Σκέψεις,συναισθήματα,ανάγκ ες,τραύματα,φόβοι,βιώματα,ε λπίδες,όνειρα...ό,τι καλά σφαλισμένο κρύβεται στα μύχια της ψυχής...
Λες και ξαπλωμένοι στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή εαυτού μας αφηγούμαστε το φιλμ ζωής,που αντανακλάται στο διάφανο ταβάνι...
Printable View
Σκέψεις,συναισθήματα,ανάγκ ες,τραύματα,φόβοι,βιώματα,ε λπίδες,όνειρα...ό,τι καλά σφαλισμένο κρύβεται στα μύχια της ψυχής...
Λες και ξαπλωμένοι στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή εαυτού μας αφηγούμαστε το φιλμ ζωής,που αντανακλάται στο διάφανο ταβάνι...
Θα το χρησιμοποιησω πρωτη το ντιβανι,γιατι το εχω αναγκη μεγαλη αυτες τις μερες...
Ευχαριστω Nadine μου που μου δινεις την ευκαιρια αυτη.
Πέτρινα χρόνια...
Και κατι αλλο,Nadine,τι Α3 και Α4 ρε συ!χαχα,αυτο το ποστ μολις ξεπερασε καθε αλλο προηγουμενο ρεκορ!
sabe συγκλονίστηκα. Και ,απ΄όλο αυτό βγήκε ένα πλάσμα τρυφερό,γλυκό,ευαίσθητο,οξ� �δερκές και με πολλή πολλή κατανόσηση...ίσως ΚΑΙ γι αυτό! Τι να σου πω γλυκειά μου, ΑΥΤΟ είναι η δύναμη κι η ομορφιά, να ζούμε τέτοιες καταστάσεις και να τις ξεπερνάμε, να μας κάνουν καλύτερους,πιό δυνατούς ανθρώπους.
πολλά φιλιά.-
ΥΓ τα δικά μου θα τα γράψω άλλη στιγμή!
Sabe με συγκινησες.Υπαρχουν παιδια που μεγαλωνουν σε δυσκολες συνθηκες και σ αυτα τα παιδια σε ο,τι καταφερνουν στη ζωη τους αξιζει διπλο μπραβο.Ειναι διπλα νικητες.Αυτο που θαυμασα σε σενα ειναι η αξιοπρεπεια και η δυναμη σου.Δε μοιρολατρεις,ουτε "κλαιγεσαι"....Σε θαυμαζω ειλικρινα...
Σαμπίνα μου,ομολογώ πως ακόμα και η έκταση και μορφή του ποστ συνάδει με το περιεχόμενο του.
Κι αν είχες αυτές τις μέρες ανάγκη μεγάλη το ντιβάνι,εκείνο πάλι μετά απ'το δικό σου πέρασμα απέκτησε ψυχή!
Ξάπλωσε ένα σγουρομάλλικο παιδί κι εκτόξευσε τις εικόνες του στο ταβάνι,άφησε τις πιο πολλές κολλημένες εκεί
κι ύστερα,τίναξε τα καλοχτενισμένα μαλλιά της η γυναίκα,ίσιαξε την στενή της φούστα,που είχε κάπως ανέβει κι αμέσως
έπιασε το ποτιστήρι να δροσίσει εκείνη πλέον δικά της και άλλων λουλούδια!Νιώθω ντροπή για την αμέλεια των μεγάλων,
μάλλον οργή,αν σκεφτώ πως ίσως όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί με κάποια δευτερόλεπτα ενός τηλεφώνου.
Σπεύδω να ευχηθώ να γινόταν να γυρίσω το χρόνο πίσω,να παίξουμε τα παιχνίδια μας μαζί,να χτενίσουμε η μία την άλλη
(απίστευτο αυτό που λέω,καθώς δε μου πολυαρέσει να με αγγίζουν),κάτι ν'αλλάξει στην αλληλουχία της μοίρας,
ώστε να ζήσεις όσα σου όφειλαν να ζήσεις!Ύστερα όμως σκέφτομαι,πως μάλλον δεν πρέπει τίποτα να αγγιχτεί,
γιατί τότε δε θα ήσουν μετέπειτα εσύ και τα ολόδικα μοναδικά σου!Η σοφία μέσα από την απόλυτη παράνοια!
Βλέπω πως το σπουδαιότερο δώρο της μητέρας σου σ'εσένα,τυλιγμένο βέβαια στο πιο βρώμικο και σχισμένο χαρτί,
χωρίς κορδέλες και φτιασίδια,είναι το δώρο της ισορροπίας του αντίθετου,της επιδίωξης της ζωής αντί για την επιβίωση!
Έγινες η υπέροχη μητέρα που στερήθηκες-το Δώρο των δώρων εκείνης-για τους τυχερούς σου γιούς,
αλλά και όλα τα παιδιά της πλάσης,έμψυχα,άψυχα(Ψέμματ� �!Όλα έχουν ψυχή,ακόμα κι ένα κοχύλι ή κάποιο ξεβράσμα ξύλου)
που ευλογηθήκαμε να συναντηθούν οι δρόμοι μας και να καρπωθούμε έστω και λίγο από το μαγικό σου άγγιγμα.
Ό,τι παιχνίδι τυχόν στερήθηκες σου το επέστρεψε με τον πιο απίστευτα συγκινητικό τρόπο η ζωή!
Όση ασχήμια σε τριγύριζε,τόση ομορφιά ντύθηκες εσύ!Η άσπρη εκείνη σκόνη στα μαλλιά σου έγινε χάλκινη
κι αυτό είναι πιο πολύτιμο κι από πλατίνα!Για όσους,βέβαια,ξέρουν να εκτιμούν πέρα από εντυπώσεις.
Οι δρόμοι που μας πέρασαν παιδιά,κρατώντας μας απ'το χέρι,είτε ήταν σκονισμένοι και κακοτράχηλοι
είτε ασφαλτοστρωμένοι και σκιεροί είτε ηλιοξεραμένοι με βαθιές χαραγματιές,όπου σφήνωναν οι παιδικές πατούσες,
είναι δρόμοι,που εν αγνοία μας επιλέχτηκαν να τους διαβούμε και ως τέτοιοι δεν κρατούν τ'αποτυπώματα μας.
Οι δρόμοι όμως που διαλέξαμε εμείς ανάμεσα σε τόσους άλλους,συνέχεια ή όχι των παλιών,είναι οι δρόμοι της φήμης μας.
