από τα 18 (με εξαιρεση ενα 6μηνο ανορεξιας που εφτασα 37 κιλά) και το βάρος μου παίζει από 54 μεχρι 74 κιλά. Οταν ειμαι στα ''πάνω'' μου ελέγχω τι τρώω (με τους γνωστους σε όλους μας τρόπους) και αδυνατιζω. Οταν ειμαι στις μαυρες μου αδιαφορώ πλήρως για τις απειρες θερμιδες που προσλαμβάνω και παίρνω 2-3 κιλά την εβδομάδα μεχρι να συχαθώ ξανά τον εαυτο μου.
Πάντα ελπιζα οτι οταν θα παντρευομουν αυτο θα αλλαζε, αλλά δυστυχως καταφερνω και το κρύβω πολύ καλά απο τον αντρα μου και ετσι συνεχίζεται η ιδια ιστορία. αφου εχασα αυτη την ελπίδα, θεωρησα οτι μολις κάνω ενα παιδι, ε εκει πια θα τελειώσει το θεμα. Ειχα πάλι αδικο γιατι καθ'ολη τη διαρκεια της εγκυμοσύνης μου συνέχισα το ιδιο βιολι (με τρελό φόβο για την υγεια του παιδιου μου)...τοτε κατάλαβα οτι το πρόβλημα μου ειναι πολύ πιο σοβαρο απο οτι νομιζα. τωρα ο γιος μου ειναι 3 μηνών και παρ ολη την κουραση και τις ευθυνες ανυπομονω να βρω λίγο ελευθερο χρονο για να επιδοθω στο αγαπημενο μου ναρκωτικό: το φαγητο. Η αλήθεια ειναι οτι τα περιστατικά εχουν μειωθει πολύ λόγω ελειψης ευκαιριών, αλλά αυτο που με τρομάζει ειναι η τεραστια επιθυμια μου να το ξανακάνω.
Θελω να γίνω καλά, τρομάζω οταν σκεφτομαι πόσο εχω επιβαρυνει την υγεια μου ολα αυτα τα χρόνια με εμετους, καθαρτικά, σκαμπανεβασματα βάρους, κλπ αλλά δεν ξέρω αν μπορω. Νομιζω οτι εχω εθιστει τοσο πολύ σε αυτο το πράγμα και αφου δεν καταφερα να ξεκοψω μόνη μου, με την εγκυμοσυνη, δεν ξερω τι αλλο θα με αναγκάσει να το κάνω. Πότε πότε σκεφτομαι να τα εξομολογηθω ολα στον αντρα μου για να με προσέχει αυτος αλλά ποτέ δεν το αποφασιζω. Αφενος γιατι ξέρω οτι δεν θα με καταλάβει (απο καποιες κουβεντες που του εχω κάνει απεξω απεξω) και αφετερου γιατι φοβαμαι οτι αν οντως τα καταφερει και με προσέχει η ζωη μου θα γίνει κολαση...
Αισθανομαι σαν ναρκομανης αλλα δυστυχως δεν υπάρχουν κέντρα αποτοξίνωσης από το φαγητο. Μακάρι να εβρισκα μια λύση για να ειμαι και αδυνατη και υγιης...

LSD καλώς ήλθες στην παρέα μας!

Φαντάζομαι ότι το συμβολικό σου ψευδώνυμο θέλει ν' απεικονίσει μια πραγματικότητα που όμοια της βιώνουμε λίγο - πολύ όλοι οι βουλιμικοί.Πράγματι , το φαγητό είναι κάτι σα ναρκωτικό αλλά νομίζω ότι έχουμε κάποιους τρόπους ν απεξαρτηθούμε.

Έχεις παιδί να μεγαλώσεις και του αξίζει η μαμά του.


Καλή δύναμη και υπομονή.

Καλώς μας ήρθες,LSD
Το δίλλημα σου να το μοιραστείς με τον συζυγό σου αντικατοπτρίζει και την αμφιθυμική σου σύγκρουση
ως προς το αν θέλεις πραγματικά ν' απαλλαγείς από το πρόβλημα ή να συνεχίζεις να κρύβεσαι πίσω απ'αυτό...
Δεν είναι λίγα 18 χρόνια...και μόνο η δύναμη της συνήθειας είναι δύσκολη να ξεπεραστεί,
πόσο μάλλον οι λόγοι για τους οποίους χρησιμοποιείς το φαγητό...
Αν πραγματικά το έχεις πάρει απόφαση να κάνεις το πρώτο βήμα,νομίζω ξέρεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις.
Μέχρι τότε κάθε "ευκαιρία":γάμος,μητρότητα.. .θα μένει ανεκμετάλλευτη...
Ανάτρεξε σ'όλους τους πολύτιμους λόγους για τους οποίους θέλεις να επαναποκτήσεις τον έλεγχο της ζωής σου,
βάλε προτεραιότητα σ' ο,τι πραγματικά αξίζει για σένα κι αν η προβληματική σχέση σου με το φαγητό είναι υποδεέστερη
και επιπρόσθετα καθίσταται εμπόδιο στην πραγμάτωση τους,σπάσε τον φαύλο κύκλο,άρχισε να "εκθέτεις" τον εαυτό σου,
μοιράσου το κι ας μην σε στηρίξουν στην αρχή( μακρυπρόθεσμα θ'αντέξουν εφόσον υπάρχει σχέση αγάπης)...
Κάνε ό,τι ποτέ δεν τόλμησες!Αν δεν δοκιμάσεις,αν μείνεις εκεί,την ξέρεις πολύ καλά την κατάληξη...
Ελπίζω να σπάσεις τα δεσμά που σε κρατούν χρόνια φυλακισμένη!Δεν είναι εύκολο ούτε επιτυγχάνεται απαραίτητα με τη μία.
Όσο όμως είμαστε συντονισμένοι στη συχνότητα αυτή οι πιθανότητες είναι με το μέρος μας.Κι ο χρόνος μαζί...

σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας.
Ναι, το ψευδόνυμο μου ειναι συμβολικό γιατι όντως θεωρώ το φαγητο ναρκωτικό (και οχι απλώς σα ναρκωτικό) αφου επηρεαζει τη συμπεριφορά μας σε τοσο μεγαλο βαθμο και αφου δημιουργει (σε εμενα τουλάχιστον) τετοια στερητικά συνδρομα όπως πονοκεφαλος, εκνευρισμος, μελαγχολία, κλπ
το κακο ειναι οτι ενω οι παραδοσιακοι ναρκομανεις ξερουν ακριβως τι πρέπει να κάνουν, όπως αλλωστε και οι αλκοολικοι (πλήρης αποχη) για εμας τα πράγματα ειναι πολύ πιο δυσκολα αφου πρέπει να φας και πρέπει εσυ ο ίδιος να βρεις που ειναι τα ορια και οι ισορροπιες σου.

