GROUP THERAPY!

Έχω μπει πάμπολες φορές στο Forum, τις περιόδους που τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά για μένα. Άλλοτε μόνο διαβάζω, κανά δυο φορές σχολίασα (με άλλο νικ)..νομίζω κάποτε είχα γράψει και τη δική μου ιστορία. Είναι τόσο ξεχωριστή η ιστορία του καθενός μας, και τόσο ίδια ταυτόχρονα. Θα συνοψίσω μόνο λέγοντας πως έχω παθολογικό άγχος, κρίσεις πανικού και κάποτε και ιδεοψυχαναγκασμούς, τα τελευταία 10 χρόνια. Ήμουν νια και γέρασα δηλαδή! φάρμακευτική αγωγή , ψυχοθεραπεία, όλο το πακέτο. Η πλάκα είναι ότι έχω περάσει πολύ μεγάλα διαστήματα της ζωής μου , μήνες και χρόνια ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΛΑ , καλύτερα από ποτέ, σε σημείο να θελήσω να κάνω μια κίνηση , σωματείο ή κάτι τέτοιο, για τους ανθρώπους με αυτά τα προβλήματα και να μιλήσω για το πως το ξεπέρασα. Αντί να κάνω αυτό όμως , απλώς ζούσα και ρουφούσα όλη τη ζωή και τη χαρά, αντισταθμίζοντας τους μήνες του χάους και της απώλειας της ζωής μου, που μου είχε προξενήσει το πρόβλημα.
Μέχρι που υποτροπίασα...
Μετά όμως επανήλθα δριμύτερη!
...μετά όμως ξαναυποτροπίασα.

Τα ίδια παντελάκη μου τα ίδια παντελή μου..

Όλοι λέμε ότι έχουμε αποδεχθεί το πρόβλημα. Σκατά , αν το είχαμε αποδεχθεί δε θα του δίναμε τόση σημασία, δε θα το αφήναμε να μας καθορίζει, απλώς θα υπήρχε και εμείς θα αποδεχόμασταν ότι η ζωή συνεχίζεται μαζί του..

Από αυτά που διαβάζω εδώ όμως βλέπω μια αγωνιώδη προσπάθεια να το ξεφορτωθούμε και όχι να το αποδεχθούμε.

μετά από τόσα χρόνια ψυχοθεραπείας, με διάφορους γιατρούς , νομίζω ότι έχω το δικαιώμα , όχι να υποβαθμίσω την πολύτιμη συνδρομή τους αλλά να θεωρήσω ότι η επικοινωνία των ατόμων που υποφέρουν από το ίδιο πράγμα, ο τρόπος που ο καθένας το αντιλαμβάνεται , το τοποθετεί στη ζωή του, το παλεύει ή το αγκαλιάζει, είναι η κατεξοχήν "ψυχοθεραπεία" που θα έπρεπε να ακολουθείται από άτομα με άγχος.

Η επικοινωνία με το γιατρό είναι ως ένα βαθμό πεπερασμένη. Από ένα σημείο και έπειτα γίνεται επαναλαμβανόμενη, ίσως και τετριμένη, καταλήγει στα ίδια κλισέ συμπεράσματα, στις ίδιες γνωστικές -συμπεριφοριστικές πρακτικές , ή αν είναι ψυχαναλυτική , φτάνει μέχρι το σημείο που είσαι έμβρυο και μετά τι;;;

Αναγνωρίζεις τις συγκρούσεις σου, βλέπεις τις ελλείψεις σου, τη δυναμική σου , ανατομείς τη σχέση σου με τοςυ γονείς , τοςυ φίλους και τα αδέρφια σου, το άλλο φίλο, εντοπίζεις τις φοβίες και τις στρεβλές αντιλήψεις σου, κάνεις τεχνικές αντιπερισπασμού, ή χαλάρωσης, ή απευαισθητοιποίησης ή ένα κάρο άλλο συμβουλευτικές τεχνικές για βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.

Φεύγει ποτέ το άγχος από μέσα σου;;; Σταματάς ποτέ να είσαι νευρωτική προσωπικότητα; Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι την κρίση;;

Έχουμε όλοι αποκτήσει ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ, από τον τρόπο που χειρίστηκε ο καθένας το θέμα του που νομίζω ότι αν καθήσουμε όλοι μαζί κάτω κανένας γιατρός δε θα μπορεί να μας πει κάτι καινούριο ή να μας βοηθήσει περισσότερο από ότι μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Μπορεί ίσως να καθοδηγεί τη συζήτησή μας ή να μας συνταγογραφεί φάρμακα όταν είναι απαραίτητο.

Αλλά ο άνθρωπος που έχει τη δυσάρεστη εμπειρία του παθολογικού άγχους και του πανικού όχι συμπτωματικά ή συγκυριακά , αλλά ως ίδιον του ίδιου του χαρακτήρα, της μοναδικής προσωπικότητάς του έχει νομίζω αδήρητη την ανάγκη να υπάρχει σε μια ομάδα ανθρώπων, με την οποία θα μοιράζεται , θα αναλύει, θα διασκεδάζει το πρόβλημά του. ένα προστατευτικό δίχτυ αλληλοσυμπαράστασης και βοήθειας, ενδυνάμωσης του εγώ του, αποδοχής, αγάπης και κατανόησης.

Μια ομάδα ανθρώπων ικανή να τον αγκαλιάσει τις δύσκολες μέρες και να τον χειροκροτήσει στις επιτυχίες του και στον αγώνα του. Χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς χρήματα, ανοιχτή για αυτόν όποτε τη χρειαστέι.

γαμώτο, αυτή η κολοδυτική ασθένεια ήρθε από την αμερική. (καλά πλάκα κάνω..)εκεί υπάρχουν ομάδες υποστήριξης. εδώ τι κάνουμε;

είμαστε τόσοι πολλοί! μας αρκεί η διαδικτυακή επικοινωνία; η ανθρώπινη επαφή; το άδειασμα της ψυχής; το κλάμα ; το αγκάλιασμα; η τρυφερότητα; γιατί να μην μπορούμε να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας κοιτώντας ο ένας το άλλον ; σφίγγοντας το ιδρωμένο του χέρι; ακούγωντας την καρδιά του να σφυροκοπά; γιατί να πρήζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα που όσο κι αν θέλουν να μας βοηθήσουν , δεν μπορούν να καταλάβουν πως νιώθουμε και δε φταίνε για αυτό; γιατί να μην πρήξουμε ό ένας τον άλλον αφού έχουμε τον ίδιο κώδικα;

Έχω διαβάσει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα εδώ μέσα και έιμαι σίγουρη πως πίσω από το πληκτρολόγιο κρύβονται ΠΟΛΥ ΑΞΙΟΛΟΓΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, άλλοι εγκλωβισμένοι, άλλοι μαγκωμένοι, άλλοι εξωστρεφείς και κοινωνικοί, άλλοι απομωνομένοι, αλλά αξιόλογoi!!

Εγώ πάντως θα ήθελα πολύ να γνωριστούμε από κοντά;
εσείς ; τολμάτε;

ΤΟΛΜΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑ LIVE GROUP THERAPY???



.

Μ\' αρέσει αυτή η ιδέα! Και παρόλο που ο χρόνος μου είναι περιορισμένος, είμαι μέσα!

Νομίζω πως η όλη φιλοσσοφία του φόρουμ αυτού, άπτεται της έννοιας αλληλοβοήθειας και της αλληλουποστήριξης....
κάτι τέτοιο είναι αυτή η ολοζώντανη διαδικτυακή κοινότητα.

Ρωτάς αν τολμάμε, και σου απαντώ, γαι εμένα προσωπικά, χρόνια ολόκληρα τώρα, το τολμάω.

Υποστηρίζω όπως μπορώ, με όποιον τρόπο μπορώ, απο το ισότιμο επίπεδο, κι όχι εκείνο του θεραπευτή, το κάθε μέλος που θα μου δημιουργήσει την θέληση και την διάθεση να το κάνω.

Αυτό είναι που θεωρώ οτι κάνω εδώ μέσα, κι αυτό θέλω κυρίως να κάνω ( ακόμα κι αν αναπόφευκτα ξέφυγα κάποιες φορές).

Ακούω, μοιράζομαι, στηρίζω και στηρίζομαι.

:)

οχι απλως το τολμαω, προσφερω και ολον μου τον εαυτο να το στησουμε! πω πω το εχω ΤΕΡΑΣΤΙΑ αναγκη! θα κανουμε φιλους, θα νιωθουμε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ! τι ωραιααααααααααα

Φανταζομαι για Αθηνα ψηνετε αυτο ετσι???? Εγω κατεβαινω 1φορα το 2μηνο οπτε αν καρποφορησει (που το ευχομαι) οταν ειμαι κατω θα ερχομαι :))

Συμφωνώ απόλυτα με όσους είναι διστακτικοί σε μια \"αυθαίρετη\" ιδέα γκρουπ. Θα ήθελα όμως πολύ να μάθω αν υπάρχει κάποιο μη \"αυθαίρετο\" γκρουπ, δηλαδή οργανωμένο, με καταρτισμένο συντονιστή και συνεπή μέλη..Τότε ανακαλώ την πρόταση και πάω να συμμετάσχω απευθείας! Θα βρω όμως εκεί τόσους αξιόλογους και έμπειρους συμμάχους όπως εδώ;

Η ιδέα μου λοιπόν δεν είναι να παραστήσουμε μόνοι μας τους γιατρούς, αυτό είναι εξορισμού αδύνατο. Μπορεί να αποβεί μάλιστα και βλαπτικό.

Η ιδέα μου είναι περίπου η εξής: αυτή η πολύτιμη προσπάθεια που γίνεται από όλους εδώ μέσα , να μπορούσε να γίνει σε αληθινό χρόνο και σε απευθείας συνάντηση. Να γνωριστούμε μεταξύ μας , να συστηματοποιήσουμε κάποιες συναντήσεις, σε τόπους και χρόνους που θα μας βολεύει όλους, να είμαστε συνεπείς απέναντι στην ομάδα μας, σε όποιον μας έχει ανάγκη, παράλληλα με την ιατρική μας παρακολούθηση φυσικά.

Είναι που βλέπω πολλά άτομα εδώ μέσα να είναι και να νιώθουν μόνα.

Είναι που η αλληλοσυμπαράσταση και η βοήθεια που πράγματι γίνεται εδώ μέσα, νιώθω ότι θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα αν γινόταν μέσω της αληθινής επαφής μεταξύ μας.

Η δυσκολία είναι προφανής. Είμαστε μοιρασμένοι σε όλη την Ελλάδα. Πολλοί από εμάς έχουμε βεβαρυμένες επαγγελματικές ή άλλες υποχρεώσεις, έλλειψη χρόνου, οικονομικές δυσκολίες και ένα σωρό άλλα πράγματα που καθιστούν τη διαδικτυακκή επικοινωνία πολύ πιο ευχερή. Αυτή δεν θα πάψει φυσικά να υπάρχει.

Αλλά κοιτάξετε πως το σκέφτομαι. Υπάρχει μεγαλύτερο ζητούμενο για μας, από την αντιμετώπιση του προβλήματος; Πόσο χρόνο, ψυχή , χρήμα , έχουμε σπαταλήσει για να συζητάμε με ειδικούς , με φίλους, με την οικογένεια, στο ιντερνετ για το θέμα μας; Γιατί να μη δώσουμε μια ευκαιρία, λίγο από το χρόνο μας για να συζητήσουμε τα ίδια αυτά θέματα από κοντά;

και καταλήγω: σκέφτομαι να οργανώσουμε, για όποιον επιθυμεί πραγματικά να μπει σε αυτή τη διαδικασία της κατά πρόσωπο αποκάλυψης και του μοιράσματος μικρές ομάδες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Κατ αρχήν να γνωριστούμε βρε αδερφέ!

Θεσσαλονίκη, Αθήνα είναι τα δύο μεγάλα κέντρα που μπορούμε νομίζω να μαζευτούν και από τις γύρω περιοχές αρκετοί. Ανάλογα με τη διάθεση συμμετοχής , μπορούν να οργανωθούν πολλές ομάδες.

Σε πρώτη φάση γνωριζόμαστε. Βλέπουμε ο ένας τον άλλον συζητάμε. Μπορεί και να μη μας κάτσει. Μπορεί να είναι πιο δύσκολο από ό,τι φαίνεται. Να αγχωθούμε και να λακίσουμε. Μπορεί όμως να νιώσουμε άνετα και να μπορέσουμε να ανοιχτούμε. Αφού δούμε κατά πόσο δένουμε , μπορούμε να ψάξουμε για κάποιον ειδικό ο οποίος θα αναλάβει το ρόλο του συντονιστή . Και να γίνει ένα καθώς πρέπει γκρουπ therapy με τα όλα του! Με τα μέλη του και το γιατρό του.
Κάποια στιγμή , παίρνουμε τα αγχολυτικά και τα αντικαταθλιπτικά παραμάσχαλα τσακώνουμε και τον \"επόπτη\" μας και κάνουμε μια εκδρομή κάπου στο ενδιάμεσο, π.χ στο Βόλο όπου συναντιόμαστε όλες οι ομάδες! Φανταστείτε καμιά 50 αριά άτομα -αγχοπανικόβλητους-σε πούλμαν με συνοδούς 2-3 ψυχοθεραπευτές για περιήγηση στο Πήλιο...εντελώς γραφικό έτσι;;

εκεί τα βάζουμε κάτω και αποφασίζουμε. Θέλουμε να οργανωθούμε κανονικά ; να κάνουμε ετήσιες συναντήσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδας; να κάνουμε κάποιου είδους σωματείο, που θα οργανώνει την όλη φάση; θα καλεί ομιλητές, ειδικούς γιατρούς ή άλλους για \"επιμόρφωση\" , ενημέρωση ; Θα κάνουμε εκπαιδευτικές -θεραπευτικές εκδρομές είμαι σίγουρη ότι έχουμε όλων των ειδικοτήτων άτομα εδώ μέσα που μπορούμε να κάνουμε Ό,ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ. Είμαστε πολλοί, είμαστε ικανοί, είμαστε σκεπτόμενοι και έχουμε δύναμη να οργανώσουμε μόνοι μας για τον εαυτό μας κάτι που πιστεύουμε ότι μπορεί να μας βοηθήσει. και είναι στο χέρι μας από αυθαίρετο και πρόχειρο ,να δημιουργηθεί κάτι πολύ σημαντικό, πρωτοπόρο για τα ελληνικά δεδομένα, που θα βοηθά όχι μόνο εμάς αλλά και όποιον άλλο το χρειαστεί.

Έχουν γίνει και αν έχουν γίνει συναντήσεις μελών στο διαδίκτυο και σωματεία για τα πιο χαζά πράγματα! κι εμείς που μας αφορά η υγεία μας, που έχουμε την κατεξοχήν ανάγκη για αλληλεπίδραση καθόμαστε άπραγοι;;

Δεν ξέρω ρε παιδιά, μια ιδέα λέω...Ίσως παρασύρθηκα. Ας γίνει μια αρχή , μια ανθρώπινη γνωριμία και μετά βλέπουμε!!!

Θα μπορούσα να μιλήσω με τον επιστημονικό υπεύθυνο του τμήματος ψυχολογίας του ΑπΘ που ασχολείται με το θέμα των ομάδων αυτοβοήθειας, για να λάβω πληροφορίες σε σχέση με την οργάνωση του όλου εγχειρήματος.

Ακούγεται όμορφο, πνευματώδες και η υλοποίησή του στην πράξη, σχετίζεται με το πόσο θέλει ο καθένας μας να δεσμευτεί προσωπικά σε κατι τέτοιο.

Θέτω τους εξής προβληματισμούς.

1. Να ρωτήσουμε τον διαχειριστή, τον Νίκο, αν θα μπορούσε ο ίδιος ενδεχομένως να συντονίσει κάτι τέτοιο....

2. Υπάρχει ένα θεματάκι. Η ποικιλομορφία των προβλημάτων του καθενός.
Είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε ? Αλλος έχει ψύχωση, άλλος άγχος, άλλος πανικό κτλ.
Τέλος, κάποιοι δεν έχουν πια, το ξεπέρασαν, ενώ υπάρχουν πολλά μέλη που μπαίνουν για λόγους άλλους, διαφορετικούς.
Είμαστε ανοιχτοί σε όλα αυτά?

Θα πρέπει λοιπόν, να τεθεί ένας στόχος - πλαίσιο,που να αγκαλιάζει όλες αυτές τις περιπτώσεις.


Τέλος, δεδομένου οτι πχ εγώ προσωπικά έχω εκθέσει πολλά στοιχέια της προσωπικής μου ζωής, δεν ξερω κατά πόσο θα ένιωθα καλά με το να πω, οτι το όνομά μου πχ. αντιστοιχεί στα τάδε ψευδώνυμο...

Αυτά έχω να πω προς το παρόν.

Η στάση μου άπέναντι στο εγχείρημα, είναι θετική :)

weird, έχεις απόλυτο δίκαιο. τίθενται πολλά θέματα. κατ αρχήν η ελυθερία που σου δίνει το ψευδώνυμο να γράφεις ό,τι θέλεις. αν \"αποκαλυφθείς\' , μετά δεν έχει γυρισμό. και αυτά που έχεις ήδη μοιραστεί εδώ ίσως γίνουν βούκινο σε ανθρώπους που δε θα ήθελες να ξέρουν. ίσως κομπλάρεις να ξαναγράψεις για σκέψεις που δεν τολμάς να αποκαλύψεις ούτε στον εαυτό σου, ούτε σε μια κανονική συνάντηση. για αυτό νομίζω ότι οι ομάδες θα πρέπει να είναι κατ αρχην πολύ μικρές και χωρίς να αποκαλυφθεί ο καθένας από την αρχή . να γνωριστούμε σαν άνθρωποι χωρίς να πούμε ποιος είναι πίσω από κάθε ψευδώνυμο.

έπειτα αυτό που λες για τη δέσμευση , πραγματι θέλει πρόθεση απόλυτης δέσμευσης και απόλυτης εχεμύθειας. Τα όσα λέγονται στην ομάδα θα πρέπει να μένουν σε αυτήν όπως συμβαίνει με τον ίδιο τον θεραπευτή. αν εξελιχθεί σωστά η ομάδα σταδιακά φαντάζομαι θα μπορεί να γίνει βαθύτερη \'αποκάλυψη\". Το να μαζευτούμε εξ αρχής και να πούμε \"γεια σας , είμαι το μοναχικο κυκλαμινο απο το φορουμ και με λενε νικο παπαδοπουλο\" θα μας τρομάξει αργότερα, ίσως μετανιώσουμε για ό,τι έχουμε γράψει, νιώσουμε εκτεθειμένοι , και πάψουμε να χρησιμοποιούμε και αυτό το site που τόσο μας έχει βοηθήσει.

έπειτα ως προς την ποικιλομορφία των προβλημάτων, νομίζω ότι αν στις ομάδες μαζευτούμε από όλες τις κατηγορίες, θα επιβαρυνθούμε ψυχολογικά και θα χάσουμε και το στόχο μας. οι ομάδες οφείλουν να σχηματιστούν ανάλογα με το πρόβλημα του καθενός και να είναι απόλυτα στοχευμένες. σε μια ευρύτερη συνάντηση , μακροπρόθεσμα, μπορούμε να βρεθούμε όλοι μαζί. σε πρώτη φάση όμως καλό θα είναι να μείνουμε προσηλωμένοι σε λίγα άτομα με συγκεκριμένο πρόβλημα ανά περιοχή.

και όλα αυτά γιατί το στίγμα του ψυχικού προβλήματος, υπάρχει τόσο έντονα, γιατί αγγίζει πολλές φορές τις πιο απόκρυφες πλευρές του εαυτού μας , γιατί φοβόμαστε ακόμη τους ευατούς μας.

προσωπικά είμαι πολύ φοβισμένη στη σκέψη να μοιραστώ τον ευατό μου και με άλλους ανθρώπους , αγνώστους , πέραν του θεραπευτή. ακόμη και σε αυτόν πολλές φορές δε λέμε όσα γράφονται εδώ μέσα...
σκέφτομαι ότι δείχνω ένα κοινωνικό πρόσωπο που δεν κολλάει καθόλου με αυτά που κατά καιρούς περνάω. κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί από αυτούς που με γνωρίζουν ότι έχω ένα τέτοιο πρόβλημα, αν δεν τους το έλεγα. και από την άλλη τις περιόδους που είμαι τελειως καλά, δε θέλω καθόλου να ασχοληθώ με αυτό, ούτε με το πρόβλημα, ούτε με αυτούς που το έχουν. νιώθω ότι είμαι δυνατή και οι άλλοι \"άρρωστοι\" και καημένοι..και δε δίνω σημασία , ούτε στο φόρουμ, πόσω μάλλον σε μια ομάδα με απαιτήσεις, θέλω απλα να το ξεχνάω , ενώ μια ομάδα θα είναι εκεί πάντα να μου το υπενθυμίζει , ότι υπάρχει , ότι αυτή είμαι. δεν ξέρω αν θα το άντεχα αυτό.

από την άλλη όμως αναρωτιέμαι ..αν υπήρχε αυτή η ομάδα όπου ο καθένας θα έφερνε την απόλυτη αλήθεια του, σε κάθε στιγμή, και σΤα καλα΄και στα άσχημα, πέρα από τα κοινωνικά κλισέ και πρέπει, πέρα από το πως δείχνουμε ή θέλουμε να φαινόμαστε, ένας κύκλος ανθρώπων που θα μπορούσε ς να πεις ΕΙΜΑΙ ΣΚΑΤΑ και να κλάψεις χωρίς να σε κρίνει, ένα κύκλος ανρώπων που όταν κατάφερνες το στόχο σου θα σε αγκάλιαζε τρυφερά ή αν πήγαινε κατά διαόλου θα σου έλεγε μη μασας!

όταν περνάς μια κρίση δε θες να δεις άνθρωπο, δεν αντέχεις ούτε τον εαυτό σου. πολλοί ζορίζονται ακόμη και να γράψουν εδώ. πόσω μάλλον να δίνουν \'παρουσία\" σε μια ομάδα! αυτή η δέσμευση που έχει η ομάδα θα βοηθήσει ή θα προκαλέσει περισσότερο άγχος; πιστέυω ότι ίσως να προκαλέι άγχος, αλλά θα σε αναγκάζει να το αντιμετωπίσεις, να το διαχειριστείς και να το ξεπεράσεις. να είναι μια πρόκληση από μόνη της.

