"Ο Σεπτέμβρης φτάνει στο τέλος του και..."
:starhit:
Printable View
"Ο Σεπτέμβρης φτάνει στο τέλος του και..."
:starhit:
...ακόμη δεν τελειώσαμε την άλλη ιστορία για να αρχίσουμε καινούρια.
Μόνο μία ιστορία μπορούμε να γράφουμε;
Αν είναι να ανοίξουμε εκδοτικό οίκο,όχι...
Ράνα,Ράνα,Μαντζουράνα...Είσ� �ι η χαρά του νέου τόπικ!
Και να φανταστείς ότι έχω στο μυαλό μου 5-6 καινούρια τόπικς που θα ήθελα ν' ανοίξω, αλλά συγκρατούμαι!!!
Μάλλον πρέπει να συγκρατηθώ ακόμη περισσότερο.
Μου αρέσουν γενικά τα καινούρια πράγματα και οι πολλές εναλλαγές. Μισώ τη ρουτίνα σε όποια μορφή κι αν είναι.
Από την άλλη, δεν θέλω να γίνω και σπάμερ!!
Τελικά να το διαγράψουμε το τόπικ αυτό ή να συνεχιστεί;
Ό,τι κρίνεις...Δεν καταπιέζω κανέναν. Απλά τη γνώμη μου είπα...
Κι εγώ πάντως βαριέμαι εύκολα,αλλά είμαι και της ολοκλήρωσης των κύκλων.
ρε συ ναντίν η άλλη ιστορία ξεκινάει το 2006 κ την φέρνει στο φως η μαντζουρ το 2014. γίνονται άξιες προσπάθειες να συνεχιστεί αλλά φαίνεται οτι μπάζει μιας κ ο πρωταγωνιστής έχει μαλλιά καρφιά. αφού βρήκε ένα τόσο ωραίο αν κ χωρίς μεγάλη επιτυχία τοπικ δν μπορεί να κάνει ένα καινούριο για να έχει μια καλύτερη τύχη λέμε τώρα?
Και θα μείνει το παλικάρι έστω με τα μαλλιά καρφιά,παγωμένο στο χρόνο στην ξενιτιά
και μάλιστα χωρίς να γνωρίζει τι άστραψε στο μάγουλό του; Άμα σας πάει η καρδιά,κορίτσια...
Όπως νομίζετε...Κανονίστε όμως πάλι να μην κυλήσει ικανοποιητικά η πλοκή και να ανοίξουμε
νέο τόπικ "Γράφουμε μαζί μια ιστορία; (2014 second edition!)" και ούτω καθεξής...
συνεχίζω από το τρίτο ποστ.
αναφώνησε η διευθύντρια του περιοδικού. "είστε πολύ πίσω παιδιά θέλω δυο ολοκληρωμένες ιστορίες στο γραφείο μου αύριο κιόλας"
ένα κορίτσι παρακολουθούσε από το μικρό γραφειάκι της κ ευχόταν να έβρισκε το θάρρος να έδινε τις δικές τις ιστορίες. κ να σταματήσει να φτιάχνει απλά κ μόνο τους καφέδες της απαιτητικής διευ΄θντριας.΄'ηθελε μόνο μια ευκαιρία αλλά ο φόβος της αποτυχίας...
έκανε τα πόδια της να τρέμουν και το στομάχι της να γεμίζει με πεταλούδες... Πάντα ένιωθε την παρουσία αυτης της επιβλητικής, αυστηρής αλλά ταυτόχρονα κομψής γυναίκας να της προκαλεί εκνευρισμό. Θυμάται σαν χθες τη μέρα που της πήρε συνέντευξη. Είχε βρει αγγελία για τη θέση εργασίας της προσωπικής βοηθού της διευθύντριας για ένα από τα μεγαλύτερα περιοδικά της χώρας....
"Μακροπρόθεσμα οι άνθρωποι πετυχαίνουν μόνο εκείνο που στοχεύουν" θυμάται να της έλεγε παιδιόθεν η μητέρα της,ωστόσο ακόμη δίσταζε ν'ανοίξει τα φτερά της για τα πετάγματα εκείνα,που βαθιά μέσα της από χρόνια ένιωθε να είναι ο προορισμός της.