Αυτοί,που μας καταλογίζονται,αυτοί,που καταδυκνύουν την πορεία μας:κονιορτός,που χάνεται άμα το πέρασμα μας
ή φωτεινός γαλαξίας που οδηγεί κι επόμενες γενιές;Αυτή είναι η ευθύνη μας!Γι'αυτήν και μόνο είμαστε υπόλογοι!
Καμια φορα, οι τραγικοτητες της ζωης ειναι η βαση για να χτισουμε-χωρις πολλες φορες να το επιδιωκουμε η να το γνωριζουμε καν!-μια διαφανη και ειλικρινη προσωπικοτητα με δυναμεις απιστευτα μεγαλες...τοσο μεγαλες που μας εκπλησσουν οταν τις αντιλαμβανομαστε.
Sabe.. εισαι αξια.Και να σου πω και κατι? Ολα αυτα , με ταπεινοτητα σου το λεω, σε εκαναν το σημερινο ανθρωπο.Πιστευω οτι και συ το ξερεις αυτο.
And life goes on!
Sabe, συγκλονιστική η ιστορία σου... Πέρα από το τραγικό της υπόθεσης, το απέδωσες και τόσο ζωντανά... Μόλις βάλω τάξη στις σκέψεις μου θα γράψω κι εγώ. Nadine, πολύ εμπνευσμένο topic.
λυπάμαι πολύ για όσα σου συνέβησαν. . :(
"Δεν προσδοκω να περασω απ'τη ζωη αλλη φορα.
Αν,επομενως,μπορω να δειξω καποια καλοσυνη,η αν μπορω
καποιο καλο να κανω σε συνανθρωπο,αμεσως τωρα ας το κανω
κι ας μην το αναβαλω η το αμελησω,αφου δεν θα ξαναπερασω απ'αυτο τον δρομο πια."
William Penn
Δεν πειραζει αγαπες μου,κατι που δεν μπορουμε να αλλαξουμε πια,ας το πενθησουμε και επειτα,πρεπει,ειναι απαραιτητο,να το αφησουμε να φυγει,να παει εκει που ανηκει,στο παρελθον.
Ομως η αγαπη,η καλοσυνη σας,ειναι κατι που με κανει παντα να ελπιζω,οτι,στον κοσμο,δεν εχει χαθει ουτε η ανθρωπια,ουτε η αλληλοβοηθεια.Πρεπει απλα να ψαχνεις να τη βρεις,και να μαθεις να την αναγνωριζεις οταν τοσο γενναιοδωρα σου δινεται.Σας αγαπω κουκλες μου!
Και εγω εζησα καποιες δυσκολες καταστασεις(για τις οποιες θα γραψω καποια στιγμη και γω ) σαν παιδι και σαν εφηβη με εναν πατερα κυκλοθυμικο ,νευρικο ,οξυθυμο,να σε μειωνει ,χωρις να ακουσω ποτε ενα μπραβο.αλλα δεν κλαιγομαι διοτι παιρνω τη θετικη πλευρα του πραγματος.ολα αυτα με εκαναν να ειμαι τωρα μια υπεροχη μητερα .να μεγαλωνω τα παιδια μου με πολυ αγαπη,με ηρεμια,διαλογο,με επιβραβευση..το μονο που θελω ειναι να γινουν ισορροπημενοι ανθρωποι.ειμαι πολυ περηφανη για τα αγγελουδια μου.
για τη sabe, τη xenia και οσες και οσους αλλους εχουν δει την αλλη οψη του νομισματος που λεγεται μανα, τους αξιζουν συγχαρητηρια για οτι πετυχαν στη ζωη τους, για αυτο που ειναι και γι αυτα που θελουν να πετυχουν...
ειναι η τριτη φορα που προσπαθω να γραψω ενα σχολιο και παλι με πηραν τα δακρυα.
με συγκινησατε ρε κοριτσια, ολες. αλλες με τα σχολια, αλλες με τις περιγραφες....
και δεν τα παω και καλα με την συγγραφη...
Προσωπικα και συνειρμικα μου δειχνετε τι δεν πρεπει να κανει και τι δεν πρεπει να ειναι μια μανα και γι'αυτο θελω να σας ευχαριστησω....
Aχ Ξενακι μου κι εσυ!Να σου πω κατι?Κι εγω το εχω αυτο που λες,να επιθυμω την αγκαλια μεγαλυτερων γυναικων,μας ειναι απωθημενο,ειδες?Αλλα πολυ γρηγορα συνειδητοποιησα οτι δεν καλυπτεται ειδικα το κενο αυτο,απο ενεσουλες τετοιες.Σε καταλαβαινω απολυτα,ησουνα τοσο μικρη και παρολαυτα φερθηκες σα μεγαλη,αναγκαστηκες κι εσυ να παιξεις ρολο ενηλικα απο τρυφερη ηλικια.Ο πατερας σου φαινεται εξαιρετικος ανθρωπος,αξιζει την αγαπη και το σεβασμο σου,σου σταθηκε!
Ευχομαι να εισαι δυνατη παντοτε κοριτσι μου και ευτυχισμενη!!!
Sabe, συγκινηθηκα και δάκρυσα διαβάζοντας την ιστορία σου.
Διότι δεν αντέχω να μαθαίνω για κακοποίηση παιδιών και ηλικιωμένων! Τρελαινομαι!
Δεν πέρασα τέτοια παιδική ηλικία και ντρέπομαι όταν διαβάζω τέτοια ενώ εγώ γκρινιάζω για τα κιλά μου.
Δεν ξέρω εάν πρέπει να ρίχνουμε φταίξιμο στους ψυχικά ασθενείς.Δεν καταλαβαίνουν ότι νοσούν! Μόνο στους ψυχικά υγιείς-ενήλικες πρέπει να ρίχνουμε το φταίξιμο, δηλ στον πατέρα σου, εκείνη την εποχή.
Αλλά πέρασε.Το σημαντικό είναι να δίνεις καθημερινά αγάπη στα παιδιά σου και στους γύρω σου.Με πράξεις,κινήσεις,βλέμμα,λό� �ια.Όπως σου βγαίνει από μέσα σου.