μπορεί άραγε να συμβεί στην πράξη; μπορούμε να ξεπεράσουμε τους ευατούς μας και να ανοιχτούμε, να το κάνουμε να λειτουργήσει..θεραπευτικά;


σκέψεις , πολλές σκέψεις..(γαμώτο, όλο κατεβατά γράφω, είμαι πολυλογού..)

θα ήθελα τόσο πολύ να γινόταν...ακόμη κι εγώ όμως αναρωτιέμαι..ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ;

Καταρχήν αγαπητή Αντάρα, θέλω να σου πω οτι μου άρεσε πολύ ο βαθύτερος προβληματισμός σου, πάνω στα διάφορα θέματα που ανακύπτουν απο τον μελλοντικό σχηματισμό μαις τέτοιας ομάδας.

Θεωρώ πολύ ευστοχους τους προβληματισμούς σου και πραγματικά, δυσκολεύομαι να δωσω ορισμένη απάντηση.

Εμεινα ιδιαίτερα στο σημείο που μιλάς για την διαφορά και το χάσμα ανάμεσα στον κοινωνικό και τον βαθύτετο ψυχολογικό σου εαυτό. Νιώθω πως ζητάς αυτά τα δύο επιτέλους να ταυτιστούν, και ίσως μια ομαδα να ήταν το κατάλληλο έδαφος για κάτι τέτοιο.

Να σου πω την αλήθεια, δεν έχεις και άδικο.

Εκανα ομαδική ψυχοθεραπεία για ενάμιση χρόνο και ήταν μια απο τις ομορφότερες και τις πιο ωφέλιμες εμπειριές της ζωής μου.

Στα πλαίσια της ομάδας μου, έλαβα σημαντική υποστήριξη, ένιωσα να γεφυρώνεται το χάσμα ανάμεσα σε μένα και τον κάθε άλλο ( είχα την τάση να μεγαλοποιώ τα όσα μου συνέβαιναν σαν σα ήμουν εγώ η μόνη που της συνέβαιναν. Το να βλέπω τα κοινά μου με άλλους, με έκανε να νιώθω περισσότερο, άνθρωπος, οτι ανήκω σε ένα ευρύτερο σύνολο, λιγότερο μόνη). Εχτισα στέρεους δεσμούς.

Εκεί ανακάλυψα διότι το βίωσα, ότι η εμπειρία του μοιράσματος του συλλογικού, είναι ανεπανάληπτη και εξαιρετικά θεραπεύτική. Δεν συγκρίνεται με τίποτα, ούτε καν με την ατομική θεραπεία.

Αγγιξα βαθιά και με άγγιξαν βαθιά... κάθε Σάββατο.

Ερχόμασταν φορτωμένοι, με βαράκια στα πόδια, και φεύγαμε σαν ελεύθερα πουλιά. Τέτοιου μεγέθους ήταν η υποστήριξη και η αγάπη που άναπτύχθηκαν ανάμεσά μας.

Θα συνιστούσα στον καθένα να συμμετάσχει σε ομαδική θεραπεία.

Χαρακτηριστικό πάνω στο θέμα, είναι το βιβλίο του Irvin Yalom, \" Η θεραπεία του Σοπενάουερ\".

:)

εμπνευσμένο βιβλίο, όπως τα περισσότερα του ιρβιν....επί τη ευκαιρία, μήπως έχει κάνει κάποιος αμιγώς ψυχανάλυση; και αν ναι...τι απέγινε; γιατί εγω σημερα μετα από 10 χρονια ψυχιατρικής παρακολουθησης και φαρμακων πηγα σε ψυχαναλυτη ψυχολόγο...αμιγώς ψυχαναλυτή..δεν εχει αρμοδιοτητα ως ψυχολογος για τα φαρμακα -φυσικα -και αμφισβητει την αποτελεσματικοτητα τους αλλα λεω να δοκιμασω..φυσικα ξερετε τι μου ειπε..\"αυτα τα θεματα ειναι πολυ συνηθισμενα και εισαι ωριμη να τα αντιμετωπισεις , πιστευω σε λιγους μηνες θα εχεις απαλλαγει πληρως\" ΧΧΑΧΧΑΧΑ, ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ!!!!
ας μην ειμαι ομως προκατειλλημενη...περιμενω τις δικες σας εμπειριες, αν εχετε ψυχαναλυθεί!

Quote:

---

Originally posted by antara
εμπνευσμένο βιβλίο, όπως τα περισσότερα του ιρβιν....επί τη ευκαιρία, μήπως έχει κάνει κάποιος αμιγώς ψυχανάλυση; και αν ναι...τι απέγινε; γιατί εγω σημερα μετα από 10 χρονια ψυχιατρικής παρακολουθησης και φαρμακων πηγα σε ψυχαναλυτη ψυχολόγο...αμιγώς ψυχαναλυτή..δεν εχει αρμοδιοτητα ως ψυχολογος για τα φαρμακα -φυσικα -και αμφισβητει την αποτελεσματικοτητα τους αλλα λεω να δοκιμασω..φυσικα ξερετε τι μου ειπε..\"αυτα τα θεματα ειναι πολυ συνηθισμενα και εισαι ωριμη να τα αντιμετωπισεις , πιστευω σε λιγους μηνες θα εχεις απαλλαγει πληρως\" ΧΧΑΧΧΑΧΑ, ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ!!!!
ας μην ειμαι ομως προκατειλλημενη...περιμενω τις δικες σας εμπειριες, αν εχετε ψυχαναλυθεί!

---

Καλημέρα Αντάρα,
θα ήθελα να σε ρωτήσω κάποια πράγματα..

μέσα σε αυτά τα χρόνια έχεις κάνει καθόλου ψυχοθεραπεία? Και αν ναι, γιατί πιστεύεις οτι δεν είδες οριστικό αποτέλεσμα?

Εχω μια φίλη που κάνει ψυχανάλυση. Είναι μακροχρόνια και αργή διαδικασία και σίγουρα, οχι εύκολη.

Απο ότι έχω καταλάβει και πρόχειρα σου περιγράφω, η ανάλυση αναφέρεται στο παρόν, έχοντας ως βάση το παρελθόν και την ανάλυση συγκρούσεως - τραυμάτων.

Οι πιο ανθρωποκεντρικές προσσεγγίσεις ψυχοθεραπείας, επικεντρώνονται στο εδώ και τώρα, αναμοχλεύοντας βάσει αυτού το παρελθόν.

Τέλος, η υπαρξιακή θεώρηση, επικεντρώνεται σε ανησυχίες γύρωαπο το νόημα ζωής και το άγχος της θνητότητας, παροντικά και μελλοντικά άγχη.

Τι έιναι αυτό που δεν έχεις θεραπεύσει μέσα σου και όλο ξαναγυρνας?

Στο λέω γιατί είμαι στα 4 έτη θεραπείας και έχω δει θεαματικά αποτελέσματα, νιώθοντας πως όχι μόνο έχω μεταμορφωθεί , αλλά και οδεύω σε μια ολοκλήρωση....

Ξέρεις Αντάρα, καμιά φορά έχω πιάσει τον εαυτό μου, να μην θέλει να γίνει καλά και να αναλάβει τις ευθύνες που συνεπάγεται όλο αυτό...

Παιδιά και εγώ μέσα
Και να σκέφτεστε ότι :
Α) αφού όλοι βοηθηθήκαμε από το forum (και μάλιστα καλύτερα από πολλούς ειδικούς) μια πιο οργανωμένη προσπάθεια μόνο καλό θα μας κάνει
Β) Δεν χρειάζεται να το οργανώσουμε τέλεια από την αρχή, το ξεκινάμε και στην πορεία βλέποντας και κάνοντας.
Γ) προτείνω για αρχικό οργανωτή να επιλέξουμε την andara (αυτό δεν σημαίνει πως θα την αφήσουμε μόνη να φάει το λούκι).

Απο οτι ειδα τελικα δεν υπηρξαν πολλες συμμετοχες στο καλεσμα για group therapy.

Γιατί τα παρακάτω ερωτήματα τα έχω και εγώ..
\'\'γιατί να πρήζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα που όσο κι αν θέλουν να μας βοηθήσουν, δεν μπορούν να καταλάβουν πως νιώθουμε και δε φταίνε για αυτό;\'\'
\'\'Υπάρχει μεγαλύτερο ζητούμενο για μας, από την αντιμετώπιση του προβλήματος; Πόσο χρόνο, ψυχή, έχουμε σπαταλήσει για να συζητάμε με φίλους, με την οικογένεια, στο ιντερνετ για το θέμα μας;\'\'

και απο την άλλη δεν έχω πάει ποτε σε γιατρό ψυχολογο για τους εξής λόγους :
κόστος - χρονοβόρα διαδικασια - αποτελεσματική;
ποιος τελικά ειναι ο καταλληλότερος; - αξίζει να δώσω χρόνο και χρήμα και να μην έχω αποτέλεσμα; -
μπορεις να βρείς την λύση μόνος σου; διαβάζοντας διαφορα βιβλία (οπως π.χ. σαν του πιντερη \'\'λύσε μονος σου τα προβληματα σου\'\' οπου αναλυει οτι ο καθες ψυχολογος ακολουθει και εναν τυπο και μπορει στην ουσια καποιος να σου προσφερει μια λυση μακροβορα και μη αποτελεσματικη!)


και οπως αναφερθηκε και πιο πάνω οταν πας σε γιατρο :
\"Αναγνωρίζεις τις συγκρούσεις σου, βλέπεις τις ελλείψεις σου, τη δυναμική σου, ανατομείς τη σχέση σου με τους γονείς, τους φίλους και τα αδέρφια σου, το άλλο φίλο, εντοπίζεις τις φοβίες και τις στρεβλές αντιλήψεις σου, κάνεις τεχνικές αντιπερισπασμού, ή χαλάρωσης, ή απευαισθητοιποίησης ή ένα κάρο άλλο συμβουλευτικές τεχνικές για βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.\"

και \"αυτα τα θεματα ειναι πολυ συνηθισμενα και εισαι ωριμη να τα αντιμετωπισεις, πιστευω σε λιγους μηνες θα εχεις απαλλαγει πληρως\" ΧΧΑΧΧΑΧΑ, ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ!!!!\'\'

Πραγματα στην ουσια που και μονος σου μπορεις να τα αναλυσεις και ξανα.. \'\'για βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα\" ..άρα μεγαλύτερο κόστος!

γνωστοι μου κάνουν ψυχοθεραπεια για 3 κ 4 χρόνια οπως και εδώ
\'\'είμαι στα 4 έτη θεραπείας και έχω δει θεαματικά αποτελέσματα, νιώθοντας πως όχι μόνο έχω μεταμορφωθεί, αλλά και οδεύω σε μια ολοκλήρωση....\"
\'\'Εκανα ομαδική ψυχοθεραπεία για ενάμιση χρόνο και ήταν μια απο τις ομορφότερες και τις πιο ωφέλιμες εμπειριές της ζωής μου.\'\'

η ερωτηση που εκανα στους δικους μου ηταν και καλά ααακομα πας; \'\'ναι γιατι τελειωνει ποτε αυτό;\'\' .. τότε ποιο το ωφελος;; να σου παιρνουν λεφτά λεγοντας σου θεωριες που λιγο πολυ γνωριζουμε και εχουμε διαβάσει και ξέρουμε τι πρεπει να κανουμε αλλά ειναι δυσκολο να τις εφαρμοσουμε.;.!

να μου πεις υπαρχουν και τα κεντρα ψυχικης υγιεινης οπου ειναι δημοσια και δεν υπαρχει κοστος ναι αλλα υπαρχει αποτελεσμα; !

απτην αλλη εχει τελειωσει ποτε κανεις και εχει γινει πληρως εντελως καλά;;;!


οπως και ναχει οτι αισθανεται να κανει ο καθενας μας για να βοηθηθει το μεσα του ειναι καλο ασχετως κοστους - χρονου
εχω κι εγω την αναγκη να μιλησω καπου που ομως να ξερω οτι δεν θα υπαρξει εκμεταλευση αρκει να υπαρξει και αποτελεσμα
τωρα αυτο ειναι εσωτερικη αναζητηση - ομαδικη ψυχοθεραπεια - ψυχολογος - οτιδηποτε
γιατι αφου το πρωτο δεν λειτουργει απολυτως ειμαι ετοιμη να δοκιμασω τα επομενα

εγω παλι δεν μπορω να συνφωνισω αν και θα το ηθελα πολυ.μενω κρητη οπως ξερεται.

Φυσικά και έχω κάνει ψυχοθεραπεία..αλλιώς πιθανόν δε θα ημουν εδώ που είμαι τώρα. ξεκινησα γνωσικακή -συμπεριφοριστική, αντιμετώπισα τους ιδεοψυχανγκασμούς που είχα και οι οποίοι ευτυχώς δεν επανεμφανίστηκαν ποτέ. οι κρίσεις πανικού μειώθηκαν αισθητά και έμαθα να μη φοβάμαι αυτό που μου συμβαίνει. δοκιμάστηκα και εκτέθηκα σε ό, τι με φόβιζε. ξεπερνώντας το ένιωθα αυτοεπιβεβαίωση , τόνωση αυτοπεποίθησης και συνέχιζα. σύντομα , μετά δηλαδή από 2-3 μήνες οι εβδομαδιαίες επισκέψεις αραιώθηκαν και έγιναν μια φορά το εξάμηνο. ειχα κάποιο άγχος αλλά δε με κατέβαλε, ανέκτησα τον έλεγχο της ζωής μου. πέρασα μήνες τελείως ασυμπτωματική και χρόνια που πάθαινα που και που καμιά αναμνηστική κρισούλα.
ξανακύλησα σε καθεστώς φοβερού άγχους , έντονων κρίσεων, όποτε μου συνέβαιναν συγκεκριμένα πράγματα στη ζωή μου.
π.χ όποτε γνώριζα έναν άντρα, για σχέση....για ραντεβού, όποτε έκλεινα ένα κύκλο στη ζωη και άρχιζα άλλο, όποτε συνέβαινε κάποια αλλαγή.
όταν στα 22 μου , μου πρότεινε ο τότε γιατρός , μετά από πολύ άγχος να παίρνω εκτός από σεροξάτ και εφεξόρ, έφυγα ..θεωρούσα ότι δεν μπορεί να ήταν αυτό η λύση.
πήγα σε άλλο ψυχίατρο, ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία, με λίγο και από ανάλυση, με λίγο και από συμπεριφοριστική. βλέπαμε το εδώ και το τώρα , βλέπαμε τις συγκρούσεις.
το κακό ή καλό , δεν ξέρω , είναι ότι επειδή πολλά διαστήματα είμαι πολύ καλά, σταματουσα εντελώς τις συνεδρίες. μα δεν είχαμε τί να πούμε! κι έτσι πήγαινα ξανά όποτε ανέκυπτε πρόβλημα. σαφώς όλα αυτά τα χρόνια έγινε πολύ δουλειά. αναγνώρισα πολλές απο τις συγκρούσεις που μου δημιούργησαν τον πανικό, αναγνώρισα το μηχανισμό συναγερμού που χτυπάει ο ευατός μου όταν στρεσσάρεται ή όταν βρίσκεται σε άγχος (σύγκρουση) . ανατρέξαμε στο παρελθόν και σε πολλά πράγματα που έγιναν τότε και τα κουβαλάω στη σημερινή μου συμπεριφορά. αλλά και τί έγινε; εξακολουθώ, όποτε βρίσκομαι ενώπιον αλλαγής να αγχώνομαι, όποτε είμαι σε στρες να πανικοβάλλομαι και να βιώνω άγχος.
Μπορεί με το \"εδώ και τώρα \" να αντιμετώπισα αποτελεσματικά το άγχος, αλλά όσο βραχυπρόθεσμη ήταν η θεραπεία , τόσο βραχυπρόθεσμο και το αποτέλεσμα.

ΜΟυ λες: \"Οι πιο ανθρωποκεντρικές προσσεγγίσεις ψυχοθεραπείας, επικεντρώνονται στο εδώ και τώρα, αναμοχλεύοντας βάσει αυτού το παρελθόν.\"
πράγματι, αυτό έκανα...όμως συνεχώς προκύπτουν πράγματα στο εδώ και στο τώρα , που τα αντιμετωπίζω με άγχος και πανικό , λόγω μαθημένης συμπεριφοράς που έχει καταγραφεί στο είναι μου, ως τρόπος αντιμετώπισης, ή λόγω τραυμάτων και συγκρούσεων του παρελθόντος , που βρίσκουν καθημερινές αφορμές για να προβάλλονται ξανά και ξανά.

Νομίζω πια ότι είναι γραμμένο στο dna μου ότι θα αντιμετωπίζω τη ζωή με άγχος, ότι θα έχω χρόνια ή μήνες ή μέρες πολύ καλά και άλλες περιόδους που θα είμαι σκατά.
Αυτό ο ψυχαναλυτής λέει ότι δεν ισχύει, (τί θα έλεγε;) ότι ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή με γρανάζια που καθορίζεται από dna και τα ρέστα, ότι η ψυχή και το ασυνείδητο θα μου πουν την αλήθεια μου. και του λέω: την είδα την αλήθεια μου, νομίζω, αλλά άλλο να τη δεις και άλλο να πάψεις να υφίστασαι τη νεύρωση!
\"ξεκόλλα από τα συμπτώματα κάτι θέλουν να σου πουν ...κτλ λεγαν οι προηγούμενες θεραπείες..δεν ξέρω...ή που θα σκάσω στα γέλια με όλα αυτά πάλι ή που θα βοηθηθώ...

αλήθεια παράξενη μου (η περίεργη) εσύ τι θεραπεία κάνεις 4 χρόνια και σε τί συχνότητα;; λες ότι εχεις δει θεαματικα αποτελεσματα.
(σημ. κι εγω εχω δει αλλα δεν δεν εχω απαλλαγεί)
εσύ νιώθεις ότι το άφησες οριστικά πίσω σου ή ότι έχει βελτιωθεί ; και για πόσο χρονικό διάστημα νιώθεις πολύ καλά ;
(γιατί και γώ ένιωθα για κάποια χρόνια/μηνες ότι είχα απαλλαγεί)
και τέλος αυτά τα 4 χρόνια που κάνεις ψυχοθεραπεία , έχουν συμβεί στη ζωη σου γεγονότα ή μεγάλες αλλαγές που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν άγχος ;(πχ στον επαγγελματικό τομεά μια δουλειά με πολλές ευθύνες, ή χωρισμός από μακροχρόνια σχέση ή δεν ξέρω τι άλλο; )
ξέχασα να σε ρωτήσω και το πιο σημαντικό! ΑΠΟ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ και πόσο καιρό υπέφερες;;;
με συναδελφικούς χαιρετισμούς η ΑΝΤΑΡΑ -ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΜΑΝΤΑΡΑ!

Οδυσσέα, μας λείπει η συμμετοχή. είμαστε μέχρι στιγμής, εσυ , εγω , aenaon, adpan7, valentini, vegga, weird -με επιφυλαξη;;;, φοίβη, άλλος κανείς....;;; μένουμε όλοι στην ίδια πόλη;; ας ξεκινησουμε :
ANTARA = THESSALONIKI, to omologo!

Κι εγώ στη Θεσσαλονίκη είμαι !
Πρέπει να σου αναφέρω, τηνπαλιότερη εμπειρία μου.
Ο υπεύθυνος του φόρουμ αυτού, είχε αναλάβει μια παρόμοια πρωτοβουλιά πριν κάποια χρόνια.
Ο ίδιος μένει εδώ, στη θεσσαλονίκη.
Μαζευτηκαμε 4 - 5 παιδία για να γίνει μια ομαδική θεραπεία...

Μα το αποτέλεσμα ήταν λυπηρό για μένα, καθώς δεν μπόρεσε να γίνει η 2η συνάντηση, επειδή κάποια μέλη αποφάσισαν να μην...
Γι αυτό θα επαναλάβω, όλους τους προβληματισμούς που έθεσα εξ αρχής, ιδίως ως προς τα θέματα της δεσμευσης και της αυτο - έκθεσης, αλλά και του ποιούς θα περιλαμβάνει η ομάδα και με ποιούς όρους. ( Αν θέλουμε να υπάρχειπλαίσιο).

Τέλος, πιστεύω οτι προτιμότερο θα ήταν την ευθύνη συντονισμού να αναλάβει κάποιος ειδικός του χώρου;)

Quote:

---

Originally posted by aenaon
και απο την άλλη δεν έχω πάει ποτε σε γιατρό ψυχολογο για τους εξής λόγους :
κόστος - χρονοβόρα διαδικασια - αποτελεσματική;
ποιος τελικά ειναι ο καταλληλότερος; - αξίζει να δώσω χρόνο και χρήμα και να μην έχω αποτέλεσμα; -
μπορεις να βρείς την λύση μόνος σου; διαβάζοντας διαφορα βιβλία (οπως π.χ. σαν του πιντερη \'\'λύσε μονος σου τα προβληματα σου\'\' οπου αναλυει οτι ο καθες ψυχολογος ακολουθει και εναν τυπο και μπορει στην ουσια καποιος να σου προσφερει μια λυση μακροβορα και μη αποτελεσματικη!)

Κι εγώ είχα παρόμοιους προβληματισμούς στηνα ρχή της θεραπείας μου, και πιστεύω κάθε θεραπευόμενος έχει ανάλογους. Είναι ένα ρίσκο η επιλογή του σωστού ειδικού και της προσέγγισης που ταιριάζει προσωπικά στον καθένα.


