Αποξένωση

Είμαι σίγουρος ότι το θέμα θα έχει ξανασυζητηθεί. Παρόλα αυτά υποθέτω ότι πάντα υπάρχει διάθεση για να επανατοποθετηθεί κάποιος.

Εδώ και πολύ καιρό ζω αποξενωμένος από την κοινωνία. Εξακολουθώ να πηγαίνω και στην τράπεζα και στο Super Market. Όμως έχω καταλήξει να μην έχω φίλους/ες, ούτε συγγενείς και το τηλέφωνό μου έχει να χτυπήσει χρόνια για να ακούσω μια φωνή και να με ρωτήσει τι κάνω.

Ομολογώ ότι αυτό δεν έχει γίνει τυχαία ούτε μέσα σε μια νύχτα. Πριν καμιά 10ρια χρόνια, αντιμετώπισα την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου και τότε ήταν ένα ορόσημο στη ζωή μου όπου αναθεώρησα τα πάντα. Μέσα στα πάντα ήταν και οι σχέσεις μου με φίλους, οικογένεια, συγγενείς. Η "γόμα" μου δεν προλάβαινε να κάνει delete ανθρώπους (και ανθρωπάκια)... Και ειλικρινά, η διαδικασία ήταν ανακουφιστική, λυτρωτική και μάλλον χρήσιμη.

Ωστόσο, από τις πολλές διαγραφές, έχω μείνει απόλυτα μόνος. Δεν μετανιώνω για την επιλογή των διαγραφών που έκανα. Αναρωτιέμαι όμως, έχοντας μια τόσο απόλυτη στάση και ξεσκαρτάροντας όσους "αξίζουν" από όσους "δεν αξίζουν" να είναι τριγύρω μας, τελικά καταλήγουμε .... κανένας από τους τριγύρω μας να μην "αξίζει". Το "εγώ" ικανοποιείται μια χαρά από την αίσθηση κυριαρχίας και management των ανθρώπων και σχέσεων μας, ... όμως έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι Πρωτοχρονιά, Πάσχα, Παρασκευές .... δεν χτυπάει το τηλέφωνο από ΚΑΝΕΝΑΝ! :) ή μήπως :( ?

Και όλο αυτό, δεν είναι αποκλειστικό μου δημιούργημα. Είμαι σίγουρος γι αυτό. Δεν απομάκρυνα εγώ όλο τον κόσμο από μένα. Είναι πολλοί που με απομάκρυναν από τους εαυτούς τους. Κράτησαν αποστάσεις. Δικαιολογημένα; Αδικαιολόγητα; Πάντως ένα μέρος αυτής της κατάστασης δεν οφείλεται μόνο σε επιλογές μου.

Και όλο αυτό φαίνεται να μην αλλάζει. Κάθε μου προσπάθεια να προσεγγίζω κόσμο και να συνδέομαι συναισθηματικά και ψυχικά μαζί τους στέφεται με αποτυχία. Ναι το ξέρω, δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Δεν ανέχομαι την βλακεία, την κουτοπονηριά και την κοινωνική αδιαφορία. Βγάζω σπυριά με τον κοινωνικό αυτοματισμό και την ημιμάθεια και δεν αποδέχομαι την ασέβεια ανθρώπου σε άνθρωπο και φύση/περιβάλλον.

Καταλήγοντας, εκτιμώ και αποδέχομαι τον εαυτό μου για το πλαίσιο αξιών μου, όμως είναι αβάσταχτη αυτή η απομόνωση.
Δεν περιμένω να ακούσω λύσεις, αλλά με ενδιαφέρει να ακούσω πως το χειρίζεστε εσείς.

Ευχαριστώ και εκτιμώ κάθε απάντηση. (εκτιμώ και μόνο που αφιερώσατε χρόνο να διαβάσετε τον προβληματισμό μου, κι ας μην απαντήσετε ποτέ)

Καλησπέρα. Καταλαβαίνω οτι έχεις κάποια αυστηρά κριτήρια και αρχές. Είσαι το ίδιο αυστηρός με τον εαυτό σου όσο με τους άλλους;

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Καλησπέρα. Καταλαβαίνω οτι έχεις κάποια αυστηρά κριτήρια και αρχές. Είσαι το ίδιο αυστηρός με τον εαυτό σου όσο με τους άλλους;

---

Ε ναι... τι; σκόντα θα κάνουμε στην αυστηρότητα;
Όμως, μη νομίζεις ότι έχω κάποιο αξιακό σύστημα που δεν επιτρέπει να ζητάω ή να δέχομαι αιτήματα συγνώμης όπως και να δίνω ή να μου δίνουν συγχώρεση.
Απλώς, πιστεύω ότι κάποια "αμαρτήματα" είναι ασυγχώρητα (αν όχι θανάσιμα).
Θέλω να πω.... αλλιώς "αξιολογώ/τιμωρώ" την κλοπή ενός μήλου και αλλιώς την κλοπή ολόκληρου του φορτηγού με τα μήλα.
Ομοίως, αλλιώς περιμένω να κριθώ για ένα κατά συνθήκην ψέμα μου και αλλιώς για ένα ψέμα μου που ουσιαστικά είναι προδοσία της εμπιστοσύνης του άλλου σε εμένα.

Πώς το χειρίζομαι εγώ; Έχω μείνει επίσης μόνος και κάνω μόνο επιφανειακές σχέσεις, για ένα καλημέρα ένα καλησπέρα. Πηγαίνω στο καφενείο παίρνω τον καφέ μου και πάω να τον πιω μόνος κοιτώντας τη θάλασσα.
Όποτε έχει συμβεί να κάτσω να τον πιω με τους άλλους έχει δημιουργηθεί και καλή παρέα και μερικά καλά λόγια. Είναι πολύ ωραίο να σε κερνάνε καφέ και πολύ ωραίο να κερνάς και συ. Ο καφετζής είναι ένα πολύ καλό παιδί και χαίρομαι την κουβέντα μαζί του.

Σιγά σιγά ίσως αποκτήσω και γνωστούς και φίλους.

Quote:

---

Originally Posted by homebod

Πώς το χειρίζομαι εγώ; Έχω μείνει επίσης μόνος και κάνω μόνο επιφανειακές σχέσεις, για ένα καλημέρα ένα καλησπέρα. Πηγαίνω στο καφενείο παίρνω τον καφέ μου και πάω να τον πιω μόνος κοιτώντας τη θάλασσα.
Όποτε έχει συμβεί να κάτσω να τον πιω με τους άλλους έχει δημιουργηθεί και καλή παρέα και μερικά καλά λόγια. Είναι πολύ ωραίο να σε κερνάνε καφέ και πολύ ωραίο να κερνάς και συ. Ο καφετζής είναι ένα πολύ καλό παιδί και χαίρομαι την κουβέντα μαζί του.

Σιγά σιγά ίσως αποκτήσω και γνωστούς και φίλους.

---

Πες την αλήθεια.... όλη τη διαφορά την κάνει η θάλασσα! ;)

Βεβαίως η θάλασσα είναι η αιτία που πηγαίνω εκεί, όμως με ξένους αν είσαι ευγενικός μπορούν να γίνουν ωραία πράγματα.
Εξ άλλου τον κόβεις τον άλλο κάπως τι είναι...

Νομίζω ότι το αίσθημα της αποξένωσης μεγεθύνεται στις (μεγαλου)πόλεις. Η πίεση από το γεγονός ότι περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους αλλά κανείς από αυτούς δεν είναι "κοντά" σου οξύνει την αίσθηση της απομόνωσης. Και όσο οξύνεται αυτή η αίσθηση, ο παθών λαμβάνει μέτρα προφύλαξης. Ποια;
Μα φυσικά αποφεύγει την διεπαφή με άλλους ανθρώπους αφού ξέρει ότι αυτοί δεν θα έρθουν ουσιαστικά κοντά του.
Απομονώνεται ακόμα περισσότερο και αυτή τη φορά η απομόνωση δεν είναι απλώς μια αίσθηση, μια εντύπωση. Είναι μια πραγματική επιλογή.
Φτιάχνει άμυνες. Χτίζει τείχη.
Και όχι αναιτιολόγητα.