Nadine, εχω κάνει πολλά πρώτα βηματα (επισκεψεις σε ψυχολόγο, ψυχιατρο) αλλά καμια δεν εχει αποδόσει καρπους. Ισως δεν ειμαι ετοιμη, ισως δεν ειμαι ικανη, δεν ταιριαξε και η ''χημεια'' μας... δεν ξέρω τι να πω.
το εταιρο κακό ειναι οτι οι κινδυνοι δεν ειναι πάντα ορατοι οποτε ειναι πολύ ευκολο να το αναβάλλει κανεις για αργοτερα, οταν θα ειναι ''πιο ετοιμος''. Για παραδειγμα εγω αυτον τον καιρο ειμαι πάρα πολλές ωρες στο σπίτι (εχω αδεια) και μου ειναι πολύ πιο δυσκολο να κρατηθω, ενω οταν δουλευω, ειμαι εξω στο γυμναστηριο, σινεμα, κλπ ξεχνιεμαι και συγκρατουμαι πολύ πιο ευκολα. δεν θελω να κανω αλληη μια αποτυχημενη προσπάθεια γιατι θα μου ριξει πολύ το ηθικο, όταν ή αν ξαναπροσπαθησω θέλω να εχω τις καταλληλες προυποθεσεις για να επιτυχω.

Καλημέρα,LSD
Έχεις δίκιο στο ότι είναι πιο δύσκολο να περιορίσεις κάτι από το να το κόψεις τελείως.
Και το φαγητό είναι βιωτική ανάγκη,οπότε χρειάζεται ένα κάποιο μέτρο.
Αυτή η λέξη (μέτρο) είναι ίσως άγνωστη για πολλούς από εμάς,τους των άκρων,
και η πολυπόθητη ισορροπία καθίσταται δύσκολη να επιτευχθεί...ωστόσο έιναι εφικτή και το ξέρουμε καλά!
Σίγουρα όταν δε βοηθούν οι συνθήκες η προσπάθεια καθίσταται προκλητικότερη,
αλλά αν είσαι αποφασισμένη πραγματικά τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο στόχο σου...
Ξέρω,άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη...Όταν νιώσεις λίγο πιο δυνατή,ξεκίνησε κι ας μην είναι όλα ιδανικά.
Ίσως μη γίνουν ποτέ κι εντωμεταξύ εσύ βυθίζεσαι περισσότερο στην ψυχοφθόρα αυτή κατάσταση...
Ο κατάλληλος ψυχολόγος συνδράμει σημαντικά,αλλά η βάση είσαι εσύ!Εσύ και μόνο εσύ κάνεις τη διαφορά!
Σου προτείνω να αφουγκραστείς τους λόγους για τους οποίους "χρειάζεσαι "το φαγητό.
Πού σ'εξυπηρετεί,τι σου προσφέρει,για ποιούς λόγους βολεύεσαι να βρίσκεις καταφύγιο σ'αυτό...
Αν τους βρεις και τους αντιμετωπίσεις,αν τολμήσεις να γεμίσεις τη ζωή σου μ'αυτά που πραγματικά σου λείπουν
κι όχι με το υποκατάστατο του φαγητού,θα διαπιστώσεις πως θ'αρχίσει να υποχωρεί η σημασία του
κι ας είσαι όλη μέρα κλεισμένη σ'ένα σπίτι σούπερ-μάρκετ!Είσαι ικανότατη!Μην υποτιμάς τον εαυτό σου!
Κι έτοιμη είσαι για να είσαι εδώ..Σου λείπει ο τρόπος και όσο τον επιδιώκεις,θα τον βρεις!
Όλοι εδώ παλεύουμε με τους δαίμονές μας,άλλοτε κερδίζουμε κι άλλοτε χάνουμε καμιά μάχη...
Ο στόχος είναι κοινός!Να δυναμώσουμε απέναντι στον όποιο πειρασμό,να επαναποκτήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας,
ώστε να αποκομίσουμε τα μέγιστα απ'αυτό το σύντομο πέρασμά μας στη γη και τις απολαύσεις της...
Μη χάνεσαι,τώρα που βρεθήκαμε...Ας πορευτούμε μαζί...Ίσως με συμμάχους-συνοδηπόρους να είναι καλύτερα!
(κάτι σε προεκλογική καμπάνια μου κάνει αυτό... :P )

Καλησπέρα στην παρέα!


Θα ήθελα κι εγώ να τονίσω αυτό που είπε η LSD περί φαγητού-ναρκωτικού. Όντως κι εγώ όταν περνάω κρίση υπερφαγίας αν δεν πάρω τη ''δόση''μου δηλ. αν δε φάω όσο πιο πολύ μπορώ εκνευρίζομαι αφάνταστα. Το μυαλό κολλάει εκεί και δεν αποσπάται με τίποτα.
Όσον αφορά την παρατεταμένη παραμονή στο σπίτι λόγω άδειας, σίγουρα δυσκολέυει τη ''μάχη'' με τους διατροφικούς πειρασμούς ειδικά αν έχεις συνηθίσει να λείπεις πολύ από το σπίτι. Εγώ αυτό το βιώνω κυρίως τα Σβκ. Προσωπικά, προσπαθώ να βρίσκω άλλα ενδιαφέροντα όπως π.χ. ιντερνετ, διάβασμα ευχάριστων βιβλίων και δουλειές του σπιτιού οι οποίες με αποσπάνε αρκετά. Βέβαια, το πιο δύσκολο φαντάζομαι θα είναι όταν θα πρέπει να μαγειρέψεις για την οικογένεια σου οπότε και έρχεσαι σε άμεση επαφή με το φαγητό. Ειλικρινά, αυτό αποτελεί μια από τις κυριότερες ανησυχίες μου για το μέλλον (μένω ακόμα με τους δικούς μου). Αυτό που κάνω προς το παρόν είναι να μην κουβαλάω σπίτι γλυκά, μπισκοτάκια και τέτοια ώστε να μη μπαίνω σε πειρασμό να τα αφανίσω. Το μόνο γλυκό που υπάρχει στο σπίτι είναι γλυκό κουταλιού κολοκύθι και 1 μαύρη light σοκολάτα.
Θα πρέπει να συμφιλιωθούμε κάποια στιγμή με το φαγητό, να το δούμε σαν εφόδιο/συστατικό του οργανισμού. Αλλά πώς?
Ακούω που λένε ότι πρέπει να τρώμε για να ζούμε όχι να ζούμε για να τρώμε. Σωστό αυτό, αλλά εγώ το φαγητό το έβλεπα και σαν απόλαυση. Μια απόλαυση που εξελίχθηκε σε μαρτύριο.
Πού θα πάει όμως, αν ψάξουμε βαθιά μέσα μας θα τη βρούμε την απάντηση. Ήδη με τη βοήθεια της ψυχολόγου την οποία επισκέπτομαι έχω αρχίσει και βρίσκω κάποιες απαντήσεις. Ίσως η συνάντηση με ένα ψυχολόγο άμεσα και χωρίς αναβολές να βοηθούσε κι εσένα LSD. Μην ψάχνεις να βρεις τις κατάλληλες συνθήκες. Δε θα έρθουν ποτέ. Εσύ θα τις δημιουργήσεις μέσα στο μυαλό σου.

