Χαμένη...

Κάποτε...πριν πολλά χρόνια είχα φτάσει εκεί, στο σημείο μηδέν. Όταν ξύπνησα τρομαγμένη πριν καλά καλά ο ήλιος να ανατείλει και η κλωστή που κρατούσε το άγχος και τη θλίψη στα "ανεκτά" όρια έσπασε. Από εκείνη την ημέρα άρχισε η μάχη κατά των πανικών και της μόνιμης θλίψης. Άρχισε η κόλαση. Έτσι το έζησα.
Έδωσα μεγάλες μάχες. Μόνη μου. Κανένας δεν ήξερε. Κάτι με κρατούσε. Όχι γιατί ήμουν τόσο θαρραλέα. Αλλά ο φόβος της ψυχικής ασθένειας στο οικογενειακό ιστορικό. Πάλευα με νύχια και με δόντια να μην υποκύψω σε καμία κρίση. Άσχετα αν μέσα μου έτρεμα, πέθαινα. Δε μιλούσα σε κανένα. Για μένα το δύσκολο ήταν να μιλήσω, όχι το να τα κρατησω μέσα μου. Ούτε στον άνθρωπο που αγαπούσα. Νόμιζα ότι αυτό θα με μείωνε μπροστά του. Νόμιζα ότι έτσι θα κατέστρεφα τη σχέση μας με τα μοιρολόγια μου και τους παράλογους φόβους μου. Από μικρή ήξερα πως είναι να καταστρεφεται μία σχέση από μοιρολόγια και παράλογους φόβους. Η σχέση των γονιών μου...

Από τότε, κατάφερα πολλά. Είχα καταφέρει να το νικήσω σχεδόν μετά από μερικά χρόνια μόνη μου. Ποτέ όμως δεν έψαξα να πολεμήσω την αιτία. Και το αστείο είναι πως νόμιζα ότι τα κατάφερα! Κάτω απο το πάτωμα του σπιτιού μου είχε διαρροή και εγώ αυτό που έκανα ήταν να βάζω κι άλλο πάτωμα από πάνω κι άλλο κι άλλο...και χαλιά...και κουβέρτες. Όμως απο κάτω σάπιζε. Κι εγώ το αγνοούσα. Έτσι ήθελα να πιστεύω.

Έχασα το μπαμπά μου. Πριν 21 μήνες. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν είχα άλλη κουβέρτα να σκεπάσω το σαπισμένο μου πάτωμα, την ψυχή μου. Δεν είχα τη δυναμη να ψάξω για άλλη κουβέρτα. Αφέθηκα. Άρχισαν τα πισωγυρίσματα των πανικών.

Κι εκεί αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο βήμα για μένα. Να αρχίσω ψυχοθεραπεία. Δεν ξέρω γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο. Μάλλον βαθιά μέσα μου δεν αποδεχόμουν το πρόβλημά μου. Μάλλον φοβάμαι και τις σχέσεις εξάρτησης. Πάντα γαντσώνομαι όσο κι αν δεν το δείχνω. Φοβάμαι να δείξω το πόσο έχω ανάγκη τον άλλο.

Άρχισα λοιπόν. Άρχισα και να σκαλίζω μέσα μου...Να ψάχνω...Κι αυτό πονούσε...Και πονάει. Ξεκίνησα να αντιμετωπίσω τωρινά προβλήματα. Πάλι όμως έπεσα έξω!

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πάλι ήρθε εκείνο το παράξενο πρωινό, όταν ο ήλιος δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει και το πάτωμα είχε πια σαπίσει εντελώς. Ο αέρας του δωματίου έμοιαζε να λιγοστεύει κι εκείνη η κλωστή που είχε δεθεί κόμπο ξανάσπασε. Και ο φόβος ξεχύθηκε. Και τώρα κάνω το ακριβώς αντίθετο με τους πανικούς. Δεν πολεμάω...αφήνομαι, κλείνομαι. Δεν προστατεύω τη σχέση μου ακόμα και τελειώνοντάς την αλλά αντίθετα τη δηλητηριάζω διατηρώντας τη. Τη χρησιμοποιώ σα δεκανίκι
κι αυτό κάνει την ψυχή μου να την αισθάνομαι σάπια σαν το πάτωμά μου.

Φοβάμαι...Νιώθω τελείως μόνη στα προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω. Αισθάνομαι μια μεγάλη απόγνωση που με οδηγεί ...στην κατάθλιψη;

ΔEN ΞEPΩ AN ΣE ENΔIAΦEPEI H AΠOΨH MOY AΛΛA MHΠΩΣ HPΘE H ΩPA NA ΔEIΣ TI ΘEΣ ΠPAΓMATIKA ΣTH ZΩH ΣOY? BAΛE ΣTOXOYΣ ΠOY ΘA ΣE KANOYN ΠPAΓMATIKA EYTYXIΣMENH KAI ΞEKINA NA TOYΣ ΠPAΓMATOΠOIEIΣ.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Κάποτε...πριν πολλά χρόνια είχα φτάσει εκεί, στο σημείο μηδέν. Όταν ξύπνησα τρομαγμένη πριν καλά καλά ο ήλιος να ανατείλει και η κλωστή που κρατούσε το άγχος και τη θλίψη στα \"ανεκτά\" όρια έσπασε. Από εκείνη την ημέρα άρχισε η μάχη κατά των πανικών και της μόνιμης θλίψης. Άρχισε η κόλαση. Έτσι το έζησα.
Έδωσα μεγάλες μάχες. Μόνη μου. Κανένας δεν ήξερε. Κάτι με κρατούσε. Όχι γιατί ήμουν τόσο θαρραλέα. Αλλά ο φόβος της ψυχικής ασθένειας στο οικογενειακό ιστορικό. Πάλευα με νύχια και με δόντια να μην υποκύψω σε καμία κρίση. Άσχετα αν μέσα μου έτρεμα, πέθαινα. Δε μιλούσα σε κανένα. Για μένα το δύσκολο ήταν να μιλήσω, όχι το να τα κρατησω μέσα μου. Ούτε στον άνθρωπο που αγαπούσα. Νόμιζα ότι αυτό θα με μείωνε μπροστά του. Νόμιζα ότι έτσι θα κατέστρεφα τη σχέση μας με τα μοιρολόγια μου και τους παράλογους φόβους μου. Από μικρή ήξερα πως είναι να καταστρεφεται μία σχέση από μοιρολόγια και παράλογους φόβους. Η σχέση των γονιών μου...

Από τότε, κατάφερα πολλά. Είχα καταφέρει να το νικήσω σχεδόν μετά από μερικά χρόνια μόνη μου. Ποτέ όμως δεν έψαξα να πολεμήσω την αιτία. Και το αστείο είναι πως νόμιζα ότι τα κατάφερα! Κάτω απο το πάτωμα του σπιτιού μου είχε διαρροή και εγώ αυτό που έκανα ήταν να βάζω κι άλλο πάτωμα από πάνω κι άλλο κι άλλο...και χαλιά...και κουβέρτες. Όμως απο κάτω σάπιζε. Κι εγώ το αγνοούσα. Έτσι ήθελα να πιστεύω.

Έχασα το μπαμπά μου. Πριν 21 μήνες. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν είχα άλλη κουβέρτα να σκεπάσω το σαπισμένο μου πάτωμα, την ψυχή μου. Δεν είχα τη δυναμη να ψάξω για άλλη κουβέρτα. Αφέθηκα. Άρχισαν τα πισωγυρίσματα των πανικών.

Κι εκεί αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο βήμα για μένα. Να αρχίσω ψυχοθεραπεία. Δεν ξέρω γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο. Μάλλον βαθιά μέσα μου δεν αποδεχόμουν το πρόβλημά μου. Μάλλον φοβάμαι και τις σχέσεις εξάρτησης. Πάντα γαντσώνομαι όσο κι αν δεν το δείχνω. Φοβάμαι να δείξω το πόσο έχω ανάγκη τον άλλο.

Άρχισα λοιπόν. Άρχισα και να σκαλίζω μέσα μου...Να ψάχνω...Κι αυτό πονούσε...Και πονάει. Ξεκίνησα να αντιμετωπίσω τωρινά προβλήματα. Πάλι όμως έπεσα έξω! τα λογια σου ειναι απο βαθια βγαλμενα και γι αυτο ακρως ανατριχιαστικα.... ποσο πολυ αγγιζεις..ακουμπας. Ξεκινησες να αντιμετωπισεις τωρινα προβληματα... γιατι λες πως επεσες εξω? θελεις να γινεις πιο συγκεκριμενη πανω σε αυτο?

Η ιστορία επαναλαμβάνεται.λοιπον, ακου, καλα... οτι σαπιο υπαρχει κρυμμενο, ειναι λογικο να καλυπτεται οχι ομως και να εξαφανιζεται. Αργα ή γρήγορα με την μια ή την άλλη αφορμη θα αναδυθεί. Μια καλη αφορμη ειναι και το \"σκαλισμα\" στα πλαισια θεραπειας. Αυτη τη φορα, αναδυεται για να το κοιταξεις στα ματια και να το αντιμετωπισεις ριζικα ! Κανε κουραγιο. Αυτη ειναι η ευκαιρια... να το αφουγκραστεις, να το παρατηρησεις, να το αποκωδικοποιησεις. Μην τρομαζεις. Μοιαζει το ιδιο πρωινο, αλλα δεν ειναι και ποτε δεν θα ειναι το ιδιο, σαν εκεινη την πρωτη φορα του ξυπνηματος. Δωσε κουραγιο στον εαυτο σου. Μην αφηνεις την θλιψη να σου θολωνει την οραση. Πάλι ήρθε εκείνο το παράξενο πρωινό, όταν ο ήλιος δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει και το πάτωμα είχε πια σαπίσει εντελώς. Ο αέρας του δωματίου έμοιαζε να λιγοστεύει κι εκείνη η κλωστή που είχε δεθεί κόμπο ξανάσπασε. Και ο φόβος ξεχύθηκε. Και τώρα κάνω το ακριβώς αντίθετο με τους πανικούς. Δεν πολεμάω...αφήνομαι, κλείνομαι. Κι ομως κανεις, εισαι εδω και μιλας γι αυτο.Δεν προστατεύω τη σχέση μου ακόμα και τελειώνοντάς την αλλά αντίθετα τη δηλητηριάζω διατηρώντας τη. Τη χρησιμοποιώ σα δεκανίκι
κι αυτό κάνει την ψυχή μου να την αισθάνομαι σάπια σαν το πάτωμά μου.

