ΠΩΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ?

Γεια σας σε ολους!

Ειμαι η Ληδα και ειδα το φορουμ ψαχνοντας στο internet για τις λύσεις στο πρόβλημα της παχυσαρκείας.

Το πρόβλημα με αφορά "έμμεσα": αφορά τον άνθρωπο που υπεραγαπώ και είμαι μαζί του. Συγκεκριμένα, 3,5 χρόνια που είμαστε μαζί, όταν ξεκινήσαμε να βγαίνουμε είχε ήδη σοβαρό πρόβλημα παχυσαρκίας, είχε βάλει το μπαλονάκι και με τακτική γυμναστική και διατροχή, κατάφερε να χάσει 35 κιλά. Βγάζοντάς το, ενώ είχε ακόμη λίγο δρόμο μπροστά του (είχε ακόμη 20-25 κιλά για να φτάσει στο διψήφιο νούμερο κιλών) αποφάσισε να κάνει ένα μικρό διάλειμμα από τη δίαιτα. Έκτοτε, 3,5 χρόνια μετά, έχει ξαναβάλει όλα τα κιλά και ακόμη περισσότερα και δυσκολεύεται πολύ να κάνει κάτι επαυτού.

Το θέμα είναι, ότι έχει σηκώσει πολύ ψηλούς τοίχους γύρω του και κλείνεται στον εαυτό του, αρνούμενος να συζητήσει τίποτε περί του θέματος. Αρνείται να κάνει εξετάσεις (τα ετήσια check-up έχει να τα κάνει 3 χρόνια) γιατί δεν θέλει να δει τους δείκτες ανεβασμένους.

Δυσκολεύεται πολύ να βρει ρούχα στο μέγεθός του και αδιαφορεί αρκετά για την εμφάνισή του, αφού δεν έχει το κουράγιο και την θέληση να το βελτιώσει.

Το βλέπω ότι αισθάνεται άσχημα και άβολα για το σώμα του, όμως δεν θέλει να το συζητήσει. Προσπαθώ να τον στηρίξω αλλά προφανώς δεν το κάνω σωστά.

Θέλω πολύ να τον βοηθήσω. Ανησυχώ πολύ για την υγεία του και πιστεύω πως μέσα του δεν είναι ευτυχισμένος. Κάθε μέρα που περνάει κλείνεται ακόμη περισσότερο στον εαυτό του και δεν με βάζει μέσα.

Τον άνθρωπό μου τον υπεραγαπώ και τον λατρεύω. Θέλω να τον βοηθήσω για την υγεία του γιατί διαβάζω όλες τις πιθανές ασθένειες που προκαλούνται από την παχυσαρκεία και ανησυχώ πολύ! Έχει και οικογενειακό ιστορικό βεβαρυμένο από καρκίνο και αυξάνει την ανησυχία μου.

Πώς μπορώ να τον βοηθήσω? Τι μπορώ να κάνω? Εννοείται πως μαγειρεύω ελαφρά, χωρίς σάλτσες και παχυντικά, στο σπίτι δεν έχω λιχουδιές (κι εγώ είμαι λιχούδο οπότε τα αποφεύγω όλα αυτά).

Προφανώς αυτά τα 3,5 χρόνια έχω χειριστεί τα πράγματα πολύ λάθος. Πλέον αναγνωρίζω ότι το θέμα αυτό είναι εντελώς προσφωπικό του και πρέπει να το αντιμετωπίσει μόνος του αντλώντας δύναμη από μέσα του. Όμως κι εγώ που είμαι ανθρώπός του πώς μπορώ να ενισχύσω τη δύναμή του?

Περιμένω εναγωγνίως τη συμβουλή σας

Καλό απόγευμα σε όλους σας και .... keep walking!

xxxxxxxxx

Λήδα

Λήδα μου καλώς ήρθες!
Και μένα Λήδα με λένε και μου κάνει εντύπωση γιατί είσαι η δεύτερη που συναντάω στην ζωή μου!!!
Συμβουλή δεν ξέρω να σου δώσω. Το ίδιο πρόβλημα είχα και γω με τον πατέρα μου, προσπαθήσαμε όλοι να τον πείσουμε να κάνει κάτι και κείνος αρνιόταν κατηγορηματικά τα πάντα, οπότε σε καταλαβαίνω.
Μερικές φορές μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος που έχει το πρόβλημα πρέπει να ξυπνήσει και να πει "τέρμα, θα αρχίσω να με προσέχω", ότι και να κάνουμε εμείς οι γύρω ίσως λειτουργεί και αντίθετα, ίσως δηλαδή τους πεισμώνει και "κλείνονται" ακόμα περισσότερο....

Γειά σου συνονόματη...! Κι εγώ δεν έχω γνωρίσει άλλη Λήδα :)))

Εμένα δεν είναι ότι δεν το αναγνωρίζει. Σε συζητήσεις που έχουμε κάνει έχει ο ίδιος διαπιστώσει το πρόβλημά του και μου έχει μιλήσει (μία φορά μόνο βέβαια αλλά είναι υπέρ-αρκετή) για το πώς νιώθει μέσα του, για τις ανασφάλειες, για τα κοινωνικά σχόλια τα οποία (καλά κάνει) τα απορρίπτει απολύτως. Αλλά βλέπω ότι μέσα του είναι πολύ μαύρος και δεν ξέρω πώς να μπω κι εγώ εκεί για να του καθαρίσω τις μαύρες σκέψεις.

Αναζητώ ψυχολόγο να επισκεφτώ ώστε να μου πει κάποιες συμβουλές. Σίγουρα η στάση μου είναι λανθασμένη μέχρι στιγμής, αλλά δεν μπορώ να το αφήσω έτσι.

...

Λήδα

Ληδάκι
γιατί λες συνεχώς ότι έχεις λανθασμένη στάση?
Και μόνο που σε έχει κοντά του και μόνο το ότι ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ γι' αυτόν και μπήκες και έγραψες κιόλας, είναι πολύ τυχερός!
Νομίζω καλή ιδέα να έβλεπες έναν ειδικό για να σου έδινε κάποιες ιδέες να τον πλησιάσεις περισσότερο. Αλλά νομίζω και μόνο που είσαι εκεί, κοντά του... σίγουρα το νιώθει!