θυμόταν όμως κ τον σκληρό πατέρα της ο οποίος πάντα την έκανε να νιώθει λίγη. οι ιστορίες τις όμως ήταν όμορφες το ήξερε.το μόνο που ήθελε ήταν μια μικρή ώθηση. προσπάθησε να σηκωθεί από το γραφείο κ να ..
...κάνει επιτέλους το βήμα που τόσο λαχταρούσε από τη μιά, αλλά και τόσο την τρόμαζε από την άλλη.
Στάθηκε ασάλευτη για λίγα δευτερόλεπτα και τελικά...
μπαίνει αποφασισμένη στο γραφείο της διευθύντριας και αφηνει τον φάκελο με τις δύο ιστορίες της. τελευταία στιγμή όμως σβήνει το ονομα της κ φεύγει. γυρίζοντας στο σπίτι σκέφτεται οτι θα θελε να είχε την μητέρα της διπλα να την συμβουλεύει κ να της δίνει δύναμη. εν τω μεταξύ στο διπλανό σπίτι κάτι ύποπτο συμβαίνει. ακούγεται ένας θορυβος...
...ήταν κάτι σαν πριόνι.
Πρώτη φορά ακούγεται τέτοιος ήχος στην γειτονιά της.
Στο μυαλό της έρχονται σκηνές από τις ταινίες "Saw".
Παγώνει...
λες να την είχαν επηρεάσει τόσο οι αστυνομικές ιστορίες που έγραφε και οι μαραθώνιοι θρίλερ στο καθιστικό του σπιτιού της , που κάλυπταν τις στιγμές απέραντης μοναξιάς της?αποφάσισε οτι για να γίνει μια σωστή συγγραφέας αστυνομικών θρίλερ έπρεπε να βγει έξω από το καβούκι της. η φαντασία δν έφτανε. φόρεσε την καμπαρντίνα της και...
...πλησίασε πολύ προσεκτικά το διπλανό σπίτι.
Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά.
Ξαφνικά παραπάτησε και σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το διπλανό σπίτι κάνοντας ένα μεγάλο "γκντουπ"!
Ο ήχος από το πριόνι σταμάτησε.
Αυτό που ακολούθησε...
τον ήχο του πριονιού ήταν χαχανητά. ένας εντυπωσιακός άνδρας την κοιτούσε έτσι όπως είχε οριζοντιωθεί μπροστά στο παράθυρό του φαρδιά πλατιά. ο άνδρας εξαφανίστηκε από το παράθυρο κ έτρεξε να την βοηθήσει. αυτή ένιωσε τελείως γελοία,σηκώθηκε κ όπου φύγει φύγει πριν την προλάβει ο μαραγκός. που να ήξερε οτι..
έτσι όπως σωριάστηκε ατσούμπαλα έπεσε κι από την τσέπη της γκρί καμπαρντίνας της το πορτοφόλι της. Ο Μαραγκός έσκυψε και μάζεψε το δερμάτινο πορτοφόλι από κάτω. "Για να δούμε", σκέφτηκε "σε ποια περίεργη γάτα ανήκει;". Άνοιξε το πορτοφόλι, το ψαχούλεψε και αναζήτησε την ταυτότητά της... "Μάάλιστα", μουρμούρισε και κατευθύνθηκε...
...προς το σπίτι της! (Την είδε που έτρεξε και μπήκε στο διπλανό σπίτι από το δικό του.)
Έψαξε για λίγο τα κουδούνια, και τελικά βρήκε το όνομα που έγραφε και η ταυτότητα.
Καθώς ετοιμαζόταν να χτυπήσει το κουδούνι...
συνειδητοποιησε οτι αυτό το όνομα κάτι του θύμιζε. Πηνελόπη Νάνου. θυμήθηκε .. κάποτε είχε γνωρίσει μια Πηνελόπη Νάνου. Ήταν μια πελάτισσα, σε προχωρημένη ηλικία, φινετσάτη, με πολύ αριστοκρατικούς τρόπυς. καμία σχέση με αυτή την μικρή άχαρη περίεργη που σκορπάει τα πράματα της απο εδώ κ από εκεί. "Ναι ποιος είναι?" ακούστηκε αμήχανα. "Είμαι ο...
οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράματα είναι εντελώς συμπτωματική:cool rsvd:
...Θρασύβουλος Ψηλός. Σας έπεσε το πορτοφόλι σας και ήρθα να σας το επιστρέψω."
Ακολούθησε 1 λεπτό αμήχανης σιωπής.
Η Πηνελόπη είχε γίνει κόκκινη από ντροπή και δεν έβγαινε καμία λέξη από το στόμα της.
Ώσπου ξαφνικά...
όλα θόλωσαν... Τα επόμενα δευτερόλεπτα χάθηκε σε μία σύγχυση. Θα πρέπει να πέρασε ένας αιώνας όταν τελικά οι φωνές και τα ουρλιαχτά έδιωξαν τα σύννεφα από το θολωμένο της μυαλό. Η κυρα Νίτσα η γειτόνισσα ούρλιαζε "Η γλάστρα, η γλάστρα!!! Πάει ο ανθρωπάκος!!! Ένα γιατρό γρήγορα!! Ένα γιατρό!!!" Η Πηνελόπη σωριασμένη στο μπαλκόνι...
(καλέ, τους πέθανες και τους 2 πρωταγωνιστές μας;;;! :D )
...προσπάθησε να ανακτήσει τις δυνάμεις της και να σηκωθεί.
Οι σειρήνες του ασθενοφόρου ακούγονταν όλο και πιο κοντά.
Η Πηνελόπη...
δν θυμόταν πως είχε βρεθεί από το θυροτηλέφωνο στο μπαλκόνι ,ούτε είχε κάποια ιδέα για το πως βρέθηκε η γλάστρα στο κεφάλι του μαραγκού.
ο Θρασύβουλος είχε συνέλθει αλλά το κεφάλι του ήταν ματωμένο. το ασθενοφόρο τον πήγε στο κοντινότερο νοσοκομείο όπου χρειάστηκαν ράμματα.
(Είχαμε δεν είχαμε, σε σπλατεριά το γυρίσαμε!!!) :smilegrin:Quote:
Originally posted by Μαντάμ σου σου
...πως βρέθηκε η γλάστρα στο κεφάλι του μαραγκού.
...το κεφάλι του ήταν ματωμένο.
το ασθενοφόρο τον πήγε στο κοντινότερο νοσοκομείο όπου χρειάστηκαν ράμματα.
Η Πηνελόπη ένιωσε ένοχη για ό,τι συνέβη στον Θρασύβουλα.
Άλλωστε αυτό το συναίσθημα πάντα την ακολουθούσε στη ζωή της, όποιες και αν ήταν οι περιστάσεις.
Σηκώθηκε, πήρε ένα ταξί και πήγε στο νοσοκομείο που έκανε τα ράμματα ο Θρασύβουλος.
σταμάτησε μπροστά σε ένα ανθοπωλείο να πάρει μια γλάστρα αλλά τελευταία στιγμή σκέφτηκε πόσο ειρωνική θα έδειχνε μια τέτοια κίνηση. τελικά αποφάσισε να του πάει ένα κουτί μπακλαβά.
(Χαχαχαχαχαχα! Δεν υπάρχεις λέμε!! :smilegrin: )Quote:
Originally posted by Μαντάμ σου σου
σταμάτησε μπροστά σε ένα ανθοπωλείο να πάρει μια γλάστρα αλλά τελευταία στιγμή σκέφτηκε πόσο ειρωνική θα έδειχνε μια τέτοια κίνηση. τελικά αποφάσισε να του πάει ένα κουτί μπακλαβά.
Έφτασε στο νοσοκομείο και τον βρήκε.
Του είπε: "Αυτό είναι για σένα".
Εκείνος αποκρίθηκε: "Ευχαριστώ, αλλά κάνω δίαιτα."
Η Πηνελόπη, στο άκουσμα αυτής της απάντησης...
έχασε για άλλη μια φορά τον έλεγχο... Πήρε το κουτί με τα σιροπιαστά το άνοιξε και με μιά βίαιη κίνηση...
τα κοίταξε κ με νευρικές κινήσεις τα έβαλε στο ψυγειάκι κλείνοντας την πόρτα με δύναμη." δν πειράζει θα έχεις κάτι να κεράσεις τους επισκέπτες σου"
ο Θρασύβουλας χαμογέλασε "απλά σε πειράζω ,είναι έτσι το χιούμορ μου, θα τους τιμήσω δεόντος, σε ευχαριστώ!"