Πως άλλωστε να ξεχάσει ότι ακόμα και ο αδελφικός του φίλος, τον έκλεψε, τον συκοφάντησε, τον γέλασε, τον χειρίστηκε, τον χρησιμοποίησε...
Πως να ξεχάσει ότι ο/η σύντροφος που αγάπησε, δεσμεύτηκε, μαζί του/της τελικά τον/την πρόδωσε, τον μίσησε, τον άφησε, τον γέλασε, τον ποδοπάτησε...
Πως να ξεχάσει ότι ακόμα και η μάνα του τον πούλησε...
Ξέρω ξέρω.... Ξανθόπουλος story! Αλλά μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα.

Οι εμπειρότεροι της ζωής γνωρίζετε ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι απίθανα. Γνωρίζετε ότι είναι πιθανώς μαθήματα που δίνει η ζωή. Μαθήματα που τα χρειαζόμαστε για να πάμε στο επόμενο level.

Το (αρχικό) ερώτημά μου λοιπόν είναι: Πως κάπου εκεί στη μέση της ζωής σας, και αφού έχετε κάνει ένα καθολικό ξεκαθάρισμα στη ζωή σας και τους ανθρώπους γύρω σας, είστε έτοιμοι να κάνετε restart στη ζωή σας;
Να επιτρέψετε σε νέους/άλλους ανθρώπους να σας προσεγγίσουν, χωρίς να είστε προκατειλημμένοι ότι ΚΙ ΑΥΤΟΙ θα σας την "φέρουν".
Και ... ακόμα κι αν αφού έχετε ανάγκη για νέους ανθρώπους και τους επιτρέπετε να έρθουν κοντά σας, αυτό όντως το ακτινοβολείτε, το εξωτερικεύετε ή τελικά ακτινοβολείτε την ανησυχία και το άγχος σας για το αντίθετο και αυτό γίνεται αντιληπτό από την αύρα των άλλων σαν αρνητική ενέργεια;;; με συνέπεια να σας αποφεύγουν και να παραμένετε μόνοι! Αποξενωμένοι

Φαύλος κύκλος!!!

Spectrum, είναι σύνηθες αυτό που περιγράφεις. Έχει συμβεί και σε μένα, στην σχέση μου με τον πατέρα μου, οπου αποδείχθηκε ανάξιος των περιστάσεων όταν τον χρειάστηκα, έπεσα κυριολεκτικά από τα σύννεφα και ευχήθηκα να είχε πεθάνει παρά που ξέπεσε τόσο πολύ στην υπόληψη που τον είχα. Μέχρι που έπαθα κρίσεις πανικού εξαιτίας του.
Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν πρέπει να έχουμε κοινωνικές επαφές όμως. Δεν χρειάζεται να τα δίνεις όλα και να τα περιμένεις όλα από έναν άνθρωπο ή να δείχνεις εμπιστοσύνη πλήρη..

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Spectrum, είναι σύνηθες αυτό που περιγράφεις. Έχει συμβεί και σε μένα, στην σχέση μου με τον πατέρα μου, οπου αποδείχθηκε ανάξιος των περιστάσεων όταν τον χρειάστηκα, έπεσα κυριολεκτικά από τα σύννεφα και ευχήθηκα να είχε πεθάνει παρά που ξέπεσε τόσο πολύ στην υπόληψη που τον είχα. Μέχρι που έπαθα κρίσεις πανικού εξαιτίας του.
Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν πρέπει να έχουμε κοινωνικές επαφές όμως. Δεν χρειάζεται να τα δίνεις όλα και να τα περιμένεις όλα από έναν άνθρωπο ή να δείχνεις εμπιστοσύνη πλήρη..

---

Σύμφωνοι, όταν σε "πουλάει" μόνο ένα άτομο, είναι διαχειρίσιμο (ή μήπως όχι;) )
Μπορεί να είναι διαχειρίσιμο αλλά δύσκολα θα μου πεις.

Όμως εγώ το θέτω σε μια πιο ειδική βάση. Η εντύπωση που έχει κάποιος ότι ΟΛΟ του το περιβάλλον τον πούλησε!
Δεν είναι υπερβολή! Όντως μπορεί όλο το περιβάλλον μας να μας έχει πουλήσει. Ή, μπορεί να μας έχει δημιουργηθεί αυτή η εντύπωση.

Quote:

---

Originally Posted by Spectrum

Σύμφωνοι, όταν σε "πουλάει" μόνο ένα άτομο, είναι διαχειρίσιμο (ή μήπως όχι;) )
Μπορεί να είναι διαχειρίσιμο αλλά δύσκολα θα μου πεις.

Όμως εγώ το θέτω σε μια πιο ειδική βάση. Η εντύπωση που έχει κάποιος ότι ΟΛΟ του το περιβάλλον τον πούλησε!
Δεν είναι υπερβολή! Όντως μπορεί όλο το περιβάλλον μας να μας έχει πουλήσει. Ή, μπορεί να μας έχει δημιουργηθεί αυτή η εντύπωση.

---

Ναι, γίνεται αυτό. Να σε πουλήσει όλο σου το περιβάλλον. Το έχω δει κι αυτό. Ο άντρας μου για παράδειγμα, πριν πολλά χρόνια, πριν γνωριστούμε, είχε μία σχέση 4 χρόνια με μία κοπέλα και όταν πήγε στρατό, μακριά σε άλλη πόλη, ο καλύτερός του (παιδικός) φίλος βρήκε ευκαιρία και "χώθηκε", τον διέβαλλε, τον κατηγόρησε στην κοπέλα του και τελικά την κατάφερε να τον χωρίσει και να κάνει σχέση μαζί της. Και έμεινε ξαφνικά προδομένος από την κοπέλα που αγαπούσε και από τον καλύτερό του φίλο. Χώρια οτι στην οικογένειά του υπήρχε μια κατάσταση αφόρητη. Κοίτα όμως, μετά γνώρισε εμένα και από τότε είμαστε μαζί 28 χρόνια, αγαπημένοι και ακόμα ερωτευμένοι!
Γι αυτό δεν πρέπει να απογοητεύεσαι και να κλείνεσαι στον εαυτό σου. Ίσως έτσι χάνεις σχέσεις και φιλίες που θα σου άξιζαν να έχεις. Έχω την εντύπωση δηλαδή οτι τιμωρείς τον εαυτό σου για τα λάθη άλλων.

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Ναι, γίνεται αυτό. Να σε πουλήσει όλο σου το περιβάλλον. Το έχω δει κι αυτό. Ο άντρας μου για παράδειγμα, πριν πολλά χρόνια, πριν γνωριστούμε, είχε μία σχέση 4 χρόνια με μία κοπέλα και όταν πήγε στρατό, μακριά σε άλλη πόλη, ο καλύτερός του (παιδικός) φίλος βρήκε ευκαιρία και "χώθηκε", τον διέβαλλε, τον κατηγόρησε στην κοπέλα του και τελικά την κατάφερε να τον χωρίσει και να κάνει σχέση μαζί της. Και έμεινε ξαφνικά προδομένος από την κοπέλα που αγαπούσε και από τον καλύτερό του φίλο. Χώρια οτι στην οικογένειά του υπήρχε μια κατάσταση αφόρητη. Κοίτα όμως, μετά γνώρισε εμένα και από τότε είμαστε μαζί 28 χρόνια, αγαπημένοι και ακόμα ερωτευμένοι!
Γι αυτό δεν πρέπει να απογοητεύεσαι και να κλείνεσαι στον εαυτό σου. Ίσως έτσι χάνεις σχέσεις και φιλίες που θα σου άξιζαν να έχεις. Έχω την εντύπωση δηλαδή οτι τιμωρείς τον εαυτό σου για τα λάθη άλλων.