ΓΕΙΑ ΣΟΥ LSD! ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΝΕ..ΑΛΛΑ Η ΛΥΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΜΙΑ ΕΤΟΙΜΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ.

ΩΣΤΟΣΟ, ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΝΑΜΗΝ ΑΝΥΣΗΧΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΕΓΩ ΠΟΥ ΖΩ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΡΕΥΩ ΚΑΙ ΣΑ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΕΧΩ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΟΤΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΟΥ ΠΑΡΑΓΓΕΛΝΟΥΝ ΟΤΙ ΤΡΑΒΑΕΙ Η ΟΡΕΞΗ ΣΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΝΟΣ ΒΟΥΛΙΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΡΙΝ. ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΣ ΣΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΧΑΛΑΣΕΙΣ ''ΧΑΤΙΡΙ'' ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΟΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ. ΕΠΙΣΗΣ, Η ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΕ ΜΠΟΥΚΩΝΕΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΘΕΤΩ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ, ΟΠΟΤΕ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΧΟΡΤΑΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ. ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΙΧΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΤΙ Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ 90% ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΜΑΣ. ΑΝ ΑΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΑΣ ΜΕ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ.

ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΑ ΠΑΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΣΕ ΕΜΑΣ!

Καλημέρα σε όλους :)
Εγώ πάλι πήρα τα κιλά μου ακριβώς επειδή δεν είχα φαγητό στο σπίτι.
Με γεμάτο το ψυγείο και με τους δικούς μου να μαγειρεύουν δεν είχα φτάσει ποτέ σ αυτό το χάλι που έχω τώρα.
Μένοντας μόνη και σε συνδυασμό με την άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση έτρωγα σαν παλαβή αλλά έτοιμα.
Αν έτρωγα τις ίδες ποσότητες σπιτικών φαγητών θα είχα βάλει λιγότερο από τα μισά κιλά όπως υπολογίζω.
Εδώ κι ένα μήνα που άρχισα την προσπάθεια να τα χάσω, στο μυαλό μου έχω καταγράψει οτι άρχισα απεξάρτηση κι όχι δίαιτα.
Χθες πέρασα μια εφιαλτική μέρα.
Ένιωθα αδυναμία, αδιαθεσία, είχα νεύρα, είχα έντονα άσχημη διάθεση, ήθελα να φάω αλλά δεν το έκανα.
Ήθελα τόσο πολύ να φάω που πήρα αγκαλιά ένα μπουκάλι παγωμένο νερό και κάθισα στα σκοτεινά χωρίς τηλεόραση για να μην βλέπω διαφημίσεις με φαγητά και δεν έφαγα ούτε τα προβλεπόμενα γεύματά μου ( κακώς )
Σήμερα όμως είναι μια άλλη μέρα και αυτό είναι αλήθεια αν και η φράση είναι πολύ "χόλυγουντ".
Νιώθω μια χαρά, δεν έχω αδυναμία , δεν σκέφτομαι το φαγητό, θα φάω ό,τι πρέπει να φάω και θα συνεχίσω ακάθεκτη.
Θα ήθελα να μπορέσω κάποτε να ζήσω τη ζωή μου χωρίς να σκέφτομαι συνεχώς το φαγητό και πως να το αποφύγω, το φαγητό και πώς να φάω, το φαγητό που έφαγα, το φαγητό που δεν έπρεπε να φάω κλπ.
Τις "καλές" μέρες αυτή η σχέση, αυτή η εξάρτηση φαίνεται ουσιαστικά γελοία.
Και είναι.

Καλημέρα!


Εγώ πάντως όταν μυρίζω φαγάκι δε ''μπουχτίζω'', απεναντίας μου ανοίγει η όρεξη και γουργουρίζει η κοιλίτσα μου...
Το να κάθεσαι LSD στα σκοτεινά με ένα μπουκάλι αγκαλιά δεν είναι λύση. Γιατί δεν έβγαινες για περπάτημα? Γιατί δεν έκανες ένα κρύο μπάνιο? Έχεις σκεφτεί να καταπιαστείς με κάποιο hobby?

Καλημερα...Καταλαμβαινω απολυτα πως νιωθεις..Και εγω αντιμετωπιζω περιπου την ιδια κατασταση με σενα..Μπραβο που καταφερες να αντισταθεις..Σημαινει οτι εχεις θεληση και αρκετη δυναμη..Εγω προσπαθω αλλα δυστυχως δεν τα εχω καταφερει ακομα..Ακομα συνεχιζουν οι κρισεις υπερφαγιας και το χειροτερο ειναι οτι εχω την εντυπωση οτι μου εχει γινει συνηθεια..Καθε απογευματακι οταν παω σπιτι απο την δουλεια αρχιζω να χλαπακιαζω οτι βρισκω..Ασε εχω διαλυσει το στομαχι μου αλλα συνεχιζω ακαθεκτη..Τιποτα δεν με πτοει..Μπορει 2-3 μερες να ηρεμησω καπως αλλα μετα ξανα τα ιδια..Νιωθω οτι δεν εχω αλλες δυναμεις και αντοχες γιατι εχω κουραστει..Παντα εχω την ιδια απορια..Γιατι ολοι οι υπολοιποι να τρωνε κανονικα χωρις να σκεφτονται οτιδηποτε..αναλογα με τις επιθυμιες τους και εγω οχι??Λενε οτι ειναι απο το αγχος..Οι αλλοι πως το αντιμετωπιζουν??Προσωπικα εχω χασει την αισθηση της πεινας και του κορεσμου..Κανω κατι συνδυασμους στα φαγητα που υπο αλλες συνθηκες θα επρεπε να ειχα παθει δηλητηριαση..Οντως το φαγητο εχει καταντησει σαν το ναρκωτικο οπως το θεσατε και εσεις..Μας εξουσιαζει το φαγητο..Οταν καναμε διαιτες βασανιζαμε τον εαυτο μας τωρα ηρθε η σειρα του να μας βασανισει..Αμυνεται ωστε να μπορεσει να επιβιωσει..Ηδη εδω και λιγο καιρο αρχισα να πηγαινω σε ψυχολογο..Νομιζω οτι αρχισα να καταλαμβαινω καλυτερα την ολη κατασταση και την σοβαροτητα της αλλα δεν μπηκα στην διαδιακασια ακομα να κανω κατι..Προς το παρων απολαμβανω κατα καποιο τροπο τα γλυκα και τα φαγητα..Μερικες φορες δεν εχω καν τυψεις γιατι δικαιολογω τον εαυτο μου..οτι εχω καποιο προβλημα και οτι ειμαι κριμα..και ας φαω για να ηρεμησω..που αυτο ειναι μεγα λαθος..γιατι αν συνεχισω με αυτο το σκεπτικο θα επιδεινωσω περισσοτερο την κατασταση..Διαβαζω καθημερινα την ιστοσελιδα και παιρνω δυναμη απο ατομα που προσπαθουν και τα καταφερνουν εγω γιατι να μην μπορω να βαλω ενα τελος σε ολο αυτο το βασανο??Γιατι??Θα καταφερουμε αραγε ολοι καποια στιγμη να απαλλαγουμε απο αυτο το μαρτυριο??Να σταματησουμε να εχουμε στο μυαλο μας το φαγητο..Να ζουμε και να ευχαριστιομαστε την ζωη χωρις παρεμβολες...