Εγώ έχω ανάγκη από αγκαλιά και φιλιά.Αλλά όταν με αγκαλιάζουν ειδικά άντρας,ακομη και φιλικά, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα, το καταλαβαίνουν.Νιώθω άβολα.Δεν έχω συνηθίσει.Ταράζομαι.Ισως φοβάμαι μήπως είναι ψεύτικη η αγκαλιά.
Ειμαι 30χρ και δεν ξέρω πότε θα ηρεμήσω.Πότε θα νιώσω πραγματικά χαρούμενη.Ελπίζω να κάνω παιδάκι ή να υιοθετήσω κάποια στιγμή.Να του μιλάω συνέχεια,να το αγκαλιάζω συνέχεια,να το φιλάω, να το κάνω ανεξάρτητο, να μην έχει ανασφάλεια σαν εμένα.
Μην πλατιάσω για τα δικά μου. Πάνω κάτω τα έχω πει για μένα. Νιώθω ότι δεν είναι σημαντικά μπροστά στη δική σου ιστορία Sabe.
Μήπως θα πρεπε να βρισκόμαστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να τα λέμε και από κοντά; Σαν παρέα γυναικών-σαν ένα group therapy χωρίς να εννοώ ότι έχουμε πρόβλημα. Απλά κουβεντιάζοντας ανοικτά και βγάζοντας από μέσα μας, πόνο,μίσος,αγχος, τα πάντα, ακόμη και τη χαρά, θα νιώθουμε πιστεύω καλύτερα.
Τι λέτε λοιπόν;
ααααααααααααχ
ρε παιδια
μια ελληνικη ταινια ειμαστε ο καθενας ξεχωριστα
Σαμπινα μου πολυ λυπαμαι και σε νοιαζομαι για οτι εχεις περασει
ελπιζω να καταφερεις μια μερα να τους συγχωρεσεις και να τους ξεπερασεις
το ιδιο προσπαθω κι εγω που εχω περασει αρκετα
οχι βεβαια της δικιας σου εμβελειας
αλλα σε εμενα υπηρχε πολυ <ενδιαφερον> και καλα
τους ενδιεφερε να μαι καλο κοριτσι, καλη μαθητρια υπακουη νοικοκυρα συμπονετικη εξυπνη ταπεινη
ευγενικη καταδεκτικη ντροπαλη
και ολα τα υπολοιπα
βεβαια αυτα που επερνα ηταν ξυλο και βρισιες και παραπονα
αλλα ετσι κι αλλιως εγω ειμουνα μικρη και δεν μπορουσα να κανω και τιποτα
μονο τρεις αποπειρες αυτοκτονιας που ευτυχως δεν πετυχαν γιατι ολα αυτα εχουν γινει ενα κακο ονειρο πια
Είναι πολύ καλή ιδέα,αλλά δύσκολα πραγματοποιήσιμη,sweety μου...Υποθέτω πως ζεις Αθήνα για να μιλάς για κάτι τέτοιο...Quote:
Originally posted by sweet_but_obese
Μήπως θα πρεπε να βρισκόμαστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να τα λέμε και από κοντά; Σαν παρέα γυναικών-σαν ένα group therapy χωρίς να εννοώ ότι έχουμε πρόβλημα. Απλά κουβεντιάζοντας ανοικτά και βγάζοντας από μέσα μας, πόνο,μίσος,αγχος, τα πάντα, ακόμη και τη χαρά, θα νιώθουμε πιστεύω καλύτερα.
Τι λέτε λοιπόν;
Εδώ μια μόνο συνάντηση για να την κάνουμε βλέπεις πόσοι λίγοι εκδηλώνουν ενδιαφέρον κι ύστερα με τα ωράρια του καθενός...
Να μην αποθαρρύνω βέβαια όποιον θα ήθελε και θα μπορούσε...Μακάρι!Κι εγώ πιστεύω πως θα λειτουργούσε αρκετά βοηθητικά!
Αλλά και σε τακτή βάση να μη γίνει,γιατί δεν κανονίζετε έστω μια συνάντηση οι ενδιαφερόμενοι Αθηναίοι;
Ξένια μου,είναι απολύτως φυσιολογικό να σου λείπει η μητέρα σου,όσο χρονών κι αν είσαι...
Μη σου πω πως όσο μεγαλώνουμε,συνειδητοποιο� �με κι εκτιμούμε κάποια πράγματα καλύτερα στη ζωή
οι σχέσεις μας με τους δικούς μας ανθρώπους γίνονται πιο ουσιώδεις,πιο ζεστές κι αν δεν τις έχουμε να τις βιώσουμε
στο βαθμό που τώρα έχουμε την ανάγκη αλλά και τη δυνατότητα,ίσως μας λείπουν κομματάκι πιο πολύ...
Δεν αναπληρώνει καμία αγκαλιά την αγκαλιά ενός άλλου ανθρώπου,πόσο μάλλον της ίδιας της μητέρας...
Δεν ξέρω ποιό ήταν το σχέδιο του Θεού κι έγιναν έτσι τα πράγματα...Ξέρω όμως πως έχεις έναν υπέροχο πατέρα,
που σε πνίγει στην αγάπη και φροντίδα(κάτι που φοβάμαι ελάχιστοι έχουν την ευλογία αυτή),έχετε πολύ δυνατή σχέση
οι δυό σας κι έχεις κι εσύ τη μητέρα σου μέσα σου κι αυτό της το κομμάτι δε θα σου το πάρει ποτέ κανείς!
Όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη,όταν κάνεις κάποιες κινήσεις κλπ,αλλά και πέρα από την εικόνα του σώματος σου,
ο υπέροχος άνθρωπος που είσαι,σ'ένα μεγάλο του μέρος το είσαι,γιατί την καρδιά σου ζεσταίνει κι η δική της ψυχή!
Εκείνη είναι ο φύλακας άγγελος σου στον ουρανό κι ο μπαμπακούλης σου είναι ο φύλακας άγγελος σου στη γη!
Την έχεις συνέχεια μέσα σου κι ίσως αν ήταν αλλιώς τα πράγματα να μην την ένιωθες και τόσο κοντά σου(πρακτικά και ψυχικά)
Όχι πως αυτό είναι παρηγοριά,αλλά δεν έχουμε όλοι ζεστές σχέσεις αγάπης με τους δικούς μας επειδή βρισκόμαστε όλοι εν ζωή...
Οι άνθρωποι συνήθως δεν αγγιζόμαστε,δεν εκδηλώνουμε την αγάπη μας έμπρακτα,δεν εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας...