---

Ναι αλλά με το παράδειγμά σου δε λαμβάνεις υπόψιν τη βάση του συλλογισμού μου.
Επαναλαμβάνω.... Όταν ΟΛΟ το περιβάλλον σου σε έχει πουλήσει.
Στο δικό σου παράδειγμα, εσύ δεν πούλησες τον σύζυγο, συνεπώς τον σύζυγό σου τον πούλησε ΜΟΝΟ ο κολητός του, η πρώην -που να της καεί το φαί στην κατσαρόλα- κοπέλα του (και η οικογένειά του) και όχι ΟΛΟ το περιβάλλον του.

Επίσης, κατά τη γνώμη μου το ζητούμενο δεν είναι ΜΟΝΟ να βρεις έναν νέο σύντροφο, ή έναν νέο κολητό/ή. Νομίζω ότι έχει σημασία να μπορέσεις να εναρμονιστείς με το περιβάλλον σου, να το αποδεχτείς (καλό ή κακό - ό,τι είναι!!!) και να εμπιστευτείς όχι αυτούς, αλλά τη δική σου ύπαρξη μέσα σε αυτό το δεδομένο περιβάλλον. Διότι πολλοί από εμάς εγκλωβίζονται σε ανύπαρκτα αλλά επιθυμητά περιβάλλοντα. Για εμένα εκεί έγκειται η δυσκολία.

Quote:

---

Originally Posted by Spectrum

Ναι αλλά με το παράδειγμά σου δε λαμβάνεις υπόψιν τη βάση του συλλογισμού μου.
Επαναλαμβάνω.... Όταν ΟΛΟ το περιβάλλον σου σε έχει πουλήσει.
Στο δικό σου παράδειγμα, εσύ δεν πούλησες τον σύζυγο, συνεπώς τον σύζυγό σου τον πούλησε ΜΟΝΟ ο κολητός του, η πρώην -που να της καεί το φαί στην κατσαρόλα- κοπέλα του (και η οικογένειά του) και όχι ΟΛΟ το περιβάλλον του.

Επίσης, κατά τη γνώμη μου το ζητούμενο δεν είναι ΜΟΝΟ να βρεις έναν νέο σύντροφο, ή έναν νέο κολητό/ή. Νομίζω ότι έχει σημασία να μπορέσεις να εναρμονιστείς με το περιβάλλον σου, να το αποδεχτείς (καλό ή κακό - ό,τι είναι!!!) και να εμπιστευτείς όχι αυτούς, αλλά τη δική σου ύπαρξη μέσα σε αυτό το δεδομένο περιβάλλον. Διότι πολλοί από εμάς εγκλωβίζονται σε ανύπαρκτα αλλά επιθυμητά περιβάλλοντα. Για εμένα εκεί έγκειται η δυσκολία.

---

Όταν λες"να εναρμονιστείς με το περιβάλλον σου" και οτι "πολλοί εγκλωβίζονται σε ανύπαρκτα αλλά επιθυμητά περιβάλλοντα" δεν καταλαβαίνω τί εννοείς. Μήπως μπορείς να μου πεις ένα παράδειγμα;

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Όταν λες"να εναρμονιστείς με το περιβάλλον σου" και οτι "πολλοί εγκλωβίζονται σε ανύπαρκτα αλλά επιθυμητά περιβάλλοντα" δεν καταλαβαίνω τί εννοείς. Μήπως μπορείς να μου πεις ένα παράδειγμα;

---

Έχει σημασία να μπορέσεις να εναρμονιστείς με το περιβάλλον σου, να το αποδεχτείς και να εμπιστευτείς όχι αυτούς, αλλά τη δική σου ύπαρξη μέσα σε αυτό το δεδομένο περιβάλλον=
Δηλαδή, σημασία έχει να μπορείς να δέχεσαι αυτά που έχεις, να ζεις αρμονικά με αυτά (φύση, ανθρώπους, περιβάλλον) και να μην εμπιστεύεσαι ότι αυτός που περνάει δίπλα σου στο δρόμο ότι είναι άγιος, αλλά ότι εσύ εμπιστεύεσαι τις δυνάμεις και την κρίση σου και είσαι σε θέση να υπερασπίζεσαι την ύπαρξη σου απέναντι σε (πιθανά) μη εμπιστεύσιμα όντα (ή μη) του περιβάλλοντός σου.

Πολλοί από εμάς εγκλωβίζονται σε ανύπαρκτα αλλά επιθυμητά περιβάλλοντα =
Αυτό που λέμε συχνά, ο καθένας ζει στον μικρόκοσμό του. Μερικές φορές επιλέγουμε να ζούμε σε υποθετικούς, ανύπαρκτους κόσμους, ιδανικούς, όπου όλα είναι δίκαια, όμορφα, .... κάτι σαν την χώρα της Μιλούπας!
Επιθυμητή η Μιλούπα - δε λέω - αλλά δυστυχώς .... ανύπαρκτη. Ζούμε λοιπόν σε ψεύτικος κόσμους που τους φτιάχνει το μυαλό μας, οι επιθυμίες μας, αλλά δυστυχώς αυτός ο κόσμος, δεν είναι κατανοητός ή αποδεκτός, (ή εν πάση περιπτώσει όχι πραγματικός κόσμος/περιβάλλον) από τους γύρω μας. Εγκλωβιζόμαστε λοιπόν στην ψευδάισθησή μας και ζούμε στην κοσμάρα μας, και απομονωνόμαστε ακόμα περισσότερο από το περιβάλλον/κόσμο μας.

Anyway,.... η απομόνωση έχει συνέπειες.

Προκειμένου να γεμίσει ο χρόνος (της απομόνωσης) το υποκείμενο στρέφεται σε υποκατάστατα της κοινωνικότητας και της ανθρώπινης επαφής.
1. Παίρνει σκύλο (οικόσιτα ζώα γενικώς)
2. Το ρίχνει στο netflix
3. Ηλεκτρονικά παιχνίδια / PC
4. Δικτύωση μόνο μέσω Internet Social Networks
5. Συνεχής αυνανισμός
6. Υπερκατανάλωση φαγητού ή αλκοόλ ή καφέ ή καπνού
7. Πιθανόν ναρκωτικές ουσίες
8. Γεμίζει την ψυχή του με μουσική, πολλή μουσική
9. ....
10. ..

Και οι παραπάνω συνέπειες/συνήθειες φέρνουν περισσότερη απομόνωση....

Κοίταξε, αν σε ευχαριστεί αυτό που ζεις, τότε εντάξει. Αν όχι, τότε πρέπει "να ρίξεις νερό στο κρασί σου ".

Παρουσιάζεις πολύ λογικά επιχειρήματα και κάθε καινούργιο επιχείρημα αντικρούεται από ένα πάλι πολύ λογικό επιχείρημα και κάπως έτσι εγκλωβίζεσαι...και χάνεις αυτό που λαχταράς. Ο φόβος μην σε πουλήσουν ξανά μοιάζει πιο κυρίαρχος αυτή τη στιγμή, σε προστατεύει από κάτι πολύ επώδυνο...κι έτσι δεν μπορείς να αφεθείς και να γευθείς αυτό που θέλεις....