στο διαστημα θα δεις πολλα. Μην βιαζεσαι να κρινεις τον εαυτο σου, να σε κατακρινεις... Ειναι επωδυνο να συνειδητοποιεις κινητρα και ανασφαλειες που οδηγουν την συμπεριφορα αλλα ακρως ωφελιμο για την βαθυτερη γνωση του εαυτου σου. Εισαι σε μια φαση δυσκολη, σιγουρα οχι καταλληλη για να παρεις αποφασεις. Τωρα απλα κοιτα, με ηρεμο βλεμμα και την ψυχη ανοιχτει και θα ερθει η ωρα των αποφασεων και των αλλαγων.. πιο μετα.Φοβάμαι...Νιώθω τελείως μόνη στα προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω. ΔΕΝ εισαι μονη! Το τι νιωθεις δεν ταυτιζεται παντα με το τι ισχυει. Εσυ επιλεγεις να κλειστεις. Εχεις ανθρωπους γυρω σου να τα μοιραστεις ολα,κοιτα το αυτο, μην κλεινεις τα ματια...Αισθάνομαι μια μεγάλη απόγνωση που με οδηγεί ...στην κατάθλιψη;

---

Ακουσε την απογνωση, κατι θελει να σου πει... δεξου την, κι ακουσε την καλη μου.
Μιλησες για δεκανικι. Ειναι δυσκολο να το χωνεψεις, οτι καθεσαι κυριως απο αναγκη σε μια σχεση... ομως. Αυτο δεν σημαινει οτι κι ο αλλος δεν καλυπτει δικες του αναγκες. Αυτο δεν σημαινει οτι καποτε δεν ζησατε ωραια και ομορφα μαζι και αγαπηθηκατε. Αυτο δεν σημαινει οτι θα καθεσαι για παντα σε αυτη τη σχεση, απλα στο τωρα σου ειναι δυσκολο να φυγεις.
Το να ψυχοθεραπευεσαι, δεν ειναι ευκολο.
Θελει δυναμη μεγαλη και θεληση, που τα εχεις! Πιστεψε.. προχωρα.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Κάποτε...πριν πολλά χρόνια είχα φτάσει εκεί, στο σημείο μηδέν. Όταν ξύπνησα τρομαγμένη πριν καλά καλά ο ήλιος να ανατείλει και η κλωστή που κρατούσε το άγχος και τη θλίψη στα \"ανεκτά\" όρια έσπασε. Από εκείνη την ημέρα άρχισε η μάχη κατά των πανικών και της μόνιμης θλίψης. Άρχισε η κόλαση. Έτσι το έζησα.
Έδωσα μεγάλες μάχες. Μόνη μου. Κανένας δεν ήξερε. Κάτι με κρατούσε. Όχι γιατί ήμουν τόσο θαρραλέα. Αλλά ο φόβος της ψυχικής ασθένειας στο οικογενειακό ιστορικό.



Καλή μου, αυτό ήταν το πρώτο λάθος. Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τους \"τέλειους\" για να μη φρικάρει ο περίγυρος μας και συγκεκριμένα η οικογένεια μας.


Πάλευα με νύχια και με δόντια να μην υποκύψω σε καμία κρίση. Άσχετα αν μέσα μου έτρεμα, πέθαινα. Δε μιλούσα σε κανένα. Για μένα το δύσκολο ήταν να μιλήσω, όχι το να τα κρατησω μέσα μου.


Απόρώ που βρήκες τόση δύναμη, αλήθεια.



Ούτε στον άνθρωπο που αγαπούσα. Νόμιζα ότι αυτό θα με μείωνε μπροστά του.


Είμαι σίγουρη ότι δεν θα γινόταν τίποτα τέτοιο, αλλά σίγουρα οι φόβοι σου ήταν ένα σκαλί παραπάνω από τη σιγουρια για το συναίσθημα του.


Νόμιζα ότι έτσι θα κατέστρεφα τη σχέση μας με τα μοιρολόγια μου και τους παράλογους φόβους μου. Από μικρή ήξερα πως είναι να καταστρεφεται μία σχέση από μοιρολόγια και παράλογους φόβους. Η σχέση των γονιών μου...


Οπότε υπήρξε κακό προγούμενο. Δεν θα σου πω εγώ πως είναι λάθος να συγκρίνεις ανόμια πράγματα. Είσαι αρκετά ικανή για να το δεις.



Κάτω απο το πάτωμα του σπιτιού μου είχε διαρροή και εγώ αυτό που έκανα ήταν να βάζω κι άλλο πάτωμα από πάνω κι άλλο κι άλλο...και χαλιά...και κουβέρτες. Όμως απο κάτω σάπιζε. Κι εγώ το αγνοούσα. Έτσι ήθελα να πιστεύω.


Όταν διάβασα αυτό το κομμάτι, βούρκωσα. Έτσι ακριβώς βιώνω το χαμό της μαμάς. Με χιλιάδες μπαλώματα.



Κι εκεί αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο βήμα για μένα. Να αρχίσω ψυχοθεραπεία.
Άρχισα λοιπόν. Άρχισα και να σκαλίζω μέσα μου...Να ψάχνω...Κι αυτό πονούσε...Και πονάει. Ξεκίνησα να αντιμετωπίσω τωρινά προβλήματα.


Δεν ξέρεις πόσο σε ζηλεύω, μακάρι να ήμουν και γω τόσο γενναία.


Πάλι όμως έπεσα έξω!
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πάλι ήρθε εκείνο το παράξενο πρωινό, όταν ο ήλιος δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει και το πάτωμα είχε πια σαπίσει εντελώς. Ο αέρας του δωματίου έμοιαζε να λιγοστεύει κι εκείνη η κλωστή που είχε δεθεί κόμπο ξανάσπασε. Και ο φόβος ξεχύθηκε. Και τώρα κάνω το ακριβώς αντίθετο με τους πανικούς. Δεν πολεμάω...αφήνομαι, κλείνομαι. Δεν προστατεύω τη σχέση μου ακόμα και τελειώνοντάς την αλλά αντίθετα τη δηλητηριάζω διατηρώντας τη. Τη χρησιμοποιώ σα δεκανίκι
κι αυτό κάνει την ψυχή μου να την αισθάνομαι σάπια σαν το πάτωμά μου.
Φοβάμαι...Νιώθω τελείως μόνη στα προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω. Αισθάνομαι μια μεγάλη απόγνωση που με οδηγεί ...στην κατάθλιψη;




Μη το βάζεις κάτω καλή μου. Είσαι πολύ δυνατή, πέρασες τόσα πολλά και επέζησες. Πάλεψε για όλα όσα έχεις κερδίσει και μη λυγίζεις.....

---

ΜΑΝTHΕS, κάθε άποψη φυσικά και με ενδιαφέρει αλλιώς δε θα έγραφα εδώ.
Αυτό ξεκίνησα να κάνω. Να βάζω στόχους. Προσπάθησα αλλά η πορεία μου διακόπηκε απότομα. Στην ουσία τη διέκοψα μόνη μου με τους πανικούς μου. Δεν είχα τη δύναμη να υλοποιήσω αυτά που σκεφτόμουν. Ή μήπως επειδή σε μια στιγμή λιγοψύχησα να υλοποιήσω τους στόχους μου και έκανα πίσω ξαναγύρισαν οι πανικοί; Δεν ξέρω ειλικρινά...

Quote:

---

Originally posted by weird
Μοιαζει το ιδιο πρωινο, αλλα δεν ειναι και ποτε δεν θα ειναι το ιδιο, σαν εκεινη την πρωτη φορα του ξυπνηματος. Δωσε κουραγιο στον εαυτο σου. Μην αφηνεις την θλιψη να σου θολωνει την οραση.

---

Καλή μου weird, αυτά τα λόγια ενθάρρυνσης χρειάζομαι, σ\'ευχαριστώ... θέλω κι εγώ να νιώσω και να πιστέψω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου...ότι το πρωινό αυτό που ξεκίνησαν όλα δε θα είναι το ίδιο με το προηγούμενο. Νιώθω στερημένη από ψυχική δύναμη και υπομονή...

Quote:

---

Originally posted by weird
γιατι λες πως επεσες εξω? θελεις να γινεις πιο συγκεκριμενη πανω σε αυτο?

---

Λέω πως έπεσα έξω γιατί πίστευα ότι ήμουν πιο δυνατή από ότι είμαι τελικά. Έπρεπε να οχυρωθώ κι άλλο πριν αρχίσω να σπάω τη φαινομενική ηρεμία και γαλήνη της ζωής μου. Νιώθω θυμό ακόμα και προς τη θεραπεύτριά μου. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να σταματήσω ή να ακυρώσω την συνεδρία. Λες κι εγώ δεν είμαι αυτή που το αποφάσισα όλο το εγχείρημα μόνη μου. Αλλά δεν άντεχα άλλο να περιμένω, είχα κουραστεί. Κι άμα κάνεις την αρχή δεν μπορείς και να θες να κάνεις πίσω. Μάλλον βγήκα στην καταιγίδα χωρίς καν ομπρέλα; Ή είχα την ομπρέλα αλλά τρόμαξα να βγω και να συνεχίσω ως το τέλος; Και επειδή πήγα ενάντια σε μένα ξεκίνησε ο πανικός;

Θυμώνω με μένα...Γιατί να είμαι τόσο ευαίσθητη; Να μην μπορώ να πάρω μια απόφαση ζωής και ο πανικός να χτυπά την πόρτα με κάθε τι δύσκολο που θα συναντώ στη ζωή μου;

Quote:

---

Originally posted by weird
Μην βιαζεσαι να κρινεις τον εαυτο σου, να σε κατακρινεις... Ειναι επωδυνο να συνειδητοποιεις κινητρα και ανασφαλειες που οδηγουν την συμπεριφορα αλλα ακρως ωφελιμο για την βαθυτερη γνωση του εαυτου σου. Εισαι σε μια φαση δυσκολη, σιγουρα οχι καταλληλη για να παρεις αποφασεις. Τωρα απλα κοιτα, με ηρεμο βλεμμα και την ψυχη ανοιχτει και θα ερθει η ωρα των αποφασεων και των αλλαγων.. πιο μετα.