"και για να έχουμε καλό ρώτημα ,τι γύρευε το πορτοφόλι σου κάτω απτο περβάζι μου κ τι γύρευε η γλάστρα σου πάνω στο κεφάλι μου?"
Έφυγαν μονομιάς τα νεύρα από την Πηνελόπη και την κυρίευσε και πάλι η ενοχή.
Χαμογέλασε αμήχανα, αλλά δεν μπορούσε να πει κάτι.
Ο Θρασύβουλος πήρε πρωτοβουλία και...
(Μαντάμ σου σου στο τσάκ γλίτωσες την Πηνελοπίτσα από το υπερφαγικό!!) :smilegrin:
και της ζήτησε να ανοίξει το συρτάρι κ να πάρει το πορτοφόλι της. η Πηνελόπη του είπε οτι δν έχει ιδέα πως βρέθηκε η γλάστρα στο κεφάλι του γιατί κ η ίδια έπεσε κ έχασε τις αισθήσεις της, αλλά μάλλον πρέπει να πήδηξε μια γάτα στο μπαλκόνι της και να παρέσυρε΄την ίδια κ την γλάστρα. "Σου φαίνεται δικαιολογία αλλά κεγώ δν θυμάμαι πως βρέθηκα στο μπαλκόνι" "Πάντως δν είχα διάθεση να σε βλάψω" μιλήσανε για αρκετή ώρα κ αποφασίστηκε να πάνε για καφέ μια από τις επόμενες μέρες.
εν τω μεταξύ η Πηνελόπη είχε κ τον άλλο καημό της, αν θα άρεσαν στην συντονίσ εεε στην διευθύντρια οι ιστορίες της. Την επόμενη μέρα...
στο δρόμο για τη δουλεία μονολογούσε... Σαν την τρελή την κοιτούσαν τα αγουροξυπνημένα παιδάκια που πήγαιναν σχολείο... "Γιατί να μην μπορώ; Εδώ κοτζαμαν γλάστρα πέταξα στον άνθρωπο και παρ' όλα αυτα πήρα τα μπακλαβαδάκια μου σιναμενη κουνάμενη και τον κοίταξα κατάματα.. Γιατί να μην μπορώ; Θα πάρω τα ωραιότατα χειρόγραφά μου και θα της πω άνοιξε κυρά μου τα μάτια σου!!! Έχεις τον θησαυρό στο γραφείο σου κι εσύ πας για πουρνάρια... Ναι, ναι, έτσι θα της πώ" και κρατώντας αποφασιστικά το θερμός της με τον καφέ, όρμησε...
...στο γραφείο της διευθύντριας!
Η διευθύντρια έλειπε, όπως έλειπε και ο φάκελος με τις ιστορίες της Πηνελόπης.
Ρώτησε έναν συνάδελφο, και έμαθε ότι η διευθύντρια δεν έχει έρθει ακόμα.
Καθώς τακτοποιούσε τα πράγματα στο γραφείο της, μπαίνει η διευθύντρια και...
είπα να μαζέψω την ιστορία μπας κ παρακινήσω κ κανέναν άλλο συμφορουμίτη να γράψει(ω ναι έχω άπειρο χρόνο στην δουλειάαα)(στην ακόλουθη ιστορία παρακολουθούμε καρέ καρέ την Πηνελόπη συγγραφέα αστυνομικών μυθισ να πετάει μια γλάστρα στο κεφάλι του νόστιμου γείτονά της)
"Ο Σεπτέμβρης φτάνει στο τέλος του και..."ακόμη δεν τελειώσαμε την άλλη ιστορία για να αρχίσουμε καινούρια
αναφώνησε η διευθύντρια του περιοδικού. "είστε πολύ πίσω παιδιά θέλω δυο ολοκληρωμένες ιστορίες στο γραφείο μου αύριο κιόλας"
ένα κορίτσι παρακολουθούσε από το μικρό γραφειάκι της κ ευχόταν να έβρισκε το θάρρος να έδινε τις δικές τις ιστορίες. κ να σταματήσει να φτιάχνει απλά κ μόνο τους καφέδες της απαιτητικής διευ΄θντριας.΄'ηθελε μόνο μια ευκαιρία αλλά ο φόβος της αποτυχίας...