Spectrum, μου θυμίζεις μία φίλη μου, η οποία είναι έξυπνη και μορφωμένη κοπέλα, ωστόσο έχει τα ψυχολογικά προβλήματά της που δεν την αφήνουν να απολαύσει την ζωή (μιλάμε για απλά πράγματα, μία βόλτα, μία εκδρομή, να κάνει κάποια πράγματα για τον εαυτό της, να μην μιζεριάζει και μαυρίζει συνέχεια...). Όποτε προσπαθώ να της πω κάτι να την βοηθήσω να ζήσει λίγο σαν άνθρωπος εκείνη μου αντιπαραβάλει επιχειρήματα και πολύ λογικές δικαιολογίες.
Ε, αν "ταμπουρώνεσαι" έτσι σε κάθε άλλη γνώμη, δεν υπάρχει νόημα και να το συζητάς, αποκλείεις ο ίδιος τον εαυτό σου από πιθανές διεξόδους και λύσεις.
Πρόσφατα η φίλη μου είπε οτι νοιώθει σα να φεύγει η ζωή της χωρίς να την ζήσει. Της λέω:"Αυτό προσπαθώ να σου δείξω εδώ και χρόνια" και τότε μου απάντησε αφοπλιστικά με ένα ακόμη ευφυέστατο επιχείρημά της...

ulver και ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ,

Μου απαντάτε σε 2ο ενικό πρόσωπο (ε που ήθελες να σου απαντάμε ρε μπάρμπα:confused: ), ωσάν και όλα όσα διατυπώνω στο thread είναι απαραίτητα ο τρόπος και η έκταση που βιώνω προσωπικά ως απομόνωση/αποξένωση.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Όντως βιώνω μια πολύ μακρά περίοδο απομόνωσης/αποξένωσης όμως όπως είπα και στην αρχή του νήματος, δεν αναζητάω λύσεις στο forum, ούτε φυσικά θα εμπιστευόμουν κάποιον παντελώς άγνωστο, που δεν γνωρίζει λεπτομερώς την κατάστασή μου, να μου τις υποδείξει. Υποθέτω ότι το forum είναι απλώς ένας τόπος ανταλλαγής απόψεων (όχι απαραίτητα βιωμάτων). Η ανταλλαγή απόψεων με βοηθάει να ερευνώ αν υπάρχουν οπτικές που δεν τις είχα σκεφτεί και αν αυτές έχουν εφαρμογή στη δική μου κατάσταση/περίπτωση.

Ασφαλώς και έχω τα ψυχολογικά θεματάκια μου ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ. Σε ευχαριστώ για κάθε απάντησή σου! :)

Στο βαθμό που μέχρι τώρα έχω αναλύσει το θέμα της απομόνωσής μου έχω εστιάσει σε 1-2-3 σημεία.
1ον.
Βιώνω και αντιμετωπίζω τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου με έναν μάλλον.... ανώριμο τρόπο. Σαν να μην έχω "ενηλικιωθεί". Εξηγούμαι...
Υπάρχει ο σοσιαλισμός, και υπάρχει και ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Δεν είναι ίδιοι.
Υπάρχει η δημοκρατία, και υπάρχει και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η κοινοβουλευτική, η προεδρευόμενη κλπ κλπ. Δεν είναι όλες ίδιες.
Υπάρχει η αγάπη, και υπάρχει και η ενήλικη αγάπη. Δεν είναι ίδιες
Υπάρχει η δικαιοσύνη και υπάρχει και η δικαιοσύνη που απονέμει το δικανικό μας σύστημα. Δεν είναι ίδιες.
Υπάρχει η φιλία και υπάρχει η φιλία δυο κολητών, δυο συνεργατών, δυο συντρόφων, κλπ κλπ. Δεν είναι ίδιες.
Εγώ ενδιαφέρομαι μέχρι τώρα για τις αμιγείς, καθαρές, απόλυτες αξίες και αισθήματα. Δηλαδή, για ανύπαρκτες πρακτικά καταστάσεις και αισθήματα! Έχω μια ανώριμη προσέγγιση δηλαδή. Και παρά την ηλικία μου, δεν έχω ωριμάσει συναισθηματικά και κοινωνικά ώστε να προσεγγίζω αυτά τα πράγματα στις γήινες διαστάσεις τους. Είμαι ακόμα με το δάχτυλο στο στόμα!

2ον.
Η κοινωνία (ή μάλλον πιο επιστημονικά κάθε σύστημα) έχει την τάση να απομονώνει κάθετι διαφορετικό/extrem. Το περιθωριοποιεί αρχικά και στη συνέχεια το απορρίπτει.
Παραδείγματα:
Έναν πολύ όμορφο άνθρωπο. Έναν πολύ άσχημο άνθρωπο.
Έναν πολύ κοντό άνθρωπο. Έναν πολύ ψηλό άνθρωπο.
Έναν πολύ (χαζο)χαρούμενο άνθρωπο. Ένα πολύ αυστηρό και σοβαρό άνθρωπο.
Έναν εξαιρετικό άνθρωπο της τέχνης. Έναν εξαιρετικό επιστήμονα ή τεχνοκράτη.
Έναν εξαιρετικό κακοποιό. Έναν εξαιρετικά καλό άνθρωπο (Χριστό, Βούδα κλπ).

Η κοινωνία σμιλεύει τα άκρα της. Τα διαλύει! Τα πετάει. Όσο όμως πετάει, σχηματίζει νέες άκρες, νέες περιμέτρους. Και συνεχίζει να σμιλεύει.... αέναα!
Ευτυχώς η κοινωνία έχει μηχανισμούς αναπαραγωγής, αλλιώς λόγω εντροπίας θα είχε εξαφανιστεί κανιβαλίζοντας τον ίδιο τον εαυτό της. Αναπαράγει νεογνά που στην ενήλικη ώριμη μορφή τους να μπορούν να αποτελέσουν τις μέσες τιμές της, τον "γενικό κανόνα της" ενώ εκείνα που θα είναι στα "άκρα" θα απορριφθούν όπως και οι ακραίοι πατέρες και μητέρες τους.

Οι άνθρωποι του περιθωρίου, οι αποξενωμένοι άνθρωποι έχουν την αίσθηση ότι πρέπει να θυσιάσουν τα βασικά χαρακτηριστικά τους -την πεμπτουσία τους-ώστε να αποκτήσουν το δικαίωμα της αποδοχής από την κοινωνία.
Ασφαλώς, αυτό είναι αδύνατο, αφού είναι αδύνατο να τροποποιήσει κάποιος την ουσία του Κώδικά του, το DNA του. Όμως λόγω του πόνου που προκαλεί η απομόνωση, δηλώνουν προθυμία να διαπραγματευθούν και να αποδεχτούν κανόνες και αξίες και συναισθήματα με την γενικώς αποδεκτή κοινωνική διάσταση και προσέγγιση.

Όμως η κοινωνία ξέρει να φυλάγεται. Ξέρει να προφυλάσσει τον εαυτό της. Ξέρει ότι όλοι αυτοί οι υποψήφιοι που ζητούν άσυλο ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ DNA. Είναι υποκριτές! Θέλουν απλώς να τσιμπολογήσουν από την πίτα της ευδαιμονίας και μετά θα συνεχίσουν τον "ακοινώνητο" χαβά τους!

-"Στον Καιάδα λοιπόν! Στον αγύριστο!" (ΔΡΑΣΗ)
-"Βρε ούστ που θα ασχοληθώ με τη "γαμημένη την κοινωνία σας! " (ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ)
ή μήπως ...
-"Βρε ούστ που θα ασχοληθώ με τη "γαμημένη την κοινωνία σας! " (ΔΡΑΣΗ)
-"Στον Καιάδα λοιπόν! Στον αγύριστο!" (ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ)

Σε κάθε περίπτωση, όποιος και αν ξεκινάει, ... η απομόνωση/αποξένωση είναι ΔΕΔΟΜΕΝΗ!

3ον.
Έχω την εντύπωση ότι αν ανέλυα τα πράγματα και τις καταστάσεις λιγότερο, θα ήμουν ευτυχέστερος. Πιθανότατα τότε, αντί να επενδύω το χρόνο μου σε αναλύσεις θεωριών, θα τον επένδυα στο χτίσιμο των σχέσεων μου με την κοινωνία.

Quote:

---

Έχω την εντύπωση ότι αν ανέλυα τα πράγματα και τις καταστάσεις λιγότερο, θα ήμουν ευτυχέστερος. Πιθανότατα τότε, αντί να επενδύω το χρόνο μου σε αναλύσεις θεωριών, θα τον επένδυα στο χτίσιμο των σχέσεων μου με την κοινωνία.