---

Μια ζωή έδινα αναβολές γιατί φοβόμουν να αντιμετωπίσω τους φόβους, τις επιθυμίες μου. Υπήρχαν όμως και στιγμές που ήμουν σίγουρη γι\'αυτά που ήθελα και πραγματικά εκεί δε με σταματούσε τίποτα...
Όταν όμως ο φόβος και η αμφιβολία φωλιάζουν μέσα μου εκεί παραμένω δίνοντας συνεχώς αναβολές...Όπως και τώρα πάλι. Και μισώ να βλέπω την ιστορία των αναβολών να επαναλαμβάνεται... Και μισώ να βλέπω να καταστρέφω με την αρνητικότητά μου αυτόν που είναι δίπλα μου. Έχεις δίκιο weird μου, το επιλέγει. Κι εγώ όμως το συντηρώ. Κι αυτό με κάνει να βλέπω πως δεν αξίζω την αγάπη που μου δίνεται. Και με κάνει ακόμα πιο ένοχη και διστακτική στο να πάρω τις αποφάσεις μου. Με άλλα λόγια συντηρώ έτσι τους πανικούς μου;!

Quote:

---

Originally posted by weird
ΔΕΝ εισαι μονη! Το τι νιωθεις δεν ταυτιζεται παντα με το τι ισχυει. Εσυ επιλεγεις να κλειστεις. Εχεις ανθρωπους γυρω σου να τα μοιραστεις ολα,κοιτα το αυτο, μην κλεινεις τα ματια...

---

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι τελείως μόνη. Πριν πολύ καιρό απομάκρυνα από κοντά μου ανθρώπους που ουσιαστικά δεν ήταν ποτέ κοντά μου. Και αντιμετώπιζα με θάρρος τη μοναξιά μου έχοντας πολύ λίγους φίλους αλλά πραγματικά ουσιαστικούς και μέσα στην καρδιά μου...αλλά δυστυχώς μακριά μου χιλιομετρικά. Γι\'αυτό τωρα έχω κλειστεί μέσα και κάνω το φαύλο κύκλο των σκέψεων πανικού. Οπότε ναι, είμαι μόνη. Είναι επίσης και το άλλο. Δύσκολα μπορεί κάποιος να σε νιώσει με το πρόβλημα των πανικών αν δεν το έχει βιώσει...Ξεκίνησα να μιλάω για υπερβολικό και παθολογικό άγχος σε μία πολύ καλή μου φίλη και δεν με καταλάβαινε...Δεν μπορούσε να με νιώσει...

Γι\'αυτό επιλέγω να ανοιχτώ πλήρως εδώ...για ακόμη μια φορά.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Κάποτε...πριν πολλά χρόνια είχα φτάσει εκεί, στο σημείο μηδέν. Όταν ξύπνησα τρομαγμένη πριν καλά καλά ο ήλιος να ανατείλει και η κλωστή που κρατούσε το άγχος και τη θλίψη στα \"ανεκτά\" όρια έσπασε. Από εκείνη την ημέρα άρχισε η μάχη κατά των πανικών και της μόνιμης θλίψης. Άρχισε η κόλαση. Έτσι το έζησα.
Έδωσα μεγάλες μάχες. Μόνη μου. Κανένας δεν ήξερε. Κάτι με κρατούσε. Όχι γιατί ήμουν τόσο θαρραλέα. Αλλά ο φόβος της ψυχικής ασθένειας στο οικογενειακό ιστορικό.



Καλή μου, αυτό ήταν το πρώτο λάθος. Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τους \"τέλειους\" για να μη φρικάρει ο περίγυρος μας και συγκεκριμένα η οικογένεια μας.
Κι όμως έτσι έμαθα να λειτουργώ από παιδί. Να κρατάω τις ισορροπίες. Νόμιζα πως ότι δε γίνεται θέμα σιγά σιγά μικραίνουν και οι διαστάσεις του! Επίσης ήξερα ότι δε θα βρω κατανόηση και υποστήριξη ουσιαστική γιατί σε μια πρώτη προσπάθεια έγινε χαμός


Πάλευα με νύχια και με δόντια να μην υποκύψω σε καμία κρίση. Άσχετα αν μέσα μου έτρεμα, πέθαινα. Δε μιλούσα σε κανένα. Για μένα το δύσκολο ήταν να μιλήσω, όχι το να τα κρατησω μέσα μου.


Απόρώ που βρήκες τόση δύναμη, αλήθεια.

Κι εγώ τώρα απορώ Θεοφανία μου, γιατί δεν μπορώ να ξαναβρώ το ίδιο κουράγιο. Και παράλληλα αυτή η αλλαγή σε μένα με τρομοκρατεί...

Ούτε στον άνθρωπο που αγαπούσα. Νόμιζα ότι αυτό θα με μείωνε μπροστά του.


Είμαι σίγουρη ότι δεν θα γινόταν τίποτα τέτοιο, αλλά σίγουρα οι φόβοι σου ήταν ένα σκαλί παραπάνω από τη σιγουρια για το συναίσθημα του.
Πιο πολύ φοβόμουν τι θα πίστευε για μένα παρά αν με εγκατέλειπε. Τόσο διαφορετικό πρόσωπο ήθελα να δείχνω στους άλλους γιατί το είχα πραγματικά ανάγκη, νόμιζα ότι αν δείχνω δυνατή, είμαι κιόλας. Νόμιζα ότι αν δείχνω ότι δεν πάσχω από κάτι, δε θα φτάσω στο σημείο να αρρωστήσω στο σημείο όπως κάποιοι από την οικογένειά μου

Νόμιζα ότι έτσι θα κατέστρεφα τη σχέση μας με τα μοιρολόγια μου και τους παράλογους φόβους μου. Από μικρή ήξερα πως είναι να καταστρεφεται μία σχέση από μοιρολόγια και παράλογους φόβους. Η σχέση των γονιών μου...


Οπότε υπήρξε κακό προγούμενο. Δεν θα σου πω εγώ πως είναι λάθος να συγκρίνεις ανόμια πράγματα. Είσαι αρκετά ικανή για να το δεις.

Το ξέρω Θεοφανία μου αλλά οι ομοιότητες υπήρχαν. Άλλωστε τους δικούς μας δεν έχουμε υποσυνείδητο πρότυπο; Εμένα αυτό το πρότυπο με πήγε στο εντελώς αντίθετο άκρο. Να παριστάνω ότι δε συμβαίνει τίποτα.

Κάτω απο το πάτωμα του σπιτιού μου είχε διαρροή και εγώ αυτό που έκανα ήταν να βάζω κι άλλο πάτωμα από πάνω κι άλλο κι άλλο...και χαλιά...και κουβέρτες. Όμως απο κάτω σάπιζε. Κι εγώ το αγνοούσα. Έτσι ήθελα να πιστεύω.


Όταν διάβασα αυτό το κομμάτι, βούρκωσα. Έτσι ακριβώς βιώνω το χαμό της μαμάς. Με χιλιάδες μπαλώματα.

Χμμμ, δεν το σκέφτηκα εγώ. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στη θεραπεύτριά μου. Κι εμένα με άγγιξε καλή μου...

Κι εκεί αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο βήμα για μένα. Να αρχίσω ψυχοθεραπεία.
Άρχισα λοιπόν. Άρχισα και να σκαλίζω μέσα μου...Να ψάχνω...Κι αυτό πονούσε...Και πονάει. Ξεκίνησα να αντιμετωπίσω τωρινά προβλήματα.


Δεν ξέρεις πόσο σε ζηλεύω, μακάρι να ήμουν και γω τόσο γενναία.

Δεν πήγαινε άλλο Θεοφανία. Είχα φτάσει σε μια ηλικία και σημείο που έπρεπε να πάρω αποφάσεις στη ζωή μου και να γνωρίσω εμένα γιατί κατάλαβα ότι δε με ήξερα. Όταν κατάλαβα ότι μόνη μου δεν μπορούσα αποφάσισα να πάω

Πάλι όμως έπεσα έξω!
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πάλι ήρθε εκείνο το παράξενο πρωινό, όταν ο ήλιος δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει και το πάτωμα είχε πια σαπίσει εντελώς. Ο αέρας του δωματίου έμοιαζε να λιγοστεύει κι εκείνη η κλωστή που είχε δεθεί κόμπο ξανάσπασε. Και ο φόβος ξεχύθηκε. Και τώρα κάνω το ακριβώς αντίθετο με τους πανικούς. Δεν πολεμάω...αφήνομαι, κλείνομαι. Δεν προστατεύω τη σχέση μου ακόμα και τελειώνοντάς την αλλά αντίθετα τη δηλητηριάζω διατηρώντας τη. Τη χρησιμοποιώ σα δεκανίκι
κι αυτό κάνει την ψυχή μου να την αισθάνομαι σάπια σαν το πάτωμά μου.
Φοβάμαι...Νιώθω τελείως μόνη στα προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω. Αισθάνομαι μια μεγάλη απόγνωση που με οδηγεί ...στην κατάθλιψη;




Μη το βάζεις κάτω καλή μου. Είσαι πολύ δυνατή, πέρασες τόσα πολλά και επέζησες. Πάλεψε για όλα όσα έχεις κερδίσει και μη λυγίζεις.....

Νιώθω κουρασμένη περισσότερο από ποτέ. Σαν να χάνεται η ελπίδα μου. Σ\'ευχαριστώ Θεοφανία. Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω αλλά δεν ξέρω πλέον πόσες αντοχές μου απέμειναν

---

---

Να ήξερες πόσο με αγγίζουν τα λόγια σου.
Έχω περάσει κατά διαστήματα από αυτή τη φάση. Εκεί που πιστευω πως κάτι έκανα, πως κάπου πήγα, στο πρώτο στραβοπάτημα τα νιώθω όλα συντρίμια.
Δεν είναι έτσι. Είναι φάσεις. Έχεις κάνει μεγάλο αγώνα και σκέψου πως πάντα ασυνείδητα το θέμα με τον μπαμπά σου θα τρικλοποδιάζει όλες τις νίκες σου. Δυστυχώς πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Στο λέω εγώ που ξέρεις ότι δεν έχω κάνει ούτε ένα βήμα.
Σήμερα είναι έτσι, αύριο πάλι από την αρχή. Πιστεύω, (γιατί εγώ αυτό κάνω), πως μέσα από την πραγματική μας ζωή παίρνουμε ανάσα. Από την οικογένεια, (όση απέμεινε), τη σχέση, τους φίλους μας.
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που θέλουν να σε ακούσουν και να σε νιώσουν πέρα από την ψυχοθεραπεύτρια σου. Πρώτα απ όλους εμείς.
Για μένα είναι πολύ σημαντικο να ξεδιπλωθείς και στον άνθρωπο σου.
Εμένα αυτό με έχει βοηθήσει πολύ. Νιώθω ότι έχω δίπλα μου συνεώς ένα σύμμαχο που χωρίς να μιλήσω καταλαβαίνει τι λέω.
Κάντο. Ανοίξου και \"δες\" όλη τη ΄σχέση από την αρχή μετά από αυτό.
Αν απογοητευτείς, πάλι κερδισμένη θα είσαι.....