έκανε τα πόδια της να τρέμουν και το στομάχι της να γεμίζει με πεταλούδες... Πάντα ένιωθε την παρουσία αυτης της επιβλητικής, αυστηρής αλλά ταυτόχρονα κομψής γυναίκας να της προκαλεί εκνευρισμό. Θυμάται σαν χθες τη μέρα που της πήρε συνέντευξη. Είχε βρει αγγελία για τη θέση εργασίας της προσωπικής βοηθού της διευθύντριας για ένα από τα μεγαλύτερα περιοδικά της χώρας....
"Μακροπρόθεσμα οι άνθρωποι πετυχαίνουν μόνο εκείνο που στοχεύουν" θυμάται να της έλεγε παιδιόθεν η μητέρα της,ωστόσο ακόμη δίσταζε ν'ανοίξει τα φτερά της για τα πετάγματα εκείνα,που βαθιά μέσα της από χρόνια ένιωθε να είναι ο προορισμός της.
θυμόταν όμως κ τον σκληρό πατέρα της ο οποίος πάντα την έκανε να νιώθει λίγη. οι ιστορίες τις όμως ήταν όμορφες το ήξερε.το μόνο που ήθελε ήταν μια μικρή ώθηση. προσπάθησε να σηκωθεί από το γραφείο κ να .. .κάνει επιτέλους το βήμα που τόσο λαχταρούσε από τη μιά, αλλά και τόσο την τρόμαζε από την άλλη.
Στάθηκε ασάλευτη για λίγα δευτερόλεπτα και τελικά...
μπαίνει αποφασισμένη στο γραφείο της διευθύντριας και αφηνει τον φάκελο με τις δύο ιστορίες της. τελευταία στιγμή όμως σβήνει το ονομα της κ φεύγει. γυρίζοντας στο σπίτι σκέφτεται οτι θα θελε να είχε την μητέρα της διπλα να την συμβουλεύει κ να της δίνει δύναμη. εν τω μεταξύ στο διπλανό σπίτι κάτι ύποπτο συμβαίνει. ακούγεται ένας θορυβος...
.ήταν κάτι σαν πριόνι.
Πρώτη φορά ακούγεται τέτοιος ήχος στην γειτονιά της.
Στο μυαλό της έρχονται σκηνές από τις ταινίες "Saw".
Παγώνει...
λες να την είχαν επηρεάσει τόσο οι αστυνομικές ιστορίες που έγραφε και οι μαραθώνιοι θρίλερ στο καθιστικό του σπιτιού της , που κάλυπταν τις στιγμές απέραντης μοναξιάς της?αποφάσισε οτι για να γίνει μια σωστή συγγραφέας αστυνομικών θρίλερ έπρεπε να βγει έξω από το καβούκι της. η φαντασία δν έφτανε. φόρεσε την καμπαρντίνα της και...
...πλησίασε πολύ προσεκτικά το διπλανό σπίτι.
Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά.
Ξαφνικά παραπάτησε και σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το διπλανό σπίτι κάνοντας ένα μεγάλο "γκντουπ"!
Ο ήχος από το πριόνι σταμάτησε.
Αυτό που ακολούθησε...
τον ήχο του πριονιού ήταν χαχανητά. ένας εντυπωσιακός άνδρας την κοιτούσε έτσι όπως είχε οριζοντιωθεί μπροστά στο παράθυρό του φαρδιά πλατιά. ο άνδρας εξαφανίστηκε από το παράθυρο κ έτρεξε να την βοηθήσει. αυτή ένιωσε τελείως γελοία,σηκώθηκε κ όπου φύγει φύγει πριν την προλάβει ο μαραγκός. που να ήξερε οτι..
έτσι όπως σωριάστηκε ατσούμπαλα έπεσε κι από την τσέπη της γκρί καμπαρντίνας της το πορτοφόλι της. Ο Μαραγκός έσκυψε και μάζεψε το δερμάτινο πορτοφόλι από κάτω. "Για να δούμε", σκέφτηκε "σε ποια περίεργη γάτα ανήκει;". Άνοιξε το πορτοφόλι, το ψαχούλεψε και αναζήτησε την ταυτότητά της... "Μάάλιστα", μουρμούρισε και κατευθύνθηκε... ...προς το σπίτι της! (Την είδε που έτρεξε και μπήκε στο διπλανό σπίτι από το δικό του.)