Γειά σου Λήδα κι από μένα.
Όπως πολύ σωστά είπε και η συνονόματή σου, την απόφαση για να αλλάξει κάποιος τη ζωή του την παίρνει μόνος του, είναι προσωπική. Οφείλει ίσως κάποιος να περάσει από όλα τα στάδια της αυτογνωσίας, προκειμένου να καταλήξει εκεί.
Αυτό που χρειάζεται είναι ενθάρρυνση και γλυκειά και σταθερή παρουσία. Τα έχεις όλα αυτά! Οι επικρίσεις και τα καυστικά σχόλια θα τον πάνε πίσω, μάλλον ξέρει πολλά από αυτά.
Θα πρότεινα να διαλέξεις την κατάλληλη για σας στιγμή, με την κατάλληλη ατμόσφαιρα (ησυχία, χαμηλός φωτισμός, ποτάκι κλπ) και να συζητήσετε εκ των έσω και για όλα. Πρόσεξε πολύ καλά να έχει τέτοια διάθεση. Αν δείξει και το παραμικρό σημάδι δυσφορίας άστο για άλλη στιγμή. Τόνισέ του πόσο τον αγαπάς και πόσο θέλεις ποιοτική ζωή μαζί του, με ταξίδια, παιδιά και ό,τι συνεπάγεται μία ευτυχής συμβίωση. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αν δεν αγαπήσει τον εαυτό του αρκετά δε μπορεί να σου εγγυηθεί ποιότητα και σταθερότητα.
Όλοι οι υπέρβαροι δεν έχουν την τύχη να έχουν έναν τέτοιο άνθρωπο στο πλευρό τους. Εμένα προσωπικά στην απόφαση με έσπρωξαν οι γονείς μου. Ίσως όχι με πολύ τακτ, πάντως το έκαναν και τώρα πια είμαι ευγνώμων. Μίλησέ του για δίαιτα, αλλά -γιατί όχι- και για χειρουργείο. Η επιστήμη δίνει πλέον όλα τα όπλα και στο χέρι του είναι να απαλλαγεί από το βάσανο που του έχει καταστρέψει τη ζωή και απειλεί να χαλάσει την κοινή σας πορεία. Όλα αυτά πες τα με αγάπη. Καλή επιτυχία!

Κορίτσια μου γλυκά σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας.

Του έχω μιλήσει. Σκεφτόμαστε για κοινό μέλλον - μένουμε μαζί και θέλουμε να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδιά και μια ευτυχυσιμένη οικογένεια. Σε αυτό το πλαίσιο και με γλυκύτητα, του έχω τονίσει ότι θέλω να γεράσω στο πλευρό του, ότι θέλω να πεθάνουμε μαζί (ταυτόχρονα :Ρ) γεροντάκια, φαφουτάκια αλλά αγαπημένα. Έτσι του έφερα την κουβέντα ότι για να φτάσουμε και οι 2 στα γηρατειά θα πρέπει να προσέχουμε τους εαυτούς μας. Έτσι κι εγώ έκοψα το τσιγάρο (1 πακέτο + την ημέρα) για να είμαι υγιείς και να είμαστε μαζί. Ότι κι εκείνος από την πλευρά του πρέπει να προσέξει την υγεία του.

Όλο αυτό λοιπόν τον οδήγησε στο να θεωρήσει ότι εγώ τον θεωρώ "ληψό" και "μισό" κι ότι κάποια μέρα θα τον παρατήσω. Θέε μου είναι τόσο μεγάλες οι ανασφάλειές του που με διώχνει! Εγώ είμαι εκεί για εκείνον και προσπαθώ να τον βοηθήσω κι αυτός κλείνεται.

Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, σε περιόδους που δεν είχα αυτοσυγκράτιση, τον έχω προσβάλει με χιουμοράκι κακό - ΠΟΛΎ ΛΑΘΟΣ μου γιατί και σε εμένα να το έκανε κάποιος θα με έδιωχνε.

Βρήκα έναν ψυχολόγο και θα πάω...

Κάτι που δεν σας είπα όμως... είναι ότι όλο αυτό με γεμίζει τρομακτικό άγχος και φοβία. Και αντιμετώπιζα για 10χρόνια περίπου βουλιμικά επισόδια υπερφαγίας τα οποία ακολουθούνταν από εμετούς. Μπορεί και να έφτανα τα 3 επισόδια την ημέρα. Έχω καταφέρει πλέον και το έχω σταματήσει. Όχι απόλυτα, αλλά σε μεγάλο βαθμό.

Η κατάσταση με εκείνον με οδηγεί με απόλυτο άγχος ότι θα του συμβεί κάτι... και με δυσκολία κρατιέμαι για να μην κυλήσω εγώ πάλι.

Βασικά νιώθω ότι αν τον βοηθήσω θα λυτρωθώ κι εγώ απολυτα από την κατάρα αυτή...

Είναι τόσο τυχερός στην ατυχία του!
Πρέπει να ατσαλωθεί ως προς την αυτοπεποίθησή του. Αυτό θα το κάνει, επιμένω, ο ίδιος. Δε μπορεί ούτε ο ψυχολόγος να βοηθήσει από απόσταση. Πρέπει ο ίδιος να παρίσταται στις συνεδρίες. Το να λέει ότι είναι "μισός" σκέφτηκες ποτέ ότι μπορεί να είναι η εύκολη λύση? Θυματοποίηση.... το πιο εύκολο! Δε φέρουμε καμία ευθύνη για τα κακώς κείμενα της ζωής μας, αφήνουμε τους άλλους να χτυπιούνται κι εμείς απομονωνόμαστε στην ασφάλεια της μοναξιάς και της μιζέριας μας.
Εσύ πήρες την κατάσταση στα χέρια σου, έκοψες το κάπνισμα, δραστηριοποιήθηκες. Είναι η σειρά του να αρπάξει τη ζωή από τα μαλλιά, χωρίς κλάψες, αλλά με συναίσθηση ευθύνης. Μπορεί να ακούγομαι λίγο σκληρή, αλλά εκεί που ήταν ήμουνα και ελπίζω ολόψυχα εκεί που είμαι να ρθει!
Α! Ιδέα: Γιατί δεν του δείχνεις όσα γράφουμε για το θέμα του? Αν ήμουν στη θέση του, θα συγκινούμουν πολύ...

Τον φοβάμαι! Φοβάμαι ότι θα λειτουργήσει αρνητικά επάνω του και θα κλειστεί περισσότερο.

Μέσα στην απόγνωσή μου για να τον βοηθήσω (παιδιά, είναι πολύ δύσκολο ταυτόχρονα να περνάς μόνος σου τον προσωπικό σου γολγοθά και να προσπαθείς να στηρίξεις τον άνθρωπό σου) του εκμυστηρεύτηκα το πρόβλημά μου. Και το πώς το κατάφερα και ότι η δική του περίπτωση που έχει αφεθεί τόσο πολύ μου δημιουργεί πίεση και φοβάμαι ότι θα ξανακυλήσω.

Ήταν πολύ γλυκός και supportive απέναντί μου. Όμως μου απαγόρευσε να το συσχετίζω το ένα με το άλλο.

Έχεις δίκιο γλυκιά Ava: η θυματοποίηση είναι η πιο εύκολη στάση. Όταν ήταν παιδάκι το βάρος του ήταν φυσιολογικό. Είχε τάσεις παχυσαρκίας στην εφηβεία του αλλά από φωτογραφίες και μαρτυρίες της μαμάς του, το βάρος του ήταν πιο βαρύ από το φυσιολογικό. Φεύγοντας για σπουδές στην Αμερική έγινε το μεγάλο κακό: εικάζω ότι ήταν η μοναξιά (ήταν εντελώς μόνος του, σε ένα σπίτι μόνος του χωρίς παρέες και έβλεπε βίντεο όλη μέρα μόνος του τρώγοντας πίτσες). Λογικό, να πάρει πολλά κιλά. Μετά έχασε την μπάλλα...