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πάλι ήρθε εκείνο το παράξενο πρωινό, όταν ο ήλιος δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει και το πάτωμα είχε πια σαπίσει εντελώς. Ο αέρας του δωματίου έμοιαζε να λιγοστεύει κι εκείνη η κλωστή που είχε δεθεί κόμπο ξανάσπασε. Και ο φόβος ξεχύθηκε. Και τώρα κάνω το ακριβώς αντίθετο με τους πανικούς. Δεν πολεμάω...αφήνομαι, κλείνομαι. Δεν προστατεύω τη σχέση μου ακόμα και τελειώνοντάς την αλλά αντίθετα τη δηλητηριάζω διατηρώντας τη. Τη χρησιμοποιώ σα δεκανίκι
κι αυτό κάνει την ψυχή μου να την αισθάνομαι σάπια σαν το πάτωμά μου.

---

Βλέπεις τους πανικους να εκδηλώνονται, τους φοβους, προσπαθεις να τα παρατηρεις ολα: προσπαθεις να τα καταννοησεις, να σε καταννοησεις. Προσπαθεις επιτελους να τα δεις ολα καταματα, ωστε να τα νικησεις, προσπαθεις να βρεις τον πυρηνα σου κ να μην κουκουλωσεις τπτ άλλο πια...Προσπαθεις να αναγεννηθεις, κ να ανανεωσεις τη σχεση σου επι της ουσιας.Διατηρώντας τη ή θετοντας τη σε νεα βάση...Η ιστορια επαναλαμβάνεται τελικα?

ειναι πολυ ρομαντικο και αθοω να τα θελεις ολα σε αυτη τη ζωη...και να τα θελεις τωρα...

κι εγω μαζι σου ειμαι μη νομιζεις...

κανε ενα διαχωρισμο αναμεσα σε εσενα και τις σχεσεις σου...εσυ οριζεις τις σχεσεις σου με τους ανθρωπους κι οχι οι σχεσεις σου εσενα θελω να πω πως αν κατι δεν σου κανει απλος αφησε το...μην φοβασε για το μετα το μετα παντα θα υπαρχει...

εγινε η απωλεια συνηθεια μας...αυτο δεν σημαινει πως γιναμε αναισθητοι αλλα ποιο σοφοι...

καλη δυναμη...

που απο οτι καταλαβα δεν ειναι αναγκη καν να σου το πω,την εχεις...

Θεοφανία μου δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη φάση έχει να κάνει με το θέμα του μπαμπά μου. Η απόγοήτευσή μου και η λιγοψυχία μου σε σχέση με παλαιότερα, ναι, αυτά τα δύο σίγουρα οφείλονται και σε αυτό.

Είναι απλά ένα στραβοπάτημα; Έτσι νόμισα κι εγώ στην αρχή. Όμως περνώντας οι μέρες, το άγχος να με κυριεύει, να σκέφτομαι συνέχεια τα ίδια αρνητικά πράγματα και να βλέπω τους στόχους που είχα βάλει να απομακρύνονται νιώθω να ζω την ίδια κόλαση από την αρχή...

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Για μένα είναι πολύ σημαντικο να ξεδιπλωθείς και στον άνθρωπο σου.
Εμένα αυτό με έχει βοηθήσει πολύ. Νιώθω ότι έχω δίπλα μου συνεώς ένα σύμμαχο που χωρίς να μιλήσω καταλαβαίνει τι λέω.

---

Ξεδιπλώθηκα... Ναι νιώθω ότι έχω ένα σύμμαχο που με στηρίζει...Αλλά αυτό με πονά. Γιατί δηλητηριάζω τη σχέση αυτή. Πώς; Δεν αντέχω το να παριστάνω έστω και για λίγο τη χαρούμενη και ότι όλα είναι καλά, είμαι τόσο απαισιόδοξη που τον ρίχνω...όταν εκείνος είναι χαρούμενος και προσπαθεί να μου το μεταδώσει δεν αντέχω, μου βγαίνει θυμός, κάνω ακριβώς το αντίθετο. Και μετά νιώθω τύψεις. Πριν λίγο καιρό συζητούσαμε το ενδεχόμενο ότι μπορεί και να μείνουμε χώρια. Και τώρα νιώθω τύψεις που δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς την υποστήριξή του. Ακόμα κι αν του είπα ότι εξαιτίας των πανικών μου καλύτερα να μείνουμε χώρια για να είμαστε και οι δύο λιγότερο πιεσμένοι...

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Η ιστορια επαναλαμβάνεται τελικα?

---

Σοφία μου όντως τώρα σκέφτομαι διαφορετικά σε σχέση με το τότε. Ξέρεις όμως πόσες στιγμές λιγοψυχώ και λέω μακάρι να μπορούσα να τα κουκουλώσω όλα όπως τότε, έστω και για λίγο, να ανασάνω! Ή σκέφτομαι ότι η ψυχοθεραπεία με οδήγησε σε δρόμους που δεν μπορώ τώρα να αντέξω; Ή λέω να μπορούσα όλα να τα παραβλέψω και να γίνουν όλα όπως παλιά πριν αρχίζω να σκαλίζω πράγματα;

Quote:

---

Originally posted by pikos
ειναι πολυ ρομαντικο και αθοω να τα θελεις ολα σε αυτη τη ζωη...και να τα θελεις τωρα...

κι εγω μαζι σου ειμαι μη νομιζεις...

κανε ενα διαχωρισμο αναμεσα σε εσενα και τις σχεσεις σου...εσυ οριζεις τις σχεσεις σου με τους ανθρωπους κι οχι οι σχεσεις σου εσενα
Πολύ σωστό αυτό που λες
θελω να πω πως αν κατι δεν σου κανει απλος αφησε το...μην φοβασε για το μετα το μετα παντα θα υπαρχει...
Αυτό ξεκίνησα να κάνω Piko αλλά όταν για μια στιγμή έκανα πίσω για να το σκεφτώ καλύτερα και πιέστηκα, γύρισα στον εφιάλτη. Τώρα πως να μη φοβάμαι;

εγινε η απωλεια συνηθεια μας...αυτο δεν σημαινει πως γιναμε αναισθητοι αλλα ποιο σοφοι...

καλη δυναμη...

που απο οτι καταλαβα δεν ειναι αναγκη καν να σου το πω,την εχεις...

---

Σ\'ευχαριστώ. Μακάρι να την έχω ακόμα.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ή σκέφτομαι ότι η ψυχοθεραπεία με οδήγησε σε δρόμους που δεν μπορώ τώρα να αντέξω; Ή λέω να μπορούσα όλα να τα παραβλέψω και να γίνουν όλα όπως παλιά πριν αρχίζω να σκαλίζω πράγματα;

---

εσυ οδηγεις κ διαμορφωνεις το πλαισιο της θεραπειας σου....

Εγώ την οδήγησα αλλά από ότι φαίνεται δεν είμαι καλή οδηγός...Γκρεμοτσακίστηκα

νομιζεις?

καταλαβαινω πώς το εννοεις!απο την άλλη αναρωτιεμαι, τί περιμένουμε?

να αλλαξουμε, να απαλλαγουμε απο σκεψεις, τροπο ζωης που συνηθισαμε τοσα χρονια, ανώδυνα, εύκολα, αναιμακτα?

Αχ Σοφία...
σκληρές αλλά τόσο εύστοχες οι απαντήσεις σου. Έχεις δίκιο! Δεν ήταν εύκολη μέχρι τώρα η πορεία ανάμεσα στις συνεδρίες. Αλλά το άντεχα...Έλεγα έτσι είναι, αλλιώς δε θα γινόταν δουλειά. Τώρα όμως τα πράγματα δυσκολέψαν τόσο πολύ,γιατί οι κρίσεις πανικού είναι πολύ οδυνηρές. Τόσο που με πανικόβαλλαν ότι γίνομαι χειρότερα και όχι καλύτερα...

γνωριζεις τι αλαγες πρεπει να κανεις στη ζωη σου για να πανε τα πραγματα καλητερα;
εχεις ορεξη για κουβεντά;

γνωριζεις τι αλαγες πρεπει να κανεις στη ζωη σου για να πανε τα πραγματα καλητερα;
εχεις ορεξη για κουβεντά;