και οπως αναφερθηκε και πιο πάνω οταν πας σε γιατρο :
\"Αναγνωρίζεις τις συγκρούσεις σου, βλέπεις τις ελλείψεις σου, τη δυναμική σου, ανατομείς τη σχέση σου με τους γονείς, τους φίλους και τα αδέρφια σου, το άλλο φίλο, εντοπίζεις τις φοβίες και τις στρεβλές αντιλήψεις σου, κάνεις τεχνικές αντιπερισπασμού, ή χαλάρωσης, ή απευαισθητοιποίησης ή ένα κάρο άλλο συμβουλευτικές τεχνικές για βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.\"
Αγαπητή φίλη, έχεις βάλει μια ταμπελίτσα μου φαίνεται για το πως είναι \"\'οταν πας σε γιατρό\". Κι όμως, για τον κάθενα είναι μια διαφορετική εμπειρία. Οταν μου ζητούσαν να περιγράψω τί γίνεται στη θεραπεία μου, τους έλεγα οτι αδυνατώ. Εξάλλου, μην είσαι τόσο σίγουρη για το πως θα είναι κάτι και απο τί θα αποτελείται, αν δεν το βιώσεις. Είναι σαν να πας να περιγράψεις μια γεύση, χωρίς να την έχεις γευτεί;)

και \"αυτα τα θεματα ειναι πολυ συνηθισμενα και εισαι ωριμη να τα αντιμετωπισεις, πιστευω σε λιγους μηνες θα εχεις απαλλαγει πληρως\" ΧΧΑΧΧΑΧΑ, ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ!!!!\'\'

Ναι, αλλά μέχρι τώρα, ολοκληρωμένη ψυχοθεραπεία δεν έχεις κάνει, απαντώντας μου έμμεσα, πως και δεν έχεις αντιμετωπίσει οριστικά το προβλημα...

Πραγματα στην ουσια που και μονος σου μπορεις να τα αναλυσεις και ξανα..

Απο την προσωπική μου εμπειρία πάλι, βλέπω πως κάποια απο τα πράγματα που μπορείς να τα κάνεις μιλώντας με έναν ειδικό, είναι αδύνατον να τα κάνεις μόνος. Κι εγώ έκανα πολλές αναλύσεις των αναλύσεων μόνη παλιότερα. Πιο πολύ με έβλαπτε αυτό παρά με βοηθούσε.

γνωστοι μου κάνουν ψυχοθεραπεια για 3 κ 4 χρόνια οπως και εδώ
\'\'είμαι στα 4 έτη θεραπείας και έχω δει θεαματικά αποτελέσματα, νιώθοντας πως όχι μόνο έχω μεταμορφωθεί, αλλά και οδεύω σε μια ολοκλήρωση....\"
\'\'Εκανα ομαδική ψυχοθεραπεία για ενάμιση χρόνο και ήταν μια απο τις ομορφότερες και τις πιο ωφέλιμες εμπειριές της ζωής μου.\'\'

η ερωτηση που εκανα στους δικους μου ηταν και καλά ααακομα πας; \'\'ναι γιατι τελειωνει ποτε αυτό;\'\' .. τότε ποιο το ωφελος;; να σου παιρνουν λεφτά λεγοντας σου θεωριες που λιγο πολυ γνωριζουμε και εχουμε διαβάσει και ξέρουμε τι πρεπει να κανουμε αλλά ειναι δυσκολο να τις εφαρμοσουμε.;.!Κοιτα, οταν ξεκίνησα, ερωτήθηκα τί είδους θεραπεία θα ήθελα. Μακροχρόνια ή βραχυχρόνια. Και φυσικά, επέλεξα το πρώτο. Δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή για τα χρήματα που έδωσα. Τα θεωρώ επουσιώδη μπροστά στην δουλειά που είδα να γίνεται. Εξάλλου, κανείς δεν σε κρατά στη θεραπεία με το ζόρι. Οσο με αφορά, μένουν ακόμα 11 μήνες θεραπείας :)))Το ορίσαμε μαζί με την θεραπεύτριά μου.

να μου πεις υπαρχουν και τα κεντρα ψυχικης υγιεινης οπου ειναι δημοσια και δεν υπαρχει κοστος ναι αλλα υπαρχει αποτελεσμα; !

απτην αλλη εχει τελειωσει ποτε κανεις και εχει γινει πληρως εντελως καλά;;;!

Ακόμα και άνθρωποι που δεν πάσχουν πχ απο πανικό, δεν είναι \"εντελώς καλά\". Νομίζω οτι μαθαίνει κανείς να αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του, να γίνεται γονιός του εαυτού του, να ικανοποιεί τις ανάγκες του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, στα πλαίσια των ικανοτήτων του, κατοχυρώνοντας την προσωπική του αρμονία και πληρότητα. Αυτό είναι για μένα τουλάχιστον ο στόχος της θεραπείας. Οσο για το τελείως καλα.... οι πανικοί, η κοινωνική φοβία, τα άγχη, τα ψυχοσωματικά, είναι μακρινό παρελθόν για εμένα. Και φυσικά έχω ακούσει και έρθει σε επαφή και με άλλα άτομα που το αντιμετώπισαν οριστικά. Οσον αφορά τη συμμετοχή μου στην ομάδα, θα ήθελα να διευκρινήσω, οτι δεν με απασχολεί πια κάποιο τέτοιου είδους πρόβλημα, ( δουλεύουμε σε πολύ βαθύτερα κομμάτια αυτήν την περίοδο στη θεραπεία ) αλλά έχω περάσει απο αυτά και εκτός αυτού θεωρώ πολύτιμη εμεπιρια τη συμμετοχή σε ομάδα.


οπως και ναχει οτι αισθανεται να κανει ο καθενας μας για να βοηθηθει το μεσα του ειναι καλο ασχετως κοστους - χρονου
εχω κι εγω την αναγκη να μιλησω καπου που ομως να ξερω οτι δεν θα υπαρξει εκμεταλευση αρκει να υπαρξει και αποτελεσμα
τωρα αυτο ειναι εσωτερικη αναζητηση - ομαδικη ψυχοθεραπεια - ψυχολογος - οτιδηποτε
γιατι αφου το πρωτο δεν λειτουργει απολυτως ειμαι ετοιμη να δοκιμασω τα επομενα

---

Σίγουρα η φαρμακοθεραπεία που έχεις κάνει, δεν αναπληρώνει την ψυχοθεραπεία που καλό είναι να γίνεται, όταν το άτομο, δεν μπορεί μόνο.
Οσο για τον φόβο της εκμετάλλευσης, θα σου έλεγα, δώσε εμπιστοσύνη στην κρίση σου!
Πάρε το ρίσκο να εμπιστευθείς έναν ειδικό, λέγοντας στον εαυτό σου οτι θα το καταλάβεις, αν έχεις κάποια τέτοια πρόθεση :)

Quote:

---

Originally posted by aenaon
και απο την άλλη δεν έχω πάει ποτε σε γιατρό ψυχολογο για τους εξής λόγους :

................................
οπως και ναχει οτι αισθανεται να κανει ο καθενας μας για να βοηθηθει το μεσα του ειναι καλο ασχετως κοστους - χρονου
εχω κι εγω την αναγκη να μιλησω καπου που ομως να ξερω οτι δεν θα υπαρξει εκμεταλευση αρκει να υπαρξει και αποτελεσμα
τωρα αυτο ειναι εσωτερικη αναζητηση - ομαδικη ψυχοθεραπεια - ψυχολογος - οτιδηποτε
γιατι αφου το πρωτο δεν λειτουργει απολυτως ειμαι ετοιμη να δοκιμασω τα επομενα

---

Αντάρα, με μπέρδεψες.
πρώτα, μου λες οτι δεν έχεις πάει σε γιατρό ψυχολόγο και μετά, βλέπω στο επόμενο μνμ να γράφεις οτι έχεις κάνει πολλά χρόνια θεραπεία....

Quote:

---

Originally posted by antara
Φυσικά και έχω κάνει ψυχοθεραπεία..αλλιώς πιθανόν δε θα ημουν εδώ που είμαι τώρα. ξεκινησα γνωσικακή -συμπεριφοριστική, αντιμετώπισα τους ιδεοψυχανγκασμούς που είχα και οι οποίοι ευτυχώς δεν επανεμφανίστηκαν ποτέ. οι κρίσεις πανικού μειώθηκαν αισθητά και έμαθα να μη φοβάμαι αυτό που μου συμβαίνει. δοκιμάστηκα και εκτέθηκα σε ό, τι με φόβιζε. ξεπερνώντας το ένιωθα αυτοεπιβεβαίωση , τόνωση αυτοπεποίθησης και συνέχιζα. σύντομα , μετά δηλαδή από 2-3 μήνες οι εβδομαδιαίες επισκέψεις αραιώθηκαν και έγιναν μια φορά το εξάμηνο. ειχα κάποιο άγχος αλλά δε με κατέβαλε, ανέκτησα τον έλεγχο της ζωής μου. πέρασα μήνες τελείως ασυμπτωματική και χρόνια που πάθαινα που και που καμιά αναμνηστική κρισούλα.
ξανακύλησα σε καθεστώς φοβερού άγχους , έντονων κρίσεων, όποτε μου συνέβαιναν συγκεκριμένα πράγματα στη ζωή μου.
π.χ όποτε γνώριζα έναν άντρα, για σχέση....για ραντεβού, όποτε έκλεινα ένα κύκλο στη ζωη και άρχιζα άλλο, όποτε συνέβαινε κάποια αλλαγή.
όταν στα 22 μου , μου πρότεινε ο τότε γιατρός , μετά από πολύ άγχος να παίρνω εκτός από σεροξάτ και εφεξόρ, έφυγα ..θεωρούσα ότι δεν μπορεί να ήταν αυτό η λύση.
πήγα σε άλλο ψυχίατρο, ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία, με λίγο και από ανάλυση, με λίγο και από συμπεριφοριστική. βλέπαμε το εδώ και το τώρα , βλέπαμε τις συγκρούσεις.
το κακό ή καλό , δεν ξέρω , είναι ότι επειδή πολλά διαστήματα είμαι πολύ καλά, σταματουσα εντελώς τις συνεδρίες. μα δεν είχαμε τί να πούμε! κι έτσι πήγαινα ξανά όποτε ανέκυπτε πρόβλημα. σαφώς όλα αυτά τα χρόνια έγινε πολύ δουλειά. αναγνώρισα πολλές απο τις συγκρούσεις που μου δημιούργησαν τον πανικό, αναγνώρισα το μηχανισμό συναγερμού που χτυπάει ο ευατός μου όταν στρεσσάρεται ή όταν βρίσκεται σε άγχος (σύγκρουση) . ανατρέξαμε στο παρελθόν και σε πολλά πράγματα που έγιναν τότε και τα κουβαλάω στη σημερινή μου συμπεριφορά. αλλά και τί έγινε; εξακολουθώ, όποτε βρίσκομαι ενώπιον αλλαγής να αγχώνομαι, όποτε είμαι σε στρες να πανικοβάλλομαι και να βιώνω άγχος.
Μπορεί με το \"εδώ και τώρα \" να αντιμετώπισα αποτελεσματικά το άγχος, αλλά όσο βραχυπρόθεσμη ήταν η θεραπεία , τόσο βραχυπρόθεσμο και το αποτέλεσμα.

ΜΟυ λες: \"Οι πιο ανθρωποκεντρικές προσσεγγίσεις ψυχοθεραπείας, επικεντρώνονται στο εδώ και τώρα, αναμοχλεύοντας βάσει αυτού το παρελθόν.\"
πράγματι, αυτό έκανα...όμως συνεχώς προκύπτουν πράγματα στο εδώ και στο τώρα , που τα αντιμετωπίζω με άγχος και πανικό , λόγω μαθημένης συμπεριφοράς που έχει καταγραφεί στο είναι μου, ως τρόπος αντιμετώπισης, ή λόγω τραυμάτων και συγκρούσεων του παρελθόντος , που βρίσκουν καθημερινές αφορμές για να προβάλλονται ξανά και ξανά.

Νομίζω πια ότι είναι γραμμένο στο dna μου ότι θα αντιμετωπίζω τη ζωή με άγχος, ότι θα έχω χρόνια ή μήνες ή μέρες πολύ καλά και άλλες περιόδους που θα είμαι σκατά.
Αυτό ο ψυχαναλυτής λέει ότι δεν ισχύει, (τί θα έλεγε;) ότι ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή με γρανάζια που καθορίζεται από dna και τα ρέστα, ότι η ψυχή και το ασυνείδητο θα μου πουν την αλήθεια μου. και του λέω: την είδα την αλήθεια μου, νομίζω, αλλά άλλο να τη δεις και άλλο να πάψεις να υφίστασαι τη νεύρωση!
\"ξεκόλλα από τα συμπτώματα κάτι θέλουν να σου πουν ...κτλ λεγαν οι προηγούμενες θεραπείες..δεν ξέρω...ή που θα σκάσω στα γέλια με όλα αυτά πάλι ή που θα βοηθηθώ...

αλήθεια παράξενη μου (η περίεργη) εσύ τι θεραπεία κάνεις 4 χρόνια και σε τί συχνότητα;; λες ότι εχεις δει θεαματικα αποτελεσματα.
(σημ. κι εγω εχω δει αλλα δεν δεν εχω απαλλαγεί)
εσύ νιώθεις ότι το άφησες οριστικά πίσω σου ή ότι έχει βελτιωθεί ; και για πόσο χρονικό διάστημα νιώθεις πολύ καλά ;
(γιατί και γώ ένιωθα για κάποια χρόνια/μηνες ότι είχα απαλλαγεί)
και τέλος αυτά τα 4 χρόνια που κάνεις ψυχοθεραπεία , έχουν συμβεί στη ζωη σου γεγονότα ή μεγάλες αλλαγές που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν άγχος ;(πχ στον επαγγελματικό τομεά μια δουλειά με πολλές ευθύνες, ή χωρισμός από μακροχρόνια σχέση ή δεν ξέρω τι άλλο; )
ξέχασα να σε ρωτήσω και το πιο σημαντικό! ΑΠΟ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ και πόσο καιρό υπέφερες;;;
με συναδελφικούς χαιρετισμούς η ΑΝΤΑΡΑ -ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΜΑΝΤΑΡΑ!

---

H φράση σου που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη, είναι « όσο πιο βραχεία η θεραπεία, τόσο πιο βραχύ και το αποτέλεσμα».

Είναι λογικό η αλλαγή ( αλλαγή για μένα είναι η στιγμή που το νέο έρχεται να κολλήσει στο οικείο και να προχωρήσεις ή....να πισωγυρίσεις, αρνούμενος να πας μπροστά) να σου φέρνει εξτρά άγχος και πισωγυρίσματα.

Κι εγώ δεν συμφωνώ με τα φάρμακα, πέρα από ακραίες περιπτώσεις. Δεν πήρα φάρμακα, παρά μόνο έκανα ομοιοπαθητική.

Γράφεις
επειδή πολλά διαστήματα είμαι πολύ καλά, σταματουσα εντελώς τις συνεδρίες. μα δεν είχαμε τί να πούμε! κι έτσι πήγαινα ξανά όποτε ανέκυπτε πρόβλημα.


Αυτό είναι κατ εμέ το μεγαλύτερο λάθος που έκανες και που σε άφησαν να κάνεις.
Την θεραπεία, όπως και τα φάρμακα, δεν τα διακόπτουμε όταν περνά η μπόρα. Και είδα από εμένα, πως τις φορές που ένιωθα ότι δεν είχα τιποτα να πω, τότε γινόταν η πιο βαθιά δουλειά, αν αποφάσιζα να σπασω τις άμυνές μου....

Αγαπητή φίλη, τολμώ να εικάσω ότι από τη μία οι άμυνες και η δυσκολία σου να ολοκληρώσεις την αλλαγή, από την άλλη η αδυναμία του εκάστοτε ειδικού σου στοίχισαν την πλήρη ίαση.

Η αναδρομή στο παρελθόν που αναφέρεις, είναι γράμμα κενό, όταν γίνεται γνωστικά και όχι βιωματικο-συναισθηματικά... Η ανεύρεση των αιτιών είναι μόνο το πρώτο βήμα.

Μιλάς για «μαθημένη συμπεριφορά» λέγοντας ότι «είναι γραμμένη στο dna μου».
Πιστεύω ότι τα παγιωμένα σχήματα σκέψης και συμπεριφοράς που εντυπώθηκαν μέσα μας από την πρωιμη ηλικία, λόγω εσφαλμένων προτύπων ή του αναπόφευκτου χειρισμού δύσκολων καταστάσεων, μπορούν να μετεξελιχθούν μεταγενέστερα, επισφραγίζοντας το πέρασμα σε μια ουσιαστική ενηλικότητα :))) Αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα στάδια. Η αλλαγή που σε εισάγει στην μεταμόρφωση.


Γράφεις « για να προβάλλονται ξανά και ξανά» Αυτός ο κύκλος, πρέπει να σπάσει. Και με τη βοήθεια του ειδικού, είναι εφικτό.

Το να δεις την αλήθεια σου, είναι το πρώτο βήμα. Το να την βλέπεις και να συνεχίζεις να μένεις αμέτοχος μπροστά της, είναι εφιαλτικό. Πέρασα ένα τέτοιο στάδιο, άλλά ήταν πολύ μικρό σε διάρκεια, καθώς η θεραπεύτρια μου έδωσε τα «εργαλεία» που χρειαζόμουν για να αξιοποιήσω την νέα μου όραση, μη νιώθοντας ανήμπορη για κάτι τέτοιο.

Συμφωνώ ότι όλα τα συμπτώματα, αν αποσυμβολιστούν, κρύβουν βαθύτερα μηνύματα.


¨όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω, φοβόμουν να βγω από το σπίτι, περνούσα έντονη κατάθλιψη με αυτοκτονικές ιδέες, είχα κοινωνική φοβία σε βαθμό που όποιον συναντούσα έχανα την ανάσα μου και μου κόβονταν τα πόδια ( νομίζω το 1ο μου μνμ εδώ μέσα ήταν αν είναι φυσιολογικό να ντρέπομαι να βγω από το σπίτι να πάρω εφημερίδα, μήπως και τύχει να κοιτάξω τον περιπτερά στα μάτια!!), πανικούς φυσικά, αρκετά στοιχεία αγοραφοβίας, έντονα ψυχοσωματικά ( έτρεμαν χέρια, σπασμοί σε όλο το σώμα από τα νεύρα μου, συσπάσεις νευρικές του προσώπου και ιδίως των χειλιών, ταχυκαρδίες ...). Ένιωθα εξωγήινη και μη νορμάλ με όλα αυτά, οπότε διάλεξα αυτό το νικ.... Πάνε 4,5 με 5 χρόνια....

Νιώθω ότι η δουλειά που έγινε, έγινε με τεράστιο κόπο και έδωσε και οριστικά αποτελέσματα.

Είναι περίεργο αλλά έχουν συμβεί και τα δύο αυτά που λες! Και ανέλαβα δουλειά με πολλές ευθύνες, κάτι που πριν δεν είχα κάνει, και χώρισα από την μακροχρόνια σχέση μου, κάτι που είχα αποπειραθεί αλλά αδυνατούσα να κάνω πριν.
Γενικότερα, το άγχος μου έχει εξαϋλωθεί σε δημιουργικότητα, δεν νιώθω όπως πριν χρόνια που αγχωνόμουν σήμαινε, υπάρχω.

Χάρηκα για την γνωριμία αντάρα μου.
Ελπίζω να ήμουν κατατοπιστική.
: )

Quote:

---

Originally posted by antara
Οδυσσέα, μας λείπει η συμμετοχή. είμαστε μέχρι στιγμής, εσυ , εγω , aenaon, adpan7, valentini, vegga, weird -με επιφυλαξη;;;, φοίβη, άλλος κανείς....;;; μένουμε όλοι στην ίδια πόλη;; ας ξεκινησουμε :
ANTARA = THESSALONIKI, to omologo!

---

ANTARA kati m 8imizeis esy.tosim mipos s 8imizei kati esena?

WEIRD, ΜΕ ΜΠΕΡΔΕΥΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΕΝΑΟΝ!!!!!

η αεναον χρησιμοποιησε καποια απο τα γραφομενα μου, προσθετοντας τις δικες της απόψεις.

αεναον, μην παρασύρεσαι από τον κυνισμό μου! δυστυχώς έχω την τάση να αποδομώ και εξευτελίζω τα πράγματα, άλλοτε με χιούμορ και καυστικότητα , άλλοτε πικρόχολα. μην αρνείσαι τη θεραπεία, είναι ένα ταξίδι. όσα σου έγραψε η weird, είναι απολύτως αληθινά. το μόνο σίγουρο είναι οτι το ταξίδι της ψυχοθεραπείας αξίζει το εισητήριο, ακόμη και αν δε φτάσεις εγκαίρως στον προορισμό σου, ή για κάποιους λόγους δε φτάσεις και καθόλου.

θα συμφωνήσω με weird ότι έχω αναπτύξει υπερβολικά ισχυρές άμυνες που δε με αφήνουν να έρθω σε συναισθηματική επαφή με το βαθύτερο εγώ μου. πίσω από χιουμορ και χαβαλέ, πίσω από σάρκασμό, οι θεραπευτές μου παρασύρονταν πολλές φορές από τα αστεία , την ειρωνία μου και δεν επέμειναν στο σκάλισμα. κάποιες φορές που σκαλίχτηκαν πράγματα, σοκαρίστηκα και μετά έριξα χώμα απο πάνω τα κουκούλωσα και συνέχισα.

πράγματι έχω μείνει στην γνωστική αντίληψη του τι μου συμβαίνει αλλά όχι στην \"ενσυναίσθηση\". καμιά φορά όταν μιλαω για αυτά είναι σα να αφορούν κάποιον τρίτο. και αυτό αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά μου σε σχέση με την ψυχοθεραπεία. με ενδιέφερε μονο να απαλλαγώ από τα συμπτώματα. να ζήσω φυσιολογικά. και μόλις \"επανερχόμουν\" από τον καταιγισμό άγχους, ήμουν και είμαι σε άρνηση του προβλήματος. δε θέλω να με παρασύρουν σκέψεις, δε θέλω να νιώθω \"προβληματική\", αδύναμη. θέλω μόνο να αδράχνω τη ζωή και να τη γλεντάω.. μέχρι την επόμενη κρίση που πυροδοτείται από οποιοδήποτε λόγο.