Οταν λοιπόν του το συζητάω, η απάντησή του είναι "εγώ έτσι είμαι"! ..... "Τι να κάνω"? "Δεν μπορώ είμαι άρρωστος!"

Δεν ξέρω πραγματικά......

Αλήθεια Ληδάκι το χειρουργείο το σκέφτεται καθόλου?
Ξέρεις γιατί στο λέω, επειδή είναι πολλά τα κιλά και ίσως του φαίνεται βουνό να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα διατροφής με διαιτολόγο.....

Καλα τον διαιτολόγο ΟΥΤΕ να τον ακούσει. Έχει πάει στο παρελθόν και τον είχε βοηθήσει. Όμως μετά πήρε τα κιλά ξανά γιατί αυτό θέλει αλλαγή στάσης ζωής κι όχι μια περίοδο δίαιτας.

Πλέον έχει δημιουργήσει μια θεωρία πως δεν ξαναπηγαίνει σε διαιτολόγο γιατί εάν πάει και αποτύχει μετά δεν θα έχει κανέναν άσσο στο μανίκι του...

Είχε βάλει 2 φορές μπαλονάκι και τώρα σκέφτεται να βάλει 3η φορά. Το χειρουργείο του sleeve δεν το σκέφτεται - κι εμένα μου ακούγεται πολύ τρομακτικό χωρίς να το έχω ψάξει αρκετά.

Έχει πάρει την κατιούσα.... Έχει πλέον παραδοθεί ακόμη και στο κρεβάτι... Όταν δεν μπορεί και πολλά πολλά, λέει "τι να κάνω; είμαι χοντρός..." αντί να πει "ε όχι θα το αντιμετωπίσω για να σου αλλάζω τα φώτα (μωρή!)"

:)

Λήδα μου, λυπάμαι που θα σου πω τα πράγματα από την σκοπιά των παιδιών..

Η παχυσαρκία και τα προβλήματα υγείας του πατέρα μου έχουν κλονίσει τρομερά την σχέση μου με εκείνον. Βλέπω εναν άνθρωπο απαθή, με μια μονιμη θλίψη και η αδράνειά του σχεδόν με εξοργίζει. Να πώ το δίκιο μου όμως, αυτή η κατάσταση άρχισε όταν ήμουν ήδη στα 20. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο θα μπορούσε να μ είχε επηρεάσει αν κάτι τέτοιο συνέβαινε από την παιδική μου ηλικία.

Ένας σοβαρά παχύσαρκος άνθρωπος κουβαλάει πάντα μέσα του έναν σταυρό. Το ξέρω καλά. Υπήρξα εκεί κ κάνω αγώνα για να γίνω "φυσιολογική". Αλλά η στάση του φοβάμαι ότι ενδεχομένως να επηρεάσει την σχέση σας, κάτι που το απεύχομαι με όλη μου την καρδιά. Δεν αναφέρομαι καν στο αισθητικό θέμα. Αλλά ξέρω πως είναι να ζεις με ενα μαυρο συννεφο μεσα στο σπίτι σου. Πόση ενεργεια θα έχετε να αντιμετωπίσετε κ οι δύο μαζί τις αναποδιές?

Αντιμετωπίζω πολύ πιο ήπια το δικό σου θέμα και από την πλευρά της συντρόφου. Είμαι σε μια σχέση ενάμισι χρόνο τώρα, μέσα στον οποίο έχω χάσει 28 κιλά. Με βοήθησε η στήριξη του και η ανευ όρων αγάπη του σε αυτό. Όποτε τύχαινε να κάνω σχόλια για το σώμα μου ήταν εκεί να με συνετίσει, να μου τα χώσει "να μην λέω τετοια για την κοπέλα του" και να με ντοπάρει "όταν το πάρεις απόφαση, θα το πετύχεις, μόνο για σένα." Με βοήθησε όπως κανείς όλα αυτά τα χρόνια. Στον στρατό λοιπόν, ο "πασάς" μου πήρε καμιά 15αριά κιλά, φτάνοντας στο +30 από το φυσιολογικό του βάρος. Μήνες τώρα λέει ότι θέλει να τα χάσει, χωρίς να πολυπροσπαθεί. Η ψυχολογία του λόγω στρατού δεν τον βοηθούσε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Από την στιγμή που τελείωσε με αυτό, ξαναγύρισε στη δουλειά του και πήρε πάλι το μισθό του στα χέρια του, συνειδητά μόνος του άρχισε να προσέχει πλέον.

Αυτούς τους μήνες είχαν γίνει κουβέντες μας, που με κάθε τρόπο του είχα πει κάθε τι που θα μπορούσα να πω, χωρις να γίνει προσβλητικό με πολλή αγάπη και στήριξη. Τα ήξερε όλα αυτά, ήθελε να μου αρέσει πιο πολύ κλπ.. αλλά αν δεν το παιρνε απόφαση από μόνος του, ακρη δε θα έβγαινε. Με το που ενιωσε καλύτερα ψυχολογικά, τον βλέπω πιο δυναμικό..

όμως.. δυστυχώς Λήδα μου, ο σοβαρά παχύσαρκος άνθρωπος παραιτείται πριν την προσπάθεια πολυ πιο ευκολα.. επειδη ο δρόμος του φαίνεται Γολγοθας. Μην το παίρνεις πανω σου όλο αυτο.. Χρειάζεται κ ο ίδιος να πάψει να εθελοτυφλεί. και αν μιλάμε για 60 κιλά παραπάνω από το κανονικό του (ή περισσότερο) θα πρέπει να το αποφασίσει. Πιθανώς και με χειρουργείο που είναι πιο "ανώδυνο" για κάποιους, σε σχέση με μια μακροχρόνια προσπάθεια. Είναι κρίμα νέος άνθρωπος να πετάει κάθε θέληση για ζωή στα σκουπίδια.. γιατί δυστυχως, καλή μου, αυτό βλέπω..

σου ευχομαι με όλη μου την καρδιά όλα να πάνε εν τέλει καλά.. δεν εχουμε μαγικες συνταγες για σενα.. όμως παντα ενας καλός λόγος και λίγη κατανόηση μπορούν να μας φωτίσουν τις γκρίζες μας στιγμές!

να προσέχεις!!

Αχ esceden... κλαίω γιατί έχεις δίκιο...

Τον αγαπώ τόσο πολύ, δεν θέλω να πάθει κακό... εκεί πηγαίνει! Δεν θέλω να κλείνεται στον εαυτό του και να θωρακίζεται επειδή πήρε λάθος δρόμο.... Δεν θέλω να βλέπω ότι τον κοιτάζουν περίεργα κι εκείνος κάνει επιτυδευμένα ότι αδιαφορεί αλλά να νιώθω το βέλος στην καρδιά του σαν να τρυπάει κι εμένα...