Αν σου ελεγα πως δεν καταλαβαινω, θα ηταν ψεμα.
Νιωθεις ανημπορη γιατι πηρες φορα, να αλλαξεις, να σκαλισεις, να ανατρεψεις και αισθανεσαι οτι ο πανικος σε προσγειωσε αποτομα στην πραγματκοτητα....
Νιωθεις εκτεθειμενη απεναντι στον ιδιο σου τον εαυτο που τολμησε αλλα και στον ανθρωπο σου που εμαθε, και μαλιστα δεχτηκε ισως το να μεινετε χωρια.
Γιατι ομως ειναι τοσο βαρυ για σενα που ο ανθρωπος αυτος σε υποστηριζει? Που χρειαζεσαι την υποστηριξη του? Δεξου το, καλη μου, πες, στην παρουσα φαση το χρειαζομαι.Δεν τον κοροιδευεις, του εχεις μιλησει ανοιχτα για τα συναισθηματα σου και την δυσκολια σου.
Ξερει, κι επιλεγει να ειναι εκει και να σε στηριξει.Ενταξει, ισως βιαστηκες να αποφασισεις οτι μπορεις και μονη, το βλεπεις και τωρα πια το βλεπει κι αυτος, μην ταραζεσαι! Βλεπει, ενα πιο αληθινο κομματι του εαυτου σου! Ξερω οτι δεν ειναι ευκολο για σενα, που εχεις μαθει τοσα χρονια να κρυβεσαι. Αναγνωρισε ομως καλη μου αυτη την αλλαγη. Ειναι δυσκολο πολυ αλλα μην αφηνεις να σε παρασυρει το συναισθημα της εκθεσης. Ο ανθρωπος αυτος σε αγαπαει, δεν ειναι εκει για να σε κρινει. Βλεπει τον αγωνα σου, ακομα και το να φυγεις μακρια του και τον σεβεται.
Η σχεση σας δεν ειναι ενα θεατρακι, εχετε περασει σε ενα σταδιο που μιλησατε πλεον ανοιχτα. Γιατι δεν δεχεσαι την επιλογη του να σε στηριζει? Σταματα να ανησυχεις οτι τον επιβαρυνεις... Αυτο ειναι δικη του δουλεια, μπορεις να τον ρωτησεις πως αισθανεται για να σταματησεις να υποθετεις.
Γιατι δεν δεχεσαι οτι στην παρουσα φαση ο εαυτος σου δεν θελει να φυγεις απο κοντα του, κι ενταξει, σου το \"ειπε\" καπως εμμεσα, και μεσω του πανικου.
Το σκαλισμα χρειαζεται μετρο, και καλο ειναι να γινεται ΚΥΡΙΩΣ την ωρα της συνεδριας.
Καλυτερα να το συζητησεις με την θεραπευτρια, την υποτροπη, τον φοβο σου οτι τα ψαχουλεψες παραπανω απο οσο αντεχες, το τι περνας τωρα, με τον πανικο.Τις σκεψεις σου να σταματησεις γιατι ισως σε βλαπτει πιο πολυ, τον θυμο σου απεναντι της. Βγαλτα κοριτσι μου, μιλα της!
Μην χανεις την πιστη σου, τωρα εισαι μεσα στην καταιγιδα και δενμπορεις να δεις τον ηλιο, αλλα ξερεις οτι υπαρχει, σωστα? Μην ξεχνας πως ειναι αυτος ο ηλιος, οι στιγμες γαληνης κι επαφης με τον εαυτο σου, επικοινωνιας βαθιας με τους φιλους σου, οι στιγμες που τολμησες και πετυχες, η δυναμη σου.
Θυμασαι? Η δυναμη μας ειναι εκει κι ας μην τη νιωθουμε.
Δεν εχεις διαλεξει εναν δρομο διχως επιστροφη.
Εσυ μονη σου θα κρινεις ποσο βαθια θελεις να πας και ως ποτε. Γι αυτο πρεπει να το ανοιξεις στη συνεδρια σου. Μπορεις αν θελεις να το θαψεις παλι, ισως βεβαια παρει περισσοτερο χρονο....
Καλη μου,
ειναι δυσκολο και σιγουρα θελει τρομερα λεπτους χειρισμους γιατι με τα χρονια, εχουν στρωθει πολλα πανω απο της ψυχης το πατωμα...
Κανε κουραγιο, πιστεψε σε σενα που σε καθε δυσκολη στγμη παλεψες και ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ..
Ο πανικος, ειναι απλα ενα εντονο αγχος.
Το αγχος δηλωνει την ελλειψη επαφης με το μεσα μας.
Ο πανικος σου δεν ηρθε τυχαια. Κατι σοβαρο ανακινηθηκε μεσα σου.
Κατι σοβαρο θελει να σου πει το υποσεινηδητο σου και βρηκε τον πιο ευκολο γι αυτο τροπο.
Δεν σου το λεω για να χαθεις στην αναλυση, οχι, ισως πολλες φορες πριν ανεβαλες πραγματα, αλλα τωρα ειναι πραγματικα η στιγμη για αναβολη.
Στο λεω για να ανακουφιστεις, δεν ειναι ματαιο, εχει ενα νοημα.
Συμφιλιωσου με την υπαρξη του, μιλα γι αυτο κανε οτι μπορεις να το παλευεις και μη θυμωνεις μαζι του.
Ειμαστε εδω, διπλα σου.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Δεν ήταν εύκολη μέχρι τώρα η πορεία ανάμεσα στις συνεδρίες. Αλλά το άντεχα...Έλεγα έτσι είναι, αλλιώς δε θα γινόταν δουλειά. Τώρα όμως τα πράγματα δυσκολέψαν τόσο πολύ,γιατί οι κρίσεις πανικού είναι πολύ οδυνηρές. Τόσο που με πανικόβαλλαν ότι γίνομαι χειρότερα και όχι καλύτερα...

---

ξερεις, ειναι αρκετες οι φορες που σκεφτηκα πως γινομαι χειροτερα αντι για καλυτερα...πως η ψυχοθεραπεια οφειλει σαν μηχανισμος να μου απαλυνει ολες τις δυσαρεστες αναμνησεις, πως οφειλει να με κανει να μην ποναω....μα μονο να χαιρομαι....2 σχεδον χρονια μετα, λέω πώς κατι τετοιο καθολου ωφελιμο δεν θα ταν τελικα. Θελω να μαι εγω, να ανακαλυψω εμενα.Δεν θελω να γινω αναισθητη, στον πονο ουτε τον δικο μου ουτε του άλλου. Μα δεν θελω κ να λυγιζω τοσο ευκολα....

Σιγα σιγα θα βρεις τον ρυθμο σου, το μετρο σου...θα επιτρεψεις στον εαυτο σου κ το ομορφο κ το ασχημο...

Κ κατι τελευταιο: η σχεση σου μπορει να περασει απο πολλα σταδια, κ αυτο που περιγραφεις ακομα.το να γινει δεκανικι σου, να στηριχτεις δλδ σ αυτην. Κακο ειναι να εκμεταλλευεσαι διχως ορια την αγαπη κ το ενδιαφερον του άλλου. Το ενα με το άλλο απεχει πολυ, δε νομιζεις?

Quote:

---

Originally posted by pikos
γνωριζεις τι αλαγες πρεπει να κανεις στη ζωη σου για να πανε τα πραγματα καλητερα;
εχεις ορεξη για κουβεντά;

---

Για κουβέντα οση θες piko.
Ναι, είχα καταλήξει κάπου αλλά σπασμωδικά, δεν ήμουν και πολύ σίγουρη για αυτά που πήγαινα να αλλάξω, αμφιταλαντευόμουν. Άλλοτε αισθανόμουν δυνατή και άλλοτε ανασφαλής.

Quote:

---

Originally posted by weird
Ο ανθρωπος αυτος σε αγαπαει, δεν ειναι εκει για να σε κρινει.

Weird μου, αυτό είναι που όσο καλό μου κάνει άλλο τόσο κακό μου προκαλεί...νιώθω ότι εκμεταλλεύομαι καταστάσεις...Άσχετα αν εκείνος το επιλέγει να μένει παρόλες τις συζητήσεις μας. Πονάω γι\'αυτό! Γιατί αν κάποια στιγμή πάρω ξανά αποφάσεις για τη σχέση μας που θα είναι αρνητικές για κείνον, η αγάπη και η υποστήριξη που μου δείχνει τώρα θα με κομματιάσουν. Μακάρι να είχα τη δύναμη να κάνω το καλύτερο και για τους δύο μας. Γιατί να είμαι τόσο ευαίσθητη και επιρρεπής στον πανικό; Απογοητεύτηκα από τον εαυτό μου όσο ποτέ άλλοτε.

Σταματα να ανησυχεις οτι τον επιβαρυνεις... Αυτο ειναι δικη του δουλεια, μπορεις να τον ρωτησεις πως αισθανεται για να σταματησεις να υποθετεις.

Τον έχω ρωτήσει καλή μου και το βλέπω ότι είναι πολύ στενοχωρημένος και ταραγμένος. Αλλά με στηρίζει και δεν έχει πρόθεση να διακόψουμε αν δεν το θελήσω εγώ

Καλυτερα να το συζητησεις με την θεραπευτρια, την υποτροπη, τον φοβο σου οτι τα ψαχουλεψες παραπανω απο οσο αντεχες, το τι περνας τωρα, με τον πανικο.Τις σκεψεις σου να σταματησεις γιατι ισως σε βλαπτει πιο πολυ, τον θυμο σου απεναντι της. Βγαλτα κοριτσι μου, μιλα της!

Όσα γράφεις στην πρώτη πρόταση της τα έχω εκφράσει. Τώρα μένει να πω και τα τελευταια...

Εσυ μονη σου θα κρινεις ποσο βαθια θελεις να πας και ως ποτε. Γι αυτο πρεπει να το ανοιξεις στη συνεδρια σου. Μπορεις αν θελεις να το θαψεις παλι, ισως βεβαια παρει περισσοτερο χρονο....

Αυτό φοβάμαι ότι θα κάνω...θα το θάψω - μπορώ άραγε; - γιατί έχω μείνει μετέωρη...αλλά αυτό σημαίνει ότι θα ανακουφιστώ προσωρινά από συμπτώματα που με κυρίευσαν; Κι αν πάλι δεν ανακουφιστώ; Κι αν ανακουφιστώ θα τρομοκρατηθώ στην ιδέα να ανοίξω πάλι τους ασκούς του αιόλου...Θα νιώθω σα φυλακισμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό..

αλλα τωρα ειναι πραγματικα η στιγμη για αναβολη.

Γι\'αυτό αναρρωτιέμαι πραγματικά καλή μου. Εϊναι;;; Ή όχι; Αλλάζω από στιγμή σε στιγμή γνώμη. Η θεραπεύτρια μου είπε αρχικά δεν είναι στιγμή για αναβολή. Δεν το αντέχω της λέω! Με κοιτάει, μου λέει εντάξει μετά. Δεν είναι ανάγκη μου λέει να τα λύσεις όλα τώρα. Το ξέρω. Το νιώθω άλλωστε ότι και να ήθελατώρα ειδικά δεν μπορώ. Μήπως δεν θα μπορέσω όμως ποτέ; Τόσα χρόνια έκανα πράγματα για να ηρεμώ τις θύελες μέσα μου και όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό που έκανε κακό και πήγα να το αλλάξω, είδα πάλι ότι ούτε αυτό μπορώ. Νιώθω εντελώς συγχισμένη και αποπροσανατολισμένη.

Μην χανεις την πιστη σου, τωρα εισαι μεσα στην καταιγιδα και δενμπορεις να δεις τον ηλιο, αλλα ξερεις οτι υπαρχει, σωστα? Μην ξεχνας πως ειναι αυτος ο ηλιος, οι στιγμες γαληνης κι επαφης με τον εαυτο σου, επικοινωνιας βαθιας με τους φιλους σου, οι στιγμες που τολμησες και πετυχες, η δυναμη σου.
Θυμασαι? Η δυναμη μας ειναι εκει κι ας μην τη νιωθουμε.