* dolphin,

Εγώ το έγραψα αυτό κι όχι η LSD :p
Έχω ασχολίες που μ αρέσουν αλλά χθες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Ένιωθα κομμάτια , εντελώς χάλια.
Σωματικώς χάλια.
Ούτε στο φίλο μου δεν θέλησα να μιλήσω, δεν μπορούσα.
Δεν σας έχει τύχει?

Εχεις απολυτο δικαιο dolphin οτι επρεπε να ασχοληθει με κατι αλλο για να ξεχαστει αλλα δυστυχως ειναι παρα πολυ δυσκολο να τα βαζεις με τον ιδιο σου τον εαυτο..Στο λεω εκ πειρας γιατι οσο και να προσπαθω..Μπορει για λιγη ωρα να τα καταφερω να ασχοληθω με κατι αλλο αλλα μετα την ιδια καταληξη εχω...να τρωω ακαταπαυστα..εχεις εσυ βρει καποια λυση??πραγματικα θελω να την ακουσω μηπως μπορεσω να την εφαρμοσω και εγω..

Ουπςς..Προλαβα να απαντησω χωρις να εχω δει τι εγραψες...Εσυ αν επιτρεπεται εχεις κρισεις υπερφαγιας η βουλιμια??

Όλοι εμείς που μάθαμε να χρησιμοποιούμε το φαγητό για επιβράβευση,παρηγοριά,χαλά ρωση,απόλαυση αντί άλλων απολαύσεων
και γενικότερα για κάλυψη πολύπλευρων αναγκών μας,δεν είναι δυνατόν από τη μία στιγμή στην άλλη να το αλλάξουμε αυτό.
Θα υπάρξουν φορές που θα καταφέρουμε ν'αντιπερισπάσουμε τον εαυτό μας κι άλλες που θα αποτύχουμε...
Τα χόμπι,η ενασχόληση εκτός σπιτιού,όλα βοηθάνε αλλά δε λύνουν το πρόβλημα,γι'αυτό ίσως δεν διαρκούνε πολύ
και ξανακυλάμε στις ίδιες συμπεριφορές,πολλές φορές ακόμα πιό στερημένοι...
Και μετά έρχεται η απόγνωση που για άλλη μια φορά αποτύχαμε...Και η αυτοτιμωρία...Και...Και...Και. ..
Πρέπει ν'αποδεχτούμε ότι το σώμα μας έχει μάθει να συμπεριφέρεται έτσι,ίσως και μηχανικά πια
(πχ.διψώ-πίνω νερό, νυστάζω-κοιμάμαι, στεναχωριέμαι-τρώω, χαλαρώνω-τρώω, νιώθω μοναξιά-τρώω κλπ)
κι ότι αυτή η σκέψη θα συνεχίσει να έρχεται πρώτη στο νου μας.
Αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι αφού διαγνώσουμε κάθε φορά ποιά είναι η πραγματική μας ανάγκη,
να το τονίσουμε στον εαυτό μας ώστε να γίνει αντιληπτό,ίσως να εφαρμόσουμε και κάποια διαδικασία καθυστέρησης,
να προσπαθήσουμε να την καλύψουμε(την ανάγκη) μ'αυτό που το φαγητό υποκαθιστά την εκάστοτε φορά
κι αν πάλι καταλήξουμε στο φαγητό πιστεύω ότι η ποσότητα θα είναι μικρότερη γιατί δε γίνεται πια ασυνείδητα.
Με την επιμονή και την επανάλληψη,πιστεύω κάτι θα καταφέρουμε μακρυπρόθεσμα,αρκεί να είμαστε προετοιμασμένοι
για τις συνυπολογιζόμενες αποτυχίες μας,τις φορές που θα λυγίσουμε και θ'αφεθούμε σ'αυτό που πολύ καλά ξέρουμε να κάνουμε.
Είναι κουραστικό,είναι ατέρμονο,το ξέρω,αλλά δεν υπάρχει άλλη οδός.
Ας έχουμε υπόψιν μας ότι όλοι κάτι έχουν να παλέψουν στη ζωή τους...Το δικό μας είναι αυτό !
Και να είμαστε ευγνώμονες που με την επιμονή και τις σωστές κινήσεις αργά ή γρήγορα αντιμετωπίζεται!
Είναι στο χέρι μας κι ως τέτοιο,είναι πραγματοποιήσιμο!

Ο άλλος τρόπος είναι να ερωτευθούμε! ;)
Αλλά με την αστάθεια των ανθρωπίνων σχέσεων,δεν το συνιστώ!
Αν κάτι πάει στραβά,που είναι και το πιο σύνηθες,αλοίμονο μας!
Χωρίς αντιστάσεις,η κατρακύλα δεν έχει όρια τότε...
Οπότε ξαναγυρνάμε στα παραπάνω.Ο δύσκολος,αλλά αποκλειστικά σίγουρος τρόπος!
Στον εαυτό μας,που είναι και ο μόνος που μπορούμε να ελέγξουμε,όσο κι αν τσινάει πολλές φορές...

Nadine τα λες παρα πολυ ωραια πραγματικα..Εχεις την ικανοτητα να μεταδιδεις αψογα αυτο που λες και να ηρεμεις κατα καποιο τροπο και τους αλλους..Απο οτι φαινεται εχεις ψαξει αρκετα το θεμα ή το εχεις βιωσει στο επακρον...Εσυ τα εχεις καταφερει να αποκοπεις εστω και λιγες μερες απο το φαγητο??Μετα απο καποιο σημειο δεν γινεται συνηθεια??Εγω ετσι νιωθω πλεον..Χωρις υπερβολη..οσο παραξενο και αν ακουγεται αισθανομαι οτι δεν αισθανομαι τιποτα..Οτι ειμαι απαθης στην ιδια μου την ζωη..Τρωω απλα για να γεμιζω τις ωρες μου και να κυλα πιο ευκολα η μερα μου..Η ψυχολογος μου μου εχει πει οταν τρωω να προσπαθω να αναγνωρισω τι αισθανομαι και ειλικρινα δεν βρισκω ακρη..Απλα οταν τρωω το μονο που σκεφτομαι ειναι τι θα φαω μετα..Μονο οταν ειμαι ηρεμη σκεφτομαι οτι πρεπει να το σταματησω..οτι δεν αξιζει να βασανιζομαι τοσο πολυ..Χανω σημαντικες στιγμες της ζωης μου εξαιτιας αυτης της καταστασης...Θα μπορεσουμε να το ξεπερασουμε καποτε??Χωρις να μπουμε στην διαδικασια της διαιτας που θα ειναι τοσο ψυχοφθορα..Λενε οτι αν ακολουθεις μια υγεινη διατροφη ολα θα πανε καλα και θα χαθουν και τα κιλα..Επαψα να το πιστευω αυτο γιατι στην ουσια μεχρι να μας γινει συνηθεια πρεπει να ακολουθησουμε ενα προγραμμα παλι..Ποιος εχει την δυναμη ξανα??