Δεν θέλω να με κοιτάζουν στην παραλία το καλοκαίρι και να λένε "τι κάνει αυτή με αυτόν" και να το βλέπει και να στεναχωριέται! Θέλω να βγω να του πάρω δώρο ένα πουκάμισο που του κάνει και τον κολακεύει...

θέλω να αντιδράσει

αλλά όλα αυτά τα θέλω εγώ!...

αχ κλαίω κι αυτός κλειδώνεται....

ela sto chat :)

Δωσε μου 15 λεπτα ακριβως σε παρακαλω και μπαινω

ναι βρε
μην μου αγχωνεσαι :)

Ληδάκι ελπίζω να πήρες χθες λίγο θάρρος.
Σήμερα αναρωτιέμαι, του έχεις μιλήσει καθόλου για τον δακτύλιο? Είναι φυσικό να φοβάται τα βαρειά χειρουργεία. Το ίδιο ένιωθα κι εγώ, φοβόμουν τον ακρωτηριασμό.
Όταν οι γονείς μου με προέτρεψαν στο δακτύλιο έκανα ένα χρόνο να το αποφασίσω και αυτό. Πίστευα πως θα τα καταφέρω με δίαιτα. Κυρίως λόγω του φόβου μου. Αλλά που... Μέχρι που κάποιος χειρουργημένος με δακτύλιο μου σύστησε το γιατρό του -και δικό μου πια- και είδα με τα μάτια μου έναν κούκλο που έχασε 60 κιλά και συνεχίζει.
Είναι ένα χειρουργείο - μη χειρουργείο. Το πιο ήπιο και το λιγότερο επεμβατικό. Και κυρίως, αναστέψιμο. Να επισημάνω πως και ο δακτύλιος δεν είναι μαγικό ραβδάκι. Είναι όμως ένα πάρα πολύ σημαντικό βοήθημα. Πρώτη φορά νιώθω πως θα τα καταφέρω. Το πιστεύω και θα γίνει. Αναφέρω ,δε, πως χθες έφαγα κοτόπουλο φιλέτο με σάλτσες, πατάτες τηγανιτές, τυρόπιτα. Να πεις στον καλό σου ότι με ελάχιστη προσοχή θα αδυνατίσει. Πες του και για τα φαγητά. Μη φαντάζεται πως θα ψωμολυσσάξει...
Το μπαλονάκι να μην το σκεφτεί καθόλου. Είδατε ήδη την αποτυχία. Το ίδιο συμβαίνει σε όσους το επιχείρησαν. Πεταμένη ελπίδα και χρήματα, τζάμπα ταλαιπωρία.
Είναι κρίμα τα αισθήματα μειονεξίας να σας ροκανίζουν τη ζωή και την ψυχολογία. Λίγο να βγει από το καβούκι του οι λύσεις είναι μπροστά σας. Φιλιά!

Quote:

---

Originally posted by ledaki

Έχει πάρει την κατιούσα.... Έχει πλέον παραδοθεί ακόμη και στο κρεβάτι... Όταν δεν μπορεί και πολλά πολλά, λέει "τι να κάνω; είμαι χοντρός..." αντί να πει "ε όχι θα το αντιμετωπίσω για να σου αλλάζω τα φώτα (μωρή!)"

:)

---

Αχ Ληδάκι μου
σε καταλαβαίνω
γιατί πως να το κάνουμε μια φυσιολογική ερωτική ζωή γεμίζει και τους δύο, αλλιώς κάτι λείπει...
Βέβαια η αγάπη γεμίζει μεγάλαααα κενά αλλά...

Κοριτσάκια μου όμορφα και γλυκά πόσο χαίρομαι που μπήκα κι έγραψα τον πόνο μου! Είναι μοναδικό να ακούγεται η "φωνή" σου και να σου απαντάν τόσο ανθρώπινα άνθρωποι που δεν γνωρίζεις! Είναι πραγματικά συγκινητικό και σου δίνει κίνητρο να συνεχίσεις να παλεύεις, σταματώντας να νιώθεις μόνος σου!

Σχετικά με τον δακτύλιο Avoula το σκέφτομαι και θα μπορούσα (φαντάζομαι η φαντασιόπληκτη) να τον πείσω να το κάνει. Είναι όντως αναστρέψιμο? Με αυτόν αδυνάτισε που λέγανε η Ντόρα Μπακογιάννη? Και να σε ρωτήσω? Εσύ πώς ξεκίνησες και πού θέλεις να φτάσεις? Κι όταν φτάσεις (με το καλό!!!!!!!!!!!!!) μετά τι κάνεις? Τον βγάζεις τον δακτύλιο?
Παρενέργειες δεν έχει? Του τύπου έχω ακούσει ότι τρυπάει το στομάχι και κάτι τέτοια.

Να το προσπαθήσω να τον πείσω λές? Πώς νιώθεις με αυτόν? Λες το μπαλλονάκι να είναι χαμένη υπόθεση ε?

Σας φιλώ πολύ και keep walking!

Είναι αναστρέψιμο, με την έννοια πως τον αφαιρείς όποτε θέλεις. Αλλά δεν θέλεις. Σκέψου πως εξακολουθούσα η ανόητη να το σκέφτομαι και μετά την τοποθέτηση και μου είπε ο γιατρός να πάμε εδώ και τώρα να τον αφαιρέσουμε και φυσικά το βούλωσα.
Ναι, με αυτόν αδυνάτισε και η Μπακογιάννη και η Μπάρμπα και η Λιάνη κάποτε και ας λένε διάφορα περί δίαιτας. Γενικά είμαι υποψιασμένη όταν ακούω διάφορους να χάνουν δεκάδες κιλά τάχα με δίαιτα. Το μυστικό για να μην ξαναπαχύνεις είναι να μην τον αφαιρέσεις.(Βλέπε περίπτωση Λιάνη). Σκοπεύω -μιας και δεν με ενοχλεί καθόλου- να τον κρατήσω καμιά δεκαριά χρόνια. Ξεκίνησα 99 κιλά, έχασα μέχρι τώρα 12. Χθες τσίκνισα φυσικά, εννοώ πως δεν αποκλείει την κοινωνική σου ζωή και δεν είσαι αναγκασμένος να το πεις πουθενά, αν δεν το θέλεις. Μόλις χάσω τα κιλά θα συνεχίσω να τον έχω, γιατί το μυαλό και η λαιμαργία δυστυχώς αλλάζουν δύσκολα. Επιπλοκές μπορεί να υπάρξουν, αλλά όχι διάτρηση στομάχου, άλλες. Εξαρτάται από τη συνεργασία του φέροντος το δακτύλιο και από την εμπειρία του γιατρού.
Το μπαλονάκι μην το διανοηθεί. ʼλλωστε κρατάει μόνο κάποιους μήνες. Μετά τι γίνεται, μου λες?
Φιλιά πολλά και ό,τι θέλεις εδώ είμαι.