AYTA τα λόγια θα τα κρατήσω σα φυλαχτό τις δύσκολες ώρες. Σ\'ευχαριστώ καλή μου...

---

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Σιγα σιγα θα βρεις τον ρυθμο σου, το μετρο σου

To ελπίζω Σοφία. Γιατί αλλιώς θα πέφτω συνεχώς και θα χάσω την πίστη και την ελπίδα σε μένα...

η σχεση σου μπορει να περασει απο πολλα σταδια, κ αυτο που περιγραφεις ακομα.το να γινει δεκανικι σου, να στηριχτεις δλδ σ αυτην. Κακο ειναι να εκμεταλλευεσαι διχως ορια την αγαπη κ το ενδιαφερον του άλλου. Το ενα με το άλλο απεχει πολυ, δε νομιζεις?

Ποιο είναι όμως το όριο που τα χωρίζει; Κι αν ήδη έχω περάσει ή υπάρχουν στιγμές που περνάω στο άλλο όριο δεν είναι ότι χειρότερο και για τον άλλο αλλά και για εμένα;

---

καλησπερα...

μονο που μπαινεις στη διαδικασια να κρατας την ισοροποια με καποιον ανθρωπο σημαινει πως δεχεσαι πως υπαρχει μια αμοιβαια συνεργασια μεταξη σας...

ετσι ομως χανεται ολη η μαγεια...

...δεν λεω ειναι ομορφα να σηναντιουνται δυο μοναξιες και να ποιανονται χερι χερι να ανεβουν (την ανηφορα της ζωης) μιζεριασα μονο που το ειπα...

κοιτα και ανηφορα ειναι η ζωη και ειναι ομορφο να ποιανεσαι χερι με χερι με καποιον να την ανεβεις...και ρομαντικο να συναντιουνται δυο μοναξιες...

ειναι το πως θα το δεις το ολο θεμα...

και γενικα πιστευω πως ολα εχουν πολλες οπτικες γωνιες και καλο ειναι να της κραταμε ολες και να μπορουμε να τις διαχηριστουμε...

...το απολητο δεν φτιαχτηκε για εμας γιατι θα μας περιοριζε...

ημαστε ρευστοι και αυτο δεν μπορεις να το αλαξεις...ειναι η φυση μας

και εκει βρησκεται ολοι η ελευθερια μας...οσοι σε θελουν στασιμη ειναι αυτοι που ειτε δεν μπορουν να δεχτουν την μονοδικοτητα σου ειτε ειναι ανθρωποι αφημενοι οχι στην εσωτερικη φωνη τους αλλα στις εικονες που δημιουργουν οι αλλοι για αυτους...

κοιτα μεσα σου και ειμαι σηγουρος πως θα βρεις πολυ ομορφα πραγματα...
...δεν γινεται να προκαλεις τον ιδιο σου τον εαυτο και να μην εχεις δυναμεις να νικησης ολο το σημπαν!!!
εσυ εισαι τα παντα και οποιος σου πει το αντιθετο λεει μαλακιες...

Piko, αν ήταν όλα εντάξει μεταξύ μας και δεν προϋπήρχαν σοβαρά προβλήματα τότε δε θα είχα αυτούς τους προβληματισμούς και ναι, τότε ίσως θα υπήρχε και η μαγεία του να κρατηθώ χέρι χέρι με τον άνθρωπό μου και να με στηρίξει σε ότι χρειαστώ και να τον στηρίξω σε ότι χρειαστεί...

Το θέμα είναι ότι σε αυτό μοιάζουμε πολύ. Κι εγώ θα τον στήριζα άνευ όρων ακόμα κι αν δεν ήμασταν καλά και το έχω κάνει στο παρελθόν.

Όμως έχω εξηγήσει τους λόγους που τώρα που το έχω ανάγκη εγώ, νιώθω άσχημα.

Για τα υπόλοιπα θα συμφωνήσω μαζί σου...Τίποτα και κανένας δεν είναι στάσιμος...Όλοι εξελισσόμαστε.

Quote:

---

Originally posted by pikos
...δεν γινεται να προκαλεις τον ιδιο σου τον εαυτο και να μην εχεις δυναμεις να νικησης ολο το σημπαν!!!

---

Piko, ναι αλλά το να κάνω ένα ταξίδι μιας ώρας ή να ξεκαθαρίσω τι θέλω από μία σχέση, πράγματα που για άλλους είναι αυτονόητα, για μένα γιατί είναι όλο το σύμπαν;

Quote:

---

Originally posted by pikos

κοιτα μεσα σου και ειμαι σηγουρος πως θα βρεις πολυ ομορφα πραγματα...

εσυ εισαι τα παντα και οποιος σου πει το αντιθετο λεει μαλακιες...

---

Σ\'ευχαριστώ για το ηθικό...να\'σαι καλά πραγματικά

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ποιο είναι όμως το όριο που τα χωρίζει; Κι αν ήδη έχω περάσει ή υπάρχουν στιγμές που περνάω στο άλλο όριο δεν είναι ότι χειρότερο και για τον άλλο αλλά και για εμένα;

---

μου μοιαζει λιγο σαν να προσπαθεις να προστατευσεις τον καλο σου. σαν να θες να κανεις τη δουλεια κ των 2 στη σχεση....ή σαν να φοβασαι να αφεθεις. ειναι έτσι ή ισως ειναι ενα άλλοθι για να μεινεις μονη? ή και τα δύο ισως? μπορει βεβαια κ τπτ απο αυτα....

anwnimi, μπορει να λεω κ βλακειες...αλλα γραφω με το τί αισθηση παιρνω καθε φορα κ πώς αντιλαμβανομαι καταστασεις....οποτε μη με παρεξηγεις:)

Σοφία όχι καθόλου βλακείες δε λες, σε παρακαλώ... Κι αν σε κάτι κάποιος πέφτει έξω δεν υπάρχει πρόβλημα να το ξεκαθαρίσω. Επίσης, πολλές φορές συμβαίνει κάποιος από έξω, έξω από το πρόβλημα να βλέπει κάποια πράγματα πιο αντικειμενικά.

Θέλω να τον προστατεύσω από μένα γιατί φοβάμαι ότι κάποιες στιγμές δεν το κάνει αυτός για τον ίδιο και εκεί με φοβάμαι...

Όταν λες είναι ένα άλλοθι για να μείνω μόνη τι εννοείς; Για να το καταλάβω καλύτερα ώστε να σκεφτώ πριν απαντήσω σε σένα αλλά και σε μένα.

καταρχην εχεις ρωτησει τον ιδιο? αν του γινεσαι βαρος? αν νιωθει δεκανικι σου? κ στην τελικη αν θελει να το κανει? εχεις βαλει τον εαυτο σου στη θεση του? θεωρεις οτι στη θεση του ετσι θα αισθανοσουν?

οσο για το άλλοθι? μηπως τελικα θελεις να μεινεις μονη, μακρυα του αλλα χρησιμοποιεις ως κεντρο που βασιζεις την επιλογη απομακρυνσης σου τη δικη του προστασια? αλλιως: η δικη του προστασια μηπως ειναι κ δικη σου με εναν αλλο τροπο?

ελπιζω να μαι καταννοητη:)

αχ πόσο μου άρεσε ο τρόπος που γράφεις..συγκινήθηκα γιατί θυμήθηκα τα δικά μου.πιστεύω όπως λες κ η ίδια οτι οι φόβοι υπήρχαν πάντα μέσα σου εν δυνάμει κ βγήκαν στην επιφάνεια με τον θάνατο του πατέρα σου..μη νομίζεις ένα έναυσμα περίμεναν για να κάνουν άνω κάτω τη ζωή σου..εκείνη την εποχή ήσουν αδύναμη ψυχολόγικα κ βρήκαν πρόσφορο έδαφος..το 1ο μεγάλο βήμα το έκανες.παραδέχτηκες οτι έχεις πρόβλημα.είναι πολύ δύσκολο μερικές φορές να το παραδεχτούμε.το 2ο μεγάλο βήμα που έκανες ήταν που άρχισες ψυχοθεραπεία.απο \'κει κ ΄πέρα εφόσον με τη ψυχοθεραπεία θα μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους ,πρέπει κι εσυ να βοηθήσεις κ να βάλεις τα πραγματα στη σειρά τους,σε μια τάξη. να σκεφτείς πως θες να είναι η ζωή σου κ με ποιούς κ να βάζεις καθημερινούς στόχους.όσον αφορά τη σχέση σου,ψάξε αν όντως θες αυτον τον άνθρωπο κοντά σου ή απλά χρησιμοποιείς τη σχέση σου για να καλύψεις κάποιες αναγκες σου(προστασία)?πάντως θυμάμαι οτι οταν ήμουν χάλια ψυχολογικά και είχα σχέση δεν είχα πει απολύτως τίποτα στο αγόρι μ για τις φοβίες μου γιατί ντρεπόμουν.εφόσον ήμουν πολύ αλλαγμένη τότε κ αυτός δεν καταλάβαινε το γιατί(ήμουν μες στα νεύρα κ το άγχος)η σχέση μας άρχισε να φθείρεται κ έτσι καταλήξαμε να χωρίσουμε.χωρίς να είμαι σίγουρη πιστεύω πως η σχέση μας θα κρατούσε αν ήμουν καλά ψυχολογικά.

Quote:

---

Originally posted by Sofia
καταρχην εχεις ρωτησει τον ιδιο? αν του γινεσαι βαρος? αν νιωθει δεκανικι σου? κ στην τελικη αν θελει να το κανει? εχεις βαλει τον εαυτο σου στη θεση του? θεωρεις οτι στη θεση του ετσι θα αισθανοσουν?

Η απάντησή του στην ερώτηση αυτή είναι όχι, δεν του είναι βάρος. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό αλλάξει μετά από κάποιο καιρό...Εντάξει αυτό δεν μπορεί να το προδίκάσει κανένας για κανέναν άνθρωπο. Από την άλλη δεν είναι πολύ το χρονικό διάστημα για να ξέρω, είναι κάπου 2 μήνες που γνωρίζει για το πρόβλημα των πανικών. Παρόλ\'αυτά μου δίνει την εντύπωση ότι ναι είναι εκεί.
Πως θα αισθανόμουν εγώ αν ήμουν στη θέση του...
Να σου πω την αλήθεια...Έχει αντιμετωπίσει κατά καιρούς κάποια αρκετά σοβαρά προβλήματα και τον βοήθησα εννοείται...Αλλά αν πάθαινε κάτι σαν κι αυτό που έχω πάθει κι εγώ εννοείται πως πάλι θα τον βοηθούσα αλλά μέσα μου θα είχα φρικάρει...Ίσως γιατί το περνάω και εγώ θα μου ήταν δύσκολο να μην επηρεαστώ από την κατάστασή του. Από την άλλη μέσα μου θα έμπαινε το μικρόβιο του να σκεφτώ είναι τόσο αδύναμος-ευαίσθητος στο άγχος... οπότε αυτό ακριβώς προβάλλω και σαν σκέψη δική του σε μένα άσχετα που δεν μου έχει πει κάτι τέτοιο...