αποσυντονίστηκα από το γεγονός όπως ξαναέγραψα ότι πέρασα μεγάλα χρονικά διαστήματα, μήνες ή και χρόνια χωρίς συμπτώματα, με το άγχος υπό έλεγχο και χωρίς ψυχοθεραπεία. ένιωσα ότι δεν την έχω ανάγκη. ήμουν πεπεισμένη ότι είχα απαλλαγεί οριστικά .

είμαι φύση μη δεκτική σε οποιοδήποτε είδος επηρεασμού. έχω ορθώσει το δικό μου σύστημα αξιών αντιλήψεων που δύσκολα σπάει.
όταν θυμάμαι τον ευατό μου να υποφέρει από άγχος από τότε που με θυμάμαι, (4, 5, 6 χρονών) δεν αποδέχτηκα ποτέ ότι αυτό το άγχος ήταν λόγω συγκρούσεων του τότε. είμαι πεπεισμένη ότι έτσι γεννήθηκα. ο γιατρός μου έλεγε ότι έμαθα τότε να λειτουργώ με άγχος για τις τότε συγκρούσεις, μπλα μπλα μπλα, ότι σήμερα έχω άγχος για άλλους λόγους μεν , αλλά έτσι έμαθα να αντιμετωπίζω τα προβλήματά μου...
αρνούμαι να αποδεχθώ ότι έμαθα να λειτουργώ με άγχος στα 4!

ίσως να μου είναι πιο εύκολο να αναγάγω το πρόβλημα μου στη γενετική και να περιμένω μια πρωτοπόρα ιατρική εξέλιξη που θα απαλάσσει τους ασθενείς απο την αγχώδη νεύρωση, με μια εγχείριση ή ένα μικροτσιπ!

την άμυνά μου δεν κατάφερε να μου τη σπάσει κανείς, ούτε εγώ. πάντα επιστράτευα το χιούμορ για να ξεπερνάω τα \"οδυνηρά\" .

δε θα ξεχάσω ωστόσο κάποτε μια κουβέντα που μου είπε ο γιατρός μου και με έκανε να ξεσπάσω σε κλάμματα. ήταν ίσως η μοναδική φορά κατά τη διάρκεια συνεδρίας που έκλαψα όχι για την κατάντια μου, όχι κάτω από το φόρτο των συμπτωμάτων, αλλά για κάτι που έγινε πολλά χρόνια πριν , όταν ήμουν πολύ μικρή και ίσως να έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη σχέση μου με τους άντρες. βάλαμε κάτω αυτό το συναίσθημα και σε επόμενες συναντήσεις και το χτυπήσαμε σαν χταπόδι. ήταν λυτρωτικό..
όταν όμως ξαναγνώρισα κάποιον...ο πανικός επανήλθε..όπως και το άγχος..και εκεί κόμπιασα και είπα..ωραία , ανασύραμε παιδικές μνήμες και τραύματα , ανασύραμε θαμμένο μίσος, το επεξεργαστήκαμε και τώρα ξαναβγαίνει το σύμπτωμα! τί κάναμε λοιπόν;

αυτό έγινε κατά καιρούς, ίσως όχι τόσο έντονα και με άλλες επώδυνες παλιές εμπειρίες , με βιώματα. πέραν από την πολύτιμη γνώση που μου χάρισαν , την εξήγηση του ευατού μου και της συμπεριφοράς μου, \"πρακτικά\" δε με βοήθησαν και πολύ...
δε μετανιώνω που έκανα ψυχοθεραπεία, απεναντίας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα για όλους ακόμη και χωρίς κανένα ψυχικό πρόβλημα. μαθαίνεις τόσα πολλά. αν ο στόχος σου όμως είναι να απαλύψεις συμπτώματα..ε δεν είναι μαγικό χαπάκι αέναον. ! κι εγώ απ ό, τι φαίνεται είμαι σε αγωνιώδη αναζήτησ για αυτό το μαγικό χαπάκι!
είχα κρίσεις πανικού από 14-15 χρονών, αλλα΄δεν έδινα σημασία, ήμουν μέσα στην τρέλα μου, παρορμήσεις απο 10 12 και άγχος , από πολύ πολύ μικρή ηλικία, από προνήπια.

ΤΩΡΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΜΕ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ , Η ΜΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ;
είμαι πραγματικά ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΗ αυτή τη στιγμή και λέω να πάω με κανά δυο φίλους να χτυπήσουμε καμιά μπύρα!

Μου τη δίνει που θέλω να κάνω ψυχοθεραπεία μόνο όταν δεν είμαι καλά, αλλά η ζωή είναι τόσο ωραία όταν δεν έχεις κρίσεις , που το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω εκείνες τις περιόδους είναι να ξαπλώνω σε ένα καναπέ και να σκαλίζω, ενώ έξω ο κόσμος ζει και μπορώ κι εγώ να ζήσω!

υ.γ. καλά ε...διαβάζοντας το μην, μου ούτε εγώ μπορώ να βγάλω συμπέρασμα! θεωρώ ότι είναι πολύτιμη η ψυχοθεραπεία , αλλά προτιμώ όταν είμαι καλά να είμαι στα beach bar , να κάνω ταξίδια και να διασκεδάζω..τί από τα δύο θέλω;; αμάν σύγκρουση! αμάν άγχος ! αμαν αμαν ..ΠΑΝΙΚΟΣ! ΧΑΧΑ , πλάκα κάνω..

υ.γ 2 ρε πανικούλα -συννεφούλα τί σου θυμίζω βρε;;

to nick sim den sou 8imizei kati etsi antara?

kanis online na milisoume ?:)

Antara με συγχωρείς για το μπέρδεμα.

Σε διαβάζω με ενδιαφέρον. Μπράβο σου που δεν κλείνεις τα μάτια στις άμυνές σου. Ξέρεις, πριν απο λίγες ημέρες, έιχα μια έντονη αντιπαράθεση με ένα μέλος, που το κυριότερο θέμα του, θεώρησα οτι ήταν αυτές οι ρημάδες οι άμυνες.
Κι εκείνος σαν κι εσένα, δεν ήθελε να μπαίνει στα βαθιά, θεωούσε μπελά και μάλιστα όχι πάντα χρήσιμο την ανάλυση, ήθελε έντονα να τη ζει τη ζωή, πίστευε πολύ στην γενετική, και γενικότερα χρησιμοποιούσε αποφευκτικούς ελιγμούς χιούμορ και επεξεργαζόνταν έντονα γνωστικά τα πράγματα.

Η διαφορά με σένα όμως, είναι οτι έχεις αντίληψη όλου αυτού. Ολης της διαδικασίας που σε κρατά μακριά απο την οριστική επίλυση...



Γράφεις
\"ίσως να μου είναι πιο εύκολο να αναγάγω το πρόβλημα μου στη γενετική και να περιμένω μια πρωτοπόρα ιατρική εξέλιξη που θα απαλάσσει τους ασθενείς απο την αγχώδη νεύρωση, με μια εγχείριση ή ένα μικροτσιπ!

την άμυνά μου δεν κατάφερε να μου τη σπάσει κανείς, ούτε εγώ. πάντα επιστράτευα το χιούμορ για να ξεπερνάω τα \"οδυνηρά\" .\"

Ετσι είναι... είναι πιο εύκολο να περιμένεις την λύση να έρθει απο ένα τσιπάκι ή μια εγχείριση... απο κάτι έξω απο εσένα... κι εγώ την πέρασα αυτή τη φάση \" απλά έτσι είμαι. Αν μπορούν να με θεραπεύσουν, καλώς..αυτή είναι η φύση μου εμένα. \" Κι εγώ είχα και έχω πολύ καλή σχέση με τον έλεγχο...

Αυτό που αναφέρεις με το χιούμορ, στην γλώσσα της Gestalt, που είναι η προσέγγιση που ακολουθώ, το λέμε, ανάκλαση. Σκέψου οτι το χιούμορ έιναι ένα γυαλί που χρησιμοποιείς σαν ασπίδα για να αποφεύγεις ακτίνες που θα φωτίσουν σημεία όπου δεν θέλεις να δεις.. γιατί μετά, δεν θα είσαι το ίδιο ανέμελη.


Ετσι είναι κοπέλα μου.
Φαίνεσαι αρκετά εξυπνούλα, και πρέπει να βρεις εναν ειδικό που να μπορεί αυτός να σε κάνει κουμάντο κι όχι εσύ να τον χειριστείς ( οι κλασσικές άμυνες και η αντίσταση στο να θεραπευτούμε).

Κι εγώ αυτό έκανα, αλλά ευτυχώς η δικιά μου θεραπεύτρια, βρήκε τρόπο να με εισάγει στο συναίσθημα... να κάνει τα δάκρυα να κυλήσουν, τις σκέψεις να παραμερίσουν, το μυαλουδάκι να σταματήσει να γυρίζει....

Δεν μπορεσα να την κουμαντάρω. Παρά την εξυπνάδα των αμυνών και των χειρισμών μου... Αυτή είχε ένα άλλο όπλο. Το νιώσιμο....

Αυτό που λες, οτι δεν έχεις μπει συναισθηματικά μέσα στο πρόβλημα, αλλά το κοιτάς με το μυαλό σου, είναι το κύριο σημείο λοιπον....
όσες εξηγήσεις κι άν κάνετε, αυτό απο μόνο του, δεν θα σε βοηθήσει στα πρακτικά. Για μένα, απο όσα έχω δει, είναι σημαντική η θεραπευτική πράξη. Το βίωμα. ΤΟ ΝΙΩΣΙΜΟ. ( είναι επώδυνο να ξαναζείς τις συγρούσεις μέσα απο ένα παιχνίδι ρόλων- [που δεν γίνεται απαραίτητα συνειδητά- , αλλά είναι πιστεύω και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για νέες εγγραφές, οριστικές. )


Εσκαψες βαθιά λοιπόν κι ανάβλυσε κάτι. Αλλά με την πρώτη επαφή με άντρα, η λύτρωση έφυγε και ήρθαν οι συγκρούσεις.

Αντάρα, κανείς δεν είπε οτι είναι εύκολο.
Ξέρεις, κάποτε είπα σε μια γνωστή μου θεραπεύτρια \"Θα σε προτείνω σε μια φίλη μου, αλλά είναι ζόρικη να ξες, ελπίζω να αντέξεις\" και μου απάντησε \" Ελπίσω εκείνη να αντέξει!!\"

Κι είχε δίκιο. Είναι ένα απο τα πιο δύσκολα πράγματα που θα κάνεις κανείς.
Θα έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Κοιτάζοντας τον καθρέπτη.....και τα ενδόμυχα.

Κάποτε σαν κι εσένα, παραπονέθηκα.
\" Ως μωρέ! Τι τα σκαλίζουμε..... αστα καλά είμαι... μια χαρά περνάω\"
\" Μια χαρα περνάς τώρα, αλλά αν δεν κάνεις τον κόπο να πέσεις επιτέλους μέσα του και να το λύσεις οριστικά, θα επανέρχεται, ξανά και ξανά... και θα σου αναστατώνει την καλοπέρασή σου...\"

Πόσο δίκιο είχε.... μια ζωή με γυρόφερναν τα θέματά μου, κι εγώ τα έκανα σουτ... μακριά.

Ημουν και η πρώτη. Στο χαβαλέ και τις παρέες.... Στο να φοράω την αστεία μου μάσκα και να λέω τις έξυπνες ατάκες, να πηγαίνω σε πάρτυ και χορούς και να κάνω τρέλες... μέχρι την επόμενη κατάρρευση...
μέχρι το μεγάλο ΜΠΑΜ!

Μετά το μπαμ, τις ιδεοληψίες, τους πανικούς κτλ, αποφάσισα να βαδίσω πάνω στο χείλος του γκρεμού... κι έπεσα στα βαθιά... στα πολύ βαθιά για χρόνια ολόκληρα. Κι ακόμα, τώρα τελειώνω τις βουτιές....

Δεν το μετάνιωσα. Δεν μένεις για πάντα εκεί ξέρεις. Αλλά είναι μια εκρεμμότητα, που κάποτε, καλό είναι να βρεις το κουρ\'αγιο να σταθείς απέναντί της και να τη λύσεις. Κοιτώντας την κατάματα...
Και μετά, θα αναδυθείς, πίστεψε.
Θα αναδυθείς και δεν θα χαθείς!
Μην φοβάσαι.

Και μετά οι σχέσεις τις ζωής σου θα είναι πιο αρμονικές κι οι αγάπες με τους άντρες θα έχουν λιγότερα αγκάθια μέσα;)

Ολα αυτά τα μετά σε περιμένουν, στην αντιπέρα όχθη, αφού υπερβείς την άμυνα και την άρνηση.Η ζωή θα είναι εκεί να την ζήσεις στο μεδούλι! Και πλέον, χωρίς διακοπές απο παλιές εκρεμμότητες που ζητούν την προσοχή και το πισογύρισμά σου.

Γιατί στο είπα, πέρα απο το ποιόν του ειδικού, κανείς δεν μπορεί να σε θεραπεύσει, αν εσύ πρωτα απο όλα δεν είσαι έτοιμη γι αυτό.....

Αφέσου σ αυτό! Στο εύχομαι ολόψυχα.
:)

πανικούλα μου γλυκιά,
το σιμ δε μου λέει τίποτα. χρησιμοποίησα το φόρουμ πέρυσι το καλοκαίρι για πρώτη φορά. αρκετές φορές διάβαζα αυτά που γράφονται , αλλά για πρώτη φορά έστειλα κι εγώ μην . πέρυσι, όχι πολλά , 4-5.
Είχα νικ το όνομά μου, γιατί το καλοκαίρι αν και με δύο ζάναξ την ημερα, ένιωθα πολύ καλά, μετά την μπόρα που είχα περάσει το χειμώνα. έκανα εγγραφή επειδή διάβαζα κάποια παδιά εδώ μέσα που φοβόταν πάρα πολύ τη φαρμακοθεραπεία, που μόλις ξεκινούσαν, ένιωθαν \"αρρωστοι\" και έβαλαν την ταμπέλα που είχα βάλει κι εγώ στον εαυτό μου \"είμαι ψυχασθενής και παίρνω φάρμακα\". (το χιεμώνα μόλις είχα ξεκινήσει τα ζάναξ)
ήθελα να τους πω ότι προκειμένου να συνεχίσεις να ζεις, δεν είναι και το πιο τραγικό πράγμα να παίρνεις φάρμακα..και αυτά για τους ανθρώπους γίναν..και ότι όσες ενοχές και αν έχεις ή παρενέργειες και αν έχουν , στον απολογισμό κόστους- οφέλους - με τη δική μου εμπιερία πάντα, βγαίνεις μάλλον κερδισμένος.

Σταμάτησα να γράφω και να διαβάζω το φόρουμ τον Αυγουστο 2008.
Ήμουν διακοπές με το φίλο μου και είχα το λαπτοπ μαζί μου. διάβασα το ποστ κάποιου που είχε πολύ έντονες κρίσεις, είχε σταματήσει τη δουλειά, δεν έβγαινε καν από το σπίτι του. του έγραψα μερικές κουβέντες και μετά ταράχτηκα πάρα πολύ. περίπου -να καταλάβεις- το συναίσθημα που έχεις όταν σου πρωτοδίνουν ψυχοφάρμακα και διαβάζεις τις οδηγίες. λες ή λέω \" αυτός είμαι; αυτά θα παίρνω;\" κάπως έτσι ταράχτηκα και από το ποστ. Μου θύμισε το μέγεθος του προβλήματος. ή το μεγέθυνα εγώ εν πάσει περιπτώσει. άρχισα να αγχώνομαι υπερβολικά και όταν με ρώτησε ο φίλος μου τι έχω -που γνωρίζει ήδη πολλά χρόνια το πρόβλημα- μου είπε ότι κάνω κακό στον εαυτό μου που ασχολούμαι και τα σκαλίζω αυτά τα θέματα, ότι εγώ δεν είμαι έτσι , ότι ποτέ δε σταμάτησα να δουλεύω, να πηγαίνω διακοπές, ότι ποτέ δε σταμάτησα τη ζωή μου όσο σκατά και αν ένιωθα και ότι εν ολίγοις , αντί να ξεχάσω το πρόβλημα και να μη του δίνω τόση σημασία , κάθομαι και επιβαρύνω τον εαυτό μου μαζοχιστικά. \"τώρα είμαστε εδώ μου λέει στο νησί, περνάμε ωραία, κι εσύ το ..γ..ας \\χωρίς λόγο...πάμε βρε κουκλίτσα μου μια βόλτα , να φάμε κάνα χταποδάκι..αφού είσαι καλά, γιατί θες να τα ξαναθυμάσαι;;\"

και έτσι έκλεισε η τελευταία φορά που έγραψα, αφού ήμουν καλά εκείνη την περίοδο γιατί να μου προκαλέσω άγχος, συνεχίσαμε τις διακοπές μας, οι οποίες παρεμπιπτόντως ήταν από τις καλύτερες που έχουμε κάνει..!

αισθάνομαι τύψεις που το έκανα αυτό, που χρησιμοποίησα το φόρουμ όπως και την ψυχοθεραπεία , on and off..Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και ο πιο συνεπής άνθρωπος του κόσμου. και πάντα βάζω τον ευατό μου πάνω από τους άλλους , τη δική μου ηρεμία , πάνω από τις ανάγκες των όλων..γενικώς είμαι εγωίστρια και καλοπερασάκης. τώρα που το ξανασκέγφτομαι , μάλλον είμαι αρκετά κολοχαρακτήρας ..(γμτ! λες να είναι η εκδίκηση του Θεού αυτά που παθαίνω;;)

αυτά με τα ψευτδώνυμα και τα νικ...

ελπίζω να μη σε μπερδεψα!φιλιά!

Αγαπητή μου weird,

τα λόγια σου ανοίγουν δρόμους ελπιδοφόρους...σε συγχαίρω πραγματικά για τη δύναμή σου να κάνεις το μακροβούτι της ψυχής σου..!ελπίζω όταν βγεις στην επιφάνεια να συνεχίσεις να κολυμπάς χωρίς αλυσίδες στα πόδια!

αυτός ο φίλος με τον οποίο αντιπαρατέθηκες , ποιός είναι;; μήπως πρέπει να γίνουμε φίλοι; να κάνουμε γκρουπ \"οι γενετιστες\" ή \"περιμένοντας τη λύση από τον ουρανό\";;;

η αλήθεια είναι ότι σε ζηλεύω λίγο .., που κατάφερες να απευλευθερωθείς..
Θα σου μιλήσω όμως με πάσα ειλικρίνεια, ελπιζω να μη θιγείς, θέλω πραγματικά τη βοήθειά σου.
θα σου τα πω ακριβώς όπως τα σκέφτομαι:

Τί σκέφτομαι για τη weird:

\" δεν είχε τόσο σοβαρό πρόβλημα, εξάλλου η αγχώδης διαταραχή έχει διαβαθμίσεις. προφανώς είχε ελαφριάς μορφής άγχος που τη χτύπησε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή, όπως και πολλοί άλλοι που παρουσιάζουν άγχος κάποια στιγμή της ζωής τους.. δεν το χε από τα γεννοφάσκια της\"

\"αφού δε χρειάστηκε ποτέ να πάρει αγχολυτικά ή άλλα φάρμακα, ήταν προφανώς ελαφριάς μορφής διαταραχή που μπορούσε να αντιμετωπιστεί με απλή ψυχοθεραπεία. εγώ όταν πρωτοπήγα σε γιατρό στα 19 μου , ειχα κλειστεί ένα χρόνο σπίτι δεν έκανα απολύτως τίποτα από το να παλεύω με καθημερινούς πανικούς και άγχος, τα είχα σταματήσει όλα, πανεπιστήμιο, εξόδους, είχα χωρίσει γιατί είχα βίαιες ιδεοληψίες, ήμουν μόνη εγώ με το θεριό. όσοι γιατροί με είδαν κρίναν απαραίτητο να πάρω και φάρμακα\'. με τα φάρμακα και τη γνωσιακή σε λίγους μήνες πήρα τη ζωή στα χέρια μου ξανά και έκτοτε προσπαθώ συνέχεια . όσο σκατά κι αν ήμουν ανά περιόδους δεν αποσύρθηκα...μπήκα στη μάχη και συνέχισα να μάχομαι. ΄΄ομως είμαι σε πολύ πιο βαριάς μορφής άγχος αφού ακόμη και ο αντι-φαρμάκων γιατρός μου τα τελυεταία χρόνια , ζορίστηκε πολύ για να μου γράψει ζαναξ, μετά από 7 χρόνια παρακολούθησης, όταν είδε ότι δεν την παλεύω καθόλου πια.. η δική μου πάθηση είναι βαρύτερη, χειρότερη, ευρύτερη, χρόνια, υποτροπιάζουσα, σε καμία περίπτωση δε θα τα έβγαζα πέρα χωρίς φάρμακα, μόνο με αναλύσεις και βουτιές στο υποσυνείδητο.. \"

\"καλά είναι δυνατόν να πίστεψε στην ομοιοπαθητική;;;καλά λένε ότι η πίστη σώζει.. μακάρι να μπορούσα να πιστέψω βέβαια κι εγώ σε κάτι , στο Θεό , στην ομοιοπαθητική , στη gestald...τελικά όσοι πιστεύουν σώζονται..αλλά από την άλλη μου φαίνονται τόσο γραφικά όλα αυτά..προφανώς απευθύνονται σε έυπιστους και δεκτικούς ανθρώπους, \"ευεπηρρέαστους\".. Κρίμα να μην είμαι κι εγώ έτσι.\"

\"gestald??καλά είναι δυνατό να πήγε μετά την ομοιοπαθητική σε αυτή τη μέθοδο, ;; σε λιγο θα μου πει ότι τη βοήθησε ο χάρι κρίσνα...μήπως ψαρεύει πελατεία όπως οι ιαχωβάδες; εντάξει προφανώς σε εκείνη λειτούργησε , αν πιστέψω κι εγώ ότι θα με βοηθήσει η Μεγάλη Κοτρώνα, θα με βοηθήσει. αυτό όμως δε σημαίνει ότι η Μεγάλη Κοτρώνα είναι αποτελεσματική επιστημονική θεραπεία\"

............