Συμφωνώ σε όλα με την ʼβα. Και για το μπαλονάκι και για τις διασημότητες που τις βλέπεις ξαφνικά κορμάρες! μα είναι δυνατόν? Εμείς γιατί δεν τα καταφέρνουμε δηλαδή, τόσο αδύναμες είμαστε? Απλά δεν το λένε, χάνουν τα κιλάκια και μετά τα ΜΜΕ κυκλοφορούν την διάσημη δίαιτα της τάδε που έχασε 20-30 κιλά !

Θα προσθέσω πως όλες τις επεμβάσεις τους τις κάνουν στο εξωτερικό, για ευνόητους λόγους... Πού να τους πάρουμε χαμπάρι εμείς οι κοινοί θνητοί!

Όντως είναι ύποπτο όταν κάποιος χάνει νεράκι τα κιλά. Εγώ που προσπαθώ να απαλλαγώ από 10 κιλά, υποφέρω με δίαιτα και γυμναστική και πάλι το ΤΟΠ ΤΟΠ ΤΟΠ μου είναι 1 κιλό την εβδομάδα. Κι άσε που κάπου κολάς αναγκαστικά γιατί τα παίζει λίγο ο μεταβολισμός σου κλπ κλπ.

Οπότε σύσσωμη η ομάς προτείνει να τον πείσω για δακτύλιο? Με το μπαλλονάκι που μου λες Αβούλα, εννοείται ότι μετά ξανά τα παίρνεις αφού το είδα με τα μάτια μου. Το έβγαλε και τσούκου τσούκου τσούκου τα ξαναπήρε τα κιλάκια - μην σου πω και παραπάνω.

Σκέφτομαι μήπως να πάω αντί για ψυχολόγο (γιατί για να είμαι ειλικρινής, με βοηθάτε πολύ εδώ με τις καθοδηγήσεις σας κι η προσωπική εμπειρία είναι πολύ πιο σημαντική από τη βοήθεια ενός ανθρώπου εκτός "του χορού") μήπως να πάω κατευθείαν για ενημέρωση σε έναν γιατρό που εξειδικεύεται στο δακτύλιο. Έχω κάποιον στα υπόψιν μου - θα σας πω γιατί δεν έχω μαζί μου το όνομά του να μου πείτε εάν τον ξέρετε.

Απλώς σκέφτομαι, ωραία... τον βάζουμε το δακτύλιο. Και τον κρατάμε και 10 χρόνια μετά από την απώλεια βάρους. Μετά τι γίνεται;

Μόλις θυμήθηκα ότι είχα μια συνάδελφο η οποία ταλαιπωρούνται από τα παραπανίσια της κιλά και έβαλε δακτύλιο αλλά έχασε ελάχιστα. Και της τον έσφιγγαν και δουλειά δεν έκανε και έχασε κάθε ελπίδα η καημένη. Και την είδα μετά από χρόνια και ήταν ακριβώς τα ίδια -μην πω παραπάνω αλλά ντράπηκα να τη ρωτήσω τι απέγινε η προσπάθειά της....

Ήθελα να σας πω επίσης να μου πείτε τη γνώμη σας στο εξής: εγώ έχω βάλει 10 κιλά μέσα στο διάστημα της σχέσης μας (ήμουν 50 κι είμαι 60) κ συνέχεια γκρινιάζω δεν μου κάνουν τα ρούχα μου, μπλα μπλα μπλα βλακείες. Λοιπόν, ξεκίνησα σε μια διαιτολόγο πρόγραμμα διατροφής (αυτά που ΟΛΟΙ ξέρουμε αλλά εγώ θέλω να πλερώνω για να τσούζει και να το κρατάω) και ένα πρόγραμμα γυμναστικής - έχουμε διάδρομο σπίτι και κάνω κάθε πρωί. Λοιπόν, έχω αρχίσει και χάνω (το 1 κιλό την εβδομάδα που σας λέω). Λοιπόν, το ότι χάνω κιλά και νιώθω ξεφούσκωτη και κάνω το πρόγραμμά μου στο διάδρομο κι έχω βελτίωση του τα λέω με ενθουσιασμό. Και γιατί το νιώθω αλλά και γιατί σκέφτομαι μήπως τον παρακινήσει το παράδειγμά του. Κάνω καλά; Ή μήπως έχει αντίθετα αποτελέσματα για αυτόν;

Επίσης, μαγειρεύω τα φαγητά της δίαιτάς μου και για τους δύο - απλώς δεν του το έχω πει :Ρ Βέβαια το θέμα είναι τι τρώει στο γραφείο και καθ'οδόν....

Καταρχήν τακτική του φόρουμ είναι να μην επιβάλλουμε τίποτα. Μόνο να προτείνουμε, με βάση τη δική μας εμπειρία. Θα ένιωθα απαίσια αν σου έλεγα ναι, πήγαινέ τον για δακτύλιο και για τους όποιους λόγους υπέφερε ο άνθρωπος παραπάνω. Δεν έχει περάσει και λίγα.
Ο δακτύλιος είναι η προσωπική μου φόρμουλα αδυνατίσματος, κυρίως γιατί το αποφάσισα η ίδια. Με βάση το ιστορικό του, έχω την εντύπωση ότι εκεί θα τον οδηγήσει και ο αρμόδιος χειρουργός παχυσαρκίας. Αν πει, ναι θέλω να χάσω εξήντα κιλά, αλλά από την άλλη δε θέλω ριζικά πράγματα τι άλλο να πει? Πάει εκεί το πράγμα από μόνο του. Εξακολουθώ να πιστεύω πως γιατρός που σέβεται τον εαυτό του και τη φήμη του δεν θα προτείνει μπαλονάκι σε αυτή την περίπτωση.
Για σένα τώρα: Το να θέλεις να χάσεις κάποια κιλά που σε δυσκολεύουν δεν είναι βλακεία. Όσο πιο αδύνατοι είμαστε, τόσο πιο πολύ θέλουμε την τελειότητα. Θέλουμε να είμαστε αρεστοί σε μας και ποθητοί στους άλλους. Δεν είναι κακό. Η προσπάθειά σου σίγουρα θα τον παρακινήσει. Όταν είχα σχέση με έναν αθλητή, κάποιες φορές επαναπαυόμουν στη σκέψη πως με αγαπάει όπως είμαι, τις περισσότερες όμως έλεγα μέσα μου τι δουλειά έχω εγώ με την κορμάρα. Μια κορμάρα που φρόντιζε καθημερινά. Σε αντίθεση με μένα που φρόντιζα μόνο να γεμίζω το στομάχι μου. Και μετά βούλιαζα στις τύψεις και στον καναπέ. Με άδειο το κουτί της πίτσας δίπλα μου. Μάλλον κάτι σου θυμίζω... Συνέχισε τη διαιτητική μαγειρική, όμως μην του τονίζεις πως το κάνεις γι' αυτόν. Σ' εμένα λειτουργούσε αντίστροφα. Ένιωθα πως μου έλεγαν οκ, εμείς θα φάμε όλα τα καλούδια, γιατί το δικαιούμαστε, εσύ όμως χοντρή, πάρε μία σαλάτα. Γιατί αυτό σου αξίζει. Φυσικό ήταν να εξοργίζομαι.
Καλή σας επιτυχία! Και στους δύο!