οσο για το άλλοθι? μηπως τελικα θελεις να μεινεις μονη, μακρυα του αλλα χρησιμοποιεις ως κεντρο που βασιζεις την επιλογη απομακρυνσης σου τη δικη του προστασια? αλλιως: η δικη του προστασια μηπως ειναι κ δικη σου με εναν αλλο τροπο?

Ναι η δική του προστασία είναι και δική μου και αυτό με κάνει να νιώθω άσχημα. Με κάνει να αλλάζω γνώμη, άποψη συνεχώς για τη σχέση μας αλλά και να νιώθω ότι τη χρειάζομαι. Κι όσο μου δίνεται, τόσο με πονάει ότι μπορεί να πληγώσω έναν άνθρωπο που με νοιάζεται και τον νοιάζομαι αλλά και ότι δεν είμαι τόσο δυνατή που να μη χρειάζομαι την προστασία κανενός ώστε να μπορώ ελεύθερα αυτό που θέλω να κάνω. Δηλαδή να ξεκαθαρίσω ότι είμαι μαζί του επειδή πραγματικά θέλω να είμαι και όχι για κανέναν άλλο λόγο. Όπως βλέπεις το ξαναφούντωμα των πανικών μου εκεί που είχα αρχίσει να κάνω δειλά βήματα για να ξεκαθαρίσω τι θέλω μου θολώνει την κρίση και ο φόβος δε με αφήνει να σκεφτώ ελεύθερα.

---

Quote:

---

Originally posted by zouzounitsaaa
πάντως θυμάμαι οτι οταν ήμουν χάλια ψυχολογικά και είχα σχέση δεν είχα πει απολύτως τίποτα στο αγόρι μ για τις φοβίες μου γιατί ντρεπόμουν.

Ζουζουνίτσα σ\'ευχαριστώ για τα λόγια σου. Σε καταλαβαίνω για τον τρόπο που έδρασες και εσύ στη σχέση σου. Έτσι λειτουργούσα κι εγώ όχι για μήνες, για χρόνια! Όμως είδες συνειδητοποιήσαμε και οι δύο ότι αυτό δεν ήταν το καλύτερο. Μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να αποκαλύψουν τέτοια σοβαρά θέματα για τον εαυτό τους, ίσως γιατί έτσι είχαν μάθει. Εγώ πάντως έτσι είχα μάθει και ήταν πολύ δύσκολο για μένα να το κάνω. Αλλά βλέπω ότι έτσι τεστάρεις και τη σχέση σου δηλαδή βλέπεις αν ο άλλος είναι μαζί σου για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που νομίζει/του δείχνεις ότι είσαι. Μετά από τα βιώματά σου πιστεύεις ότι σε μια νέα σχέση θα αποκάλυπτες το θέμα αυτό;

---

εχω προσεξει το εξης: ανθρωποι που πασχουν απο πανικους ντρεπονται ή φαινεται να χουν ενοχες. μαλιστα θεωρουν οτι αλλοι τους βλεπουν ως αδυναμους ή \"κατώτερους\". Δεν μπορω φυσικα να μιλησω εξ ονοματος ολων, αλλα θα πω για μενα. Βλεπω εναν ανθρωπο που πασχει απο πανικους ως εναν ανθρωπο που εκδηλωνει τους φοβους του ή οτιδηποτε άλλο μ αυτον τον τροπο. Αλλος εμφανιζει καταθλιψη, άλλος κλαει, άλλος κλεινεται στον εαυτο του.....Ειναι μιας μορφης αντιδραση. Δεν βλεπω οτι ειναι πιο ευαισθητοι στο αγχος πχ απο μενα....σε καμια περιπτωση!

αυτα........:)

α! κ κατι άλλο! δυνατος ειναι αυτος που δεν εχει αναγκη κανεναν?

:))))))))
μου βάζεις πάντα δύσκολες ερωτήσεις!
:)

όχι, κατά τη γνώμη μου δυνατός είναι αυτός που έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, εξελίσσεται, μαθαίνει, δε φοβάται τις αλλαγές και ξεπερνά τις δυσκολίες...αλλά τουλάχιστον δε θεωρώ δυνατό αυτόν που χρειάζεται τον/τους άλλους σε υπέρμετρο βαθμό. Τώρα θα μου πεις ποιος βαθμός είναι υπέρμετρος; Μήπως ας πούμε εγώ έχω πλάσει στο μυαλό μου πολύ πιο χαμηλά (ή πολύ πιο ψηλά) ένα όριο πέρα από το οποίο ξεκινά το υπερμετρο από το όριο που έχει κατά νου ένας άλλος ή ο μέσος άνθρωπος; Δεν ξέρω...Αλλά γενικά αντιμετώπιζα τη βοήθεια ως αδυναμία...Εξού και η άρνηση τόσων χρόνων να λάβω ψυχοθεραπεία.

εμενα η λογικη μου (οση εχω:)) λεει οτι το να ζητας βοηθεια δειχνει σεβασμο στον εαυτο σου. ομως με ενα οριο....κ βοηθεια τί σημαινει? παντως οχι ο άλλος να περιμενεις να κανει τη δουλεια άλλος για σενα.άλλωστε κατι τετοιο δεν γινεται!

συμφωνω στον ορισμο σου περι δυναμης...:) κι εγω καπως έτσι εκλαμβανα την βοηθεια, ως αδυναμια...τωρα βλεπω πώς το να ζητω βοηθεια σημαινει πώς δεν εχω στην ακρη του μυαλου μου, πως ζητώντας βοηθεια καταστρεφω την εικονα που θελω να δειχνω προς τα εξω: της δυναμικης κ αγερωχης!αυτης που μπορει να καταφερει τα παντα μονη της! ε, δεν μπορω! ομως πλεον εχω τη δυναμη να το παραδεχτω κ επειτα να προσπαθησω....

επισης δυνατο θεωρω τον ανθρωπο που εχει το κουραγιο να δει τις αναγκες κ τις αδυναμιες του...κ οχι αυτον που παραμυθιαζεται πως τπτ δεν τον αγγιζει κ τπτ δεν εχει αναγκη...

Αυτή τη σταση προσπαθώ κι εγώ να εφαρμόζω σχετικά με τη βοήθεια...Είναι δύσκολο...αλλά βλέπω ότι αν θέλει κάποιος μπορεί να αλλάζει τις ιδέες του...

Συμφωνώ με αυτό που προσθέτεις για τους δυνατούς ανθρώπους. Γενικά η κοινωνία επιβάλλει και οι περισσοτεροι παραμυθιάζονται σχετικά με αυτό που λες και που εν τέλει δημιουργούν στους υπόλοιπους κόμπλεξ. Ε οι υπόλοιποι που ξέρουν τις αδυναμίες τους είναι αυτοί που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την αξία του να μπορώ να αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου και μένουν στο να νιώθουν κόμπλεξ. Δεν αξιοποιούν αυτή τους την αυτογνωσία. Και τέλος, υπάρχουν και αυτοί, οι δυνατοί, που αξιοποιούν αυτή την αυτογνωσία και περιορίζουν τα κόμπλεξ τους με ωριμότητα και προσπάθεια...

Originally posted by zouzounitsaaa
πάντως θυμάμαι οτι οταν ήμουν χάλια ψυχολογικά και είχα σχέση δεν είχα πει απολύτως τίποτα στο αγόρι μ για τις φοβίες μου γιατί ντρεπόμουν.

Ζουζουνίτσα σ\'ευχαριστώ για τα λόγια σου. Σε καταλαβαίνω για τον τρόπο που έδρασες και εσύ στη σχέση σου. Έτσι λειτουργούσα κι εγώ όχι για μήνες, για χρόνια! Όμως είδες συνειδητοποιήσαμε και οι δύο ότι αυτό δεν ήταν το καλύτερο. Μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να αποκαλύψουν τέτοια σοβαρά θέματα για τον εαυτό τους, ίσως γιατί έτσι είχαν μάθει. Εγώ πάντως έτσι είχα μάθει και ήταν πολύ δύσκολο για μένα να το κάνω. Αλλά βλέπω ότι έτσι τεστάρεις και τη σχέση σου δηλαδή βλέπεις αν ο άλλος είναι μαζί σου για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που νομίζει/του δείχνεις ότι είσαι. Μετά από τα βιώματά σου πιστεύεις ότι σε μια νέα σχέση θα αποκάλυπτες το θέμα αυτό;
να σου πω την αλήθεια πάλι δεν θα το έλεγα..τα ψυχολογικά προβλήματα κ ειδικα τα φάρμακα είναι ακόμα ταμπου για πολλους..θα φοβόμουν τι θα πίστευε για μένα ...οτι τα έχει με μια τρελή και άλλα τέτοια...άρα σε μια σοβαρή μου σχέση δν θα το αποκάλυπτα ...μπορεί καιρό μετα...

Καταλαβαίνω την αγωνία σου. Και την ντροπή σου. Ούτε κι εγώ που έχω αποκαλυφθεί τόσο στη σχέση μου τολμώ να σκεφτώ τι δύναμη θα έβρισκα για να το κάνω αυτό σε μια νέα σχέση... Όμως...μπορούμε να σκεφτούμε και την άλλη πλευρά. Αν ο άνθρωπος που είναι δίπλα μας και αγαπιόμαστε αντιμετώπιζε κάποιο σοβαρό πρόβλημα όπως αυτο και τον βασάνιζε, δε θα θέλαμε να μας το αποκαλύψει; Γιατί και το βάρος απόκρυψης του προβλήματος κάνει το ίδιο το πρόβλημα ακόμη πιο δύσκολο...

Μιλάμε τόσο καιρό σε αυτή την ενότητα \"Άγχος/Φοβίες\" για το πως θα βρούμε την αιτία που τις προκαλεί και αν τελικά γίνεται αυτό...Θα θέσω ένα ερώτημα που μπορεί να είναι από τρελό έως εξοργιστικό...