Χαρά μου,τα ξέρω κι απ'την καλή κι απ'την ανάποδη...
Είναι το πρόβλημα της ζωής μου,έχω χάσει και βάλει εκατοντάδες κιλά(κυριολεκτώ)
Με αναλύω να με καταλάβω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κι ακόμα δεν έχω ξεμπερδέψει...
Έχει αλλάξει αρκετά η σχέση μου με το φαγητό πια,έχω αλλάξει πλέον κι εγώ γενικότερα...
Μακάρι να μπορώ να σας δώσω μια ώθηση,κάτι θετικό...Ό,τι λέω πάντως το λέω πρώτιστα στον εαυτό μου.
Είμαι η τελευταία εδώ μέσα από κάθε άποψη.Έχω αυξημένη ευθύνη και καμία πλέον δικαιολογία!

Αυτό που λες ότι τρως για να γεμίσεις τη μέρα σου,να κυλίσει πιο ευχάριστα,αν το ακούσεις πιο προσεκτικά
θα δεις πως κρύβει μέσα του την απάντηση που ζητάς.Όταν ονειρεύεσαι τη ζωή σου,το μέλλον σου,
όλα όσα θα ήθελες για να νιώσεις ευτυχισμένη...είναι στοίβες φαγητών;(κάτι σαν το πιλάφι των μουσουλμάνων στον παράδεισο)
Δε νομίζω...Απλά δεν έχεις βρει ακόμα τον τρόπο να διεκδικήσεις το καλύτερο δυνατό για σένα και αφήνεσαι...
Λες δεν αισθάνεσαι τίποτα.Όχι!Αισθάνεσαι πάρα πολλά και θετικά και αρνητικά,είμαι σίγουρη,αλλά τα θάβεις μέσα σου
γιατί σου είναι πιο εύκολο έτσι να τα διαχειριστείς και να επιβιώσεις συναισθηματικά.
Μουδιάζεις σαν τον αλκοολικό,τον ναρκωμανή,κάθε εξαρτημένο που αποζητά να κρυφτεί
απ'το να τολμήσει ν'απογυμνωθεί στον αντίπαλο με τον οποίο έχει να αναμετρηθεί.
Είναι στάδιο κι αυτό πολύ ανθρώπινο...Θα έρθει η στιγμή που θα σε κουράσει και θ'αντιδράσεις,να είσαι σίγουρη!
Όσο κι αν σε πολεμάς εντωμεταξύ θετικό αποτέλεσμα δε θα υπάρξει.Η ενοχή,η τιμωρία ποτέ δε βγάζει σε καλό...
Απενοχοποιήσου,αντιμετώπι� �ε το Μαράκι με αγάπη και φροντίδα,γέμισε τη ζωή σου με ό,τι σου κάνει κέφι,
σταδιακά το φαγητό θα χάσει τη δύναμη του επάνω σου...δε θα το χρειάζεσαι στον ίδιο βαθμό...
Τώρα είναι υπερτιμημένο.Έχει το βάρος και την ευθύνη να σε κρατά ικανοποιημένη και γεμάτη.
Και τότε η αλλαγή στην εικόνα σου θα είναι συνέπεια κι όχι αυτοσκοπός.Όλα θα κυλούν πιο αβίαστα...
Τότε η Μάρα θα έχει ελευθερωθεί και θ'απολαμβάνει πολλά περισσότερα απ'τη ζωή της!
Μην πτοείσαι!Συνέχισε την προσπάθεια σου!Τα καλύτερα έρχονται,θα δεις!

Σε ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σου λογια...Καταλαμβαινω τι λες αλλα ειμαι ανυπομονη..Θελω οσα ονειρευομαι να εχουν γινει εχτες αν ηταν δυνατον..Φυσικα ειχα πετυχει τον στοχο μου 2 φορες..να φτασω στα κιλα που ηθελα και ακομα πιο κατω αλλα δεν καταφερα να τα κρατησω ουτε βεβαια να τα ευχαριστηθω..Ολοι λεμε αν ημουν στα κιλα που ηθελα θα εκανα αυτο και αυτο και αυτο..Στην ουσια παλι και οταν φτασεις στο επιθυμητο αποτελεσμα μενεις απραγη..και φτου ξανα απο την αρχη...Οπως εχεις πει και εσυ οτι το φαγητο ειναι υπερτιμημενο..Ολοι βρισκουμε την διεξοδο μας εκει χωρις να ξερουμε τον πραγματικο λογο..απλα μας ανακουφιζει στιγμιαια..Μακαρι να απελευθερωθω εγω και ολοι μας απο αυτο και να απολαυσουμε τις χαρες της ζωης επειδη το αξιζουμε..Γενικοτερα ειμαι πολυ μπερδεμενη γιατι απο την στιγμη που θελω κατι τοσο πολυ και βρηκα την δυναμη μια φορα να το σταματησω γιατι δεν μπορω και τωρα και το μονο που κανω ειναι να δικαιολογω τον εαυτο μου και να το συνεχιζω??Καποιες φορες ειμαι πραγματικα απελπισμενη..Οσο το σκεφτομαι πολλαπλασιαζονται και τα αναπαντητα ερωτηματα..

Τα πολλά "αν" και "όταν" μας έφεραν εδώ που είμαστε...
"Έχω χάσει πολύτιμο χρόνο,δε με παίρνει άλλο,παλιότερα θα είχα τα χρονικά περιθώρια,αλλά τώρα επείγομαι..."
Χάνουμε το παρόν με τα κατάλοιπα του παρελθόντος και την αδημονία του αύριο...
Το "εδώ και τώρα "είναι όμως ό,τι πολυτιμότερο έχουμε!Αντικατοπτρίζει τον αυθεντικό μας εαυτό και τα γνήσια θέλω του!
Σπαταλάμε ατελέσφορα την πολύτιμη ενέργεια μας για κάτι που όσο κι αν κυνηγάμε δεν αγγίζουμε ποτέ!
Κι εντωμεταξύ;Μουδιάζουμε μ'όποιον τρόπο έχουμε πρόσφορο,αγχωνόμαστε,γλυστ ράει η ζωή απ'τα χέρια μας σαν νερό...
Όνειρα δικά μας,όνειρα των άλλων για μας,γίνονται από κίνητρα θετικά,τροχοπέδη...
Κι εμείς τρέχουμε σαν τα φυλακισμένα σε κλουβί ποντικάκια στη ρόδα τους,που τελειωμό δεν έχει...
ΣΤΟΠ!Η ξέφρενη αυτή πορεία σταματά εδώ.Τα πιάνουμε ένα-ένα,ξεκινάμε από τα πιο εφικτά,τα πιο σημαντικά,
από κάπου τέλος πάντων κάνουμε την αρχή,κάνουμε τη διαφορά και το ένα θα φέρει το άλλο...
Διαφορετικά αυτός ο φαύλος κύκλος δε θα σπάσει από μόνος του ποτέ!
Η φυγόκεντρος θα μας στροβιλίζει όλο και πιο δυνατά με το πέρασμα των χρόνων...
Θα έρθει η στιγμή που θα νοσταλγούμε τη σημερινή μας περίοδο...
Ας διδαχτούμε απ'τη ζωή και τα λάθη μας κι ας περιορίσουμε εδώ και τώρα τη ζημιά!
Όπως είχε αναφέρει κάποια εδώ μέσα ενα τούρκικο ρητό,
όσο μακριά κι αν μας πήγε ο λάθος δρόμος που τραβήξαμε,ας γυρίσουμε έστω και τώρα πίσω!
Ποτέ δεν είναι αργά, όσο είμαστε ακόμα εδώ,ζωντανοί,στη σκηνή...!