Κάνουμε το λάθος να θεωρούμε κάποια πράγματα αυτονόητα,περιττά ή ακόμα χειρότερα δεδομένα...Μέχρι βέβαια να πάψουν να είναι...
Οι άντρες έχουν εκπαιδευτεί άλλωστε με το να θεωρούν ένδειξη αδυναμίας την έκφραση του πόνου,του φόβου,της αγάπης,
όλα όσα νιώθουν τα κρατάνε σφαλισμένα κατά κόρον μέσα τους( γι'αυτό σου τόνισα την τύχη σου να έχεις τον μπαμπά που έχεις)
Αυτό που μας μαθαίνει η απώλεια είναι η γνώση να εκτιμάμε,πριν γίνει πάλι αργά,ό,τι πιο πολύτιμο μας δόθηκε!
Πιστεύω αυτό έγινε και σ'εσάς...Αυτό ίσως ήταν το παράγγελμα της μητέρας σου στον πατέρα σου κι εσένα...
Να είστε ενωμένοι,αγαπημένοι και δυνατοί μαζί και ν'απολαμβάνετε σχέσεις αγάπης και ουσίας στη ζωή σας!
Κι αυτό κάνετε...Είναι πολύ συγκινητικός ο τρόπος που ο καθένας προσπαθεί να πάρει το βάρος του άλλου,
να τον φροντίσει,να μην τον επιφορτίσει επιπλέον και με τα δικά του...Βαθειά αληθινή αγάπη!Την αξιώθηκες,
την διδάχτηκες από παιδί κι έχεις πλέον τα εφόδια να την αναζητήσεις και στις υπολοιπες σχέσεις της ζωής σου!
Τη βλέπεις και στα μάτια του πατέρα σου τις στιγμές που του λείπει εκείνη,υπενθύμιση πως είσαι καρπός μεγάλης αγάπης!
Η προίκα που σας άφησε είναι ανεκτίμητη και παντοτινή!Το δε κληροδότημα της στον κόσμο είσαι εσύ,Ξένια μου!
Κι ο κόσμος μας έγινε πλουσιότερος χάρη και σ'εκείνη κι ας έφυγε νωρίς...Τα θαύματα δεν παύουν ποτέ να συμβαίνουν!
σε ευχαριστω πολυ ναταλια......
Για θυμήστε μου.. αυτό το ντιβάνι γιατί το αφήσαμε να πιάσει αράχνες;;
Αφού καθάρισε η Πέννυ,ας ξαπλώσω λίγο στο ντιβάνι,που φαίνεται κι ό,τι πρέπει για τις ανάγκες μου...
Θέλω ν'ακουμπήσω ένα όνειρο κι έναν φόβο στο ταβάνι του...Είναι μπλεγμένα πολύ και νοθεύον την κρίση μου...
Το όνειρο είναι ν'απαλλαγώ από τα δύο μεγάλα φορτία της ζωής μου:τα κιλά και τη σχολή.Κυρίως το πρώτο βέβαια.
Ο φόβος είναι πως τα κουβαλάω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου,έχω προσαρμόσει τις ανάγκες μου στις απαιτήσεις τους
κι αν ποτέ χωρίσουν οι δρόμοι μας ίσως νιώσω χαμένη στο άγνωστο και το ξένο,εκτεθειμένη στις μέχρι τότε ελεγχόμενες απειλές,
ίσως νιώσω πως δε είμαι πλέον εγώ...Ακόμα κι αν αντικειμενικά θα έχω καλύτερη ζωή χωρίς αυτά,ακόμα κι αν μάλλιασε η ελπίδα μου
να τ'αποζητάει,ο χρόνος επιβεβαιώνει την αδυναμία μου να τα ξεδιαλύνω,να κοιτάξω κατάματα το ένα χωρίς το άλλο και να κυνηγήσω τ'όνειρο.
Είναι βολικό το ντιβάνι της συνήθειας...Έχει πάρει το σχήμα του σώματος σου και σε βουλιάζει μέσα του...κουρνιάζεις εκεί,ψευδοασφαλής...
Λέει παραμύθι στο φόβο και τον κοιμίζει...Κλείνει τις γρίλιες κι εμποδίζει την ανατολή...Περιορίζει τη θέα σου στις σκιές των τοίχων...
Έρχεται όμως κάποια στγμή,που θέλεις ν'αλλάξεις παραστάσεις.Να σταματήσεις να ονειρεύεσαι,να φοβάσαι κι απλά να ζήσεις.Απλά;
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι απλό ή όχι...Θεωρητικά είναι πιο απλό ν'απολαμβάνεις απ'το να στερείσαι,να χαίρεσαι απ'το να λυπάσαι,
ν'ακολουθείς το χρόνο μαζί με τους άλλους παρά να παλεύεις κόντρα στο ρεύμα σαν το σολωμό...Να ξοδεύεις όλη σου την ενέργεια
για κάτι που δεν είναι το καλύτερο σου,σε μια προσπάθεια πετάγματος μέσα στην καταιγίδα,ώσπου εξαντλήσαι και μένεις στην πρώτη νησίδα,
που θα βρεις...κι ας είναι ξερή...κι ας είσαι εκεί μόνος...κι ας ξέρεις πως κάπου στον ορίζοντα υπάρχει παραδεισένιο μέρος και για σένα να κατοικήσεις...
Παίρνεις το χρόνο σου να ξαποστάσεις και,χωρίς να το συνειδητοποιήσεις,βαθαίνε� � η ρυτίδα,βαραίνει το βήμα,λησμονά η καρδιά...Κι εσύ,καρφωμένος εκεί!
Περιμένεις χρόνια το καράβι να σε σώσει...πλέον το ξέρεις καλά,εδώ που ναυάγησες δεν περνάει η ζωή.Πρέπει εσύ να πας να την ανταμώσεις!Θα πας;Θα πάω;
Salvador Dali
The Forgotten Horizon (1936)
Κάθε φορά που αναλογιζόμαστε τα φορτία της ζωής μας, κάθε φορά που τολμάμε να αναλογιστούμε τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά, κάθε φορά που προσπαθούμε να σηκωθούμε από το ντιβάνι της συνήθειας και η λακούβα που "στοργικά" μας κράτησε εκεί τόσα χρόνια δυσκολεύει την κίνησή μας.. κάνουμε ακριβώς αυτό! Στερούμαστε αντί να απολαμβάνουμε, ταίζουμε τους δαίμονες της ψυχής με τα δάκρυά μας.. προσθέτουμε άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα που μόνοι μας φορτωθήκαμε κάπου στο δρόμο..