Ως εξωτερικος παρατηρητης βλεπω εναν ανθρωπο πληγωμενο μεν , που δεν του αρεσει η εξωτερικη
του εικονα , εχει χιλιαδες ανασφαλειες αλλα συγγνωμη που θα στο πω και το λεω με ολη μου την
αγαπη βλεπω εναν βολεμενο ανθρωπο.Εχει εσενα να τον υπεραγαπας και ΜΠΡΑΒΟ σου που του
στεκεσαι βραχος τοσα χρονια αλλα δυστυχως αυτος δεν σκεφτεται το ιδιο.
Εχεις γινει ποτε σκληρη μαζι του;Του εχεις πει τι αισθανεσαι; Δεν εχεις πει ποτε μεσα σου "Ε αει σιχτιρ";
Τον καταλαβαινω ομως.Οταν ημουν 90 κιλα και το αγορι μου με εβλεπε θεα γιατι με αγαπουσε εγω τον
τρελαινα με τη συμπεριφορα μου.Του συμπεριφερομουν ασχημα και προσπαθουσα να πιαστω απο το
παραμικρο για να του αποδειξω οτι δε του αρεσω , οτι ειμαι χοντρη , οτι θα με παρατησει αυριο για την
πρωτη αδυνατη που θα του γυαλισει.Ετσι δυστυχως ειναι η ψυχολογια ενος ανθρωπου χωρις αυτοπεποιθηση.
Αν δεν αγαπαει τον ιδιο του τον εαυτο , αν δε καταλαβει οτι καταρρεει ετσι που παει ,τοτε δυστυχως δε
μπορει να αγαπησει κανεναν.Βαλτο στο μυαλο σου αυτο.Κανε κατι.Σταματα να τον χαιδευεις.
Δεν ξερω τι θα εκανα στη περιπτωση σου.Ορθα επραξες να συμβουλευτεις ψυχολογο.Δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι
ιδιοι αλλα τοτε , οταν το αγορι μου σταματησε να μου δικαιολογει τα παντα και μου μιλησε εξω απο τα
δοντια για το πως τον κανω να αισθανεται και ποσο σιχαμενη συμπεριφορα ειχα , συνηλθα!

Γειά σας κοριτσάκια μου όμορφα!

Λυπάμαι που δεν επικοινώνησα νωρίτερα, όμως το Σ/Κ είμαστε συνέχεια μαζί και είναι δύσκολο να γράψω. Βλέπετε... δεν θέλω να με αντιληφθεί ότι το κάνω γιατί έτσι ανάποδο κεφάλι που είναι θα με κατηγορήσει ότι του κάνω κακό πάλι...

Μαρουλάκι μου γλυκό έχεις δίκιο... είναι βολεμένος αρκετά και πολύ πολύ θυματοποιημένος. Του στυλ: εγώ έτσι είμαι - δεν ΜΠΟΡΩ να αλλάξω - έτσι με γνώρισες - δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα γίνω κάτι άλλο κ΄λπ κλπ. Του έχω μιλήσει σκληρα... τίποτε.

Τώρα έχει γίνει πλέον συχνό πρόβλημα οι δερματοπάθειές του, η ατονία του, πονάνε τα πόδια του... Νιώθω ότι το παλεύει μέσα του.. Ότι δεν είναι καλά. Του έκανα πάλι κουβέντα αν και είχα υποσχεθεί ότι δεν θα του κάνω. Μου είπε ότι σαφώς και καταλαβαίνει ότι τον νοιαάζομαι και ότι όλα αυτά του τα λέω από αγάπη κι ότι έτσι θα έπρεπε να είναι. Όμως ότι του κάνω κακό...

Πώς μπορεί η αγάπη να κάνει κακό?

Με ποιον τροπο υπαινισσεται οτι του κανεις κακο?

Ότι τον πιέζω με το να του το συζητάω, ότι προτιμάει να μην το συζητάμε γιατί του δημιουργείται ψυχολογική πίεση και πηγαίει και τρώει κρυφά.

Προσπάθησα πάλι το Σ/Κ να του εξηγήσω ότι με το να κλείνουμε τα μάτια στο πρόβλημα, αυτό δεν εξαφανίζεται. Και για τα πιθανά προβλήματα υγείας που μπορεί να προκύψουν. Είναι 37 ετών κι έχει ιστορικό καρκίνου στην οικογένεια - έχασε τον πατέρα του από αυτή την αρρώστια.

Προσπαθώ να μην το λέω "ντούκου" και άσχημα - αλλά λίγο πιο ωραιοποιημένα. Όχι πάντα όμως. ʼΛλες φορές είμαι πιο σκληρή.

Τον πιέζω που του μιλάω και καλά θα κάνω να μην λέω τίποτα - τουμπεκί. Κι εγώ να κάνω δίαιτα (στα 58 πλέον) και γυμναστική κι εκείνος να παραγγέλνει γύρους....

Ληδα μου.. καθε θυμα θέλει θυτη.

Τον αγαπας, το καταλαβαινω. Καλά κανεις και ειναι υπεροχο το ποσο του στεκεσαι. Μην τον αφησεις ομως να σε κανει να νιωθεις θυτης επειδη εκεινος το εχει αναγκη για να νιωθει θυμα.. Σηκωνεις ενα βαρος στις πλατες σου που ειναι κριμα να το σηκωνεις μονη..

Οπότε? Σηκώνω τα χέρια ψηλά? Φεύγω?

Σήμερα του είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου (πιο πολύ σοβαρού όμως) ότι "δεν σου ξανακάθομαι αν δεν αρχίσεις δίαιτα" και εκείνος τσαντίστηκε μου κράταγε μούτρα. Και του λέω ότι του το λέω για κίνητρο κι εκείνος μου είπε ότι αυτό είναι "αντικίνητρο".

Σκατά σκατά σκατά.... Βρούβες βρούβες βρούβες... Κι εγώ είμαι 100% προσηλωμένη στη δίαιτα-γυμναστική και βλέπω αποτέλεσμα κι εκείνος.... Μια φίλη μου μου έλεγε ότι μπορεί αυτό (το ότι δηλαδή εγώ κάνω πράγματα για να βελτιώσω το σώμα μου) μπορεί να τον "κολλάει" και να τα κάνει χειρότερα τα πράγματα. Τι να πώ?

Η αδελφή του (στην ίδια κατάσταση, μετά τη 2η εγκυμοσύνη της έχει βάλει 30 κιλά και θέλει να τα χάσει - τουλάχιστον το παλεύει) βρήκε λέει μια δίαιτα πύραυλος με την οποία μέσα σε 1 μήνα εάν είσαι υπέρβαρος χάνεις 15 κιλά. Μου το συζήτησε για να το κάνει η ίδια και να πείσουμε τον αδελφό της να την κάνει κι αυτός κι ήμουν πολύ αντίθετη γιατί η δίαιτα είναι καρα-χημική, καρα-πρωτεινική-τύπου ʼτκινς και χειρότερη. Όμως το επιχείρημά της ότι θα τον βοηθήσει να "ξεκολήσει" και να πάρει μπρος και μετά θα κάνει τη σωστή διατροφή λίγο με πείθει. Ότι δεν θα το κάνει μια ζωή ώστε να χαλάσει ο οργανισμός του.