---

Φίλτατε spectrum, είμαι ο τύπος που πίστευε ακράδαντα πως όλα είναι θέμα μυαλού, η ζωή είναι μια γνωσιακή κατάσταση και η αληθινή αναζήτηση είναι μια φαντασιακή θέσμιση που προσπαθούμε να φτάσουμε αλλά δεν. Αφού έφαγα αρκετά χρόνια να υπεραναλύω πρόσωπα και καταστάσεις κατέληξα πως το μυαλό για να λειτουργήσει χρειάζεται οχι πολλή σκέψη (αυτό το κάνει μέρα νύχτα ούτως ή άλλος), αλλά πράξεις. Αν πράττεις και τα αποτελέσματα δικαιολογούν έναν τρόπο σκέψης έχει καλώς. Αν όχι, αναθεώρηση και προσπάθεια ξανά.
Παρόλο που θεωρώ λοιπόν πως η κοινωνία καταπιέζει το άτομο και στην καταπίεση αυτή πολλές φορές οφείλεται η ατομική απομόνωση, αναγνωρίζω πως το να κατηγορώ την "κοινωνία" γενικά και αόριστα ή ειδικά και ορισμένα, δεν είναι τίποτε άλλο από μετάθεση ευθυνών. Άμα εγώ δεν κουνάω ρούπι από τις θέσεις μου, άμα εγώ δεν λέω να αλλάξω τακτική και οπτική γωνία, δε μου φταίει καμία "κοινωνία".
Δεν είναι πως όλες οι περιπτώσεις είναι ίδιες ή όλες οι ευκαιρίες είναι ίσες, αλλά αν θες να κατηγορήσεις κάποιον, αρχίζεις πρώτα από τον καθρέπτη σου και μετά προχωράς.

Quote:

---

Originally Posted by geodim

Φίλτατε spectrum, είμαι ο τύπος που πίστευε ακράδαντα πως όλα είναι θέμα μυαλού, ........ αλλά αν θες να κατηγορήσεις κάποιον, αρχίζεις πρώτα από τον καθρέπτη σου και μετά προχωράς.

---

Ευχαριστώ geodim για την τοποθέτηση.
Κατάλαβα καλά; Απάντησες στο (2ον) και (3ον) μόνο;

Spectrum, θα θέλατε να σας απεθύνομαι στο δεύτερο πληθυντικό; Δεν έχω πρόβλημα, λατρεύω τον πληθυντικό ευγενείας.
Στο θέμα μας τώρα, υπάρχουν άνθρωποι με απόλυτες, αμιγείς, καθαρές αξίες και αισθήματα. Μόνο που για να τους συναναστραφεί κανείς δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα γιατί πρέπει να τους ψάξετε και να μπορέσετε να τους βρείτε. Αλλά για να τους βρείτε πρέπει ο ίδιος να έχετε καλό κριτήριο ώστε να καταλάβετε οτι είναι αυτός, ο ένας στο εκατομμύριο, το διαμάντι. Η φίλη μου που ανέφερα πριν είναι τέτοιος άνθρωπος, η μία στο εκατομμύριο. Ήμουν τυχερή που την γνώρισα, πριν 25 χρόνια. Άνθρωπος με αρχές, που ξέρει να τιμάει την φιλία και που ο λόγος της είναι συμβόλαιο, βοηθάει παντού και πάντα και είναι στήριγμα και καμάρι για τους φίλους της.
Όμως είναι ένας δύσκολος άνθρωπος να την συναναστραφείς σε παρέα για να "περάσεις καλά" που λέμε. Δεν είναι ευχάριστη και έχει όλο προβληματισμούς. Δεν ξέρω για παράδειγμα, αν κάποιος που κάνει φιλίες για να περνάει καλά και να βγαίνει για χαβαλέ θα την ήθελε ποτέ για παρέα. Δεν νομίζω οτι θα την ήθελε. Επίσης, σε τέτοιους ανθρώπους πρέπει να στέκεστε στο ύψος τους, αλλιώς σας απορρίπτουν. Δεν μπορείτε να έχετε άλλο ήθος εσείς και άλλες αξίες.
Εγώ π.χ. δεν έχω την ίδια ποιότητα με την φίλη μου αλλά προσπαθώ και το ξέρει.

Δημιούργησα μια "Δημοσκόπηση" (Poll) στην αρχή του νήματος (thread) με Ερώτημα :
"Για την απομόνωση ενός ατόμου μεγαλύτερη ευθύνη φέρει ποιός από τους δύο;".
1. Η κοινωνία που περιθωριοποιεί κάποιον
2. Το άτομο που απομονώνεται απο την κοινωνία

Όσοι έχετε διάθεση, ψηφίστε και κάποια στιγμή θα κάνουμε exit poll.

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Spectrum,
Στο θέμα μας τώρα, ........................
....Όμως είναι ένας δύσκολος άνθρωπος να την συναναστραφείς σε παρέα για να "περάσεις καλά" που λέμε. Δεν είναι ευχάριστη και έχει όλο προβληματισμούς. Δεν ξέρω για παράδειγμα, αν κάποιος που κάνει φιλίες για να περνάει καλά και να βγαίνει για χαβαλέ θα την ήθελε ποτέ για παρέα. Δεν νομίζω οτι θα την ήθελε. Επίσης, σε τέτοιους ανθρώπους πρέπει να στέκεστε στο ύψος τους, αλλιώς σας απορρίπτουν. Δεν μπορείτε να έχετε άλλο ήθος εσείς και άλλες αξίες.
Εγώ π.χ. δεν έχω την ίδια ποιότητα με την φίλη μου αλλά προσπαθώ και το ξέρει.

---

Χμμμμμμ..... τι από τα παρακάτω είναι η φίλη σου;
Έναν πολύ όμορφο άνθρωπο. Έναν πολύ άσχημο άνθρωπο.
Έναν πολύ κοντό άνθρωπο. Έναν πολύ ψηλό άνθρωπο.
Έναν πολύ (χαζο)χαρούμενο άνθρωπο. Ένα πολύ αυστηρό και σοβαρό άνθρωπο.
Έναν εξαιρετικό άνθρωπο της τέχνης. Έναν εξαιρετικό επιστήμονα ή τεχνοκράτη.
Έναν εξαιρετικό κακοποιό. Έναν εξαιρετικά καλό άνθρωπο (Χριστό, Βούδα κλπ).
:confused:

Όσον αφορά το δεύτερο σημείο, η κοινωνία βασικά απομονώνει ό,τι είναι ιδιόμορφο και έξω από την ομοιογένειά της για λόγους συνοχής και επιβίωσης. Όχι τόσο στα φυσικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων, όσο σε συμπεριφορές και πράξεις. Για παράδειγμα, η κοινωνία τείνει να απομονώνει τους χρήστες ναρκωτικών επειδή αποτελούν κακό παράδειγμα για τους άλλους και επειδή τείνουν να έχουν παραβατικές συμπεριφορές. Το ίδιο και τους εγκληματίες, διότι για την επιβίωσή της δεν πρέπει να υπάρχουν εγκληματίες. Επίσης, τείνει να απομονώσει οτιδήποτε ξεφεύγει από τον μέσο όρο και τις μέσες συμπεριφορές γιατί πρέπει να υπάρχει μία συνοχή.
Αυτό βασικά ξεπηδάει αυτόματα από την ενστικτώδη τάση του ανθρώπου να συσχηματίζεται με τον κόσμο γύρω του και το σύνολο, ως πρακτική επιβίωσης. Η ψυχολογία της μάζας δεν είναι κάτι άσχετο απ αυτό. Αν δεις και στο ζωικό βασίλειο υπάρχει κάτι παρόμοιο, στα κοπάδια, στις αγέλες, στα σμήνη. Κάνουν μαζικά συντονισμένες κινήσεις ώστε να επιβιώσουν από τους διώκτες τους, να μεταναστεύσουν, να βρουν τροφή...
Ευτυχώς ή δυστυχώς, στις ανθρώπινες κοινωνίες του 21ου αιώνα, σαν την δική μας, είναι πολύ εύκολο να ρίξει κανείς μια μούτζα και να κλειστεί στο καβούκι του. Αν ζούσατε 100 χρόνια πριν, αυτό θα ήταν δύσκολο, ως και ακατόρθωτο, διότι τότε οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να επιβιώσουν εύκολα μόνοι τους, ούτε να έχουν ατομικά εισοδήματα. Υπήρχε κανείς ως μέλος μιάς οικογένειας που το εισόδημα έβγαινε από συλλογική εργασία (χωράφια, οικογενειακές επιχειρήσεις, κτηνοτροφία, αλιεία, κλπ). Ακόμα και για πόσιμο νερό έπρεπε να γεμιστούν κανάτες από πηγή και κάποιος να ασχολείται με αυτό κάθε μέρα.