Τα καράβια που έρχονται πάντα την κρίσιμη στιγμή - το ξέρουμε όλοι μας- είναι αποκυήματα της φαντασίας ευφάνταστων σκηνοθετών του σινεμά, η ζωή δεν λειτουργεί έτσι! Στην πραγματική ζωή.. πρέπει να σφίξεις τα δόντια, να φτιάξεις μόνος σου με ότι υλικά βρεις μπροστά σου.. όσο παράδοξα και αν σου φαίνονται αρχικά τη σχεδία σου και να βγεις στο πέλαγος.
Οι δαίμονες όμως -το ξέρεις- δεν αφήνουν ποτέ το πέλαγος να ηρεμήσει.. Και όταν τα μάτια σου είναι στραμμένα στην καταιγίδα μπροστά σου, μπορεί και να μη βλέπεις την ανατολή του ήλιου κάπου παραδίπλα! Και κείνη να είναι μόνο ένα στρίψιμο του κεφαλιού μακριά.. και συ πάντα τα μάτια καρφωμένα στην καταιγίδα! 'Αδικα τη χάνεις.. πολύ άδικα! Ένα στρίψιμο του κεφαλιού είναι το πιό απλό πράγμα στον κόσμο..
Impression, Sunrise (Impression, soleil levant) 1872
Claude Monet
Πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω αν κανετε πλακα η οχι. Σας συγκινησε το post της Sabe; Εγώ έβαλα τα γέλια και μάλλον αυτό ειναι το πρόβλημα. Ότι δραματοποιούμαι τις καταστάσεις, τις κάνουμε μελλό και κλαψιάρικες και έτσι μεγαλοποιούντε και στο μυαλό με αποτέλεσμα να πιστεύουμε στην ατυχη ζωη κτλ κτ. Χωρίς να θέλω να προσβάλω κανένα όλα αυτά μου κάνουν πολλοί Βασιλάκης Καίλας, και το λέω με καλή καρδιά. Όποιος παρουσιάζεται σαν θύμα πιστεύει ότι είναι θύμα.
....μαλλον θα επρεπε να ανοιξω καινουριο θεμα αλλα μαλλον δεν πρεπει να ασχοληθουμε περισσοτερο με κατι τετοιο...οσο μεγαλωνω συνειδητοποιω ποσοι συναισθηματικα αναλγητοι ανθρωποι υπαρχουν....οσο ακομψος αλλο τοσο και ευστοχος ειναι ο χαρακτηρισμος ''χοντροπετσοι ανθρωποι''...
δεν ξερω ομως τελικα τι ειναι το πιο ασχημο...
το οτι δεν μπορουν να μπουν στην θεση ενος ανθρωπου που περιγραφει την ιστορια του και να προσπαθησουν εστω και λιγο να τον νιωσουν?????
'η οτι χωρις καμμια ευαισθησια γελανε και χαρακτηριζουν ολη την πορεια ενος ανθρωπου ...ως '' μια κλαψιαρικη ιστορια''... και δεν καταλαβαινουν οτι κατι τετοιο ειναι τουλαχιστον προκλητικο....
χαιρομαι γι αυτους γιατι ειμαι σιγουρη οτι στο χοντροπετσο αυτο δερμα δεν εμφανιζουν κυτταριτιδα!!!
XENIA μου τι να πω?....μαλλον καποιοι ανθρωποι δε μπορουν να φανταστουν πως ειναι να ζεις σ'ενα τετοιο περιβαλλον, στο οποιο οσο δυνατος και αν εισαι, λυγιζεις, οσο και αν αδιαφορεις, σου αφηνει σημαδια.
Πριν δυο βραδια ακουσα μια κοπελα να κλαει στο μπαλκονι του σπιτιου της, ακριβως απεναντι απο το δικο μου.....ζητουσε βοηθεια απο τους γειτονες γιατι την ειχαν κλειδωσει οι γονεις της. Φωναζε οτι δεν τους αντεχει αλλο, οτι η μανα της πρεπει να παει σε γιατρο και οτι δεν την αφηναν να βγει απο το σπιτι. Η κοπελα περιπου 27 χρονων και ακουγονταν ηδη πολυ δυστυχισμενη.....Ενιωθα τοσο ανικανη να κανω κατι για να τη βοηθησω, ευτυχως καποιος της ανοιξε.....
Ενιωσα επισης οτι η δικη μου η μανα εκανε ακραια πραγματα οταν εγω ημουν περιπου 15 - 16 χρονων....δεν ηταν ψυχικα ασθενης ομως, γιατι αυτα τα εκανε μονο σε μενα, οχι στην αδερφη μου...καταλαβα οτι ζηλευε τρομερα που ειχα πολλους φιλους, που ειχα αγορι και που φορουσα ωραια ρουχα....το καταλαβα γιατι αυτα ακριβως ηθελε να μου στερησει. Μου εσκιζε τα ρουχα, με παρακολουθουσε οταν εβγαινα απο το σπιτι, δε με αφηνε να μιλαω με τους φιλους μου στο τηλεφωνο....μου ελεγε οτι ταχα ο πατερας μου δε με αφηνει να βγω, ενω αυτη ηταν που ελεγε οχι....Οταν περασα στη σχολη.....φυσικα μπορουσα και καλυτερα....ουτε μπραβο ακουσα, ουτε τιποτα, ντρεποντουσαν που ηταν ΤΕΙ, ασχετα αν η βαση ηταν το 16,5 για αυτη τη σχολη.
Και φυσικα τωρα ντρεπεται να ερθει στο σπιτι μου, γιατι ποτε δε με θεωρουσε ικανη να κρατησω ενα σπιτι, να μαγειρευω και να καθαριζω μονη μου, οχι να μου το καθαριζει καποια αλλη κυρια καθε βδομαδα, οπως το πατρικο μου...
Ξερω υπαρχουν και χειροτερα.....οπως υπαρχουν και καλυτερα.....οπως ελπιζω και γω να φανω τυχερη και να κανω δικα μου παιδια, να κανω τα παντα για να ειναι καλα, υγιη και ευτυχισμενα πρωτα μεσα στο σπιτι τους και μετα οπου αλλου θελουν....