η άλλη φωνή σκέφτεται (για μένα):

είσαι καχύποπτη, στενόμυαλη και θα μείνεις κολλημένη με τα προβλήματά σου , να αποτίεις στο άγχος σου φόρο τιμής κάθε τρεις και λίγο. είσαι φυγόπονη και φοβιτσιάρα..θα βρίσκεις πάντα ένα σωρό δικαιολογιες για να υποσκάπτουν την αλλαγή που υποτίθεται ότι θέλεις..
μήπως φοβάσαι για το τί θα γίνει μετά; φοβάσαι να σταθείς στα πόδια σου με την επίφαση της \"γραφικότητας \" και της \"ψευδοεπιστήμης\' που χρησιμποιείς για οτιδήποτε είναι εκτός της ψυχιατρικής/νευρολογίας/γενετικής;
γιατί πάντα κοροιδέυεις κάθε τι διαφορετικο; γιατί αρνείσαι στον εαυτό σου νέους δρόμους; και που σε έβγαλε ο δρόμος σου μέχρι τώρα;; πάιρνεις φαρμακα 10 χρονια...πέρυσι πήγες να σταματήσεις, νόμιζες ένιωθες καλά και μετά σε ξαναέπιασαν όλα μαζί....σου δώσαν ζάναξ μετά απο 10 χρόνια, με ισχυρές δόσεις και δεν καταλλάβαινες Χριστό..σαν το άλογο τα κατεβάζεις ένα χρόνο και τί βλεπεις;; μια προσωρινή χαλαρότητα; πρόσκαιρα ξεφεύγεις και μετά πάλι εδώ...τα σταμάτησες τα χριστούγεννα μετά από περίπου ένα χρόνο. μέχρι το φεβρουάριο ήσουν πάλι στα ίδια σκατα.
ποια ήταν η λύση που σου πρόσφερε η επιστήμη σου;; πάλι ζάναξ, πάλι τρεις φορές τη μέρα, για μήνες..και πάλι παθάινεις πανικούς , εξακολουθείς να έχεις καθημερινό άγχος...the drugs don\'t work anymore...και εσύ νιώθεις ότι πάσχεις από ανίατη ασθένεια και προσπαθείς να το αποδεχθείς. θα έχει εξάρσεις και υφέσεις αλλά θα έιναι πάντα εδώ..

ίσως αυτό που θέλεις στην πραγματικότητα είναι να κάνεις τη ζωή σου ΥΠΟΦΕΡΤΗ στις περιόδους έξαρσης του άγχους. ΟΧΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ! κι έτσι δε γίνεσαι ποτέ καλά..γιατί πάντα θα βρίσκεται κάποιος να σηκώνει το χαλάκι και να βλέπει τις βρωμιές που παραέχωσες βιαστικά, σε ένα κατά τα άλλα καθαρό σπίτι...

ουφ.....αυτά.....
weird, ειλικρινά δεν ήθελα να σε θίξω...νομίζω ότι με έχεις καταλάβει.
φιλιά πολλά καλο σκ!

Antara μου γλυκιά...

δεν θύμωσα καθόλου!Ισα ισα... θαυμάζω το κουράγιο σου να είσαι απέραντα ειλικρινής και να μου παραθέτεις την εσωτερική φωνή της αμφιβολίας και της αμφιθυμίας σου... ή μάλλον, τις δύο φωνές που παλεύουν μέσα σου :)

Quote:

---

Originally posted by antara




Τί σκέφτομαι για τη weird:

\" δεν είχε τόσο σοβαρό πρόβλημα, εξάλλου η αγχώδης διαταραχή έχει διαβαθμίσεις. προφανώς είχε ελαφριάς μορφής άγχος που τη χτύπησε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή, όπως και πολλοί άλλοι που παρουσιάζουν άγχος κάποια στιγμή της ζωής τους.. δεν το χε από τα γεννοφάσκια της\"

\"αφού δε χρειάστηκε ποτέ να πάρει αγχολυτικά ή άλλα φάρμακα, ήταν προφανώς ελαφριάς μορφής διαταραχή που μπορούσε να αντιμετωπιστεί με απλή ψυχοθεραπεία. εγώ όταν πρωτοπήγα σε γιατρό στα 19 μου , ειχα κλειστεί ένα χρόνο σπίτι δεν έκανα απολύτως τίποτα από το να παλεύω με καθημερινούς πανικούς και άγχος, τα είχα σταματήσει όλα, πανεπιστήμιο, εξόδους, είχα χωρίσει γιατί είχα βίαιες ιδεοληψίες, ήμουν μόνη εγώ με το θεριό. όσοι γιατροί με είδαν κρίναν απαραίτητο να πάρω και φάρμακα\'. .................................................. ........... η δική μου πάθηση είναι βαρύτερη, χειρότερη, ευρύτερη, χρόνια, υποτροπιάζουσα, σε καμία περίπτωση δε θα τα έβγαζα πέρα χωρίς φάρμακα, μόνο με αναλύσεις και βουτιές στο υποσυνείδητο.. \"

Δεν μας ξέρω για να μπορώ να μας συγκρίνω, αλλά φυσικά και δεν υποστηρίζω ΜΟΝΟ την ψυχοθεραπεία. Για τον εαυτό μου, αν και μου πρότειναν φάρμακα ( αγχολυτικά καθώς και σταθεροποιητές του συναισθήματος - λίθιο και αντιεπιληπτικά) προτίμησα να το παλέψω χωρίς, εφόσον έβλεπα οτι με παίρνει... απο εκεί και πέρα όμως, η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Ακόμα και αν πάρεις φάρμακα, μπορείς αυτό να το συνδυάσεις με μια ψυχοθεραπεία, όντας αποφασισμένη να επενδυθείς ολοκληρωτικά μέσα της και φυσικά με κάποιον θεραπευτή αντάξιο του μυαλού σου και των αμυνών σου ;)

\"καλά είναι δυνατόν να πίστεψε στην ομοιοπαθητική;;;καλά λένε ότι η πίστη σώζει..


Η αλήθεια είναι οτι ήμουν δύσπιστη στην ομοιοπαθητική, αλλά έιδα οτι με βοήθησε πολύ για κάποια περίοδο. Βεβαια πονηρευτηκα οτι μπορεί να ήταν και το placebo που με βοήθησε, αλλά δεν με ένοιαξε. Αφού δουλευει, μην το σκαλίζεις μου είπα .


\"gestald??καλά είναι δυνατό να πήγε μετά την ομοιοπαθητική σε αυτή τη μέθοδο, ;;

Στην γκεστάλτ είχα ήδη πάει πριν την ομοιοπαθητική. Θα σου παραθέσω παρακάτω πληροφορίες γι αυτήν την μέθοδο.
............

η άλλη φωνή σκέφτεται (για μένα):

είσαι καχύποπτη, στενόμυαλη και θα μείνεις κολλημένη με τα προβλήματά σου , να αποτίεις στο άγχος σου φόρο τιμής κάθε τρεις και λίγο. είσαι φυγόπονη και φοβιτσιάρα..θα βρίσκεις πάντα ένα σωρό δικαιολογιες για να υποσκάπτουν την αλλαγή που υποτίθεται ότι θέλεις..


Χμμμμ μήπως λοιπόν κατά ένα μέρος εσύ η ίδια με την δύναμη της λογικής, αποφεύγεις να αφεθείς στο συναίσθημά σου?


μήπως φοβάσαι για το τί θα γίνει μετά; φοβάσαι να σταθείς στα πόδια σου με την επίφαση της \"γραφικότητας \" και της \"ψευδοεπιστήμης\' που χρησιμποιείς για οτιδήποτε είναι εκτός της ψυχιατρικής/νευρολογίας/γενετικής;


Ο φόβος του μετά είναι καθόλα ανθρώπινος. Πολλέ φορές η αρρώστια μας, μας εξυπηρετεί. Το να σταθούμε στα πόδια μας προυποθέτει μεγάλη ευθύνη. Οσο για το αν είσαι μονοδιάστατη, κλείνοντας τα μάτια στο οτιδήποτε ξεφεύγει απο την νευροεπιστήμη, αυτό το ξέρεις καλύτερα εσύ, όπως ξέρεις κι αν σε βοηθά.

γιατί πάντα κοροιδέυεις κάθε τι διαφορετικο; γιατί αρνείσαι στον εαυτό σου νέους δρόμους; και που σε έβγαλε ο δρόμος σου μέχρι τώρα;; πάιρνεις φαρμακα 10 χρονια...πέρυσι πήγες να σταματήσεις, νόμιζες ένιωθες καλά και μετά σε ξαναέπιασαν όλα μαζί....σου δώσαν ζάναξ μετά απο 10 χρόνια, με ισχυρές δόσεις και δεν καταλλάβαινες Χριστό..σαν το άλογο τα κατεβάζεις ένα χρόνο και τί βλεπεις;; μια προσωρινή χαλαρότητα; πρόσκαιρα ξεφεύγεις και μετά πάλι εδώ...τα σταμάτησες τα χριστούγεννα μετά από περίπου ένα χρόνο. μέχρι το φεβρουάριο ήσουν πάλι στα ίδια σκατα.
ποια ήταν η λύση που σου πρόσφερε η επιστήμη σου;; πάλι ζάναξ, πάλι τρεις φορές τη μέρα, για μήνες..και πάλι παθάινεις πανικούς , εξακολουθείς να έχεις καθημερινό άγχος...the drugs don\'t work anymore...και εσύ νιώθεις ότι πάσχεις από ανίατη ασθένεια και προσπαθείς να το αποδεχθείς. θα έχει εξάρσεις και υφέσεις αλλά θα έιναι πάντα εδώ..

ίσως αυτό που θέλεις στην πραγματικότητα είναι να κάνεις τη ζωή σου ΥΠΟΦΕΡΤΗ στις περιόδους έξαρσης του άγχους. ΟΧΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ! κι έτσι δε γίνεσαι ποτέ καλά..γιατί πάντα θα βρίσκεται κάποιος να σηκώνει το χαλάκι και να βλέπει τις βρωμιές που παραέχωσες βιαστικά, σε ένα κατά τα άλλα καθαρό σπίτι...
Εγώ ακούω, πίσω απο όλα αυτά, ένα μεγάλο θυμό απέναντι σtoν εαυτό σου... και μια ειλικρινή θέληση για ΑΛΛΑΓΗ!Εμπρος κοπέλα μου. Είσαι ήδη ένα βήμα μπροστά :))


ουφ.....αυτά.....
weird, ειλικρινά δεν ήθελα να σε θίξω...νομίζω ότι με έχεις καταλάβει.
φιλιά πολλά καλο σκ!

---

Antara μου, η ψυχοθεραπεία σε συνδυασμό με την φαρμακευτική αγωγή, όπου χρειάζεται, είναι θαυματουργά. Πρέπει να ΘΕΛΕΙΣ και να μπορείς να ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ οτι θα γίνεις καλά. Και ακούγεται τόσο γραφικό, το ξέρω, αλλά μην το χλευάζεις. Η ανθρώπινη θέληση, είναι το α και το ω σε μια θεραπεία, μετά έρχεται ο ρόλος του βοηθού - θεραπευτή. Βρες κάποιον αντάξιό σου.

Αυτά είχα να σου πω.
Δεν μπορώ και δεν θέλω να σε πείσω εγώ, αυτό πρέπει να το κάνεις η ίδια για εσένα.

Gestalt

Τι σημαίνει Γκεστάλτ ;
Υπάρχουν πολλοί όροι, όπως διαμόρφωση ή δομή, αλλά η πιο επικρατούσα είναι ολότητα.
Πριν από τη θεραπεία Γκεστάλτ , υπήρξε το φιλοσοφικό ρεύμα Γκεστάλτ με ιδρυτή, τον Max Wertheimer, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η ανθρώπινη αντίληψη λειτουργεί ολιστικά, δηλαδή για να αντιληφθούμε μια κατάσταση, ένα πρόσωπο ή μια μελωδία, συνθέτουμε τα επιμέρους στοιχεία σε μεγαλύτερα σύνολα ώστε να βγάλουμε ένα νόημα.
Οικοδομώντας γνωστικοσυναισθηματικά ένα Γκεσταλτ δίνουμε νόημα σε αυτό που μας συμβαίνει. Για παράδειγμα, για να νοηματοδοτήσουμε τη σχέση μας με ένα άτομο χρειάζεται να γνωρίσουμε ποιες πλευρές της σχέσης μάς ικανοποιούν και ποιες μας δυσαρεστούν.
Ιδρυτές - επιρροές
Οι ιδρυτές της θεραπείας Γκεστάλτ είναι οι Perls, Hefferline και Goodman.
Η μεγαλύτερη προσωπικότητα από τους τρεις ήταν ο Perls, Γερμανοεβραίος που γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1893 και πέθανε το 1970.
Γιατρός στο επάγγελμα, εκπαιδεύτηκε σαν ψυχαναλυτής από τον Reich υπό την εποπτεία της Karen Horney.
Το μεγαλύτερο μέρος της θεραπείας Γκεστάλτ προήλθε από διάφορες συνθέσεις ψυχολογικών θεωριών και φιλοσοφικών ρευμάτων, όπως του Freud, Reich, Friedlander, Moreno, την ψυχολογία Γκεστάλτ και τον υπαρξισμό.Η θεραπεία Γκεστάλτ σαν talking cure υιοθέτησε τη θέση της ψυχανάλυσης όπου μια δυαδική σχέση ή μια ομαδική συντελεί ώστε τα άτομα να αποκτήσουν συνείδηση ή επίγνωση των συναισθημάτων, βιωμάτων και συμπεριφορών τους.
Ένας από τους βασικούς διαχωρισμούς του Perls από τον Freud ήταν ότι αυτό που έχει σημασία για τη θεραπεία είναι το τωρινό βίωμα του ατόμου και όχι τα παιδικά βιώματα όπως υποστήριζε ο Freud. Ο Perls υιοθέτησε τις θέσεις του Reich όσον αφορά τη σημασία των αισθήσεων του σώματος, ως προς την ανάπτυξη της επίγνωσης στη θεραπεία, καθώς ο Reich θεωρούσε ότι τα απαράδεκτα συναισθήματα μετουσιώνονται σε μυϊκές εντάσεις: είναι αυτό που ονόμασε μηχανισμό μυϊκής θωράκισης. Από τον Friedlander υιοθέτησε την θέση περί πολώσεων των αντιθέτων, ότι δηλαδή αν κάποιο άτομο παγιδευτεί σε μια πόλωση αποκτά μονόπλευρη άποψη για τη ζωή και χάνει την ψυχολογική του ισορροπία. Από το ρεύμα της Γκεστάλτ υιοθέτησε τις θέσεις ότι η πραγματικότητα γίνεται κατανοητή σαν όλον και αντιδρούμε συνολικά σε αυτήν σαν ύπαρξη, δηλαδή ότι κάθε πλευρά του ατόμου μπορεί να θεωρηθεί ως εκδήλωση του συνόλου. Με τον τρόπο αυτό, εκείνο που κάνουν τα άτομα παρέχει τόσες πληροφορίες, όσο το τι νιώθουν, σκέφτονται ή λένε.
Επίσης ότι από το σύνολο της αντιληπτικής πραγματικότητας του ατόμου, που ονομάζεται φόντο, αναδύονται σχήματα, τα οποία διαδέχονται το ένα το άλλο, όπου κάθε προηγούμενο σχήμα επανέρχεται στο φόντο. Αυτή η διαδοχική ροή των σχημάτων πολλές φορές αφήνει ανολοκλήρωτες μορφές ή αυτό που λέγεται στη θεραπεία μισοτελειωμένες υποθέσεις, δηλαδή καταστάσεις όπου το άτομο δεν έχει κλείσει κύκλους, οπότε ένα κομμάτι του παραμένει δεσμευμένο.
Ο οργανισμός έχει τη τάση να ολοκληρώσει μια κατάσταση ή μια συναλλαγή που δεν έχει τελειώσει. Η άρνηση των συναισθημάτων είναι ο μηχανισμός που χρησιμοποιούν τα άτομα για να εμποδίσουν τον εαυτό τους να ολοκληρώσουν τις μισοτελειωμένες υποθέσεις. Πολλές ιδιαίτερες συμπεριφορές υιοθετούνται από το άτομο, ενδεικτικές μισοτελειωμένων καταστάσεων, όπως το κλαψούρισμα, η γκρίνια, η αυτολύπηση, κλπ.
Ο Perls υιοθέτησε τις θέσεις του υπαρξισμού όσον αφορά τις έννοιες της προσωπικής ευθύνης, της παρούσας στιγμής και της επίγνωσης:
Α. Πρέπει να συντελεστεί η μετάβαση από την εξάρτηση σε σχέση με το περιβάλλον στην αυτοϋποστήριξη .
Β. Η συσχέτιση και η ερμηνεία της τωρινής συμπεριφοράς βάση παλαιών βιωμάτων οδηγεί σε στρεβλώσεις και παρερμηνείες που απομακρύνουν τελικά από το τωρινό βίωμα.
Γ. Αυτό που έχει σημασία είναι η επίγνωση της συμπεριφοράς και των εμπειριών στο εδώ και τώρα, σαν διαδικασία.
Από το ψυχόδραμα υιοθέτησε τη θέση ότι μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε περισσότερα πράγματα εκδραματίζοντάς τα παρά όταν τα αφηγούμαστε .
Η θεραπεία Γκεστάλτ γεννήθηκε περίπου το 1942 και συνοδεύτηκε με την έκδοση του βιβλίου Εgo , Ηunger Αnd Αggression .
Πυρήνας της θεραπείαs Gestalt
Ο πυρήνας της ψυχοθεραπείας Γκεστάλτ είναι η αύξηση της επίγνωσης, δηλαδή με ένα τρόπο η αφύπνιση της ευθύνης για αυτό που τα άτομα αισθάνονται, σκέφτονται και κάνουν στο εδώ και τώρα.
Έτσι τα άτομα αντιλαμβάνονται τη ζωή όπως είναι τώρα και μπορούν να αναλάβουν οποιαδήποτε δράση για να την αντιμετωπίσουν.
Με ένα τρόπο προτρέπονται να αποκτήσουν επίγνωση πως αποφεύγουν το προφανές, δηλαδή τα συναισθήματα και τις επιθυμίες τους. Αν έχεις ένα συναίσθημα που σε ενοχλεί και δεν μπορείς να το διώξεις, δεν έχεις στην ουσία καμία εξουσία επάνω του. Αλλά αν το δεις, έχεις μια άλλη στάση απέναντι του. Με αυτή τη μέθοδο της Γκεστάλτ γίνεσαι πιο δυνατός ψυχικά χωρίς να αλλάξεις το συναίσθημα .Η μέθοδος βοηθάει στο να αναπτυχθεί η σιγουριά. Για να αλλάξει ένα συναίσθημα, πρέπει να αλλάξει η πραγματικότητα.
Ένας άλλος στόχος είναι να έρθει το άτομο σε επαφή με τον υγιή πυρήνα του ώστε να ενισχυθούν οι τάσεις για αυτορρύθμιση και αυτοδιάθεση.
Η διαδικασία προχωράει μέσα από την αυξανόμενη επίγνωση, καθώς το άτομο περνάει μέσα από στάδια δόμησης ενός ψευδοεαυτού, ώστε να φτάσει στην έκρηξη και την αποδόμηση και στην επίγνωση του πώς εμποδίζουν οι άνθρωποι τους εαυτούς τους να αξιοποιήσουν το σύνολο του δυναμικού τους.
Ένας άλλος στόχος του θεραπευτή είναι να γεφυρώσει τα κενά που υπάρχουν στην εμπειρία του ατόμου.
Η επαφή σαν στοιχείο θεραπείας στην Gestalt
Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της θεραπείας είναι η επαφή.
Η επαφή είναι το όριο ή το σημείο συνάντησης του ατόμου με το περιβάλλον και τον εαυτό του.
Υπάρχου τριών ειδών επαφές: η εσωτερική, η διαπροσωπική και η διεθνής.
Η βελτίωση και των τριών καταλήγει στην α) ενσωμάτωση εσωτερικών αντιφάσεων β) αναγνώριση της διαφορετικότητας του άλλου και γ) ακρόαση της άλλης πλευράς καλύτερα αντίστοιχα.
Ο θεραπευτής είναι επιφορτισμένος μέσα από ερωτήσεις προς τον πελάτη να καταλάβει πού βρίσκεται το αντιληπτικό πεδίο του ατόμου, ώστε να τον καλεί να κάνει μια συνάντηση.
Σύμφωνα με τη Γκεστάλτ υπάρχουν 5 μηχανισμοί που εμποδίζουν την καλή επαφή:
1. Η προβολή
2. Η ενδοβολή
3. Η συμβολή
4. Η αναστροφή
5. Η ανάκλαση
Η θεραπεία Γκεστάλτ ασκείται σε ατομικό και ομαδικό περιβάλλον.
GESTALT ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
Πριν της εφαρμογή της θεωρίας Gestalt στην πράξη, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αφιέρωση αρκετού χρόνου εκ μέρους του θεραπευτή, σε θέματα σχετικά με την προσωπική του ανάπτυξη. Η προσωπικότητα του θεραπευτή επηρεάζει την ποιότητα της σχέσης και αλληλεπίδρασης με το θεραπευόμενο. Ο ψυχοθεραπευτής πρέπει να επιτρέπει στα ταλέντα και στις δεξιότητές του να έρθουν και να ταιριάξουν φυσιολογικά μέσα στη σχέση με τον πελάτη του.
Δεν υπάρχει ένας μόνο \"σωστός\" τρόπος για να χρησιμοποιηθούν οι τεχνικές. Στη θεραπεία Gestalt υπάρχει μια ευρεία ποικιλία τεχνικών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, ώστε να ενισχυθεί αυτό που αισθάνεται ο θεραπευόμενος στο παρόν. Εναπόκειται στη δεξιοτεχνία του ψυχοθεραπευτή να προσαρμόζει μια τεχνική στην εκάστοτε περίσταση.