Quote:

---

Originally Posted by Spectrum

Χμμμμμμ..... τι από τα παρακάτω είναι η φίλη σου;
Έναν πολύ όμορφο άνθρωπο. Έναν πολύ άσχημο άνθρωπο.
Έναν πολύ κοντό άνθρωπο. Έναν πολύ ψηλό άνθρωπο.
Έναν πολύ (χαζο)χαρούμενο άνθρωπο. Ένα πολύ αυστηρό και σοβαρό άνθρωπο.
Έναν εξαιρετικό άνθρωπο της τέχνης. Έναν εξαιρετικό επιστήμονα ή τεχνοκράτη.
Έναν εξαιρετικό κακοποιό. Έναν εξαιρετικά καλό άνθρωπο (Χριστό, Βούδα κλπ).
:confused:

---

Είναι ένας αυστηρός, σοβαρός αλλά και πολύ καλός άνθρωπος. Καλή όχι με την έννοια να γελάει και να χαριεντίζεται, με την σημασία του ανθρώπου που νοιάζεται και έχει υπευθυνότητα, εντιμότητα και συνέπεια και δεν είναι της νοοτροπίας "όσους κλείνει η πόρτα μας" που συνήθως έχουν οι γυναίκες..

Αν οραματίζεστε να αλλάξετε την κοινωνία, αυτό είναι ωσάν να προσωποποιείτε έναν ποτάμι και του ζητάτε να ακούσει και να δράσει και να αλλάξει κατεύθυνση ροής. Η κοινωνία έχει τους δικούς της ρυθμούς και την δική της ροή. Μπορεί να απαρτίζεται από επιμέρους ατομικές συμπεριφορές, όμως ως "όλον" και ως οντότητα δεν υπακούει ποτέ και σε κανέναν. Και αν προσπαθήσετε να εκδικηθείτε είναι σαν να βαράτε γροθιά σε ατσάλι. Μόνο το χέρι σας θα πονέσει, δεν θα συμβεί κάτι άλλο.

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Αν οραματίζεστε να αλλάξετε την κοινωνία, .........Και αν προσπαθήσετε να εκδικηθείτε είναι σαν να βαράτε γροθιά σε ατσάλι. Μόνο το χέρι σας θα πονέσει, δεν θα συμβεί κάτι άλλο.

---

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ, μη ξεχνάς ότι κάθε ιδιαίτερος άνθρωπος, αντιλαμβάνεται πλήρως ότι έχει αυτή την ιδιαιτερότητα που τον ξεχωρίζει από την κοινωνία, οπότε.... αισθάνεται λίγο διαφορετικός άνθρωπος...λίγο υπεράνθρωπος.... superman..... Και όπως θυμάσαι.... ο Superman είχε το ατσάλι για πρωϊνό!!!

Επίσης, σε παρακαλώ ξαναδιάβασε το σχόλιό μου για το "2ο ενικό πρόσωπο" διότι φαίνεται να μην το κατάλαβες.

Quote:

---

Originally Posted by Spectrum

Ευχαριστώ geodim για την τοποθέτηση.
Κατάλαβα καλά; Απάντησες στο (2ον) και (3ον) μόνο;

---

ναι ακριβώς

Επανέρχομαι με ένα επί πλέον προβληματισμό σχετικό με το θέμα που εκτιμώ ότι θα δώσει τροφή για κουβέντα.

Σύμφωνα με τις απόψεις/υποδείξεις αρκετών συνομιλητών και συμ-forum-ιτών μία λύση είναι ο απομονωμένος να ακολουθήσει το δρόμο της ανάδρασης. Για τους λιγότερο εξοικειωμένος με την έννοια της ανάδρασης, σημαίνει το υποκείμενο να κάνει 1-2 βήματα πίσω, να κοιτάξει τα πράγματα, τις σχέσεις του και το βαθμό επικοινωνίας του με τους άλλους από μια απόσταση, πιο αντικειμενικά, λιγότερο συναισθηματικά/παρορμητικά, να κάνει κάποιες παραδοχές/συμβιβασμούς και αν μην απελπιστεί αλλά να επιδιώξει να κρατήσει την επαφή με την κοινωνία και το περιβάλλον του. (Με άλλα λόγια, η ζωή είναι ωραία, είναι σαν ένα λιβάδι με παπαρούνες, δεν το βάζουμε κάτω .... και άλλα τέτοια γραφικά :) . Επειδή με το σχόλιό μου εμμέσως (άθελά μου) χαρακτηρίζω κάποιους, τρέχω να προλάβω και να πω ότι είμαι και εγώ ανάμεσα στους και θα έκανα τις ίδιες υποδείξεις και σε άλλους αλλά και στον εαυτό μου)

Ας υποθέσουμε ότι μάλιστα, κάποιος έχει διαπιστώσει ότι στο παρελθόν έκανε λάθη απέναντι στους άλλους, ότι έχει κάνει την αυτοκριτική του και ενδεχομένως να έχει μετανιώσει κιόλας για πράξεις/παραλείψεις ή λόγια του. Ορμώμενος από την ανάγκη για κοινωνικοποίηση και το αίσθημα κενού που προκαλεί η απομόνωση, επαναπροσδιορίζει, επανασχεδιάζει και προσεγγίζει ξανά (αναδρά) ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Ακόμα και ανθρώπους από το περιβάλλον που τον αποξένωσε (τους παλιούς), επιζητώντας να γεφυρώσει διαφορές που τους χώριζαν. Επίσης, ας υποθέσουμε ότι αναδρά, όχι μόνο επειδή αντιλήφθηκε ότι κάπου έσφαλε στο παρελθόν, αλλά επί πλέον υπερβαίνοντας ακόμα και τον εαυτό του, ακόμα κι αν τον αδίκησαν στο παρελθόν!!! Ναι, το αίσθημα της απομόνωσης μπορεί να είναι τόσο επώδυνο, που κάποιος να θέσει εαυτόν σε καταστάσεις αυτοταπείνωσης (αν όχι αυτοεξευτελισμού). Και πάλι, ας μη βιαστούμε να τον κρίνουμε. Είναι δική του η ζωή, κάνει ότι γουστάρει για τον εαυτό του.

Όμως, παρά τη διάθεσή του να δώσει, να ζητήσει και να λάβει συγχώρεση, βρίσκει έναν τοίχο μπροστά του! Ατσάλινο τοίχο που θα έλεγε και η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ. Όμως, εδώ, ο τοίχος είναι ατσάλινος όχι επειδή κάποιος αποπειράθηκε να εναντιωθεί στην κοινωνία, αλλά επειδή επιχειρεί να εναρμονιστεί με αυτήν ! Εδώ είναι το παράδοξο, όπου ενώ μια κοινωνία απομόνωσε κάποιον για την αντικοινωνική συμπεριφορά του, όταν αυτός συμμορφώνεται, η κοινωνία του συμπεριφέρεται σαν να έχει το στίγμα και δεν του επιτρέπει να επανεισέλθει σε αυτή. Ένα παντοτινό ban δηλαδή! Ισόβια! Για ΠΑΝΤΑ-ΠΑΝΤΑ!

Ομολογώ ότι έχει ένα τρίκ το ανωτέρω παράδειγμα! Και το αποκαλύπτω...
Στην πραγματική ζωή το υποκείμενο είναι ένας συγκεκριμένος άνθρωπος. Και το περιβάλλον του είναι ένας συγκεκριμένος πεπερασμένος αριθμός ανθρώπων (πχ μητέρα, πατέρας, αδέλφια, σύζυγος, παιδιά, συνάδελφος, γείτονας, γκόμενος/α κλπ - πάντως πεπερασμένος αριθμός ανθρώπων). Υπάρχει το ενδεχόμενο, κάποιος να βρίσκεται σε ένα πραγματικά σκατένιο περιβάλλον ανθρώπων, το οποίο να είναι τόοοοοοσο σκατένιο που να μην αξίζει φράγκο! Όσες προσπάθειες και να κάνει το υποκείμενο για να εναρμονιστεί με το σκατένιο περιβάλλον του, ΟΛΕΣ θα καταλήξουν στο κενό! Ο αυτοματισμός, ότι το πεπερασμένο κοντινό μας περιβάλλον αναπαριστά το σύνολο της κοινωνίας είναι άδικος, χωρίς λογική και ασφαλώς χωρίς προοπτική!!! Είναι τρικ του μυαλού να υποθέτουμε πως ό,τι συμβαίνει στο εγγύς περιβάλλον μας, συμβαίνει και σε ολόκληρη την κοινωνία!