Δυστυχως τους γονεις δεν τους επιλεγουμε...μαθαινουμε οτι πρεπει να τους αγαπαμε και να τους ακουμε παντα γιατι θελουν το καλο μας....ασχετα αν μερικες φορες δεν ειναι ετσι.....
Δε κλαψουριζουμε ομως, ουτε κλαιμε τη μοιρα μας....και πιστευω οτι οι χειροτεροι ανθρωποι ειναι οι μιζεροι....αυτοι που το παιζουν χτυπημενοι απο τη ζωη....γιατι αυτοι δε κανουν τιποτα για να ανατρεψουν το σκηνικο της μαυριλας τους.....τους αρεσει να κλαιγονται......
Εδω ομως φιλε/η mcan εχεις να κανεις με ανθρωπους που παλευουν να αλλαξουν τα αρνητικα της ζωης τους....να γινουν καλυτεροι....γιατι ομως παλευουν τοσο και αν θα τα καταφερουν?... Αυτο αφορα στη προσωπικη πορεια του καθενος απο τοτε που ειδαν το φως....μεχρι που εμαθαν να χρησιμοποιουν το μυαλο τους.....
Και να μη γινουμε σαν το βασιλια της ποπ, που επρεπε να πεθανει για να μαθουν ολοι οτι ηταν ενα κακοποιημενο παιδι, που δεν αντεχε να τον κοροιδευουν για τη μυτη του, μεχρι που βρηκε τροπο να την μικραινει....λες και ετσι μικραινε το προβλημα του....τον απανθρωπο πατερα του.....
Δε ''πειραζουμε'' τον εαυτο μας επειδη δεν αρεσουμε σε καποιον που το παιζει θεος και κρινει τα παντα....
Αλλαζουμε τον εαυτο μας επειδη δεν αρεσει στον εαυτο μας.....
..συμφωνω απολυτα μαζι σου Nakι!
χαιρομαι που ειπες την γνωμη σου...
δυστυχως δουλευω σε λιγο και πρεπει να φυγω...
φιλακια!!!!
Είναι από τις λίγες φορές εδώ μέσα,που διαβάζω κάτι και νιώθω τόσο σοκαρισμένη!
Η αρχική μου αντίδραση ήταν να αρχίσω αναλυτικά τις παραθέσεις και τα ερωτηματικά...
Αν έχεις κάποια έστω μικρή ιδέα τι άνθρωπος είναι η Σαμπίνα,αν ξέρεις ανάγνωση ή διαβάζεις τα λόγια της επιλεκτικά,
να συνεχίσω με δικά σου λόγια,όπου θεωρείς τραγικό στη ζωή το να μαλώνεις με το φίλο σου ή τους γονείς σου,
που επειδή είσαι 64 κι όχι 50 κιλά στο 1.75 ύψος σου βλέπεις ως βασανιστικό κύκλο τη ζωή,νιώθεις μοναξιά και δυστυχία,
λες πως δεν έχει νόημα να ζεις...Και μοιράζεσαι τον μικρόκοσμο σου μ'εμάς με την ανάγκη να σε νιώσουμε,
να σε κατανοήσουμε,να νιώσεις λιγότερο παράλογη και μόνη...Κάτι που όμως δεν έχεις προφανώς διάθεση να κάνεις εσύ
για τους άλλους,παρά μόνο ξεσπάς σε γέλια και με καλή πάντα καρδιά βάζεις την ταμπέλα "Βασιλάκης Καΐλας"...
Δεν έχει ανάγκη η Σαμπίνα από υποστήριξη κι αν μπορούσες πραγματικά να αντιληφθείς τι λέει,μόνο θύμα δεν είναι!
Στην αρχή,ομολογώ,εξοργίστηκα και σου θύμωσα πάρα πολύ!Τώρα όμως μόνο λυπάμαι που έχεις βυθιστεί τόσο πολύ
στην εμμονή με το βάρος σου,που έχει θολώσει η κρίση σου κι όλη η γη γυρίζει γύρω από τη δική σου ζυγαριά.
Σκέφτομαι πόσο δίκιο έχουν όσοι λένε πως ο Θεός μας δίνει μόνο όσα μπορούμε ν'αντέξουμε...Τα συμπεράσματα δικά σου...
Μπορεις να πεις ομως οτι η κυνικοτητα καποιου εξαρταται και απο το τι εχει ζησει ο ιδιος. Επειδη εχω εμπειρια απο πολυ χειροτερες οικογενειακες καταστασεις για αυτο λεω πως μου φαινεται ο τροπος αστειος. Μένω μόνη από τα 15 μου και όσο για την οικογένεια έχω ζήσει πολύ πιο άσχημα από τους περισσότερους.
Δεν ξερω κανεναν προσωπικα από εδώ, και αν με ηξερε καποιος θα καταλάβαινε πως δεν ειμαι από εκείνους που κολλάνε ταμπέλες.
Απλώς διαφώνησα με τον τροπο απόδοσης του γεγονότος.
Ευχαριστω παντως που εκφρασατε τοσο κομψα τη γνωμη σας. Οσο για την κυτταρτιδα, δεν ειχα ποτε ισως φταιει που ειμαι χοντροπετση (αν και μελανιαζω ευκολα) και μια διορθωση στο παραπανω post, πλεον ειμαι 61kg.
Που το ειδες το αστειο απορω?...Το οτι μια κοπελα εζησε ολα αυτα και με αφορμη αυτο το θεμα αφησε τον εαυτο της ελευθερο και ενιωσε ανετα να πει καποια πραγματα?....Και αν οπως λες εχεις περασει χειροτερα, τοτε με τι γελας?.....Τα θυμασαι και γελας?
Και δε διαφωνησες απλα, γελασες και σαφως ειρωνευτηκες....
Και μην αγχωνεσαι, δε σε εθιξε κανεις οτι εχεις κυτταριτιδα....μ' αρεσει που εσπευσες να διορθωσεις και τα κιλα, μαζι με ολο το post σου γενικως....
Τελικα θα συμφωνησω με τη Nadine οτι το μονο που σε νοιαζει ειναι η ζυγαρια σου...και ελπιζω να τα πατε καλα οι δυο σας!!!