Εχεις απολυτο δικαιο..Ο τροπος που τα λες ειναι πολυ συγκινητικος..Να σε ρωτησω κατι ασχετο...Αν επιτρεπεται με τι ασχολεισαι??Εισαι μικρη ηλικιακα??Εμεινα αφωνη με τον τροπο που προσεγγιζεις το ολο θεμα...

Μου αρέσει πολύ που θα πέσω στα μάτια σου!Ελπίζω να κάθεσαι...
Είμαι 36 χρονών,δεν εργάζομαι,δεν έχω κάνει οικογένεια και ακόμα δεν έχω πάρει το πτυχίο μου...
Ως προς το βάρος μου έχω φτάσει τα 180 κιλά και τώρα είμαι στα 130!
Στο είπα και πριν:είμαι η τελευταία των τελευταίων!
Νομίζω τώρα καταλαβαίνεις καλύτερα πώς έχω αποκομίσει αυτά που λέω...
Εξάλλου, είναι κι ο μόνος μη θεωρητικός τρόπος...Όσα η ζωή έχει χαράξει ανεξήτηλα στο πετσί μας...
Πολλά λάθη,πολύς πόνος,πολύ άγχος με το κυνήγι του χρόνου,πολλά "αν" και"όταν",νοσταλγία,ατέρμον ες ονειροπολήσεις,απομόνωση,α υτοτιμωρία,υπερευαισθησία, τελειομανία,αυτοκαταστροφ� �...πολλά...κι όλα στο πολύ τους...

συνεχισε ετσι Ναταλακι μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

συνεχισε ετσι ως προς τα κιλα εννοω

Το κατάλαβα,καρδούλα μου! Ξέρω τι νιώθεις για μένα! :)

σου μιλαω μσν δεν με βλεπεις?

Όχι..κάτσε να μπω...

Εννοειται οτι δεν εχεις πεσει απο τα ματια μου..Συνεχιζω να σε θαυμαζω..Βρηκες την δυναμη και ξεπερασες τον εαυτο σου για να καταφερεις να χασεις 50Κg..Σου αξιζει ενα ΜΠΡΑΒΟ για την προσπαθεια που καταβαλες και συνεχιζεις να καταβαλλεις για να φτασεις εκει που θελεις ΕΣΥ...Οσο για το οτι δεν εκανες οικογενεια ή δεν πηρες το πτυχιο σου για μενα δεν εχουν καμια απολυτως σημασια..Πιστεψε με κερδιζεις αλλου..Ειναι κριμα να λες εισαι η τελευταια των τελευταιων γιατι απλα δεν εισαι..Ο καθενας αντιμετωπιζει το δικο του προβλημα και δεν μπορει να συγκριθει με κανεναν αλλο...Ο καθενας εχει τον δικο του γολγοθα και οπως λεω παντα ''Ολα γινονται για καποιο σκοπο''.Τωρα ποιος ειναι αυτος ο σκοπος που μας βασανιζει τοσο δεν το ξερω αλλα σιγουρα αν προσπαθησουμε θα βρουμε και την εξηγηση...Εγω ειμαι 25 χρονων..Τελειωσα τις σπουδες μου πριν 2 χρονια περιπου αλλα απο δουλεια ακομα ψαχνομαι..Δουλευω σε ενα ευρωπαικο προγραμμα προσωρινα..Τελειως ασχετο με την σπουδη μου...Δεν με ευχαριστει καθολου αλλα ηταν μια διεξοδος...Τουλαχιστον ετσι το ειδα..Πολλες φορες αναρωτιεμαι γιατι θελουμε να γινουμε κατι που απλα δεν ειμαστε...Δεν ειμαστε ευχαριστημενοι απο την ζωη μας και προσπαθουμε να αλλαξουμε την εξωτερικη μας εμφανιση με αποτελεσμα να δημιουργουμε ακομα περισσοτερα προβληματα...Ισως αυτο να μας επηρεαζει απο καταστασεις του παρελθοντος??Εγω ακομα να καταλαβω τι μου το προκαλεσε ολο αυτο??Ημουν παντοτε αγχωδης και κλειστος χαρακτηρας..Κανω διαφορες εικασιες και λεω μηπως ειναι που η μεταβαση στο σπιτι μετα απο τις σπουδες??Ειχα συνηθισει σε ενα τελειως διαφορετικο τροπο ζωης και ακομα μετα απο τοσο καιρο δεν εχω προσαρμοστει..Μηπως ειναι οι ανασφαλειες που εχω??Η διαιτα??Ποτε δεν μου αρεσε η εξωτερικη μου εμφανιση..Παντα κατι αρνητικο εβρισκα αλλα δεν ηταν παντοτε τα κιλα...Σκεφτομαι και παρα πολλα αλλα και δεν βρισκω την απαντηση πουθενα...
Εχω ακομα μια απορια..Γιατι προσπαθουμε να συμβουλεψουμε τους αλλους ενω εμεις δεν εφαρμοζουμε αυτα που λεμε??Και οταν διαβασουμε κατι απο καποιον αλλον ενω ηδη το ξερουμε νιωθουμε καπως καλυτερα..Οτι δεν ειμαστε μονοι μας..Οτι αντιμετωπιζουμε ολοι μαζι ο καθενας το δικο του προβλημα...Δεν ειναι παραξενο??Αυτο το site για μενα προσωπικα ηταν μια λυτρωση...Ειναι σημαντικο να εχεις υποστηριξη και συμπαρασταση...Αλλα και παλι μου φαινεται λιγο παραξενο...

γεια σας και πάλι,
ειχαμε μεινει κάποιες μερες χωρις ιντερνετ και πολύ μου στοιχισε που δεν μπορουσα να δω τις απαντήσεις σας.