Υ.Γ. Μπορεί το εγγύς περιβάλλον να μην είναι σκατένιο, Μπορεί απλώς να διέρχεται μια φάση που οι αγαθοί κοινωνικοί κανόνες να πηγαίνουν περίπατο. Παραδείγματα:
1. Μέσα σε μια εμπόλεμη ζώνη, όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν ένα και μόνο κανόνα. Save your ass! Το να πας εσύ και να τους μιλάς για αγάπη, λουλούδια και ειρήνη είναι εκ προοιμίου ανώφελο! Θα απορριφθείς ότι κι αν λες.
2. Μέσα σε μια χώρα με κρίση (Ελλάδα), όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν ένα και μόνο κανόνα. Save your ass! Το να πας εσύ και να τους μιλάς για ισονομία, ισότητα και τάξη είναι εκ προοιμίου ανώφελο! Θα απορριφθείς ότι κι αν λες.

Quote:

---

Originally Posted by Spectrum

Δημιούργησα μια "Δημοσκόπηση" (Poll) στην αρχή του νήματος (thread) με Ερώτημα :
"Για την απομόνωση ενός ατόμου μεγαλύτερη ευθύνη φέρει ποιός από τους δύο;".
1. Η κοινωνία που περιθωριοποιεί κάποιον
2. Το άτομο που απομονώνεται απο την κοινωνία

Όσοι έχετε διάθεση, ψηφίστε και κάποια στιγμή θα κάνουμε exit poll.

---

Φίλοι μου, το thread έχει τόσα views αλλά ελάχιστοι έχετε ψηφήσει στη Δημοσκόπηση. Δεν κοστίζει κάτι :)

Επαναφέρω το θέμα με έναν νέο συλλογισμό και μια ακόμα διάσταση του προβλήματος.

Τίποτα δεν είναι τσάμπα στην σύγχρονη κοινωνία. Όλα έχουν ένα αντίτιμο. Αντίτιμο όχι θεωρητικό, αλλά δραχμικό - σε Ευρώ καλύτερα! :) Και τεκμηριώνω....
Αν μπορείς να κεράσεις έναν καφέ, ένα ποτό, ένα γεύμα, και ειδικά αν μπορείς να το κάνεις κατ' εξακολούθηση, τότε γίνεσαι εύκολα αρεστός και αποδεκτός από τον "φίλο/η" τον υποψήφιο "εραστή/εράστρια", τον συνάδελφο! Αν μπορείς να αναδείξεις την οικονομική σου κατάσταση, ακόμα και αν αυτή είναι εικονική, είσαι σε πλεονεκτική θέση. Και δεν μιλάω, για να δινεις την εικόνα του "IN" και του μοδάτου. Μιλάω καθαρά για μπικικίνια! Τότε μαζεύονται όλοι/ες γύρω σου όπως μαζεύονται οι μύγες όταν δουν το σκατό! Και κάθεσαι και αναρωτιέσαι. Οι μύγες φταίνε ή εγώ που είμαι σκατό;....

Άρα λοιπόν, για να μπεις στην κοινωνία, πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο, και στη συνέχεια να πληρώνεις κατά τακτά διαστήματα την συνδρομή σου.

Ή μήπως όχι?....
Ένας φίλος νωρίτερα στο thread, έλεγε ότι απολάμβανε να κερνάει και να τον κερνάνε ένα καφέ πότε πότε!

Οπωσ λεσ κι εσυ αλλο πραγμα αγοραζουν τα λεφτα αλλο ο χαρακτηρασ αλλο η εμφανιση και αλλο το μυαλο υπαρχουν αγοραστεσ και πωλητεσ για ολα

Quote:

---

Originally Posted by Spectrum

Νομίζω ότι το αίσθημα της αποξένωσης μεγεθύνεται στις (μεγαλου)πόλεις. Η πίεση από το γεγονός ότι περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους αλλά κανείς από αυτούς δεν είναι "κοντά" σου οξύνει την αίσθηση της απομόνωσης. Και όσο οξύνεται αυτή η αίσθηση, ο παθών λαμβάνει μέτρα προφύλαξης. Ποια;
Μα φυσικά αποφεύγει την διεπαφή με άλλους ανθρώπους αφού ξέρει ότι αυτοί δεν θα έρθουν ουσιαστικά κοντά του.
Απομονώνεται ακόμα περισσότερο και αυτή τη φορά η απομόνωση δεν είναι απλώς μια αίσθηση, μια εντύπωση. Είναι μια πραγματική επιλογή.
Φτιάχνει άμυνες. Χτίζει τείχη.
Και όχι αναιτιολόγητα.

Πως άλλωστε να ξεχάσει ότι ακόμα και ο αδελφικός του φίλος, τον έκλεψε, τον συκοφάντησε, τον γέλασε, τον χειρίστηκε, τον χρησιμοποίησε...
Πως να ξεχάσει ότι ο/η σύντροφος που αγάπησε, δεσμεύτηκε, μαζί του/της τελικά τον/την πρόδωσε, τον μίσησε, τον άφησε, τον γέλασε, τον ποδοπάτησε...
Πως να ξεχάσει ότι ακόμα και η μάνα του τον πούλησε...
Ξέρω ξέρω.... Ξανθόπουλος story! Αλλά μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα.

Οι εμπειρότεροι της ζωής γνωρίζετε ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι απίθανα. Γνωρίζετε ότι είναι πιθανώς μαθήματα που δίνει η ζωή. Μαθήματα που τα χρειαζόμαστε για να πάμε στο επόμενο level.

Το (αρχικό) ερώτημά μου λοιπόν είναι: Πως κάπου εκεί στη μέση της ζωής σας, και αφού έχετε κάνει ένα καθολικό ξεκαθάρισμα στη ζωή σας και τους ανθρώπους γύρω σας, είστε έτοιμοι να κάνετε restart στη ζωή σας;
Να επιτρέψετε σε νέους/άλλους ανθρώπους να σας προσεγγίσουν, χωρίς να είστε προκατειλημμένοι ότι ΚΙ ΑΥΤΟΙ θα σας την "φέρουν".
Και ... ακόμα κι αν αφού έχετε ανάγκη για νέους ανθρώπους και τους επιτρέπετε να έρθουν κοντά σας, αυτό όντως το ακτινοβολείτε, το εξωτερικεύετε ή τελικά ακτινοβολείτε την ανησυχία και το άγχος σας για το αντίθετο και αυτό γίνεται αντιληπτό από την αύρα των άλλων σαν αρνητική ενέργεια;;; με συνέπεια να σας αποφεύγουν και να παραμένετε μόνοι! Αποξενωμένοι

Φαύλος κύκλος!!!