Τι γίνεται αν κάποιος (νομίζει πως έχει) ΒΡΕΙ την αιτία (ή μια αιτία) που τις προκαλεί ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΤΑΙ να ανατρέψει τον εαυτό του και ότι υπάρχει μέσα του για να την σκοτώσει;

δεν έχω παρακολουθήσει όλο το τοπικ, παντως εγω στη σχέση μου έχω μιλήσει. υπάρχουν στιγμές που μπορεί να καταλάβει κ άλλες που του είναι τρομερά δύσκολο να κατανοήσει τα δικά μου. δηλ. προτιμώ να πώ ψέματα ότι έχω κάτι να κάνω, να βρώ μια δικαιολογία, παρά να του εξηγήσω γιατί δεν έχω διάθεση ή ότι είχα μια κρίση κ δεν είμαι καλά. άλλες φορες πάλι μου έχει πεί χαρακτηριστικά -εγω με τόσα προβλήματα που έχω τι έπρεπε να είχα κάνει, να τιναξω τα μυαλά μου στον αερα; αν κάποιος δεν έχει περάσει, νιώσει όλο αυτο το βάσανο που περνάμε, του είναι πολύ δυσκολο να κατανοήσει. κ να αναφέρω το θεμα της ψυχιατρου κ το θέμα το φαρμάκων, ότι με δουλεύει στην ψυχρα με τα ψυχοφάρμακα που παίρνω κ εχει την περιεργεια να μαθει τι της λέω, καλοπροαίρετα όμως, αλλα να σας πω την αλήθεια, καρφάκι δεν μου καίγεται, όταν θελω να του πώ λέω, γιατί έχουμε κάνει αρκετές συζητήσεις κ εχει νιώσει έχει δακρύσει με αυτά που του έχω πεί κ δεν παύει να εκδηλώνει την κατανόηση γι\'αυτο που περνάω. σε μια καινούρια σχέση θα μου ηταν αδυνατο να μιλήσω για όλα αυτά κ δεν είναι θεμα να οτι θα με χαρακτηρισει τρελη ο άλλος, ειναι το πόσο άνετα μπορείς να νιώσεις με κάποιον κ να εκμυστηρευτείς τα δικά σου.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Μιλάμε τόσο καιρό σε αυτή την ενότητα \"Άγχος/Φοβίες\" για το πως θα βρούμε την αιτία που τις προκαλεί και αν τελικά γίνεται αυτό...Θα θέσω ένα ερώτημα που μπορεί να είναι από τρελό έως εξοργιστικό...


Τι γίνεται αν κάποιος (νομίζει πως έχει) ΒΡΕΙ την αιτία (ή μια αιτία) που τις προκαλεί ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΤΑΙ να ανατρέψει τον εαυτό του και ότι υπάρχει μέσα του για να την σκοτώσει;

---

αναφερες το βασικό ερώτημα που με βασανίζει τον τελευταίο καιρό...
κ αν εχω βρει την πηγη κ τις αιτίες των προβλημάτων μου, ο φόβος που με διακατέχει σε οποιαδήποτε κίνηση που πρέπει να κάνω με κλεινει στο να υπομένω την θλίψη μου κ να αισθανομαι τοσο αδύναμη, να πείσω τον εαυτό μου να αλλάξει κ όλα αυτά τα αντικρουόμενα συναισθήματα, με κάνουν κ λυγίζω κ σπάω κάθε φορά κ νιώθω ότι κουράστικα βαρέθηκα κ δεν μπορώ να συνεχίσω, παρα να κανω το βημα προς την απελευθερωση των όσων με πνίγουν. Ίσως να χρειαζόμαστε χρόνο για τεμαχίσουμε σιγά σιγά τις αιτίες κ το σκότωμα της πηγής να μην μας σκοτώσει κ εμας!

Quote:

---

Originally posted by mstrouf
Ίσως να χρειαζόμαστε χρόνο για τεμαχίσουμε σιγά σιγά τις αιτίες κ το σκότωμα της πηγής να μην μας σκοτώσει κ εμας!

---

Μαρία μου έγραψες τη φράση κλειδί! Νιώθω ότι το σκότωμα της αιτίας θα σκοτώσει και εμένα την ίδια και δεν το αντέχω. Τι γίνεται όμως αν έχεις φτάσει στο σημείο που και η αιτία σε σκοτώνει όσο και η αναβολή της μάχης; Έχω φτάσει σε σημείο που να μη νιώθω ασφαλής ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο δρόμο. Παλιότερα (μέχρι τώρα δηλαδή) τα \"κατάφερνα\" με το δρόμο της αναβολής. Τώρα με πνίγει τόσο πολύ και αυτός που δεν αντέχω και δε με αναγνωρίζω. Φτάνω μερικές φορές στο σημείο να νοσταλγώ τον καιρό που μπορούσα να αναβάλω πράγματα γιατί το άντεχα, που είχα την υπομονή. Νιώθω πως θα τρελαθώ που δεν ησυχάζω με τίποτα πια. Σαν να στέκομαι στην κορυφή δύο γκρεμών και να τρέμω από το φόβο.

anwnimi τι να σου πω... διάβασα όλο το τοπικ κ μου κοπηκε η ανασα παλι με το πως τα εκφράζεις όλα αυτα..λες \"Παλιότερα (μέχρι τώρα δηλαδή) τα \"κατάφερνα\" με το δρόμο της αναβολής\" έτσι αισθάνομαι κ γω κ είναι σαν να πνιγομαι τώρα που πρέπει να πάρω αποφάσεις κ να κάνω βήματα κ όσο κ αν πεθαίνω μεσα στην όλη την κατασταση.. φοβάμαι ότι έξω απο αυτή δεν υπάρχω, δεν θα μπορώ να ζήσω καν, σαν να αναγωρισα πως η δυναμη μου ηταν για να κουκουλωνω της καταστάσεις κ όχι να έρθω αντιμετωπη, ειναι σαν μια μαχη που οσο την δίνεις ξέρεις οτι επιβιώνεις, αλλα δεν γνωρίζεις ουτε καν πιστευεις πως τελικά θα βγεις νικητης μεσα απο ολα αυτα. τι να σου πω... εχω γινει λιωμα ηδη, με ολα ολα αυτα, να \'σαι καλά κ κρατήσου, δωσε όσο χρόνο χρειάζεται στο εαυτό σου, αυτο προσπαθώ να κάνω.

Quote:

---

Originally posted by mstrouf
φοβάμαι ότι έξω απο αυτή δεν υπάρχω, δεν θα μπορώ να ζήσω καν, σαν να αναγωρισα πως η δυναμη μου ηταν για να κουκουλωνω της καταστάσεις κ όχι να έρθω αντιμετωπη

---

Ακριβώς καλή μου. Ξέρεις τι μου είπε η θεραπεύτρια στην τελευταία συνεδρία;
\"Βλέπω ένα θαύμα μπροστά μου. Που κατάφερες και έφτασες στη ζωή σου μέχρι εδώ!\"
Εκεί τρόμαξα, άρα λέω τελικά δεν το νομίζω μόνο εγώ αυτό, που μερικές φορές αναρρωτιέμαι πως άντεξα...
\"Σοβαρά μιλάτε;\"
\"Ναι, σοβαρά\"
\"Το κουκούλωμα, της λέω, με έχει βοηθήσει, ήταν το μοναδικό ισχυρό μου κίνητρο.\"
\"Λαθος κίνητρο όμως\"
\"Ναι, με έχει βοηθήσει αλλά τώρα το βλέπω ότι μου έχει δημιουργήσει χίλια δυο άλλα\".

Παρόλ\'αυτά έτσι έμαθα. Και το άγνωστο, ο νέος τρόπος διαχείρισης των πραγμάτων που ξεκίνησα και τόσο λαχταρούσα να μάθω, με τρομάζει ότι θα με αφήσει μετέωρη και αβοήθητη. Ότι δε θα με βγάλει πουθενά. Το άλλο είναι ότι ούτε με τον παλιό τρόπο μπορώ να λειτουργήσω πλέον, μου δημιουργεί ένα αφόρητο αίσθημα ασφυξίας. Τον επιζητώ για να μπορέσω να πάρω μια ανάσα αλλά με πνίγει πραγματικά! Ούτε πίσω μπορώ να πάω ούτε μπροστά. Και να σου οι κρίσεις πανικού μετά να έρχονται.

Quote:

---

Originally posted by mstrouf
να \'σαι καλά κ κρατήσου, δωσε όσο χρόνο χρειάζεται στο εαυτό σου, αυτο προσπαθώ να κάνω.

---

Σ\'ευχαριστώ Μαρία. Μάλλον πρέπει να χτίσουμε κι άλλο το μέσα μας...να νιώθουμε εμπιστοσύνη και ασφάλεια με τις επιλογές μας και να μη μας τρομοκρατεί τόσο το άγνωστο...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Παρόλ\'αυτά έτσι έμαθα. Και το άγνωστο, ο νέος τρόπος διαχείρισης των πραγμάτων που ξεκίνησα και τόσο λαχταρούσα να μάθω, με τρομάζει ότι θα με αφήσει μετέωρη και αβοήθητη. Ότι δε θα με βγάλει πουθενά. Το άλλο είναι ότι ούτε με τον παλιό τρόπο μπορώ να λειτουργήσω πλέον, μου δημιουργεί ένα αφόρητο αίσθημα ασφυξίας. Τον επιζητώ για να μπορέσω να πάρω μια ανάσα αλλά με πνίγει πραγματικά! Ούτε πίσω μπορώ να πάω ούτε μπροστά. Και να σου οι κρίσεις πανικού μετά να έρχονται.

---

ο νεος τροπος αυτος που εσυ θα επιλεξεις, θα ναι αυτος που θα σου ταιριαζει καλυτερα τωρα πια μεσα σου. Αυτος που θα σου δινει περισσοτερη πιστη στον εαυτο σου. Κι ας εχεις δευτερες σκεψεις. Ειναι γιατι η δυναμη της συνηθειας ειναι μεγαλη, ειναι που δεν μπορουμε να αποκοπουμε τοσο ευκολα απο συνηθειες κ τακτικες ετων......ειναι ωραιο να εχεις απαιτησεις anwnimi απο τον εαυτο σου, αλλα στασου λιγο. Οι αλλαγες θελουν κ τον χρονο τους....κ εσυ τον δικο του (ο ρυθμος...που ελεγα παλι την άλλη φορα:)....