λοιπον, εγω νομιζω οτι δεν πιανουν σε ολους τα ιδια κόλπα.
αλλος μπορει να αντισταθει πιο ευκολα εντος σπιτιου και αλλος εκτος (εγω εκτός)
αλλός μπορει να ξεχαστει διαβαζοντας ενα βιβλίο και αλλος σερφαροντας στ ο ιντερνετ. εγω βασικα (ψιλο)ξεχνιέμαι αν εχω κατι να κάνω με τα χερια μου, αλλιως οταν διαβαζω, βλέπω tv κλπ θελω πάντα κατι να μασουλάω.

Οσο για το θέμα της μυρωδιας σε εμενα δεν πιανει καθολου. Οχι απλώς δεν χορταινω με τη μυρωδια αλλά μπορει να εχω σκάσει στο φαγητο και μολις μυρισω κατι να ξαναφάω.
Οπως με εμενα δεν πιανει ποτε οτι αν φας κατι πολύ θα το μπουχτισεις και δεν θα θες να το ξαναδεις μπροστα σου : για ενα χρόνο δουλευα σε ενα εργοστασιο μπισκοτων (εκει να δειτε μυρωδιες και αρωματα) και παρολο που καθε μερα ειχαμε δωρεαν μπισκοτα (και αγοραζαμε και για το σπίτι σε γελοιες τιμες) μεχρι την τελευταια μερα ηθελα να φαω και να ξαναφαω ! ! ουτε μια μερα δεν σιχαθηκα τα μπισκοτα (μονο τον εαυτο μου και τη μηδενική μου αυτοσυγκράτηση)

Πάντως σε καταλαβαινω απολυτα daBubbleBlue , και εγω οταν το μυαλο μου ειναι στο φαγητο δεν μπορω και δεν θελω να κανω τιποτα αλλο ! πρέπει να εχουμε και αλλα ενδιαφέροντα για να μην πηγαινει το μυαλο μας συνεχεια στο φαγητο αλλά απαξ και πάει ''κολάει'' εκει και δεν ξεκολάει με τιποτα.

Ομως το θεμα δεν ειναι μόνο ποσα κιλά εισαι (δεν λέω πρέπει να ειμαστε υγιεις) , το θεμα ειναι να τα εχεις καλά με τον εαυτο σου και αυτο νομιζω οτι ειναι το πιο δυσκολο απο ολα. Νομιζω οτι αυτο εχει να κανει με τον τρόπο που μας μεγαλωσαν και επειδη ακριβως ειναι θεμα ανατροφης , ειναι και πολύ δυσκολο να αλλαξει τώρα.
Και εμενα αυτο που με ανησυχει περισσοτερο ειναι να μην το μεταφερω αυτο και στο παιδι μου που δεν φταει σε τιποτα το καημενο !

ΓΕΙΑ ΣΟΥ LSD! ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΔΙΟΤΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ. ΕΙΜΑΙ Η ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΕΧΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΡΑΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΣΠΑΝΕ ΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ. ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΒΡΕΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ. ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΝ ΕΜΑΣ -ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ- ΤΟΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ. ΚΑΚΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΙΣΩΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΙΣΩΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΕΔΩ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ.

ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ΟΤΑΝ ΕΙΧΑ ΤΗ ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΝ ΟΝΤΩΣ ΠΕΙΝΑΩ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. ΜΟΛΙΣ ΚΑΤΕΛΕΙΓΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΥΜΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΕΔΙΝΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ. (ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΠΑΙΡΝΑ ΜΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΠΡΙΝ ΦΤΑΣΩ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ). ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΕΦΟΣΟΝ ΠΡΙΝ ΑΦΙΕΡΩΝΑ ΧΡΟΝΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΑΦΟΜΟΙΩΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ. ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙΣ ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΙΣΠΡΑΤΕΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΤΕΛΕΙΟ ΚΟΡΜΙ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ ΤΑ ΑΠΛΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ.

ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ ΑΝ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΤΑΝΟΗΤΕΣ ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΒΑΛΩ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ. ΕΛΠΙΖΩ ΜΟΝΑΧΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ.

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!

εεεπ τι έγινε? νόμιζα οτι απάντησα πριν αλλα δεν βλέπω την απάντηση.
Με λίγα λόγια και πάλι, το πρόβλημα ήταν οργανικό, δεν ξέρω γιατί υπέφερα τόσο εκείνη τη μέρα με αδυναμία κλπ και φυσικά το μυαλό μου είχε πάει στο φαγητό αλλά βασικά ένιωθα χάλια.
Από τότε όμως άρχισε να κατεβαίνει και η ζυγαρια που είχε κολλήσει .
Και όχι δεν χαλαλίζω τίποτα για να φάω κάτι που δεν πρέπει. Δεν έχω καμμιά εξάρτηση προς το παρόν τουλάχιστον :)

Dimitroola, μια χαρά ειναι οι σκέψεις σου μην ανησυχεις...

το θεμα ειναι οτι συμφωνω με την daBubbleBlue , οτι καποιες φορές το θεμα ειναι καθαρα οργανικό. Δηλαδη δεν ειναι οπως στην αρχη που μονο οταν εισαι θυμωμενος ή κουρασμενος ή αγχωμενος, υποκυπτεις στο φαγητο. ειναι στιγμές που νομιζεις οτι πραγματικά το χρειαζεσαι, οτι χωρις αυτο δεν μπορεις να κανεις την πραγματικη σκέψη ή δραστηριοτητα.

επιπλέον, εγω επειδη δεν εχω παρα πολλές ''ευκαιριες'' για να σαβουρώνω οτι βρω μπροστα μου (μια που πρεπει να ειμαι μονη μου για να ευχαριστηθω-πράγμα σπανιο) με το που θα βρεθω μονη μου αυτοματα το μυαλο μου πάει εκει: ειμαι μονη μου αρα ευκαιρια για κραιπάλη. δεν εχω καταφερει ουτε μια φορά να επιβληθω στον εαυτο μου και να πω ''εισαι μονη σου αλλά συγκρατησου''. το μονο που εχω καταφερει κάποιες λίγες φορές (παλιοτερα περισσοτερες) ειναι να κάνω οτι μπορω για να μην ειμαι μονη μου επειδη ξερω τι με περιμενει. Πλεον ομως δεν το κανω ουτε αυτο. και καμια φορά οταν νοιωθω οτι δεν αντεχω αλλο, οτι εχουν περασει αιωνες απο την τελευταια φορά που πήρα τη ''δόση'' μου, προσπαθω να διώξω τον αντρα μου από το σπίτι (ευγενικά βεβαιως , να πάει για κανενα καφε με τους φιλους του, να ξεσκασει , κλπ) για να εχω άλλη μια ευκαιρια.!!!!

όντως Dimitroola η ζωη δεν ειναι μονο φαγητο αλλά κάποιες στιγμές το μονο που βλέπεις μπροστά σου είναι το φαγητο...