Έψαξε για λίγο τα κουδούνια, και τελικά βρήκε το όνομα που έγραφε και η ταυτότητα.
Καθώς ετοιμαζόταν να χτυπήσει το κουδούνι... συνειδητοποιησε οτι αυτό το όνομα κάτι του θύμιζε. Πηνελόπη Νάνου. θυμήθηκε .. κάποτε είχε γνωρίσει μια Πηνελόπη Νάνου. Ήταν μια πελάτισσα, σε προχωρημένη ηλικία, φινετσάτη, με πολύ αριστοκρατικούς τρόπυς. καμία σχέση με αυτή την μικρή άχαρη περίεργη που σκορπάει τα πράματα της απο εδώ κ από εκεί. "Ναι ποιος είναι?" ακούστηκε αμήχανα. "Είμαι ο......Θρασύβουλος Ψηλός. Σας έπεσε το πορτοφόλι σας και ήρθα να σας το επιστρέψω."
Ακολούθησε 1 λεπτό αμήχανης σιωπής.
Η Πηνελόπη είχε γίνει κόκκινη από ντροπή και δεν έβγαινε καμία λέξη από το στόμα της.
Ώσπου ξαφνικά...όλα θόλωσαν... Τα επόμενα δευτερόλεπτα χάθηκε σε μία σύγχυση. Θα πρέπει να πέρασε ένας αιώνας όταν τελικά οι φωνές και τα ουρλιαχτά έδιωξαν τα σύννεφα από το θολωμένο της μυαλό. Η κυρα Νίτσα η γειτόνισσα ούρλιαζε "Η γλάστρα, η γλάστρα!!! Πάει ο ανθρωπάκος!!! Ένα γιατρό γρήγορα!! Ένα γιατρό!!!" Η Πηνελόπη σωριασμένη στο μπαλκόνι... .προσπάθησε να ανακτήσει τις δυνάμεις της και να σηκωθεί.
Οι σειρήνες του ασθενοφόρου ακούγονταν όλο και πιο κοντά.
Η Πηνελόπη... δν θυμόταν πως είχε βρεθεί από το θυροτηλέφωνο στο μπαλκόνι ,ούτε είχε κάποια ιδέα για το πως βρέθηκε η γλάστρα στο κεφάλι του μαραγκού.
ο Θρασύβουλος είχε συνέλθει αλλά το κεφάλι του ήταν ματωμένο. το ασθενοφόρο τον πήγε στο κοντινότερο νοσοκομείο όπου χρειάστηκαν ράμματα.
Η Πηνελόπη ένιωσε ένοχη για ό,τι συνέβη στον Θρασύβουλα.
Άλλωστε αυτό το συναίσθημα πάντα την ακολουθούσε στη ζωή της, όποιες και αν ήταν οι περιστάσεις.
Σηκώθηκε, πήρε ένα ταξί και πήγε στο νοσοκομείο που έκανε τα ράμματα ο Θρασύβουλος.
σταμάτησε μπροστά σε ένα ανθοπωλείο να πάρει μια γλάστρα αλλά τελευταία στιγμή σκέφτηκε πόσο ειρωνική θα έδειχνε μια τέτοια κίνηση. τελικά αποφάσισε να του πάει ένα κουτί μπακλαβά.
Έφτασε στο νοσοκομείο και τον βρήκε.
Του είπε: "Αυτό είναι για σένα".
Εκείνος αποκρίθηκε: "Ευχαριστώ, αλλά κάνω δίαιτα."
Η Πηνελόπη, στο άκουσμα αυτής της απάντησης...
έχασε για άλλη μια φορά τον έλεγχο... Πήρε το κουτί με τα σιροπιαστά το άνοιξε και με μιά βίαιη κίνηση...
τα κοίταξε κ με νευρικές κινήσεις τα έβαλε στο ψυγειάκι κλείνοντας την πόρτα με δύναμη." δν πειράζει θα έχεις κάτι να κεράσεις τους επισκέπτες σου"
ο Θρασύβουλας χαμογέλασε "απλά σε πειράζω ,είναι έτσι το χιούμορ μου, θα τους τιμήσω δεόντος, σε ευχαριστώ!"