Μα αν βρισκω αστεια τα γεγονοτα θα το ξαναπω οσο τα λοιπα περιγραφικα στοιχεια και τον τροπο περιγραφεις. Δεν καταλαβαινω προς τι τετοια επιθεση επιδη ειπα τη γνωμη μου; Δηλαδη δεν ειναι ειρωνια προς εμενα οταν με κατηγορειτε οτι ζω μονο για να αδυνατισω; Και αφου εισαι και πιο μεγαλη απο εμενα και πιο εμπειρη θα μπορουσες να μου εξηγησεις και οχι να με κατηγορεις. Και οχι οταν θυμαμαι δεν γελαω, αλλά αυτο ήταν, τα κουβαλαω και προχωραω, ουτε συναισθηματικες περιγραφες ουτε τιποτα. Απλά γεγονοτα. Λυπαμαι πολυ που με παρεξηγειτε γιατι πιστευα οτι εχουμε περιισσοτερα κοινα παρα διαφωνιες.
Απλά,άκυρο...Μου θυμίζει το συναγωνισμό που κάναμε στο δημοτικό για το ποιος έχει πιο μεγάλο μόριο...Quote:
Originally posted by mcan
Μπορεις να πεις ομως οτι η κυνικοτητα καποιου εξαρταται και απο το τι εχει ζησει ο ιδιος. Επειδη εχω εμπειρια απο πολυ χειροτερες οικογενειακες καταστασεις για αυτο λεω πως μου φαινεται ο τροπος αστειος. Μένω μόνη από τα 15 μου και όσο για την οικογένεια έχω ζήσει πολύ πιο άσχημα από τους περισσότερους.
Δεν ξερω κανεναν προσωπικα από εδώ, και αν με ηξερε καποιος θα καταλάβαινε πως δεν ειμαι από εκείνους που κολλάνε ταμπέλες.
Απλώς διαφώνησα με τον τροπο απόδοσης του γεγονότος.
Ευχαριστω παντως που εκφρασατε τοσο κομψα τη γνωμη σας. Οσο για την κυτταρτιδα, δεν ειχα ποτε ισως φταιει που ειμαι χοντροπετση (αν και μελανιαζω ευκολα) και μια διορθωση στο παραπανω post, πλεον ειμαι 61kg.
Ναι ισως το εθεσα λαθος, δεν υπαρχει αντικειμενικοτητα σε αυτα. Εννοουσα πως δεν μιλαω σαν ενα ατομο που εχει ζησει μια ησυχη οικογενειακη ζωη και δεν μπορει να καταλαβει πως ειναι αυτες οι καταστασεις.
Τι να πω? Τώρα τα διαβάζω και γω και έχω τρελαθεί! Είχες σοβαρότερα οικογενειακά προβλήματα? Και αφού είσαι παθούσα έχεις τέτοια αντίδραση?
Πολύ υπεράνω και μάγκας το παίζεις... Για μένα αυτό δείχνει ότι έχεις σοβαρότατο ψυχολογικό πρόβλημα που πρέπει επειγόντως να λύσεις!
Αλλά κοριτσάκι μου....... μπροστά σου έρχονται όλα... μην ανησυχείς!
Εγώ διαβάζοντας την ιστορία της Sabe έκλαιγα και πιστέψτε με δεν συγκινούμαι καθόλου εύκολα. Μου θύμισε πολλά πράγματα που έζησα εγώ με την μητέρα μου... Αλλά εννοείται δεν πρόκειται ποτέ να μοιραστώ τέτοια πράγματα εδώ μέσα, όσο υπάρχουν άτομα σαν κι ΑΥΤΗΝ που χλευάζουν την ΔΥΝΑΜΗ ενός ανθρώπου να μοιράζεται και να περιγράφει τόσο γλαφυρά, τόσο επώδυνες καταστάσεις και συναισθήματα...
Νομιζεις οτι οι κατηγοριες σου και ο τροπος που μου μιλας με θιγουν; Αν θες να με βρισεις μπορουσες να μου τα πεις prive. Τουλαχιστον διχνεις το επιπεδο σου. Αν σου ελεγα την ιστορια μου με μελο τροπο θα ελεγες, "αχ ποσο λυπαμαι μπραβο που εισαι δυνατη". Ενω ειμαι το ιδιο προσωπο και επειδη λεω το τι πιστευω μου τα χωνεις. Τοσο πολυ σε επηρεαζει μια αγνωστη; Και στην τελικη πως με κρινεις εσυ απο τη στιγμη που ουτε ξερεις ποια ειμαι ουτε τι εχω καταφερει μονη μου; Και μη μου πεισ την δικια σου ιστορια, ολοι κουβαλαμε κατι και λεμε, "ξερεις τι εχω περασει εγω". Επισης δεν ξερω αν εισαι ψυχολογος η ψυχιατρος και αν μπορεις να κρινεις απο μια προταση καποιον ανθρωπο αλλα ο λογος σου δεν φαινεται επιστημονικος, και δεν μπορεις να υποστηριζεις οτι η ψυχικη μου υγεια πασχει. και δεν αμφιβαλλω για την ιστορια με την μητερα σου. Οσο για τη κοελικη θεωρια και τα περι συμπαντος οτι ολα ερχονται μπροστα σου τι να πω; Ή εισαι 15 ετων ή εξαρτασε απο τους γονεις σου για τα πιστευεις ολα αυτα. Αλλα απο τοτε μου ζω μονη μου ουτε στο Θεο πιστευω ουτε στο καρμα και αηδιες.
...οι ανθρωποι αντιδρουν διαφορετικα στις σκληρες και αντιξοες εμπειριες που βιωνουν...
καποιοι γινονται ευαισθητοι,πιο ''ζεστοι'' ,''ανθρωπινοι'' και συμπονουν περισσοτερο τους αλλους ,που περνανε παρομοιες στεναχωριες...
ενω καποιοι αλλοι ανασκουμπωνονται,οπλιζοντ� �ι με σκληροτητα και πεισμα και λενε ''οτι εγινε εγινε...απο δω και περα θα ειμαι πιο δυνατος!
προσπαθουν να πεισουν και τον ευατο τους οτι ειναι ''σκληροι '' πια και απορθητοι απο οποιοδηποτε συναισθημα πονου και λυπης...ισως εκει μπερδευονται λιγο τα πραγματα...
χαρακτηριζουν λοιπον την εκφραση των συναισθηματων και την παραδοχη του πονου ως αδυναμια και ''κλαψιαρικη'' διαθεση...