αλλά εχει δικιο η maraaaa ''οταν διαβασουμε κατι απο καποιον αλλον ενω ηδη το ξερουμε νιωθουμε καπως καλυτερα..Οτι δεν ειμαστε μονοι μας..Οτι αντιμετωπιζουμε ολοι μαζι ο καθενας το δικο του προβλημα..''
Ειδικά στην Ελλάδα που αυτα τα προβληματα αντιμετωπιζονται ακόμα με χλευασμο και οι ανθρωποι που τα αντιμετωπιζουν απλώς ως αδυναμοι χαρακτηρες που επομενως δεν αξιζει να ασχοληθουν μαζι μας, ειμαστε αξιοι της μοιρας μας. Στο εξωτερικο εδω και πολλά χρόνια το προβλημα αυτο αντιμετωπίζεται πολύ πιο σοβαρα...

NADINE, ηεπιτυχια στη ζωη δεν ειναι η οικογενεια και τα πτυχια, ειναι πρωτιστως να τα εχεις καλά με τον εαυτο σου και, πιστεψε με, ουτε η οικογενεια ουτε τα πτυχια βοηθανε σε αυτο.

η nadine (όπως και αρκετοί άλλοι εδώ μέσα) είναι πολύ γλυκιά και με παχαίνει
:)

Ωχ!Κι έχω και πολλά λιπαρά...Τι να κάνω; Θα γίνω light για χάρη σου να σε παχαίνω λιγότερο τουλάχιστον! :)

LSD και Μαράκι,η επιτυχία στη ζωή είναι η κατά το δυνατόν επίτευξη της προσωπικής μας ολοκλήρωσης κι ευτυχίας!
Και σ'αυτήν συμβάλουν σημαντικά οι παράμετροι του επαγγέλματος και πολύ περισσότερο της δημιουργίας οικογένειας...
Προσωπικά δε νιώθω αποτυχημένη γιατί μου είναι αδιάφορος αυτός ο κοινωνικός χαρακτηρισμός...
Αλλά νιώθω αχάριστη κι αγνώμων για όσα απλόχερα μου δόθηκαν και ουσιαστικά με τη στάση μου δείχνω να μην εκτιμώ...
Νιώθω ότι δεν έχω πραγματώσει ακόμα τον προορισμό μου στη γη αυτή,όποιος κι αν είναι αυτός!
:) Πάντως σας ευχαριστώ για την υποστήριξη!Είναι πολύ συγκινητική!

Αχ NADINE μου πόσο δίκιο έχεις...φτάνοντας πολύ κοντά στο θάνατο αναθεώρησα τα πάντα,το κυριότερο είναι ότι ΑΔΙΑΦΟΡΩ παντελώς πλέον για τους κοινωνικούς χαρακτηρισμούς...ό,τι έγινε και ειπώθηκε έμεινε στο παρελθόν,πονάει ακόμα βέβαια αλλά τώρα κοιτάω τον εαυτό μου....ναι μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία και την αξιοποιώ αρχίζοντας να αγαπάω ΕΜΕΝΑ...όλοι έχουμε γεννηθεί για κάποιο λόγο και έχουμε να πραγματώσουμε κάποιο σκοπό,όπως πολύ ωστά αναφέρεις...καιρός να μας εκτιμήσουμε λοιπόν,όπως πραγματικά μας αξίζει!!!

ειστε πολύ τυχεροι που μπορειτε και αδιαφορειτε για τους κοινωνικους χαρακτηρισμους. εγω μια ζωη ανησυχω για αυτο ακριβως: τη γνωμη των αλλων, πως θα με χαρακτηρισουν, κλπ.

Νομιζω οτι αν δεν υπήρχε αυτος ο παραγοντας να με πιεζει από παιδι σχεδον θα ημουν πολύ πιο φυσιολογικό άτομο...

LSD ειμαι 25 χρονων.
απο τα 16 μου μεχρι και πριν λιγο καιρο ημουν και εγω ετσι. προσπαθουσα να ειμαι οσο πιο τιπυκοι μπορουσα ωστε να μην με σχολιαζουν...
πιο ειναι το αποτελεσμα?
να συνιδιτοποιησω στα 25 μου οτι δεν εχω ζησει ΤΙΠΟΤΕ
τρελες που ηθελα να κανω οπως εκαναν οι φιλες δεν τις εκανα γιατι σκεφτομουν τι θα πει ο κοσμος?
με αποτελεσμα να ζω μια μιζερη ζωη μεχρι σημεραπ ου ειπα ΤΕΛΟΣ
μια ζωη την εχουμε. και στο κατω κατω σε οποιον αρεσω!

καιροσ να ζησω, να γελασω, να ξεφαντωσω, να κανω τρελες, να χορεψω στα μπουζουκια και στα κλαμπ και ας ειμαι χοντρη,,,, χε..στ,κα! καιρος να κανω αυτο που εγω θελω, αυτο που με κανει εμενα να νοιωσω καλα.
και ολοι οι αλλοι ας κοιταξουν τα δικα τους προβληματα και οχι εμενα!

Σ' όποιον αρέσουμε
για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε,
πώς να χωρέσουμε τόσοι άνθρωποι στο κενό;
Σ' όποιον αρέσουμε
για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε,
πώς να συνδέσουμε περιθώρια κι ουρανό;

δεν ειναι οτι δεν εχετε δικιο, εχετε απολυτο δικιο.
αλλά αν εχεις μεγαλώσει ετσι (με τον φόβο των Ιουδαιων) , αν η ανατροφη σου σου λέει οτι καλό το ''ειναι'' αλλά σημασια μεγαλη εχει και το ''φαινεσθαι'' ειναι πολύ δυσκολο να αλλάξεις μυαλά.

πολλά πραγματα με κυνηγανε απο την παιδικη μου ηλικια (οπως η αισθηση οτι απογοητευω τους γονεις μου, οτι συνεχως περιμεναν κατι καλυτερο, κατι περισσοτερο απο εμενα, οτι ειμαι μια μετριοτητα) αλλά ενω τα ξερω δεν μπορω να τα αποτιναξω απο πανω μου.
και το γεγονος οτι δεν εχω καταφερει ολα αυτα τα χρονια να φτιαξω την σχεση μου με το φαγητο χειροτερευει ακομα περισσοτερο τα πραγματα, ειναι σα να εχω μια φωνιτσα στο κεφαλι μου που να μου λέει: ειχαν δικιο οι γονεις σου που απογοητευτηκαν, εισαι οντως μια μετριοτητα ή και χειροτερα !
γιατι και η αδελφη μου ειχε προβληματα (όχι σε τετοια εκταση) με το φαγητο -πράγμα που δεν το θεωρω τυχαιο- αλλά τα αντιμετωπίζει πολύ καλυτερα απο οτι εγω...

1)ο θύτης δεν υφίσταται χωρίς το θύμα κι αντίστροφα ασφαλώς...νόμος προσφοράς και ζήτησης...ελπίζω να καταλαβαίνεις
2)όπως μου φέρθηκαν μου φέρομαι.Υπάρχει καλύτερος τρόπος να τιμήσω τους γονείς μου απ'το να συνεχίσω το έργο τους
3)όπως μου φέρθηκαν φέρομαι και στους άλλους...έχεις ένα γιο 3 μηνών! πώς θα ήθελες να τον μεγαλώσεις;