"και για να έχουμε καλό ρώτημα ,τι γύρευε το πορτοφόλι σου κάτω απτο περβάζι μου κ τι γύρευε η γλάστρα σου πάνω στο κεφάλι μου?"
Έφυγαν μονομιάς τα νεύρα από την Πηνελόπη και την κυρίευσε και πάλι η ενοχή.
Χαμογέλασε αμήχανα, αλλά δεν μπορούσε να πει κάτι.
Ο Θρασύβουλος πήρε πρωτοβουλία και...
και της ζήτησε να ανοίξει το συρτάρι κ να πάρει το πορτοφόλι της. η Πηνελόπη του είπε οτι δν έχει ιδέα πως βρέθηκε η γλάστρα στο κεφάλι του γιατί κ η ίδια έπεσε κ έχασε τις αισθήσεις της, αλλά μάλλον πρέπει να πήδηξε μια γάτα στο μπαλκόνι της και να παρέσυρε΄την ίδια κ την γλάστρα. "Σου φαίνεται δικαιολογία αλλά κεγώ δν θυμάμαι πως βρέθηκα στο μπαλκόνι" "Πάντως δν είχα διάθεση να σε βλάψω" μιλήσανε για αρκετή ώρα κ αποφασίστηκε να πάνε για καφέ μια από τις επόμενες μέρες.
εν τω μεταξύ η Πηνελόπη είχε κ τον άλλο καημό της, αν θα άρεσαν στην συντονίσ εεε στην διευθύντρια οι ιστορίες της. Την επόμενη μέρα...
στο δρόμο για τη δουλεία μονολογούσε... Σαν την τρελή την κοιτούσαν τα αγουροξυπνημένα παιδάκια που πήγαιναν σχολείο... "Γιατί να μην μπορώ; Εδώ κοτζαμαν γλάστρα πέταξα στον άνθρωπο και παρ' όλα αυτα πήρα τα μπακλαβαδάκια μου σιναμενη κουνάμενη και τον κοίταξα κατάματα.. Γιατί να μην μπορώ; Θα πάρω τα ωραιότατα χειρόγραφά μου και θα της πω άνοιξε κυρά μου τα μάτια σου!!! Έχεις τον θησαυρό στο γραφείο σου κι εσύ πας για πουρνάρια... Ναι, ναι, έτσι θα της πώ" και κρατώντας αποφασιστικά το θερμός της με τον καφέ, όρμησε... ..στο γραφείο της διευθύντριας!
Η διευθύντρια έλειπε, όπως έλειπε και ο φάκελος με τις ιστορίες της Πηνελόπης.
Ρώτησε έναν συνάδελφο, και έμαθε ότι η διευθύντρια δεν έχει έρθει ακόμα.
Καθώς τακτοποιούσε τα πράγματα στο γραφείο της, μπαίνει η διευθύντρια και...
Quote:
Originally posted by Μαντάμ σου σου
είπα να μαζέψω την ιστορία μπας κ παρακινήσω κ κανέναν άλλο συμφορουμίτη να γράψει(ω ναι έχω άπειρο χρόνο στην δουλειάαα)(στην ακόλουθη ιστορία παρακολουθούμε καρέ καρέ την Πηνελόπη συγγραφέα αστυνομικών μυθισ να πετάει μια γλάστρα στο κεφάλι του νόστιμου γείτονά της)
Είσαι φοβερή!!! :smilegrin:
Μπράβο! :thumbup:
Καλημέρα σε όλους!
Περιμένουμε εναγωνίως τη συνέχεια!
με φωνή που έκανε την Πηνελόπη να χοροπηδήξει στην καρέκλα γραφείου φώναξε "Πηνελόπη ποιος μπηκε στο γραφείο μου τις προάλλες ?ΠΟΙΟΣ??? κάποιος μπήκε και έχεις καθήκον να παρατηρείς κάτι τέτοιο. είσαι μια απαράδεχτη κοιμισμένη φαντασμένη κοπέλα"
η Πηνελόπη περίμενε να φύγει και μετά άρχισε να κλαίει. γιατί με το παραμικρό την έπιαναν τα κλάμματα, δν ήξερε.