Του την είπε κι εκείνη του την είπα και εγώ. Είπε ότι τη σκέφτεται. Του λέω πότε με τοκαλό? "Θα δούμε", "όταν το αποφασίσω", "δεν είμαι έτοιμος ακόμα" (αυτά τα έλεγε και πριν 2 χρόνια και πριν 25 κιλά...)

Έτσι ήρθε το "δεν σου κάθομαι". Γιατί μετά ήθελε αγαπουλίτσες αλλά πού κέφι για τέτοια....

Οπότε?

Esceden είσαι almost there!!!! Τώρα είδα την ένδειξη από κάτω που λέει από πού ξεκίνησες και πόσα σου μένουν!!! Μπρρρρρρρρρρρρρρρράβοοοοο οοοοοοοοοοοοοο!!!! Πώς αισθάνεσαι στο ΝΕΟ ΣΟΥ ΚΟΡΜΙ?????????

ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

Παιδιά να ρωτήσω κάτι: πώς σας φαίνονται - τι άποψη έχετε για τις φάρμες που πας 2-3 μήνες και μένεις εσώκλειστος και σε αδυνατίζουν? Το έχει ψάξει κανείς?

Quote:

---

Originally posted by ledaki
Οπότε? Σηκώνω τα χέρια ψηλά? Φεύγω?

Σήμερα του είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου (πιο πολύ σοβαρού όμως) ότι "δεν σου ξανακάθομαι αν δεν αρχίσεις δίαιτα" και εκείνος τσαντίστηκε μου κράταγε μούτρα. Και του λέω ότι του το λέω για κίνητρο κι εκείνος μου είπε ότι αυτό είναι "αντικίνητρο".

---

λάθος- λάθος - λάθος. το έχω πεί και εγώ αυτό και μετα δε μου καθόταν αυτός από αντίδραση .τόσα χρόνια με αυτόν τον άνθρωπο πρώτη φορά μου θύμωσε όταν ξεστόμησα αυτή την κουβέντα.

Παντως συγχαρητηρια για τις αντοχες σου στην σχεση αυτη... Απο την μια μου αρεσει που ενδιαφερεσαι τοσο πολυ για τον ανθρωπο σου, απο την αλλη φαινεται οτι εχεις ενα κανεις με ενα παιδι και ας φτανει τα 40 σε λιγο καιρο. Μηπως να αρχισεις να του δειχνεις οτι δεν εισαι δεδομενη πλεον? Λιγο να ταρακουνηθει.... Το κινητρο του εισαι εσυ, σε περιπτωση που το εχασε και το ψαχνει. Παντως ειναι πολυ τυχερος που σε εχει κοντα του. Καλη δυναμη και ελπιζω συντομα να αποφασισει να κανει κατι για το προβλημα.

υγ. φαρμες στην ελλαδα? πρωτη φορα το ακουω αυτο...

Βγάζω αντιδραστικότητα έτσι... Σωστά...

Καλά Κώστα μου δεν είμαι και καμιά Αγία. Πιθανολογώ ότι ο τρόπος μου δεν είναι ο άριστος και γενικότερα όλο και κάποιες ***λακίες κάνω και εγώ και δεν τον βοηθάω. Φαντάζομαι...

Μια φορά που του έκανα πλάκα στο τηλέφωνο γελώντας (αλλά αυτός δεν το κατάλαβε) ενώ γυρνούσα σπίτι κι ήταν αυτός εκεί και με περίμενε, του έλεγα κάτι κουφά του στύλ ότι δνε έρχομαι, βαριέμαι, πάω να βγω να χτυπήσω γκομενάκια και κάτι τέτοιες βλακείες... έφτασα σπίτι μετά από 10 λεπτά τραλαλά τραλαλό και τον βλέπω με μια μούρη μέχρι εκεί κάτω και μπροστά στη μπλούζα του τεράστιοι λεκέδες σοκολάτας. Του λέω "τι έπαθες παιδί μου, τι είναι αυτά?"... μου λέει "νόμιζα ότι σοβαρολογούσες και πήγα και έφαγα 2 παγωτά από τη στεναχώρια μου".

Οπότε το να τα βροντήξω και να φύγω για να τον ταρακουνήσω (πράγμα που με συμβουλεύει η μαμά μου αν και τον υπεραγαπά) ώστε να ξεκινήσει να κάνει κάτι για αυτό... θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Σας κούρασα... τι να πείτε κι εσείς?!?!?

Η ʼβα νομίζω είχε προτείνει να του έδειχνα τα μηνύματα αυτά. Μήπως να του έγραφε κάθε ένας από εσάς κάτι για να διαβάσει να κινητοποιηθεί? Λέτε να βοηθήσει αυτό?

Σας φιλώ

ΥΓ: όχι φάρμες στο εξωτερικό. αλλά κάνω τώρα μια μικρή έρευνα (μπας και που αποκλείεται) και λίγο μάπα μου φαίνονται. είδα κάτι μαρτυρίες σε φόρουμ σαν αυτό ότι βάζουν στο φαγητό των ανθρώπων καθαρκτικά για να αδειάζουν συνέχεια και να φαίνονται πιο αδύνατοι. Τι να πώ?:??:

η αποψη μου ειναι να κανεις λιγο πισω δηλαδη αφου του κανεις μια ησυχη κουβεντα και του επισημανεις τους κινδυνους της παχυσαρκιας και οτι τον θελεις υγιη και γερο για να κανετε μαζι μια οικογενεια και οτι οταν αυτος παρει την αποφαση εσυ εισαι εδω να τον διευκολυνεις στη διαιτα και να τον ενθαρρυνεις. και μετα σταματα μη ξανακανεις κουβεντα για το θεμα. ειναι μια αποφαση που θα παρει ο ιδιος δε μπορεις να τη παρεις εσυ για αυτον.
πρακτικα αυτο που μπορεις να κανεις ειναι να μαγειρευεις σωστα και να μην αγοραζεις σκατολοιδια. να κανεις εσυ μια σωστη διατροφη και να επλιζεις οτι θα σε ακολουθησει. να εχει παντα στο σπιτι ενα νοστιμο και θρεπτικο φαγητο. αστον να αγοραζει αυτος σκατολοιιδια (τσιπς κρουασαν κτλ) και εσυ να μην τα αγγιζεις, μην πεις ποτε οτι θελεις και εσυ κατι απο delivery, αφησε τον να παραγγειλει μονο για αυτον.επισης ξεκαθαρισε του ενα οτι οταν θα τον βλεπεις να παρεκτρεπετε με το φαγητο εσυ θα φευγεις απο το σπιτι. δηλαδη αν ενα βραδυ θελει σουβλακια πες δε θελω εγω μη μου παρεις τιποτα, θα φτιαξω μια τονοσαλατα αν θες σου φτιαχνω και μια για σενα (απλα και χωρις δαιμονολογιες για τα σουβλακια που θελει να παραγγειλει). αν επιμεινει στα σουβλακια και βλεπεις οτι παρεκτρεπετε σε ποσοτητα η οτι τρωει στο καπακι και ενα κουτι σοκολατινες σηκω και φυγε απο το σπιτι, πες του δηλαδη οτι καθε φορα που ξεφευγει διατροφικα εσυ θα φευγεις απο το σπιτι διοτι δεν αντεχεις να τον βλεπεις να καταστρεφεται.
οταν επιστερψεις μην εχεις μουτρα και μη κανεις κουβεντα για το θεμα και μην επιτρεψεις ουτε σε αυτον να κανει. θα εχετε κανει δηλαδη μια συμφωνια πανω σε αυτο. με αυτο το τροπο χωρις να τον τριβελιζεις με λογια θα καταφερεις να τον κανει να δει τα πραγματα πιο καθαρα, θα δει οτι σε πληγωνει και θα συνδυασει το φαγητο με την μοναξια. το επομενο βραδυ το πιο πιθανο θα ειναι να φαει το μαγειρεμενο σου φαγακι, μολις φατε παρτον απο το χερι και βγητε για περπατημα γελαστε , θυμησε του αστεια περιστατικα απο την κοινη σας ζωη.
νομιζω οτι με αυτον τον τροπο θα καταλαβει πολλα.

μ' αρέσουν πολύ αυτά που γράφεις Ναταλία
συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!

Ξεκινώ πρώτη:
Αγαπητέ σύντοφε της αγαπητής Λήδας,
ελπίζω να έχεις συναίσθηση τι θησαυρό έχεις δίπλα σου! Το λέω ειλικρινά, δεν είναι σχήμα λόγου. Καταλαβαίνεις πόσο σε αγαπάει και σε νοιάζεται για να απευθύνεται κάπου όπου μόνον εσύ μπορείς να λάβεις βοήθεια. Τι τη νοιάζει άλλωστε? Είναι 58 κιλά κουκλίτσα και επιπλέον μια χαρά άνθρωπος. ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΗ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ! Το εννοώ!
Καθημερινά θα έπρεπε να κάνεις εκατό μετάνοιες και να ευχαριστείς το Θεό που έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου να σε προσέχει. Δεν έχουμε όλοι ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση. Στα 38 μου και μετά από αρκετά συναισθηματικά "στραπάτσα" λέω πως θέλω ένα σύντροφο έτοιμο, δομημένο μόνο του, χωρίς να κουράζομαι να τον "φτιάξω" στα μέτρα μου. Δεν είναι αδιαφορία, πίστεψέ με, κούραση είναι. Δεν έχουμε όλοι τις αντοχές να παλεύουμε και για τις δικές μας υποθέσεις, αλλά και για αυτές του συντρόφου μας. Οι πειρασμοί έξω είναι πολλοί και δε μιλάω για τις κορμάρες μόνο. Σκέψου πως και η αγάπη ξεφτίζει, αν δεν τροφοδοτείται καθημερινά και από τις δύο πλευρές. Αναρωτήσου τι θα γίνει αν βρεθεί μπροστά στην κουρασμένη σύντροφό σου κάποιος που θα καταλαβαίνει αμέσως τι θέλει και θα το υλοποιεί. Ποιος θα την κατηγορήσει αν αλλάξει ρότα? Όχι εγώ πάντως.
Όλα αυτά δεν είναι μομφή, δεν είμαι η μαμά σου. Είμαι απλώς κάποια που συγκινήθηκε από την αγάπη που είδε και που δεν θα ήθελε κάτι τόσο όμορφο να πεταχτεί στα σκουπίδια. Λάβε ψυχολογική στήριξη, επαγγελματική. Κάνε δίαιτα. Κάνε επέμβαση. Κάνε ΚΑΤΙ! Ό,τι και να κάνεις, να ξέρεις από τώρα πως θα γίνει δεκτό με ευγνωμοσύνη.
Ελπίζω να μη θυμώσεις από την παρέμβασή μου, τα κίνητρα είναι αγαθά και ανιδιοτελή. Ελπίζω ακόμη, κάποια μέρα να μου γράψεις εσύ ο ίδιος προσωπικά και να μου πεις ότι κινητοποιήθηκες και ότι είστε με τη Λήδα ένα αξιοζήλευτο, λειτουργικό ζευγάρι! Θα περιμένω. Να είσαι καλά. Να προσέχετε ο ένας τον άλλον. Φιλιά!

δεν μπορεις να αλλαξεις καποιον που δεν θελει ληδα.. όσο και αν σε πληγωνει.. μακαρι να πανε ολα καλα και να εχεις αντοχες.. μακαρι να μην φτασεις να μετανιωσεις για ολα οσα προσπαθεις και για τους δυο σας.

η αγαπη, ποσο μαλλον μια οικογενεια, θελει δυο. δυο υγιεις, δοτικους ανθρωπους.. :)

Σας ευχαριστώ...

Παλι ξύπνησα από εφιάλτες και δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ. Έχω φτάσει στο αποκορύφωμα. Ίσως φταίει και η πίεση του περίγυρου που όλοι νοιάζονται και προκειμένου να μην πιέσουν εκείνον, πιέζουν εμένα "να τον αδυνατίσω"! Τι αστείο που είναι?! Λες και θα του ράψω το στόμα.

Έχω αρχίσει και πιστεύω ότι του κάνω κακό. Ότι έχει βολευτεί μαζί μου που του κάνω όλα τα χατήρια και πηγαίνω με τα νερά του, κι έτσι σταμάτησε να παλεύει. ʼσε που μέσα του πάντα πιστεύει ότι εγώ τον βλέπω "λειψό" κι ότι μια μέρα θα τον παρατήσω.

Πιστεύω ότι του κάνω κακό.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ - τρελαίνομαι από την ανησυχία μου! Μίλησα με το γραφείο ενός χειρουργού-λαπαροσκόπου και μου είπε κι εκείνος ότι το μπαλλονάκι είναι πεταμένα χρήματα, κόπος, χρόνος και ελπίδων. Μου είπε για άλλες χειρουργικές λύσεις που όμως τις έψαξα μετά στο δίκτυο και μου κόβονται τα πόδια.

Σκέφτομαι να τον πιέσω να ξεκινήσει 1 φορά την εβδομάδα επίσκεψη σε διαιτολόγο + 1 σε ψυχολόγο τουλάχιστον για 1 χρόνο. Έχει να πάει σε διαιτολόγο 4 χρονια νομίζω γιατί πιστεύει ότι αν παει παλι και δεν πετύχει μετά θα το χασει το παιχνίδι.

Εχετε παρεπιπτόντως να μου συστήσετε κανένα ψυχολόγο στην Αθήνα?