Τεχνικές Επίγνωσης
Α) Λεκτική επικοινωνία:
• Δηλώσεις στο πρώτο ενικό πρόσωπο
Ζητείται από το θεραπευόμενο να επαναλάβει μια πρόταση ή να αντικαταστήσει έναν απρόσωπο όρο με το \"εγώ\". Αυτό τον οδηγεί σε άμεσα υποκειμενικές δηλώσεις π.χ. αλλαγή απρόσωπης γλώσσας όπως «κάποιος», «εκείνος», «εμείς» με δηλώσεις του «εγώ».
Με τη χρήση του πρώτου ενικού προσώπου, ο θεραπευόμενος βοηθιέται στο να γίνει υπεύθυνος για τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά του. Παύει να κατηγορεί τις εξωτερικές δυνάμεις για την ανεπάρκειά του. Μέσα σε μια ομάδα, ο θεραπευόμενος δεν επιτρέπεται να μιλά για τους άλλους, παρά μόνο για τον εαυτό του.
• Αποφυγή τροποιητικών και διστακτικών στοιχείων
Εκφράσεις που εμπεριέχουν τροποιητικά στοιχεία όπως \"ίσως\", \"μπορεί\", \"υποθέτω\", \"κάπως έτσι\", \"πιθανόν\", \"νομίζω\", \"λιγάκι\", δηλώνουν ότι ο θεραπευόμενος αποφεύγει να εμπλέξει τον εαυτό του σε σκέψεις, συναισθήματα και ενέργειες. Αποφεύγει να βιώσει ολόκληρη της απογοήτευσή του. Επαναλαμβάνοντας τη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε ή ζητώντας μέσα από τον πελάτη την αποφυγή, ο θεραπευτής αυξάνει την επίγνωση του τρόπου με τον οποίο τα διστακτικά στοιχεία μειώνουν την επικοινωνία
π.χ. Πελάτης: Θα έπρεπε να μιλήσω στην ...
Θεραπευτής: Θα έπρεπε;...
Πελάτης: Θα μιλήσω στην ...
• Χρήση ενεργητικής φωνής
Χρησιμοποιώντας παθητική φωνή ο θεραπευόμενος αποφεύγει την ευθύνη για τη συμπεριφορά του. Ο ψυχοθεραπευτής τού ζητά να επαναδιατυπώσει την πρότασή του χρησιμοποιώντας ενεργητική φωνή.
π.χ. Πελάτης:..... αποκλείομαι εντελώς σε μια συζήτηση όταν μιλούν για μαγειρική...
Θεραπευτής: Προσπάθησε να πεις \"αποκλείω τον εαυτό μου\" και σκέψου πώς το βιώνεις.
Πελάτης: Αποκλείω ... τον εαυτό μου. Νομίζω ότι στην πραγματικότητα, εγώ κρατώ τον εαυτό μου έξω από τη συζήτηση.
• Αλλαγή ρημάτων
Ορισμένα ρήματα κάνουν τους θεραπευόμενους να πιστέψουν ότι κάποιες πράξεις είναι έξω από τον έλεγχό τους. Αν αλλάζουν αυτά τα ρήματα, γίνεται ολοφάνερη η απροθυμία τους να κάνουν ορισμένα πράγματα.
Οι θεραπευόμενοι αντιλαμβάνονται ότι έχουν επιλογές στη ζωή τους
π.χ. Αλλαγή του \"δεν μπορώ\" σε \"δεν θα\"
Πελάτης: \"Δεν μπορώ\" να τον συναντήσω γι\' αυτό που μου ‘κανε.
Θεραπευτής: Προσπάθησε να πεις \"δεν θα τον συναντήσω\" ...
Πελάτης: Δεν θα τον συναντήσω για αυτό που μου έκανε. Αυτό είναι αλήθεια. Δεν θα τον συναντήσω ποτέ.
Αυτό βοηθά τον θεραπευόμενο να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί τη δύναμη του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τις αποφάσεις του.
Επίσης, οι λέξεις \"οφείλω\", \"πρέπει\", \"υποθέτω\", σημαίνουν ότι ο θεραπευόμενος έχει ενδοβάλει συμβουλές ή πρότυπα συμπεριφοράς από άλλους ανθρώπους. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να αποφασίσει τι θέλει για τον εαυτό του και είναι επιρρεπής στον έλεγχο. Ο ψυχοθεραπευτής αυξάνει τη επίγνωση του πελάτη του ζητώντας του να αντικαταστήσει το \"πρέπει\" με το \"διαλέγω να\"
π.χ. Πελάτης: Πρέπει να περάσω τις γιορτές του Πάσχα με τους γονείς μου.
Θεραπευτής: Μπορείς να πεις ‘διαλέγω να περάσω τις γιορτές του Πάσχα με τους γονείς μου\'
Πελάτης: Ναι. Διαλέγω να περάσω το Πάσχα με τους γονείς μου και την Πρωτομαγιά με τους φίλους μου.
Αλλαγή του \"Χρειάζομαι\" σε \"Θέλω\".
Αλλαγή του \"δεν μπορώ\" σε \"διαλέγω να μην\".
• Αλλαγή ερωτήσεων σε δηλώσεις
Θέτοντας μία ερώτηση ο θεραπευόμενος, στην ουσία ζητά από το ψυχοθεραπευτή να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση. Ο θεραπευτής, αντί να δώσει μια απάντηση ή μια ερμηνεία, ζητά από τον πελάτη να εξερευνήσει ο ίδιος το εσωτερικό πλαίσιο αναφοράς του για να ανακαλύψει μόνος του αυτό που υπολανθάνει.
π.χ. Πελάτης: Γιατί νιώθω αυτό;
Θεραπευτής: Εσύ γιατί νομίζεις;
Πελάτης: Νομίζω ότι νιώθω έτσι επειδή ...
• Ακρίβεια στην έκφραση
Όταν ο θεραπευόμενος μιλά γενικά, αόριστα και διανοητικοποιεί, ο ψυχοθεραπευτής τον παρακινεί να αναφερθεί σε συγκεκριμένα παραδείγματα. Έτσι ο πελάτης είναι σε θέση να συγκεντρωθεί σε ένα συγκεκριμένο θέμα και ταυτόχρονα να καθοδηγεί μόνος του τον εαυτό του.
• Απαιτήσεις
Ένας άλλος τρόπος για να επιτευχθεί ακρίβεια στην έκφραση είναι η ικανότητα του θεραπευόμενου να εκφράσει απαιτήσεις από τους άλλους.
π.χ. Πελάτης: Θα προτιμούσα να είχε επιστρέψει ο σύζυγός μου νωρίς.
Θεραπευτής: Θα προτιμούσες ή θέλεις;
Πελάτης: Θέλω να έρθει νωρίς.
Θεραπευτής: Μπορείς να του το πεις;
Πελάτης: Γιώργο, θέλω αύριο να είσαι στο σπίτι στις 6 μ.μ. γιατί θέλω να επισκεφτώ την αδερφή μου.
• Αλλαγή της μορφής των ερωτήσεων
Ο ψυχοθεραπευτής Gestalt διαλέγει προσεκτικά τη μορφή των ερωτήσεων που απευθύνει στον πελάτη του. Αποφεύγει ερωτήσεις που ενθαρρύνουν εκλογικεύσεις και διανοητικοποιήσεις. Αποφεύγει το \"γιατί\" και το αντικαθιστά με το \"πώς\" και με το \"τι\", όπου αυξάνονται οι πιθανότητες να οδηγηθεί ο θεραπευόμενος στην επίγνωση των συναισθημάτων που συνδέονται με κάποια εμπειρία, καθώς επίσης και στην αύξηση της επίγνωσης των αισθήσεων και της συμπεριφοράς.
• Επικέντρωση στο παρόν
Α) Ο ψυχοθεραπευτής ζητά από τον πελάτη του να παρακολουθεί αυτό που βιώνει αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή. Ο ρόλος του θεραπευτή είναι να βοηθά εδώ και τώρα και να αποτρέπει τον θεραπευόμενο από κάθε απόπειρα να ξεφύγει από αυτό. Να επιστρέψει στη βίωση του παρόντος. Να βιώσει ξανά τα συναισθήματα που συνδέονται με τα γεγονότα. Ακόμη και οι περιγραφές περασμένων καταστάσεων μπορούν να επικεντρωθούν στο παρόν, αν ζητηθεί από το θεραπευόμενο, να πει την ιστορία του στον ενεστώτα.
Τα παλιά του προβλήματα πρέπει να τα κλείσει στον παρόν.
Αν αντιμετωπιστούν με τον κατάλληλο τρόπο, δεν θα επιδράσουν ξανά στην καθημερινή ζωή του θεραπευόμενου. Μέσα από την επίγνωση του παρόντος, οι μισοτελειωμένες καταστάσεις εμφανίζονται και περατώνονται. Επικέντρωση στο παρόν σημαίνει ότι ο θεραπευόμενος αποκτά επίγνωση των κινήσεων, της φωνής, της αναπνοής, των αισθήσεών του.
π.χ. Πελάτης: Πρέπει να ήμουν 10 χρονών όταν ο πατέρας μου με χαστούκισε για πρώτη φορά
Θεραπευτής: Μπορείς να πεις \"Είμαι 10 χρονών και ο πατέρας μου με χαστουκίζει για πρώτη φορά\".
Β) Μη λεκτική επικοινωνία:
Ο Fritz Perls έλεγε: \"Μην ακούτε τα λόγια, ν\' ακούτε μόνο αυτό που σας λέει η φωνή, αυτό που σας λέει η στάση, αυτό που σας λέει η εικόνα .... οι εκφράσεις του προσώπου, η ψυχοσωματική γλώσσα\".
Το σώμα στη θεραπεία Gestalt έχει εξαιρετική σημασία.
Η επίγνωση του σώματος διευκολύνεται με τους εξής τρόπους:
• Εκμαιεύοντας σωματικές αισθήσεις από τον πελάτη.
Ο θεραπευτής ζητά από τον πελάτη να στρέψει την προσοχή του στο σώμα του και να συνειδητοποιήσει, να εντοπίσει τις περιοχές όπου υπάρχει κάποια ένταση. Ο θεραπευτής αυξάνει την επίγνωση του θεραπευομένου για κάθε κομμάτι του σώματός του. Μεγάλη σημασία για την επίγνωση του σώματος έχει ο τρόπος που αναπνέει ο θεραπευόμενος. Ο θεραπευτής μπορεί ακόμη να ζητήσει από τον πελάτη να κλείσει τα μάτια του και να χαλαρώσει.
• Ορίζοντας το συναίσθημα
Ο θεραπευτής ζητά από το θεραπευόμενο να εντοπίσει ένα συναίσθημα στο σώμα του και να το περιγράψει. Να αναγνωρίσει το μέγεθος, το χρώμα ή την υφή του. Ακόμη και να δώσει φωνή στο συναίσθημα επιτρέποντάς του να μιλήσει, να εκφραστεί.
• Δίνοντας ανατροφοδότηση στον πελάτη
Ο θεραπευτής Gestalt όταν παρατηρεί την μη λεκτική συμπεριφορά του πελάτη του, του γνωστοποιεί αυτά που παρατηρεί σ\' αυτόν.
π.χ. θεραπευτής: Παρατηρούσα ότι καθώς μιλάς, σφίγγεις τις γροθιές σου. Το ξέρεις ότι το κάνεις;
• Αναπαριστάνοντας τη γλώσσα του σώματος του θεραπευόμενου.
Ο θεραπευτής αναπαριστά τη γλώσσα του σώματος του θεραπευόμενου.
ΕΚΔΡΑΜΑΤΙΣΗ
Οι εκδραμάτισεις βασίζονται στην αρχή ότι η μάθηση απαιτεί δράση. Μετατρέπουν τις διηγήσεις σε πράξεις, τις αναμνήσεις και θεωρητικοποιήσεις σε πλήρη παρουσία του ατόμου με όλη του τη φαντασία, την ενέργεια και την έξαψη.
Χρησιμοποιούνται επίσης για να συγκεντρωθεί η προσοχή του θεραπευόμενου στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε σε κάποια προηγούμενη κατάσταση. Το άτομο έχει πιο πολλές πιθανότητες να κάνει ανακαλύψεις όταν συμμετέχει σε ένα γεγονός, παρά όταν απλώς μιλά για αυτό.
Είναι μια απόπειρα να αντιμετωπιστεί το αδιέξοδο της διήγησης φέρνοντας τη δράση μέσα στο δωμάτιο της θεραπείας. Η διήγηση γίνεται πράξη.
Μία εκδραμάτιση μπορεί να πάρει πολλές μορφές και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη δημιουργικότητα του θεραπευτή.
Οι σημαντικότερες εκδραματίσεις είναι:
• Άδεια καρέκλα
Ο πελάτης κάθεται απέναντι σε μια άδεια καρέκλα με την οποία πραγματοποιεί ένα συναισθηματικό διάλογο. Φαντάζεται ότι στην άδεια καρέκλα κάθεται μια άλλη πλευρά της προσωπικότητας του ή κάποιο άλλο σημαίνον πρόσωπο στη ζωή του. Κάθεται εναλλάξ στις δύο καρέκλες εκφράζοντας την κάθε πλευρά και μιλώντας εκ μέρους της κάθε φορά. Η αλλαγή θέσης και ρόλων μπορεί να συνεχιστεί για αρκετές φορές. Η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται για να διευκρινίσει και τις δύο πλευρές μιας αλληλεπίδρασης ή σύγκρουσης. Με τον τρόπο αυτό τα δύο αυτά σημεία μπορούν είτε να αλληλοσυμπληρωθούν και να οδηγηθούν στην ολοκλήρωση ή να ανταγωνίζονται και να απομονώνονται. Μετά από την αλληλεπίδραση αυτή πραγματοποιείται μια αναδιοργάνωση. Στόχος δεν είναι να επιτευχθεί αναγκαστικά μια \"γκρίζα\" σύνθεση αλλά να εκφράσει το κάθε στοιχείο τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Ο θεραπευτής Gestalt πρέπει να έχει πίστη στην αυτόρρύθμιση του θεραπευόμενου.
Παραλλαγές αυτής της εκδραμάτισης είναι η \"Θερμή καρέκλα\" που διαδραματίζεται μέσα στα πλαίσια της ομαδικής συνάντησης, ανάμεσα στο θεραπευτή και το θεραπευόμενο και η \"Επιπλέουσα θερμή καρέκλα\" στην οποία ο θεραπευτής ενσωματώνει την αυθόρμητη συμμετοχή και άλλων μελών της ομάδας πέρα από τον αρχικό και κύριο εθελοντή.
• Το παίξιμο της προβολής
Ο θεραπευόμενος μεταφέρει την ευθύνη των πράξεών του έξω από τον εαυτό του προβάλλοντας την πάνω στους άλλους. Η προσοχή του είναι στραμμένη στο περιβάλλον, το οποίο κατηγορεί για τη ζωή του. Τότε η πιο ισχυρή μέθοδος αναγνώρισης των προβολών είναι να παιχτούν ρόλοι μπροστά στην ομάδα. Ο θεραπευτής βάζει το θεραπευόμενο να διαδραματίσει ένα διάλογο ανάμεσα στο εαυτό του και σ\' αυτόν στον οποίο προβάλλει την ευθύνη, παίζοντας ο ίδιος δύο ρόλους εναλλάξ.
• Οι τεχνικές της πρόβας
Χρησιμοποιούνται για να μπορέσει ο πελάτης να διαμορφώσει αντιδράσεις στις εμπειρίες οι οποίες τον δυσκολεύουν.
Ξαναζωντανεύει μια κατάσταση στο \"τώρα\", με τον τρόπο ακριβώς που αντέδρασε ο θεραπευόμενος στην πραγματική του ζωή.
Διεξάγεται ένα θεατρικό δρώμενο, αναπαριστώντας τους ρόλους και τις συνθήκες με τη συμμετοχή των μελλών της ομάδας.
• Η εξάλειψη της ενδοβολής
Οι άνθρωποι που έχουν ενδοβολές έχουν πάρει μέσα τους κάτι που δεν αφομοίωσαν ποτέ ως κομμάτι του εαυτού τους. Είναι ένα ξένο σώμα και πρέπει να αποβληθεί. Η χρήση της άδειας καρέκλας δίνει την δυνατότητα να εξωτερικοποιηθεί η ενδοβολή. Τοποθετώντας στην άδεια καρέκλα το άτομο από το οποίο ο θεραπευόμενος δέχθηκε την ενδοβολή, αποκτά επίγνωση αυτής.
• Τεχνικές αντιστροφής
Δίνεται η δυνατότητα στο θεραπευόμενο να επιδείξει μια συμπεριφορά αντίθετη από την συνηθισμένη του. Του ζητείται να πάει κόντρα στη συνήθεια, το βόλεμα ή την αδυναμία του.
π.χ. Μπορεί να ζητηθεί από κάποιο ντροπαλό άτομο να μιλήσει στην ομάδα δυνατά.
• Απαλοιφή των αναστροφών
Εκείνοι που πάσχουν από αναστροφές παρουσιάζουν συνήθως σωματικά συμπτώματα (στους μυς και στο σκελετό), τα οποία δείχνουν σε ποιο σημείο έχει ακινητοποιηθεί η ενέργεια.
Το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίησή τους. Η επίγνωση του σώματος οδηγεί στην κινητοποίηση της καταπιεσμένης ενέργειας που έχει επενδυθεί στην αναστροφή.
π.χ. έκφραση του θυμού σε αντικείμενα, όπως το να φαντάζονται ότι βρίσκεται μπροστά τους το πρόσωπο με το οποίο είναι θυμωμένοι και να ξεσπούν με βία πάνω σε μαξιλάρια.

ΟΝΕΙΡΑ & ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ
Τα διάφορα μέρη του ονείρου αποτελούν αποσπάσματα (μέρη) της προσωπικότητας του θεραπευόμενου.
Ο θεραπευόμενος καλείται να παίζει όλους τους ρόλους, γίνεται όλοι οι άνθρωποι, τα πράγματα τα μέρη και οι πράξεις του ονείρου. Καλείται να βιώσει ξανά το όνειρο, εξιστορώντας το δυνατά, στον ενεστώτα.
Οι φαντασιώσεις μπορούν να θεωρηθούν ως τα όνειρα που κάνουμε όταν είμαστε ξύπνιοι. Τα δουλεύουμε και τα επεξεργαζόμαστε με τον ίδιο τρόπο όπως και τα όνειρα.



ΠΕΤΡΟΣ ΣΕΠΕΤΙΔΗΣ, ΚΑΙΤΗ ΚΑΝΑΚΑΚΗ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ -ΑΘΗΝΑ
ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Quote:

---

Originally posted by antara
πράγματι έχω μείνει στην γνωστική αντίληψη του τι μου συμβαίνει αλλά όχι στην \"ενσυναίσθηση\". καμιά φορά όταν μιλαω για αυτά είναι σα να αφορούν κάποιον τρίτο. και αυτό αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά μου σε σχέση με την ψυχοθεραπεία. με ενδιέφερε μονο να απαλλαγώ από τα συμπτώματα. να ζήσω φυσιολογικά. και μόλις \"επανερχόμουν\" από τον καταιγισμό άγχους, ήμουν και είμαι σε άρνηση του προβλήματος. δε θέλω να με παρασύρουν σκέψεις, δε θέλω να νιώθω \"προβληματική\", αδύναμη. θέλω μόνο να αδράχνω τη ζωή και να τη γλεντάω.. μέχρι την επόμενη κρίση που πυροδοτείται από οποιοδήποτε λόγο.

---

antara,

καλως ξαναρθες:)

βρηκα εξαιρετικα ενδιαφεροντα τα οσα γραφεις, με εβαλαν σε σκεψεις και αυτες θα ηθελα να σου τις παραθεσω με αφορμη κυριως τα παραπανω λογια σου...

μου κανει εντυπωση πώς ενω μιλας για οτι σου συνεβη, για οτι σε ταλαιπωρει, για οτι σου προκαλει πανικους εχεις την αισθηση πώς δεν αφορουν εσενα, αλλα καποιον τριτο. Παρολα αυτα απαιτεις, η αλλαγη που περιμενεις να συμβει σε αλλο προσωπο: εσενα.

Γραφεις οτι δεν μπορεις να αποδεχτεις, το πληγωμενο κομματι του εαυτου σου. Δεν θελεις να σε παρασυρουν σκεψεις, δεν θελεις να νιωσεις προβληματικη...Ειναι προβληματικος ο ανθρωπος που βλεπει το προβλημα του? Αυτος που κανει κατι για να το ξεπερασει? Αυτος που δεν θελει να δει το προβλημα που εχει, πώς τον αποκαλεις?

Δεν θελεις να νιωθεις αδυναμη, κ μαλλον γι αυτο τρεχεις να για να βρεις δυναμεις οταν παραλυεις, ενω φευγεις απο την ψυχοθεραπεια, οταν εισαι καλα...Ομως στο μεταξυ τί γινεται? Αναμεσα στις κρισεις κ στο καλα? Ποσο ενδιαφερον εχει για σενα, να δεις αυτην την αποσταση που χωριζει το καλα, το μπορω να διασκεδαζω, το γλενταω τη ζωη, απο το ειμαι χαλια, κλεινομαι, μου ρχετε η μια κριση μετα την άλλη?

Νιωθω πραγματικα, κρινοντας και απο λαθη του ιδιου μου του εαυτου πώς οσο περισσοτερο εφευγα απο το προβλημα δινοντας μια προσκαιρη λυση, τοσο πιο διογκωμενο το βρισκα την επομενη φορα μπροστα μου. Καταλαβαινω απο προσωπικο βιωμα, πώς θελει πολυ θαρρος να βρει την αληθεια του ο καθενας, αλλα το τιμημα πιστευω πώς αξιζει...

Κάτι ακομα: οταν ξεκινησα την θεραπεια πήγα για τον ιδιο λογο: συμπτωματα που με ταλαιπωρουσαν, ηθελα κατεπειγοντως να σταματησουν να υπάρχουν.

Οταν επαψαν αυτα, σκεφτηκα τί δουλεια εχω τώρα εδω? Με βεβαιοτητα μπορω σου πω, πώς μετα απο αυτα ειχα την ψυχραιμια (οχι παντα ομως) κ την μεγαλυτερη δυναμη (σε σχεση με το παρελθον), να φυγω απο τα γυρω γυρω απο το προβλημα, και να σημαδευω ολο κ πιο κοντινα στον στοχο. Που καθε φορα ειναι να δω ενα ακομα κομματι, του πώς εγω η ιδια αντιδρω σε εξωτερικα ερεθισματα, πώς χαιρομαι, πώς αδειαζω, πώς γεμιζω, πώς θυμωνω....Ολα αυτα οχι σαν πληροφορια, αλλα σαν γνωση και συναισθηση του εαυτου μου.Κ του πώς κ ποσο μπορω να φανω χρησιμη με οτι διαθετω στον εαυτο μου κ στους αλλους καθε φορα...οσο γινεται...