---

Οι πισώπλατες μαχαιριές σε εχουν κάνει απολυτα κυνικό και σε εχουν κάνει να χάσεις ολη σου την εμπιστοσύνη απο το ανθρώπινο είδος.
Και είναι απόλυτα φυσιολογικό γιατι φαίνεται να εχεις προδωθεί τοσο πολύ απο ατομα που αγαπούσες πολύ ή που περναγες καθημερινά το χρόνο σου μαζί τους ή τεσπα που είχες επενδύσει την ενεργεία σου και κομμάτι της ψυχής σου.
Σε πείραξαν πόνεσες, αηδιασες φοβηθηκες βάλε ολα τα κακα συναισθήματα μαζι, και φταινε αυτοι. Να παν να χεστουν.
Εσυ ομως γιατί αφησες τον εαυτο σου να αδειάσει απο συναίσθημα? Γιατί πέτρωσες? Γιατι ο μηχανισμός άμυνας άφησες να γίνει τρόπος ζωής? Γιατι τσουβάλιασες τα πάντα και θεώρησες οτι ολοι ειναι ιδιας πάστα
Περαν λοιπον του κοινωνικού αποκλεισμού που βίωσες, διερωτήσου αν αφησες τον ευατό σου να σκοτείνιασει τοσο πολύ που πλεον δεν ακτινοβολεί τιποτα.
ΚΑΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΙΑ ανθρώπινη σχέση δεν μπορεί να ανθίσει αν δεν υπάρχει μια ελαφρότητα, μια ποσότητα τυφλής εμπιστοσύνης για εκκίνηση.
Αν ξεκινάς τις διεπαφές σου εχοντας στο μυαλό σου οτι ο αλλος ειναι εν δυνάμει εχθρός να ξέρεις το ακτινοβολείς κιόλας.
Ενστικτωδώς και ο άλλος μαζεύεται, αντιλαμβάνεται είτε μια επικριτική ματιά ή ένα σχόλιο ή ενα νεύμα και μαζεύεται.
Οπότε πέραν του κοινωνικού αποκλεισμού εχεις και εσυ μερίδιο ευθυνης και τα ποσοστά δεν εχουν σημασία παρα μονο στα μαθηματικά και στις στατιστικές.
Δοκίμασε να ανατρέξεις στις επαφές του κινητού σου και ξεκίνα να στέλνεις εστω ενα Χρόνια Πολλά στις γιορτές. Μην περιμένεις να χτυπήσει το κινητό σου αλλιώς. Χτύπα εσύ πρώτος. Και αν το τηλεφώνημα είναι δύσκολο, στειλε γραπτό μήνυμα. Το να στειλεις μια ευχή, μια καλημέρα, ενα πως εισαι? τι κάνεις? δεν σημαίνουν κιόλας οτι είσαι ανοχύρωτος.

Σπερκτρουμ, εχεις τοσο δικαιο σε αυτα που λες, εγω εχω πολλα χαρακτηριστικα απο αυτα που ανεφερες πως σε απομονωνουν απο την κοινωνια, πως πρεπει να αισθανομαι δηλαδη;;; Ασε η κοινωνια μας ειναι χαλια!! Πολυ ωραιο το θεμα που ανεβασες και διακρινω μια ευαισθησια σαν αυτη που εχω εγω!!!! Εγω εχω ψηφισει!!!!!! Το πρωτο!!!!!!

Quote:

---

Originally Posted by kobo

Οι πισώπλατες μαχαιριές σε εχουν κάνει απολυτα κυνικό και σε εχουν κάνει να χάσεις ολη σου την εμπιστοσύνη απο το ανθρώπινο είδος.......................... Και αν το τηλεφώνημα είναι δύσκολο, στειλε γραπτό μήνυμα. Το να στειλεις μια ευχή, μια καλημέρα, ενα πως εισαι? τι κάνεις? δεν σημαίνουν κιόλας οτι είσαι ανοχύρωτος.

---

Πάααααααρα πολύ εύστοχη, δομημένη και τεκμηριωμένη θέση!!! Σε ευχαριστώ!
Έχει όμως ένα αδύναμο σημείο η θέση σου. Και θα ήθελα να επιμείνεις ακόμα λίγο.
Είπες "Γιατι τσουβάλιασες τα πάντα και θεώρησες οτι ολοι ειναι ιδιας πάστα, υπονοώντας ότι κάνω κάτι τέτοιο λόγω αυτοματισμού. Ήδη έχω αναφερθεί σε προηγούμενο μήνυμά μου για το λάθος του αυτοματισμού(=τσουβάλιασμα ) που κάνουμε όλοι. Όμως, τι γίνεται αν ΟΝΤΩΣ όλοι είναι σκάρτοι, σύμφωνα , όχι (μόνο) με τα δικά μου κριτήρια, αλλά με τα δικά τους!!! Δηλαδή, η κοινωνία μέμφεται την κλοπή, την συκοφαντία, την βία, το ψέμα, την προδοσία κι όμως τα ίδια τα μέλη της παραβλέπουν τους κανόνες έναν προς έναν! Θέλω λοιπόν να εστιάσεις, στο "τι κάνουμε αν ΟΛΟΙ ΟΝΤΩΣ είναι σκάρτοι";

Ειναι ολοι σκαρτοι!!!!!!!! Εγω καποτε, ημουν το καλυτερο παιδι και δεν με ηθελε κανενας!!!!!!!!! Με το που αποφασισα να γινω λιγο πιο κακια αμεσως βρηκα παρεα!!!!!!!! Και επιτηδες εγινα λιγο πιο κακια γιατι ηξερα οτι αυτος ηταν ο λογος που με απομονωναν ολοι!!!!!!!

Quote:

---

Originally Posted by λουλούδι

Ειναι ολοι σκαρτοι!!!!!!!! Εγω καποτε, ημουν το καλυτερο παιδι και δεν με ηθελε κανενας!!!!!!!!! Με το που αποφασισα να γινω λιγο πιο κακια αμεσως βρηκα παρεα!!!!!!!! Και επιτηδες εγινα λιγο πιο κακια γιατι ηξερα οτι αυτος ηταν ο λογος που με απομονωναν ολοι!!!!!!!

---

Και επιτηδες εγινα λιγο πιο κακια γιατι ηξερα οτι αυτος ηταν ο λογος που με απομονωναν ολοι!!!!!! RESPECT

Quote:

---

Originally Posted by Spectrum

Πάααααααρα πολύ εύστοχη, δομημένη και τεκμηριωμένη θέση!!! Σε ευχαριστώ!
Έχει όμως ένα αδύναμο σημείο η θέση σου. Και θα ήθελα να επιμείνεις ακόμα λίγο.
Είπες "Γιατι τσουβάλιασες τα πάντα και θεώρησες οτι ολοι ειναι ιδιας πάστα, υπονοώντας ότι κάνω κάτι τέτοιο λόγω αυτοματισμού. Ήδη έχω αναφερθεί σε προηγούμενο μήνυμά μου για το λάθος του αυτοματισμού(=τσουβάλιασμα ) που κάνουμε όλοι. Όμως, τι γίνεται αν ΟΝΤΩΣ όλοι είναι σκάρτοι, σύμφωνα , όχι (μόνο) με τα δικά μου κριτήρια, αλλά με τα δικά τους!!! Δηλαδή, η κοινωνία μέμφεται την κλοπή, την συκοφαντία, την βία, το ψέμα, την προδοσία κι όμως τα ίδια τα μέλη της παραβλέπουν τους κανόνες έναν προς έναν! Θέλω λοιπόν να εστιάσεις, στο "τι κάνουμε αν ΟΛΟΙ ΟΝΤΩΣ είναι σκάρτοι";

---

τότε διαπιστώνουμε πως ο αυτοματισμός που λες μας έχει οδηγήσει σε γενίκευση που είναι και αυτό λάθος

Quote:

---

Originally Posted by Spectrum

Και επιτηδες εγινα λιγο πιο κακια γιατι ηξερα οτι αυτος ηταν ο λογος που με απομονωναν ολοι!!!!!! RESPECT

---

Ευχαριστω σπεκτρουμ. Την αληθεια μπορεις να την δεις με καθαρη ψυχη...........γι'αυτο λενε απο τρελο και απο παιδι μαθαινεις την αληθεια, εγω ημουνα το πρωτο για την κοινωνια μας........για μενα απλως ενα καλοκαγαθο πλασμα που δεν το εκτιμουσαν!!!!!!! Και ενω ξερω τωρα πως θελω να αδυνατισω για να αρεσω στον κοσμο, ξερω πως μεσα μου δεν προκειται να αλλαξει και τιποτα γιατι και αδυνατη να ειμαι παλι θα με απομονωνουν ολοι παλι θα υπαρχει αυτη η αγελη της κοινωνιας που ειναι για λιγους..........και οι υπολοιποι μονοι τους........