ισως να ημουν απολυτη και αποτομη μαζι σου mcan και ισως να μην επρεπε...δεν εχω προβλημα να το αναγνωρισω αλλα ακομα διαφωνω μαζι σου...
πιστευω οτι ''επιτρεπεται'' να σε πιανει το παραπονο και να εξιστορεις αυτα που σε πονεσαν και ακομα πονανε...και παρολα αυτα να συνεχιζεις να εισαι ''δυνατος''...ειμαστε ανθρωποι και λυγιζουμε....
καποιες μερες νιωθουμε παντοδυναμοι και υπεραισιοδοξοι και καποιες αλλες ..ολα ειναι μαυρα...
το οτι θα μιλησουμε ισως και εντονα γι αυτα που περασαμε δεν σημαινει οτι εχουμε παραδοθει και δεν πασχιζουμε ....
επισης ειναι αδικο να ονομαζεις ''κλαψιαρη'' καποιον που εξιστορει γλαφυρα αυτα που περασε....αυτος ξερει ποσο πονεσε!εμεις ισως να μπορουμε να το φανταστουμε...
ειμαι σιγουρη οτι ακομα και συ που δεν εισαι κλαψιαρα καποιες στιγμες ,σκοτεινιαζεις και πονας γι αυτα που σου εχουν συμβει..ισως να μην το δειχνεις..η να το δειχνεις με αλλο τροπο...
ας δεχτουμε την διαφορετικοτητα του αλλου...
ας σταματησουμε να θεωρουμε ντροπη να εκφραζουμε τα συναισθηματα μας...καποιοι ντρεπονται ακομα και να κλαψουν παρουσια αλλων...
βρε ουστ!
φυσικα και το δεχομαι και εχω και πολλους φιλους πιο ευαισθητους και η αδερφη μου ακομα. Αλλα αυτο που ενοουσα και εκει επρεπε να σταθουμε, ειναι πως δεν μπορουμε να στεκομαστε σε ενα γεγονος του παρελθοντος και δεν μιλαω προσωπικα για αυτη την ιστορια αλα ακομα και για εμενα αν στεφτεις το ονομα του topic. Ουτε να προσβαλλω ηθελα ουτε να δημιουργηθει ολο αυτο. Απλως ειπα τη γνωμη μου, ισως με λαθος τροπο. Και φυσικα ποναω οταν 8υμαμαι το πως μεγαλωσε, αλλα δεν μπορω να σταθω εκει και δεν θα τα εγραφα για να μη τα θυμηθω
Quote:
Originally posted by mcan
φυσικα και το δεχομαι και εχω και πολλους φιλους πιο ευαισθητους και η αδερφη μου ακομα. Αλλα αυτο που ενοουσα και εκει επρεπε να σταθουμε, ειναι πως δεν μπορουμε να στεκομαστε σε ενα γεγονος του παρελθοντος και δεν μιλαω προσωπικα για αυτη την ιστορια αλα ακομα και για εμενα αν στεφτεις το ονομα του topic. Ουτε να προσβαλλω ηθελα ουτε να δημιουργηθει ολο αυτο. Απλως ειπα τη γνωμη μου, ισως με λαθος τροπο. Και φυσικα ποναω οταν 8υμαμαι το πως μεγαλωσε, παλια εκλαιγα αλλα δεν μπορω να σταθω εκει και δεν θα τα εγραφα για να μη τα θυμηθω
αρα να συμφωνησουμε στο οτι τα ειπες με λαθος τροπο ολα αυτα...
μονη σου ειπες μολις τωρα οτι δεν θα τα εγραφες ολα οσα περασες για να μην τα θυμηθεις...ισως τελικα αυτοι που τα γραφουν να ναι πιο δυνατοι απο σενα...
αντεχουν να τα θυμηθουν...
τελος ...φιλικα σου λεω να μην θαβεις αυτα που περασαν για να τα ξεχασεις...
αν δεν ξεπεραστουν ,παντα βρισκουν το δρομο τους προς την επιφανεια...
Lidalenia....γελασα με το αυθορμητο .....''βρε ουστ""!!!
ηταν για μενα?να φυγω?
χαχαχαχα
Ξενάκι? Εννοείται ότι το καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν για σένα!!!!!
Ε μα! Δεν άντεξα!!!!!!!!
sabe μου μολισ διαβασα την ιστορια σου. συγκλονιστικα!
το μονο που μπορω να σου πω ειναι ενα μεγαλο μπραβο που καταφερες μονη σου να γινεις αυτο που εισαι!
αυτος ο εαισθητος και γλυκος ανθρωπος!
μακαρι να μεναμε κοντα να γινοσουν φιλη μου, θα ηταν τιμη μου να εχω μια τοσο δυνατη φιλη διπλα μου και να ζουμε τωρα ολα αυτα που δεν ενοιωσες στην εφηβεια σου ξενυχτια, βολτες και τα λοιπα...
και παλι ενα μεγαλο ΜΠΡΑΒΟ μεσα απο την καρδια μου!
Μερικές φορές τα δικά μας προσωπικά προβλήματα και τα επακόλουθά τους μας αφήνουν ανάπηρους! Όχι σωματικά αλλά συναισθηματικά ανάπηρους! Και επειδή στα συναισθήματα υπότιτλοι δεν μπαίνουν.. πρέπει να συνεχίσεις έτσι!! Λυπάμαι για την απώλειά σου.. πρέπει να είναι πολύ ασπρόμαυρη η ζωή σου, και είσαι μόλις 20! Κρίμα..Quote:
Originally posted by mcan
Πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω αν κανετε πλακα η οχι. Σας συγκινησε το post της Sabe; Εγώ έβαλα τα γέλια και μάλλον αυτό ειναι το πρόβλημα. Ότι δραματοποιούμαι τις καταστάσεις, τις κάνουμε μελλό και κλαψιάρικες και έτσι μεγαλοποιούντε και στο μυαλό με αποτέλεσμα να πιστεύουμε στην ατυχη ζωη κτλ κτ. Χωρίς να θέλω να προσβάλω κανένα όλα αυτά μου κάνουν πολλοί Βασιλάκης Καίλας, και το λέω με καλή καρδιά. Όποιος παρουσιάζεται σαν θύμα πιστεύει ότι είναι θύμα.