Θέλω να διευκρινήσω κάποια πράγματα ακόμη.

Με την έννοια της πίστης, εννοώ κυρίως την πίστη στην δύναμη της θέλησης και του εαυτού.
Οταν κάποιος πιστεύει οτι είναι έρμαιο της ελαττωματικής γονιδιακής κατασκευής του ( και δεν αναφέρομαι σε εσένα αντάρα, αλλά το φέρνω σαν ακρίο πχ), τότε δεν μένουν και πολλά περιθώρια για αλλαγή.
Ο άνθρωπος, είναι πεπεισμένος, οτι έτσι είναι κι έτσι θα μείνει.

Ωστόσο, σχεδόν πάντα, υπάρχουν περιθώρια, για κάτι καλύτερο.
Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια, καλό είναι να έχει εξαντλήσει κανείς το έπακρο των δυνατοτήτων του, ώστε να δει το τελικό αποτέλεσμα ή να πει οτι τα πράγματα έτσι είναι και δεν αλλάζουν.
Κι αυτό το έπακρο, απαιτεί δεσμευση, να μένει μέσα στο πρόβλημα, ακόμα κι αν έχει τάσεις φυγής, να χαλαρώνει κανείς τις άμυνές του γιατί είναι αποφασισμένος, να το λύσει, ότι είναι τέλοσπάντων στα χέρια του να λύσει, κι ότι περνά απο τα χέρια του να κάνει.

Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.
Εμπιστεύσου αυτά που βλέπεις, έχεις έναν πολύ καλό τρόπο να σε ενδοσκοπείς, ενδεχομένως και αποστασιοποιούμενη, και κοιτώντας σε απο έξω.

Και το \"κάτι καλύτερο\", ένα είδος αρμονίας έστω με το πρόβλημα, αν όχι η ολοκληρωτική του ίαση ( αν και, χωρίς να παραβλέπω το γονιδιακό θέμα, δεν μπορώ να πάψω να πιστεύω στις ολοκληρωτικές ιάσεις... εξάλλου το έχω δει σε τόσους και τόσους με τόσα και τόσα προβλήματα ) θα έρθει...

Σου εύχομαι καλή δύναμη
στο να αναλάβεις το σύνολο της ευθύνης που αναλογεί στον εαυτό σου για την περεταίρω πορεία σου,
και να βρεις όση πίστη και θέληση απειτεί το εγχείρημα, που φαίνεται ήδη οτι έχεις πολλή :)

το μόνο που μπορώ να πω μετά απο όλα αυτά, είναι ότι εδω μέσα γίνεται πολύ καλή δουλειά! με έχετε αφήσει άφωνη και αρχίζω να πείθομαι όλο και περισσότερο ότι αν χτιστεί μια ανθρώπινη αληθινή επαφή εδώ μέσα καθοδηγούμενη από καποιον ειδικό, έχουμε να μάθουμε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ!

πριν κλεισω για το αναγκαίω και αγχωτικό μαγείρεμα , ω ναι αγχώνομαι και για το φαγητο που θα κάνω, μένω με μια εύλογη απορία.

αφού πάρεις την απόφαση να δεσμευτείς σε μια θεραπεία, όσο επώδυνη και αν είναι, με ποια κριτηρια θ ααποφασίσεις για τη θεραπεία που σου αρμόζει;

είναι τόσες πολλές οι προσεγγίσεις και οι υπερασπιστές θεραπευτές της κάθε μιας , πιστεύουν τόσο πολύ στη δική τους θεωρία και πολλές φορές αντιμάχονται ..που δεν ξέρω που να καταλήξω!

Αντάρα
καλώς ήρθες και πάλι.

Κι εγώ κάνω ψυχοθεραπεία όμοια με τη δικιά σου για τα ίδια προβλήματα εδώ και ένα χρόνο.

Μοιάζουμε επίσης πολύ και στο γεγονός ότι μια ζωή χρησιμοποιούσα το χιούμορ - και ανακάλυψα ότι ακόμα μπορεί να παρασυρθώ εύκολα - για να με \"σώζει\" από το έντονο και βαρύ συναίσθημα, από την αντιμετώπιση του εαυτού μου.

Από την άλλη δε θα υποστηρίξω ότι το χιούμορ είναι κατακριτέο. Απεναντίας. Μερικές φορές είναι ευεργετικό.
Όταν όμως το χρησιμοποιώ και αντί να με πάει μπροστά, με τυφλώνει, ή με αυτό τυφλώνω τους άλλους είναι ένα βραχυχρόνιο παυσίπονο, μια ασπριρινη, ένα ζάναξ ας πούμε:)

Οπότε μπορείς, αν πραγματικά το θέλεις, να επιβληθείς στον εαυτό σου ότι θα τον αντιμετωπίσεις πιο σοβαρά, αφήνοντας για περισσότερο καιρό το χιούμορ στην άκρη, όταν κάνεις ψυχοθεραπεία.

Τα γονίδια...σίγουρα παίζουν ρόλο. Οπότε τι κάνουμε τώρα; Κλαίμε τη μοίρα μας; Υποκαθιστούμε την έλλειψη σεροτονίνης με χάπια-χωρίς να προσπαθήσουμε παράλληλα να \"ξυπνήσουμε\" εμείς οι ίδιοι τους νευροδιαβιβαστές μας να την αναπαράγουν;

Κι όταν λέω να τους ξυπνήσουμε δεν εννοώ να είμαστε μες την τρελή χαρά αρνούμενοι τα προβλήματά μας, κάνοντας απλά χαβαλέ και τρελή ζωή. Και αυτά χρειάζονται σε κάπόιες φάσεις της ζωής μας, όχι όμως σαν μηχανισμός άρνησης. Αλλά όταν μας βγαίνει πηγαία.

Το ξύπνημα πιστεύω μπορεί να γίνει με την ψυχοθεραπεία. Με την οποία μπορεί ακόμα και να νιώσει κανείς χάλια, ότι καταρρέει! Δε σημαίνει ότι πήγε εκεί να του χαϊδέψουν τα αυτιά. Αλλά να βρεθεί κατάματα με την πραγματικότητά του, με το παρόν του και το παρελθόν του. Και αυτό πονάει. Και τα συμπτώματα μπορεί να επανέλθουν.
Όμως δεν είναι πάντα έτσι. Έρχονται και οι περίοδοι ηρεμίας, συνειδητοποίησης και τέλος οι περίοδοι πράξεων, έργων με την ανάληψη της ευθύνης για τη ζωή μας.
Και ακόμα και αυτες οι περίοδοι εναλλάσσονται.
Μέχρι οι άσχημες να είναι λιγότερο έντονες, ή τουλάχιστον να μπορούμε να τις διαχειριζόμαστε και μόνοι μας, με ψυχραιμία. Με άλλα λόγια το ΄πρόβλημα δεν είναι οι πανικοί. Οι πανικοί είναι το σύμπτωμα.

Αντάρα
κάπου διάβασα ότι ο ψυχολόγος σου δίνει τις εξηγήσεις για διάφορα θέματα. Και σε μένα το κάνει. Σημασία δεν έχει να μάθεις την εξήγηση, σημασία έχει να τη νιώσεις. Να τη νιώσεις συναισθηματικά και όχι λογικά. Πολλές από τις εξηγήσεις που ακούω μόιάζουν λογικά σωστές. Μα αντιδρώ. Μπορεί να είναι έτσι, λέω, αλλά δεν μπορώ να το νιώσω. Οπότε δεν τις υιοθετώ αλλά τις αφήνω στην άκρη, μέχρι κάποια στιγμή να νιώσω συναισθηματικά τη δική μου εξήγηση, που μπορεί τελικά να συμπίπτει με εκείνη του θεραπευτή, μπορεί και όχι.

Τέλος, για τις προσεγγίσεις που ρωτάς. Πραγματικά κι εγώ δεν ξέρω και επηρεάζομαι κάποιες φορές και αμφιβάλλω για το αν έχω ακολουθήσει τον πιο κατάλληλο για μένα δρόμο. Θα δείξει...

Αυτό που θα σου πω όμως είναι να δώσεις σίγουρα βάρος στο πως επικοινωνεί μαζί σου ο θεραπευτής, αν σε νιώθει, αν το εκφράζει, αν είναι ειλικρινής μαζί σου και πόσο άνετα αισθάνεσαι εσύ μαζί του. Όλα αυτά μόνο εσύ μπορείς να τα καταλάβεις, εκεί μέσα, δοκιμάζοντας, δίνοντας κάποιο χρόνο για να σιγουρευτείς. Μη σε παραπλανούν πτυχία και τίτλοι μονάχα.

Μου αρέσει η συζήτηση αυτή:)

πωπω...είστε πολύ \"παρασυρητικές\"! έμεινα όλη μέρα μέσα με αυτά και με κείνα !
ανώνυμη, δεν αρνούμαι ότι η ψυχοθεραπεία δε με έχει βοηθήσει..τουναντίον! μέχρι πέρυσι το χειμώνα ήμουν πεπεισμένη ότι μπήκε το νερό στο αυλάκι. ακριβώς αυτό που λες :
\"Μέχρι οι άσχημες να είναι λιγότερο έντονες, ή τουλάχιστον να μπορούμε να τις διαχειριζόμαστε και μόνοι μας, με ψυχραιμία. Με άλλα λόγια το ΄πρόβλημα δεν είναι οι πανικοί. Οι πανικοί είναι το σύμπτωμα.\"
βλεπόμασταν αραιά και πού με το γιατρό , στον οποίο μάλιστα είχα παέι και μια γλάστρα για να του εκφράσω την \"ευγνωμοσύνη\" μου. αν ήταν όλοι σαν κι εσένα κλέφτης θα γινόμουν μου είπε...είσαι πολύ καλά κι έρχεσαι όποτε το θυμηθείς! γελάσαμε ...
κατόρθωσα για 9 χρόνια να πάω μπροστά και είχα τη χαρά να δω τον ευατό μου να κάνει πράγματα που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έκανα , μετά το ολοκληρωτικό χτύπημα της \"νόσου\" στα 19 μου. οι συνεδρίες μας γινόταν πια μόνο όταν ανέκυπτε ένα μπλοκάρισμα , το λύναμε, σταματούσα.
ακόμη όμως και τις δύσκολες περιόδους ήταν ακριβώς αυτό που λες. ένιωθα ότι μπορεί να διανύω άσχημες μέρες , αλλά μπορώ να το διαχειριστώ. δεν ένιωθα απόγνωση, χάσιμο..

τα σεροξατ όπως προείπα , μάλλον τα έπαιρνα πια από συνήθεια, μετά απο 9 χρόνια να παίρνω μισό χαπάκι την ημέρα, προφανώς δεν ήταν αυτό που μου ρύθμιζε τη σεροτονίνη μου, αλλά εγώ!

Όταν λοιπόν έχεις διανύσει τόσο δρόμο , όταν έχεις φτάσει σε σημείο να σου λενε οι γιατροί σου -αλλά να το νιώθεις κι εσύ , ότι χειρίστηκες με υποδειγματικό τρόπο το πρόβλημα , ότι το ξεπέρασες ( όχι το απάλειψες, αλλά έμαθες να το διαχειρίζεσαι) , κι όταν κι εσύ ο ίδιος έχεις πιστέψει ότι καμία δύναμη δεν μπορεί να σε ξαναβάλει στο μάυρο λαβυρινθο, ότι έχεις δει τις εναλλακτικές, ότι έχεις δει τον ευατό σου και συνεχίζεις...τότε είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθείς ότι δεν έκανες σωστά τη δουλειά σου και για αυτό μετά απο 9 χρόνια ξανακυλάς. αρχίζεις να το βλέπεις σαν τη μοίρα σου, το πεπρωμένο σου..

φαντάσου λοιπόν την οργή , την απογοήτευση και την απελπισία μου , όταν ζώντας αυτήν την \"πλάνη΄(;;)\' πως αυτά τα 9 χρόνια κατάφερα να χτίσω λιθαράκι λιθαράκι ένα πιο ισορροπημένο εαυτό να βρω την ολοκλήρωσή μου, έρχεται και με χτυπάει πέρυσι , όχι μία κρίση πανικού , αλλά ένας τυφώνας κατρίνα που συντάραξε συθέμελα όλη μου την ύπαρξη , που έχασα εντελώς τον ευατό μου, την ισορροπία μου, ένα τόσο έντονα βιωμένο ολοκληρωτικό άγχος που απάλειψε κάθε αίσθηση του εαυτού μου και της πραγματικότητας.
ήταν σα να έφτανα στο τέρμα του αγώνα , μετά απο χρόνια προπόνησης και κάποιος να μου έβαζε τρικλοποδιά. και αυτός ο κάποιος ήταν ο ίδιος μου εαυτός.. έλεος και νισάφι.

μάζεψα τα κομμάτια μου και συνέχισα.. από πέρυσι έκανα συστηματική ψυχοθεραπεία μέχρι το καλοκάιρι.. που -επιτέλους με ξαναβρήκα- και ο γλυκούλης ο γιατρός μου είπε, είδες που σου έλεγα...δε θα χανόσουν...ένα αναμνηστικό ήταν...και διάφορα άλλα χαριτωμένα..(εκείνο τον καταραμμένο χειμώνα μου άρχισε τα κολοζάναξ , 3 την ημέρα τα οποία μονη μου σταμάτησα μόλις τα χριστούγεννα)
αυτό και πίστεψα , αφού σενέχισα να είμαι σε τροχιά βελτίωσης .. , οπότε σταμάτησα την συστηματική ψυχοθεραπεία (σημ. λέγοντας συστηματική εννοώ ανά τακτά χρονιικά διαστήματα , βδομάδας, 10ημερου) και είπα παέι και αυτό πέρασε....

ξανακανάκεψα τον ευατό μου , αποδέχθηκα το πισωγύρισμα, είδα πάλι τον πανικο σαν σύμπτωμα, είδα τις συγκρούσεις μου, είδα τους ιούς που είχα στο κεφάλι μου και τέλος είδα μπροστά.

συνεχισα να προχωράω keep walking...χαμόγελο, εργασία, κοινωνική ζωή, δραστηριότητες, όλα μπήκαν ξανά στις θέσεις τους..

μέχρι φέτος το χειμώνα , όχι τυφώνας, τσουνάμι αυτή τη φορά...(έχω βιώσει όλα τα ψυχολογικά καιρικά φαινόμενα) τα ίδια..ξανά πισωγύρισμα...

δεν μπορώ να σου εκφράσω με λόγια την απελπισία μου. ΒΑΡΕΘΗΚΑ! δεν άντεχα άλλο...ξανά ζάναξ, ξανά ψυχοθεραπεία \"αυτή τη φορά πρέπει να κάνουμε συστηματική δουλειά\" μου είπε ο ντοκ...και τόσο καιρό τι κάναμε , μπρίκια κολλούσαμε;;

κι έτσι φτάνω στο σήμερααααα...

και λέω μήπως τελικά έγιναν τα πισωγυρίσματα λόγω του dna, της μοίρας και του πεπρωμένου μου ή πράγματι δεν έκανα καλή ψυχοθεραπεία και 10 χρόνια μαλακιζόμουν, μετά συγχωρήσεως;; ιδού η απορία...και αν μαλακιζόμουν γιατί ήμουν τόσο καλά και ένιωθα ολοκληρωμένη παρά τα σποραδικά σκαμπανεβάσματα, που δεν ήταν ικανά όμως να ανακόψουν την πορεία μου;; και από την άλλη αν είναι γραμμένο στο dna ποιός ο λόγος να το παλέυω με αναλύσεις;;ας το αποδεχθώ ως μέρος της ζωής μου και ας συνεχίσω όπως μπορώ, κούτσα κούτσα δηλαδή..

Επειδή όμως αυτού του είδους τη ζωή δεν τη θέλω, και δε θέλω να κουβαλάω αυτό το φορτίο για πάντα προτίμησα να πιστέω ότι φυσικά και υπάρχει γενετική προδιάθεση , αλλά εγώ δεν έκανα αρκετά καλή δουλειά, για αυτό ξαναγύρισα πίσω..
είναι η μόνη μου ελπίδα ..
για αυτό και θα αφήσω τον ψυχίατρο που τόσο με βοήθησε και μου συμπαραστάθηκε όλα αυτά τα χρόνια, για να πάω σε ένα άγνωστό μου ψυχολόγο ψυχαναλυτή , που θα με ξαπλώσει στο ντιβάνι και θα αρχίσω από την αρχή.
δεν μπορώ να κάνω την ίδια προσπάθεια με τον ίδιο γιατρό.. θέλω να του ρίξω και λίγο την ευθύνη, ή απλώς να νιώσω ότι αρχίζω να ξαναγράφω σε μια άδεια σελίδα., στην οποία ο επίλογος αυτήν την φορά, ίσως να είναι πιο ευνοικός για μένα..

(περίεργο αλλά γράφοντας εδώ ...γράφω απευθείας αυτό που νιώθω, χωρίς καμία επεξεργασία..αρκετά λυτρωτικό , ειδικά που λόγο δουλειάς πρέπει να προσέχω ακόμη και το \"και\"..., μου θυμίζει τότε που κρατούσε ημερολόγιο...ένα δημόσιο ημερολόγιο..! nice..!)

Γεια σας κορίτσια.Θα πω κ γω την εμπειρία μου λοιπόν.Πάνω κάτω μιάζει με διάφορα κομμάτια από όσα είπατε.
Είμαι κ εγώ...της μισής δουλειάς...antara!
Έχω περάσει το στάδιο να πηγαίνω στην ψυχολόγο κ να μην έχω τι να πω.Να νιώθω καλά.Για διάφορους λόγους σταμάτησα κ μάλιστα απότομα,χωρίς καν αποχαιρετισμό.
Όλα καλά με πολύ αραιά πισωγυρίσματα της μια μέρας αλλά επειδή ήξερα να τα χειρίζομαι ήταν εύκολο.Μπουρίνι μεγάλο δεν ξέσπασε ως στιγμής αλλά έχω καταλάβει πρώτον ότι δεν κάνω τη ζωή που θέλω κ δεύτερον αυτό που με πισωγυρίζει είναι διάφορες αφορμές όπως π.χ. αλλαγή περιβάλλοντος,πρόβλημα στη σχέση,απρόοπτα γεγονότα.

Καταλαβαίνω δλδ ότι χρειάζεται να γίνει δουλειά με τον εαυτό μου ώστε να ζήσω τη ζωή που θέλω,ελεύθερη από διάφορες επώδυνες συγκρούσεις.

Το πρόβλημά μου είναι πως κ γω πολλές φορές αποθώ το πρόβλημά μου,όσα είναι μέσα μου κλεισμένα κ προτιμώ να τα αφήνω κάπου στην άκρη προστατεύοντας υποτίθεται τον εαυτό μου απ\'τη ΄φρίκη΄.Εκεί όμως ακριβώς έρχεται κ το ουσιαστικό πρόβλημα τα αποθώ κ αυτό μπορεί να μην ήταν κακό αν δεν τα ξανασυναντούσα,αλλά αυτά έρχονται κ με συναντάνε με ορμή σε κάθε αρκετά αντίξοη συνθήκη.

Ήρθαν στιγμές που είπα κ γω ότι μπορεί να είναι στο dna κ να αντιδρώ έτσι υπό συγκεκριμένες συνθήκες.Αλλά πια είμαι σίγουρη πως δεν ισχύει.Άλλωστε αρκετές αντιδράσεις μου εξαλείφθηκαν εντελώς με τη δουλειά που έκανα ως τώρα.

Έχω κάνει ατελείωτη \'δουλειά\' μόνη μου ή συζητώντας με στενούς μου ανθρώπους αλλά τελικά κατέληξα ότι ένας καλός ειδικός είναι απαραίτητος.Πιστεύω ότι όλες αυτές οι αντιδράσεις στηρίζονται πάνω σε μια λάθος πεποίθηση(ή πεποιθήσεις).Σε ένα μπλοκάρισμα κ επειδή ακριβώς είναι μπλοκάρισμα(ή μπλοκαρίσματα) κ ο δρόμος της σκέψης μου περνάει από κει δεν είναι δυνατόν να το λύσω μόνη μου!Επίσης από θαμμένα συναισθήματα που ακριβώς επειδή η ίδια τα έθαψα κάποτε κ συνεχίζω να τα θάβω βασιζόμενη σε μια στρεβλή σκέψη δε γίνεται να τα ξεθάψω μόνη μου.Το κακό είναι πως θέλει μια δέσμευση όπως είπατε.Κ όταν δεν νιώθεις το πρόβλημα να σε τραντάζει...είναι πολύ εύκολο να αναβάλεις.....

Παρόλα αυτά είπα να πρωτοπορήσω για τα δεδομένα μου...
Πριν κάποιους μήνες βρήκα έναν ειδικό όπου με πίεσε υπερβολικά για μένα.Υπερβολικά,απότομα κ άγαρμπα.Τραντάχτηκα ολόκληρη,πίστεψα ότι μπορεί να ξαναπέσω στην κόλαση της κατάθλιψης.Αποτέλεσμα...στα μάτησα....
Επανήρθα μετά τη διακοπή σε μια φυσιολογική ζωή χωρίς ακραία συναισθήματα...
Η εμπειρία αυτή μου έδωσε τη γνώση πως τελικά έχω πάρα πολλά μέσα μου που χρειάζεται να βγουν,να λύσω...αλλά βέβαια με άλλο ειδικό που προς το παρόν δεν υπάρχει....στο μέλλον είναι η πρώτη μου προτεραιότητα.

Για μένα το ζητούμενο είναι η συνειδητοποίηση(κ όχι το άκουσμα)της ή των \'στραβών΄ σκέψεων κ η απελεθθέρωση του καταπιεσμένου συναισθήματος.

Αντάρα μου, αυτά τα 9 χρόνια που πήγες μπροστά, έκανες όντως, πολύ καλή δουλειά και θέλω να σε συγχαρώ. Το μετέπειτα βύθισμα που ήρθε, δεν αναιρεί την αξία όλης αυτής της δουλειάς.

«οι συνεδρίες μας γινόταν πια μόνο όταν ανέκυπτε ένα μπλοκάρισμα , το λύναμε, σταματούσα.»
Είχε επιτευχθεί λοιπόν ο στόχος της θεραπείας, το να είσαι λειτουργική και να μπορείς να κάνεις πράγματα….
Νιώθω, ότι ο στόχος μιας θεραπείας δεν μπορεί να είναι μόνο το να είσαι λειτουργικός ( αν και μπορεί να έχεις ζητήσει μόνο αυτό). Οφείλει να είναι βαθύτερος. Να σε εισάγει σε μια ουσιαστική αυτογνωσία ( κυρίως μάλιστα να σε εισάγει στον κόσμο των συναισθημάτων σου) και νοηματοδότηση της ύπαρξής σου. Αυτό είναι η καθαρά προσωπική μου άποψη.

«τότε είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθείς ότι δεν έκανες σωστά τη δουλειά σου και για αυτό μετά απο 9 χρόνια ξανακυλάς. αρχίζεις να το βλέπεις σαν τη μοίρα σου, το πεπρωμένο σου..»

Κοπέλα μου καλή, καταλαβαίνω την δυσαρέσκεια και την αγανάκτησή σου. Είναι σαν να ένιωσες, κοροϊδεμένη θα τολμούσα να πω. Σαν να ένιωσες πια, ότι αυτό το τέρας δεν νικιέται…

«ήταν σα να έφτανα στο τέρμα του αγώνα , μετά απο χρόνια προπόνησης και κάποιος να μου έβαζε τρικλοποδιά. και αυτός ο κάποιος ήταν ο ίδιος μου εαυτός.. έλεος και νισάφι.»
Αντάρα μου, έφτανες στο τέρμα. Κάπου στον δρόμο του τελευταίου μονοπατιού, είχες μπλοκάρει, αρκούμενη σε μια δυνατότητα των κρίσεων όταν έρχονταν. Τολμώ να υποθέσω, ότι κάτι δεν ολοκληρώθηκε στην θεραπεία σου. Το τελευταίο τελευταίο κομματάκι, είναι και το πιο δύσκολο. Σου είπα ήδη, από την μία η δυσκολία σου να το δουλέψεις σε βάθος με δέσμευση, από την άλλη η ευκολία σου να αναχαιτίζεις τον γιατρό σου με το χιούμορ και την εξυπνάδα σου, άφησαν ένα κομμάτι της δουλειάς που όφειλες να κάνεις, στην άκρη.

Το αναγνωρίζεις κι η ίδια,
«είμαι φύση μη δεκτική σε οποιοδήποτε είδος επηρεασμού. έχω ορθώσει το δικό μου σύστημα αξιών αντιλήψεων που δύσκολα σπάει.». Κάποιες από αυτές, για το δικό σου καλό, είναι κρίσιμο να σπάσουν. Και πρέπει να βρεις κάποιον που θα σε κάνει να αφεθείς από τον έλεγχο που τόσο πολύ οικεία νιώθεις μαζί του. Που θα σε κάνει να επηρεαστείς, σε βάθος.

«την άμυνά μου δεν κατάφερε να μου τη σπάσει κανείς, ούτε εγώ. πάντα επιστράτευα το χιούμορ για να ξεπερνάω τα \"οδυνηρά\" .»
Θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σου. Έχει τύχει να συναντήσω ανθρώπους. Ανθρώπους απίστευτα έξυπνους. Ανθρώπους που δεν τους έφτανα, ούτε εγώ, ούτε κανείς, με τίποτα. Κι έβλεπα τι μεγάλο οπλοστάσιο αμυνών είχαν, και πόσο εύκολα έβγαζαν νοκ άουτ κι εμένα και τον καθένα που πήγαινε να διασαλεύσει την ισορροπία τους, και τον εαυτό τους. Πάντα με τύλιγε αγωνία με αυτούς τους ανθρώπους κι αναρωτιόμουν, πόσο άδικο είναι να μην μπορούν να βρουν κάποιον ικανό, να τους βοηθήσει…. Δεν θέλει πολλή εξυπνάδα, αρκεί να είσαι γερά οχυρωμένος εσύ και να εισάγεις τον άλλο σε έναν κόσμο διάφορο από τον κόσμο του νου. Έτσι το βλέπω.

Άλλο ένα κενό της θεραπείας σου λοιπόν. Καταλαβαίνω τον όποιο θυμό μπορεί να νιώθεις απέναντι στον θεραπευτή σου ( εγώ ζητώ από τη δικιά μου, αν δει ότι δεν την παλεύει, να με παραπέμψει, και φροντίζω να βεβαιωθώ ότι είναι σε θέση να πάμε βαθύτερα μαζί) αλλά και απέναντι σε σένα, που όλο τρικλοποδιές σου βάζεις, κι φωνή της μαντάρας, νικάει την φωνή της αντάρας ;)

«δε θα ξεχάσω ωστόσο κάποτε μια κουβέντα που μου είπε ο γιατρός μου και με έκανε να ξεσπάσω σε κλάμματα. ήταν ίσως η μοναδική φορά κατά τη διάρκεια συνεδρίας που έκλαψα όχι για την κατάντια μου, όχι κάτω από το φόρτο των συμπτωμάτων, αλλά για κάτι που έγινε πολλά χρόνια πριν , όταν ήμουν πολύ μικρή και ίσως να έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη σχέση μου με τους άντρες. βάλαμε κάτω αυτό το συναίσθημα και σε επόμενες συναντήσεις και το χτυπήσαμε σαν χταπόδι. ήταν λυτρωτικό..»
Ανατρίχιασα…. Καλή μου, πολλές τέτοιες στιγμές θα έπρεπε να είχες ζήσει. Να σου πετάν ατάκες και να τα χάνεις. Να μπορεί ο άλλος να σε υποβάλλει στο συναίσθημά σου, την συγκίνησή σου, να χτυπήσει τα μπλοκαρισμένα συναισθήματα, που όλο και ξεσπούνε πάνω στο κορμί σου. Αν δεν βγουν, στάλα τη στάλα, δάκρυ το δάκρυ, αν δεν βιωθούν, αν δεν τα επεξεργαστείς, όλο και θα κολυμπούν πάνω στο σώμα σου, με τη μορφή συμπτωμάτων. Όσο αγχώδης τύπος κι αν είσαι λόγω προδιάθεσης ( κι εγώ είμαι καλή μου) θα βελτιώσεις κατά πολύ το άγχος σου αν αποφορτίσεις το συναίσθημα, μέσα από μια σχέση μάλιστα βαθιάς επικοινωνίας και ανθρώπινης; Επαφής...


«ανασύραμε παιδικές μνήμες και τραύματα , ανασύραμε θαμμένο μίσος, το επεξεργαστήκαμε και τώρα ξαναβγαίνει το σύμπτωμα!» Προσωπική μου άποψη, είναι ότι δεν αρκεί η γνωστική επεξεργασία των παλιών βιωμάτων.( χωρίς να εννοώ ότι μόνο αυτό κάνατε με τον παλιό σου) Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Η βιωματική επεξεργασία που εμπεριέχει την συναισθηματική επεξεργασία….. στο εύχομαι ολόψυχα να το κάνεις με τον νέο σου θεραπευτή!!

«Μου τη δίνει που θέλω να κάνω ψυχοθεραπεία μόνο όταν δεν είμαι καλά,»

Έτσι είναι…. Αν η ψυχοθεραπεία ήταν μια φίλη σου, θα την θυμόσουν μόνο στα δύσκολα? Χεχε, χρέος απέναντι στον εαυτό μας, έχουμε ακόμα κι αν όλα δείχνουν και λειτουργούν μια χαρά. Γιατί κάτω από την επιφάνεια του μια χαρά, μπορεί κάτι να σιγοβράζει, έτοιμο να εκραγεί.

«σως αυτό που θέλεις στην πραγματικότητα είναι να κάνεις τη ζωή σου ΥΠΟΦΕΡΤΗ στις περιόδους έξαρσης του άγχους. ΟΧΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ! κι έτσι δε γίνεσαι ποτέ καλά..γιατί πάντα θα βρίσκεται κάποιος να σηκώνει το χαλάκι και να βλέπει τις βρωμιές που παραέχωσες βιαστικά, σε ένα κατά τα άλλα καθαρό σπίτι...» Κι αυτός ο κάποιος γλυκιά μου, δεν είναι άλλος από τον ίδιο σου τον εαυτό εν τέλει……Ότι κι αν κάνουμε, δεν μπορούμε να κρυφτούμε από έναν εαυτό που ζητάει την αλήθεια του και την ελευθερία του…
Αναρωτήσου όμως με κάθε ειλικρίνεια. Αυτό που θέλεις είναι η εξασφάλιση της ικανότητάς σου να διαχειρίζεσαι το άγχος ή… να πας πιο μακριά, αναλαμβάνοντας το κόστος της διαδικασίας της αλλαγής. Ξέρεις, κάθε αλλαγή είναι και επιλογή άρα και απώλεια.
«αυτό και πίστεψα , αφού σενέχισα να είμαι σε τροχιά βελτίωσης .. , οπότε σταμάτησα την συστηματική ψυχοθεραπεία ....» Αναρωτιέμαι αν βιάστηκες να στην σταματήσεις…..

«συνεχισα να προχωράω keep walking...χαμόγελο, εργασία, κοινωνική ζωή, δραστηριότητες, όλα μπήκαν ξανά στις θέσεις τους..»

Αντάρα, μήπως δεν έπρεπε όλα να μπουν ξανά στις θέσεις τους, αλλά σε ΑΛΛΑΓΜΕΝΕΣ θέσεις? Μήπως πάλι, κάτι δεν ολοκληρώθηκε? Διότι λογικά, η ζωή σου με τον τρόπο που την ζούσες, σε οδήγησε ξανά στον πανικό. Πιστεύω ότι ΚΑΤΙ έπρεπε να αλλάξει λοιπόν, στον τρόπο που την ζούσες ( γι αυτό και στην αποδιοργάνωσε ο πανικός, για να την διοργανώσεις κάπως διαφορετικά, σε βοήθησε, στην έσπασε σε κομμάτια, (όχι ανώδυνα βέβαια, άλλά ήδη, κάτι μέσα σου υπέφερε, τολμώ να εικάσω)…. Κι αυτά ενώθηκαν, πάλι με τον ίδιο τρόπο.. χμμμμ).

«μέχρι φέτος το χειμώνα , όχι τυφώνας, τσουνάμι αυτή τη φορά...(έχω βιώσει όλα τα ψυχολογικά καιρικά φαινόμενα) τα ίδια..ξανά πισωγύρισμα...»

Δεν μπορώ λοιπόν να πω ότι εκπλήσσομαι…..

«και λέω μήπως τελικά έγιναν τα πισωγυρίσματα λόγω του dna, της μοίρας και του πεπρωμένου μου ή πράγματι δεν έκανα καλή ψυχοθεραπεία και 10 χρόνια μαλακιζόμουν, μετά συγχωρήσεως;; ιδού η απορία...και αν μαλακιζόμουν γιατί ήμουν τόσο καλά και ένιωθα ολοκληρωμένη παρά τα σποραδικά σκαμπανεβάσματα, που δεν ήταν ικανά όμως να ανακόψουν την πορεία μου;; και από την άλλη αν είναι γραμμένο στο dna ποιός ο λόγος να το παλέυω με αναλύσεις;;ας το αποδεχθώ ως μέρος της ζωής μου και ας συνεχίσω όπως μπορώ, κούτσα κούτσα δηλαδή..»

Προσωπική μου γνώμη, κάνατε καλή δουλειά, αλλά μέχρι ενός σημείου. Του σημείου εκείνου που θα σε εξασφάλιζε, αλλά όχι μακροπρόθεσμα, αφού δεν πήγατε σε μεγάλο συναισθηματικό βάθος. Φυσικά και έχεις ευαίσθητο νευρικό σύστημα και ροπή στο άγχος, οπότε κι ο συναγερμός του εαυτού σου ( κάτι δεν πάει καλά) ενεργοποιείται μέσω του πανικού. Στο ξαναείπα, όσες προδιαθέσεις κι αν έχουμε, υπάρχει πάντα το περιθώριο για προσωπική δουλειά. Κι όπως λέει και η Ανώνυμη, ας βρούμε τρόπους να παράγουμε την δική μας σεροτονίνη!


«θέλω να του ρίξω και λίγο την ευθύνη, ή απλώς να νιώσω ότι αρχίζω να ξαναγράφω σε μια άδεια σελίδα., στην οποία ο επίλογος αυτήν την φορά, ίσως να είναι πιο ευνοικός για μένα..»

Θα το καταφέρεις γλύκα! Ακούγεσαι… επιτέλους, έτοιμη, να ριχτείς μέσα του, μέχρι εκεί που δεν πάει.
Στο εύχομαι, για να αναδυθείς ξανά….
Μεταμορφωμένη και ολοζώντανη!

«Για διάφορους λόγους σταμάτησα κ μάλιστα απότομα,χωρίς καν αποχαιρετισμό.
Όλα καλά με πολύ αραιά πισωγυρίσματα της μια μέρας αλλά επειδή ήξερα να τα χειρίζομαι ήταν εύκολο.Μπουρίνι μεγάλο δεν ξέσπασε ως στιγμής αλλά έχω καταλάβει πρώτον ότι δεν κάνω τη ζωή που θέλω κ δεύτερον αυτό που με πισωγυρίζει είναι διάφορες αφορμές όπως π.χ. αλλαγή περιβάλλοντος,πρόβλημα στη σχέση,απρόοπτα γεγονότα.»
Πολύ σοφή κουβέντα αυτή Αρσι μου… δεν κάνεις τη ζωή που θέλεις. Αυτές οι διάφορες αφορμές, ίσως να έχουν να κάνουν με το πώς διαχειρίζεσαι το μη γνώριμο, το καινούργιο, και φυσικά με την προσαρμοστικότητά σου.

«Το πρόβλημά μου είναι πως κ γω πολλές φορές αποθώ το πρόβλημά μου,όσα είναι μέσα μου κλεισμένα κ προτιμώ να τα αφήνω κάπου στην άκρη προστατεύοντας υποτίθεται τον εαυτό μου απ\'τη ΄φρίκη΄»
Το βάζεις στην κατάψυξη κι αυτό επιστρέφει δριμύτερο ε?


«Έχω κάνει ατελείωτη \'δουλειά\' μόνη μου ή συζητώντας με στενούς μου ανθρώπους αλλά τελικά κατέληξα ότι ένας καλός ειδικός είναι απαραίτητος.Πιστεύω ότι όλες αυτές οι αντιδράσεις στηρίζονται πάνω σε μια λάθος πεποίθηση(ή πεποιθήσεις).Σε ένα μπλοκάρισμα κ επειδή ακριβώς είναι μπλοκάρισμα(ή μπλοκαρίσματα) κ ο δρόμος της σκέψης μου περνάει από κει δεν είναι δυνατόν να το λύσω μόνη μου!Επίσης από θαμμένα συναισθήματα που ακριβώς επειδή η ίδια τα έθαψα κάποτε κ συνεχίζω να τα θάβω βασιζόμενη σε μια στρεβλή σκέψη δε γίνεται να τα ξεθάψω μόνη μου.Το κακό είναι πως θέλει μια δέσμευση όπως είπατε.Κ όταν δεν νιώθεις το πρόβλημα να σε τραντάζει...είναι πολύ εύκολο να αναβάλεις.....»

Πόσο σοφά λόγια. Μπράβο Αρσι μου, σε θαυμάζω εδώ και καιρό….
Αυτό είναι το θέμα με την δέσμευση. Να την θυμάσαι, ακόμα κι αν το πρόβλημα δεν σε τραντάζει, γιατί αυτό, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας. Η εύκολη λύση είναι η φυγή ή η αναβολή. Αν δεν έχεις τα συμπτώματα να σε τραβάν από το μανίκι, μπορείς μόνος σου να δεσμεευτείς?
Κάποτε είπα στην θεραπεύτριά μου, δεν χρειάζομαι πια τα συμπτώματα για να με φροντίζω ούτε για να θέτω τα όριά μου. Θα το κάνω μόνη μου, θα είμαι σε εγρήγορση, χωρίς να χρειάζομαι τέτοιους συναγερμούς, αφού δεν θα φτάσει ποτέ σε πυρκαγιά το πράγμα.

«Πριν κάποιους μήνες βρήκα έναν ειδικό όπου με πίεσε υπερβολικά για μένα.Υπερβολικά,απότομα κ άγαρμπα.Τραντάχτηκα ολόκληρη,πίστεψα ότι μπορεί να ξαναπέσω στην κόλαση της κατάθλιψης.Αποτέλεσμα...στα μάτησα....»
Αχ καλή μου ήσουν άτυχη…. Πιστεύω ότι ο ειδικός οφείλει να σέβεται τους ρυθμούς και την άρνηση του ασθενή να αλλάξει κάτι στο εδώ και τώρα. ( άλλο το να σέβεται μια άρνηση και να δουλεύουν πιο αργά, κι άλλο το να υποτάσσεται στις άμυνες του ασθενούς).
«φυσιολογική ζωή χωρίς ακραία συναισθήματα»
Ξέρεις πόσες φορές έχω μαλλώσει με το συναίσθημά μου? Ενιωθα ότι το μυαλό μου του έχει κλείσει την πόρτα, κι αυτό κάτι φορές βροντάει για να μπει! Να δώσει το παρόν. Πελώριο,θυμωμένο, γιγάντιο….Ετομο να συνθλίψει το σώμα μου, να το φθείρει.
Το φοβάμαι κι εγώ Αρσι μου…. Το τρέμω. Κυρίως πιαλιότερα, επιτέλους, έχουμε αρχίσει να γινόμαστε φιλαράκια!! Και το να πέφτεις μέσα στο συναίσθημα, ενίοτε, μοιάζει με άβυσσο. Γι αυτό λέω, το να απαλείψουμε τα συμπτώματα, ήταν η κορφή του παγόβουνου, μετά πήγαμε βαθύτερα… ευθέως μέσα στην άβυσσο. Στην πηγή του κακού.

«Για μένα το ζητούμενο είναι η συνειδητοποίηση(κ όχι το άκουσμα)της ή των \'στραβών΄ σκέψεων κ η απελεθθέρωση του καταπιεσμένου συναισθήματος.»

Συμφωνώ. Συναισθηματικο-νοητική επίγνωση και εκφραση – εξωτερίκευση – αποφόρτιση του συναισθήματος. Που προυποθέτει το να είναι κάνείς ΣΕ ΕΠΑΦΗ με το μέσα του. Και για μένα, το άγχος, έρχεται να υποδηλώσει αυτήν την έλλειψη επαφής.

Σου εύχομαι να βρεις τον κατάλληλο Αρσι μου, και να ολοκληρώσεις την δουλειά σου.

Quote:

---

Originally posted by weird
Αυτές οι διάφορες αφορμές, ίσως να έχουν να κάνουν με το πώς διαχειρίζεσαι το μη γνώριμο, το καινούργιο, και φυσικά με την προσαρμοστικότητά σου.

Κ πόσο μιάζουν με συνθήκες ΄άλυτες\'
κ ανεξήγητες κ θαμμένες συναισθηματικά.....
κ φυσικά με την προσαρμοστικότητα που είπες.....Text


Το βάζεις στην κατάψυξη κι αυτό επιστρέφει δριμύτερο ε?

Aυτό ακριβώς!!!!!

Να την θυμάσαι, ακόμα κι αν το πρόβλημα δεν σε τραντάζει, γιατί αυτό, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας. Η εύκολη λύση είναι η φυγή ή η αναβολή. Αν δεν έχεις τα συμπτώματα να σε τραβάν από το μανίκι, μπορείς μόνος σου να δεσμεευτείς?

Θα το κάνω μόνη μου, θα είμαι σε εγρήγορση, χωρίς να χρειάζομαι τέτοιους συναγερμούς, αφού δεν θα φτάσει ποτέ σε πυρκαγιά το πράγμα.

Μπορεί όλη αυτή η αναβολή να είναι κ άρνηση της αντιμετώπισης του ουσιαστικού προβλήματος....

Κάποια στιγμή ξεπέρασες το στάδιο της υποσυνείδητης άρνησης κ είπες:θα τελειώσω με σένα,θα σε αντιμετωπίσω κατάματα...κ έτσι δε χρειαζόσουν εσωτερικούς συναγερμούς,δεν ωφελούσαν,είδες.....

κι αυτό κάτι φορές βροντάει για να μπει! Να δώσει το παρόν. Πελώριο,θυμωμένο, γιγάντιο….Ετομο να συνθλίψει το σώμα μου, να το φθείρει.


Και το να πέφτεις μέσα στο συναίσθημα, ενίοτε, μοιάζει με άβυσσο. Γι αυτό λέω, το να απαλείψουμε τα συμπτώματα, ήταν η κορφή του παγόβουνου, μετά πήγαμε βαθύτερα… ευθέως μέσα στην άβυσσο. Στην πηγή του κακού.

Πόσο συμφωνώ!η ρίζα του κακού μέσα στην άβυσσο του συναισθήματος....πόσο φοβιστικό είναι αυτό στις αρχές......που προτιμάω να το φιμώσω παρά να το ζήσω....αλλά δεν υπάρχει επιλογή,αυτό είναι πάντα εκεί,έτοιμο να σπάσει τις όποιες αντιστάσεις όταν θεριέψει κ βρει τρόπο να πλησιάσει.Οπότε καλύτερα να βγει ελεγμένα κ όχι ανεξέλεγκτα μέσα απ\'την πίεσή του

Και για μένα, το άγχος, έρχεται να υποδηλώσει αυτήν την έλλειψη επαφής. Αυτό νομίζω έχει κάτι να μου δώσει,να μου πει αλλά δεν το \'πιάνω\'.Κάπως με τσίγκλισε αλλά δεν ξέρω με τι τρόπο......

---

ελπίζω να μην τα έκανα θάλασσα με τα χρώματα....χεχεχε,πρώτη φορά επιδιώκω να βάλω....
Σ\'ευχαριστώ weird:)